Η Φίνος Φιλμ αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια του Ελληνικού Κινηματογράφου. Η άποψη αυτή δεν στηρίζεται απλά και μόνο στον όγκο των ταινιών, αλλά πολύ περισσότερο στην απήχηση που είχαν, και συνεχίζουν να έχουν αυτές οι ταινίες στο ελληνικό κοινό. Ένα κοινό που από την πρώτη γενιά του φροντίζει να δίνει αλώβητη και άφθαρτη τη σκυτάλη των ταινιών της Φίνος Φιλμ στην επόμενη, εξασφαλίζοντας έτσι τη διαχρονικότητά τους.
Και δεν θα μπορούσε να υπάρξει διαχρονικότητα αν δεν υπήρχαν στις ταινίες της Φίνος Φιλμ στοιχεία όπως η ποιότητα και η αξιοπρέπεια όσον αφορά τα σενάρια και τη σκηνοθεσία, αλλά και στην τεχνική αρτιότητα όσον αφορά την παραγωγή. Στοιχεία που αποκτούσαν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα με τον επαγγελματισμό, το μεράκι, τον ψυχισμό και το ταλέντο που κατέθεταν οι ηθοποιοί και οι υπόλοιποι συντελεστές των ταινιών.
Από τον Μάρτιο του 1943, με την προβολή της πρώτης ταινίας «Η Φωνή της Καρδιάς» μέχρι και τον Ιανουάριο του 1977 με την τελευταία ταινία της εταιρίας «Ο Κυρ Γιώργης Εκπαιδεύεται», η Φίνος Φιλμ διέγραψε μία πορεία 34 χρόνων, με την οποία σημάδεψε όσο καμία άλλη εταιρία παραγωγής την ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Το σήμα FF συμβολίζει μία ολόκληρη εποχή και πολιτογραφεί μια Ελλάδα, η οποία προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό, αστικοποιείται με γρήγορους ρυθμούς και αναπτύσσεται με δαιμονιώδη ταχύτητα. Μια Ελλάδα της αθωότητας, της ελπίδας, αλλά και συνάμα της φτώχειας και του σκληρού αγώνα επιβίωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού της στις πόλεις και στην ύπαιθρο.
Πίσω από το θρυλικό σήμα της Φίνος Φιλμ κρύβεται η ευφυΐα, ο οραματισμός, η φαντασία και η ευρηματικότητα του αφοσιωμένου δημιουργού της: του Φιλοποίμενα Φίνου. Ο Φίνος άξια αποκαλείται «Πατριάρχης του Ελληνικού Κινηματογράφου», και πώς όχι άλλωστε, όταν είναι ο άνθρωπος που πήρε τον νηπιακής ηλικίας Ελληνικό κινηματογράφο από το χέρι, τον ανέθρεψε, τον ενηλικίωσε, τον ωρίμασε και του έδωσε υπόσταση.
Του έδωσε φωνή με την πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία, εκσυγχρόνισε τις τεχνικές εικονοληψίας και φωνοληψίας, έφερε πρώτος τους φακούς ζουμ και την τεχνική σινεμασκόπ, καθιέρωσε τα μιούζικαλ, δημιούργησε υπερσύγχρονα για την εποχή κινηματογραφικά στούντιο, και τελικά δημιούργησε και κληροδότησε στις επόμενες γενιές Ελλήνων ένα πολιτιστικό δημιούργημα το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού.
Δεν θα μπορούσε όμως να συντελεστεί αυτό το τιτάνιο έργο, αν ο Φίνος δεν είχε άξιους συνεργάτες. Συνεργάτες, που προσέφεραν τα μέγιστα, ώστε αυτή τη στιγμή οι 187 ταινίες της εταιρίας να αποτελούν το πολυτιμότερο κομμάτι του πολιτιστικού κεφαλαίου που ονομάζεται «Χρυσή εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου». Οι τεχνικές ικανότητες, η αδιάκοπη εργατικότητα, ο επαγγελματισμός και το όραμα του Φίνου ήταν το διαβατήριο της επιτυχίας. Το ταλέντο, η δημιουργικότητα και το ομαδικό πνεύμα όλων των συντελεστών της Φίνος Φιλμ την οδήγησαν στην κορυφή δίνοντάς της θρυλική διάσταση.
Ο Φίνος συνεργάστηκε με τους καλύτερους, και αυτοί με τη σειρά τους έβγαλαν τον καλύτερο τους εαυτό, αφού βρήκαν δίπλα του τις καλύτερες δυνατές συνθήκες εργασίας. Μέσα από τις ταινίες της εταιρίας αναδείχθηκε πλειάδα καλλιτεχνών, γεννήθηκαν σταρ, δημιουργήθηκαν είδωλα. Για κάποιους η Φίνος Φιλμ αποτέλεσε «πανεπιστήμιο» αρχίζοντας ως βοηθοί, ενώ για άλλους ήταν η αφετηρία για μια νέα σελίδα στην καριέρα τους. Τρανταχτό παράδειγμα οι σεναριογράφοι Αλέκος Σακελάριος και Νίκος Φώσκολος, οι οποίοι μέσα από την Φίνος Φιλμ ανέδειξαν το ταλέντο τους και στην σκηνοθεσία, αφήνοντας εποχή.
Η Φίνος Φιλμ είχε ονομαστεί κάποτε «το Χόλυγουντ της Ελλάδας». Μία εύλογη και εύστοχη παρομοίωση, που αποτυπώνει και την απόλυτη υπεροχή της εταιρίας στο χώρο της κινηματογραφικής παραγωγής. Στη δεκαετία του ‘40 έγινε η αρχή, στη δεκαετία του ‘50 ήρθε η καθιέρωση και η καταξίωση. Ακολούθησε η δεκαετία του ‘60 με την απογείωση και την κατακόρυφη αύξηση παραγωγών, μέσα σε ένα καθεστώς βιομηχανοποίησης του ελληνικού σινεμά.
Κατά τη δεκαετία του ’70, σε μία εποχή όπου δρομολογούνταν σαρωτικές αλλαγές στον κινηματογράφο μαζί με την καθιέρωση της τηλεόρασης, η Φίνος Φιλμ έμεινε αλώβητη έχοντας στο ενεργητικό της πλούσιες και ποιοτικές παραγωγές που κέρδισαν το κινηματογραφικό κοινό. Έμελλε η τηλεόραση – ένα μέσο που ποτέ δεν είδε με καλό μάτι ο Φίνος – να βάλει αργότερα τη σφραγίδα πιστοποίησης της ποιότητας των ταινιών της Φίνος Φιλμ, αναδεικνύοντας τη διαχρονική τους αξία.
Οι ταινίες της Φίνος Φιλμ αποτελούν μέχρι σήμερα αξεπέραστα πρότυπα υγιούς και ευπρεπούς ψυχαγωγίας. Η απόδειξη δεν είναι μόνο η συνεχής προβολή τους, αλλά κυρίως η αγάπη του κόσμου προς αυτές επί δεκαετίες. Μιας αγάπης αυθεντικής και διαχρονικής από ένα κοινό που διψάει να γυρίζει πίσω στην Ελλάδα που αγάπησε.
Όσον αφορά στα στούντιο (πλατό) της εταιρίας της Φίνος Φιλμ, αρχικά χρησιμοποιούνταν τα πλατό στις Τρεις Γέφυρες. Τα πλατό αυτά βρίσκονταν στην οδό Λιοσίων και ονομάζονταν “Ατλαντίς”. Είχαν πάρει την ονομασία αυτή, λόγω του ότι βρίσκονταν δίπλα στο παλιό εργοστάσιο τσιμέντων “Ατλαντίς”, στην περιοχή Θυμαράκια.
Όταν τα στούντιο της Φίνος Φιλμ στις Τρεις Γέφυρες κρίθηκαν πια ανεπαρκή για τις αυξανόμενες ανάγκες παραγωγής της εταιρίας, ο Φιλοποίμην Φίνος αποφάσισε να μεταφέρει τα στούντιο στους Αγίους Αναργύρους, στην περιοχή Μυκονιάτικα. Εκεί βρίσκονταν τα παλιά βουστάσια του Ιωάννη Μέρλα.
Η ανακατασκευή τους κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια, μέχρις ότου το 1958, εγκαινιάστηκαν δύο πλατό (ένα μεγάλο και ένα μικρό), καθώς και αποθήκη, ξυλουργείο, καμαρίνια και ένας μεγάλος περίβολος που εξυπηρετούσε την δυνατότητα κατασκευής ντεκόρ πόλης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταινία “Λόλα (1964)”, στην οποία η Τρούμπα έχει κατασκευαστεί στον περίβολο των πλατό των Αγίων Αναργύρων. Τα στούντιο στους Αγίους Αναργύρους ήταν ό,τι καλύτερο για την εποχή. Οι Άγιοι Ανάργυροι, λόγω θέσης, ήταν μεν κοντά στον αστικό ιστό εξασφαλίζοντας εύκολη συγκοινωνιακή πρόσβαση στο κέντρο και στην επαρχία, ήταν όμως ταυτόχρονα απομονωμένοι.
Το μεγάλο τους πλεονέκτημα ήταν, επιπλέον, ότι διέθεταν μεγάλη ποικιλία από φυσικά πλάνα για εξωτερικά γυρίσματα: ανθοκήπια, ελαιώνες, περιβόλια, σιδηροδρομικές γραμμές, παραδοσιακά και επιβλητικά κτίσματα, γραφικά σοκάκια, ταβερνάκια. Το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών της χρυσής περιόδου της “Φίνος Φιλμ” γυρίστηκε στα πλατό των Αγίων Αναργύρων. Όταν οι ταινίες ήταν πολλές και το γκρουπάρισμα δεν “έβγαινε”, τότε χρησιμοποιούσαν και το στούντιο της “Ανζερβός” στην Φιλοθέη.
Από το 2006, η “Φίνος Φιλμ” επέστρεψε στην παραγωγή και χρηματοδότηση ταινιών, με ταινίες όπως η “Uranya” και το remake του “Ο Ηλίας του 16ου (2008)”. Το καλοκαίρι του 2012, ύστερα από σχεδόν 60 χρόνια στην οδό Χίου 53, η “Φίνος Φιλμ” άφησε το κτήριο που νοίκιαζε επί σειρά ετών στο κέντρο της Αθήνας και μετακόμισε το Αρχείο της στα στούντιο της εταιρίας στα Σπάτα.
Ταινίες της Φίνος Φιλμ
| Έτος | Τίτλος ταινίας |
|---|---|
| 1943 | Η φωνή της καρδιάς |
| 1945 | Η βίλλα με τα νούφαρα |
| 1946 | Παπούτσι από τον τόπο σου |
| 1946 | Πρόσωπα λησμονημένα |
| 1947 | Μαρίνα |
| 1948 | Οι Γερμανοί ξανάρχονται |
| 1948 | Χαμένοι άγγελοι |
| Έτος | Τίτλος ταινίας |
|---|---|
| 1950 | Έλα στο θείο |
| 1950 | Ο μεθύστακας |
| 1951 | Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν |
| 1951 | Νεκρή πολιτεία |
| 1952 | Η Αγνή του λιμανιού |
| 1952 | Ο γρουσούζης |
| 1953 | Οι ουρανοί είναι δικοί μας |
| 1953 | Το σωφεράκι |
| 1954 | Η ωραία των Αθηνών |
| 1954 | Ο δρόμος με τις ακακίες |
| 1954 | Χαρούμενο ξεκίνημα |
| 1955 | Γκόλφω |
| 1955 | Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο |
| 1955 | Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας |
| 1955 | Ούτε γάτα ούτε ζημιά |
| 1956 | Η άγνωστος |
| 1956 | Η καφετζού |
| 1957 | Η θεία από το Σικάγο |
| 1957 | Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο |
| 1957 | Το αμαξάκι |
| 1958 | Η κυρά μας η μαμή |
| 1958 | Μια ζωή την έχουμε |
| 1958 | Οι παράνομοι |
| 1958 | Το τελευταίο ψέμα |
| 1959 | Αστέρω |
| 1959 | Ο Ηλίας του 16ο |
| 1959 | Ο θησαυρός του μακαρίτη |
| 1959 | Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο |
Εισιτήρια ταινιών της Φίνος Φιλμ
| Χαμένοι άγγελοι (1948 – 1949) 107.508 (1η/8) |
| Ο μεθύστακας (1949 – 1950) 304.438 (1η/7) |
| Το σωφεράκι (1952 – 1953) 190.589 (1η/22) |
| Το αμαξάκι (1956 – 1957) 138.620 (1η/30) |
| Η θεία απ΄ το Σικάγο (1957 – 1958) 142.459 (1η/28) |
| Αστέρω (1958 – 1959) 139.501 (1η/45) |
| Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο (1959 – 1960) 239.530 (1η/52) |
| Η Αλίκη στο ναυτικό (1960 – 1961) 213.409 (1η/58) |
| Ο Κατήφορος (1961 – 1962) 161.331 (1η/68) |
| Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962 – 1963) 212.247 (1η/82) |
| Κάτι να καίει (1963 – 1964) 660.791 (1η/92) |
| Κορίτσια για φίλημα (1964 – 1965) 619.236 (1η/93) |
| Ραντεβού στον αέρα (1965 – 1966) 617.423 (1η/101) |
| Η αρχόντισσα και ο αλήτης (1968 – 1969) 750.000 (1η/108) |
| Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969 – 1970) 739.001 (1η/99) |
| Υπολοχαγός Νατάσσα (1970 – 1971) 751.117 (1η/87) |
| Η Μαρία της σιωπής (1972 – 1973) 202.403 (1η/64) |
| Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας (1975 – 1976) 248.982 (1η/38) |
| Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν (1950 – 1951) 148.300 (2η/11) |
| Η Αγνή του λιμανιού (1951 – 1952) 165.475 (2η/13) |
| Χαρούμενο ξεκίνημα (1954 – 1955) 124.749 (2η/14) |
| Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955 – 1956) 126.530 (2η/22) |
| Η καφετζού (1956 – 1957) 137.267 (2η/30) |
| Το κλωτσοσκούφι (1959 – 1960) 202.542 (2η/52) |
| Μανταλένα (1960 – 1961) 192.378 (2η/58) |
| Η Λίζα και η άλλη (1961 – 1962) 152.896 (2η/68) |
| Η ψεύτρα (1962 – 1963) 196.250 (2η/82) |
| Το δόλωμα (1964 – 1965) 557.302 (2η/93) |
| Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1965 – 1966) 588.101 (2η/101) |
| Κοινωνία ώρα μηδέν (1966 – 1967) 596.289 (2η/117) |
| Μια κυρία στα μπουζούκια (1967 – 1968) 615.483 (2η/99) |
| Ορατότης Μηδέν (1969 – 1970) 640.720 (2η/99) |
| Ένα αστείο κορίτσι (1970 – 1971) 549.614 (2η/87) |
| Σ’ αγαπώ (1971 – 1972) 393.137 (2η/90) |
| Ο τσαρλατάνος (1973 – 1974) 174.834 (2η/44) |
| Η δίκη των δικαστών (1974 – 1975) 98.299 (2η/47) |
| Τελευταία αποστολή (1948 – 1949) 78.318 (3η/8) |
| Έλα στο θείο (1950 – 1951) 124.740 (3η/11) |
| Ο γρουσούζης (1952 – 1953) 121.007 (3η/22) |
| Γκόλφω (1954 – 1955) 115.285 (3η/14) |
| Η άγνωστος (1955 – 1956) 111.065 (3η/22) |
| Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο (1956 – 1957) 113.641 (3η/30) |
| Μια ζωή την έχουμε (1957 – 1958) 98.584 (3η/28) |
| Η χαρτοπαίχτρα (1964 – 1965) 534.085 (3η/93) |
| Τζένη Τζένη (1965 – 1966) 587.323 (3η/101) |
| Οι θαλασσιές οι χάντρες (1966 – 1967) 531.287 (3η/117) |
| Νύχτα γάμου (1967 – 1968) 525.647 (3η/99) |
| Η λεωφόρος του μίσους (1968 – 1969) 550.847 (3η/108) |
| Η νεράιδα και το παλικάρι (1969 – 1970) 626.540 (3η/99) |
| Η θεία μου η χίπισσα (1970 – 1971) 481.598 (3η/87) |
| Κατάχρησις εξουσίας (1971 – 1972) 378.790 (3η/90) |
| Δικτάτωρ καλεί Θανάση (1973 – 1974) 148.001 (3η/44) |
| Ένα τανκς στο κρεβάτι μου (1974 – 1975) 85.860 (3η/47) |
| Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται (1976 – 1977) 48.888 (3η/17) |
