Η ταινία, “Μια τρελλή τρελλή οικογένεια” προβλήθηκε τη σαιζόν 1965-1966 και έκοψε 521.134 εισιτήρια. Ήρθε στην 5η θέση σε 101 ταινίες.
-Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Νίκου Τσιφόρου και του Πολύβιου Βασιλειάδη “Οι Γυναίκες Προτιμούν τους Σκληρούς”.
-Το έργο αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα του ελληνικού κοινου διαχρονικά, ενώ ανέδειξε την έξοχη Μαίρη Αρώνη με το ρόλο της ως “Πάστα Φλώρα”.
-Αξίζει να σημειωθεί ότι το ρόλο της “Πάστα Φλώρα” είχε προτείνει αρχικά ο Φίνος στην Ρένα Βλαχοπούλου, αλλά εκείνη αρνήθηκε, μη θέλοντας να παίξει τη μητέρα της Καρέζη για λόγους γυναικείας φιλαρέσκειας.
-Η ταινία αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της Τζένης Καρέζη, με ένα μεγάλο μουσικοχορευτικό φινάλε σε μια χάρτινη Βενετία, όπου ο Γιάννης Βογιατζής τραγουδάει στα ιταλικά το τραγούδι “Η πρώτη μας νύχτα”, το οποίο είχε πρωτοτραγουδήσει ο Λάκης Παυλίδης στα ελληνικά, στην ταινία “Μερικοί το Προτιμούν Κρύο“.
-Κορυφαία ατάκα της Μαίρης Αρώνη, σε πρόταση της Καρέζη να κάνει δίαιτα με σαλάτες: “Και οι αγελάδες τρώνε σαλάτες, αλλά είναι τετράπαχες!”.
-Κατά τη διάρκεια μιας σκηνής, το γύρισμα διακόπτηκε και η Μαίρη Αρώνη αποχώρησε από το πλατό απειλώντας πως δεν θα ξαναγυρίσει. Ο λόγος ήταν ένα δυνατό χαστούκι που της είχε δώσει, για τις ανάγκες της ταινίας, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Ο παραγωγός της ταινίας Φιλοποίμην Φίνος, της έστειλε στο σπίτι της λουλούδια ώστε να τη συγχωρέσουν και να την πείσουν να επανέλθει στα γυρίσματα. Μάλιστα, ο ίδιος ο Παπαγιαννόπουλος είχε παραδεχτεί πως πολλές φορές τα χαστούκια που έδινε στις ταινίες, ήταν πέρα για πέρα αληθινά.
Γ.Κ. Πηλιχός, Εφημερίδα Τα Νέα, Οκτώβριος 1965
-Ο όρος «φροντισμένη ταινία στα ελληνικά μέτρα» θα μπορούσε άφοβα να χρησιμοποιηθεί, για αυτή τη χρωματιστή μουσική κωμωδία, που φιλοδόξησε, προφανώς να γίνει μια στα καθ’ ημάς κινηματογραφική παραλλαγή της πασίγνωστης σαιξπηρικής «Στρίγγλας που έγινε αρνάκι» ( αλλά…εις διπλούν) και που, τελικά, έγινε απλώς ένα φιλμ για να αρέσει στο λεγόμενο «πλατύ κοινό».
Ανάλογα με το «υλικό» που είχε στα χέρια του ο Ντίνος Δημόπουλος (και σίγουρα δεν είχε το «Φίλησέ με, Καίτη» του Πόρτερ, ούτε τα μέσα, ούτε τους πρωταγωνιστές εκείνης της αξέχαστης αμερικάνικης μουσικής κωμωδίας-διασκευής της «Στρίγγλας») κατάφερε να κάνει μια «ευπρόσωπη» ταινία, που θα ικανοποιήσει το κοινό για το οποίο έγινε∙ γιατί ασφαλώς δεν είναι τίποτα περισσότερο από «ευπρόσωπη» για «πλατύ κοινό» αυτή η ταινία που θέλει να περνάει για «μουσική κωμωδία» με αστειάκια σαν το «Πέθανε πολύ;» ή «Εσύ διαβάζεις βουλωμένο γράμμα» ή «Δεν είναι πολύ φανατικός άντρας», και με τραγουδάκια που ταιριάζουν περισσότερο σε δίλεπτο διαφημιστικό φιλμ για ηλεκτρικές κουζίνες…
Αλλά ας σταματήσουμε καλύτερα εδώ, προσθέτοντας μόνο δυο λόγια ακόμα για τους ερμηνευτές. Γενικά, όλοι κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν, ο καθένας με το μέρος του, τον θεατή. Ωστόσο, η Μαίρη Αρώνη κι ο Δημήτρης Καλλιβωκάς κερδίζουν την κούρσα – και μάλιστα, με σημαντική διαφορά από τους άλλους συναδέλφους των.
Περίληψη της ταινίας, “Μια τρελλή τρελλή οικογένεια”
Η Μίκα είναι μια νεαρή γυναίκα που ζει σε μια τρελή… οικογένεια. Η μητέρα της, η Πάστα Φλώρα, είναι αλλοπαρμένη, η μικρή της αδελφή ανεξέλεγκτη και ο σχεδόν διαζευγμένος με τη μητέρα της πατέρας, είναι καλός αλλά δειλός. Ενώ είναι αρραβωνιασμένη με τον Μίκη, μια μέρα πριν το γάμο τους, πηγαίνει στη Βενετία και παντρεύεται τον Ανδρέα, ο οποίος αφού ανακαλύπτει την φύση της οικογένειας της, χωρίζει την Μίκα και αναλαμβάνει να τους λογικέψει.
