Διονύσης Παπαγιαννόπουλος 1912-1984

Ο ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε το 1912 στο Διακοφτό.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου και πρωτοεμφανίστηκε το 1938, στον “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ, σε ρόλο που του έδωσε ο δάσκαλός του Αιμίλιος Βεάκης.

Τα χρόνια που ακολούθησαν συνέπραξε με τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, των Αρώνη – Χορν, Χατζίσκου – Συνοδινού, του Μουσούρη και του Ντίνου Ηλιόπουλου.

Ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 οΔιονύσης Παπαγιαννόπουλος εμφανίστηκε σε ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου, ενώ αργότερα άρχισε να εμφανίζεται σε ελαφρές κωμωδίες.

Το 1961 οΔιονύσης Παπαγιαννόπουλος συγκρότησε τον δικό του θίασο, δίνοντας αξέχαστες ερμηνείες, σε έργα όπως “Ζήτω η ζωή” του Γεράσιμου Σταύρου και “Δεσποινίς Διευθυντής” των Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη.

Στο τελευταίο ενσάρκωσε τον κ. Βασιλείου, έναν ρόλο που επανέλαβε το 1964 στη μεγάλη οθόνη, δίπλα στην Τζένη Καρέζη.

Πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή του ήταν το 1947, στην ταινία, “Παιδιά της Αθήνας” του Τάκη Μπακόπουλου. Ακολούθησαν άλλες 134 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες κράτησε δευτερεύοντες ρόλους, κλέβοντας όμως πάντα την παράσταση.

Ξεχωρίζουν: “Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” (1959),”Χτυποκάρδια στο θρανίο” (1963), “Η βίλα των οργίων” (1964), “Μια τρελή, τρελή οικογένεια” (1965), “Υπάρχει και φιλότιμο” (1965), “Κάτι κουρασμένα παλικάρια” (1967), “Για ποιον χτυπά η κουδούνα” (1968), “Ένας ιππότης για τη Βασούλα” (1968), “Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά” (1970), “Ο Κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται” (1977).

Το ρόλο του Μπαρμπα-Γιώργη είχε ενσαρκώσει με μεγάλη επιτυχία και στην τηλεοπτική σειρά “Το Λούνα Παρκ” το 1974.

Αν και το παρουσιαστικό του δεν είναι τέτοιο ώστε να χαρακτηριστεί ωραίος, οΔιονύσης Παπαγιαννόπουλος ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία στις γυναίκες. Και η διαδρομή του ήταν γεμάτη τόσες πολλές κατακτήσεις που χαριτολογώντας έλεγε ότι ανταγωνίζονταν σε αριθμό τις τρίχες που είχαν φύγει από το κεφάλι του!

Υπερβολή ή όχι, η αλήθεια είναι πως ο αγαπημένος ηθοποιός είχε τον τρόπο του με το αντίθετο φύλλο. Πιθανότατα ένας από τους λόγους που δεν παντρεύτηκε ποτέ να ήταν και αυτή η ροπή του προς το γυναικείο φύλο και η αδυναμία του στο φλερτ και το… κυνήγι.

Εκείνος, βέβαια, συνήθιζε να κάνει πλάκα όταν κάποιοι τον ρωτούσαν γιατί δεν παντρεύεται, απαντώντας πως καμία δεν αντέχει το ροχαλητό του, αλλά φαίνεται πως απλά του ήταν αδιανόητη η ιδέα πως θα έπρεπε να μαζευτεί, να νοικοκυρευτεί και να δέσει «άγκυρα» στο πλάι μιας και μόνης γυναίκας.

Οι περιπέτειες του Παπαγιαννόπουλου ήταν τόσο εντός όσο και εκτός χώρου. Και για τις φορές που οι δύο κόσμοι συναντιόνταν, έσπευδε να προστατέψει όσο μπορούσε τις συντρόφους του. Κι επειδή καθώς μεγάλωνε, προτιμούσε όλο και νεαρότερες, συχνά στις συστάσεις τις αποκαλούσε «ανιψιές» του.

Προς τιμή του, ο Δήμος Διακοφτού τοποθέτησε τη προτομή του στη παραλία του δήμου.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έκανε πολλές αγαθοεργίες, κυρίως στην περιοχή όπου γεννήθηκε, χωρίς αυτό να είναι ευρέως γνωστό.

Το 1968 βραβεύτηκε με το βραβείο των Ελλήνων κριτικών για την ταινία ,”Το κανόνι και το αηδόνι“.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πέθανε ολομόναχος, στο διαμέρισμά του στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στις 13 Απριλίου του 1984.

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Φιλμογραφία

Ευχαριστούμε θερμά το greekactor.blogspot.gr για τις πληροφορίες.