Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν ένας σπουδαίος κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου, έγραψε ιστορία στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία πρωταγωνιστώντας σε 120 ταινίες. Σε συνέντευξη που είχε δώσει στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στην εφημερίδα «Ακρόπολις» είχε αποκαλύψει το παράπονο του…
Τα κανάλια βάζουν κάθε εβδομάδα ταινίες μου. Με τιμάνε, αλλά δεν παίρνω τίποτα. Τα χρήματα τα παίρνουν οι παραγωγοί. Τότε υπογράφαμε το βαρύ όρκο: “Και ουδεμίαν άλλη απαίτησιν έχω.”
Αυτό βγάζει η τηλεόραση μπροστά και δεν παίρνουμε πεντάρα. Να το παράπονό μου. Βλέπω στην τηλεόραση τις ταινίες που εμφανίστηκα. Μετράω τον εαυτό μου, παρατηρώ το παίξιμό μου, την κίνηση των χεριών μου. Πώς συντονίζεται η ψυχή και το κεφάλι μου, με την κίνηση των χεριών μου, σε όλες τις ταινίες.
Η φυσικότητα που χρειάζεται στη δική μας δουλειά ήταν μια αβάντα που είχα. Εμείς είχαμε αντίκρισμα ζωής. Περάσαμε πολλά, πολέμους …
Σήμερα είναι εύκολα τα πράγματα. Εμείς παλέψαμε σκληρά. Και κωμικοί δεν υπάρχουν πια. Έχουν αδυναμίες οι νέοι. Ίσως, σιγά – σιγά, με το χρόνο, να αποκτήσουνε πείρα.
Εμείς το έργο που παίζαμε το ζούσαμε. Οι παλιοί ηθοποιοί όταν πιάνανε ένα ρόλο στα χέρια δεν τον παπαγαλίζανε. Καθόντουσαν να τον συζητήσουν και προπαντός να βάλουν τα δικά τους. Ένα πράγμα που συνήθιζα εγώ. Σήμερα τα περισσότερα παιδιά δεν τραγουδάνε.
Οι παλιοί ήταν σχεδόν όλοι τενόροι, ο Ορέστης Μακρής, ο Κυριάκος Μαυρέας, ο Πέτρος Κυριακός, ο Βασίλης Αυλωνίτης. Εγώ βγήκα σχεδόν τενόρος στο Θέατρο, τα τραγουδούσαμε τα νούμερα. Συμβαδίζαμε με την ορχήστρα, με την αρμονία.
Ύστερα από 44 χρόνια στη σκηνή, βγήκα στη σύνταξη με 17.000 δραχμές, ούτε εφάπαξ, ούτε τίποτα. Ο εφημεριδοπώλης παίρνει 35.000. Η Πολιτεία πρέπει να κάνει κάτι, να γίνει ένας νόμος για τους παλιούς ηθοποιούς, δεν είμαστε και πολλοί. Να μας περάσουν σε μίαν άλλη κλίμακα συντάξεων.
Η αγάπη του κόσμου…
Κάθε τόσο είχα και μία συγκίνηση. Στο λεωφορείο έκανα να ρίξω το εικοσάρι, και μου έπιανε το χέρι ο εισπράκτορας και μου έλεγε:
-Όχι εσύ… Εσύ δεν κάνει… Και τα ταξί δε θέλανε λεφτά.
Και τα ταξί δε θέλανε λεφτά. Πήγαινα να βγάλω χρήματα…
-Τί κάνεις; μου έλεγε, Ξύνεσαι;
-Όχι, αγόρι μου, να βγάλω να σε πληρώσω.
-Όχι. Άμα σου πάρω χρήματα και το πω στα παιδιά μου και στη γυναίκα μου, θα θυμώσουν. Μια φωτογραφία σου να μου δώσεις. Συγκινήσεις μεγάλες. Υπάρχει μια συμπάθεια. Μια αγάπη…
