Όταν ο Παπαγιαννόπουλος χαστούκισε την Μαίρη Αρώνη

Αλέκος Αλεξανδράκης
Advertisement

Όταν το 1965 η Φίνος Φιλμ αποφάσισε να μεταφέρει στον κινηματογράφο το θεατρικό έργο των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, “Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς” ο Φιλοποίμην Φίνος ήθελε για έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους την Ρένα Βλαχοπούλου η οποία ωστόσο αρνήθηκε διότι θεώρησε πως ήταν ακόμα πολύ νέα για να υποδυθεί την μητέρα της Τζένης Καρέζη κι έτσι ο ρόλος της θρυλικής Πάστας Φλώρα δόθηκε στην Μαίρη Αρώνη που τον απογείωσε και η ταινία, “Μια τρελή τρελή οικογένεια” κατέκτησε την 5η θέση ανάμεσα σε 101 ταινίες εκείνης της  χρονιάς κόβοντας 521.134 εισιτήρια. 

Advertisement

Όμως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων συνέβη κάτι και η ηθοποιός έφυγε έξαλλη από το στούντιο φωνάζωντας πως εγκαταλείπει την ταινία. 

Ο λόγος ήταν πως σε μια σκηνή ο κινηματογραφικός της σύζυγος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος μετά από κάποια λόγια της έδωσε ένα χαστούκι το οποίο η ίδια είχε ξεχάσει από τις πρόβες και ξαφνιάστηκε τόσο πολύ που για αρκετά δευτερόλεπτα έμεινε άναυδη μέχρι την στιγμή που ακούστηκε το στοπ του σκηνοθέτη Ντίνου Δημόπουλου και τότε εκείνη γεμάτη οργή και κατακόκκινη από τον πόνο ξέσπασε λέγοντας σε όλους μέσα στο πλατό, “Φευγω, εγκαταλείπω το γύρισμα, μόνο ο άντρας μου ο θόδωρος είχε δικαίωμα να με χτυπήσει, και τόλμησε τώρα να το κάνει κάποιος κύριος Περιγιαννόπουλος”.

-Παπαγιαννόπουλος την διόρθωσε ο ίδιος.
-Έστω Παραγιανόπουλος απάντησε και γύρισε την πλάτη της και έφυγε απ’ το στούντιο. 

Την επόμενη όμως μέρα ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος με μια αγκαλιά, κατακόκκινα τριαντάφυλλα πήγε στο σπίτι της ζητώντας της συγνώμη και στη συνέχεια πήγαν μαζί και χαμογελαστοί στο γύρισμα ξεχνώντας εκείνο το άτυχο συμβάν.

Προηγούμενο άρθροΣπάνιες φωτογραφίες από τα γυρίσματα της ταινίας Στέλλα
Επόμενο άρθροΟι σειρές μυστηρίου που άλλαξαν τη ζωή μου
Χρήστος Κωνσταντίνου
Για μένα ο κινηματογράφος είναι ένα ταξίδι σε κάποιον μαγικό κόσμο μιας άλλης εποχής. Νιώθω ευγνώμων γιατί έχω την τύχη να γνωρίσω και να με τιμούν με την φιλία τους αρκετοί καλλιτέχνες της χρυσής εκείνης περιόδου όπου τα αστέρια ήταν αληθινά κι όχι κάλπικα.