Περίληψη: Ο Αλέκος συνδέεται από καιρό με την Βούλα, χωρίς να αποφασίζει να την παντρευτεί, μέχρι που ο αδελφός της απειλεί να τον σκοτώσει αν δεν αποκαταστήσει την χαμένη τιμή της αδελφής του. Ο Αλέκος έχει και αυτός μια ανύπαντρη αδελφή, την Άννα, που χωρίς να το ξέρει συνδέεται κρυφά με έναν νεαρό, τον Αντώνη. Ο Αλέκος και ο Αντώνης συναντιούνται τυχαία σε ένα εξοχικό κέντρο, στο οποίο ο Αντώνης μαθαίνει στον Αλέκο την μέθοδο στρίβειν δια του αρραβώνος. Έτσι, εκπλήσσεται σφόδρα όταν αργότερα ανακαλύπτει ότι ο Αντώνης είναι ο μέλλων μνηστήρας της αδελφής του, με αποτέλεσμα να αρχίσουν τα μπερδέματα τόσο για τον ίδιο και την Βούλα, όσο και για την αδελφή του.
Παρασκήνιο: Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1961-1962 και έκοψε 69.414 εισιτήρια. Ήρθε στην 5η θέση σε 68 ταινίες.
-Κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά “Εξοχικόν κέντρον ο Έρως”.
-Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
-Οι ατάκες του Ντίνου Ηλιόπουλου: “Στρίβειν δια του αρραβώνος” και “Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα”, αφήσανε εποχή και αναπαράγονται μέχρι σήμερα.
Αντώνης Μοσχοβάκης, Εφημερίδα Η Νίκη, Ιανουάριος 1962
-Διασκευή θεατρικής κωμωδίας και πάλι (της επιτυχίας του Δημ. Ψαθά Εξοχικόν κέντρον «Ο Έρως» ), αλλά από τις πιο πετυχημένες. Ο κ. Γιάννης Νταλ εκμεταλλεύτηκε αρκετά επιδέξια τις δυνατότητες για κινηματογραφική ανάπτυξη που προσέφερε το πρωτότυπο, άφησε ανέπαφα και συχνά τόνισε τα σατιρικά στοιχεία που περιείχε, και έδωσε όλες τις δυνατότητες στον Ντίνο Ηλιούπουλο να αναπτύξει το δαιμονισμένο, το σπαρταριστό μπρίο του. Ένα σφάλμα του: από πολύ σεβασμό, ίσως, στον συγγραφέα τού θεατρικού έργου, δεν περιόρισε τους διαλόγους που στην ταινία γίνονται φλυαρία και ζημιώνουν. Παρά το αρκετό αυτό ελάττωμα, τόσο με το θέμα του (σάτιρα της διπλής «ηθικής» των αδελφών και πατεράδων, ανάλογα αν πρόκειται για ξένες ή για δικές τους αδελφές ή κόρες) όσο και με την εξαίρετη ανάπτυξη και τ΄ανεξάντλητα κωμικά επεισόδια, Ο Ατσίδας είναι μια πολύ καλή κωμωδία. Ως σκηνοθέτης, ο κ. Νταλ, αν και δεν απέφυγε τις θεατρικές σκηνές, έχει πετύχει μια γοργή εναλλαγή πλάνων και σκηνών, που διασπά τη στατικότητα του θεατρικού στυλ. Ο ρυθμός είναι γοργός, η αφήγηση, στρωτή και άνετη. Η φωτογραφία του Νίκου Δημόπουλου είναι πολύ καλή. Ο Ντίνος Ηλιούπουλος είναι περίφημος, απολαυστικός, αμίμητος: ενθουσιάζει. Έξοχη, όχι μόνο στο τραγούδι, αλλά και στο «παίξιμο», η Μαίρη Λίντα. Άριστος ο Παντελής Ζερβός.
