Η ταινία, “Ο μεθύστακας” προβλήθηκε τη σαιζόν 1949-1950 και έκοψε 304.438 εισιτήρια. Ήρθε στην πρώτη θέση ανάμεσα σε 13 ταινίες.
-Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 23 Ιανουαρίου 1950, ενώ η προβολή της συνεχίστηκε για 27 συνεχείς εβδομάδες στην Αθήνα και το ρεκόρ εισιτηρίων που δημιούργησε παρέμεινε αξεπέραστο μέχρι το 1963. Το ρεκόρ αυτό ξεπεράστηκε 14 ολόκληρα χρόνια αργότερα, με την προβολή της ταινίας, “Κάτι να καίει” του Γιάννη Δαλιανίδη.
-Ο Ορέστης Μακρής παραδίδει ίσως, την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, στον ρόλο του “μεθύστακα”.
-Ο Γιώργος Τζαβέλλας κατάφερε με αυτήν την ταινία να μεταφέρει ως δραματικό ρόλο στο σινεμά, τον πολύ δημοφιλή εκείνη την εποχή επιθεωρησιακό τύπο του Ορέστη Μακρή ως μπεκρή.
-Με αυτή την ταινία κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο ο Νίκος Ρίζος.
Σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Φρέντυ Γερμανό, ο Φιλοποίμην Φίνος είχε πει για τα γυρίσματα της ταινίας:
Να σας πω την αλήθεια, εγώ αντιδρούσα για τον μεθύστακα. Ο Τζαβέλας όμως επέμενε και μου λέει “για να σου αποδείξω, μην φοβάσαι, μπαίνω και εγώ συνεταίρος”. Είχε κάτι λεφτά και τα έβαλε, το 1/4 των χρημάτων της ταινίας. Να σας πω ένα ανέκδοτο, μια αστεία σκηνή από τα γυρίσματα. Είναι μια σκηνή που γυρίζει ο Μακρής μεθυσμένος, έξω βρέχει, και έχει υποσχεθεί στην κόρη του ότι δεν θα ξαναπιεί.
Μπαίνει μέσα και βλέπει την φωτογραφία του γιου του, ο οποίος σκοτώθηκε στην Αλβανία, αυτός ήταν ο καημός του και έπινε. Λοιπόν σε αυτό το σημείο είχε μια τιράντα να πει ο Μακρής και δεν μπορούσε. Αφού τράβηξαν 2-3 φορές τη σκηνή και σταματούσαν, λέω στον Τζαβέλα: “Ρε Γιώργο, τι παιδεύεσαι; αφού ο Μακρής είναι κάφτρας!” δηλαδή μας έκαψε την σκηνή. Θύμωσε λοιπόν ο Μακρής και λέει “Σταματήστε!”. Βγήκε έξω στα χωράφια και γυρίζει μετά από ένα τέταρτο και το είπε νεράκι! Νεράκι!! Και γυρίζει και μου λέει “εγώ είμαι ο κάφτρας ρε;”
Περίληψη της ταινίας, “Ο μεθύστακας”
Ο Μικές Λαρδής (Ορέστης Μακρής) είναι ένας φτωχός τσαγκάρης. Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον ηρωικό χαμό του γιου του στα βουνά της Αλβανίας, και της γυναίκας του αμέσως μετά. Από τον πόνο του άρχισε να γυρνάει στις ταβέρνες της Πλάκας, όπου οι θαμώνες τον ποτίζουν κρασί για διασκέδαση και τον περιγελούν αποκαλώντας τον «χημικό». Η κόρη του, η Άννα (Μπίλλυ Κωνσταντοπούλου), δυναμική και τίμια γυναίκα, πιάνει δουλειά ως δακτυλογράφος στα οινοποιεία Μπακά και εργάζεται με πολύ ζήλο.
Εκεί θα την προσέξει ο ανερχόμενος υιός του αφεντικού, ο Άλεκ Μπακάς (Δημήτρης Χορν), ο οποίος αρχικά θα τη φλερτάρει, αλλά γρήγορα θα την αγαπήσει για τα προτερήματά της και θα της προσφέρει γάμο. Οι γονείς του είναι εναντίον αυτού του γάμου, διότι ετοιμάζουν προξενιό με την κόρη άλλου μεγαλύτερου οινοπαραγωγού.
Τελικά δέχονται να γνωρίσουν τους γονείς της Άννας και προγραμματίζουν επίσκεψη. Ο Μικές, ενώ από καιρό προσπαθεί να κόψει το κρασί, εκείνη τη μέρα από τρακ τριγυρνάει στις ταβέρνες και γίνεται στουπί. Επιστρέφει στο σπίτι αργά και χαλάει την επίσκεψη με την εμφάνισή του. Η Άννα όμως μένει πιστή στον πατέρα της και ζητάει συγγνώμη από τον αρραβωνιαστικό της και τους γονείς του, λέγοντας ότι ο γάμος αυτός είναι αδύνατο να γίνει.
Ο Μικές, στην απόγνωσή του, αποφασίζει να αυτοκτονήσει με τη φαλτσέτα στο μαγαζί του, για να μην γίνεται εμπόδιο στη ζωή της κόρης του και τραυματίζεται. Η πράξη του αυτή όμως θα δέσει συναισθηματικά τις δυο οικογένειες και θα αποκαλύψει τα ευγενικά αισθήματα που τρέφουν όλοι αναμεταξύ τους. Στο κρεβάτι του νοσοκομείου την ώρα που ψυχορραγεί, θα δώσει την ευχή του για τον γάμο, ενώ συμπέθεροι και μέλλοντες νιόπαντροι αγκαλιάζονται συγκινημένοι.
Ελένη Βλάχου, Εφημερίδα “Η Καθημερινή”, Ιανουάριος 1950
Ο Μεθύστακας έχει το τεράστιο προσόν να είναι φιλμ, ν’ ανήκει σ’ αυτό το είδος του θεάματος. Έως τώρα, είχαμε μαρτυρήσει με τα ελεεινά μαγειρέματα, με τους αφόρητους ερασιτεχνισμούς, τα χονδροκομμένα μπαλώματα τα οποία διεκδικούν αυτόν τον τίτλο. …Αλλά το επαναλαμβάνουμε…είναι ταινία.
Και μία ταινία ελληνική, με ελληνικό αίσθημα και χωρίς ίχνος προστυχιάς. Και ευχάριστη, ελαφριά. Πρέπει να αρέσει, να κάνει λαμπρή σταδιοδρομία και να δώσει στον Γιώργο Τζαβέλλα το κουράγιο να ξεκινήσει με περισσότερες φιλοδοξίες για κάτι πιο πρωτότυπο, πιο εξελιγμένο.
