Η ταινία, “Τραγούδια της φωτιάς” έκοψε 63.987 εισιτήρια. Ήρθε στην 7η θέση σε 47 ταινίες.
Η ταινία ήταν συμπαραγωγή της “Φίνος Φιλμ” και του Νίκου Κούνδουρου. Η διανομή και εκμετάλλευση της ταινίας ανήκει πλέον στον Νίκο Κούνδουρο.
Ο Νίκος Κούνδουρος έχει πει: «Το μόνο ντοκιμαντέρ που έχω φτιάξει, μια ταινία συντεθειμένη από φωνές και αιτήματα όπως αυτά διαμορφώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας αμέσως μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Μια ταινία ωδή στη λευτεριά».
Περίληψη της ταινίας, “Τραγούδια της φωτιάς”
Με αφορμή και επίκεντρο τη μαγνητοσκόπηση δύο πολύ σημαντικών συναυλιών, αυτής που έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη με το Μίκη Θεοδωράκη και αυτής που έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με το Γιάννη Μαρκόπουλο, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας (Ιούλιος 1974) καθώς επίσης και άλλες μαζικές εκδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου.
Η ταινία αποτυπώνει με γλαφυρότητα και συνέπεια το κλίμα που επικρατούσε μετά την πτώση της Χούντας. Κατά την διάρκεια της ταινίας μιλάει ο αγωνιστής Χρήστος Ρεκλείτης, που έλαβε μέρος στην Αντίσταση εναντίον της δικτατορίας, και ο οποίος περιγράφει όλα τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της επταετίας, κατονομάζοντας στη διήγησή του όλους τους βασανιστές του.
Κριτική: Βασίλης Σωτηρόπουλος
Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης του 1974. Η Αθήνα είναι ένα καζάνι που μόλις έχει σκάσει: παντού διοργανώνονται συναυλίες και εκδηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας. Οι κινηματογραφιστές της εποχής παίρνουν στα χέρια τους κάμερες και ξαμολιούνται στους δρόμους, να καταγράψουν τον παλμό αυτών των ιστορικών ημερών.
Ο Νικος Κουνδουρος τότε ήταν ήδη ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης-σταρ της ελληνικής κινηματογραφίας, έχοντας περάσει μάλιστα και από τη Μακρόνησο για τις ιδέες του. Η μεταπολιτευτική Αθήνα, τα παθιασμένα πλήθη και τα πανηγύρια τον ερεθίζουν να γυρίσει ένα ντοκιμανταίρ.
Το μόνο του ντοκιμανταίρ. Μαζί με πέντε διευθυντές φωτογραφίας, μεταξύ των οποίων ο Νικος Καβουκιδης και ο Νικος Γαρδελης, γυρίζουν μια ταινία η οποία, κατά τον κύριο κορμό της αποτελείται από live ερμηνείες τραγουδιών σε κατάμεστα στάδια.
Ο Νταλάρας («Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Γοργόνα Παναγιά», «Ζαβαρακατρανέμια», «Στη μια γωνιά», «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα»), ο Ξυλούρης («Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί», «Πόσα χρόνια δίσεκτα»), ο Μανος Λοϊζος («Τσε Γκεβάρα»), η Μερκουρη («Το καφενείον η Ελλάς», σε στίχους Κ.Χ.Μύρη [!] και «Πικρά καλοκαίρια»), και οι απαραίτητες Κωχ και Φαραντουρη.
Μαέστρος ο Μικης Θεοδωρακης στα ντουζένια του, εκείνη την εποχή, με την φουντωτή του κώμη να τινάσσεται σε κάθε «να τη, πετιέται». Η συγκίνηση του πλήθους έχει αποτυπωθεί στο φιλμ, στο οποίο κάθε κάμερα παρακολουθεί και την απέναντι κάμερα, την ώρα που καταγράφει τους τραγουδιστές.
Εκτός από την προφανή ιστορική και συγκινησιακή αξία που έχει η ταινία, αξίζει ως καταγραφή και για έναν άλλο λόγο: έχει πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς τα ντυσίματα και το styling της εποχής. Κυριαρχούν τα πολύ μακριά μαλλιά, οι άτολμες καμπάνες (μη μας πουν και αμερικανάκια) και γενικότερα ένας μαγικός μεταπολιτευτικός ρεαλισμός, ανεπανάληπτος στα στυλιστικά ελληνικά δεδομένα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι παρατηρείται ομοιομορφία ανάμεσα στους stars της εποχής. Η Μαρίζα Κωχ ερμηνεύοντας με new age τρόπο δημοτικά τραγούδια («Αρμενάκι» και «Στο πα και στο ξαναλέω») είναι ντυμένη με μια στολή μετα-καραγκούνας, η Φαραντούρη απηχεί τις στερεοτυπικές απεικονίσεις μιας αψεγάδιαστης κνίτισσας, η Μελινα;Θεοδωρακης κλέβει την παράσταση με το απλό και απέριττο μαύρο πουκάμισο-παντελόνι (όπως και ο κρητικός Ξυλούρης), το οποίο έκτοτε καθιέρωσε σε όλες τις εμφανίσεις του εκτός από το γνωστό μωβ ατόπημα που του είχε σχεδιάσει ο Vassileios Kostetsos για μια ηρωδειάτικη εκδοχή του Άξιον Εστί.
Η ταινία, όμως, παρά τον τίτλο της, δεν περιέχει μόνο τραγούδια. Περιέχει και «φωτιά». Παρακολουθούμε αποσπάσματα από μία κηδεία στην Κύπρο εκείνης της εποχής, όπου ο νεαρός Λοϊζος μόλις έχει δολοφονηθεί. Η κηδεία είναι μια σιωπηλή διαδήλωση με πλακάτ όπου αναγράφονται συνθήματα όπως «Murdered by C.I.A.» κ.λ.π.
Σε κάποια άλλη στιγμή της ταινίας παρακολουθούμε σκηνές από την 24/11/1974 στο κέντρο της Αθήνας, όπου τα πλήθη στο δρόμο ετοιμάζονται για μία πορεία, ενώ από μεγάφωνα ακούγεται η φωνή της Δαμανάκη και κάποιου «συντρόφου». Μετά τα «Μαλαματένια Λόγια» που τραγουδάει ο Χαλκιάς, παρακολουθούμε τη συνέντευξη του Χρήστου Ρεκλείτη, ο οποίος περιγράφει με λεπτομέρειες τα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της επταετίας.
Μάλιστα δίνει τα ονοματεπώνυμα των προσώπων που τον βασάνισαν. Η ταινία κλείνει με τον Μικη να θεριεύει με τη «Ρωμιοσύνη» και τους τραγουδιστές να τον περιστοιχίζουν.
Το δύσκολο έργο του μοντάζ ανέλαβε ο Αριστείδης Καρύδης-Φουκς, o oποίος παρέδωσε ένα άρτιο – για τα δεδομένα της εποχής – τελικό αποτέλεσμα.
