Η ταινία, “Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω” προβλήθηκε τη σαιζόν 1967-1968 και έκοψε 307.094 εισιτήρια. Ήρθε στην 24η θέση σε 99 ταινίες.
-Η ταινία απέσπασε το βραβείο αρτιότερης παραγωγής και το βραβείο καλύτερης μουσικής επένδυσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1967.
-Η ταινία εντυπωσίασε για τα εξωτερικά γυρίσματα στη λίμνη Στυμφαλία, καθώς αποτυπωνόταν πειστικά η ελληνική ύπαιθρος και η φυσική ομορφιά της περιοχής. Τα ορεινά τοπία, αλλά και το φυσικό σκηνικό της λίμνης, μάγεψαν το κοινό και η Στυμφαλία, που βρίσκεται στην ορεινή Κορινθία έγινε γνωστή.
-Αν και το θέμα της είχε πάψει να απασχολεί την καθημερινότητα των ανθρώπων της υπαίθρου, αφού οι ληστές είχαν σταματήσει τη δράση τους στις αρχές του 1900, η περιπέτεια στην ύπαιθρο, παρέμενε ενδιαφέρουσα για το κοινό.
-Την επιτυχία της ταινίας δεν εξασφάλισε μόνο το θέμα, αλλά και τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Ειδικότερα, ο Κώστας Καζάκος ήταν πολύ δημοφιλής γιατί την προηγούμενη κινηματογραφική σεζόν, είχε πρωταγωνιστήσει μαζί με την Τζένη Καρέζη στην ταινία, «Κονσέρτο για πολυβόλα». Οι δύο ηθοποιοί είχαν έρθει κοντά στα γυρίσματα και ξεκίνησαν τη σχέση τους, που κατέληξε στον γάμο.
-Με αυτήν την ταινία ξεκινά η σκηνοθετική καριέρα του Νίκου Φώσκολου στη Φίνος Φιλμ. Μέχρι τότε, ο Νίκος Φώσκολος είχε γράψει πολλά σενάρια για ταινίες της εταιρίας, αλλά μετά από προτροπή του Φίνου, αποφάσισε να ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία. Ο Φίνος του είχε πει χαρακτηριστικά: “Τα σενάρια σου είναι από μόνα τους σκηνοθετημένα και είναι κρίμα να παίρνει άλλος τη δόξα για το έργο που έχεις ήδη δημιουργήσει”.
Περίληψη της ταινίας, “Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω”
Από μια τραγική παρεξήγηση, ένας αγρότης, ο Στάθης, βρίσκεται κατηγορούμενος ως αρχηγός μιας διαβόητης συμμορίας ληστών. Καταφέρνει να αποδράσει λίγο προτού εκτελεστεί, ενώ οι διωκτικές αρχές τον κυνηγούν. Ακόμα και οι ληστές ψάχνουν να τον βρουν, θεωρώντας ότι έχει στην κατοχή του τα λάφυρα της ληστείας.
Επιπλέον, ένας κατάδικος, ο Τσάκος, προσπαθεί να τον εντοπίσει και να τον φέρει πίσω, ζωντανό ή νεκρό, προκειμένου να εξασφαλίσει την ελευθερία που του υποσχέθηκε η αστυνομία. Όταν όμως συναντά την οικογένεια του Στάθη, θα αλλάξει γνώμη και θα τους προστατέψει από τους ληστές.
Κριτική της ταινίας, “Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω”
Γ.Κ. Πηλιχός, Εφημερίδα Τα Νέα, Οκτώβριος 1967
Μια τέλεια στο είδος της ταινία. Τέλεια στο σενάριο, τέλεια στο μοντάζ, τέλεια στην ερμηνεία, τέλεια στη φωτογραφία, αλλά πάνω απ΄όλα τέλεια στη σκηνοθεσία.
Ο Νίκος Φώσκολος, με την πρώτη του κιόλας ταινία, αναδεικνύεται σε άριστο σκηνοθέτη. Δίχως καμιά υπερβολή οι «Σφαίρες του» μπορούν να σταθούν πλάι στις ταινίες του Τζων Φορντ, του Χάουαρντ Χωκς, του Χιούστον, του Άντονυ Μαν. Με άλλα λόγια, ο Φώσκολος χαρίζει στον ελληνικό κινηματογράφο, με τις Σφαίρες, το πρώτο αριστούργημα στο είδος της «ορεινής περιπέτειας», όπως θα μπορούσε να ονομαστεί το ελληνικό «γουέστερν».
Βεβαίως, στην ιστορία μας δεν συναντάμε σε καμία εποχή «καουμπόις», όμως έχουμε κι εμείς τους βουνίσιους ήρωες, που δεν υπολείπονται σε ενδιαφέρον και γραφικότητα από τους πιονέρους της αμερικανικής Δύσεως. Κι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να κάνουμε τέτοιου είδους ταινίες, τοποθετημένες στο δικό μας χώρο και βασισμένες στους δικούς μας ήρωες, παρά να γυρίζουμε σαν τους Ιταλούς «γουέστερν ερζάτς».
Άλλωστε, η ταινία αυτή του Φώσκολου διαφέρει ακόμα απ΄τα ερζάτς γουέστερν και σε τούτο το βασικό σημείο: δεν είναι φιλμ του τύπου «η περιπέτεια για την περιπέτεια», αλλά μια περιπέτεια με βαθύτατο ανθρωπιστικό μήνυμα. Κα, τελικά, πιστεύεις ότι τα στοιχεία της περιπέτειας που υπάρχουν στο φιλμ, δεν είχαν παρά μόνο ένα σκοπό: να υπηρετήσουν αυτό το ανθρώπινο μήνυμα.
Το δίχως άλλο, είτε αντιμετωπίσει κανείς αυτήν την ταινία σαν γνήσια περιπέτεια, είτε σαν μια ταινία, που το ανθρώπινο μήνυμα ήταν ο τελικός στόχος της, τούτο είναι βέβαιο: οι «Σφαίρες» είναι ένα από κάθε άποψη άρτιο φιλμ.
