Ο εξαιρετικός ηθοποιός Κώστας Καζάκος, ακούραστος και συνεπής με τις αρχές του, είναι για μισό και πλέον αιώνα παρών στο καλλιτεχνικό αλλά και στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στις 29 Μαΐου 1935 και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το 1953 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή Κινηματογράφου του Λυκούργου Σταυράκου και τον επόμενο χρόνο, στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Το 1956, σπουδαστής ακόμα, έπαιξε στην ταινία «Η Αρπαγή της Περσεφόνης» του Γρηγόρη Γρηγορίου. Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1957 με την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Καμπανέλλη και συνέχισε συμμετέχοντας και στις επόμενες παραστάσεις, όπως «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρεχτ και «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Μύλερ.
Τον επόμενο χρόνο (1958-59), μαζί με άλλους 12 απόφοιτους της Σχολής του Κουν σχημάτισαν δικό τους θίασο με την επωνυμία «Ελεύθερο Θέατρο» και ανέβασαν τέσσερα έργα σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τριβιζά. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με εκλεκτούς θιάσους, παίζοντας σε απαιτητικά έργα του Σύγχρονου ρεπερτορίου, αλλά και σε αρχαία δράματα. Επιστρέφοντας το 1963 στο Θέατρο Τέχνης έπαιξε στην θρυλική παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, και σε Σαιξπηρική παράσταση στο Λονδίνο. Από το 1964 συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους, όπως του Αλ. Αλεξανδράκη, της Χρ. Σύλβας, της Έλλης Λαμπέτης, της Άννας Συνοδινού και διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες του στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Κώστα Σεβαστίκογλου και στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη.
Το 1967, συνεργάστηκε με το θίασο της Τζένης Καρέζη, ενώ την επόμενη χρονιά, παντρεμένοι πια, έφτιαξαν το θίασο «Καρέζη-Καζάκος» στον οποίο, μέχρι το θάνατο σχεδόν της αξέχαστης ηθοποιού, ανέβασαν αξιόλογες παραστάσεις, πολλές εκ των οποίων σκηνοθέτησε ο ίδιος. Κορυφαία στιγμή της θεατρικής καριέρας τους, ήταν το 1973, με την αξέχαστη παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος. Η παράσταση, αν και λογοκριμένη, είχε τεράστια απήχηση στο κοινό της Αθήνας, και μετά από ταλαιπωρίες των πρωταγωνιστών και των συντελεστών, συνεχίστηκε και στη μεταπολίτευση, εμπλουτισμένη με πολλά νέα και επίκαιρα κείμενα.
Με το ίδιο έργο περιόδευσε το 1975 σε όλη την Ελλάδα και το 1976 σε πολλές πόλεις της Γερμανίας, με πρωτοφανή απήχηση στο κοινό.
Μέχρι σήμερα, πρωταγωνίστησε σε άπειρες παραστάσεις, ενώ πάνω από 15 τις σκηνοθέτησε ο ίδιος. Στον κινηματογράφο, έπαιξε σε 40 περίπου ταινίες μέχρι το 1991, ενώ πρώτη συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ, ήταν το 1962 στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1966 επανήλθε στη Φίνος Φιλμ παίζοντας στην «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» του Δημόπουλου, και μέχρι το 1970 πρωταγωνίστησε σε πέντε ακόμα ταινίες της εταιρίας. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με άλλους παραγωγούς σε πολλές ταινίες, ενώ σε μία από αυτές ήταν σκηνοθέτης και σε δύο παραγωγός.
Σκηνοθέτησε επίσης και κάποιες καλές τηλεοπτικές σειρές.
Παράλληλα με τις πλούσιες καλλιτεχνικές του δραστηριότητες ο Κώστας Καζάκος, ανέπτυξε και έντονη πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δράση. Στις εκλογές του 2007 και του 2009 εκλέχτηκε βουλευτής, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΚΚΕ. Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών (1967) και με το Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1973), για την παραγωγή της ταινίας του «Λυσιστράτη».
Από το γάμο του με την Τζένη Καρέζη απέκτησε το 1969 τον επίσης γνωστό σήμερα ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο, και άλλα τρία παιδιά από το δεύτερο γάμο του, με την επίσης ηθοποιό Τζένη Κόλλια.
