Βούλα Ζουμπουλάκη 1924-2015

Η Βούλα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 24 Σεπτεμβρίου του 1924. Θέλοντας να κάνει το χατήρι της οικογένειάς της εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών, ενώ παράλληλα σπούδαζε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου, καθώς από πολύ μικρή είχε δείξει ιδιαίτερη κλίση στο τραγούδι.

Η Γκρέτα Γκάρμπο της Ελλάδας θα μπορούσε να ήταν η αλησμόνητη Βούλα Ζουμπουλάκη. Η θρυλική ατάκα της Γκάρμπο στο «Grand Hotel» ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της, επίσης αγέρωχης, μυστηριακής, αισθαντικής, υψηλής αισθητικής ομορφιάς, χαρακτήρα και αληθινής Κυρίας Βούλας Ζουμπουλάκη. «Θέλω να μείνω μόνη. Απλώς θέλω να μείνω μόνη…» Οπως και η Γκρέτα Γκάρμπο, έτσι και η Βούλα Ζουμπουλάκη όταν στα τέλη του ΄’90 είπε τέρμα η ηθοποιοία, το εννοούσε.

«Αυτό το κεφάλαιο Ε-ΚΛΕΙ-ΣΕ», έλεγε στον ανιψιό της, Γιάννη Ζουμπουλάκη. Κι όχι μόνο αυτό αλλά θύμωνε όταν της μιλούσαν για το παρελθόν. Ιδιαίτερα θύμωνε όταν άκουγε να της μιλούν για την «Στέλλα» και τον ρόλο της Αννέτας, της ζηλιάρας τραγουδίστριας που έμεινε στη σκιά της δυναμικής Στέλλας (Μελίνας Μερκούρη) στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη του 1955. «Ελεος!! Εχω παίξει τα παπούτσια μου στο θέατρο και να μου μιλούν ακόμα για την Αννέτα στη Στέλλα; ΔΕΝ ΘΕΛΩ!!», έλεγε.

Πρωτοεμφανίστηκε στη Λυρική Σκηνή το 1950, στην όπερα του Βέρντι «Χορός μεταμφιεσμένων». Γρήγορα, όμως, άλλαξε κατεύθυνση και με την προτροπή του σπουδαίου έλληνα ηθοποιού Δημήτρη Μυράτ, τον οποίο παντρεύτηκε στο Κάιρο το 1951, μεταπήδησε στο θέατρο.

Η Μαρτίριο από το «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Λόρκα είναι ο πρώτος της σημαντικός ρόλος, στο θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στο ίδιο θέατρο, διευθυντής του οποίου ήταν ο Δημήτρης Μυράτ, θα συνεχίζει με παραστάσεις όπως: «Φαύλος κύκλος» του Δημήτρη Ψαθά, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Επτά χρόνια φαγούρα» του Τζορτζ Άξελροντ, «Η δικηγορίνα» του Λουί Βερνέιγ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά.

Από το 1957 πρωταγωνιστεί στο θίασο του Δημήτρη Μυράτ στην «Υπόθεση Ντρέιφους» του Μανώλη Σκουλούδη, «Το φως της καρδιάς» του Τένεσι Ουίλιαμς, τους «Δίκαιους» του Αλμπέρ Καμί και στη θρυλική παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο (1961), στην οποία ερμηνεύει το τραγούδι «Πέτρα» του Μάνου Χατζιδάκι.

Από το 1968 το θεατρικό σχήμα γίνεται «Θίασος Μυράτ – Ζουμπουλάκη» και συνεχίζουν με έργα όπως: «Εσθήρ» του Ρακίνα, «Απαγορευμένο τετράδιο» της Άλμπα ντε Τσέσπεντες, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, «Διάλογοι» του Πλάτωνα, «Εκάβη» του Ευριπίδη, «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λουίτζι Πιραντέλλο κ.ά. Μετά το θάνατο του Δημήτρη Μυράτ (1991), συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, και με το Μοντέρνο Θέατρο του Γιώργου Μεσσάλα.

Στον κινηματογράφο η Βούλα Ζουμπουλάκη πρωτοεμφανίζεται το 1955 στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Ερμηνεύει το ρόλο της Αννέτας και τη θυμόμαστε να τραγουδά το «Εφτά τραγούδια θα σου πω» του Μάνου Χατζιδάκι. Δέκα χρόνια αργότερα πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Όχι… κύριε Τζόνσον» και τραγουδά τα «Παλικάρια» του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Ο θρύλος αναφέρει πως η Βούλα Ζουμπουλάκη ποτέ δεν αγάπησε το ρόλο της ζηλιάρας Αννέτας, του λαϊκού κοριτσιού που ήταν κόντρα στο δικό της χαρακτήρα και στο αριστοκρατικό της προφίλ. Οπως σημειώνει στη βιογραφία του «Μιχάλης Κακογιάννης, σε πρώτο πλάνο» ο σκηνοθέτης (εκδ. Ψυχογιός – Χρ. Σιάφκος), η Ζουμπουλάκη «ντρεπόταν λιγάκι που υποδυόταν την μπουζουξού. Τα έκανε όλα λίγο απολογητικά. Η αλήθεια είναι ότι η Μελίνα Μερκούρη τον έπεισε να συνεργαστεί μαζί της. Ηταν φίλες και έπαιζαν μαζί στο θέατρο».

Το 1961 και το 1965 τιμήθηκε με το βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη ως η καλύτερη θεατρική ηθοποιός, το 1966 με το Α’ βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το ρόλο της στην ταινία «Σύντομο διάλειμμα» του Ντίνου Κατσουρίδη, ενώ το 1990 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας για τη ερμηνεία της στη ταινία του Γιάννη Αλεξάκη «Αθηναίοι».

Στις ελάχιστες τηλεοπτικές εμφανίσεις της ανήκει και η τηλεοπτική σειρά «Πορφύρα και αίμα» του Νίκου Φώσκολου (1978).

Η Βούλα Ζουμπουλάκη έφυγε από τη ζωή στις 7 Σεπτεμβρίου 2015 στην Αθήνα, σε ηλικία 90 ετών.

Σύμφωνα με τον γνωστό θεατρικό κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο, «η Ζουμπουλάκη διακρίθηκε σε ρόλους δραματικούς και κωμικούς. Είναι ηθοποιός με σκηνική άνεση, αίσθηση του σκηνικού χρόνου και αντίληψη των αποχρώσεων του χαρακτήρα που υποδύεται με κριτήριο πάντα το μέτρο και εφόδιο την ψυχολογία του βάθους».

Βούλα Ζουμπουλάκη: Φιλμογραφία