Η ταινία, “Χαμένα όνειρα” προβλήθηκε τη σαιζόν 1960-1961 και έκοψε 61.469 εισιτήρια. Ήρθε στην 8η θέση σε 58 ταινίες.
-Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου “Η Μεγάλη Παρένθεσις”. Αυτός ήταν και ο αρχικός τίτλος της ταινίας κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά στην πορεία μετονομάστηκε σε “Χαμένα Όνειρα”.
-Ως θεατρικό, το έργο είχε ανέβει στο θέατρο Κοτοπούλη από τον θίασο του Δημήτρη Μυράτ με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Χρήστο Τσαγανέα.
-Η μουσική είναι γραμμένη από τον Μάνο Χατζιδάκι. Μεταξύ άλλων, ακούγεται και το γνωστό “Βαλς των χαμένων ονείρων”.
-Μεταξύ άλλων περιοχών, περιέχονται πλάνα από το ξενοδοχείο Καστρί στη Νέα Ερυθραία και από διάφορα σημεία στο κέντρο της Αθήνας, όπως το κτήριο στη συμβολή των οδών Πατρώου και Μητροπόλεως (που παρουσιάζεται ως η επιχείρηση όπου εργάζονται οι πρωταγωνιστές).
-Εξαιρετική μουσική από τον Μάνο Χατζιδάκι με το βαλς των χαμένων ονείρων, ενώ ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ερμηνεύει έναν από τους καλύτερους ρόλους του.
Περίληψη της ταινίας, “Χαμένα όνειρα”
Ένας νεαρός και μια κοπέλα (Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Αντιγόνη Βαλάκου) εργάζονται προσωρινά, όπως δηλώνουν και οι δύο, σε μια επιχείρηση που εμπορεύεται κουβαρίστρες. Ο καθένας ονειρεύεται για τον εαυτό του μια καλύτερη δουλειά, έναν επιτυχημένο γάμο. Όταν όμως η επιτυχία δεν έρχεται και οι μνηστήρες εξαφανίζονται, το μοναδικό στοιχείο μονιμότητας στη ζωή τους είναι η επιχείρηση και αυτό που σημαίνουν ο ένας για τον άλλο.
Αντώνης Μοσχοβάκης, Εφημερίδα Ανεξάρτητος Τύπος, Νοέμβριος 1961
Η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς και μία από τις 4,5 καλύτερες του ως τώρα ελληνικού κινηματογράφου είναι το λεπτό, λυρικό, ανθρώπινο αυτό δράμα που έχει τίτλο Χαμένα Όνειρα. Ο Αλέκος Σακελλάριος, διασκευάζοντας ένα παλιότερο θεατρικό έργο του-και του συνεργάτη του, Χρήστου Γιαννακόπουλου- που παίχτηκε το 1949, με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, πέτυχε να μας δώσει μιαν αληθινή όψη απ΄τη ζωή, μ΄έναν απλό τρόπο ίσως όχι απ΄τη σημερινή, γιατί οι καταστάσεις και το κλίμα του έργου θυμίζουν τα χρόνια 1935-40, απ΄όπου αντλεί τα βιώματά του ο συγγραφέας, σκηνοθέτης, όμως πάντα, μια αληθινή όψη της ζωής, απ΄όποια εποχή κι αν είναι, συγκινεί κι ενδιαφέρει.
Τα Χαμένα όνειρα παρουσιάζουν τη μοίρα των απλών, των ταπεινών ανθρώπων, αυτών που ο Καρυωτάκης περιέγραψε στο ποίημα του οι «Οι υπάλληλοι».Η Βαλάκου συγκλονίζει: είναι μια τραγωδός, κι ας θυμίζει τη θεατρική της προέλευση. Ο Παπαμιχαήλ είναι τονισμένος σε μια νότα, αλλά σ΄αυτήν αποδίδει θαυμάσια (είναι κακός στις πρώτες σκηνές και μέτριος στο φινάλε) Ο Δαμασιώτης και ο Διανέλλος ποτέ δεν ήσαν τόσο αληθινοί, τόσο πειστικοί: πραγματικά δημιουργούν∙ ο Βέγγος, επίσης έξοχος: ένας λαμπρός καρατερίστας, μ΄ένα λιτό, ακριβολόγιο παίξιμο.
Ο οπερατέρ Τζοβάνι Βαριάνο κι ο συνεργάτης του Νίκος Δημόπουλος έχουν δώσει μιαν άριστη φωτογραφία. Κι ο Μάνος Χατζιδάκις έχει συνθέσει την καλύτερη έως τώρα κινηματογραφική μουσική του. Ποτέ δεν ήταν τόσο ευαίσθητος, σωστός ευρηματικός, απαλλάγμένος από κάθε προχειρότητα κι επιδίωξη εφέ, πιστός στην εξυπηρέτηση του έργου. Η τεχνική φροντίδα, επίσης, όπως σ΄όλες τις ταινίες της Φίνος Φιλμ, είναι άρτια.
