-Το 1963, σε ηλικία 31 ετών, η Γκέλυ Μαυροπούλου έπαιξε τη μητέρα του 30χρονου Κώστα Κακκαβά στην ταινία “Ο δρόμος με τα κόκκινα φώτα” (ωστόσο, δύο χρόνια νωρίτερα η Μαυροπούλου και ο Κακκαβάς είχαν παίξει το ζευγάρι στη “Μυρτιά”).
-Η ταινία “Ο άνθρωπος που γύρισε απο την ζέστη” με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ήταν η κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου “Οι δικοί μας άνθρωποι”. Ο πρώτος λοιπόν που έπαιξε το ρόλο του ξενιτεμένου Λουκά Μπόμπολα που γυρίζει μετά απο πολλά χρόνια στην οικογένεια του, ήταν ο Βασίλης Λογοθετίδης το 1954. Στο θεατρικό, στο τέλος, ο Λουκάς (Βασίλης Λογοθετίδης) επιστρέφει οριστικά με τον υπηρέτη του πίσω στην ξενιτειά καθώς δεν καταφέρνει να τα “βρει” τελικά με την οικογενεια του, λόγω της αποξένωσης και της απόστασης που δημιουργήθηκε ανάμεσα τους εξαιτίας των πολλών χρόνων απουσίας του. Οταν όμως έγινε η κινηματογραφική μεταφορά, ο Σακελλάριος άλλαξε το τέλος του έργου, με την οικογενεια μετανιωμένη να περιμένει τον Λουκά (Λάμπρο Κωνσταντάρα) στο αεροδρόμιο και ο Λουκάς να “βρίσκει” επιτέλους τους δικούς του ανθρώπους….
-Ο τίτλος του θεατρικού έργου των Τσιφόρου – Βασιλειάδη στο οποίο βασίστηκε η ταινία ήταν “Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς”. Αναρωτιέμαι αν το “Γλυκέ μου τύραννε” επιλέχτηκε αρχικά για τίτλος της ταινίας λόγω του ομώνυμου τραγουδιού του Πάνου Γαβαλά.
Πολύ λίγες ταινίες από τη “χρυσή περίοδο” του ελληνικού κινηματογράφου προβλήθηκαν στο εξωτερικό. Είτε γιατί δεν υπήρχε οργανωμένο σύστημα διανομής είτε επειδή τα περισσότερα σενάρια των ελληνικών ταινιών ήταν απλοϊκά και για εσωτερική κυρίως κατανάλωση, οι μόνες παραγωγές που έβρισκαν το δρόμο για το εξωτερικό ήταν κάποιες ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ή κάποιες ελάχιστες ελληνικές ταινίες που διακρίθηκαν σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως τα “Κόκκινα Φανάρια”, που επίσης έκαναν μια μικρή καριέρα στην Ευρώπη κυρίως.
Και μπορεί στα “Κόκκινα Φανάρια” πρωταγωνίστρια να ήταν η Τζένη Καρέζη, η οποία μάλιστα είχε αποσπάσει πολύ καλές κριτικές από τις ξένες εφημερίδες, όμως δεν ήταν αυτή η ταινία της αγαπημένης πρωταγωνίστριας που τον Αύγουστο του 1966 προβλήθηκε σε τρεις κινηματογράφους της Βραζιλίας!
Πραγματικά αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για μένα, όταν το ανακάλυψα, καθώς πρόκειται για ένα μελό παραγωγής 1958-1959, από τις ξεχασμένες σήμερα ταινίες της Καρέζη, που πάντως – άγνωστο πώς – η χάρη της κατάφερε να φτάσει – έστω και με 7 χρόνια καθυστέρηση – στη μακρινή αυτή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Πρόκειται για τα “Ναυάγια της ζωής”, που στη Βραζιλία προβλήθηκαν με τον τίτλο “Fim de una vida amarga”, δηλαδή “Το τέλος μιας πικρής ζωής”.
Ο συντάκτης της εφημερίδας “Jornao o Brasil”, που αποτέλεσε και την πηγή αυτής της μικρής είδησης (ενδιαφέρουσας όμως για τους θαυμαστές της ηθοποιού), δεν απέφυγε και κάποια λάθη, όπως η προσπάθεια να γράψει με λατινικούς χαρακτήρες τον ελληνικό τίτλο της ταινίας, που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, η παράλειψη του ονόματος του Ανδρέα Μπάρκουλη, που είχε σημαντικό ρόλο στην ταινία, αλλά και η αναφορά ότι ο παραγωγός της ταινίας, Μπάμπης Σαρόγλου, ήταν και ο σκηνοθέτης της – στην πραγματικότητα σκηνοθέτης ήταν ο Ορέστης Λάσκος.
Ιδού και το δημοσίευμα της εφημερίδας (ημερομηνίας 28.08.1966), που δεν προχώρησε σε κριτική επί της ταινίας, αλλά περιορίστηκε ν’ αναφέρει την υπόθεση σε δυο γραμμές, καθώς επίσης τα ονόματα των πρωταγωνιστών, αλλά και τους τρεις κινηματογράφους του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου θα προβαλλόταν το φιλμ (Bruni Copacabana, Kelly, Britania).
Η πληθώρα ελληνικών ταινιών που γυρίζονταν τη δεκαετία του 1960 είχε πολλές φορές την “παρενέργεια” να βρίσκονται στο ίδιο μέρος δυο “ανταγωνιστικά” συνεργεία, με αποτέλεσμα να δοκιμάζονται οι σχέσεις των συντελεστών. Όμως, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπήρχαν βεντετισμοί και αντιπαραθέσεις, αλλά ορισμένες φορές αυτή η συνάντηση έδινε την αφορμή για παιχνίδια μεταξύ των ανταγωνιστών. Κάτι αντίστοιχο συνέβη το καλοκαίρι του 1961, όταν συναντήθηκαν τα συνεργεία δύο ταινιών, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
Η Βουγιουκλάκη πρωταγωνιστούσε στην ταινία “Η Λίζα και η άλλη”, ενώ ο Ηλιόπουλος ήταν ο “Ατσίδας” σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, με τον οποίο η Αλίκη είχε συνεργαστεί στη “Μουσίτσα”. Υπήρχε γενικά ένα κλίμα οικειότητας, το οποίο μεταφράστηκε με μια παιχνιδιάρικη διάθεση. Οι άνδρες του “Ατσίδα” αποφάσισαν να απαγάγουν την “βασίλισσα της ελληνικής οθόνης”, όπως θα περιγραφόταν η Βουγιουκλάκη στο διαφημιστικό της ταινίας της λίγους μήνες αργότερα. Όμως δεν θα μπορούσαν άνθρωποι του θεάτρου να επιχειρήσουν μια κανονική απαγωγή. Θα έπρεπε αυτή να έχει ένα θεατρικό, θεαματικό περιεχόμενο.
Έτσι, λοιπόν, έβαψαν τα πρόσωπά τους με μπογιές, φόρεσαν φτερά (από κάποιο ξεσκονιστήρι) στα κεφάλια τους, τυλίχτηκαν με σεντόνια και άρχισαν να παριστάνουν τους… Ινδιάνους!
Ο Ηλιόπουλος αποτέλεσε τον αγγελιαφόρο του “απειλητικού” μηνύματος:
“Απαγορεύεται η διάβασις στις σκηνές μας και θέλουμε τη λευκή σταρ. Υπογραφή: ο αρχηγός της φυλής”.
Επειδή, όμως, ως Ινδιάνοι δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν την ελληνική γραφή, χρησιμοποίησαν ινδιάνικα σύμβολα: Το “παρακαλούμε” παραστάθηκε μ’ ένα γονυπετή που ικέτευε, για το”απαγορεύεται” χρησιμοποιήθηκε ένα απαγορευτικό βέλος της τροχαίας, ένα σφυροδρέπανο συμβόλιζε τη “διάβαση”, ενώ ο αρχηγός παραστάθηκε με μια σημαία, μια μούντζα κι ένα σχεδιάγραμμα της οδού Φυλής!Όσον αφορά τη “λευκή σταρ”, δηλαδή την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο συμβολισμός έγινε σχεδιάζοντας ένα τσουβάλι με σιτάρι. Μαζί με τον Ηλιόπουλο, το μήνυμα μετέφεραν ακόμη δύο ηθοποιοί του “Ατσίδα”.
O Παντελής Ζερβός υποδυόταν τον μάγο της υποτιθέμενης ινδιάνικης φυλής, ενώ ο Στέφανος Στρατηγός είχε το ρόλο του μεταφραστή. Και ενώ εκπλήρωναν την αποστολή τους μεταφέροντας το μήνυμα στους εργαζόμενους του αντίπαλου συνεργείου, μια ομάδα παιδιών άρχισε να φωνάζει – για πλάκα προφανώς: “Ινδιάνοι, Ινδιάνοι” και άρχισαν να τους πετούν.. πέτρες!Ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς, όμως τα σχέδια απαγωγής της “λευκής σταρ” απέτυχαν.
Ωστόσο, στο τέλος όλοι βγήκαν μια αναμνηστική φωτογραφία, που δημοσιεύτηκε (μαζί με την ιστορία) στην εφημερίδα “Εμπρός” της 11.11.1961, δυο μέρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας “Η Λίζα και η άλλη” στους κινηματογράφους – προφανώς η επιλογή της ημερομηνίας δεν έγινε τυχαία.Η φωτογραφία δεν είναι πολύ καλής ποιότητας, όμως στο τέρμα δεξιά διακρίνεται ο Στέφανος Στρατηγός, παραδίπλα (στραμμένος στην Αλίκη) ο Ντίνος Ηλιόπουλος), ενώ τρίτος και τέταρτος από αριστερά (ακριβώς δίπλα στην ηθοποιό) ο Γιάννης Δαλιανίδης και ο Παντελής Ζερβός.
Οι φορολογικές δηλώσεις δεν λένε πάντα την αλήθεια κι αυτός είναι ένας κανόνας που ίσχυε.. από πάντα στην Ελλάδα – τουλάχιστον όταν μιλάμε για εκπροσώπους της εγχώριας σόου μπιζ. Στις αρχές του 1980, η τότε κυβέρνηση έκρινε καλό να δημοσιεύσει τα ετήσια εισοδήματα όχι μόνο των βουλευτών, αλλά γενικά κάθε διάσημου Έλληνα της εποχής βάσει των φορολογικών δηλώσεων, που είχαν υποβάλλει την προηγούμενη χρονιά (πρακτικά για τα εισοδήματα του 1978)!
Πιθανόν σκέφτηκαν ότι ήταν μια ευκαιρία επίδειξης… διαφάνειας, όμως το στοίχημα θα κερδιζόταν αν μετά τη δημοσιοποίηση των εισοδημάτων ακολουθούσε και κάποιος έλεγχος ορισμένων… αξιοπερίεργων αποτελεσμάτων, όπως προκύπτουν από τη σύγκριση των στοιχείων. Αλλά ναι… υποτίθεται ότι πριν το 1981 στην Ελλάδα δεν υπήρχε φοροδιαφυγή, όπως θέλει ένα αγαπημένο, σύγχρονο ελληνικό παραμύθι.
Με κριτήριο τις φορολογικές δηλώσεις του 1979, πιο πλούσιος Έλληνας ηθοποιός του 1978 ήταν… ο Νίκος Ρίζος με συνολικό εισόδημα 1.974.618 δραχμές. Περίπου 140.000 δραχμές λιγότερες κέρδισε την ίδια χρονιά ο Θανάσης Βέγγος, ενώ τρίτος στη λίστα ήταν ο Κώστας Καζάκος με έσοδα λιγότερα του ενάμιση εκατομμυρίου, ενώ περίπου 1.357.000 δρχ. εισόδημα δήλωσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, περίπου 100.000 δρχ περισσότερα από τον Τάκη Μηλιάδη!
Και η λίστα των εκατομμυριούχων ηθοποιών του 1978 συμπληρώνεται (με φθίνουσα σειρά) από τους Άγγελο Αντωνόπουλο, Αλέκο Αλεξανδράκη, Κάτια Δανδουλάκη, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Διονύση Καλό, Σωτήρη Μουστάκα, Κώστα Χατζηχρήστο, Νίκο Τζόγια και Αλέξη Μινωτή.
Πολύ πλουσιότεροι δήλωναν οι τραγουδιστές. Το ζεύγος Τόλης Βοσκόπουλος και Μαρινέλλα στην κοινή του φορολογική δήλωση δήλωνε εισοδήματα λίγο πάνω από 7.000.000 δραχμές. Ο μόνος που τους ξεπερνούσε από τον ευρύτερο χώρο της μουσικής ήταν ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης με έσοδα 7.387.166 δραχμών.
Έκπληξη ήταν το όνομα του δεύτερου πλουσιότερου Έλληνα τραγουδιστή της χρονιάς: ήταν ο Γιώργος Κατσάμπας με εισόδημα περίπου 3.634.000 δραχμών!Πενήντα χιλιάδες δρχ. έλειπαν από τον Γιάννη Πάριο για να δηλώσει ένα τριαράκι εκατομμύρια, ενώ κάτι λιγότερο από 2.5 εκατομμύρια δραχμές εισόδημα δήλωσε ο Σταμάτης Κόκοτας. Ακολουθούσε ο Στράτος Διονυσίου, ενώ λίγο πάνω από τα 2 εκατομμύρια ανήλθε το εισόδημα του Γιάννη Πουλόπουλου το 1978.
Μεταξύ των εκατομμυριούχων τραγουδιστών της χρονιάς η Λίτσα Διαμάντη, ο Κώστας Χατζής, η Χαρούλα Αλεξίου (και οι τρεις δήλωναν εισοδήματα άνω του 1.5 εκατομμυρίου), όπως επίσης ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιώργος Κοινούσης, ενώ μόλις που κατάφερε να βρεθεί στη συγκεκριμένη λίστα και ο Γιώργος Νταλάρας.
Πλουσιότερος της Βουγιουκλάκη δήλωνε ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης με έσοδα περίπου 1,5 εκατομμυρίων, ενώ ένας άλλος άνθρωπος των γραμμάτων που ανήκε στο κλαμπ των εκατομμυριούχων ήταν ο Νίκος Γκάτσος.Αρκετά πίσω από το εκατομμύριο αλλά με εισοδήματα άνω των 800.000 δραχμών ακολουθούσαν ο Γιάννης Ρίτσος και ο Οδυσσέας Ελύτης στην προ νόμπελ εποχή. Τα γράμματα στην Ελλάδα δεν έφερναν ποτέ τα ίδια χρήματα με την πίστα!
Όλοι γνωρίζουμε το Βασίλη Αυλωνίτη μέσα από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όταν πλέον ο ηθοποιός δεν βρισκόταν στη νιότη του.
Ο Αυλωνίτης γεννήθηκε στο Θησείο το 1904, η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε το 1924 και την περίοδο του Μεσοπολέμου συμμετείχε σε πολλές αθηναϊκές επιθεωρήσεις – ενώ το 1929 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο στην ταινία “Μαρία Πενταγιώτισσα”, που δεν έχει σωθεί. Στα τέλη Αυγούστου 1931, ο Βασίλης Αυλωνίτης έγινε ένα από τα πρόσωπα των ημερών, εξ αιτίας ενός πρωτοφανούς περιστατικού.
Το βράδυ του Σαββάτου, 22 Αυγούστου, γύρω στα μεσάνυχτα, άγνωστοι επιτέθηκαν στον ηθοποιό, την ώρα που εκείνος παρουσίαζε το νούμερο του με τίτλο “Κοσμογονία” στα πλαίσια της επιθεώρησης “Κατεργάρα” του θεάτρου “Περοκέ” (όπου συμμετείχαν δημοφιλείς ηθοποιοί της εποχής, όπως ο Μαυρέας, η Ζαζά Μπριλάντη κ.ά.).
Όπως φαίνεται, οι δράστες είχαν ενοχληθεί από την καυστική σάτιρα της επιθεώρησης, εκφράζοντας την ενόχληση τους με πυροβολισμούς εναντίον του Αυλωνίτη, ο οποίος κατάφερε να γλιτώσει ως εκ θαύματος. Ωστόσο, οι σφαίρες βρήκαν τον β’ μηχανικό της παράστασης, Παναγιώτη Μωραΐτη, 32 ετών, ο οποίος και έχασε την ζωή του.
Καθώς το συμβάν πήρε μεγάλη έκταση, οι περισσότερες εφημερίδες της εποχής δημοσίευσαν φωτογραφίες του 27χρονου ηθοποιού Βασίλη Αυλωνίτη.
Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΛΩΝΙΤΗ
Σε ό,τι αφορά το αιματηρό περιστατικό, να πώς το περιέγραψε στους αστυνομικούς ο ίδιος ο Αυλωνίτης, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ (24.08.1931):“Βρισκόμουν τη στιγμή εκείνη στη σκηνή και υποκρινόμουν το γνωστό λαϊκό τύπο στο νούμερο “Κοσμογονία”.
Είχα τελειώσει το νούμερο και μπήκα στη σκηνή, αλλά επειδή οι θεατές χειροκροτούσαν δαιμονιωδώς και φώναζαν “μπιζ”, ξαναβγήκα και συνέχισα τα κουπλέ. Όταν έφθασα στο στίχο ακριβώς “Από το φιλότιμο/ Βγήκε ο Καραπαναγιώτης”, έκαμα το χαρακτηριστικό μορφασμό που μου επιβάλλεται στο παίξιμο, ρίχνοντας τα βλέμματα μου λοξά προς το δεξιό μέρος της πλατείας (προς το αριστερό το δικό μου), όταν την ίδια στιγμή αντελήφθην έναν άνθρωπο από την πρώτη σειρά των καθισμάτων με μαλακό ψάθινο καπέλο παναμά, γκρι ρούχα και ξανθό μικρό μουστάκι, ο οποίος είχε ακουμπήσει εκείνη τη στιγμή τα δυο του χέρια και το δεξιό του πόδι στη γέφυρα, όπου περνάει το μπαλέτο (προς το έξω μέρος της σκηνής) άνωθεν της ορχήστρας και προσπαθούσε να ανεβεί στη σκηνή.Εγώ κατ’ αρχάς δεν αντιλήφθηκα τi ήθελε ο άνθρωπος αυτός, ούτε φαντάστηκα τις απειλητικές διαθέσεις του.
Μόλις, όμως, πήδησε στη σκηνή, είδα να ανεβαίνουν ξοπίσω του και άλλοι τρεις κατά τον ίδιο τρόπο, ο ένας μετά τον άλλο. Ο πρώτος, κοιτάζοντας με κατάματα, πλησίασε και έκαμε κίνηση να βγάλει πιστόλι από την τσέπη του παντελονιού του, λέγοντας συγχρόνως:
– Πίσω, ρε π… γιατί σ’ έφαγα!Και συνόδευσε τα λόγια του αυτά με βαρύτατες ύβρεις εναντίον μου. Προ αυτού του φαινομένου και εντελώς άοπλος προ του δολοφόνου αυτού ευρεθείς, όπως ήταν αναμενόμενο, τρόμαξα. Οπισθοχώρησα και θυμάμαι ότι είπα:
– Δεν φταίω εγώ, ρε παιδιά.Πρόσεξα όμως ότι το περίστροφο κάπου σκάλωνε στην τσέπη του δολοφόνου και εν τω μεταξύ βρήκα την ευκαιρία να ξεφύγω προς το μέρος που βρισκόταν ο ατυχής μηχανικός Π. Μωραΐτης.
Δεν πρόλαβα όμως να περάσω από την κουίντα για να φύγω προς τα παρασκήνια, όταν είδα την κάννη του περιστρόφου του δολοφόνου να διευθύνεται κατ’ επάνω μου.Χωρίς να καταλάβω κι εγώ πώς, ίσως εξ ενστίκτου, έπεσα πρυνηδόν και ταυτοχρόνως ακούω έναν πυροβολισμό.
Η σφαίρα που πέρασε απ’ επάνω μου και την οποία ξέφυγα με την κίνηση που έκαμα, βρήκε ατυχώς κατάστηθα το Μωραΐτη, που βρισκόταν από πίσω μου, και ο οποίος με τον πυροβολισμό συγχρόνως σχεδόν έβγαλε μια κραυγή πόνου και έπεσε κάτω. Ταυτόχρονα ακούσθηκαν και άλλοι πυροβολισμοί και φωνές από μέρους των θεατών, οι οποίοι κατελήφθησαν από πανικό. Δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο.
Εγώ, προ του κινδύνου ευρισκόμενος και επειδή κατάλαβα ότι εμένα κυρίως ζητούσαν οι σφαίρες των δολοφόνων, για να μην αναγνωρισθώ από αυτούς, έβγαλα αμέσως το ψεύτικο μουστάκι που φορούσα και το καπέλο και έρπων έφθασα μέσω των παρασκηνίων μέχρι το αποχωρητήριο του θεάτρου, του οποίου την πόρτα κλείδωσα αμέσως πίσω μου. Βγαίνοντας δε από το μικρό παράθυρο του αποχωρητηρίου, το οποίο είναι τόσο στενό που και εγώ τώρα εκπλήσσομαι πώς κατόρθωσα να περάσω, πήδησα κάτω και χτύπησα το αριστερό μου πόδι.
Έτσι πρόφτασα να σωθώ και έφθασα σε λιγάκι κατατρομαγμένος, όπως ήταν φυσικό, στον “Κόκκινο Κρίνο” (σ.σ.: ζυθεστιατόριο της περιοχής)”.Εξάλλου, η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, μετέφερε το παράπονο του Αυλωνίτη, ύστερα από συνομιλία του με δημοσιογράφους: “Εκείνο που μου κάνει τρομερή κατάπληξη είναι το ότι ευρέθησαν άνθρωποι να επιτεθούν κατά των ανθρώπων του θεάτρου. Εμείς, έπρεπε να γνωρίζουν ότι είμαστε εργάτες που βιοπαλεύουμε για να εξασφαλίσουμε τα μέσα με τα οποία θα εξοικονομήσουμε το ψωμί της οικογένειας μας.
Κατόπιν αυτών των γεγονότων για τα οποία και ο βαρύτερος χαρακτηρισμός είναι πολύ ελαφρός, καθίσταται προβληματική η θέση μας. Δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσουμε να εργαζόμαστε με την πεποίθηση πλέον ριζωμένη στην καρδιά ότι από στιγμή σε στιγμή διατρέχει κίνδυνο η ζωή μας”.
ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Το περιστατικό στο θέατρο ΠΕΡΟΚΕ προκάλεσε πολλές συζητήσεις τόσο για την εγκληματική ενέργεια καθ’ εαυτή όσο και για τα θέματα της σάτιρας, καθώς ορισμένες εφημερίδες ασχολήθηκαν με την υπερβολικά αυστηρή κριτική των επιθεωρήσεων στους πολιτικούς άνδρες. Χαρακτηριστικά, η εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ (24.08.1931) αν και σχολίαζε ως “αθώο” του νούμερο του Αυλωνίτη, δεν παρέλειπε να κατακρίνει το γεγονός ότι ορισμένα νούμερα της παράστασης σατίριζαν “κατά τρόπον βάρβαρον όχι τον δημόσιον, αλλά τον ιδιωτικόν βίον των υπουργών, κατά τοιούτον δε τρόπον, ώστε η δήθεν σάτυρα να καταντά διασυρμός”.
Οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης εκμεταλλεύτηκαν αυθαίρετα το γεγονός ότι ένας από τους στίχους που τραγουδούσε ο Αυλωνίτης σατίριζε τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, καταγγέλλοντας τους δολοφόνους ως… εγκάθετους του κόμματος των Φιλελευθέρων – λες και υπήρχε κανένας λόγος για την τότε κυβέρνηση να αναμοχλεύσει σε περίοδο σχετικής ομαλότητας τα πολιτικά πάθη περασμένων δεκαετιών.
Εξάλλου, ορισμένες φυλλάδες της εποχής, άξια δείγματα της χειρότερης μορφής “κίτρινης δημοσιογραφίας”, όπως η εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ, έφτασαν να γράφουν στην πρώτη τους σελίδα για “Κήρυξη νέου εμφυλίου πολέμου” και να καλούν τους πολίτες να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και να λιντσάρουν τους “ταραξίες”, υποδεικνύοντας μάλιστα και τις μεθόδους για να το πράξουν αποτελεσματικότερα! Φυσικά, εμφύλιος δεν έγινε, ούτε το συμβάν εκείνο απασχόλησε ποτέ τους ιστοριογράφους, ωστόσο στάθηκε αφορμή για την ψήφιση του ιδιαίτερα αυστηρού νόμου “περί τύπου”.
ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ
Στις 26 Αυγούστου, η εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ, που επέμενε να δίνει μεγάλη έκταση στο περιστατικό επί σειρά ημερών, δημοσίευσε όλους τους στίχους της “Κοσμογονίας”, δηλαδή το νούμερο του ηθοποιού Βασίλη Αυλωνίτη.
Ο Γιάννης Βογιατζής γεννήθηκε το 1927 στο Αιτωλικό, αλλά την παιδική και εφηβική του ηλικία την πέρασε σε διάφορες πόλεις επειδή ο πατέρας του ήταν δικαστικός και η οικογένειά του τον ακολουθούσε στις μεταθέσεις του. Έτσι, ο Γιάννης Βογιατζής έζησε ως παιδί στο Αλιβέρι της Εύβοιας, στα Λεχώνια της Μαγνησίας και στο Πλωμάρι της Λέσβου.
Στο Αλιβέρι είδε για πρώτη φορά θέατρο από τον θίασο Παλαιολόγου, ενώ ο δάσκαλός του τού έδωσε τον πρώτο του ρόλο: τραγουδούσε “Μηχανικός θέλω να γίνω/αυτό πολύ με συγκινεί./Μα αν πάλι σέκος απομείνω/αν με πλακώσει η μηχανή;”…
Στον Ταχυδρόμο το 2010 ανέφερε δυο περιστατικά που έμειναν στη μνήμη του από εκείνη την περίοδο.
Το πρώτο ήταν μια αντιστασιακή εκδήλωση μαθητών γυμνασίου της Κέρκυρα που τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο και φώναζαν “Κάτω οι Ιταλοί” ώσπου τους διέλυσαν οι Ιταλοί κλωτσώντας τους (ο Βογιατζής σώθηκε μπαίνοντας τυχαία σε ένα σπίτι, τους ιδιοκτήτες του οποίου ευχαριστούσε συγκινημένος χρόνια αργότερα όταν επισκέφτηκε με θίασο το νησί).
Το δεύτερο περιστατικό ήταν το κάψιμο του Δημοτικού Θεάτρου της Κέρκυρας στη διάρκεια ενός γερμανικού βομβαρδισμού το 1943. Ο πατέρας του Βογιατζή του έλεγε να τρέξουν στο καταφύγιο για να σωθούν, αλλά εκείνος κοιτούσε με δέος το φριχτό θέαμα της καταστροφής.
Ίσως είχε ήδη αποφασίσει ότι θα γίνει ηθοποιός, για αυτό και τον σημάδεψε η καταστροφή του θέατρου.Ο πατέρας του διαφωνούσε βέβαια με την επιλογή αυτή (για πολλά χρόνια αρνούνταν να παραδεχτεί ότι ο Γιάννης Βογιατζής ήταν γιος του όταν τον ρωτούσαν–αρνούνταν επίσης να παραδεχτεί ότι ήταν συγγενής του και ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής) αλλά η μητέρα του ήταν σύμμαχός του.
Ο Βογιατζής είχε είδωλο τον Δημήτρη Χορν. Θυμάται ότι μια μέρα πήγε και του είπε: “αν κάνω για το θέατρο, θα γίνω ηθοποιός. Αν δεν κάνω, πάλι θα γίνω.” Ο Χορν του απάντησε: “Κάνεις!” και ο Βογιατζής πήγε στη σχολή. Φοίτησε πάντως και στην Ανωτάτη Εμπορική.
Ξέρατε ότι εκτός από την τούρτα “Αλίκη”, υπήρχε και μπαρ “Βουγιουκλάκη“;
Όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα “Ελευθερία”, στο φύλλο της Παρασκευής 9-4-1965:“Το μαγαζί βρίσκεται στην οδό Αριστείδου, στην Καλλιθέα”.
“Προτού προσέξεις τα ψώνια του, χτυπάει στο μάτι το “ψώνιο” του: “Μπαρ – Όλυμπος – Αλίκη Βουγιουκλάκη – Βασίλη Ευμοιρίδη ή Βουγιουκλάκια”. Μέσα στο μαγαζί συγχέονται τα ψώνια με το “ψώνιο”. Ιδού μία πρόχειρη λίστα των: -Σουβλάκια = Βουγιουκλάκια – Ριζόγαλα = Αλικάκια -Πωλούνται ρώσικες σαλάτες με μαγιονεζογραμμένο το όνομα: ΑΛΙΚΗ. – Μαζί με κάθε τυρόπιτα ή σουβλάκι προσφέρεται δωρεάν και μία φωτογραφία της Αλίκης.
Στο βάθος του μαγαζιού το “εικονοστάσι” με φωτογραφίες της Αλίκης και τ’ ακοίμητο καντήλι. Η Αλίκη, ολόσωμη, μ’ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι… ευλογάει. Δεξιά εντοιχισμένη {…} “Ναός Αλίκης Βουγιουκλάκη – Σωτηρίω Έτει 1957.” Στους τοίχους φωτογραφίες της Βουγιουκλάκη και του Βουγιουκλάκια από μία πρόσφατη επίσκεψη της Αλίκης στο μαγαζί. Τώρα, πλάι στις φωτογραφίες της Αλίκης ήρθαν να προστεθούν και φωτογραφίες της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Η Αλίκη κι ο Δημήτρης αγκαλιασμένοι χαμογελούν κι ο Βουγιουκλάκιας ξύνει το κεφάλι του με στενοχώρια…”
-Όταν το 1968 ο Σων Κόννερυ αρνήθηκε να συνεχίσει το ρόλο που τον έκανε διάσημο, οι παραγωγοί έκαναν δοκιμαστικά για να βρούν τον επόμενο Μποντ για την ταινία On Her Majesty’s Secret Service.
Γιώργος Φούντας
Ανάμεσα σε εκείνους τους ηθοποιούς ήταν και ο Γιώργος Φούντας ο οποίος είχε κάνει γνωστή την παρουσία του στο διεθνή καλλιτεχνικό κόσμο μέσα απο την ταινία, Ποτέ την Κυριακή.
Η πρόταση έγινε μέσω της Φινος Φιλμ και όταν ο Φιλοποίμην τη μετέφερε στο Γιώργο Φούντα εκείνος αρνήθηκε να συμμετάσχει στα δοκιμαστικά. Τελικά δέχτηκε κατόπιν πιέσεως του Φιλοποίμενος. Αρκετό καιρό αργ’οτερα, κι αφού ε’ιχαν δοκιμάσει την τύχη και το ταλέντο τους πολλοί νέοι και ωραέοι ηθοποιοί, απέμειναν μόνο δυο υποψήφιοι: Ο Γιώργος και ο άλλος Γιώργος, ο Tζωρτζ Λεϊζενμπι. O Έλληνας ηθοποιός έχασε το ρόλο όταν δήλωσε στους παραγωγούς πως δε θα προλάβαινε να μάθαινε αγγλικά μέχρι την έναρξη των γυρισμάτων.
-Στην ταινία της Φινος Φιλμ, Για ποιον χτυπά η κουδούνα, η Μπεάτα Ασημακοπούλου υποδύεται τη μητριά και οχι τη μητέρα της Νόρας Βαλσάμη για λόγους γυναικείας φιλαρέσκειας. Στο αρχικό σενάριο ο ρόλος της Μπεάτας ήταν ρόλος μητέρας. Οταν όμως η ηθοποιός διάβασε το σενάριο δήλωσε ότι θα έπαιζε στην ταινία μονάχα εαν ο ρόλος γινόταν ρόλος μητριάς μια που η Μπεάτα πίστευε πως ήταν ακόμα πολύ νέα για να έχει κόρη στην ηλικία της Βαλσάμη.
-Η συνέντευξη της Αλίκης στον Νικο Χατζηνικολάου, ειχε κάνει 90% ακροαματικότητα και την άλλη μέρα το πρωί βγήκε μια εφημερίδα που έγραφε “Τα δέκα ψέματα της Αλίκης” ξεκινώντας απο την ηλικία της.
-Ο Μάριος Φραγκούλης είναι ανηψιός της Ρένας Βλαχοπούλου. -Ο ηθοποιός Γιώργος Βογιατζής είναι ανηψιός της ηθοποιού Φίτσας Ντάβου. -Ο ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής και ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής είναι ξαδέλφια. -Η ηθοποιός Κάτια Αθανασίου (η γλυκιά “Τούλα” του Λούνα Παρκ) είναι σύζυγος του συνθέτη Ζακ Ιακωβίδη. -Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ανηψιός της Κατερίνας Γιουλάκη.
-Η ηθοποιός Δήμητρα Σερεμέτη (θεία της “Ελένης” στο “Ρετιρέ”) είναι σύζυγος του ηθοποιού Κώστα Παπαχρήστου, ο οποίος είναι αδελφός του ηθοποιού Νίκου Παπαχρήστου. -Η ηθοποιός Ματίνα Καρρά είναι σύζυγος του ηθοποιού Γιώργου Γεωγλερή. -Η παλιά ηθοποιός Σοφία Βερώνη ήταν σύζυγος του συνθέτη Μενέλαου Θεοφανίδη (έχουν πεθάνει και οι δύο) -Η αδελφή της Σοφίας Βερώνη Καίτη Βερώνη ήταν σύζυγος του ηθοποιού Άγγελου Μαυρόπουλου (ο δικαστής στην ταινία “Κορίτσια φια φίλημα”).
-Ο Άγγελος Μαυρόπουλος ήταν ο πρώτος σύζυγος της Μαρίκας Κρεβατά: κόρη τους η Γκέλυ Μαυροπούλου. -Ο Γιώργος Γαβριηλίδης ήταν ο δεύτερος σύζυγος της Μαρίκας Κρεβατά. -Η Μαρία Μαρμαρινού (η Ελεγκάκη της “Λωξάντρας” υπήρξε σύζυγος του Γιώργου Κωνσταντίνου. -Η ηθοποιός Γοργώ Χρέλια ήταν κόρη του ηθοποιού Ρολάνδου Χρέλια (θρυλική φιγούρα των “μπουλουκιών”, στον οικογενειακό θίασο ανήκαν επίσης η σύζυγος του Χρέλια και -για ένα διάστημα και ο γιος του). -Η ηθοποιός Μαρία Φωκά υπήρξε σύζυγος του ηθοποιού Λυκούργου Καλλέργη.
-Η Ρένα Βλαχοπούλου και η Μάγια Μελάγια είναι ξαδέλφες. -Η Νίτσα Τσαγανέα ήταν σύζυγος του παλιού ηθοποιού Γιώργου Βιτσιώρη. Κόρη τους η ηθοποιός Λιάνα Βιτσιώρη που παντρεύτηκε τον Γιώργο Οικονομίδη. Κόρη τους η τραγουδίστρια Μαριαλένα Οικονομίδη. Δεύτερος σύγυζος της Νίτσας Τσαγανέα ήταν ο Χρήστος Τσαγανέας. -Η ηθοποιός Μπέτυ Μοσχονά ήταν παντρεμένη πρώτα με τον ηθοποιό Τάκη Μηλιάδη και αργότερα με τον ηθοποιό Στέλιο Σαρρή.
-Η παλιά ηθοποιός Μπέμπα Δόξα ήταν παντρεμένη με τον ηθοποιό Βαγγέλη Κομματά (γνωστός και ως “Κατσουλίνος”), ο οποίος έγινε ιδιαίτερα γνωστός πριν από λίγα χρόνια χάρη σε μια διαφήμιση της Τράπεζας Πειραιώς). -Ο Κώστας Χατζηχρήστος παντρεύτηκε την ηθοποιό Μαίρη Νικολαΐδου που ήταν αδελφή της ηθοποιού και τραγουδίστριας Κούλας Νικολαΐδου. Η κόρη του Κ. Χατζηχρήστου και της Μ. Νικολαΐδου Τέτα παντρεύτηκε τον Πέτρο Φυσούν. -Η Τζόλυ Γαρμπή ήταν σύζυγος του ηθοποιού Θόδωρου Μορίδη (πατέρας του Παπαμιχαήλ στη “Μανταλένα”).
-Ο Γιώργος Δαμασιώτης (Νωματάρχης στη “Μανταλένα”) ήταν σύζυγος της λυρικής τραγουδίστριας Κίτσας Δαμασιώτη. -Η Σμάρω Στεφανίδου ήταν σύζυγος του τραγουδιστή Βάσου Σεΐτανίδη. Κόρη τους η χορεύτρια ινδικών χορών Λήδα Σάνταλα. -Η ηθοποιός Στέλλα Στρατηγού υπήρξε σύζυγος του Τόλη Βοσκόπουλου.
-H ηθοποιός Γκάρυ Βοσκοπούλου είναι αδελφή του Τόλη Βοσκόπουλου και σύζυγος του ηθοποιού Δημήτρη Ιωακειμίδη. -Ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Μπονέλου. Κόρη τους είναι η ηθοποιός Αλεξία Μουστάκα. Ο ηθοποιός Μιχάλης Μουστάκας είναι ανηψιός του Σωτήρη Μουστάκα.
-Ο ηθοποιός Λαέρτης Μαλκότσης (παιδί-θαύμα στα “Λιονταράκια”) και ο χορευτής Ερμής Μαλκότσης (παιδί-θαύμα στο “Η Αλεπού και ο μπούφος”) είναι γιοι του ηθοποιού Κώστα Μαλκότση και της χορεύτριας/ηθοποιού Νικόλ Κοκκίνου. -Η ηθοποιός Καλλιόπη Ευαγγελίδου είναι κόρη των ηθοποιών Βίλμας Τσακίρη και Γιάννη Ευαγγελίδη. -Η ηθοποιός Ζωή Ρηγοπούλου είναι κόρη του Κώστα Ρηγόπουλου και της Κάκιας Αναλυτή. -Η ηθοποιός Γιασεμή Κηλαηδόνη είναι κόρη της Άννας Βαγενά και του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
-Ο Παντελής Ζερβός έχει διατελέσει Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών με το Νικήτα Πλατή αντιπρόεδρο στο ίδιο Δ.Σ.
-Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ θα έπαιζε το ρόλο του Ανδρέα Μπάρκουλη στην ταινία, “Χριστίνα” με την Τζένη Καρέζη και τον Ντίνο Ηλιόπουλο, είχαν υπογραφεί και τα συμβόλαια, όμως τελικά η συνεργασία αυτή δεν έγινε ποτέ και έτσι το ρόλο έπαιξε τελικά ο Μπάρκουλης.
-Ο Βασίλης Λογοθετίδης, έπαιξε στο σινεμά το 1948 το ρόλο του Παναγιωτάκη στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Ψαθά “Μαντάμ Σουσού” με Σουσού τη Μαρίκα Νέζερ και Κατακουζηνό τον Γιώργο Παππά… – είχε παίξει το ρόλο του Ηλία στον “Ηλία του 16ου” στο θέατρο, ρόλο που έπαιξε μετά ο Χατζηχρήστος στο κινηματογράφο. – είχε παίξει το ρόλο του Αντωνάκη στο “Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα” (στο θέατρο βέβαια), ρόλο που στον κινηματογράφο έπαιξε αργότερα ο Γιώργος Κωνσταντίνου με Ελενίτσα την Μάρω Κοντού.
-Τα εσωτερικά γυρίσματα της ταινίας, “Κυριακάτικο Ξύπνημα” γυρίστηκαν στα στούντιο Νάχας στο Κάϊρο όπου είχε μεταφερθεί όλο το συνεργείο και οι πρωταγωνιστές. Στις τελευταίες σκηνές που ο Χορν και η Λαμπέτη τσακώνονται για τα λεφτά και αυτός της λέει πως την αγαπάει, από το παράθυρο διακρίνεται ένας περαστικός. Ήταν ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ο οποίος είχε κάνει τα σκηνικά της ταινίας και ζήτησε από τον Κακογιάννη να κάνει ένα πέρασμα στην ταινία έστω σαν κομπάρσος. Επίσης στο Κάϊρο φούντωσε ο έρωτας Λαμπέτη-Χορν και μετά επιστρέφοντας στην Αθήνα ήταν πλέον επίσημα ζευγάρι. Και ένα άλλο που είχα διαβάσει -δεν ξέρω αν αληθεύει- ότι η ταινία “Κυριακάτικο Ξύπνημα” έγινε με σκοπό να “διαφημιστεί” ο θίασος Λαμπέτη-Παππά-Χορν. -Όταν η Έλλη Λαμπέτη γύριζε στην Ύδρα το “Κορίτσι με τα μαύρα”, λίγες μέρες πριν είχε χάσει μια από τις αδερφές της από καρκίνο. Τραγική ειρωνεία της τύχης, η ηρωίδα που υποδυόταν στην ταινία, η Μαρίνα, φορούσε μαύρα γιατί και αυτή είχε χάσει τη δική της αδερφή.
-Το χαστούκι του Διονύση Παπαγιαννόπουλου στην Πάστα Φλώρα “Μια τρελλή τρελλή οικογένεια” ήταν πραγματικό, κι η Μαίρη Αρώνη δεν το περίμενε. Μάλιστα, ο Ντίνος Δημόπουλος λέει πως εκείνη αποχώρησε από τα γυρίσματα με φωνές. Βέβαια, επέστρεψε την επόμενη μέρα έπειτα από άπειρα τηλεφωνήματα και μια ντουζίνα τριαντάφυλλα που της έστειλαν.
-Ο τραγουδιστής Χρήστος Θηβαίος είναι ανηψιός του φοβερού κωμικού Αντώνη Παπαδόπουλου (ο υποπράκτωρ ΜΑΠ 31 από τις ταινίες του ΘΟΥ ΒΟΥ).
-Οι σημερινοί ηθοποιοί Νένα Μέντη και Χρήστος Βαλαβανίδης, είναι ανήψια του Κώστα Μέντη (και αυτός έπαιξε σε πολλές ταινίες με τον Βέγγο). -Ο σημερινός ποιητής Τίτος Πατρίκιος, είναι γιός του Σπύρου Πατρίκιου (έπαιζε τον δήμαρχο στην “διαγωγή κοσμία”) και της Λέλας Πατρικίου (έπαιζε την γυναίκα του τσιγκούνη Μακρή στην “Κάλπικη λίρα”). -Ο γόης του παλιού ελληνικού κινηματογράφου Γιώργος Καμπανέλλης ήταν αδελφός του γνωστού συγγραφέα / σεναριογράφου Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο οποίος ήταν και αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία.
-Ο πολύ γνωστός κωμικός της μπαλαφάρας, Φραγκίσκος Μανέλλης, ήταν παντρεμένος με την κόρη της μεγάλης στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Μαίρη Λαΐδου με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη γνωστή χορεύτρια, Ρέα Μανέλλη. -Ένας άλλος γόης του παλιού κινηματογράφου, ο Ανδρέας Ντούζος, είναι πατέρας των γνωστών ηθοποιών από τα 80s και τις βιντεοταινίες, Τέτας Ντούζου και Στηβ Ντούζου (ή “Μπίλια”)
-Ο ηθοποιός Τάσος Γιαννόπουλος που έπαιζε τον Μάκη , τον φίλο του Γιάννη Μπέζου στην σειρά ευτιχισμένοι μαζί εικάζεται πως είναι εγγονός του παλιού ηθοποιού Τάσου Γιαννόπουλου. -Ο ηθοποιός Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι εγγονός της Μαρίκας Νέζερ. -Οι ηθοποιοί Αριέτα και Αμαλία Μουτούση είναι κόρες της ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα.
-Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντάρας είναι γιός του ηθοποιού Λάμπρού Κωνσταντάρα. Επίσης ο γιος του Δημήτρη Κωνσταντάρα λέγεται Λάμπρος Κωνσταντάρας και είναι αθλητικογράφος. -H ραδιοφωνική παραγωγός Αθηναίς Νέγκα είναι κόρη του ηθοποιού Χρήστου Νέγκα. -Η ηθοποιός Θεοδώρα Βουτσά είναι κόρη του Κώστα Βουτσά, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την μητέρα του ηθοποιού Άνθιμου Ανανιάδη.
-Η ταινία, “Ενας μάγκας στα σαλόνια” αρχικά ήταν να γίνει με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, το είχε πει η ίδια η Μέμα Σταθοπούλου σε έντυπο της εποχής όταν ήταν να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Τελικά όμως το ρόλο πήρε ο Γιάννης Βόγλης.
-Στο τελευταίο πλάνο της ταινίας, “Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος” οι ηθοποιοί νόμιζαν οτι έκαναν πρόβα. Ο σκηνοθέτης, Γιάννης Δαλιανίδης για να έχει ένα απολύτως “ελεύθερο” και φυσικό αποτέλεσμα, είπε στη Τζένη Καρέζη και στο Ντίνο Ηλιόπουλο οτι η σκηνή του φιλιού μετά τον τσακωμό τους θα ήταν πρόβα. Στην πραγματικότητα όμως, η σκηνή γυρίστηκε κανονικά και είναι αυτή με την οποία κλείνει η ταινία. Γι’ αυτό το λόγο βλέπουμε το Ντίνο Ηλιόπουλο να χαμογελά τόσο αυθόρμητα και να δίνει ύστερα ένα φιλί στο μάγουλο της Καρέζη. Έτσι ο Δαλιανίδης πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε.
-Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο Φιλοποίμην Φίνος έκανε πρόταση συνεργασίας στη σημαντική πρωταγωνίστρια του Θεάτρου Τέχνης Βέρα Ζαβιτσιάνου, υπό τον όρο ότι θα έκανε πλαστική επέμβαση στη μύτη της. Η Ζαβιτσιάνου αρνήθηκε και δεν έπαιξε ποτέ σε κινηματογραφική ταινία.
-Στη ταινία, “Νόμος 4000” υπάρχει η σκηνή της διαπόμπευσης του “τέντυ μπόυ” Παπαδόπουλου, του οποίου είχαν ξυρίσει και το κεφάλι. Σε αυτή τη σκηνή ο Δαλιανίδης για να πετύχει τον ρεαλισμό που ήθελε, το έκανε να φανεί σαν αληθινή διαπόμπευση. Το κόλπο ήταν ότι κατά το γύρισμα είχε κρύψει την κάμερα ώστε οι αντιδράσεις του κόσμου που είχε μαζευτεί να είναι φυσιολογικές.
Η Σάσα Καστούρα (Αναστασία Καστούρα) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 08 Οκτωβρίου 1940 και ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.Πρωτοεμφανίσθηκε στο...
