Η Ρένα Βλαχοπούλου “σφράγισε” μια ολόκληρη εποχή με το ταλέντο της, αλλά και τον μοναδικό χαρακτήρα και το ήθος της. Ανεπανάληπτη κωμικός, ταλαντούχα σόουγουμαν και εξαιρετική τραγουδίστρια. Η Ρένα Βλαχοπούλου γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου του 1917 στην Κέρκυρα και σπούδασε στο Ωδείο του Δραματικού Συλλόγου της γενέτειράς της, όπου έκανε και τις πρώτες της εμφανίσεις.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή της Ρένας Βλαχοπούλου και μας τις αποκαλύπτει…
Ρένα Βλαχοπούλου: Οι άγνωστες πτυχές
1ον. Το 1962 Αλέκος Σακελλάριος ήταν ο άνθρωπος που με την ταινία, “Όταν λείπει η γάτα” την έβαλε πάλι στον χώρο του κινηματογράφου ύστερα από δύο παλαιότερες απόπειρες.
2ον. Η ταινία που την καθιέρωσε ως πρωταγωνίστρια ήταν η κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη, “Η χαρτοπαίχτρα” που ήταν βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά. Ενώ 29 χρόνια αργότερα με το ίδιο αυτό κείμενο ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι κι αποχαιρέτησε το κοινό της που την λάτρεψε καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της.
3ον. Με την Φίνος Φιλμ η Ρένα Βλαχοπούλου συνεργάστηκε σε 14 ταινίες με πιο πετυχημένη την κωμωδία του 1964, “Κάτι να καίει” που έκοψε 660.791 εισιτήρια.
5ον. Για δύο χρόνια αποχώρησε από την οικογένεια της Φίνος Φιλμ και μεταπήδησε στην Καραγιάννης – Καρατζόπουλος όπου γύρισε τρεις ταινίες με τρεις διαφορετικούς συμπρωταγωνιστές. Η πιο πετυχημένη όμως ήταν κωμωδία του Κώστα Καραγιάννη, “Η βουλευτίνα“.
6ον. Μόνο σε μια ταινία είχε γιο. Κι αυτός ήταν ο Κώστας Βουτσάς στην “Χαρτοπαιχτρα”.
7ον. Η κινηματογραφική αυλαία της αξέχαστης ηθοποιού έπεσε το 1985 με την ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε ο καλός της φίλος Αλέκος Σακελλάριος. Τίτλος της, “Ρένα τα ρέστα σου“.
Μια από τις ποδοσφαιρικές ορολογίες που απασχολεί εδώ και χρόνια το γυναικείο φύλο είναι το… Ναι, σωστά καταλάβατε, το οφσάιντ. Από αυτές που μπορεί να τις εξηγήσεις πολλές φορές αλλά αν το άτομο δεν είναι εξοικειωμένο με το ποδόσφαιρο, πάντα θα έχει απορίες. Πάνω σε αυτή την ορολογία, λοιπόν, βασίστηκε τη δεκαετία του ’80 μια από τις πιο γνωστές ελληνικές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου με πρωταγωνίστρια τη Ρένα Βλαχοπούλου.
Ο λόγος για την ταινία «Η Ρένα είναι οφσάιντ» η οποία κυκλοφόρησε το 1972 σε παραγωγή Φίνος Φιλμ και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην ταινία εμφανίστηκαν δύο μεγάλα γήπεδα, αυτό της Λεωφόρου αλλά και το Καραϊσκάκη καθώς και μια ιστορική εφημερίδα, το Φως των Σπορ που αποτελεί την μοναδική αθλητική που κυκλοφορεί από τότε έως και σήμερα.
Η Ρένα είναι οφσάιντ: Η υπόθεση της ταινίας
Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Ρένα (Βλαχοπούλου), μια μοδίστρα η οποία θέλει να παραδώσει ένα φόρεμα σε ένα ξενοδοχείο αλλά βρίσκει δυσκολίες λόγω των αυστηρών μέτρων ασφαλείας που τηρούνται εκεί καθώς σε ένα δωμάτιο διαμένει ο διάσημος ποδοσφαιριστής Χούλιο Μπάλμας. Τα αυστηρά μέτρα, ωστόσο, την εξοργίζουν και στο τέλος χαστουκίζει τον Χούλιο.
Μετά από μια παρεξήγηση, οι μάρτυρες του επεισοδίου πιστεύουν πως πρόκειται για την μητέρα του και τελικά σύντομα οι διάφοροι ποδοσφαιρικοί παράγοντες αρχίζουν να την εκλιπαρούν να πείσει τον Χούλιο να υπογράψει στην ομάδα τους. Και τα μπλεξίματα δεν σταματούν εκεί, καθώς ο Χούλιο ερωτεύεται την κόρη της Ρένας αλλά η ίδια αρνείται να δώσει την κόρη της σε έναν ποδοσφαιριστή.
Η ταινία με τη Ρένα Βλαχοπούλου ήρθε μόλις έναν χρόνο μετά την πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι τον τελικό του Γουέμπλεϊ το 1971. Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, πως το ενδιαφέρον των κινηματογραφιστών θα κινηθεί προς το ποδόσφαιρο, όπερ και εγένετο. Στην ταινία εμφανίζονται δύο μεγάλα γήπεδα, το Καραϊσκάκη και αυτό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ενώ υπάρχουν και σκηνές από αληθινό αγώνα. Ιδιαίτερη λεπτομέρεια αποτελεί ότι σε πλάνα με θεατές της κερκίδας εμφανίζεται ακόμη και ο Αλέκος Σακελλάριος!
Επιπλέον, στην ταινία εμφανίζεται και μια από τις πλέον ιστορικές αθλητικές εφημερίδες, το Φως που αποτελεί, όπως είπαμε, και την μοναδική που κυκλοφορεί ακόμη και σήμερα. Το πρωτοσέλιδο της διαβάζεται από τους φιλάθλους που μαθαίνουν για τη νέα μεγάλη μεταγραφή.
Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν, επίσης, είναι ότι για τα γυρίσματα της ταινίας ράφτηκαν ειδικές στολές για τις ομάδες αλλά και κοστούμια καθώς η ομάδα που προβάλλεται είναι προϊόν φαντασίας.
Ο Μάνος Κατράκης ήταν κορυφαίος πρωταγωνιστής και θιασάρχης, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1908 στο Καστέλι Κισσάμου της Κρήτης.
Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης. Πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα καθώς οι δουλειές του πατέρα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και θεώρησαν πως η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από τη Μεγαλόνησο. Κάποια στιγμή σε νεαρή ηλικία αναγκάζεται να γίνει ο προστάτης της οικογένειας, καθώς ο πατέρας του λείπει πια συνεχώς και ο μεγαλύτερος αδελφός του Γιάννης κατοικεί στην Αμερική.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή του Μάνου Κατράκη και μας τις αποκαλύπτει…
Μάνος Κατράκης: Οι άγνωστες πτυχές
1ον. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν το 1931 στην ταινία που έγραψε, σκηνοθέτησε άλλα και πρωταγωνίστησε ο Στάθης Λούπας. Τίτλος της, “Έτσι κανείς σαν αγαπήσει”. Δυστυχώς όμως σήμερα η ταινία αυτή θεωρείται χαμένη καθώς δεν σώζεται ούτε μια κόπια.
2ον. Το 1932 ο Μάνος Κατράκης υποδύθηκε τον Λιάκο στην πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της βουκολικής ιστορίας του Δημήτρη Κορομηλά, “Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας“.
3ον. Για να συμμετάσχει στην ταινία, “Συνοικία το όνειρο” που αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Αλέκου Αλεξανδράκη η αμοιβή του ήταν συμβολική. Κάτι που ο ίδιος το ζήτησε.
4ον. Η πιο μικρή σε διάρκεια εμφάνιση του σε κάποια κινηματογραφική ταινία ήταν το 1972 στην κωμωδία του Τάκη Βουγιουκλάκη, “Η Αλίκη δικτάτωρ” όπου υποδύθηκε τον “Ελευθέριο Βενιζέλο”. Λόγω όμως της χούντας το όνομα του δεν ήταν στους τίτλους. Εν τω μεταξύ οκτώ χρόνια μετά έπαιξε στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, “Ελευθέριος Βενιζέλος 1910 – 1927” όπου εκεί τον ομώνυμο ρόλο υποδύθηκε ο Μηνάς Χρηστίδης.
5ον. Στην ταινία, “Η ιστορία μιας ζωής” για να δεχθεί ο Μάνος Κατράκης να πρωταγωνιστήσει απαίτησε από τον σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη να μην έχει καμία ερωτική σκηνή με την συμπρωταγωνίστρια του Ζωή Λάσκαρη. Ο λόγος που ζήτησε κάτι τέτοιο ήταν η μεγάλη διαφορά ηλικίας.
6ον. Υποκριτικά το έτος 1966 ήταν η πιο παραγωγική του χρονιά καθώς συμμετείχε σε 13 ταινίες. Η πιο γνωστή από αυτές ήταν, “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο” που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Γεωργιάδης και ήταν υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινία. Ο Μάνος Κατράκης υποδύονταν τον μεγαλοτσιφλικά Χορμόβα.
7ον. Πολλοί πιστεύουν πως η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση είναι στην δημιουργία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, “Ταξίδι στα Κύθηρα“. Κάνουν όμως λάθος διότι η τελευταία φορά που το όνομα του εμφανίστηκε στην μεγάλη οθόνη ήταν στη ιστορική ταινία του Νίκου Τζήμα, “Τα χρόνια της θύελλας”.
Ο Νίκος Γαροφάλλου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 28 Οκτωβρίου του 1937. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη το 1964. Έκανε ντεμπούτο στο θέατρο το 1965 με το θίασο του Τίτου Βανδή στο έργο «Ένας όμηρος».
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή του Νίκου Γαροφάλλου και μας τις αποκαλύπτει…
2ον. Ήταν από τους λίγους ηθοποιούς που στα πρώτα χρόνια της κινηματογραφικής του καριέρας συνεργάστηκε με σπουδαίους σκηνοθέτες. Όπως τον Ντίνο Δημόπουλο, τον Αλέκο Σακελλάριο, τον Ορέστη Λάσκο, τον Νίκος Φώσκολο, και τον Γιάννη Δαλιανίδη. Ενώ το 1966 συμμετείχε και στην πρώτη ταινία της Φρίντας Γιάγκου με τίτλο, “Ένα καράβι Παπαδόπουλοι”.
3ον. Το 1970 ο Νίκος Γαροφάλλου συμμετείχε σε δύο ταινίες του Νίκου Αβραμέα με πρωταγωνίστρια την Γεωργία Βασιλειάδου. Η πρώτη ήταν, “Η περιπτερού” και η δεύτερη, “Η Βαρώνη και ο Προκόπης” που αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα της σπουδαίας ηθοποιού στην μεγάλη οθόνη.
5ον. Εννιά χρόνια μετά το 1981 έπαιξε στην δεύτερη και πιο πετυχημένη (εισπρακτικά) ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου με τίτλο, “Οι απέναντι”. Έκοψε 116.277 εισιτήρια.
6ον. Η τελευταία φορά που το όνομα του εμφανίστηκε στην μεγάλη οθόνη ήταν 1995 στην δραματική (και τελευταία) ταινία του Γιώργου Κατακουζηνού, “Ζωή”.
7ον. Από το 1972 εως το 2006 έπαιξε σε 49 τηλεοπτικές σειρές. Κάποιες από αυτές είναι οι: Βίβα Κατερίνα (1973), Λάουρα (1980), Μαντάμ Σουσού (1986), Οι φρουροί της Αχαΐας (1992), Κωστής Παλαμάς (1993), Ασυνήθεις ύποπτοι (1996), Σοφία Ορθή (1997), Βίος ανθόσπαρτος (1998), Αν θυμηθείς τ΄ όνειρό μου (2003) και Στο φως του φεγγαριού (2004).
Ωστόσο ξεχωριστός και αξέχαστος είναι ο ρόλος του στην σειρά, “Περί ανέμων και υδάτων” το 2000. Να σημειώσω εδώ ότι το 1981 συμμετείχε και στην κοινωνική σειρά της κρατικής τηλεόρασης, “Κίτρινος φάκελλος” που όμως δεν προβλήθηκε ποτέ παρόλο που είχαν γυριστεί τα 11 πρώτα επεισόδια.
Ο Ηλίας Λογοθέτης ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν ιδιοκτητης του Ξενοδοχείου, ο Γιάννης Γκιωνάκης receptionist και ο Ντίνος Ηλιόπουλος ο ντετέκτιβ που είχε βάλει ο πατέρας μου για να μάθει με ποιον βγαίνω. Μέσα σε όλα αυτά ο Σωτήρης Τζεβελέκος αναγκάζεται να ντυθεί γυναίκα για να βρει δουλειά σαν καμαριέρα και φοβάται μήπως ανακαλύψω το μυστικό του γιατί με φλερτάρει…
Τα γυρίσματα είχαν γίνει στο ξενοδοχείο «Mare Nostrum hotel Thalasso» στην Βραυρώνα και έχω αξέχαστες στιγμές να θυμάμαι…
Ευχαριστούμε πολύ τη Νανά Βενέτη για τις πληροφορίες…
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μπορεί να διέπρεψε στο απαιτητικό είδος της κωμωδίας, αλλά και οι δραματικοί ρόλοι, τους οποίους ερμήνευσε στο θέατρο, επαινέθηκαν από την κριτική.
Βέρος Αθηναίος, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913, στο Κολωνάκι, στην οδό Πλουτάρχου 13, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας τη σχέση του με τον αριθμό 13. Γιος χρυσοχόου, δούλεψε κοντά στον πατέρα του και αφού πέρασε δύο χρόνια στη Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα και ασχολήθηκε παθιασμένα με το ποδόσφαιρο, το 1931 βρέθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει την τέχνη του χρυσοχόου.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή του Λάμπρου Κωνσταντάρα και μας τις αποκαλύπτει…
2ον. Τρία χρόνια αργότερα το 1943 ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ταινίας της Φίνος Φιλμ, “Η φωνή της καρδιάς“. Ακολούθησαν άλλες 16 που όλες έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Όμως μια είναι αυτή που έδωσε ώθηση στην ήδη μεγάλη καριέρα που εώς τοτε είχε. Πρόκειται για την κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, “Υπάρχει και φιλότιμο” στην οποία υποδύθηκε τον υπουργό Ανδρέα Μαυρογιαλούρου.
3ον. Ωστόσο το 1946 ο Λάμπρος Κωνσταντάρας πρωταγωνίστησε και στην μια και μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο σπουδαίος Μ. Καραγάτσης και είχε τίτλο, “Καταδρομή στο Αιγαίον“.
4ον. Μια άγνωστη σχετικά ταινία του αφού σπάνια προβάλλεται, είναι η περιπέτεια των Μιχάλη Γαζιάδη και Γιάννη Φιλίππου, “Άννα Ροδίτη” (1948) στην οποία συμπρωταγωνιστούσε με την Καίτη Πάνου με την οποία είχε ξανασυνεργαστεί το 1943. Συνολικά μαζί της έπαιξε σε εννέα ταινίες σε διάρκεια 30 ετών.
5ον. Η Μάρω Κοντού όμως κατέχει το ρεκόρ της συμπρωταγωνίστριας του με 12 ταινίες. Η πρώτη ήταν το 1965, (Υιε μου, Υιε μου) και η τελευταία το 1981, (Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ) που αποτέλεσε και την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του αγαπημένου ηθοποιού.
6ον. Σε πέντε ταινίες ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υποδύθηκε τον πατέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η πρώτη ήταν το 1958 στην κωμωδία του Ανδρέα Λαμπρινού, “Διακοπές στην Αίγινα” και η τελευταία στην θρυλική πια ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” το 1966.
7ον. Εισπρακτικά η πιο πετυχημένη ταινία στην οποία ο ίδιος ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής είναι η κωμωδία του Κώστα Καραγιάννη, “Ο τρελός τα χει 400” που γυρίστηκε το 1968.
Ήταν Παρασκευή, 17 Αυγούστου του 1984. Τρεις μέρες πριν, στις 14 είχε γιορτάσει τα γενέθλιά του, τα 75 χρόνια του. Του είπαμε ότι θέλουμε να ετοιμάσουμε ένα αφιέρωμα για εκείνον. Το χέρι του, έσφιξε δυνατά το δικό μας, ήταν η πιο συγκινητική συγκατάθεση.
Το συζητήσαμε και το ξανασυζητήσαμε μετά. Ήταν τα στοιχεία που έπρεπε να ελέγξει, ήταν τα περιστατικά που έπρεπε να μας αφηγηθεί-όσο του επέτρεπε η υγεία του. Κάποια στιγμή που το υλικό είχε διαμορφωθεί του είπαμε:
Δεν καλύπτουμε βέβαια τη ζωή σας. Ένα χρονικό θα είναι τούτο το βιβλίο στην πορεία σας, στο θέατρο, στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο, στα χρόνια της εξορίας.
“Αυτό είναι η ζωή μου” μας είπε. “Αυτό’. Η ευθύνη μας μεγάλη απ΄ την πρώτη κιόλας στιγμή, έγινε ακόμα πιο μεγάλη. Και θα ήταν δυσβάσταχτη, αν δεν ξέραμε ότι η εμπιστοσύνη του, μας συνόδευε και ότι γνώριζε τη δική μας αγάπη.
“Αντίο, αντίο” είπε. “Την Δευτέρα πάλι”. Ήταν Κυριακή και δεν θα υπήρχε “πάλι”. Το κακό νέο ήρθε κατηγορηματικά και απόλυτα. Τρέξαμε στο νοσοκομείο πριν συνειδητοποιήσουμε τίποτα. Στην είσοδο ο θυρωρός όπως πάντα… Μετά…
Μετά ο φυσικός νόμος νίκησε αναπάντεχα. Ο Μάνος Κατράκης άφησε την τελευταία του πνοή το απόγευμα της Κυριακής 02 Σεπτέμβρη.
Δεν προλάβαμε να το δει, όπως ονειρευόμασταν. Τώρα τα περιστέρια θα περιμένουν μάταια κάθε πρωί να τα ταίσει στο γραφείο του. Οι δικοί του δεν θα περιμένουν πια να ξανανοίξει την πόρτα, οι θεατές δεν θα ξαναδούν να γεμίζει τη σκηνή.
“Στον κάθε ρόλο μου έχω να παλέψω με ένα ανήμερο θεριό. Και δεν ξέρω αν θα με κατασπαράξει ή θα το εξημερώσω. Ένα θεριό που αν και σου προξενεί φρίκη, ωστόσο σε μαγνητίζει, σε γοητεύει και σε προκαλεί να παλέψεις”.
Ο Χρόνης Εξαρχάκος ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους. Είχε μπριόζικο στυλ, έδινε τέμπο στο ρόλο του και είχε την ικανότητα να μιλάει γρήγορα, αλλά πολύ καθαρά. Οι γκριμάτσες του και μόνο, αρκούσαν για να προκαλούν το γέλιο στους θεατές. Έφυγε νωρίς από τη ζωή και δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει ολοκληρωτικά την πλούσια κωμική του φλέβα.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή του Χρόνη Εξαρχάκου και μας τις αποκαλύπτει…
Χρόνης Εξαρχάκος: Οι άγνωστες πτυχές
1ον. Ο Χρόνης Εξαρχάκος είχε παίξει σε 25 ταινίες κατά την διάρκεια της καριέρας του άλλα μόνο σε τρείς ήταν πρωταγωνιστής. Στην κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη, “Ο κατεργάρης” που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1971. Και στις επίσης κωμωδίες του Ντίμη Δαδήρα, “Γκαρσονιέρα για δέκα” και “Εδώ και τώρα αγγούρια” που ήταν και το κύκνειο άσμα του στην μεγάλη οθόνη που τον αγάπησε.
2ον. Η Νόρα Βαλσάμη είναι η ηθοποιός που συνεργάστηκε τις πιο πολλές φορές σε κάποια ταινία. Συγκεκριμένα σε πέντε. Ενώ η αμέσως επόμενη με τέσσερις ταινίες είναι η Ζωή Λάσκαρη.
3ον. Μετά την εξαιρετική του εμφάνιση στην δραματική ταινία, “Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο” ο Φίνος έδωσε εντολή οι επόμενοι ρόλοι του να είναι πολύ μεγαλύτεροι σε διάρκεια. Έτσι κι έγινε. Στην κωμωδία, “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι” ήταν ο συμπρωταγωνιστής της Ρένας Βλαχοπούλου, όπως ήταν και ο συμπρωταγωνιστής της Ζωής Λάσκαρη στο μιούζικαλ, “Μαριχουάνα Στοπ“.
5ον. Εισπρακτικά η πιο πετυχημένη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν η κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, “Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια“. Αφού έκοψε 659.671 εισιτήρια και κατέκτησε την πρωτιά εκείνη τη χρονιά. Μάλιστα ήταν επιλογή της ίδιας της Αλίκης Βουγιουκλάκη να παίξει και στην ταινία τον ρόλο του Διοικητή της χωροφυλακής με τον οποίο έκανε μεγάλη προσωπική επιτυχία και στο θέατρο.
6ον. Εκτός από την μεγάλη οθόνη ο Χρόνης Εξαρχάκος έπαιξε και στην μικρή αφού το 1973 ήταν ο πρωταγωνιστής της κωμικής σειράς, “Τίτος Χαρίτος” όπου υποδυόταν έναν γκαφατζή ιδιωτικό ντετέκτιβ που προσπαθούσε να εξιχνιάσει διάφορες υποθέσεις στις γειτονιές της Αθήνας. Δυστυχώς όμως αυτή τη σειρά (Όπως και πολλές άλλες) η Ερτ τη διέγραψε κι έτσι διέγραψε και την μοναδική τηλεοπτική εμφάνιση του αγαπημένου και αξέχαστου Χρόνη Εξαρχάκου.
Στις 07 Μαΐου του 1962, η υπέροχη Τζένη Καρέζη παντρεύεται τον κοσμοπολίτη Bon viveur Ζάχο Χατζηφωτίου, σε έναν γάμο που αποτελεσε και το κοσμικό γεγονός της χρονιάς.
Ο χλιδάτος και κοσμοπολίτικος γάμος έγινε στη Φιλοθέη. Λέγεται ότι έξω από την εκκλησία είχε συγκεντρωθεί πλήθος 5.000 ατόμων, ενώ οι προσκεκλημένοι ήταν μόνο 500. Στη δεξίωση παρέστη όλη η Αθήνα, κοσμική και καλλιτεχνική με εξαίρεση την Αλίκη Βουγιουκλάκη, όχι λόγω κάποιου ανταγωνισμού ανάμεσα στις δυο πρωταγωνίστριες όπως λέγεται συχνά, αλλά επειδή εκείνες τις μέρες η ηθοποιός βρισκόταν στο Λονδίνο.
Ακολούθησε δεξίωση στο πολυτελές ξενοδοχείο Auberge στην Βαρυμπόμπη, με σύσσωμη την καλλιτεχνική Αθήνα να… ξεφαντώνει.
Κουμπάρα ήταν η αγαπημένη φίλη του ζευγαριού, η πλοιοκτήτρια Μάγια Καλλιγα. Ντυμένη με ένα τζιν και απλό μαύρο πουκάμισο αναμεσα στα ακριβά βραδινά σύνολα των υπολοίπων καλεσμένων, χόρεψε εκπληκτικά ζεϊμπέκικο στους ρυθμούς των τραγουδιών του αξέχαστου Γρήγορη Μπιθικώτση. “Το καλύτερο ζεϊμπέκικο στον κόσμο”, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ζάχος Χατζηφωτίου. Στην παρακάτω φωτογραφία, βλέπουμε την Τζένη Καρέζη αγκαλιά με την κουμπάρα της, μετά το θρυλικό ζεϊμπέκικο.
Η Τζένη Καρέζη δέχεται τα συγχαρητήρια της Ελένης Χαλκούση, η οποία κρατά μπομπονιέρες. Ηθοποιός, χρονογράφος και μεταφράστρια θεατρικών έργων, η τόσο αγαπητή σε όλους Ελένη Χαλκούση ήταν και η συγγραφέας του πρώτου ελληνικού βιβλίου savoir faire.
Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και η Δέσπω Διαμαντίδου εύχονται στην Τζένη Καρέζη για τον γάμο της με τον Ζάχο Χατζηφωτίου. Ούτε το ένα ζευγάρι ούτε το άλλο έμειναν μαζί στα επόμενα χρόνια. Ο Παπαμιχαήλ και η Διαμαντίδου ήταν σύντροφοι για σχεδόν μια δεκαετία, η σχέση τους όμως έληξε όταν ο ηθοποιός έκανε το 1964 πρόταση γάμου στην Αλίκη Βουγιουκλάκη στη σκηνή του θεάτρου “Κεντρικόν”.
Ο Σταύρος Νιάρχος με την Τζένη Καρέζη και τον Ζάχο Χατζηφωτίου στη δεξίωση του γάμου.
Τον Ιανουάριο του 1974, στην πρώτη αίθουσα bowling που δημιουργείται στην Ελλάδα δύο χρόνια πριν και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο “Apollon Pallas” στο Καβούρι, διεξάγεται φιλικός αγώνας bowling με διαγωνιζόμενους γνωστούς καλλιτέχνες και δημοσιογράφους της εποχής.
Ανάμεσα τους και η Ρένα Βλαχοπούλου, η οποία απολαμβάνει το παιχνίδι και στο πάρτι που ακολουθεί αργότερα προσφέρει στους παρευρισκόμενους το μπρίο, το χιούμορ και τις απίστευτες ατάκες της.
Την περίοδο αυτή η κορυφαία Ελληνίδα κωμικός βιώνει την απόλυτη ευτυχία στο πλάι του αγαπημένου της συζύγου Γιώργου Λαφαζάνη και με τον κιννηματογράφο να βρίσκεται στην δύση του αφοσιώνεται κυρίως στους θέατρο.
Δύο χρόνια αργότερα αποδέχεται την πρόταση του Αλέκου Σακελλάριου να εμφανιστεί για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση στη σειρά, “Μια Αθηναία στην Αθήνα”, της οποίας τα πρώτα επεισόδια υπογράφει ο ίδιος και τα επόμενα εξίσου σημαντικοί δημιουργοί της εποχής. Μια σειρά 25 συνολικά αυτοτελών επεισοδίων της κρατικής τηλεόρασης που δυστυχώς δεν διασώζεται στα αρχεία της ΕΡΤ και καταγράφει τις καθημερινές στιγμές μιας χωρισμένης γυναίκας σε πολυκατοικία της Αθήνας μέσα από αστείες και κωμικές καταστάσεις.
Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση της με την ταινία “Η Ρένα είναι οφσάιντ“, η ηθοποιός θυμίζει αρκετά στη σειρά την κινηματογραφική της εικόνα, το αποτέλεσμα όμως δεν την ενθουσιάζει ιδιαίτερα και η τηλεοπτική της παρουσία στην μετέπειτα πορεία θα είναι περιορισμένη με ελάχιστες συμμετοχές στην ιδιωτική τηλεόραση αρχές της δεκαετίας του ’90.
Η μακρόχρονη και επιτυχημένη κινηματογραφική παρουσία, τόσο της ίδιας όσο και άλλων μεγάλων αστεριών της χρυσής εποχής, υπήρξε τόσο έντονη και σαρωτική μέχρι και σήμερα μέσα από την προβολή των ταινιών στην μικρή οθόνη, ώστε κάθε τηλεοπτική τους συμμετοχή να φαντάζει μοιραία πολύ μικρότερη και κατώτερη συγκριτικά με την κινηματογραφική. Μια πραγματικά “χρυσή” εποχή που κατάφερε να δημιουργήσει αυθεντικούς, ολοκληρωμένους και διαχρονικούς καλλιτέχνες που όμοιοι τους δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά.
Η Ελβιέλα γεννήθηκε νότια και παραχώρησε το όνομά της σε μια ολόκληρη κατηγορία παπουτσιών την εποχή εκείνη, αυτά που σήμερα λέμε “σταράκια”.
“‘Ελβις Πρίσλευ ξαναέλα, με παπούτσια Ελβιέλα” ή “Ελβιέλα θα φορέσω για ν’ αρέσω” ήταν δύο από τα πολλά συνθήματα της εποχής με πρωταγωνίστρια την Ελβιέλα, τα πάνινα παπούτσια με τη λαστιχένια σόλα, πρόγονο των All Star, με ελληνικότατη, όμως, καταγωγή. Τότε που στο “Ροκ” ο Σταμάτης Κραουνάκης με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη τραγουδούσαν «Ροκ είναι σμόκιν και ελβιέλο / είναι ο Αμπότ με τον Κοστέλο / αυτοί ‘ναι ροκ!». Και αν η νέα γενιά, σήμερα, αναγνωρίζει μόνο τα πάνινα της Converse, η Ελλάδα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε τη δική της λέξη για να περιγράψει τα συγκεκριμένα παπούτσια.
Όσοι έχουν περάσει ήδη το κατώφλι των 40 χρόνων, πιθανότατα να είχαν ακούσει από τους γονείς τους τη φράση “Πάλιωσαν οι ελβιέλες σου, να πάμε στο Λαμπρόπουλο να πάρουμε καινούργιες για το σχολείο”, γιατί ήταν τα παπούτσια που φορούσαν τα παιδιά στη γυμναστική, στις παρελάσεις και τις γυμναστικές επιδείξεις αλλά σύντομα έγιναν σύμβολο των άγριων νιάτων του ’50, ένα στιλ που λάνσαρε με επιτυχία ο James Dean, με λευκό μπλουζάκι, τζιν και αθλητικό.
Τα Ελβιέλα γεννήθηκαν στην Καλλιθέα, στην οδό Καλυψούς (κοντά στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο) το 1928 από την ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ., την Ελληνική Βιομηχανία Ελαστικού, με ιδρυτές τους Νικόλαο Μαυροφίδη και Νικόλαο Αγνιάδη, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Εκείνη την εποχή αυτά ήταν τα μόνα αθλητικά παπούτσια που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, δεν υπήρχε άλλη εταιρεία που να κατασκευάζει τέτοιου είδους παπούτσια με λαστιχένια σόλα, οπότε το αρτικόλεξο της βιομηχανίας ταυτίστηκε στο μυαλό και την καθημερινότητα των Ελλήνων με τα πάνινα αθλητικά παπούτσια, τα οποία έβγαιναν μόνο σε λευκό χρώμα.
Ο αγγλικός όρος sneakers, τον οποίο χρησιμοποιούμε σήμερα για τα αθλητικά, δεν είχε μπει ακόμη στο λεξιλόγιο των Ελλήνων, παρότι εισήχθη στα λήμματα των αγγλόφωνων λεξικών γύρω στα 1870, για να περιγράψει τα παπούτσια με λαστιχένια σόλα που δημιουργεί έναν χαμηλής έντασης ήχο και δίνει την ευκαιρία σε αυτόν που τα φοράει να περπατάει αθόρυβα, να κινείται ύπουλα δηλαδή όπως ακριβώς μεταφράζεται η λέξη “sneak”, από όπου προκύπτει ο όρος.
Η ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ έμεινε ανενεργή σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής και άνθισε στη δεκαετία 1950-1960, που έφτασε να απασχολεί περίπου 300 εργαζόμενους. Ο αρχικός ιδρυτής της, ωστόσο, Νικόλαος Μαυροφίδης, είχε πεθάνει από το 1944, οπότε το μερίδιό του κληροδοτήθηκε στους γιούς του Αιμίλιο και Στέφανο Μαυροφίδη. Ο Αγνιάδης είχε αποχωρήσει επίσης, λόγω ηλικίας. Δυστυχώς, η εταιρεία σταμάτησε οριστικά τη λειτουργία της στα μέσα του 1961, καθώς υπέστη γενική κατάσχεση λόγω χρεών σε τράπεζες και ιδιώτες πιστωτές.
Η ονομασία της εταιρείας όμως, μετά το κλείσιμό της πωλήθηκε από τους πιστωτές στη μεγάλη υποδηματοποιία «Αλυσίδα» (που είχε ιδρυθεί το 1932 ως «Ηνωμένα Εργοστάσια Καουτσούκ Ο.Ε.»), με έδρα στη Θεσσαλονίκη και η εταιρεία μετονομάστηκε σε «Αλυσίδα-Ελβιέλα». Κάποιοι θυμούνται ακόμη, το μεγάλο μαγαζί της εταιρείας στη συμβολή Εγνατίας και Αριστοτέλους, απέναντι από το άγαλμα του Βενιζέλου. Για πολλά χρόνια επίσης, η Αλυσίδα- Ελβιέλα ήταν προμηθευτής τού Ελληνικού Στρατού. Όσοι υπηρέτησαν τη θητεία τους, ίσως θυμούνται τα μπλε πάνινα με άσπρη σόλα παπούτσια που χορηγούσαν στους νεοσύλλεκτους για τη γυμναστική.
Ωστόσο, ο ηλικίες στη δεκαετία των 30’s μεγάλωσαν με άλλον όρο για να χαρακτηρίσουν τα αθλητικά παπούτσια, κι αυτός δεν ήταν άλλος από τα “Sportex”. Αυτό συνέβη γιατί στα μέσα του 1970 ιδρύθηκε στην Ελλάδα από τον Νίκο Κατράντζο (αθλητή του Άρη Θεσσαλονίκης και γνωστό από τα καταστήματα KAΤΡΑΝΤΖΟΣΠΟΡ σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο Κρήτης) η «Sportex», αντιπροσωπεία γαλλικής εταιρείας αθλητικών υποδημάτων (Στην εποχή της Sportex δεν υπήρχαν NIKE, ΑDIDAS, PUMΑ), η οποία άρχισε να εισάγει σε μεγάλες ποσότητες τέτοια παπούτσια στη χώρα μας.
Το ατού τους ήταν πως τόσο εκείνα που εισήγαγε η αντιπροσωπεία της Sportex, όσο και εκείνα που παρήγαγε η Ζίτα Ελλάς έβγαιναν σε μεγάλη ποικοιλία χρωμάτων και όχι μόνο σε άσπρο και μπλε όπως οι ελβιέλες και είχαν πολύ μεγαλύτερη ζήτηση. Όμως τα παπούτσια με τη λαστιχένια σόλα εξακολοθούσαν να αποκαλούνται Ελβιέλα μέχρι τις αρχές του 1983, όταν εισήχθησαν για 1η φορά στην Ελλάδα τα All Star κατασκευασμένα από την αμερικανική εταιρεία Converse.
Ακόμη και σήμερα όμως, υπάρχει μια γενιά που αποκαλεί τα αθλητικά ελβιέλες, ακόμη κι αν υπάρχει φαρδύ πλατύ πάνω τους το σήμα της Nike ή το στρογγυλό σήμα της Converse στο πλάι των All Star, γιατί γι’ αυτή τη γενιά οι σταρ ήταν αδιαμφισβήτατα οι ελβιέλες.
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θράσου Καστανάκη «Ο Χατζή Μανουήλ», η ταινία του 1965 ήταν γυρισμένη στη χώρα μας, αλλά ξεχάστηκε πολύ γρήγορα.
Στην Ελλάδα διεκπεραιώνονταν από παλιά ξένες κινηματογραφικές παραγωγές, καθώς η χώρα φάνταζε, σε πολλούς, σαν ένας καλός ή και ιδανικός χώρος γυρισμάτων. Ειδικά στην δεκαετία του ’60 τούτο άρχισε να γίνεται κάπως σαν καθεστώς. Οι αιτίες ήταν πολλές…
Ο τόπος, η χώρα μας, είχε καλό κλίμα και πλούσιο ανάγλυφο. Ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια, πράγμα που σήμαινε πολύς χρόνος (τουλάχιστον 5-6 μήνες) ευνοϊκός για γυρίσματα και βεβαίως ορεινά και πεδινά μέρη, και ακόμη νησιά (από έρημα, και σχεδόν έρημα, έως κοσμοπολίτικα, με τα μέτρα του τότε). Διέθετε, επίσης, μεγάλα αστικά κέντρα, μικρές πόλεις και χωριά. Υπήρχε αυτή η μεσογειακή ποικιλία, σε κάθε περίπτωση, που ευνοούσε γενικότερα.
Γαλλική αφίσα της ταινίας “Τα Σκυλιά της Νύχτας”.
Πιο ειδικά, τώρα, η χώρα διέθετε μάχιμο κινηματογραφικό προσωπικό. Πολλούς και καλούς ηθοποιούς, για πρώτους ή δεύτερους ρόλους, και φυσικά πεπειραμένους τεχνικούς, σε όλα τα επιμέρους στάδια μιας παραγωγής. Και ακόμη κάτι πολύ σημαντικό. Φτηνά μεροκάματα, τα οποία πάντα λάβαιναν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι ξένοι.
Συνέπεσαν, δε, όλα τα προηγούμενα και με την τουριστική ανάδειξή μας στην δεκαετία του ’60, που συνέβη βασικά μέσα από τις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960) του Ζιλ Ντασέν και «Αλέξης Ζορμπάς» (1964) του Μιχάλη Κακογιάννη – ταινίες, που έγιναν παγκόσμια γνωστές, διαφημίζοντας ολούθε την Ελλάδα, δένοντας καλύτερα το πράγμα.
Μία από αυτές τις λησμονημένες, σήμερα, ξένες παραγωγές, που είχαν γυριστεί στη χώρα μας εκείνη την δεκαετία, αφορούσε στην γαλλική ταινία τού Willy Rozier, “Les Chiens dans la Nuit” (1965).
Ο Willy Rozier (1901-1983) είναι ένας μάλλον άγνωστος γάλλος σκηνοθέτης ακόμη και σήμερα, και όσοι τον θυμούνται θα το κάνουν για την ταινία του “Manina, La Fille sans Voiles” (1952), στην οποίαν πρωταγωνιστούσε η άγνωστη τότε, νεαρή, Brigitte Bardot και στην οποίαν αποτυπωνόταν ο αισθησιασμός και το σεξαπίλ της καιρό πριν την καθιέρωση της από τον Roger Vadim.
Τέλος πάντων το 1964 ο Willy Rozier έρχεται στην Ελλάδα για τα γυρίσματα μιας ταινίας, που διέθετε εξ αρχής ένα ελληνικό ενδιαφέρον. Τούτο οφειλόταν στην σεναριακή διασκευή τού πασίγνωστου μυθιστορήματος τού Θράσου Καστανάκη «Ο Χατζή Μανουήλ» [Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1956], που είχε κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά και στα γαλλικά ως… Thrasso Castanakis “Les Chiens dans la Nuit” [Éditions du Seuil, 1957]. Η ταινία, δηλαδή, είχε τον ίδιο τίτλο με το μυθιστόρημα, όπως εκείνο είχε μεταφραστεί στα γαλλικά, και όλα αυτά σε μιαν εποχή όπου ο ίδιος ο συγγραφέας διαβιούσε στην Γαλλία.
Ο Claude Cerval και η Ξένια Καλογεροπούλου.
Τον «Χατζή Μανουήλ» οι λίγο μεγαλύτεροι θα τον θυμούνται σίγουρα και από την πολύ καλή τηλεοπτική σειρά τής ΕΡΤ με τον ίδιο τίτλο, που είχε σκηνοθετήσει ο Γιάννης Σμαραγδής το 1984, με τον Γιάννη Μόρτζο στον ομώνυμο ρόλο και ακόμη τους Κάτια Δανδουλάκη, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο και άλλους πολλούς.
«Πρόκειται για το πορτραίτο ενός αριβίστα, που χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για τη κοινωνική του ανέλιξη, ακόμα και την προδοσία. Ο Χατζημανουήλ αυτοδημιούργητος ιδιοκτήτης φούρνων στη Κωνσταντινούπολη των Νεότουρκων του 1916, δυναμικός, πλούσιος, εκδικητικός, φιλήδονος και συνωμότης, ακροβατεί ανάμεσα στην παρηκμασμένη κρατική εξουσία και τις προσωπικές του φιλοδοξίες.
Δε διστάζει να υπηρετήσει τους Τούρκους αξιωματούχους και τελικά να παραδώσει ακόμα και τη γυναίκα του, την Τασούλα, στην αγκαλιά του ισχυρού του φίλου Ιμπραήμ. Με τις ενέργειές του προκαλεί επίσης το φόνο τού νεαρού αδελφού τής γυναίκας του, για να πετύχει τους άνομους σκοπούς του. Ακόμα και η μητέρα του τον απαρνιέται για την ένοχη ζωή του, όταν εκείνος αυτοπαγιδεύεται από τις υπερβολικές του φιλοδοξίες και γίνεται πιόνι στα χέρια των Νεότουρκων. Τελικά συλλαμβάνεται στη Σμύρνη, λίγο πριν ξεσπάσουν οι σφαγές των Αρμενίων».
Το σενάριο της ταινίας τού Willy Rozier έχει αλλάξει τα φώτα στο μυθιστόρημα – αλλά αυτό δεν είναι εξ ανάγκης κακό ή αρνητικό. Άλλο το βιβλίο, άλλο η ταινία. Η δράση από την Κωνσταντινούπολη των αρχών τού 20ου αιώνα, έχει τοποθετηθεί στην Αθήνα της δεκαετίας του ’60! Περίεργο, μα και προκλητικό συνάμα. Το νέο στόρι ήταν περίπου αυτό…
Ο Georges Lycan και η Ζέτα Αποστόλου στους δρόμους της Αθήνας, από την ταινία “Τα Σκυλιά της Νύχτας”.
Ο Μανουήλ, βλέποντας να κινδυνεύει η επιχείρησή του, σπρώχνει, με την βοήθεια τού τυχοδιώκτη Μουράτη, τη γυναίκα του Τασούλα στην αγκαλιά του Ζοργιάν, ανιψιού ενός πλούσιου τραπεζίτη. Ο Ζοργιάν «τραβάει» χρήματα» από τον θείο του, προσπαθώντας να στηρίξει τον Μανουήλ, ο οποίος όμως, σκέπτεται να εξαφανιστεί μαζί με την Τασούλα.
Ο θείος-τραπεζίτης αντιλαμβάνεται την υπεξαίρεση, που έχει κάνει ο ανιψιός του, απειλώντας τους Ζοργιάν και Μανουήλ πως θα τους καταγγείλει. Ο Ζοργιάν αποφασίζει να σκοτώσει το θείο του, με την βοήθεια του Μουράτη. Η Τασούλα αποκαλύπτει τους ενόχους, μεταβαίνοντας στην Ύδρα (να, για μιαν ακόμη φορά, το νησί του Αργοσαρωνικού στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής), εκεί όπου ένα ευχάριστο γεγονός πρόκειται να αλλάξει τη ζωή της.
Για τους διαφόρους ρόλους ο Rozier είχε διαλέξει Έλληνες και Γάλλους ηθοποιούς. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Τασούλας είχε αναλάβει η Ξένια Καλογεροπούλου, από πλευράς Ελλήνων έπαιζαν ακόμη η Ζέτα Αποστόλου, η Δέσπω Διαμαντίδου και ο Δήμος Σταρένιος, ενώ από την πλευρά των Γάλλων ο Georges Rivière, ο Jean Sobieski, ο Claude Cerval, ο Georges Lycan και η Jenny Astruc.
Εδώ, έχει ενδιαφέρον ένα πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Εμπρός» από το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 1964 για την ταινία, “Τα Σκυλιά της Νύχτας”.
Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Εμπρός (Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 1964), με την Ζέτα Αποστόλου δεξιά, με αφορμή την ταινία “Τα Σκυλιά της Νύχτας”.
Στ’ αριστερά υπάρχει ένα ρεπορτάζ σχετικό με την δολοφονική έκρηξη (νάρκη) τής 29ης Νοεμβρίου (1964) στο Γοργοπόταμο –γιορταζόταν η 22η επέτειος τής ανατίναξης της Γέφυρας από έλληνες αντιστασιακούς και βρετανούς πράκτορες, το 1942–, που είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν δεκατρείς άνθρωποι και να τραυματισθούν δεκάδες, ενώ δεξιά βλέπουμε μια μεγάλη φωτογραφία της Ζέτας Αποστόλου, με λεζάντα «Ελληνικό σεξ στην Γαλλία…»!
Στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας υπάρχει και μία μικρότερη φωτογραφία, στην οποία διαβάζουμε: «Η Ζέτα Αποστόλου και ο Τζο (Jean) Σομπιγιέσκυ (Sobieski) σε μια σκηνή της ταινίας “Τα Σκυλιά την Νύχτα”». Φυσικά επρόκειτο για την ταινία τού Willy Rozier “Les Chiens dans la Nuit”.
Από το πρωτοσέλιδο πληροφορούμαστε, επίσης, για κάποιο «εικονογραφημένο ρεπορτάζ» σε σχέση με την Ζέτα Αποστόλου, στην σελίδα 5 της εφημερίδας. Πηγαίνουμε εκεί και διαβάζουμε τον εξής τίτλο: «Η Ζέτα Αποστόλου λέει: “Δεν θέλω να παίζω γυμνή” / Ενδιαφέρουσα συνέντευξις με την εκκολαπτόμενη σταρ του Γαλλικού κινηματογράφου».
Η Ζέτα Αποστόλου με τις γυμνές και ημίγυμνες εμφανίσεις της σε κινηματογράφο («Άγγελοι του Πεζοδρομίου», «10 Μέρες στο Παρίσι», «Αμόκ») και θέατρο («Λυσιστράτη του 63», «Το Υπόγειο της Λέλας»), κέντριζε τα ήθη της εποχής. Ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό, μέσα στο πλαίσιο τού συντηρητισμού εκείνων των χρόνων, μια γυναίκα να απενοχοποιεί το γυμνό σώμα της, το γυμνό γενικότερα, προτείνοντάς το στα έκπληκτα, τουλάχιστον, μάτια των θεατών.
Οι τολμηρές σκηνές προβάλλονταν βεβαίως μέσα από τις διαφημίσεις των ταινιών, στις εφημερίδες ή όπου άλλου, με τους παραγωγούς να προσδοκούν, δι’ αυτού του τρόπου, περισσότερα εισιτήρια. Ο ηδονοβλεπτισμός υπήρχε, αλλά υπήρχε παράλληλα κι εκείνο το αίσθημα της απελευθέρωσης, της απενοχοποίησης του ερωτικού σώματος και βεβαίως τής λίμπιντο, που ήταν τσαλαπατημένη από τους ποικίλους καταπιεστικούς μηχανισμούς (εκκλησία, σχολείο, στρατός κ.λπ.).
Η Ζέτα Αποστόλου ήταν η πρωθιέρεια του κινηματογραφικού (και θεατρικού) απελευθερωτικού γυμνού, στη χώρα, και ως τέτοια θα την τιμούμε πάντα. Βεβαίως, για την ίδιαν την ηθοποιό τα πράγματα ήταν πιο σύνθετα. Και αυτό έχει επίσης την αξία του, όταν εντοπίζεται τόσο νωρίς (το 1964). Λέει κάπου η Ζέτα Αποστόλου, στον δημοσιογράφο Σταμάτη Φιλιππούλη:
Η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Georges Lycan.
«Καημό το έχω να μου δώσουν κάποτε ένα ρόλο, που να μην με υποχρεώνει να γδύνομαι. Δεν κάνω την ψευτοσεμνότυφη, αλλά δεν είμαι στρηπτηζέζ. Δεν με νοιάζει (να εμφανίζομαι γυμνή), γιατί κάνω τη δουλειά μου, εκείνο όμως που θα ευχόμουνα θα ήταν να βρεθή ένας σκηνοθέτης, που θα μου έδινε την ευκαιρία να με δει το κοινό και ντυμένη.
Δεν με ενοχλεί να γδυθώ μπροστά στον φακό. Αρκεί το γδύσιμο να είναι δεμένο με τον ρόλο μου. Φέτος το καλοκαίρι (σ.σ. 1964) ερμήνευσα ένα τέτοιο βασικό ρόλο στην γαλλική ταινία “Τα Σκυλιά την Νύχτα” (στην οποία παίζουν η Ξένια Καλογεροπούλου, ο Δήμος Σταρένιος, η Δέσπω Διαμαντίδου και ο Γάλλος ζεν-πρεμιέ Τζο Σομπιγιέσκυ). Σ’ αυτή την ταινία εμφανίζομαι και πάλι γυμνή, όχι όμως για να προστεθή ένα εμπορικό στοιχείο, αλλά γιατί έτσι απαιτεί ο ρόλος».
Κύριο ρόλο στο “Les Chiens dans la Nuit” είχε η Ξένια Καλογεροπούλου. Δεν ήταν η πρώτη φορά όπου η ηθοποιός θα εμφανιζόταν σε μια ξένη παραγωγή, καθώς είχαν προηγηθεί οι ταινίες “It Happened in Athens” (1962) του Andrew Marton, με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και “Casablan” (1963) του Larry Frisch, με μουσική του Κώστα Καπνίση. Και στις τρεις αυτές ξένες ταινίες η Ξένια Καλογεροπούλου θα εμφανιζόταν με το ψευδώνυμο Maria Xenia.
Το “Les Chiens dans la Nuit”, με τον ελληνικό τίτλο του «Τα Σκυλιά της Νύχτας», θα προβληθεί τελικά στην Ελλάδα, στους κινηματογράφους πρώτης προβολής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στο τέλος Σεπτεμβρίου 1966. (Την ίδια εβδομάδα είχαν βγει στις αίθουσες «Η Καταδίωξις» του Άρθουρ Πεν, με τους Μάρλον Μπράντο και Τζέην Φόντα και «Ο Πόλεμος Τελείωσε» του Αλέν Ρενέ, με τους Υβ Μοντάν και Ίνγκριντ Τούλιν).
Η ταινία δεν πήγε καλά εμπορικά, παρότι διαφημίστηκε ως «υπερ-τολμηρό δράμα», ούσα «αυστηρώς ακατάλληλη» και σήμερα ελάχιστοι, πλέον, την θυμούνται. Μάλιστα, είχε διανεμηθεί και στην Αμερική, την ίδιαν εποχή, ως “The Girl Can’t Stop!”, αλλά κι εκεί είχε περάσει απαρατήρητη.
Η Ξένια Καλογεροπούλου, πρωταγωνίστρια της ταινίας “Τα Σκυλιά της Νύχτας”.
Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία να χαθεί από την κινηματογραφική πιάτσα και για πολλά χρόνια να θεωρείται αγνοημένη. Έως πρόσφατα; Ποιος ξέρει… To λέμε, επειδή διαβάσαμε στο σάιτ koitamagazine.gr (12 Νοε. 2020) πως η ταινία εντοπίστηκε σε κάποιο αμερικάνικο πανεπιστήμιο. Αν είναι αλήθεια, ας ευχηθούμε το “Les Chiens dans la Nuit” να αποκατασταθεί και να προβληθεί κάποια στιγμή, ξανά, στην Ελλάδα όπως συνέβη πέρυσι με το “Une Balle au Coeur” (1966) του Jean-Daniel Pollet, με την Τζένη Καρέζη.
Και κάτι ακόμη σημαντικό, που σχετίζεται με το σάουντρακ της ταινίας. Μουσική στο “Les Chiens dans la Nuit” είχε γράψει ο γάλλος συνθέτης Jean Yatove (1903-1978). Εκεί υπήρχε κι ένα τραγούδι όμως, σε μουσική δική του και στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου, που το έλεγε η Καίτη Χωματά!
Το τραγούδι είχε τίτλο «Τ’ ασημένιο καράβι» κι εκείνη την εποχή είχε ακουστεί σε δύο δίσκους. Σε δύο 4-tracks EP, 45 στροφών. Το ένα τυπωμένο για την ελληνική Lyra (1964-65) και το άλλο για την γαλλική Ducretet Thomson (1965).
Οι ταλαντούχοι του Ελληνικού ΚινηματογράφουΕργάστηκαν πάντα στη σκιά των λαμπερών πρωταγωνιστών χωρίς να λάβουν τη διασημότητα που τους αναλογούσε. Η παρουσία τους ήταν καταλυτική....
Ένα καυτό θέμα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις ελληνικές ταινίες του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου είναι το ποτό και οι μεθυσμένοι.Διαβάστε επίσηςΒασίλης Λογοθετίδης: 12 ταινίες...
