Η ταινία, “Ο Τρελός τα ‘χει 400” προβλήθηκε τη σαιζόν 1968-1969 και έκοψε 408.043 εισιτήρια. Ήρθε στην 10η θέση σε 108 ταινίες.
Η ταινία, “Ο Τρελός τα ‘χει 400″ αποτέλεσε την αφορμή για να ξετυλίξει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας το κωμικό ταλέντο του σε όλο του το μεγαλείο.
-Λίγες Ελληνικές ταινίες χαίρουν τέτοιας αποδοχής και αναγνωρισημότητας όση, “Ο Τρελός τα ‘χει 400″. Τα έντονα χρώματα της ταινίας, το πρωτότυπο σενάριο και το επιτυχημένο soundtrack συνετέλεσαν στο να γίνει μία κλασσική ταινία του είδους της. Όταν, “Ο Τρελός τα ‘χει 400” προβλήθηκε στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο του 1968, το διαφημιστικό υλικό της ταινίας, που κατέκλυε τα lobby των αιθουσών, έδινε έμφαση στο γεγονός ότι το φίλμ ήταν έγχρωμο.
Την εποχή εκείνη οι έγχρωμες Ελληνικές ταινίες ήταν ελάχιστες και η εμφάνιση των αντίστοιχων film γινόταν αποκλειστικά σε studio του εξωτερικού. Ο φωτογραφικός τρόπος εμφάνισης των film γινόταν με περιορισμένα χημικά μέσα και ήταν πολύ χρονοβόρος, τα αποτελέσματα όμως ήταν θεαματικά.
“Ο Τρελός τα ‘χει 400″ εμφανίστηκε στα studio Mosaik Film της Γερμανίας και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κατά πολύ το προσδοκώμενο. Τα Technicolor κόκκινα, μπλε και κίτρινα χρώματα παρουσιάζανε με τον πιο ζωντανό τρόπο την τελευταία τάση της αισθητικής με τα μίνι φορέματα, τις γραβάτες με τα ψυχεδελικά σχέδια και τις δανέζικες επιπλώσεις. Η εικόνα ισορροπούσε μεταξύ του αληθινού και του φανταστικού επιτυγχάνοντας να μεταφέρει αυτούσια την λαμπερή εικόνα των swinging 60s.
-Το soundtrack μιας ταινίας κρίνεται επιτυχημένο όταν δένει αρμονικά με την εικόνα και ενισχύει την ατμόσφαιρα που θέλει να αποδώσει ο σκηνοθέτης.
Στην περίπτωση της ταινίας, “Ο Τρελός τα ‘χει 400″ ο νεαρός συνθέτης Γιώργος Θεοδοσιάδης ξεπέρασε αυτόν τον κανόνα δημιουργώντας όχι απλά το soundtrack μίας ταινίας αλλά το soundtrack μιάς εποχής.
Το 1968 ήταν η χρονιά που τα swinging 60s έφταναν στο απόγειο τους. Το ασπρόμαυρο είχε πλέον δώσει ολοκληρωτικά τη θέση του στο χρώμα και η έννοια του στυλ ήταν πιο έντονη από ποτέ.
Το στυλ ήταν διάχυτο στην καθημερινή ζωή και επηρέαζε όλους τους τομείς της. Την ημέρα, οι δρόμοι ήταν κατάμεστοι από ανθρώπους με κομψά πολύχρωμα ρούχα και οι βιτρίνες των καταστημάτων θυμίζανε έργα pop art τέχνης. Τη νύχτα, τα night clubs αποτελούσαν πόλο έλξης μίας κοινωνίας που ένοιωθε κοσμική υπό τους ήχους του shake, της bossa nova και της μεταμεσονύχτιας jazz .
Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης ανήκοντας στην ελίτ αυτής της εποχής και γευόμενος τους καρπούς της, αντιμετώπισε την μουσική επένδυση της ταινίας, “Ο Τρελός τα ‘χει 400″ ως μία μοναδική ευκαιρία να περιγράψει αυτό που συνέβαινε.
Για τις ανάγκες της ηχογράφησης, της ταινία, “Ο Τρελός τα ‘χει 400” συγκέντρωσε την αφρόκρεμα των μοντέρνων μουσικών της εποχής. Μέλοι από τις καλύτερες ορχήστρες των night clib της Αθήνας όπως ο Γιώργος Χατζηνάσιος (πιάνο), Ρήγας Σαριτζιώτης (σαξόφωνο, φλάουτο), Τίτος Καλλίρης (κιθάρα), Γιώργος Λαβράνος (ντραμς), Νίσος Πανταζής (μπάσο), Κίμων Βασιλάς (farfisa, βιμπράφωνο), ονόματα ηχηρά και περιζήτητα από όλους τους συνθέτες της εποχής, αναπαραστήσανε στο studio, υπό την καθοδήγηση του συνθέτη, τη μουσική που παίζανε στα club κάθε βράδυ. Οι ενορχηστρώσεις ήταν ρεαλιστικές και οι ερμηνείες των μουσικών γεμάτες πάθος και ενθουσιασμό.
Τους δινόταν μία από τις λίγες ευκαιρίες να ηχογραφήσουν τη μουσική που πραγματικά τους άγγιζε και ο καθένας έδινε τον καλύτερο εαυτό του.
Ο Τίτος Καλλίρης γέμιζε με τους jazz ήχους της κιθάρας του τα κομμάτια και έκανε χρήση για πρώτη φορά του νεοαποκτηθέντος wah-wah εφέ στο κομμάτι “Ό Τρελός Εν Δράσει” το οποίο έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν του Λάμπρου Κωνσταντάρα σε όλες τις επόμενες ταινίες του.
Ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ένας από τους κορυφαίους jazz πιανίστες της εποχής, έδινε σε όλα τα κομμάτια μία ξεχωριστή ποιότητα με τους αυτοσχεδιασμούς του. Ο Ρήγας Σαριτζιώτης απογείωνε κομμάτια όπως το “Shake Therapy” με το δυναμικό παίξιμο του τενόρου του και χάριζε μία cool ατμόσφαιρα στα “Go Cart”, “Στο Φουαγιέ” και “Λίγο Μετά Τα Μεσάνυχτα” με το φλάουτο.
Η ρυθμική βάση των Λαβράνος-Πανταζής, ήταν τόσο σταθερή αλλά και ελαστική ταυτόχρονα που έδινε την ευχέρεια στον μαέστρο να αναπτύσσει ενορχηστρωτικά τολμήματα που σε κομμάτια όπως το “Κυκλοφοριακή Δίνη”, αφήνουν άφωνο τον ακροατή.
Οι πειραματισμοί όμως του συνθέτη δεν είχαν όρια και η αντιστροφή των ρόλων των τρίων πνευστών τρομπέτα-τρομπόνι-σαξόφωνο στο “Lunatic Groove”, δημιουργούσε την επιθετική αιχμή σε ένα a go go shake όπου η έντεχνα πρωτότυπη αλλαγή ρυθμών το καθιστά μοναδικό του είδους του.Το τελευταίο κομμάτι που ηχογραφήθηκε εκείνη την ημέρα ήταν το “Latin Sketch”.
Οι μουσικοί εξοικειωμένοι από την μακρόχρονη θητεία τους στα night club σε όλα τα μυστικά των percussion, δημιούργησαν μια συγκλονιστική ρυθμική βάση όπου οι ρίζες της στο cha-cha αποτέλεσαν μόνο την αφορμή για να γεννηθεί ένα κομμάτι-αναφορά εφάμιλλο των καλυτέρων στιγμών της latin jazz κουλτούρας.
Περίληψη της ταινίας, “Ο Τρελός τα ‘χει 400”
Ο Λάμπρος Λαμπρέτας (Λάμπρος Κωνσταντάρας), ένας φτωχός οικογενειάρχης, που ζει και με την πεθερά του (Σμάρω Στεφανίδου), η οποία τον ταλαιπωρεί, προσπαθεί να βγάλει χρήματα μέσω λαχείων. Όταν, ένα απόγευμα είναι όλη η οικογένεια στο σαλόνι, ο Λάμπρος ελέγχοντας του αριθμούς του λαχείου του στην εφημερίδα, σηκώνεται και αρχίζει να τραγουδά το γνωστό παραδοσιακό τραγούδι Ιτιά, επειδή είχε κερδίσει τον πρώτο αριθμό.
Τότε οι οικογένεια του τον πάει σε ψυχιατρική κλινική. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, η γυναίκα του, η κόρη του και η πεθερά του, έχουν καταπιαστεί με συνήθειες της “μεγάλης ζωής”, προχωρώντας σε διάφορες αλλαγές τόσο στο σπίτι όσο και στα οικογενειακά τους.
Αλλάξαν όλη την επίπλωση του σπιτιού και προσέλαβαν οικιακή βοηθό, η κόρη του Καίτη εγκατέλειψε τον Φώτη, που δούλευε σε βενζινάδικο, και έχει δημιουργήσει σχέση με τον Τζίλη (Αλέκος Τζανετάκος), έναν άεργο γιο ενός εφοπλιστή. Η πεθερά και η σύζυγος σπαταλούν πολλά χρήματα για τον καλλωπισμό τους, ενώ ο κουνιάδος του παράτησε τη δουλειά του στο συνεργείο και ασχολείται με την ηθοποιία, περιμένοντας να κάνει την πρώτη του ταινία.
Όλοι ήταν σίγουροι ότι ο “τρελός” δεν πρόκειται ποτέ να γίνει καλά, εκτός από τη γυναίκα του, τη Σοφία (Καίτη Πάνου), η οποία ήταν η λογικότερη από όλους. Εντούτοις, ο Λάμπρος γίνεται καλά και τον αφήνουν να φύγει, δίνοντάς του ένα διαπιστευτήριο ότι εξήλθε κανονικώς, προσάπτοντας του και κάποια ελαφρυντικά στην όποια επιθετική ίσως συμπεριφορά μπορεί να είχε.
Ο Λάμπρος, περπατώντας για το σπίτι του, διαπιστώνει πόσες αλλαγές έχουν γίνει γενικότερα και καταλήγει ότι μάλλον οι γνωστικοί είναι περισσότερο τρελοί από τους τρελούς. Στο σπίτι του, που δεν ξέρανε τίποτα για αυτό, έχει έρθει ο σκηνοθέτης που θα κάνει ταινία με τον Χρήστο, τον κουνιάδο του. Όταν η πεθερά του βάζει στοίχημα πως ο Λάμπρος δε θα βγει ποτέ από το ίδρυμα, ο Λάμπρος απάντα πόσα ;.
Όταν εκείνη ρώτησε ποιος έβαλε το στοίχημα βλέπουν όλοι τον Λάμπρο. Αρχικά μένει ο Λάμπρος στο σπίτι, μέχρι που του γνωρίζουν τον νέο αρραβωνιαστικό της Καίτης (Κατερίνα Γώγου), με τον οποίον είχαν λογοφέρει προηγουμένως. Τότε, ο Λάμπρος που βλέπει πώς έχει αλλάξει το σπίτι του, παίρνει τα λεφτά και φεύγει, για να τους νουθετήσει. Μαζί του, σε αυτό το σχέδιο, παίρνει μέρος και ο Φώτης, ο πρώην αρραβωνιαστικός της Καίτης.
Στην υπόλοιπη ταινία ο Λάμπρος κάνει τη “μεγάλη ζωή” για να προκαλέσει την οικογένεια του, η οποία ό,τι είχε το έχασε: Ο σκηνοθέτης ξεγέλασε τον Χρήστο (Θόδωρος Κατσαδράμης) ότι έχει ταλέντο για να του φάει λεφτά. Ο Τζίλης αποδείχθηκε καιροσκόπος, και χωρίς τα λεφτά πλέον παράτησε την Καίτη.
Πλέον, όταν είχαν φτάσει στο απροχώρητο ο Λάμπρος έβαλε σε εφαρμογή το τελευταίο στάδιο του σχεδίου και έστειλε τον Φώτη (Θάνος Μαρτίνος) να ειδοποιήσει τους δικούς του ότι είναι βαριά άρρωστος. Όλοι τότε πήγαν να τον δουν, και, εφόσον όλοι φάνηκαν μετανιωμένοι, επανενώνεται με την οικογένειά του, ενώ η Καίτη συνδέεται ξανά με τον Φώτη.
