Η μυθομανία απλών ανθρώπων του λαού που φαντάζονταν ανύπαρκτες συγγένειες με κινηματογραφικούς αστέρες ήταν σχεδόν στην ημερήσια διάταξη τη δεκαετία του 1960.
Το Φεβρουάριο του 1965 ήταν η σειρά της Ζωής Λάσκαρη να πέσει θύμα μιας αντίστοιχης, παράλογης ιστορίας.
Ένα ζευγάρι από το Αφράτι Χαλκίδας υποστήριζε ότι η ηθοποιός, το πραγματικό όνομα της οποίας είναι Ζωή Κουρούκλη, ήταν δικό τους παιδί, και ότι την είχαν δώσει για υιοθεσία, επειδή δεν μπορούσαν να την αναθρέψουν.
Σύμφωνα δε με την αφήγησή τους, το πραγματικό όνομα της Λάσκαρη ήταν Παναγιώτα, γιατί έτσι είχαν βαφτίσει το κοριτσάκι εκείνο.
Σύμφωνα με το ζευγάρι (το όνομα του οποίου δημοσίευαν οι εφημερίδες της εποχής, αλλά τόσα χρόνια μετά δεν υπάρχει λόγος να το μνημονεύσουμε και εδώ), οι ίδιοι αγνοούσαν αρχικά ότι η Λάσκαρη ήταν το μωρό που είχαν παραδώσει τον Δεκέμβριο του 1943 στον γραμματέα του δήμου, όπου διέμεναν.
Την “αποκάλυψη” μετά από τόσα χρόνια την έκανε ο συγκεκριμένος γραμματέας “για να μην το ‘χει βάρος στη συνείδησή του” σε έναν από τους γιους του ζευγαριού.
Παράλληλα όμως επικαλούνταν και κάποιες ομοιότητες της ηθοποιού με τα δικά τους παιδιά. “Έχει μια ελιά στην πλάτη. Την ίδια ελιά έχουν και δύο άλλα μου παιδιά” επισήμαινε η υποψήφια “μητέρα”, η οποία ωστόσο παραδεχόταν ότι αντίστοιχη ελιά δεν είχε ούτε η ίδια ούτε ο σύζυγός της, ενώ αναγνώριζε και άλλες ομοιότητες τύπου “τα παιδιά μου έχουν καλή φωνή και τραγουδάνε. Ένας μου γιος ήθελε να γίνει τραγουδιστής”
Η ιστορία όμως είχε πάρει πολύ μεγάλη έκταση, ενώ η 47χρονη γυναίκα βομβάρδιζε με γράμματα την αγαπημένη ηθοποιό, όπου της εξιστορούσε την δική της εκδοχή για την ιστορία της γέννησής της.Ποια ήταν η αντίδραση της πρωταγωνίστριας;“Στην αρχή είχα την εντύπωση ότι επρόκειτο για μια κοινότυπη φάρσα.
Μετά, όταν το πράγμα άρχισε να παίρνει διαστάσεις, σκέφθηκα ότι οι άνθρωποι αυτί έχουν πέσει θύμα κακόγουστου αστείου. Μπορεί να τους συνέβησαν όλα όσα λένε και κάποιος βρήκε το κουράγιο να παίξει με τον πόνο τους” δήλωνε η Ζωή Λάσκαρη στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στο φύλλο της 13ης Φεβρουαρίου 1965, ενώ ευχόταν στο ζευγάρι να έβρισκε το κοριτσάκι εκείνο που είχαν δώσει για υιοθεσία.
Ωστόσο, αντίθετα από την ψύχραιμη και υποδειγματική αντίδραση της ηθοποιού, εντελώς σουρεαλιστική ήταν η δήλωση ενός θείου (στρατηγού στο επάγγελμα) της Λάσκαρη στην ίδια εφημερίδα: “Όχι, δεν είναι φάρσα. Είναι κομμουνιστική πλεκτάνη. Και σας λέω και τούτο: Ο άνδρας ….. ετοιμάζεται να φύγει σε λίγες ημέρες για τη Ρωσία για λόγους υγείας”.
Μια ιστορία που τα έχει μέσα όλα: χαμένα παιδιά, δράματα, “κομμουνιστικό κίνδυνο”.Ποιος είπε ότι η σόου μπιζ της εποχής ήταν αθώα;
