Το καλοκαίρι του 1962 στο Πέραμα ο Ντίνος Δημόπουλος γυρίζει τη ταινία “Το ταξίδι” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μια ταινία με δραματικό στόρι (με την υπογραφή του Βαγγέλη Γκούφα) που δίνει την ευκαιρία στην Εθνική μας Σταρ να ξεφύγει από τους ανέμελους κινηματογραφικούς της ρόλους και να παίξει μακριά από τους βεντετισμούς των προηγούμενων και επόμενων ταινιών της.
Η πρωτοβουλία ανήκει στο Φιλοποίμενα Φίνο που εκείνη τη στιγμή πίστεψε ότι ήταν καιρός να φτιάξει μια διαφορετική ταινία για την Αλίκη. Έτσι γεννήθηκε το “Ταξίδι“.
Η Αλίκη στα γυρίσματα είναι σχεδόν ατημέλητη, κάποιες φορές με βρεγμένα τα μαλλιά, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς τσαχπινιές, χωρίς να κοιτάζει κατάφατσα το φακό. Ένα πρόσωπο αγνώριστο, καθόλου ελκυστικό. Ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος για μια ακόμη φορά πετυχαίνει να φτιάξει μια ταινία που θυμίζει περισσότερο λογοτεχνικό έργο παρά κινηματογραφικό φιλμ. Άλλωστε οι ταινίες του είχαν πάντα μια σπάνια φροντίδα, μια δεξιοτεχνία, μια προσωπική υπογραφή.
“Το Ταξίδι” είναι ίσως και η καλύτερη δουλειά στον κινηματογράφο, του Βαγγέλη Γκούφα. Ένας άνθρωπος που τίμησε με πάθος τα γράμματα, τις τέχνες και το πολιτισμό. Προσωπικός και στενός φίλος του Φίνου έδωσε στο “Ταξίδι” το σκληρό ρεαλισμό της εποχής με κατάλληλες πινελιές συναισθήματος.
Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο πρωτοεμφανιζόμενος Σταύρος Ξαρχάκος. Εδώ θα ακουστεί για πρώτη φορά το εκπληκτικό “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” με τη Ζωή Φυτούση ενώ θα χρησιμοποιηθεί και η μελωδία από το “Για χατήρι σου“. Και τα δυο μερικά χρόνια αργότερα θα τα ηχογραφήσει η Αλίκη σε δίσκο 33 στροφών. Από τα υπόλοιπα μουσικά θέματα ξεχωρίζουν η “Βαρκαρόλα“, το “Χασάπικο” και το “Ζεϊμπέκικο” που χορεύει ο Νίκος Κούρκουλος σε μια σκηνή.
Στο καστ συναντάμε σπουδαίους ηθοποιούς, από το Νίκο Κούρκουλο μέχρι τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Ο δεύτερος στο ρόλο του τρελο Μανώλη δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας κουβαλώντας το ήθος και τη ποιότητα του. Ο Νότης Περγιάλης ως Γρηγόρης Γαβριήλοβιτς Βασιλειάδης μαγεύει το φακό ενώ η Ζωή Φυτούση παίζει και τραγουδά με την “υγρή” φωνή της.
Έξοχη από κάθε άποψη η Μαργαρίτα Λαμπρινού στο ρόλο της γεροντοκόρης και φυσικά “Οσκαρ” ερμηνείας στη Λίλη Παπαγιάννη που αφήνει εποχή ως διαβολική γυναίκα που φτύνει προσβολές στα μούτρα της κεντρικής ηρωίδας. Τυραννική και αδυσώπητη ως Σούλα Κλιρίδη φτιάχνει τον καλύτερο κινηματογραφικό της ρόλο σε μια ταινία που θυμίζει νεορεαλιστική ταινία του ιταλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 40.
Είμαι δυστυχισμένη
Την εποχή των γυρισμάτων του “Ταξιδιού” η Αλίκη δίνει συνέντευξη στη Νατάσα Μπακογιαννοπούλου με τον τίτλο “Είμαι δυστυχισμένη“. Σε αυτήν η ηθοποιός τονίζει μεταξύ άλλων ότι δεν είδε ποτέ τη δουλειά της ως μέσο για να βγάζει χρήματα και φυσικά προτιμά το θέατρο ενώ στον κινηματογράφο θα είναι παρούσα όσο είναι της μόδας. Η συγκεκριμένη συνέντευξη διεκόπη πολλές φορές από τα γυρίσματα της ταινίας αλλά και από και από τον εκνευρισμό της Αλίκης η οποία σχεδόν συνέχεια έσφιγγε τις μικρές γροθιές της.
“Το Ταξίδι” κάνει πρεμιέρα στις 03 Δεκεμβρίου του 1962. Την πρωταγωνίστρια συνοδεύει η μητέρα της και το κοινό παρά τους ύμνους που γράφουν οι κριτικοί, απογοητεύεται καθώς στο φινάλε η Αλίκη πεθαίνει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε στον κόσμο έξω από τα σινεμά “μην μπείτε στο τέλος πεθαίνει”. Εισπρακτικά συγκεντρώνει μόλις 76.395 εισιτήρια στις αίθουσες πρώτης προβολής σε Αθήνα, Πειραιά και Προάστια. Για την ιστορία να σημειωθεί ότι η ταινία έκανε καριέρα στη γειτονική Τουρκία με τίτλο “Son Yolcu“.
