Οι πρώτες ταινίες γυρίστηκαν με μηχανή λήψης μικρή σαν βαλιτσάκι, που συνήθως έμενε ακίνητη στηριγμένη σε τρίποδο. Ο οπερατέρ γύριζε με το χέρι τη μανιβέλα κι έτσι βγήκε η έκφραση, “γυρίζω ταινία”.
Αυτή την πληροφορία τη δίνει η ταινία του 1964, “Τον παλιό εκείνο τον καιρό”.
Η συγκεκριμένη ταινία δεν είχε πολλά γυρίσματα, παρά μόνον τις σκηνές του παρουσιαστή, που γυρίστηκαν στο στούντιο με σύγχρονη κάμερα.
Περιλάμβανε αποσπάσματα από τις πρώτες ελληνικές ταινίες, της δεκαετίας 1920-1930, που τα παρουσίαζε με χιούμορ ο πνευματώδης, Αλέκος Σακελλάριος.
Η ταινία, παραγωγή του Κλέαρχου Κονιτσιώτη, ήταν φόρος τιμής, “στους πρωτοπόρους και πρωτεργάτες του ελληνικού κινηματογράφου” και αποτελεί σημαντική πηγή πληροφοριών.
Ο Νίκος Γαλανός (1946) είναι Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 ενώ έγινε αρκετά γνωστός στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Κύριε Γαλανέ πως μπήκατε στο θέατρο και τον κινηματογράφο; Μόλις τελείωσα την σχολή είχα πάει με έναν φίλο και συμμαθητή μου σε μια πρόβα στο Θέατρο Χατζηχρήστου που έκανε η Τζένη Καρέζη, η οποία με είδε και λίγες μέρες μετά με πήρε στον θίασο της. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Τρείς μήνες μετά κι ενώ είχαμε ήδη αρχίσει τις παραστάσεις, ήμουν στο καμαρίνι με τον Ανδρέα Μπάρκουλη και μου έλεγε συνέχεια, πήγαινε από τον Φίνο, πήγαινε από τον Φίνο, και μια μέρα αποφάσισα και πήγα. Τότε ο Φώσκολος ετοιμαζόταν να κάνει μια ταινία, με είδε, με δοκίμασε και μου έδωσε τον πρώτο μου ρόλο. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα και στον κινηματογράφο.
Πως ήταν ο Φίνος μαζί σας; Ο Φίνος ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος που είχε μια συνήθεια, να βλέπει όλες τις ταινίες προτού αυτές βγούν στις κινηματογραφικές αίθουσες, κι όταν είδε την πρώτη δική μου “Η λεωφόρος του μίσους”, μου είπε “μου άρεσες πολύ στην ταινία που σε είδα και νομίζω θα προχωρήσεις, κι αν σε ενδιαφέρει κι εσένα θέλω να μείνεις εδώ σε μας”, και μετά μου λέει “πήγαινε στο λογιστήριο έχω δώσει εντολή να σου ετοιμάσουν ένα συμβόλαιο για 6 χρόνια με τρείς ταινίες τον χρόνο”, κι έτσι ξεκίνησα στον κινηματογράφο παράλληλα με το θέατρο.
Νίκος Γαλανός 1946
Με την Αλίκη πως ξεκίνησε η συνεργασία σας; Εγώ είχα ήδη κάνει κάποιες ταινίες, 4-5, αν θυμάμαι καλά και κάποια στιγμή όταν ήταν να κάνει το “Ένα αστείο κορίτσι” η Αλίκη έψαχνε έναν καινούργιο παρτενέρ, και της είπε ο Φίνος έχω έναν δεν ξέρω αν τον ξέρεις, θα του πω να έρθει να τον δείς κι αν σου κάνει οκ. Κι έτσι πήγα εκεί που έπαιζε τότε με είδε και μου λέει εντάξει θέλω να ‘σαι εσύ. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου μαζί της, ήμουν δική της επιλογή. Δυο χρόνια μετά άρχισε και η θεατρική μας συνεργασία.
Πως ήταν σαν συνεργάτης; Μαζί μου ήταν τέλεια, δεν είχαμε ποτέ κανένα πρόβλημα επικοινωνίας, είμασταν και φίλοι φυσικά. Γενικά η Αλίκη ήταν επαγγελματίας.
Πιστευετε πως η εμφάνιση σας βοήθησε να πάρετε κάποιους ρόλους πιο ευκολα; Κοίτα η εμφάνιση είναι σαν μια βιτρίνα που έχει ένα πάρα πολύ ωραίο ρούχο που βλέπεις, μα όταν μπεί μέσα ο πελάτης και το πιάσει και το φορέσει μπορεί να είναι μάπα, να είναι δηλαδή κακής ποιότητος, οπότε δεν ειναι αρκετή μια εμφάνιση. Διότι αυτή πρέπει να υποστηρίζεται κι από κάποιο ταλέντο που σιγά σιγά να καλλιεργείται. Εξαρτάτατε επίσης κι από το είδος που είναι ο καθένας, πχ ζεν πρεμιέ, καρατερίστας, κωμικός, δραματικός, γιατί τότε εκείνα τα χρόνια υπήρχαν ταμπέλες. Όμως υπήρχαν και εξαιρέσεις στον κανόνα, και μια από αυτές είναι ο Ντίνος Ηλιόπουλος που στην πρώτη του μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία “Ο δράκος”έπαιζε δραματικό ρόλο αν και κατεξοχήν ήταν κωμικός ηθοποιός.
Νιώσατε ποτε να παίρνουν τα μυαλά σας αέρα με την επιτυχία; Δεν νομίζω, δεν είναι στον χαρακτήρα μου, είναι έξω απο μένα.
Με ποιόν ρόλο πιστευετε πως καθιερωθήκατε στην συνείδηση του κόσμου και με ποιόν στον χώρο; Δεν υπάρχει κάποιος ρόλος που με καθιέρωσε ούτε στο θεατρο ούτε στον κινηματογράφο. Πιστευω ότι είναι η όλη δουλειά, αυτή είναι που σε καθιερώνει, που σε αναγνωρίζει το συνάφι και μετέπειτα ο θεατής. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων, συν ρόλων δουλειάς και χαρακτήρα, αυτό νομίζω μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον. Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να γίνει γνωστός από έναν ρόλο, κάτι που το συναντάμε πιο συχνά στο αμερικάνικο είδος κινηματογράφου όταν λέμε πως κάποιος έγινε σταρ από έναν ρόλο.
Υποκριτικά ποιοί ρόλοι σας ιντριγκάρουν; Δεν μ’αρέσει να χαρακτηρίζω ρόλους. Έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να διαβάζει κάποιους ρόλους που στην πρώτη ανάγνωση να μην σου λένε τίποτα μα στην δευτερη και τρίτη να λες αχ αυτός μ’αρέσει θέλω να τον παίξω. Οπότε δεν μπορώ να πω οτι ο τάδε ρόλος η ο άλλος ρόλος, διαβάζω ένα έργο, το εξετάζω σαν πρόταση, σαν συνεργασια, ποιοί άλλοι συνάδελφοι θα είναι και γενικά ένα πακέτο ολόκληρο που θα με κάνει να αποφασίσω να είμαι η να μην είμαι.
Τα πρώτα χρόνια στην δουλειά είχατε βοήθεια απο άλλους συναδέλφους σας; Βεβαίως, με βοήθησαν πάρα πολλοί, καταρχάς η Τζένη Καρέζη που με έβγαλε στο θέατρο, ο Ανδρέας Μπάρκουλης που με παρότρυνε να πάω στον Φίνο, ο Νίκος Φώσκολος που μου χάρισε το πρώτο μου ρόλο, και μου έδωσε μεγάλη ώθηση, που ίσως αν δεν ήταν αυτός να μην προχωρούσα και να μην είχα υπογραψει στην Φίνος Φιλμ. Στην συνέχεια όταν έκανα την ταινία με την Αλίκη, με βοήθησε κι αυτή πάρα πολύ γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν η σταρ, η ηθοποιός που όλος ο κόσμος πήγαινε να δεί τις ταινίες της, που έκοβε μεγάλο αριθμό εισητηρίων. Άρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάρα πολύ σημαντικοί για μένα, ήταν στην ζωή μου μέσα, πέρασα δίπλα τους και πραγματικά βοηθήθηκα πάρα πολύ. Ήταν όμως κι άλλοι, γιατί δούλεψα με πολλούς συναδέλφους, που ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί μου έδιναν κάποια πράγματα που με συντηρούσαν και με προχωρούσαν μέσα στον χώρο..
Έχοντας ζήσει τις καλες εποχές του θεάτρου, ποιές ειναι οι διαφορές με την σημερινή; Η κάθε γενιά δημιουργεί μια κοινωνία, που έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και άρα από ‘κεί και πέρα ο καθένας το βλέπει διαφορετικά. Απλά η γενιά η δική μου επειδή άλλαξαν πολλά πράγματα εκεί γύρω στο 1977 με ’80, που είχαμε την πτώση του ελληνικού κινηματογράφου και το θέατρο πήρε άλλη μορφή άλλα χαρακτηριστικά, και στη συνέχεια ήρθε η επόμενη γενια που έδωσε άλλα στοιχεία κι άλλαξε πάλι. Εμείς βιώσαμε το παλιό, το μεσαίο και το βιώνουμε και τώρα όσοι είμαστε τυχεροί. Είναι μια εποχή που είχε πολλά διαφορετικά πράγματα, και που άλλαζαν σιγά σιγά, δηλαδή θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια δεν ήταν ευκολο να ανέβει στο ελευθερο θέατρο μια μεγάλη παραγωγή, ένα έργο πολυπρόσωπο μεγάλων συγγραφέων, γι’αυτό και είχαμε τα σπουδαία έργα, τις μεγάλες παραστάσεις μόνο στο Εθνικό θέατρο και παράλληλα είχαμε και τον Κουν που είχε αυτό το ιδιαίτερο και την ιδιαιτερότητα. Μετά μπήκε και στο ελευθερο θέατρο η μεγάλη παραγωγή, οι μεγάλοι σημαντικοί συγγραφείς, και ήταν πολλές οι αλλαγές, άλλαξε η ελληνική επιθεώρηση, βγήκαν τα νέα παιδιά που άλλαξαν τα δεδομένα και συνέχεια αλλάζουν. Γι’αυτό νομίζω η κάθε εποχή έχει τα δικά της συν πλην και το ζητούμενο είναι αν μπορείς να την ζείς.
Μπορεί μια παράσταση να είναι ταυτόχρονα εμπορική και ποιοτική; Βεβαίως μπορεί και έχουμε πάρα πολλές τετοιες παραστάσεις σε πολλά θέατρα και με ανθρώπους ακόμα και και με θιάσους που κανείς δεν το περίμενε. Το ποιοτικό δεν σημαίνει πως δεν έχει την εμπορικότητα η δεν μπορεί να δημιουργήσει εμπορικότητα, και το αντίθετο, δεν σημαίνει πάντα ότι ένα εμπορικό είναι και κακό.
Θεατρική παιδεία πιστευετε πως έχουμε στην Ελλάδα; Ναι νομίζω πως έχουμε, και παλιότερα στις δραματικές σχολές γινόταν κάποιο έργο, αν και τώρα είναι τόσα πολλά τα προβλήματα και τα θέματα που έχει η κοινωνία μας που δεν ξέρω τι γίνετε σε αυτές, διότι εκεί είναι η βάση και ξεκινάνε όλα. Από κει και πέρα μπορούμε να δούμε κι άλλα πράματα που κάποιος να τα έχει και πριν μπεί σε μια δραματική σχολή. Πάντως μπορεί το επίπεδο να μην είναι όπως σε κάποια άλλα κράτη που ειναι πιο ανεπτυγμένα απο μας, άλλα εντάξει δεν πειράζει, δεν λέει τίποτα αυτό..
Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο τι συμβουλή θα δίνατε στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική; Αν το θέλουν συνειδητά, το αγαπάνε, και νιώθουν ότι μέσα από αυτό μπορούν να εκφραστούν και να εκδηλώσουν πολλά πράγματα του χαρακτήρα τους και της ζωής τους της ίδιας, τότε ας το κάνουν. Αν όμως κάποιος το βλέπει λίγο ευκαιριακά, η έχει μια ματαιοδοξία που τον οδηγεί να πάει να γίνει ηθοποιός με την έννοια πως θα γίνει γνωστός, θα τον κοιτάνε όλοι και θα του ανοίγουν οι δρόμοι, τότε νομίζω πως αν δεν έχει άλλα πράγματα και στοιχεία η ιδια η πραγματικοτητα μετέπειτα θα τον αποβάλλει.
Και τελειώνοντας, πως είστε σαν χαρακτήρας με δύο τρείς λέξεις; Θα έλεγα πως μ’αρέσει η ησυχία, δεν μ’αρέσουν τα κραυγαλαία πράγματα και είμαι μάλλον του είμαστε κι όχι του είμαι.
Τα τέσσερα σκαλοπάτια” είναι μια ταινία με πυκνό σενάριο, χωρίς μελοδραματισμούς, με έξυπνα ευρήματα, που βλέπεται ευχάριστα κι έχει ευτυχισμένο τέλος.
Ο Νίκος Χατζίσκος και η Λακάζ Ζινέτ στην ταινία, “Τα τέσσερα σκαλοπάτια”.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε έξι άγνωστες πτυχές της ταινίας, “Τα τέσσερα σκαλοπάτια” και μας τις αποκαλύπτει…
1ον. Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για τους Σμάρω Στεφανίδου – Νίκο Χατζίσκο και τελευταία για την Ζινέτ Λακάζ.
2ον. Είναι η πρώτη φορά στον Ελληνικό κινηματογράφο που η πρωταγωνίστρια μεταμφιέζεται σε άντρα. Και προκειμένου να είναι πειστική η αλλαγή βλέπουμε την Ρένα (Ζινέτ Λακάζ) να κόβει κοντά τα αληθινά της μαλλιά.
3ον. Επίσης πρώτη φορά βλέπουμε και μια γυναίκα να οδηγεί αυτοκίνητο σε κάποια ταινία.
4ον. Είναι η πρώτη από τις τρεις ταινίες που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Ζερβός. Οι άλλες ήταν “Τα ματωμένα Χριστούγεννα” και “Η λίμνη των πόθων“. Ήταν επίσης το πρώτο ολοκληρωμένο σενάριο του Γιώργου Ασημακόπουλου. (Τέσσερα χρόνια πριν το 1948 είχε συν γραψει μαζί με άλλους δύο συγγραφείς το σενάριο της ταινίας, “Άννα Ροδίτη”.
Ο Θανασάκης ο πολιτευόμενος είναι τίτλος ταινίας κοινωνικής σάτιρας ηθών ελληνικής παραγωγής του 1954 με τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Βύρωνα Πάλλη, Άννα Συνοδινού κ.ά.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε πέντε άγνωστες πτυχές της ταινίας, “Θανασάκης ο πολιτευόμενος” και μας τις αποκαλύπτει…
1ον. Είναι η πρώτη κινηματογραφική ταινία που σατιρίζει τους υποψήφιους πολιτικούς σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι πολιτικοί της εποχής είχαν δυσαρεστηθεί.
2ον. Πρώτη εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη για τις Άννα Συνοδινού, Κάκια Παναγιώτου και Δέσπω Διαμαντίδου. Η τελευταία μάλιστα σε έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό από αυτούς που ερμήνευσε στην μετέπειτα πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
3ον. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Μιχάλης Γαζιάδης που ως σκηνοθέτης έχει υπογράψει και τρείς ταινίες με πιο γνωστή την κωμωδία, “Διαγωγή μηδέν” με την Έλλη Λαμπέτη στην παρθενική της εμφάνιση στο σινεμά.
4ον. Λόγω του μεγάλου κόστους την παραγωγή ανέλαβαν δύο κινηματογραφικές εταιρείες η Σπέντζος Φιλμ που είχε στο ενεργητικό της άλλες 10 ταινίες και η Γκλόρια Φιλμ με μόνο μια ταινία στο βιογραφικό της. Ακολούθησαν άλλες δύο 20 χρόνια μετά.
5ον. Ο ρόλος του Μελέτη ήταν από τους πιο αγαπημένους του Ντίνου Ηλιόπουλου. Κι αυτό γιατί τόνωσε την καριέρα του στον κινηματογράφο που είχε πάρει την κατιούσα λόγω συνεχόμενων αποτυχιών. Είχε μάλιστα θεωρηθεί αντιεμπορικός από πολλούς. Κάτι που ευτυχώς άλλαξε τα επόμενα χρόνια.
Η Κάκια Ιγερινού γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη κι άρχισε πολύ νωρίς να διηγείται ιστορίες με οδηγό τη γιαγιά της την Πελαγία, που της έμαθε την τεχνική της αφήγησης τα καλοκαίρια στο Αμύνταιο.
Μετά τις σπουδές της στο ΑΠΘ και τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης,η Κάκια Ιγερινού έγινε ηθοποιός και καταπιάστηκε με διασκευές θεατρικών έργων, μεταφράσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές και συγγραφή σεναρίων.
Η Κάκια Ιγερινού μαζί με τον Αλέκο Σακελλάριο.
Έγραψε αρκετές ελληνικές σειρές για την τηλεόραση.Για το MEGA έγραψε πέντε σειρές. Πρώτη της σειρά στο MEGA ήταν το 1995 με τον “Αριστοτέλη τον άριστο” με τον Γιάννη Μπέζο. Τρία χρόνια αργότερα, το 1998 γράφει άλλη μια επιτυχία, τον “Βίο Ανθόσπαρτο” με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Μπέζο, τον Γιάννη Φέρτη, τη Ναταλία Τσαλίκη, τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη, το Νίκο Γαροφάλλου και με άλλους πολλούς.
Το 2000 έρχεται μια μεγάλη της επιτυχία, μια σειρά που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από πολλούς. Το “Περί ανέμων και υδάτων”. Σε αυτή τη σειρά κάνει την πρώτη του επανεμφάνιση μετά από πολλά χρόνια ο αείμνηστος και καλός μας άνθρωπος Θανάσης Βέγγος, ο οποίος έπαιξε τον παππού Λύσσανδρο στην σειρά. Στη σειρά αυτή έπαιξαν κι άλλα δυνατά ονόματα, μεταξύ αυτών, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, η Ελένη Χατζηαργύρη, η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Νίκος Γαροφάλλου και άλλοι πολλοί.
Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 95 επεισόδια, διαρκώντας τρεις σεζόν, από το 2000 έως το 2003. Την ίδια χρονιά, το 2003 έρχεται άλλη μια σειρά της Κάκιας Ιγερινού, το “Αν θυμηθείς το όνειρό μου” με πρωταγωνιστές την Δέσποινα Μπεμπεδέλη, τον Τάσο Χαλκιά, την Έλντα Πανοπούλου, τον Βασίλη Τσάγκλο και φυσικά το Νίκο Γαροφάλλου.
Ένα χρόνο αργότερα έρχεται ακόμη μια μεγάλη της επιτυχία, μια σειρά που κανείς δεν θα την ξεχάσει. Δυο φίλες από τα παλιά διεκδικούν το ίδιο παιδί. Το “Στο φως του φεγγαριού” συγκλόνισε και συγκίνησε πολλούς.
Μια σειρά με εκπληκτικές ερμηνείες, μεταξύ αυτών, του Νίκου Γαροφάλλου, της Γωγώς Μπρέμπου, της Λίνας Σακκά, της Αντιγόνης Γλυκοφρύδη και άλλων πολλών.
Η Κάκια Ιγερινού έγραψε κι άλλες σειρές. Τις δύο τελευταίες φορές έγραψε δύο σειρές. Το 2006 πάει ΑΝΤ1 και γράφει τον “Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου”, με τον Θανάση Βέγγο, το Νίκο Γαροφάλλου και τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη.
Το 2009 γράφει την τελευταία της σειρά ή καλύτερα ένα ντοκιμαντέρ, την “Θεσσαλονίκη της νοσταλγίας μας” με πρωταγωνιστές τον Θανάση Βέγγο, την Κάτια Δανδουλάκη και την ίδια.
Στις σειρές που έγραψε συμμετείχε σχεδόν πάντα ο σύζυγός της Νίκος Γαροφάλλου, ενώ με τον αείμνηστο και καλό μας άνθρωπο Θανάση Βέγγο συνεργάστηκε τρεις φορές, το 2000 στο “Περί ανέμων και υδάτων”, το 2006 στο “Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου” και τέλος το 2009 στη “Θεσσαλονίκη της νοσταλγίας μας”.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, μίλησε τηλεφωνικά με την Νόρα Βαλσάμη, για την είδηση του θανάτου, του καλού της φίλου, Τάκη Βουγιουκλάκη.
Η Αλίκη στην αγκαλιά του αδερφού της Τάκη τον Φεβρουάριο του 1996, πέντε μήνες πριν φύγει η Αλίκη από την ζωή.Η συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν και η αγαπημένη φωτογραφία του.
–Κυρία Βαλσάμη τι κάνετε; Δεν είμαι καθόλου καλά. Με συγκλόνισε ο θάνατος του Τάκη.
–Ήσασταν φίλοι; Ναι αρκετά. Ήταν πολύ καλός μου φίλος. Στεναχωρήθηκα πάρα πάρα πολύ. Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Με αγαπούσε όπως με αγαπούσε και η Αλίκη, με λάτρευε. Όπως κι εγώ φυσικά.
-Τι θυμάστε πιο πολύ από αυτόν; Τα πάντα. Όποτε πήγαινα στην Αλίκη στον Θεολόγο ήταν κι αυτός εκεί με την γυναίκα του. Περνούσαμε πολύ ωραία.Κάθε Πάσχα εκεί ήμασταν όλοι μαζί. Όπως και το τελευταίο με την Αλίκη.
Επίσης κάτι άλλο που ποτέ δεν θα ξεχάσω είναι πως όταν πέθανε η μαμά μου με πήρε αμέσως τηλέφωνο και μου είπε πως θα έρθει. Εγώ του είπα πως δεν πειράζει αν δεν μπορεί. Αυτός όμως ήρθε και μου είπε πως αν χρειαζόμουν κάτι θα ήταν δίπλα μου.
–Θέλετε να πείτε κάτι άλλο; Ναι θέλω να πω θερμά συλλυπητήρια στην σύζυγο του την Έφη και τον γιο του τον Γιάννη. Και πως λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι εκεί να τον αποχαιρετήσω. Καλό του ταξίδι.
Ο Φανούρης και το σόι του είναι ελληνική ηθογραφική κωμική ταινία του 1957, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ιωαννόπουλου. Το σενάριο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου αποτελεί διασκευή του δικού τους ομότιτλου θεατρικού έργου.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε επτά άγνωστες πτυχές της ταινίας, “Ο Φανούρης και το σόι του” και μας τις αποκαλύπτει…
1ον. Αρχικά ο Αλέκος Σακελλάριος είχε προτείνει το σενάριο στην Φίνος Φιλμ, όμως εκείνη τη χρονιά ήδη είχαν εγκριθεί κάποια άλλα δικά του με αποτέλεσμα αυτή να γυριστεί από άλλη εταιρεία παραγωγής με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Ιωαννόπουλο που ήταν και ο πρώτος σκηνοθέτης της Φίνος Φιλμ.
Σκηνή από την ταινία, “Ο Φανούρης και το σόι του”.
2ον. Είναι η πρώτη ταινία που γύρισε ο Μίμης Φωτόπουλος σε άλλη εταιρία μετά την λήξη του αποκλειστικού πενταετές συμβολαίου που είχε με την Φίνος Φιλμ.
3ον. Με αυτή την ταινία κάνουν το ντεμπούτο τους στο σινεμά η Νανά Σκιαδά και η Άννα Φόνσου.
4ον. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε σε κάποια ταινία τον Νίκο Φέρμα παντρεμένο.
5ον. Ο Κώστας Δούκας ήταν η δεύτερη επιλογή για τον ρόλο του αδερφού που έρχεται απ’ την Αμερική. Αρχικά ο ρόλος είχε προταθεί στον Βασίλη Αυλωνίτη που όμως αρνήθηκε.
6ον. Τα γυρίσματα έγινα το καλοκαίρι του 1957 και κράτησαν περίπου τρεις εβδομάδες. Τα πιο πολλά έγιναν σε εξωτερικούς χώρους εκτός από το εσωτερικό του σπιτιου που γυρίστηκε στο στούντιο της Ανζερβός.
7ον. Πρόκειται για διασκευή της μεγάλης θεατρικής επιτυχίας του Αλέκου Σακελλάριου που έναν χρόνο πριν είχε ανέβει στο θέατρο με πρωταγωνιστή τον Μίμη Φωτόπουλο ο οποίος με μεγάλη χαρά δέχτηκε να ερμηνευσει τον ρόλο του Φανούρη και στην μεγάλη οθόνη.Η ταινία έκοψε 34.149 εισιτήρια και κατέλαβε την 11η θέση εκείνη τη σεζόν.
Το “Θα σε κάνω βασίλισσα” είναι ελληνική κωμική κινηματογραφική ταινία του 1964 και παραγωγής του Αντώνη Καρατζόπουλου.Έκοψε 214.514 εισιτήρια και ήρθε στην 22η θέση σε 93 ταινίες.
Σκηνή από την ταινία, “θα σε κάνω βασίλισσα”.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε επτά άγνωστες πτυχές της ταινίας, “θα σε κάνω βασίλισσα” και μας τις αποκαλύπτει…
1ον. Ο Αλέκος Σακελλάριος είχε προτείνει το σενάριο και στην Φίνος Φιλμ όμως ο ετήσιος προγραμματισμος της εταιρείας είχε κλείσει και έτσι ο αγαπητός δημιουργός το πήγε στον Αντώνη Καρατζόπουλο κι έτσι γυρίστηκε.
3ον. Όλα τα ρούχα που φοράει η Νίκη Λινάρδου άνηκαν στην προσωπική της συλλογή και κάποια ήταν δώρα του συζύγου της Αλέκου Σακελλάριου.
4ον. Το υπο κατάρρευση σπίτι των πρωταγωνιστών είναι σκηνικό που δημιούργησε ο Γιώργος Στεργίου και τα κομμάτια γύψου από την οροφή τα έριχνε ο βοηθός σκηνοθέτη.
6ον. Πρώτα γυρίστηκαν όλες οι εξωτερικές σκηνές και ύστερα οι εσωτερικές με τελευταία την σκηνή όπου η Μήτση Κωνσταντάρα αναζητάει τον Θανάση Βέγγο στο σπίτι του.
7ον. Είναι μια από τις ελάχιστες ταινίες στην οποία ο αγαπητός ηθοποιός δεν έχει το πραγματικό του όνομα.
Η Έφη Οικονόμου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης.
Γεννημένη το 1938 στον Πειραιά σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και στη Σχολή Μουσικού Θεάτρου του Μενέλαου Θεοφανίδη.
Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο η Έφη Οικονόμου το έκανε το 1959 με την ταινία, “Ματωμένο ηλιοβασίλεμα” σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Λαμπρινού και συμπρωταγωνιστή τον Σπύρο Φωκά.
Πήρε μέρος σε 78 συνολικά ταινίες εκ των οποίων 49 από αυτές σε διάστημα 4 ετών (1962-1965).
Υποδυώταν ρόλους συνήθως «κακιάς» ηρωίδας σε μελοδράματα όπως, “Είναι μεγάλος ο καημός” του Χρήστου Κυριακόπουλου και “Με ιδρώτα και δάκρυα” του Σπύρου Ζιάγκου, ενώ συμμετείχε και σε κωμικές ταινίες όπως οι “Δέκα μέρες στο Παρίσι” του Ορέστη Λάσκου, και “Ο παράς και ο φουκαράς” του Κώστα Καραγιάννη.
Το θεατρικό της ντεμπούτο το πραγματοποίησε το 1968 με τον θίασο του Νίκου Αθερινού στο θέατρο “Κολωνός”, ενώ κατά τα τελευταία χρόνια της μακρόχρονης καριέρας της δίδασκε υποκριτική στη Δραματική Σχολή, “Περίακτος” του Βασίλη Ρίτσου.
Από το 1970 μέχρι το θάνατο της υπήρξε σύζυγός του επίσης ηθοποιού Χάρη Παναγιώτου.
Η γνωριμία της με τον Χάρη Παναγιώτου της είχε γίνει το 1970, στο στούντιο του Σκανάτοβιτς όπου πήγαν για να βγάλουν κοινές φωτογραφίες για την παράσταση που έπαιζαν στο Άλσος Παγκρατίου. Εκεί γεννήθηκε ο έρωτας τους, όπως αναφέρει ο ίδιος, και το 1974 παντρεύτηκαν και είχαν κοινή προσωπική αλλά και επαγγελματική πορεία αφού συνεργάστηκαν σε πολλές παραστάσεις.
Το Αύγουστο του 2016 η Έφη Οικονόμου παραθέριζε στην περιοχή του Διακοπτού, όπως κάθε καλοκαίρι και αισθάνθηκε ζάλη, έκανε εξετάσεις, οι οποίες ωστόσο δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό. Η καρδιά της όμως, δυστυχώς την πρόδωσε.
Νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Ανατολικής Αχαίας. Έφυγε από τη ζωή στις 02 Αυγούστου του 2016 στο Αίγιο σε ηλικία 78 ετών.
Όλοι θυμούνται τα μοναδικά ρούχα που φόρεσε η Αλίκη Βουγιουκλακή στις υπέροχες ταινίες της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου και παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 5 δεκαετίες από τότε βρίσκονται σε άρτια κατάσταση σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους για την προστασία τους.
Μάζι υπάρχουν και αρκετά προσωπικά της αντικείμενα καθώς και σπάνια θεατρικά κοστούμια της όπως αυτά από τις παραστάσεις “Εβίτα”, “Βίκτωρ – Βικτώρια” και “Η μελωδία της ευτυχίας”. Μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια έχουν εκτεθεί και στο κοινό με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Κοσμήματα.
Τα φορέματα από τις ταινίες, “Το δόλωμα” και “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια”.
Από την ταινία, “Το δόλωμα”.
Κοσμήματα και καλλυντικά.
Από την παράσταση, “Εβίτα”.
Από την ταινία, “Το δόλωμα”.
Από την ταινία, “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια”.
Από την παράσταση, “Η μελωδία της ευτυχίας”.
Από την παράσταση, “Βίκτωρ – Βικτώρια”.
Από την ταινία, “Η νεράιδα και το παλικάρι”.
Από την ταινία, “Η νεράιδα και το παλικάρι”.
Κοσμήματα.
Κοσμήματα και καλλυντικά.
Το βραβείο της από την Μανταλένα που είχε πάρει στην Θεσσαλινίκη.
Η ταινία, “Το ραντεβού της Κυριακής” προβλήθηκε τη σαιζόν 1959-1960 και έκοψε 25.614 εισιτήρια. Ήρθε στην 28η θέση σε 52 ταινίες.
Περίληψη της ταινίας, “Το ραντεβού της Κυριακής”
Η Ανθούλα (Κάκια Αναλυτή) έχει χάσει τη μητέρα της και ο πατέρας της (Τίτος Βανδής) παρασύρεται από τη νέα του αγάπη, τη Μάρθα (Μάρθα Βούρτση), και εγκαθίσταται μακριά από την Ανθούλα, στο σπίτι της Αφροδίτης (Δέσπω Διαμαντίδου). Η Αφροδίτη σπρώχνει την Ανθούλα στην αγκαλιά του γιου της Θάνου (Δημήτρη Παπαμιχαήλ), έχοντας βλέψεις στην περιουσία της.
Η ταινία, “Αν έχεις τύχη” προβλήθηκε τη σαιζόν 1964-1965 και έκοψε 181.000 εισιτήρια. Ήρθε στην 28η θέση σε 93 ταινίες.
Περίληψη της ταινίας, “Αν έχεις τύχη 1964-1965”
Ο Τέλης, ένας φτωχός αλλά αξιοπρεπής καθηγητής, που έχει παραιτηθεί από τη δουλειά του, βρίσκει στο δρόμο ένα λαχείο που έχει κερδίσει τον πρώτο αριθμό. Η ζωή του μετά από αυτή την ανακάλυψη αλλάζει ριζικά.
Το λαχείο ανήκει σε μια κοπέλα, τη Μάργκυ, αλλά ο θείος της προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει με σκοπό να καταχραστεί το τυχερό λαχείο της ανιψιάς του.
Ο θείος χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο για να πετύχει το σκοπό του αλλά ο Τέλης καταφέρνει πάντα να διαφεύγει. Με τη συνδρομή ενός πρώην συναδέλφου του, του Αλέκου, κατορθώνει να ανατρέψει όλες τις πλεκτάνες του Φωκίωνα.
Η ταινία, "Διακοπές στην Αίγινα" προβλήθηκε τη σαιζόν 1957-1958 και έκοψε 24.651 εισιτήρια. Ήρθε στην 13η θέση σε 31 ταινίες.Περίληψη της ταινίας, "Διακοπές στην...
Η πληθώρα ελληνικών ταινιών που γυρίζονταν τη δεκαετία του 1960 είχε πολλές φορές την “παρενέργεια” να βρίσκονται στο ίδιο μέρος δυο “ανταγωνιστικά” συνεργεία, με...
