Τον λατρεύαμε. Ήταν ο άνθρωπος που σε όποια ταινία έπαιζε την απογείωνε. Τέλειωνε η ταινία, φεύγαμε από τον κινηματογράφο και κουβεντιάζαμε για τον Χρόνη και τις ατάκες του. Για το ντύσιμο του, τα σκέρτσα του, αλλά και το παίξιμο του. Όλοι το παραδέχονται, ακόμα και οι πιο δύσκολοι συνάδελφοι του: “Ο Χρόνης ήταν μεγάλο ταλέντο”.
Αποφασίζοντας να του φτιάξω ένα άρθρο/πορτραίτο, πέρα από το βιογραφικό του και τα όσα διάβασα γι’ αυτόν, τηλεφώνησα και σε αρκετούς ηθοποιούς του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου που βρίσκονται εν ζωή, για να πάρω γνώμες και ίσως να μάθω κάποια κρυμμένα μυστικά. Και στην περίπτωση του Χρόνη Εξαρχάκου πέτυχα διάνα! Αυτός ο αξιαγάπητος ηθοποιός ταλαιπωρήθηκε κρύβοντας πράγματα για την προσωπική του ζωή – όπως ταλαιπωρήθηκε και στο τέλος του, με την κωλοαρρώστια. Τον Καρκίνο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
Ο Χρόνης Εξαρχάκος (πραγματικό ονοματεπώνυμο: Πολυχρόνης Έξαρχος), γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου, 18 Ιανουαρίου 1932 και πέθανε στην Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 1984. Σπούδασε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη και όταν αποφοίτησε το 1963, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη «Βίλα των οργίων», με το θίασο Ρηγόπουλου- Αναλυτή.
Ένα χρόνο μετά ο Χρόνης Εξαρχάκος έκανε και το ντεμπούτο του στο σινεμά, με την ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου “Διαζύγιο αλά ελληνικά”. Εμφανίστηκε σε 25 περίπου ταινίες και έπαιξε πάνω-κάτω σε 60 επιθεωρήσεις. Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” (1966), “Γοργόνες και μάγκες” (1968), “Η Παριζιάνα” (1969), “Μαριχουάνα στοπ” (1971), “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι” (1971) κ.ά. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο “Ακροπόλ” στο έργο “Το παραμύθι πάει σύννεφο” (1982).
Μια παλιά ηθοποιός που είχε δουλέψει αρκετά με τον Χρόνη Εξαρχάκο μου είπε: “Ο Χρόνης πολύ καλό παιδί, αλλά, κυκλοθυμικός!!! Μεγάλο ταλέντο, αλλά ανασφαλής. Μερικές φορές γινόταν και δύσκολος συνεργάτης! Το ξέρεις φαντάζομαι πως ξεκίνησε ως φωτιστής θεάτρου! Το πηγαίο ταλέντο του όμως τον έφτασε στην κορυφή. Και μπορεί να έπαιζε δεύτερους ρόλους, αλλά πάντα το όνομα του έμπαινε ψηλά και με μεγάλα γράμματα. Τον ήθελε ο κόσμος.”
Τα δύο μεγάλα μυστικά του
Διάφορα δημοσιεύματα γράφουν πως δεν παντρεύτηκε ποτέ, γιατί δεν τον άφηνε η μητέρα του, η κυρία Άννα, μία γυναίκα με πολλά προβλήματα υγείας, η οποία του έτρεφε μεγάλη αδυναμία και για αυτό δεν τον άφησε να κάνει γάμο, για να μην χάσει. Και στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρω τα δύο μεγάλα μυστικά του Χρόνη Εξαρχάκου.
Τηλεφώνησα σε μια μεγάλη κωμικό μας, και μου είπε πως… “ Ο Χρόνης Εξαρχάκος ήταν υιοθετημένος, αλλά το ήξεραν πολύ λίγοι. Ο ίδιος δεν το έλεγε σχεδόν ποτέ του. Είχε τόσο μεγάλο δέσιμο με την γυναίκα που τον είχε υιοθετήσει, που δεν μπορούσε να διανοηθεί να μην την έχει σαν πραγματική του μητέρα”.
Όταν ρώτησα έναν παλιό μας ηθοποιό αν όντως ο Χρόνης δεν παντρεύτηκε λόγω της μητέρας του, μου τα ανέτρεψε όλα! “Ο Χρόνης δεν παντρεύτηκε λόγω του ότι ήταν gay”!
Έμεινα ξερός! Τηλεφώνησα πάλι στην μεγάλη μας κωμικό για να το διασταυρώσω: “Ε, ναι, ήταν γνωστό. Δεν το ήξερε ο κόσμος, ούτε καν η μητέρα του, αλλά όλοι οι συνάδελφοι το ξέραμε ότι ήταν. Γι’ αυτό άλλωστε έκαναν πολύ παρέα και με τον Δαλιανίδη. Αγαπιόντουσαν πολύ, αλλά ήταν και σαν τον σκύλο με την γάτα. Συνέχεια ψιλοτσακωμοί και σεξουαλικά αστειάκια. Ξέρω και ιστορίες πιο προσωπικές που όμως δεν θα τις πω ποτέ.”
Πορεύτηκε λοιπόν στην ζωή του έχοντας καλά κρυμμένα δύο μεγάλα μυστικά, που τον βασάνιζαν. Υιοθετημένος και gay. Δύο μυστικά που του έτρωγαν τα σωθικά… μέχρι που ξέσπασε η αρρώστια. Καρκίνος στα κόκκαλα.
Ασθένησε σοβαρά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 (ήταν γύρω στα 50) και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο Λονδίνο, χωρίς όμως επιτυχία. Επέστρεψε πίσω, αλλά ακόμα και το διάστημα που η κατάσταση του γινόταν όλο και χειρότερη και είχε ξεκινήσει να βλέπει το τέλος, τις ώρες που ο πόνος βρισκόταν σε ύφεση, ο Χρόνης δεν έχανε το χιούμορ του και αστειευόταν συνέχεια με τις νοσοκόμες… Συμπαραστάτες του σ’ αυτόν τον αγώνα για την ζωή του, η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Γιάννης Δαλιανίδης. Τον βοήθησαν οικονομικά και του συμπαραστάθηκαν όσο κανείς.
Την στιγμή που πέθανε στο νοσοκομείο ήταν μόνος. Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1984 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Ένα χρόνο μετά το θάνατό του, το 1985, απεβίωσε και η μητέρα του από κατάθλιψη.
Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Νίκο Μουρατίδη για την άδεια δημοσίευσης του άρθου από το nikosonline.gr.
