12 σπάνιες φωτογραφίες της Μελίνας Μερκούρη με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από την γέννηση της.
Λίγα λόγια: Η Μαρία-Αμαλία (Μελίνα) Μερκούρη γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1920 στην Αθήνα, από πολιτική οικογένεια. Ήταν κόρη του στρατιωτικού και πολιτικού Σταμάτη Μερκούρη, που διετέλεσε βουλευτής και υπουργός Δεξιών κομμάτων, αλλά και βουλευτής της κομμουνιστογενούς ΕΔΑ.
Ηθοποιός βραβευμένη με πλήθος διεθνών βραβείων και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού τα έτη 1981—89 και 1993—94 σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ενώ υπήρξε η μακροβιότερη Υπουργός Πολιτισμού.
Η Μελίνα Μερκούρη έφυγε από τη ζωή στις 6 Μαρτίου 1994, σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, όπου νοσηλευόταν με καρκίνο των πνευμόνων.
Η Σπεράντζα Βρανά ήταν ηθοποιός, με πληθωρική παρουσία στην τέχνη και «κοφτερό» δημόσιο λόγο. Υπήρξε μία από τις εμβληματικές θεατρίνες της χρυσής εποχής της επιθεώρησης στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Η Ελπίδα Χωματιανού, όπως ήταν το πραγματικό της ονοματεπώνυμο, γεννήθηκε στις 06 Φεβρουαρίου του 1928 (Κατά τον Θόδωρο Έξαρχο, που είχε στη διάθεσή του τα μητρώα του ΣΕΗ, η Σπεράντζα Βρανά είχε γεννηθεί το 1928 και κατά άλλους το 1926 ή το 1932) στο Μεσολόγγι. Ορφάνεψε από μικρή και σε ηλικία 15 ετών άρχισε τη θεατρική της καριέρα από τους θιάσους των λεγόμενων «μπουλουκιών», όπου εκπαιδεύτηκε σε όλα τα θεατρικά είδη: πρόζα, μουσική, κωμωδία, οπερέτα.
Σπεράντζα Βρανά, Σωτήρης Μουστάκας και Μάρθα Καραγιάννη
Την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση πραγματοποίησε το 1948 στο θέατρο «Μετροπόλιταν» της Αθήνας στην επιθεώρηση των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου «Άνθρωποι, Άνθρωποι». Τότε πρωτοτραγούδησε το «Τραμ το τελευταίο», τραγούδι που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της.
Ο επιθεωρησιακός τύπος της «σέξι μάγκισσας» ήταν το μεγάλο της σουξέ. Με το ανεπανάληπτο μπρίο της ερμήνευσε μερικά από τα πιο γνωστά επιθεωρησιακά τραγούδια («Μάμπο το μπραζιλέρο», «Δώσε», «Η Βαλίτσα»).
Η Σπεράντζα Βρανά συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής, ενώ υπήρξε και η ίδια θιασάρχις. Το 1985 πήρε τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά το θεατρικό σανίδι και τη μεγάλη της αγάπη, την επιθεώρηση.
Στον ελληνικό κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε στην κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου «Έλα στο θείο», παραγωγής «Φίνος Φιλμ», δίπλα στο Νίκο Σταυρίδη. Έπαιξε σε δεκάδες ταινίες, με πιο γνωστή τη συμμετοχή της στη σπονδυλωτή κομεντί του Γιώργου Τζαβέλλα «Κάλπικη Λίρα», όπου υποδυόταν μία γυναίκα ελευθέρων ηθών δίπλα στον «αόμματο» Μίμη Φωτόπουλο. Η τελευταία της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν 1999, στην κωμωδία «Safe Sex» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 αποκάλυψε το συγγραφικό της ταλέντο, υπογράφοντας το «Τολμώ» (1981), ένα βιβλίο για τα πρώτα χρόνια της ζωής της, με λόγο απλό, αληθινό και χειμαρρώδη. Ακολούθησαν και άλλα βιβλία: «Τα μπουλούκια, το θέατρο και εγώ» (1982), «Τίμιο μπορντέλο» (1983), «Επιθεώρηση καψούρα μου» (1985), «Πώς πάχυνα κάνοντας δίαιτα» (1996), «Ποιος θα μου πει την αλήθεια;» (1997), «Απορίες» (1999), «Ο Οργασμός του Μπράβο» (2001), «Η Γοητεία της πόρνης» (2003), «Τρούμπα» (2003), «Πιπεράτα αυθεντικά», «Ελα καλέ, Τώραααα» (2005) και «Ο επιβήτορας» (2007).
Η Σπεράντζα Βρανά, στην ταινία, “Η ωραία των Αθηνών”.
Στην προσωπική της ζωή, είχε παντρευτεί δύο φορές, την πρώτη σε ηλικία 16 ετών έναν Έλληνα ναυτικό από την Αίγυπτο και τη δεύτερη το 1966 τον τραγουδιστή Παύλο Πατάκα, με τον οποίο έζησε μαζί τέσσερις δεκαετίες. Ανάμεσα στους μεγάλους της έρωτες ήταν κι αυτός με τον Κώστα Βουτσά, που κράτησε πάνω από πέντε χρόνια.
Λένε ότι οι εμπειρίες της ζωής σε κάνουν αυτό που είσαι. Και τα παιδικά βιώματα είναι εκείνα που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα σου και καθορίζουν τη μετέπειτα ζωή σου. Και η Σπεράντζα Βρανά ήταν μία γυναίκα με εμπειρίες που άλλοι θα ήθελαν και μια και δυο ζωές για να τις συλλέξουν.
Εκείνη, όμως, έζησε τα πάντα σε μέγιστο βαθμό στη διάρκεια των 81 χρόνων της. Έζησε τον απόλυτο θαυμασμό, κυρίως, από το ανδρικό φύλο, την επιτυχία, τη δόξα, την αγάπη, το πάθος, τον έρωτα, την απογοήτευση, την πίκρα, τον πόνο, την απώλεια, την ορφάνια. Γιατί και σε αυτή την σπουδαία κυρία του ελληνικού κινηματογράφου, η μοίρα θέλησε να της δείξει το σκληρό της πρόσωπο, από νωρίς.
Η Σπεράντζα Βρανά καθιερώθηκε, όμως, στη συνείδηση του κοινού και ως απόλυτη «σεξουάλα του ελληνικού σινεμά». Θέλησε και κατάφερε να ρουφήξει τη ζωή ως το μεδούλι και δεν χαρίστηκε ποτέ και σε κανέναν. Η πληθωρική της παρουσία έδενε ιδανικά με το αθυρόστομο του λόγου της, φιλοτεχνώντας μια εντελώς ιδιαίτερη γυναικεία φιγούρα της ελληνικής showbiz. Και ό,τι έκανε, το έκανε πάντα με τη χαρακτηριστική ειλικρίνεια και ντομπροσύνη ενός αληθινού μάγκα γένους θηλυκού.
Από το 2000 αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος, αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα και καθηλώθηκε τελικά στο αναπηρικό καρότσι. Κεφάτη, δημιουργική, μαγκιόρα, με μοναδικό χιούμορ έφυγε από τη ζωή στις 29 Σεπτεμβρίου του 2009 από ανακοπή καρδιάς.
Η Μπέττυ αρραβωνιάζεται για χάρη του πατέρα της μ’ έναν εργατικό και καλοσυνάτο νέο, τον Κώστα, ο οποίος εργάζεται στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών του πατέρα της, του κυρίου Περικλή. Ο τελευταίος εκτιμά πολύ τον Κώστα και επιθυμεί με κάθε τρόπο να τον κάνει και γαμπρό του. Ο Κώστας σώζει τη ζωή μιας ευαίσθητης κοπέλας, της Μαίρης, η οποία αποπειράται να αυτοκτονήσει επειδή την εγκατέλειψε ο Άγγλος αγαπημένος της.
Στη συνέχεια, πείθεται να υποδυθεί έναν πλούσιο Άγγλο κι έτσι να βοηθήσει τη Μαίρη να αντιμετωπίσει τον πατέρα της, τον κύριο Κυριάκο, που θέλει να την αρραβωνιάσει με το ζόρι. Η Μπέττυ απ’ την άλλη είναι ερωτευμένη με τον ανεπρόκοπο και φιγουρατζή Διονύση, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να απομακρύνει τον Κώστα.
Ο Κυριάκος γίνεται αιτία να αποκαλυφθεί η διπλοπροσωπία του Κώστα και ο Περικλής, φυσικά, τον απολύει. Η Μαίρη όμως που έχει καταλάβει ότι ο Κώστας την αγαπάει πραγματικά, πείθει τον Κυριάκο να πείσει με τη σειρά του τον Περικλή, να ξαναπροσλάβει τον Κώστα κι ένας διπλός γάμος ακολουθεί.
Η Νόρα Βαλσάμη (το πραγματικό της όνομα είναι, Ελεονώρα Βαλσαμίδη) είναι ηθοποιός του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, που υπήρξε ένα από τα πιο όμορφα πρόσωπα στο καλλιτεχνικό στερέωμα και ένα γλυκό, δροσερό και ταλαντούχο κορίτσι.
Η Νόρα Βαλσάμη έκανε καριέρα ως πρωταγωνίστρια σε πολλές επιτυχημένες ελληνικές ταινίες, κυρίως της Φίνος Φιλμ. Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 24 Ιανουαρίου του 1948 (άλλη πηγή αναφέρει το 1945). Είναι παντρεμένη από το 1973 με το σκηνοθέτη Ερρίκο Ανδρέου με τον οποίο έχει αποκτήσει έναν γιο (ονομάζεται κι αυτός Ερρίκος). Σπούδασε χορό και ρυθμική στην Αίγυπτο. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη το 1967.
Έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση σε μια παραγωγή του 1965, στην κωμωδία του Αριστοφάνη Εκκλησιάζουσες, όταν ακόμη φοιτούσε στη δραματική σχολή. Ένα χρόνο αργότερα η Νόρα Βαλσάμη έκανε το ντεμπούτο της και στη μεγάλη οθόνη, στην ταινία, “Τζένη Τζένη“. Τότε ήταν που της παρείχε και το συμβόλαιό της η Φίνος Φίλμ.
Μετά από μια πλειάδα ρόλων αποσύρθηκε από τις ταινίες το 1975 και ασχολήθηκε με το θέατρο αποκλειστικά. Ανάμεσα στις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε είναι, “Ο Ματωμένος Γάμος” του Λόρκα, “Ένας Ιδανικός Σύζυγος” του Όσκαρ Ουάιλντ κ.ά. Εργάστηκε κυρίως στο ελεύθερο θέατρο υπήρξε όμως και στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου για έξι χρόνια αποσπώντας καλές κριτικές. Με την άνθιση της τηλεόρασης συμμετείχε σε πολλά σήριαλ σημειώνοντας επιτυχίες.
Η Νόρα Βαλσάμη έχει αποτραβηχτεί εδώ και καιρό από τα φώτα της δημοσιότητας, αφού την τελευταία δεκαετία αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα και η υγεία της δεν είναι σε καλή κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια ζει με την οικογένεια της στη Σύρο.
Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε το 1908 στην Τιθορέα Λοκρίδος. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όταν ο ίδιος ήταν ακόμα σε νηπιακή ηλικία. Ο πατέρας του, αν και γιατρός, είχε γίνει ένας από τους πιο γνωστούς κινηματογραφικούς επιχειρηματίες. Είχε κινηματογραφικές αίθουσες στην Αθήνα και την επαρχία, με πιο γνωστή το Αλκαζάρ, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο θερινό σινεμά της Αθήνας. Ένα μέρος που αποτελεί σημείο αναφοράς στην πορεία του Φιλοποίμενα, αφού εκεί δέχθηκε τα πρώτα ερεθίσματα της έβδομης τέχνης, εκεί άρχισε να οραματίζεται…
Μπήκε εσωτερικός μαθητής στην Ιόνιο Σχολή, αλλά αποφοίτησε από το δημόσιο σχολείο «Αθηναϊκό Λύκειο Μεγαρέως» στο Παγκράτι. Από παιδί, είχε πολλές ανησυχίες και ποικίλα ενδιαφέροντα. Αγαπούσε την υποκριτική τέχνη και μάλιστα οργάνωσε με συνομήλικους εφήβους έναν ερασιτεχνικό και ψυχαγωγικό σύλλογο, τη «Νεολαία», με τον οποίο έδωσαν μερικές θεατρικές παραστάσεις στο θέατρο Κοτοπούλη.
Παράλληλα, του άρεσε πολύ η λογοτεχνία και από τα μαθητικά του χρόνια ακόμα ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Ίσως αυτό να ήταν και το εφαλτήριο της απόφασής του να ακολουθήσει θεωρητικές σπουδές, σπουδάζοντας νομικά στην Αθήνα και ολοκληρώνοντας με ένα μεταπτυχιακό πολιτικών επιστημών στη Γερμανία.
Από παιδί ακόμα αισθανόταν δέος μπροστά στα μηχανήματα του Αλκαζάρ, τη μαγεία και την έκφραση που ανέδιδαν στην κινηματογραφική εικόνα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, εργαζόταν εκεί ως μηχανικός προβολής. Στην καμπίνα προβολής του Αλκαζάρ σφυρηλατήθηκε η παθιασμένη σχέση του με τον κινηματογράφο και την τεχνική του. Αν και οι σπουδές του αποτελούσαν μεγάλο εφόδιο για λαμπρή καριέρα, ωστόσο δεν στάθηκαν ικανές να του σιγάσουν αυτό το πάθος και τη λαχτάρα του να κατακτήσει και να εξελίξει την εμβρυακή τότε έβδομη τέχνη στην Ελλάδα.
Η ακαταμάχητη επιθυμία του να κάνει κτήμα του οτιδήποτε σχετιζόταν με το τεχνικό μέρος του κινηματογράφου, τον οδήγησε στην επίμονη μελέτη φυσικής, οπτικής και μηχανικής, ώστε να διευρύνει τις γνώσεις του και να τις εφαρμόζει διαλύοντας και ξανασυνθέτοντας κάθε μηχάνημα που έπεφτε στα χέρια του. Κάπως έτσι του βγήκε και το προσωνύμιο «Ο Κατσαβιδάκιας», αφού πάντοτε κουβαλούσε το αγαπημένο του κατσαβίδι για να επιδιορθώσει κάποια μηχανή.
Το 1930, πριν ακόμα ολοκληρώσει τις σπουδές του, κατάφερε να δημιουργήσει και να εγκαταστήσει μηχάνημα ήχου στο Αλκαζάρ. Η επόμενη πρόκληση του Φίνου ήταν να κατασκευάσει ηχοληπτικό μηχάνημα, που θα έδινε τη δυνατότητα να δημιουργηθούν πρωτογενώς ομιλούσες ταινίες χωρίς ντουμπλαρισμένο ήχο.
Αυτή η τεχνική φάνταζε αδύνατη ως και ουτοπική εκείνη την εποχή, αφού τα μέσα που διέθετε η χώρα μας ήταν από πενιχρά έως ανύπαρκτα. Με όπλο την πίστη του και κινητήριες δυνάμεις το πάθος και τις γνώσεις του, ο Φίνος κατόρθωσε με την πολύτιμη αρωγή του φίλου του ηλεκτρονικού Ιωάννη Σαλίβερου να κατασκευάσει το 1935 σύγχρονο ηχοληπτικό μηχάνημα. Οι δυο τους, μαζί με τον Νόβακ και τον Παρασκευά, ξεκίνησαν το γύρισμα της ταινίας «Νερωμένο Κρασί», η οποία όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Ο Φιλοποίμην Φίνος δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε και έβαλε πλώρη για την πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία! Το 1938, ίδρυσε τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο» στο Καλαμάκι, παρέα με τους Σκούρα, Προβελέγγιο, Χλοΐδη, και τους αδελφούς Δριμαρόπουλους και όλοι μαζί, ακούραστοι εργάτες, πέτυχαν τον πολυπόθητο στόχο τους. Τον Απρίλιο του 1940 βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία «Το Τραγούδι Του Χωρισμού».
Το σενάριο ήταν του Δημήτρη Μπόγρη, ενώ ο Φίνος, εκτός από υπεύθυνος για τα τεχνικά ζητήματα, ήταν και σκηνοθέτης της ταινίας, για πρώτη και τελευταία φορά. Αν και σήμερα η συγκεκριμένη ταινία έχει ιστορική αξία, τα αποτελέσματα τότε δεν ήταν τα προσδοκώμενα. Ωστόσο, αυτή η αποτυχία δεν ήταν ικανή να ανακόψει την πορεία του μεγάλου δημιουργού. Tο πάθος του για δημιουργία και το όραμά του για σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο θα χαλυβδωθούν ακόμη περισσότερο, έστω κι αν οι συνθήκες ήταν αντίξοες και τα εμπόδια φάνταζαν ανυπέρβλητα.
Το φθινόπωρο του 1940 νοικιάζει ένα παλιό τριώροφο κτήριο στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Στουρνάρα. Στον τρίτο όροφο στήνει, με την αγαπημένη του Τζέλλα, το σπιτικό τους. Το υπόλοιπο κτήριο μετατρέπεται σε κινηματογραφικό στούντιο για να στεγάσει την κινηματογραφική επιχείρηση που σκόπευε να ιδρύσει. Πριν, όμως, προλάβει να θέσει σε λειτουργία τα νέα του σχέδια, αρχίζει να ξεδιπλώνεται μία στρατιωτική και συνάμα φονική μηχανή: αυτή του Άξονα του τρίτου Ράιχ.
Την 28η Οκτωβρίου, οι Ιταλοί κηρύσσουν τον πόλεμο στη χώρα μας. Ο Φίνος μαζί με παλιούς συνεργάτες παρουσιάζονται στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, προσφέροντας τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της πατρίδας, συγκροτώντας συνεργείο λήψεων επικαίρων στο Αλβανικό Μέτωπο. Μέσα από αφάνταστες δυσκολίες, άσχημες καιρικές συνθήκες και φτωχό κινηματογραφικό εξοπλισμό, μετακινούνται από πόλη σε πόλη και από βουνό σε βουνό, γυρίζοντας ανελλιπώς τις σκηνές του Αλβανικού Έπους, εκτεθειμένοι διαρκώς σε κίνδυνο για τη ζωή τους. Ο απαράμιλλος ηρωισμός των Ελλήνων στρατιωτών και οι αλλεπάλληλες νίκες κατά των Ιταλών ενθουσιάζουν τους νεαρούς οπερατέρ και τους βοηθούν να αναχαιτίζουν κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο.
Οι ταινίες που γυρίζουν για τα «Επίκαιρα», απαθανατίζοντας τα κατορθώματα του στρατού μας, συναρπάζουν και εμψυχώνουν τον κόσμο. Όμως, στις 6 Απριλίου του 1941, και ενώ οι Ιταλοί έχουν υποστεί τεράστια ταπείνωση και εξευτελισμό, παίρνουν τη σκυτάλη οι Γερμανοί μπαίνοντας στη Μακεδονία. Στις 27 Απριλίου καταλαμβάνουν την Αθήνα, υψώνοντας τη σημαία με τη σβάστικα στην Ακρόπολη και σε όλα τα δημόσια κτήρια της πόλης…
Οι Γερμανοί σταμάτησαν αμέσως όλους τους οπερατέρ των «Επικαίρων», επέταξαν τα κινηματογραφικά μηχανήματα του Φίνου και έψαχναν μανιωδώς να βρουν όλα τα νεγκατίφ των σκηνών του Αλβανικού μετώπου για να τα καταστρέψουν. Μπροστά σε αυτήν τη μανία των Γερμανών δεν γλίτωσαν ούτε τα στούντιο στο Καλαμάκι, τα οποία καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Ωστόσο, χάρη στη διορατικότητα του Φίνου, ο οποίος προέβλεψε τη θέληση των Γερμανών να βρουν τα νεγκατίφ, κατάφερε με τη βοήθεια ενός φίλου να σώσει και να κρύψει αρκετές κόπιες σε ασφαλές μέρος. Έτσι διασώθηκαν πολλά αρχεία με σκηνές από το Αλβανικό μέτωπο, τα οποία αποτελούν μέχρι σήμερα μοναδικά ιστορικά ντοκουμέντα.
Το καλοκαίρι του 1941, βρίσκει τον Φίνο στην Αθήνα εξουθενωμένο σωματικά και ψυχικά. Μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, με την Ελλάδα να ασφυκτιά υπό τη Γερμανική κατοχή, προσπαθεί να βρει το κουράγιο να ανασυνταχτεί. Το χειμώνα του ίδιου έτους κινηματογράφησε, μαζί με τον φίλο του Δημήτρη Ιωαννόπουλο, την απογραφή του πληθυσμού για τις ανάγκες μίας ταινίας μικρού μήκους που εμπνεύστηκε ο ίδιος, στην οποία θα προβάλλονταν οι διαδικασίες του σύγχρονου τρόπου απογραφής.
Η ταινία εμφάνιζε σημαντικές βελτιώσεις για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο σε εικόνα όσο και σε ήχο, αναπτερώνοντας το ηθικό του Φίνου, αφού μέσα σε τόσο δυσμενείς συνθήκες, κατάφερε να εξελίξει την ποιότητα της κινηματογράφησης.
Η Ελλάδα βίωνε τη δυσκολότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Οι συνέπειες της κατοχής από τους Γερμανούς ήταν τραγικές. Η πείνα θέριζε όλη τη χώρα, άνθρωποι πέθαιναν από ασιτία, το ηθικό του λαού είχε καταρρακωθεί και οι Ναζί κατακτητές επιδείκνυαν υπέρμετρη σκληρότητα. Ο Φίνος είχε όραμα να κάνει σύγχρονο κινηματογράφο στην Ελλάδα.
Οι συνθήκες βέβαια ήταν τόσο αρνητικές, που για να σκεφτείς και μόνο να γυρίσεις ταινία χρειαζόταν να έχεις – εκτός από όραμα, θάρρος, τόλμη – και μπόλικη δόση θράσους. Διότι ακόμα κι αν είχες πίστη στις ικανότητες και την αντοχή σου, αψηφώντας όλες τις αντιξοότητες, πώς θα έπειθες κάποιον να επενδύσει χρήματα σε ένα εγχείρημα που έμοιαζε με τρέλα; Κι όμως ο Φίνος μαζί με τον Ιωαννόπουλο, σκέφτηκαν να γυρίσουν μια ταινία μεγάλου μήκους, βασισμένη σε ένα σενάριο που είχε γράψει ο ίδιος ο Ιωανόπουλος.
Σκοπός τους, δεν ήταν απλά να γυρίσουν την ταινία, αλλά να καταθέσουν όλο τους το μεράκι, το πάθος και τις τεχνικές γνώσεις του Φίνου, αποφεύγοντας συνάμα όλα τα λάθη της πρώτης εμπειρίας τους. Όσο για τη χρηματοδότηση της ταινίας; Ο Γιώργος Καβουκίδης, φίλος του Φίνου, τους εμπιστεύτηκε!
Όπως ο ίδιος είχε πει “Ο Φίνος είναι μια διάνοια και ένα δαιμόνιο μυαλό και τον θαυμάζω για όλες τις ευρεσιτεχνίες και τα τεχνολογικά του κατορθώματά”. Παράλληλα, ήξερε ότι ο Φίνος ήταν αξιόπιστος και έντιμος. Έτσι, μπήκε συμπαραγωγός με 50% ποσοστό, με τον Φίνο να συμμετέχει με το υπόλοιπο 50%, διαθέτοντας ό,τι είχε και δεν είχε από χρήματα πουλώντας κάποια χωράφια του πατέρα του.
Αυτή τη φορά, οι κόποι των συντελεστών δικαιώθηκαν. Τα γυρίσματα της ταινίας «Η Φωνή της Καρδιάς» διήρκησαν περίπου ένα χρόνο και χρειαστήκαν πολλές θυσίες, θαυμαστή επιμονή και απαράμιλλη αντοχή από όλους τους συντελεστές της για να ολοκληρωθεί. Ο Φίνος, εκτός των άλλων, φρόντιζε και για τη σίτιση όλων όσων συμμετείχαν στα γυρίσματα. Πρωταγωνιστής της ταινίας ήταν ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός του θεάτρου στην Ελλάδα μέχρι σήμερα: ο Aιμίλιος Βεάκης.
Μέχρι τότε, ο μεγάλος ηθοποιός είχε παίξει μόνο σε μια βουβή ταινία, την «Αστέρω». Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είχαν ήδη δώσει τα διαπιστευτήρια τους, με κάποιους ήδη καταξιωμένους, όπως ο Αλέκος Λειβαδίτης και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, και κάποιους άλλους που είχαν δείξει το ταλέντο τους και υπόσχονταν λαμπρή καριέρα, όπως ο Δημήτρης Χορν και η Καίτη Πάνου. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη ταινία της Φίνος Φιλμ και η επιτυχία της ήταν μεγαλειώδης. Όπως ο ίδιος ο Φίνος είχε τονίσει: «Η ταινία ήταν ένας εθνικός θρίαμβος». Και τα γεγονότα βεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.
Δεν ήταν μόνο ότι οι Έλληνες είδαν επιτέλους μία άρτια ομιλούσα ταινία και άψογη τεχνικά σε εικόνα και ήχο, αλλά αυτή η κατάκτηση ήρθε στην καρδιά της κατοχής, όπου η καταχνιά, η πείνα και ο θάνατος είχαν απλώσει το δίχτυ τους παντού. Η πρεμιέρα – στις 29 Μαρτίου 1943 – έμοιαζε με αντιστασιακό γεγονός, με την αίθουσα του κινηματογράφου REX στην οδό Πανεπιστημίου να γεμίζει ασφυκτικά. Μετά το τέλος της, οι θεατές ενθουσιασμένοι έκαναν λαμπαδηδρομία από τον κινηματογράφο μέχρι και τις στήλες του Ολυμπίου Διός.
Οι Γερμανοί, ανήσυχοι στην αρχή, πλησίαζαν το πλήθος με τα αυτόματα στο χέρι, τα οποία κατέβασαν όταν επιβεβαίωσαν ότι πρόκειται για μία εκδήλωση ενθουσιασμού. Η ταινία έκανε εισπρακτικό πάταγο, κόβοντας 102.237 εισιτήρια στις δύο κινηματογραφικές αίθουσες που προβλήθηκε, ενώ οι κριτικές ήταν διθυραμβικές. Η «Φωνή της Καρδιάς» αποτελεί την αφετηρία του σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου. Η τεράστια επιτυχία της ώθησε τον Φίνο να συνεχίσει και να ξεκινήσει τη συναρπαστική του πορεία, με το σήμα της FF να περάσει στη συνείδηση επτά γενεών Ελλήνων ως το απόλυτο σύμβολο της «Χρυσής εποχής του Ελληνικού Κινηματογράφου».
Στις αρχές του 1944, οι Γερμανοί συλλαμβάνουν τον Φίνο και τον πατέρα του, ο οποίος τροφοδοτούσε αντιστασιακά τμήματα με σιτάρι και κριθάρι από τα κτήματά του στην Κωπαϊδα. Το στρατοδικείο καταδίκασε και τους δύο σε θάνατο. Χάρη όμως στην επιμονή του πατέρα του να πείσει τους Γερμανούς πως ο γιος του δεν είχε καμία ανάμειξη, ο Φιλοποίμην αποφυλακίζεται από τις φυλακές Αβέρωφ, με τον όρο «εθελούσιας δωρεάς των περιουσιακών του στοιχείων στις δυνάμεις της κατοχής». Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1944, ο πατέρας του Φίνου εκτελείται από τους Γερμανούς…
Από εκείνη την ημέρα και μετά, η ζωή του Φίνου είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εταιρεία του. Κατά τη διάρκεια αυτών των 33 χρόνων, ο Φίνος αφοσιώνεται πλήρως στη δουλειά του. Δεν είχε κοινωνική ζωή και δεν τον ενδιέφεραν οι κοσμικές εμφανίσεις και οι δημόσιες σχέσεις. Οι διασκεδάσεις και τα γλέντια ήταν μετρημένα. Δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια από το κράτος, παρά το γεγονός ότι τον συνέδεε μακρά φιλία με τον επί χρόνια πρωθυπουργό εκείνης της περιόδου, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όσα χρήματα κέρδιζε από τις ταινίες του, τα επένδυε στις επόμενες.
Για αυτό, άλλωστε, δεν είχε κάνει περιουσία παρά μόνο ένα διαμέρισμα στο όνομα της πολυαγαπημένης του συντρόφου, Τζέλλας Βανάκου. Με την Τζέλλα παντρεύτηκε το 1947 στο σπίτι της μητέρας του – επιτρεπόταν τότε – μουτζουρωμένος και αλαφιασμένος από τη δουλειά. Ήταν ζευγάρι από λίγο πριν τον πόλεμο, ενώ κουμπάρος τους ήταν ο φίλος του Φίνου και αγαπημένος του συνεργάτης, Αλέκος Σακελάριος.
Η Τζέλλα ήταν το απόλυτο στήριγμα του Φιλοποίμενα, παρά το γεγονός ότι στερήθηκε ανέσεις, πολυτέλειες και ψυχαγωγία. Η ίδια είχε πει «Όλη του τη ζωή την είχε δώσει και την είχε αφιερώσει στον κινηματογράφο και μόνο. Το σπίτι, η διασκέδαση, η ψυχαγωγία ήταν δεύτερο πλάνο για μας».
Όσο και αν ο Φιλοποίμην Φίνος αφιέρωσε τη ζωή του αποκλειστικά στην 7η τέχνη, κάποιοι του καταλόγισαν πως δεν έκανε πολλές ταινίες “τέχνης”. Όπως δήλωσε σε συνέντευξή του, στόχος του ήταν να δημιουργήσει καλό, εμπορικό κινηματογράφο – κάτι που πέτυχε απόλυτα. Επιπλέον, είχε την ατυχία να χάσει πολλά χρήματα όσες φορές επένδυσε σε πιο “καλλιτεχνικές” παραγωγές τις οποίες είχε πιστέψει. Ωστόσο, πάντα βοηθούσε και στήριζε δημιουργούς, οι οποίοι είχαν βαθύτερες καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Όπως έχει πει ο Νίκος Κούνδουρος: “Ο Φίνος συντηρούσε για μας, τις μηχανές και την υποδομή ολόκληρη. Και όταν λέω «μας» εννοώ έναν περιορισμένο κόσμο που κάναμε ένα άλλο είδος κινηματογράφου”.
Ο Φιλοποίμην Φίνος είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης πολιτιστικής ιστορίας του τόπου μας. Το έργο του αποτελεί παγκόσμιο πρότυπο «μαζικής κουλτούρας», χωρίς αυτό να σημαίνει χαμηλή καλλιτεχνική στάθμη. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η αέναη αγάπη του κόσμου ανεξαρτήτως ηλικίας, που ψυχαγωγείται βλέποντας ακούραστα ξανά και ξανά αυτές τις ταινίες. Όπως, άλλωστε, έχει πει και ο ίδιος “Στο τέλος μιλάει το πανί”.
Ο «πατέρας» του ελληνικού κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή λόγω καρκίνου που τον βασάνιζε για 7 χρόνια στις 26 Ιανουαρίου του 1977, αρνούμενος να υπηρετήσει ούτε στιγμή την τηλεόραση, η οποία του προκαλούσε αποστροφή.
Ο Άρης Κοντός είναι όμορφος και γοητευτικός ηθοποιός που γεννήθηκε στην Ρουμανία από Έλληνα πατέρα και Ρουμάνα μητέρα. Ήρθε στην Ελλάδα στα τέσσερα του χρόνια και στην ηλικία των 20 αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν τα χρόνια που βρισκόταν στο εξωτερικό ασχολήθηκε με το μόντελινγκ καθώς έχει ένα πολύ καλογυμνασμένο σώμα ενώ παρακολουθήσε και μαθήματα υποκριτικής στην Νέα Υόρκη.
Στο ευρύ κοινό έγινε ιδιαιτέρως γνωστός λόγω της μεγάλης ομοιότητας που έχει με χολιγουντιανό σταρ Brad Pitt αν κι όπως ο ίδιος έχει κατα καιρούς δηλώσει όλο αυτό του έχει δημιουργήσει αρκετές παρεξηγήσεις τις οποίες και αντιμετωπίζει με το αφοπλιστικά λαμπερό χαμόγελο του.
Το τελευταίο διάστημα συμμετέχει στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου καθώς πρωταγωνιστεί στις ιστορίες της στήλης, “Διλήμματα” μαζί με την Αλίκη Κατσαβού και τον Σπύρο Θεοδόση.
Επίσης αν και πολύ μικρός έχει ήδη έναν γάμο στο ενεργητικό του και αρκετές σχέσεις καθώς είναι λάτρης του γυναικείου φύλου.
Πάντως το σίγουρο είναι ένα πως ο Άρης Κοντος με την εντυπωσιακή εμφάνιση ήρθε και θα μείνει για τα καλά στον χώρο της 7ης τέχνης.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη δεν ήταν ηθοποιός, δεν ήταν τραγουδίστρια, δεν ήταν χορεύτρια. Στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να την κατατάξει κανείς σε ένα είδος, γιατί ήταν ένα είδος από μόνη της.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη (το πραγματικό της όνομα Ζωή) γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1933 στη Θεσσαλονίκη, από πατέρα Κωνσταντινουπολίτη και μητέρα Σμυρνιά. Εμφανίστηκε στο σανίδι από ηλικίας επτά χρονών και μαζί με την αδελφή της Βάσω ήταν γνωστές ως «Σαπουντζάκια», διασκεδάζοντας για αρκετά χρόνια με τα νούμερά τους μικρούς και μεγάλους.
Ήταν τέτοια η γλύκα της, ώστε ύστερα από μία περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη το πρόσωπό της μπήκε στο χαρτί περιτυλίγματος μιας σοκολάτας!
ΗΖωζώ Σαπουντζάκη.
Οι θιασάρχες της εποχής όταν ανέβαιναν στη Θεσσαλονίκη είχαν να λένε για τα Σαπουντζάκια και πολλές φορές προσπάθησαν να τα κατεβάσουν μόνιμα στην Αθήνα. Η αδελφή της, η Βάσω, σε πολύ νεαρή ηλικία γνώρισε έναν αξιωματικό της πολεμικής αεροπορίας και τον παντρεύτηκε. Έτσι, η Ζωζώ συνέχισε μόνη της στο χώρο του θεάματος και με το μπρίο, την ομορφιά και την τσαχπινιά της, έπλασε τον μύθο που την ακολουθεί μέχρι σήμερα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν και κατέβηκε στην Αθήνα, η Ζωζώ Σαπουντζάκη κυριαρχούσε στις θεατρικές σκηνές της επιθεώρησης και αργότερα στις πίστες των νυχτερινών κέντρων. Έμαθε στον Έλληνα να τα σπάει όταν διασκεδάζει, πήρε το μικρόφωνο και κατέβηκε στον κόσμο και τραγούδησε μαζί του, ανέβηκε στα τραπέζια, προκάλεσε όσο λίγες. Ήταν ένας σκέτος πειρασμός για τους άνδρες εκείνης της εποχής.
Στα νυχτερινά μαγαζιά όπου εμφανιζόταν ηΖωζώ Σαπουντζάκη έκανε το προσωπικό της σόου, φορώντας πανάκριβες τουαλέτες, φτερά και πούπουλα, λαμπερά ρούχα, που πάντα όμως τόνιζαν τα πλούσια θέλγητρά της.
Εκεί σύχναζε η ελίτ της χώρας, από πολιτικούς και μεγαλοεπιχειρηματίες έως κοσμικούς και καλλιτέχνες. Από τον Αριστοτέλη Ωνάση και τον γιο του Αλέξανδρο που δήλωνε ερωτευμένος μαζί της μέχρι τον Σταύρο Νιάρχο, τον Σοφοκλή Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου και πολλούς άλλους. Λέγεται ότι όταν έβγαινε να τραγουδήσει, συνήθως της πέταγαν περιστέρια και της έστελναν μέσα σε σπιρτόκουτα λίρες!
Στον κινηματογράφο λιγοστές ήταν οι εμφανίσεις της, μόλις 11. Η πρώτη παρουσία της ως τραγουδίστρια ήταν στην κωμωδία του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο Μπαμπάς Εκπαιδεύεται» (1953) και ως ηθοποιός στην κωμωδία του Ορέστη Λάσκου «Νύχτες στο Μιραμάρε» (1960).
Η πλέον χαρακτηριστική της παρουσία είναι στην κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη «Ο ξυπόλητος πρίγκηψ» (1966), όπου παίζει, χορεύει και τραγουδάει (το περίφημο «Μια με θέλεις μια με διώχνεις»), αποδεικνύοντας γιατί έγραψε ιστορία στο χώρο του θεάματος. Η τελευταία της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν το 2016, στην ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «Νοτιάς».
Επιθυμητή όσο λίγες γυναίκες στην εποχή της, ανέβηκε δύο φορές τα σκαλιά της εκκλησίας. Το 1951 με τον γιατρό Γιώργο Χατζηπαρασκευά, με τον οποίο χώρισε ύστερα από τρεις μήνες θυελλώδους συμβίωσης και το 1973 με τον δικηγόρο Ανδρέα Πολίτη, με τον οποίο έζησε 23 χρόνια μέχρι το θάνατό του.
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, η Ζωζώ Σαπουντζάκη μπλέχτηκε σ’ ένα τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο, που απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και παραλίγο να την καταστρέψει κοινωνικά και οικονομικά. Ο λογιστής της «Πειραϊκής-Πατραϊκής» Θύμιος Παπαναστασίου, παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού, με τον οποίο διατηρούσε δεσμό, καταχράστηκε από την εταιρεία του το ποσό των 15 εκατομμυρίων δραχμών.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη κατηγορήθηκε για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος, επειδή ένα μέρος του ποσού αυτού χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση βίλας στην Κινέτα. Ο αγαπημένος της, ο οποίος παρίστανε και τον μέτοχο της εταιρείας, καταδικάστηκε στις 10 Μαρτίου 1969, σε 10 χρόνια κάθειρξη για απάτη και πλαστογραφία, ενώ η ίδια σε πεντάμηνη φυλάκιση μόνο για ψευδορκία, στις 5 Φεβρουαρίου 1970, σώζοντας έτσι το εξοχικό της.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη μπορεί να διακινδύνευσε τη φήμη της, αλλά ενίσχυσε το μύθο της ως μια γυναίκα που μπορεί να καταστρέψει οποιοδήποτε άντρα.
Τα χρόνια της ακμής της η Ζωζώ Σαπουντζάκη αποφασίζει να χτίσει ένα σπίτι στην Κινέτα με τα περίφημα 139 σκαλιά που φρόντιζε να ανεβαίνει καθημερινά ώστε να διατηρεί τη σιλουέτα της, όπως η ίδια έχει δηλώσει. Η φωτιά του Ιουλίου του 2018 κατακαίει την Κινέτα (συνολικά 60.000 στρέμματα) και μαζί και το σπίτι της Σαπουντζάκη. Σύμφωνα με όσα έχει δηλώσει και η ίδια, από τη φωτιά σώθηκε μόνο ένα μέρος από το βεστιάριο της με τις περίφημες τουαλέτες της.
Η ίδια είχε δηλώσει:
«Σκέφτομαι τα κειμήλιά μου, τα πράγματα αυτά που δεν τα ‘χω πια. Ό,τι είχα έγινε στάχτη. Ό,τι αγαπούσα. Οι φωτογραφίες μου, τα μπαούλα, τα δώρα… Όλα! Χίλια δυο πράγματα. Όλες μου οι αναμνήσεις έγιναν στάχτη. Από παιδάκι που δούλευα, όλα τα έβαζα μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Διάλεγα πάντα τα καλύτερα πράγματα… Από την Πόλη, θυμάμαι, κουβαλούσαμε με τη μάνα μου ένα τεράστιο χαλί… Τι να σας πρωτοπώ.»
Ο Νίκος Φώσκολος, του Ροβέρτου και της Εριφίλης ήταν σκηνοθέτης, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, στιχουργός, δημοσιογράφος, κριτικός του ραδιοφώνου και του θεάτρου και εκφωνητής ποδοσφαιρικών αγώνων. Υπήρξε ο δημιουργός δύο τηλεοπτικών σειρών που άφησαν εποχή, του «Αγνώστου Πολέμου» (1971-1974) και της «Λάμψης» (1991-2005).
Ο Νίκος Φώσκολος και ο Νίκος Κούρκουλος.
Ο Νίκος Φώσκολος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Νοεμβρίου του 1927. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς όμως να λάβει πτυχίο. Αρχικά δούλεψε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες «Εμπρός» και «Ανεξάρτητος Τύπος» κάνοντας ελεύθερο και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και γράφοντας κινηματογραφική κριτική.
Στη δεκαετία του εξήντα ασχολήθηκε με την θεατρική συγγραφή και την κριτική γράφοντας περισσότερα από 10 θεατρικά έργα και πολλά ραδιοφωνικά. Από την εποχή εκείνη ξεχωρίζει η ραδιοφωνική εκπομπή «Αστυνομικές ιστορίες του Νίκου Φώσκολου», που αποτέλεσε το πρώτο του ραδιοφωνικό σήριαλ που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία όταν εκδόθηκε και σε βιβλίο το 1965.
Το 1971 ο Νίκος Φώσκολος πέρασε με επιτυχία στην τηλεόραση, όπου σκηνοθέτησε την ιστορική τηλεοπτική σειρά «Αγνωστος Πόλεμος», που σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ με θεαματικότητα 92%. Ακολούθησαν διάφορα ιστορικά και κοινωνικά δράματα όπως τα «Εν Τούτω Νίκα», «Κραυγή των λύκων», «Ρωμανός Διογένης» κ.ά. Μετά το 1991 οπότε κάνει την εμφάνισή της η ιδιωτική τηλεόραση, συγγράφει τη μεγάλης διάρκειας τηλεοπτική σειρά «Λάμψη» της οποίας η προβολή κράτησε 14 (1991 – 2005) χρόνια, με 3457 επεισόδια στο σύνολο. Το 1993 έγραψε την δεύτερη τηλεοπτική σειρά του, το «Καλημέρα Ζωή» της οποίας η προβολή κράτησε 13 (1993 – 2006) χρόνια με 3.179 επεισόδια στο σύνολο.
Ο Νίκος Φώσκολος ήταν τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου, καθώς και της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Είχε λάβει τρία βραβεία και ένα κρατικό Βραβείο Σεναρίου για την ταινία «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1968). Από τις ταινίες του έχουν βραβευθεί επίσης: «Οι αδίστακτοι», «Πυρετός στην άσφαλτο» και «Κοινωνία ώρα μηδέν», ενώ η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη, της οποίας έγραψε το σενάριο, προτάθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας (1965).
Η ταινία του «Υπολοχαγός Νατάσσα» (1970) με τους Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στον ελληνικό κινηματογράφο, ρεκόρ που κράτησε έως το 1999. Επίσης είχε τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας (2007), από την Ιερά Σύνοδο για την ταινία «Εν Τούτω Νίκα», από την ΕΡΤ, από την οργάνωση Λάιονς, από διάφορους Δήμους, Καλλιτεχνικές Λέσχες, μεταξύ των οποίων και της Αθήνας, σωματεία και άλλες οργανώσεις.
Ο Νίκος Φώσκολος ομιλούσε την Αγγλική Γλώσσα και ήταν μόνιμος κάτοικος Δήμου Ηλιούπολης Αττικής. Είχε παντρευτεί τρεις φορές και είχε ένα γιο τον Σπύρο από τον πρώτο του γάμο, και μια κόρη την Αρχοντούλα (Ντέλα) από τον δεύτερο. Τρίτη σύζυγός του από το 1987 ήταν η ηθοποιός, Τόνια Βυθούλκα.
Ο Νίκος Φώσκολος έφυγε από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου 2013, σε ηλικία 85 ετών.
Η ταινία, “Καμικάζι αγάπημου” μου είναι μια από τις πιο αγαπημένες της δεκαετίας του 1980.
Η Καίτη Φίνου με ανάρτηση στην προσωπική της σελίδα στο Facebook, μας είχε διηγηθεί άγνωστες πληροφορίες για το τι έγινε στα γυρίσματα της ταινίας, “Καμικάζι αγάπη μου“.
Στάθης Ψάλτης και Καίτη Φίνου έχουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους με τον Γιάννη Δαλιανίδη να έχει υπογράψει την σκηνοθεσία.
Ο Στάθης Ψάλτης βρίσκεται πάνω στη μηχανή έχοντας κοντά του την Καίτη Φίνου με ολόσωμο μαγιό ενώ ο Γιάνηης Δαλιανίδης δίνει οδηγίες στο κινηματογραφικό συνεργείο.
-Η ταινία, “Καμικάζι αγάπη μου” γυρίστηκε το καλοκαίρι του 1983.
Πόσο γέλιο κάναμε διαβάζοντας το σενάριο. Όχι τόσο για τις κωμικές σκηνές,όσο για το ότι ξέραμε πως ο Στάθης ούτε σε ποδήλατο δεν ανέβαινε. Φυσικά σε όλη την ταινία που τον έδειχνε να οδηγεί την μηχανή,υπήρχε ντουμπλέρ.
Θυμάμαι τις ημέρες που είχαμε γύρισμα στο υποτιθέμενο σπίτι του Στάθη είχε τόσο μεγάλες θερμοκρασίες,που ιδρωνα εγώ. Εγώ που μέχρι κάποια ηλικία δεν με ενοχλούσε καθόλου η ζέστη. Στα διαλείμματα καθόμασταν με την Παγκράτη στο μπαλκόνι και εκεί έμαθα να βάζω κάτω από τις αφέλειες και στον σβέρκο
χαρτοπετσέτες στριφτες σαν…..λουκάνικο για να μην ιδρωνουμε στα μαλλιά και χρειαζόταν πάλι πιστολάκι.(τότε στις ταινίες είχαμε μόνο μακιγιεζ. Μαλλιά όποια μπορούσε μόνη της,αλλιώς κομμωτήριο.
Η σκηνή που έρχεται ο Στάθης με την μηχανή και κάνει βόλτες γύρω μου,η σκηνή με την Ρένα στο καφέ,οι σκηνές του Στάθη με την Ασίκη και τον αστυνομικό γυρίστηκαν έξω από τα καφέ στην Βουλιαγμένη.
Το ξενοδοχείο που γυρίστηκαν πολλές σκηνές, η πισίνα και το καφέ ήταν στο Λαγονήσι, στο σημερινό Resort.
Η Καίτη Φίνου με το πράσινο μαγιό και το παρεό που δεν ήθελε…
Κι ερχόμαστε στην σκηνη που γυρίστηκε στην παραλία του ξενοδοχείου. Μου είχε πει ο Δαλιανίδης να πάρω μαγιό μαζί μου . Μόλις έφτασε η ώρα για το γύρισμα μου ζήτησε να τα δει. Είχα μόνο 3 μπικίνι. Τα δύο δικά μου κι ενα μου έδωσε η αδερφή μου. Μόλις τα είδε ο Γιάννης έγινε έξαλλος. Άρχισε να μου λέει πως ο ρόλος ήταν μιας σεμνής κοπέλας που δεν θα έβαζε μπικίνι ποτέ. Με πήρε απ’το χέρι και με πήγε στο κατάστημα του ξενοδοχείου.
Τα είδε όλα τα μαγιό και διάλεξε το πράσινο που τελικά φόρεσα. Και λέω τελικά γιατί δεν το ήθελα καθόλου. Φοβόμουν πως με πάχαινε στους γοφούς.
Βέβαια στον Δαλιανιδη δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση, έβαλα τα κλάματα κρυφά με έβαλε ξανά η μακιγιέζ, ενώ όλο το συνεργείο περίμενε εμένα χωρίς να ξέρουν βέβαια για ποιο λόγο καθυστερούσα. Κρατούσα το παρεό μου στο χέρι κι ευτυχώς μου είχε αγοράσει και καπέλο ο Δαλιανίδης και πότε με το παρεό,πότε με το καπέλο έκρυβα τα σημεία που δεν ήθελα να φαίνονται.(χαζά είμαστε στα νιάτα μας).
Πώς νομίζετε πως γυρίστηκε η σκηνή που είμαι με τον Στάθη στην μηχανη; είχαν ένα αυτόκινητο που έσερνε μια καρότσα και που πάνω ήταν η μηχανή. Μας ακολουθούσε αυτοκίνητο με κάμερα, υπήρχε άλλη κάμερα μπροστά μας κι εμείς έπρεπε ν’ ακουμε το τραγούδι και συγχρόνως τις οδηγίες του Δαλιανίδη που τις έλεγε από το πίσω αυτοκίνητο με ντουντούκα.
Ε δεν ακούγαμε τίποτα.
Το φινάλε γυρίστηκε στα στούντιο του Φίνου…..ποση χαρά εγώ που κυκλοφορούσα σε μέρη που είχαν κάνει γυρίσματα όλοι οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί !!!
Η Μαρινέλλα (το πραγματικό όνομα της Κυριακή Παπαδοπούλου) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 19 Μαΐου 1938 και είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια. Αποτελεί σημαντική εκπρόσωπο του λαϊκού τραγουδιού, με εξαιρετική εκφραστική δυνατότητα. Τραγουδά επαγγελματικά από το 1956.
Έχει κυκλοφορήσει πολλά προσωπικά άλμπουμ, τα περισσότερα από τα οποία γνώρισαν εμπορική επιτυχία. Είναι διάσημη κυρίως στην Ελλάδα και την Κύπρο αλλά και με διεθνή καριέρα. Το 2016, η Μαρινέλλα συμπλήρωσε 60 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην ελληνική μουσική. Από πολλούς θεωρείται ως η σημαντικότερη ερμηνεύτρια του ελληνικού τραγουδιού.
Οι γονείς της ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη και είχαν ποντιακή καταγωγή. Είναι το τέταρτο και νεότερο μέλος της οικογένειας. Μια οικογένεια φτωχή αλλά δεμένη με αρχές, που τα περισσότερα μέλη της τραγουδούσαν πολύ καλά. Από τεσσάρων έως πέντε χρονών, συμμετείχε στην παιδική ραδιοφωνική εκπομπή “Παιδική ώρα” στην οποία έτυχε να τραγουδίσει ένα κομμάτι του Schubert. Στα δώδεκά της χρόνια διαφήμιζε τα καταστήματα “Melka” της Θεσσαλονίκης.
Στα δεκαεφτά της, ακολούθησε ως ηθοποιός το θίασο της Μαίρης Λωράνς όπου έκανε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Δίπλα της, οι ανερχόμενοι τότε ηθοποιοί Κώστας Βουτσάς και Μάρθα Καραγιάννη, αλλά και η Σόνια Δήμου, ο Γιάννης Τζαννετάκος και η χορεύτρια Ντέπυ Φιλοσόφου. Κάποιο βράδυ, στον Παλαμά Καρδίτσας, η τραγουδίστρια του θιάσου αρρώστησε και η Μαρινέλλα που ήξερε απ’ έξω όλα τα τραγούδια, την αντικατέστησε.
Τραγούδησε το «Ο άνθρωπος μου» της Σοφίας Βέμπο, σε μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη και στίχους του Μίμη Τραϊφόρου, αλλά και το «Μαλαγκένια», γερμανικό τραγούδι της Κατοχής. Εκείνη η στιγμή που η Μαρινέλλα τραγούδησε, ήταν η στιγμή που το ελληνικό τραγούδι κέρδιζε μία από τις καλύτερες εκπροσώπους του. Η Μαρινέλλα έγινε η βασική τραγουδίστρια του θιάσου. Το 1956, η Μαρινέλλα μπήκε στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης ως τραγουδίστρια γιατί της έδιναν καλύτερη αμοιβή.
Παράλληλα ξεκίνησε την καριέρα της ως τραγουδίστρια στο κέντρο “Πανόραμα” της Νέας Ελβετίας Θεσσαλονίκης, πίσω από το γήπεδο του Άρη, όπου ο τραγουδοποιός Τόλης Χάρμας την βάφτισε καλλιτεχνικά «Μαρινέλλα», εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι του.
Στο μαγαζί δούλευε ως μπουζουξής ο Στέλιος Ζαφειρίου, ο σολίστας ο οποίος στα επόμενα χρόνια, συνδέθηκε με τη Μαρινέλλα όσο κανένας άλλος. Τον Αύγουστο του 1957, συνδέθηκε με τον τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη τόσο στο πάλκο όσο και στη ζωή, ο οποίος πηγαίνοντας να συναντήσει τον Ζαφειρίου, την άκουσε να τραγουδάει ένα τραγούδι που εκείνος είχε πρωτοπεί λίγο νωρίτερα στην δισκογραφία, το τραγούδι «Το πιο πικρό ψωμί» του Γιώργου Μητσάκη.
Όταν η Μαρινέλλα τελείωσε το τραγούδι, ο Στέλιος Ζαφειρίου την σύστησε στον Στέλιο Καζαντζίδη. Εκείνος της επισήμανε πως τραγουδά το λαϊκό με έναν δικό της τρόπο, λίγο ελαφρύ. Η γνωριμία τους συνεχίστηκε μέσα στη βάρκα του πατέρα της. Και οι δύο αγαπούσαν πολύ την θάλασσα και το ψάρεμα. Εκεί, ο Στέλιος Καζαντζίδης της ζήτησε να γίνει το σεγκόντο του.
Ο Καζαντζίδης και η Μαρινέλλαγνώρισαν απίστευτη δόξα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τραγούδησαν στην Αμερική και στην Αυστραλία με επιτυχία, ενώ ηχογράφησαν τραγούδια σε πρώτη και δεύτερη εκτέλεση. Για την αγορά της Αυστραλίας, η Μαρινέλλα ηχογράφησε σόλο δυο πολύ σπάνια τραγούδια, το «Θέλω απόψε κρουαζιέρα» του Αθανάσιου Μπουρλιάσκου και το «Μια πεντάμορφη τσιγγάνα» του Χρήστου Κολοκοτρώνη, σε στίχους Ηλία Εσδρά. Τον ίδιο χρόνο, ακολούθησε μια σειρά συναυλιών στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα παντρεύτηκαν στις 7 Μαΐου του 1964 και ταξίδεψαν τραγουδώντας στη Γερμανία και την Αμερική. Στις αρχές του 1965 ο Καζαντζίδης πήρε την απόφαση να σταματήσει τις εμφανίσεις του. Χώρισαν τον Σεπτέμβρη του 1966, ενώ συναντήθηκαν δισκογραφικά για τελευταία φορά το 1968, ηχογραφώντας έναν κοινό δίσκο 33′ στροφών (κυκλοφόρησε στις 18 Ιανουαρίου του 1969). Το τραγουδιστικό ντουέτο τους είναι πλέον θρυλικό!
Το 1966 η Μαρινέλλα, μόνη της πλέον, προσπαθεί να στήσει μια προσωπική καριέρα. Ο Γιώργος Κατσαρός ήταν ο πρώτος που τη βοήθησε, επίσης ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Μάνος Λοΐζος, ο Χρήστος Λεοντής, ο Άγγελος Σέμπος και ο Μίμης Πλέσσας. Κυκλοφορεί τα πρώτα της 45άρια («Τα παλικάρια», «Έκλαψα χθες», «Άσε με να σ’ αγαπήσω», «Ο χαμός» κ.ά.), αλλά χωρίς να έχουν κάποια μεγάλη εμπορική επιτυχία. Μάλιστα, το τραγούδι «Επάνω στην Καισαριανή», των Κατσαρού και Πυθαγόρα, το γύρισε και σε φιλμ για την τηλεόραση της εποχής.
Ωστόσο η πρώτη μεγάλη επιτυχία της Μαρινέλλας ήταν το τραγούδι «Σταλιά – σταλιά» του Γιώργου Ζαμπέτα σε στίχους Διονύση Τζεφρώνη, που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά, το οποίο αρχικά προοριζόταν για την Αλίκης Βουγιουκλάκη να το τραγουδήσει στην ταινία, “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια“. Όμως αρνήθηκε, και η Μαρινέλλα ζήτησε από τον Ζαμπέτα να το πει εκείνη.
Η «μεγάλη κυρία», είναι η μοναδική που έχει το προνόμιο να συνδέσει το όνομά της και να γράψει ιστορία ως ντουέτο με δύο άνδρες, αφού έγινε γνωστή κι αγαπητή πλάι στον Στέλιο Καζαντζίδη, πριν συνδεθεί καλλιτεχνικά και συζυγικά με τον “άρχοντα της πίστας” Τόλη Βοσκόπουλο. Είναι αδύνατο να σκεφτούμε αυτά τα δύο ονόματα, χωρίς το δικό της δίπλα τους…
Βρισκόμαστε στο 1968. Ο Τόλης Βοσκόπουλος έχει κάνει κάποιες απόπειρες να ενταχθεί στη δισκογραφία, αλλά η παταγώδης αποτυχία των δίσκων 45 στροφών που ηχογράφησε στην Columbia (1962 και 1963), τον απομακρύνουν για λίγο από το όνειρο να γίνει τραγουδιστής. Έτσι, στρέφεται στο σινεμά και στο θέατρο, ενώ υπογράφει συμβόλαιο με την τότε PHILIPS-Ελλαδίσκ, αποκλειστικά ως συνθέτης.
Εκείνη την εποχή, έχει γράψει ένα τραγούδι και ψάχνει κάποια τραγουδίστρια, ώστε να το ερμηνεύσει μαζί της. Αφηγείται στον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη: «Είχα γράψει ένα τραγούδι, το «Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε». Πρώτα, έκανα κρούση στη Μαρινέλλα, ήθελα ντουέτο μαζί της, αλλά μόλις είχε χωρίσει με τον Καζαντζίδη και ήθελε να κάνει καριέρα μόνη της. Το κατάλαβα και το μόνο που της είπα -και το θυμάται ακόμη-, ήταν ότι εμείς κάποια στιγμή θα ξανασυναντιόμασταν»…
Και πράγματι, έτσι έγινε. Μπορεί «Οι αναμνήσεις» να ηχογραφήθηκαν από τη Δούκισσα και να ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία της καριέρας της, όμως Μαρινέλλα και Βοσκόπουλος ήτανε γραφτό να συνεργαστούν λίγο καιρό μετά.
Το λαμπερό ζευγάρι αποφάσισε να τραβήξει χωριστούς δρόμους το 1982, κάτι που είχε κυκλοφορήσει ως φήμη αρκετό καιρό πριν. Γράφτηκαν πολλά και διάφορα για τις αιτίες που οδήγησαν στη διάλυση του γάμου του, όμως ουδέποτε κάποιος εκ των δύο μίλησε δημοσίως για όλα αυτά…
Το 1968 ο Γιάννης Δαλιανίδης προετοίμαζε το κινηματογραφικό του μιούζικαλ, “Γοργόνες και Μάγκες” και σκέφτηκε να βάλει τη Μαρινέλλα να τραγουδήσει ζωντανά σε κάποια σκηνή. Ο Μίμης Πλέσσας συμφώνησε με την εκλογή αυτή και της έγραψε ένα τραγούδι μοντέρνο, το «Πες μου πού πας». Όταν όμως άκουσε το τραγούδι ο Δαλιανίδης, έδειξε δυσαρεστημένος.
Ήθελε ένα τραγούδι που να μην το έχει φανταστεί κανείς. Ένα τραγούδι που να ξαφνιάσει. Έτσι λοιπόν γράφτηκε από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο το «Άνοιξε πέτρα». Όσο για το μοντέρνο τραγούδι, που επίσης τους στίχους είχε γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μίμης Πλέσσας το έδωσε στη Βίκυ Λέανδρος και εντάχθηκε στον προσωπικό της δίσκο “Η μικρή μας ιστορία”.
Η Μαρινέλλα, όταν άκουσε το τραγούδι ενθουσιάστηκε και άρχισε τις πρόβες για να το ηχογραφήσει. Σύμφωνα με μαρτυρία του Μίμη Πλέσσα, ο χρόνος πίεζε, γιατί σε δύο μέρες έπρεπε να γυριστεί η συγκεκριμένη σκηνή. Έτσι λοιπόν αναγκάστηκε να μπει στο στούντιο και να το τραγουδήσει. Το είπε μια φορά, δεν το ξανατραγούδησε δεύτερη, γιατί ήταν άψογο. Αυτή η ηχογράφηση ακούγεται στην ταινία ακόμη και σήμερα, και είναι αυτή που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στην Μαρινέλλα για το ξεκίνημα της προσωπικής της καριέρας.
Στις 17 Ιανουαρίου του 1969, κυκλοφόρησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο 33′ στροφών (με τον τίτλο “Σταλιά – σταλιά”), μια συλλογή από τραγούδια που είχαν ήδη χαράξει πορεία στις 45′ στροφές τον προηγούμενο χρόνο.
Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στην “Παλιά Αθήνα” της Πλάκας, δίπλα στους Δημήτρη Μητροπάνο, Κλειώ Δενάρδου, Σόφη Ζαννίνου με χορεύτες τους Μανώλη Καστρινό και η Χρυσούλα Ζώκα. Επίσης ερμήνευσε στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, “Ο μπλοφατζής” το τραγούδι του Ζαμπέτα «Ποιος είν’ αυτός» σε στίχους Πυθαγόρα. Στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, “Η Παριζιάνα” τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα «Δώσ’ μου τ’ αθάνατο νερό» και «Ζωγραφισμένα στο χαρτί» σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου.
Στην ταινία του Κώστα Καραγιάννη, “Ησαΐα, μη Χορεύεις” το τραγούδι του Νάκη Πετρίδη «Πάλι θα κλάψω» σε στίχους Σέβης Τηλιακού, και στο κινηματογραφικό δράμα του Γιάννη Δαλιανίδη “Γυμνοί στο δρόμο” τα τραγούδια «Αστέρι στο παράθυρο» και «Δυο αδέρφια» του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη, που μέχρι και σήμερα παραμένουν ανέκδοτα.
Μαρινέλλα: Εμφανίσεις στον κινηματογράφο
Ο παρακάτω πίνακας είναι μια καταγραφή με όλες τις εμφανίσεις της Μαρινέλλας σε κινηματογραφικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (συνολικά 18), από το 1960 μέχρι το 1966 με τον Στέλιο Καζαντζίδη και από το 1967 μέχρι το 1970 μόνη της.
Ο Σπύρος Φωκάς ήταν Έλληνας ηθοποιός με καριέρα στο εξωτερικό. Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 17 Αυγούστου του 1937. Το πραγματικό του όνομα ήταν Σπύρος Ανδρουτσόπουλος. Ο κινηματογραφικός φακός φώτισε για πρώτη φορά το πρόσωπό του το 1959 στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού, “Ματωμένο Ηλιοβασίλεμα”.
Η ταινία προβλήθηκε τότε στο Φεστιβάλ των Καννών και ήταν η αφετηρία για την διεθνή καριέρα του. Μετά από αυτή τη διάκριση, όντας και απόφοιτος της δραματικής σχολής του Κωστή Μιχαηλίδη, δεν άργησε να πάρει το ρίσκο και να πάει στην Ιταλία, στα στούντιο της Τσινετσιτά, όπου και αξιοποίησε τις οντισιόν και τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν.
Έτσι, ο Σπύρος Φωκάς συμμετέχει σε διεθνείς παραγωγές, όπως στις ταινίες, “Όταν θέλει η γυναίκα” του Βιντσέντε Μινέλι πλάι στην μεγάλη Λάιζα Μινέλι και “Ο Ρόκο και τα αδέλφια του” του Λουκίνο Βισκόντι, πλάι στην αξέχαστη, Κατίνα Παξινού. Ειδικότερα με την εμφάνιση του στην ταινία του Φράνκο Ρόσι «Ο Θάνατος ενός Φίλου», απογειώνεται η κινηματογραφική του καριέρα, αφού κερδίζει βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Λοκάρντο.
Στη συνέχεια ο Σπύρος Φωκάς κάνει το μεγάλο βήμα προς το Χόλιγουντ, συμμετέχοντας πλέον σε αμιγώς αμερικάνικες παραγωγές. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Δαλιανίδη, γυρίζει στην Φίνος Φιλμ δύο ταινίες πλάι στην Ζωή Λάσκαρη, τον “Εγωισμό” και τη “Στεφανία“, που άφησαν εποχή. Δεν άργησε όμως να ξαναφύγει για την Αμερική, όπου πρωταγωνίστησε σε ταινίες που έκαναν μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπως το “Διαμάντι του Νείλου” και “Ράμπο 3”.
Συνολικά ο Σπύρος Φωκάς έπαιξε σε 36 ταινίες, 2 εκ των οποίων της Φίνος Φιλμ. Σε όλη την κινηματογραφική καριέρα του έπαιξε με επιτυχία σε πάνω από 30 ταινίες, οι περισσότερες στην Ιταλία και στην Αμερική, και αξίζει να αναφερθεί ότι έγινε ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός, και από τις εμφανίσεις του σε γνωστά θέατρα του εξωτερικού.
Σημαντική τέλος ήταν και η παρουσία του στην ελληνική τηλεόραση, πρωταγωνιστώντας σε κοινωνικές και δραματικές σειρές, ανάμεσά τους οι: “Ανατομία ενός εγκλήματος”, “Δύο ξένοι”, “Οι κληρονόμοι”, “Της αγάπης μαχαιριά”, “Φιλί ζωής” κλπ. Για έναν άνθρωπο σαν τον Σπύρο Φωκά, έχοντας κάνει διεθνή καριέρα και έχοντας πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες παραγωγές στην Ευρώπη και στο Χόλιγουντ, η βιογραφία του έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για το αναγνωστικό κοινό.
Το βιβλίο του με τίτλο, “Σπύρος Φωκάς – Ένα πέρασμα…” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια στον ΙΑΝΟ, ενώ συγγραφέας του είναι ο Δημήτρης Μπούκουρας. H βιογραφία αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ζωής του και αφηγείται σπάνια περιστατικά με πολλούς διάσημους καλλιτέχνες του Χόλιγουντ.
Ο Σπύρος Φωκάς έκανε τέσσερις γάμους και δεν απέκτησε βιολογικά παιδιά. Ωστόσο ήταν πατριός της κόρης της τέταρτης συζύγου του, Λίλιαν Παναγιωτοπούλου Φωκά, με την οποία ήταν παντρεμένος από το 2013.
Ο Σπύρος Φωκάς έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών μετά από προβλήματα υγείας στις 10 Νοεμβρίου του 2023, σε κέντρο αποκατάστασης στην Ελευσίνα, όπου νοσηλευόταν από το καλοκαίρι του 2023 σε ηλικία 86 ετών. Κατόπιν επιθυμίας του, η σορός του αποτεφρώθηκε στη Ριτσώνα.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αποχαιρέτησε τον Σπύρο Φωκά
Η είδηση για τον θάνατο του Σπύρου Φωκά βρίσκει την κινηματογραφική μας κοινότητα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, την ημέρα της τιμητικής προβολής της ταινίας «Σόνια», στο πλαίσιο του αφιερώματος του Φεστιβάλ στον Τάκη Κανελλόπουλο. Στο έργο αυτό δεσπόζει η ώριμη αρρενωπότητα του Σπύρου Φωκά δίπλα στην αέρινη Αντιγόνη Δουδούμη.
Όταν γυρίστηκε η «Σόνια», το 1980, ο Σπύρος Φωκάς ήταν ήδη ένας Έλληνας διεθνής σταρ του κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία του, το 1959, το «Ματωμένο ηλιοβασίλεμα» του Ανδρέα Λαμπρινού τον έφερε στις κοσμοπολίτικες Κάννες, την πύλη για ό,τι ακολούθησε στην Ιταλία και στο Χόλιγουντ.
Έπαιξε στο εμβληματικό δράμα «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» του Λουκίνο Βισκόντι (μαζί με την Κατίνα Παξινού), στο «Ο θάνατος ενός φίλου» του Φράνκο Ρόσι (κερδίζοντας βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο) και σ’ άλλες ταινίες γνωστών δημιουργών. Μετά ήρθε το Χόλιγουντ, όπου το φιζίκ του ταίριαξε με το στερεότυπο της ομορφιάς που εξέπεμπαν το πρόσωπο και η φιγούρα του Ανατολίτη.
Στην Ελλάδα και στον κλασικό πια κινηματογράφο της, αξέχαστη θα μείνει η παρουσία του στην ταινία «Στεφανία» του Γιάννη Δαλιανίδη, στο πλευρό της Ζωής Λάσκαρης.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά του στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα του με την αγάπη τους και την εκτίμησή τους.
Το συλλυπητήριο μήνυμα της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη
Πληροφορούμενη τον θάνατο του Σπύρου Φωκά η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Με θλίψη αποχαιρετούμε τον ηθοποιό Σπύρο Φωκά, έναν από τους γνωστότερους και αγαπητότερους εκπροσώπους του θεάματος, με σημαντική κινηματογραφική καριέρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε, το 1959, το “Ματωμένο Ηλιοβασίλεμα”, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και υπήρξε η αφετηρία της διεθνούς καριέρας του.
Η πρώτη εμφάνισή του στη ξενόγλωσση ταινία “Morte di un amico”, ιταλικής παραγωγής, του άνοιξε το δρόμο για τα αμερικανικά κινηματογραφικό στούντιο.
Η επιβλητική παρουσία του και η ευρεία γκάμα του, του επέτρεψαν να ερμηνεύσει σημαντικούς ρόλους στον ελληνικού και διεθνή κινηματόγραφο, ενώ έπαιξε και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Με την παρουσία του σηματοδότησε μερικές από τις πιο σημαντικές καλλιτεχνικές δημιουργίες του ιταλικού κινηματογράφου (όπως «Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του», του Λουκίνο Βισκόντι) αλλά και μερικές από τις εμπορικότερες ταινίες του Χόλυγουντ (όπως το “Διαμάντι του Νείλου” και “Ράμπο 3”).
Σημαντική ήταν η διαδρομή του και στο θέατρο, κυρίως σε μεγάλες σκηνές του εξωτερικού. Κοσμοπολίτης, ευγενής, εργατικός, προσηνής και ταυτόχρονα διονυσιακός και απολλώνιος, ο Σπύρος Φωκάς ήταν ωραίος ως Έλληνας. Θα μας τον θυμίζει το έργο του.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του και στους πολλούς φίλους του.
Η ταινία, “Aliki My Love” προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 235.890 εισιτήρια. Ήρθε στην 14η θέση σε 92 ταινίες.
Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν το 1962 και έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο με καθυστέρηση στις 10 Ιουνίου 1963. Στην Ελλάδα, η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε με ακόμα μεγαλύτερη καθυστέρηση, στις 23 Μαρτίου 1964.
Στο εξωτερικό η ταινία προβλήθηκε με τον τίτλο “Aliki My Love“, στην Ελλάδα με τον τίτλο “Αλίκη” και σε Ισπανόφωνες χώρες με τον τίτλο “Aliki Mi Amor“.
Η ταινία είναι Αγγλικής και Ελληνικής παραγωγής και η γλώσσα αυτής, Αγγλική & Ελληνική.
Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο στο έργο του George St. George, “The Tales of Ios”.
Πρόκειται για την πρώτη από τις δύο ξένες ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η δεύτερη ήταν το “Siralardaki Heyecanlar” το 1963.
Μετά την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της ταινίας “Μανταλένα” στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, η Αλίκη είχε στο νου της το ξεκίνημα μιας διεθνούς καριέρας. Η ταινία πραγματοποιήθηκε με προτροπή της Αλίκης Βουγιουκλάκη στον Φιλοποίμενα Φίνο με αυτόν τον σκοπό και είχε ένα βασικό κοινό σημείο με την “Μανταλένα” -η Αλίκη ήταν και πάλι η νησιωτοπούλα με το μαύρο μαντήλι. Πέρα από το διαφορετικό σενάριο, η βασική διαφορά με την “Μανταλένα” ήταν στους ξένους συμπρωταγωνιστές και στην Αγγλική γλώσσα για την προώθηση της ταινίας στην ξένη αγορά.
Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην Ίο, όπου οι τεχνικοί και το καστ είχαν να αντιμετωπίσουν αρκετά προβλήματα, κυρίως λόγω των ιδιοτροπιών του ξένου σκηνοθέτη της.
Ο Φιλοποίμην Φίνος επένδυσε στην ταινία 9.000.000 δραχμές, πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή, έχοντας εντάξει στην ταινία ανθρώπους από το εξωτερικό, όπως ο Αυστρο-Ούγγρος σκηνοθέτης του Hollywood, Rudolph Maté, ο οποίος ήταν προηγουμένως επιτυχημένος διευθυντής φωτογραφίας με ταινίες όπως η “Τζίλντα” (“Gilda”) (’46) στο ενεργητικό του και ηθοποιοί όπως ο Βρετανός Wilfrid Hyde-White, ο οποίος έγινε ευρέως γνωστός δύο χρόνια μετά ως Colonel Pickering στην ταινία “Ωραία μου Κυρία” (“My Fair Lady”) το 1964 και ο Βρετανός Jess Conrad. Λαμπρές πρεμιέρες επίσης διοργανώθηκαν για την ταινία από τον Φίνο στο Λονδίνο και την Αθήνα. Στο εξωτερικό, τη διανομή της ταινίας ανέλαβε η “Lionex Films”, η οποία είχε έδρα τη Νέα Υόρκη. Δυστυχώς όμως η ταινία δεν είχε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία στο εξωτερικό αλλά ούτε και στην Ελλάδα και επομένως δε σηματοδότησε την έναρξη μιας διεθνούς καριέρας για την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Σύμφωνα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” τον Ιανουάριο του 1993, ο σκηνοθέτης της ταινίας, Rudolph Maté, είπε για την ίδια ότι “η Αλίκη είναι το εκφραστικότερο πρόσωπο που έχω συναντήσει στον κινηματογράφο”. Σύμφωνα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ίδια εκπομπή, “η ταινία δεν τράβηξε, διότι επιχείρησαν να κάνουν μια αντιγραφή της “Μανταλένας”.
Η ταινία κέρδισε το βραβείο παραγωγής του Συμβουλίου Κινηματογράφου της Νότιας Καλιφόρνιας.
Η ιστορία της ταινίας, με την μορφή σινε-ρομάντσου, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Θησαυρός” για 19 εβδομάδες.
Λέγεται ότι ο Φιλοποίμην Φίνος, μετά την πρώτη προβολή της, δεν επιθυμούσε να ξαναπροβληθεί ποτέ η ταινία αυτή και για τον λόγο αυτό παρέμεινε κλειδωμένη στο Αρχείο της “Φίνος Φιλμ“.
Η ταινία δεν έχει προβληθεί ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση και δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ σε βίντεο ή DVD.
Πρόκειται για την 18η ταινία που γύρισε η Αλίκη Βουγιουκλάκη – ακολούθησε η ταινία “Ταξίδι” η οποία γυρίστηκε επίσης το 1962.
Περίληψη: Ο Μπάρι, ένας φουκαράς playboy, προσδοκά να πλουτίσει με την κληρονομιά ενός θείου του, βασιλιά της σάλτσας και των ψητών. Ο δικηγόρος του, όμως, τον πληροφορεί ότι το μυστικό της σάλτσας χάθηκε μαζί με τον θείο του και ότι δεν υπάρχει τίποτα κληρονομήσιμο, εκτός από ένα νησάκι στο Αιγαίο, με το όνομα Ευτυχία, από το οποίο καταγόταν ο θείος του. Για το νησί ενδιαφέρεται και ένας ξενοδόχος, ο Ρίτσαρντ, ο οποίος σχεδιάζει να το κάνει τουριστικό θέρετρο και έτσι οι δυο άνδρες έρχονται εσπευσμένα στην Ελλάδα. Στην “Ευτυχία” συναντούν την όμορφη δασκάλα Αλίκη και τη μητέρα της Άννα. Οι δύο γυναίκες είναι αποφασισμένες να εμποδίσουν την εγκατάσταση των ξένων στο νησί. Η ομορφιά της Αλίκης σαγηνεύει τον Μπάρι και ο Ρίτσαρντ σκλαβώνεται από την υπέροχη μαγειρική της Άννας. Μια μέρα, όμως, ο Ρίτσαρντ ανακαλύπτει ότι η Άννα κατέχει το μυστικό της περίφημης σάλτσας, με το οποίο ο Μπάρι μπορεί να γίνει πραγματικά πλούσιος…
Ο Κώστας Κακκαβάς είναι Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου.Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936 και φοίτησε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου απ' όπου...
