O κανόνας θέλει τους ανθρώπους όσο μεγαλώνουν να γίνονται ολοένα και πιο συντηρητικοί σε κάθε έκφανση της ζωής τους. Ευτυχώς αυτό δεν ισχύει για όλους. Και λέμε ευτυχώς, διότι ο συντηρητισμός δεν βοηθάει στην εξέλιξη και στην πρόοδο.
Ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν ένας άνθρωπος που πάντα ρίσκαρε, δημιουργώντας πολλές φορές ταινίες που ξέφευγαν από τα καθιερωμένα. Ο ίδιος αποτελούσε την εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα, δεδομένου ότι όσο περνούσαν τα χρόνια, καινοτομούσε ολοένα και περισσότερο.
Έτσι, το 1974, τρία μόλις χρόνια πριν η Φίνος Φιλμ γυρίσει την τελευταία της ταινία, αποφασίζει να ρισκάρει, δημιουργώντας μια δραματική ταινία, η οποία εστίαζε στα πιο απόκρυφα και ανεξερεύνητα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Και μάλιστα με ηθοποιούς που δεν ήταν «εμπορικοί», αλλά σίγουρα ήταν εξαιρετικοί και ιδιαίτερα ποιοτικοί. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την σπουδαία ελληνίδα ηθοποιό Αιμιλία Υψηλάντη, η οποία πρωταγωνιστούσε.
Η τελευταία, στο σύνολο της μεγάλης καριέρας της συμμετείχε σε 18 ελληνικές ταινίες, οι περισσότερες από τις οποίες πάντως μάλλον στις εμπορικές ανήκαν. Ωστόσο η μεγάλη της προσφορά στο θέατρο ήταν εκείνη που την καταξίωσε και την κατέταξε στους λεγόμενους «ποιοτικούς» ηθοποιούς – όρο με τον οποίο δεν συμφωνούμε, στο βαθμό που διαχωρίζει άδικα τους ηθοποιούς.
Η ταινία λοιπόν που γύρισε το 1974 με τον Φίνο είχε τίτλο, “Γυμνοί στο χιόνι“, σε συμπαραγωγή με την Κύκλος Φιλμ.
Η υπόθεση ήταν η εξής, σύμφωνα με την Φίνος Φιλμ: «Μια ώριμη συγγραφέας και λαογράφος που ζει απομονωμένη στο Πήλιο, βρίσκει κάποια μέρα μισοθαμμένο στο χιόνι έναν νεαρό, ο οποίος είναι δραπέτης των φυλακών.
Τον περιθάλπει και ακολούθως τον ερωτεύεται με πάθος. Όταν έρχεται η κόρη της να μείνει μαζί της για λίγες μέρες, ερωτεύεται και εκείνη το νεαρό δραπέτη, ο οποίος ανταποκρίνεται στα αισθήματά της. Η μητέρα θα γεμίσει από ανείπωτο φθόνο με τραγικά αποτελέσματα». Και το αποτέλεσμα ήταν τελικά να σκοτώσει τον νεαρό με τα ίδια της τα χέρια.
Μοναδική η δραματική ερμηνεία της Υψηλάντη, που αναλαμβάνει το βάρος να «σηκώσει» πάνω της όλη την ταινία, καθήκον στο οποίο ανταποκρίνεται μεν, ωστόσο η ένταση των καταστάσεων που καταγράφονται είναι τόσο μεγάλη που ουσιαστικά λειτουργεί ανασταλτικά στην προσπάθειά της.
Δεν πρόκειται για «κακή», αλλά για μια «βαριά» ταινία, με αργούς διαλόγους και εξέλιξη αργή, που γίνεται σκόπιμα, με στόχο να βάλει τον θεατή σε σκέψεις και προβληματισμούς. Κάτι που συμβαίνει πολύ εύκολα και ίσως λυτρωτικά για τον τελευταίο.
Το σενάριο αγγίζει εξάλλου με «υπόκωφο» τρόπο την ανταγωνιστική διάθεση που κρύβεται διαχρονικά στη σχέση μητέρας-κόρης, η οποία στην περίπτωση της ταινίας βέβαια είναι ακραία και οδηγεί στην καταστροφή.
Πολύ καλοί στο ρόλο τους οι άλλοι δύο πρωταγωνιστές, ο Χρήστος Σπυρόπουλος και η Αλίκη Ζάννου. Μαζί τους στην ταινία συμμετείχαν ακόμα οι Νίκος Βανδώρος, Δημήτρης Ζακυνθινός, Τούλα Δράκου, Ελένη Δακορώνια, Δημήτρης Αρώνης, Κώστας Ρήγας, Bob Behling.
Η ταινία, “Γυμνοί στο χιόνι” έγινε δεκτή με θετικές κριτικές, ωστόσο το κοινό δεν την εκτίμησε όσο της άξιζε, αφού την κατέταξε στην 30η θέση από πλευράς εισπράξεων ανάμεσα στις 44 ταινίες της σεζόν 1973-1974. Έκοψε μόλις 39.044 εισιτήρια, στην πρώτη της προβολή, στις 25 Μαρτίου του 1974.
Πέρα όμως από το σενάριο και τους πρωταγωνιστές, η ταινία έχει πολλά ακόμα στοιχεία στα οποία αξίζει να σταθεί κανείς.
Πρώτα από όλα, στο σενάριο και στη σκηνοθεσία που ήταν του Γιώργου Ζερβουλάκου, κορυφαίου κινηματογραφιστή που ξεκίνησε την καριέρα του το 1957, ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία «Μαρία Πενταγιώτισσα».
Κατά δεύτερον, στην καταπληκτική μελωδική μουσική, η οποία ήταν του ανερχόμενου εκείνη την εποχή Λίνου Κόκοτου, ενός εξαιρετικού μουσικού, με σπουδαίο έργο.
Τέλος, στο τραγούδι, όπου η Ελένη Βιτάλη συμμετείχε, σε μια από τις σπανιότατες εμφανίσεις της σε ελληνική ταινία. Παρά το «βαρύ» της χαρακτήρα, η ταινία βλέπεται με μεγάλο ενδιαφέρον από τον συνειδητοποιημένο θεατή και σίγουρα ανήκει στις ενδιαφέρουσες ταινίες της Φίνος Φιλμ.
