Νίκος Σταυρίδης 1910-1987

Ο Νίκος Σταυρίδης ήνας ένας σπουδαίος κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου, έγραψε ιστορία στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία πρωταγωνιστώντας σε 120 ταινίες.

Γεννήθηκε το 1910 στο Βαθύ της Σάμου. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε δουλεύοντας στο μπακάλικο του πατέρα του, ενώ αργότερα έγινε βοηθός καραγκιοζοπαίχτη και βοηθός μηχανικού προβολής. Από μικρός έδειξε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες.

Νεαρός καλλιτέχνης ακόμη, έψαχνε δουλειά στο θέατρο. Τότε του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει ένα νούμερο με την Κούλα Γκιουζέπε στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, ωστόσο δεν τα κατάφερε. Η αποτυχία του κόστισε. Η απογοήτευση ήταν τέτοια που τον οδήγησε στο να πάρει ένα μπουκάλι ούζο και να ανέβει στην Ακρόπολη για να αυτοκτονήσει. Μεθυσμένος όπως ήταν όμως, ξέχασε για ποιο λόγο πήγε στον Ιερό Βράχο και έτσι η αυτοκτονία αναβλήθηκε επ’ αόριστον…

Στην Αθήνα ο Νίκος Σταυρίδης έφτασε το 1928. Δούλεψε σε μια αποθήκη υλικού πολέμου στον Πειραιά, όπου έβαζε αρβύλες κατά μέγεθος. Το μεροκάματό του έφτανε ίσα-ίσα για ένα πιάτο φαγητό και στον Πειραιά πήγαινε καθημερινά με τα πόδια. Η παράσταση στο θέατρο «Έντεν» ήταν αρκετή για να τον πείσει να ασχοληθεί με το μουσικό θέατρο. Την επόμενη χρονιά, πείθοντας με το ταλέντο του, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή στο έργο «Λοβιτούρα». Έκανε έναν λούστρο που γυάλιζε τα παπούτσια του Βασίλη Αυλωνίτη. Η φωνή του ήταν ένα από τα μεγάλα του χαρίσματα, που τελικά του άνοιξε την πόρτα σε μια νέα ζωή…

Το 1939 ο Νίκος Σταυρίδης ασχολήθηκε με την οπερέτα, αλλά από το 1942 και μετά, σχημάτισε θιάσους επιθεώρησης σε συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως η Μαρίκα Νέζερ, ο Τάκης Μηλιάδης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Καίτη Ντιριντάουα, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Σοφία Βέμπο, ο Κώστας Χατζηχρήστος, παίζοντας σε περισσότερα από 100 έργα που απογείωσαν την επιθεώρηση.

Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη ο Νίκος Σταυρίδης έκανε σχετικά αργά, με την κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου «Έλα στο Θείο» το 1950, παραγωγή της Φίνος Φιλμ, και συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες κυρίως του Τσιφόρου, του Λάσκου και του Σακελλάριου, αλλά και του Γλυκοφρύδη, του Γρηγορίου, του Ανδρίτσου και άλλων.

Από τις 120 ταινίες που πρωταγωνίστηκε ο Νίκος Σταυρίδης μόνο οι τρεις ήταν της Φίνος Φιλμ. Έως το 1972 συμμετείχε σε περισσότερες από 120 ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: Η Ωραία των Αθηνών (1954), Οι παπατζήδες (1954), Γραφείο συνοικεσίων (1956), Μπαρμπαγιάννης ο Κανατάς (1957), Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση (1958), Τα κίτρινα γάντια (1960), Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960), Σταμάτης και Γρηγόρης (1962), Η Αθήνα την νύχτα (1962), Κορόιδο Γαμπρέ (1962), Ζητείται τίμιος (1963), Ο αδελφός μου ο τροχονόμος (1963), Ψυχραιμία Ναπολέων (1968), Ξύπνα καημένε Περικλή (1969), Ο άνθρωπος ρολόι (1972).

Το πηγαίο του ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό τον βοήθησε να παίζει αβίαστα. Είχε χαρακτηριστικό γέλιο, δυνατό και κοφτό. Το διαχειριζόταν όπως ήθελε. Εκεί που ξεκαρδιζόταν, εκεί απότομα σοβάρευε. Στην ταινία «Ο Εξυπνάκιας», ο διάλογος με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ που υποδυόταν τον αφελή υποψήφιο υπάλληλο είναι ένα από τα αυτοσχεδιαστικά ντοκουμέντα του ηθοποιού.

Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν το αφεντικό που έψαχνε απεγνωσμένα έναν…βλάκα γιατί είχε απογοητευτεί από τις πρωτοβουλίες των έξυπνων υπαλλήλων του. Γι’ αυτό άλλωστε όταν τον συνάντησε, η κρίσιμη ερώτηση που του έκανε ήταν «Είσαι βλάκας;»

Ατάκες όπως το «γλου γλου γλου» στην ταινία «Ευτυχώς τρελάθηκα», η σκηνή με τον Γκιωνάκη στα «Κίτρινα Γάντια» που του ζητούσε πορτοκαλάδα από πορτοκάλια και λεμονάδα από λεμόνια, είναι από τις πιο χαρακτηριστικές στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

Η συνύπαρξη του με την Γεωργία Βασιλειάδου στην «Ωραία των Αθηνών», μαζί με τους Μίμη Φωτόπουλο και Βασίλη Αυλωνίτη αποτελούσε την πιο επιτυχημένη συνταγή για την κωμωδία.

Αλησμόνητος είναι και ο «γερμάς», το χαϊδευτικό της πλανεύτρας Πόπης Λάζου στην ταινία «Τρίτη και 13», όπου έπαιξε το ρόλο ενός ακραία προληπτικού άντρα που δημιουργούσε συνεχώς μπελάδες με τις βασκανίες και τις γρουσουζιές που πίστευε ότι τον κυνηγούσαν.

Ο Νίκος Σταυρίδης δεν είχε την ομορφιά του Παπαμιχαήλ ούτε τις κατακτήσεις του Αλεξανδράκη. Παρόλα αυτά παντρεύτηκε τρεις φορές και παραδεχόταν ότι οι γυναίκες ήταν η αδυναμία του. Ωστόσο η τραγική απώλεια της πρώτης του συζύγου τον σημάδεψε. Η 27χρονη Ντόρας Καριώτου ήταν μια νέα ηθοποιός, με ταλέντο. Μόλις παντρεύτηκαν ανακάλυψαν ότι έχει όγκο στο κεφάλι. Πήγε στο εξωτερικό για θεραπείες, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.

Ο Νίκος Σταυρίδης θυμόταν τις στιγμές και την δύναμη που έπρεπε να δείξει πάνω στη σκηνή: «Πέθανε στην Αγγλία, μετά από μία εγχείρηση όγκου στο κεφάλι. Εγώ γύρισα στη Θεσσαλονίκη σωστό ράκος. Έπαιζα τότε στο Μετροπόλ. Βγήκα στη σκηνή. Το θέατρο ήταν κατάμεστο. Το γεγονός του θανάτου της γυναίκας μου είχε μαθευτεί. Ξαφνικά την είδα σαν όραμα μπροστά μου. Έχασα τα λόγια μου. Στην πλατεία φάνηκαν τα πρώτα μαντίλια που σφούγγιζαν κλαμένα μάτια. Έπαιζα κωμωδία και αντί να γελάει ο κόσμος, έκλαιγε, και μάλιστα με λυγμούς. Πλησίαζε στο τέλος το νούμερό μου, όταν άρχισε να φτάνει στην πλατεία ένα βουητό “Φτάνει, φτάνει, φτάνει…”. Και μετά ένα ξέφρενο χειροκρότημα».

Ο Νίκος Σταυρίδης παντρεύτηκε άλλες δυο φορές και απέκτησε μια κόρη που λάτρευε, την Δανάη. Τελικά γηροκομήθηκε από την Μαρίνα Παυλίδη, κόρη της τελευταίας του συντρόφου, στο σπίτι του στη Κάτω Κηφισιά έχοντας σαν εγγόνια του τα δύο της παιδιά.

Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν και φανατικός Ολυμπιακός. Δεν έλειπε ποτέ από τις εξέδρες του σταδίου Γ. Καραϊσκάκης και φρόντισε να λέει κάτι για την αγαπημένη του ομάδα, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Υβ Τριαντάφυλλος, φώναζε συνεχώς Υβ-Υβ, που ήταν και το σχετικό σύνθημα της εποχής. Μια φορά που ο ποδοσφαιριστής πήγε στο θέατρο να τον παρακολουθήσει, ο Σταυρίδης τον ανέβασε στην σκηνή.

Επιπλέον ο Νίκος Σταυρίδης ήταν ιδιαίτερα απλός και προσιτός. Προτιμούσε να βλέπει τις ταινίες του σε θερινά σινεμά ανάμεσα στο κοινό, παρά να παρευρίσκεται στις επίσημες πρεμιέρες.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στην εφημερίδα «Ακρόπολις» ο Νίκος Σταυρίδης είχε αποκαλύψει ότι η αποχώρηση του από τη σκηνή θα σήμαινε και το τέλος της ζωής του. Η κατώτερη σύνταξη που του αναλογούσε ήταν 7.000 δραχμές. «Δεν θέλω σύνταξη παρηγοριάς. Προτιμώ να πεθάνω, πριν αναγκαστώ να πάρω αυτά τα χρήματα. Θα είναι μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Δεν θα μπορέσω να ζήσω», έλεγε στη δημοσιογράφο, Μαίρη Παραπονιάρη. Παραδέχτηκε με πικρία ότι παρά το έργο που προσέφερε, δεν ανήκε στους καλά αμειβόμενους ηθοποιούς.

Ο Νίκος Σταυρίδης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών, στη γενέτειρά του τη Σάμο, στις 12 Δεκεμβρίου του 1987 και κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα στην Κηφισιά.

Νίκος Σταυρίδης: Φιλμογραφία

Πληροφορίες άρθρου: enikos.gr