Το 1965, τρεις από τις κορυφαίες εταιρείες κινηματογραφικών παραγωγών, η Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, η Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης και ο Κλέαρχος Κονιτσιώτης συμπράττουν για να δημιουργήσουν την «Επιστροφή», μια ταινία, η οποία πρώτα απ’ όλα ξεχώρισε για το ξεχωριστό της σενάριο και κατά δεύτερον για τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της.
Όπως αυτή της Έλλης Φωτίου (από τις σπάνιες περιπτώσεις που εμφανίστηκε σε ελληνική ταινία χωρίς τον Στέφανο Ληναίο), η οποία με την ερμηνεία της στην ταινία «Η Επιστροφή», απέσπασε το Α’ βραβείο γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ο εφοπλιστής Δημήτρης Βαλέντης (Αλέκος Αλεξανδράκης) αφήνει για λίγο την κόρη του και τους καλεσμένους του και καταφεύγει σε ένα κοντινό ταβερνάκι, στο οποίο στο παρελθόν είχε ζήσει πολλές ευχάριστες στιγμές.
Οι μνήμες τον κατακλύζουν και η ζωή του ξετυλίγεται μέσα από οδυνηρές εικόνες. Η κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η αιτία αναβολής του γάμου του με την Άννα (Έλλη Φωτίου). Τότε υπηρετούσε στη βασιλική αεροπορία και με το αεροπλάνο του έπεσε στη θάλασσα, όπου σώθηκε μεν από τους Άγγλους οι οποίοι τον μετέφεραν στο Κάιρο, στην Αθήνα όμως τον θεωρούσαν νεκρό.
Η αναπάντεχη επιστροφή του, μετά την απελευθέρωση, προκάλεσε μεγάλη ταραχή σε πολλούς. Η ίδια η αγαπημένη του είχε γίνει πόρνη και, μολονότι εξακολουθούσε να τον αγαπά, δεν μπορούσε να τον αντικρίσει. Έτσι, επειδή δεν μπορούσε να του πει την αλήθεια, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.
Μια ιστορία που σήμερα μπορεί να φαντάζει «τραβηγμένη», ωστόσο ο πόλεμος και η ανέχεια εκείνης της εποχής πολλές φορές οδηγούσαν τους ανθρώπους στα άκρα, για να καταφέρουν να επιβιώσουν.
Κι αυτό δυστυχώς, ισχύει διαχρονικά. Απλά οι καταστάσεις του σήμερα δεν είναι τόσο δύσκολες όσο τότε.
Η σκηνοθεσία ήταν του Ερρίκου Ανδρέου και το σενάριο των Αντώνη Σαμαράκη και Πάνου Κοντέλη.
Στις 5 Απριλίου του 1971 κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους της Αθήνας και του Πειραιά μια ελληνική ταινία που έμεινε στην ιστορία του ελληνικού σινεμά για δύο λόγους.
Σκηνή από την ταινία, “Ο κατεργάρης”.
Πρώτα από όλα γιατί ήταν η τελευταία ασπρόμαυρη ταινία της Φίνος Φιλμ και δεύτερον διότι ήταν η μοναδική με πρωταγωνιστή τον Χρόνη Εξαρχάκο.
Πρόκειται για την ταινία «Ο Κατεργάρης», η οποία αποτελούσε κινηματογραφική μεταφορά του έργου των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη «Πάρτι για Νέους». Ο Εξαρχάκος υποδύεται στην ταινία τον Χρόνη, έναν υπάλληλο του οποίου η αδελφή (Νόρα Βαλσάμη) κάνει ένα πάρτι σπίτι της, καλώντας σε αυτό και τον γιο του Προέδρου της εταιρείας του.
Ο τελευταίος είναι πολύ αυστηρών αρχών και κατακρίνει την ενέργεια αυτή, η οποία ωστόσο αντί να οδηγήσει τον Χρόνη στην απόλυση, τον οδηγεί σε …συγγένεια με τον Πρόεδρο (Γιάννης Μιχαλόπουλος), αφού ο γιος του (Λευτέρης Βουρνάς) τελικά παντρεύεται την αδελφή του Χρόνη.
Και ως …μπόνους, ο Χρόνης γίνεται Διευθυντής της εταιρείας, επιτυγχάνοντας σημαντικές επιχειρηματικές νίκες γι’ αυτήν. Μάλιστα η διεξαγωγή του «αμαρτωλού» αυτού πάρτι έδωσε την μοναδική ατάκα «To know us better» («του νόου ας μπέτε» στα…ελληνικά), η οποία ακούγεται ακόμα και σήμερα στις καθημερινές συζητήσεις των Ελλήνων. Ιδιαίτερη αναφορά ωστόσο πρέπει να γίνει και στην μοναδική ερμηνεία του Σπύρου Καλογήρου, ο οποίος υποδύεται τον αυστηρό θείο του Χρόνη, Πλούταρχο, ο οποίος δεν θέλει να ενδώσει στον γάμο της κόρης του με τον δικηγόρο που αγαπά.
Εξαιρετική η εμφάνιση και του Γιάννη Πουλόπουλου, ο οποίος ερμηνεύει μοναδικά το τραγούδι «Ποια νύχτα σε έκλεψε».
Η διάρκεια της ταινίας είναι 88 λεπτά και στην πρώτη προβολή της έκοψε 157.614 εισιτήρια.
O Ντίνος Ηλιόπουλος αναμφίβολα αποτελεί ένα από τα πιο βαριά «χαρτιά» του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου, έχοντας πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες ταινίες, στις οποίες κατέθεσε σπουδαία δείγματα του ταλέντου του.
Αν ωστόσο αναζητήσει κανείς μια ταινία στην οποία πραγματικά ο Ηλιόπουλος υπερβαίνει ακόμα και τον εαυτό του, τότε σίγουρα αυτή είναι η ταινία «Οι κυρίες της αυλής». Κι αυτό γιατί με τη βοήθεια και του σεναρίου, ο Ηλιόπουλος προκαλεί άφθονο γέλιο με τις μνημειώδης ατάκες του και τα ευφυολογήματά του, τα οποία μόνο το σπουδαίο ταλέντο του θα μπορούσε να αναδείξει.
Σκηνή από την ταινία, “Οι κυρίες της αυλής”.
Όπως μας πληροφορεί η Φίνος Φιλμ, πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Άλφρεντ Ζερί «Το Έκτο Πάτωμα» και αποτελεί την τελευταία συμμετοχή του Ντίνου Ηλιόπουλου σε ταινία της εταιρείας, για την οποία λέγεται ότι είχε αμειφθεί με το ποσό των 90.000 δραχμών, ποσό που θεωρούνταν πολύ μεγάλο για εκείνη την εποχή.
Η ταινία γυρίστηκε για τον κινηματογράφο μετά την μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ντίνου Ηλιόπουλου, την περίοδο 1964-65 στο θέατρο Γκλόρια. Μάλιστα, ο τότε νεαρός Βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε παρακολουθήσει την πρεμιέρα του θεατρικού έργου και είχε συγχαρεί τον ηθοποιό για την έξοχη ερμηνεία του.
Αυτό ωστόσο που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος που έχει δει την ταινία είναι πως το μωρό που εμφανίζεται σε αυτή ως παιδί του Ηλιόπουλου, είναι πράγματι δικό του παιδί, η Εβίτα, η οποία τότε ήταν μόλις δύο ετών.
Όσον αφορά στην υπόθεση του έργου, αυτή παρακολουθεί τη ζωή ενός φτωχού ζωγράφου, του Πίπη, ο οποίος ζει στην αυλή ενός παλιού σπιτιού και είναι μονίμως άφραγκος. Οι συγκάτοικοι της αυλής βοηθάνε τον Πίπη όσο μπορούν οικονομικά, αφού εκείνος τους προσφέρει άφθονο κέφι με τα σκαρφίσματά του.
Γύρω από τον ίδιο πλέκονται ειδύλλια και χωρισμοί, προκαλώντας ευχάριστα, αλλά και δυσάρεστα μπερδέματα. Σκηνοθέτης ήταν ο Ντίνος Δημόπουλος, σε σενάριο Δημήτρη Γιαννουκάκη και μουσική Μίμη Πλέσσα.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 9 Απριλίου του 1966 και πήρε την 10η θέση ανάμεσα στις 101 παραγωγές εκείνης της χρονιάς, κόβοντας 338.081 εισιτήρια.
Μια γλυκιά παρουσία, και ένα μεγάλο ταλέντο, η Καίτη Φίνου, έτσι όπως προβλεπόταν και από το στερέωμα, την ώρα που γεννήθηκε.
Μια παρουσία που μόνο προσέφερε, αι ίσως και να της χρωστάει ηζωή λίγη αναγνώριση παραπάνω.
Ο κόσμος την αγάπησε φυσικά όπως της άξιζε και της αξίζει. Όμως, μιας και το μεγάλο της ταλέντοδεν έχει ακόμα, όπως η ίδια λέει, και όπως καταλαβαίνουμε, δικαιωθεί, θα ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι να την δούμε, σε ρόλους που να περικλείουν την ωριμότητα και την εμπειρία της.
Η Καίτη Φίνου υπήρξε μία από τις πιο θελκτικές παρουσίες της οθόνης και του θεάτρου. Η στέρεη αι γήινη παρουσία της, πάντα έχει ωστόσο και κάτι το πολύ φλογερό, όπως και το ταπεραμέντο της. Λογικό. Είναι Αιγόκερως με ωροσκόπο Τοξότη.
Γενικά ο γενέθλιος χάρτης της παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, και χαιρόμαστε πολύ που είδαμε ότι το καλλιτεχνικό της πεπρωμένο δεν έχει οριστικοποιηθεί, και έχει μπροστά της τουλάχιστον μία, αν όχι περισσότερες, ευκαιρίες να καταγραφεί το μοναδικό της ταλέντο, στην πιο ώριμη εκδοχή του. Μπορούμε με πολλή ελπίδα, να περιμένουμε μια ταινία με την Καίτη Φίνου, που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της Ντάμας που είναι πλέον. Και αυτό το λέμε, διότι ο Βόρειος Δεσμός της Σελήνης είναι στην Παρθένο.
Και ο Βόρειος Δεσμός, είναι καρμικό θέμα, αφορά το πού τείνει η προσωπικότητα στην παρούσα φάση. Η Καίτη Φίνου, με Βόρειο Δεσμό στο καρμικό και δυνατό ζώδιο της Παρθένου, που είναι το ζώδιο της συγκομιδής, δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει την καριέρα της.
Οι μεγάλες αρετές της Καίτης Φίνου, είναι η σύνεση, η πειθαρχία, ο σεβασμός, η ωριμότητα, η υπομονή, όλα χαρακτηριστικά του Αιγόκερου, που φωτίζονται ακόμα περισσότερο από τον Ωροσκόπο της, τον Τοξότη.
Ο Αιγόκερως, είναι το πιο ώριμο από τα ζώδια της Γης. Και είναι και πάρα πολύ σημαντικό ζώδιο στην εσωτερική αστρολογία . Από τον άξονα Αιγόκερου – καρκίνου, ο άνθρωπος μπαίνει μέσα στην μεγάλη περιπέτεια της ζωής, και ο Αιγόκερως είναι ο άρχοντας, κατά απόλυτο τρόπο, αυτής της πραγματικότητας. Ανήκει στα παρορμητικά ζώδια, κάτι που φαίνεται από την γεμάτη αυτοπεποίθηση, αλλά και νεανικό σφρίγος, καριέρα και πορεία της Καίτης Φίνου. Ο Κυβερνήτης του Αιγόκερου, ο Κρόνος, είναι ο Γιγάντιος Φύλακας του πλανητικού μας συστήματος, που απονέμει δικαιοσύνη . Η Καίτη Φίνου είναι από τους ανθρώπους που είναι σωστό να μην τους αδικήσει κάποιος, γιατί θα αυξήσει το καρμικό του χρέος, έστω και αν η ίδια δεν αντιληφθεί την αδικία. Ο άγρυπνος φρουρός της την προστατεύει πάντα.
Η χρονιά που έρχεται θα είναι ιδιαίτερα καλή για την Καίτη Φίνου, και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο, μετά ειδικά από την σύνοδο του Κρόνου με τον ήλιο, που συμβαίνει αυτήν την στιγμή.
Εμείς να ευχηθούμε από καρδιάς τα καλύτερα σε μια γλυκύτατη παρουσία του ελληνικού θεάτρου, και να απολαύσουμε την όμορφη εξομολόγηση που παραχώρησε στο oroskopos.tv.
-Ποια εποχή του χρόνου σου αρέσει πιο πολύ και γιατί;
Κ.Φ Xειμώνας και καλοκαίρι. Κάποτε μόνο το καλοκαίρι γιατί λατρεύω τη θάλασσα, αλλά μεγαλώνοντας οι ορμόνες τρελαίνονται και ζεσταίνεσαι! Οπότε και τον χειμώνα τον λατρεύω…
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός;
Κ.Φ Κανένας συγκεκριμένα…Αν πάω κάπου θα ήθελα ηρεμία, θάλασσα, ησυχία και μόνη….
-Τι σου αρέσει να κάνεις τον ελεύθερό σου χρόνο; Πως είναι το 24 ωρο σου;
Κ.Φ Έχω πολύ ελεύθερο χρόνο γιατί ξέρουμε όλοι τι γίνεται πια με το θέατρο ..Μια-δύο παραστάσεις την βδομάδα για χειμώνα…και αν σταθείς τυχερός παίζεις κάπου και το καλοκαίρι…Οπότε τον ελεύθερο χρόνο μου τον περνάω περισσότερο στην σελίδα που μόλις δημιούργησα. Πρέπει να έχω κάποια διαστροφή, γιατί ψάχνω να δω όπου έχει ενημέρωση….κουβεντούλα για λίγο στο διαδίκτυο(φεις,τουιτερ)με τους φίλους μου και φυσικά τώρα το καλοκαίρι μπάνια, μπάνια, μπάνια… Εκτός απ’αυτά που σου είπα υπάρχουν στιγμές φοβερής ανίας…αλλά τις παλεύω, να μην με καταβάλλουν.
-Ποια είναι τα αγαπημένα σου φαγητά και ο μεγαλύτερός σου πειρασμός;
Κ.Φ Λατρεύω όλα τα φαγητά(φαίνεται άλλωστε)αλλά εδώ και μια 5αετία θέλω να τρώω όλη μέρα παγωτά…
-Ποιές είναι οι αγαπημένες δουλειές του σπιτιού και ποιες σιχαίνεσαι να κάνεις;
Κ.Φ Καμία δεν είναι αγαπημένη δουλειά στο σπίτι, απλά αναγκάζομαι να κάνω από λίγα κάθε μέρα…μην φανταστείς τρελά πράγματα…Αυτό που σιχαίνομαι είναι το σιδέρωμα…και επειδή έχω πρόβλημα με την μέση μέχρι πρότινος ερχόταν η αδελφούλα μου και το έκανε……
-Τι μουσική ακούς; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Κ.Φ Δεν ακούω μουσική…χρόνια ολόκληρα μέσα σε μαγαζιά μπούχτισα! Αλλά αν αποφασίσω να πάω κάπου 2 φορές τον χρόνο βρίσκομαι σε δίλλημα, γιατί δεν έχω σε κάποιον ιδιαίτερη αδυναμία…Μ’αρέσουν όλοι ανάλογα με την ώρα και την διάθεσή μου…Φυσικά αγαπώ περισσότερο τα καλύτερα παιδιά του χώρου και ας μην έχουν μεγάλο ταλέντο.
-Ποιο είναι το πρότυπό σου;
Κ.Φ Στα νιάτα μου λάτρευα την Αλίκη, τη Λάσκαρη και τη Μπαρντώ…Τώρα θα ήθελα να έχω τις γνώσεις και την μνήμη της Κανέλλη.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Κ.Φ Το πρώτο μου παιδικό που διάβασα κάπου στα 12.Το «πόλεμος και ειρήνη» αλλά λάτρεψα και το «Όσα παίρνει ο άνεμος» και γενικότερα τα περισσότερα του Τένεσι Ουίλιαμς και του Νταν Μπράουν…Μ’αρέσει το μπλέξιμο μικρής πραγματικότητας με κάτι το οποίο δεν ξέρεις αν έχει μέσα αλήθεια και σε πιο σημείο φτάνει η πραγματικότητα…
-Ποια είναι τα προτερήματα και ποια τα ελαττώματά σου;
Κ.Φ Προτέρημα κι ελάττωμα είναι ο εγωισμός μου..Δεν ξέρω να τον χειριστώ σωστά.. -Τι σχέση έχεις με το χρόνο; Bλέποντας να αλλάζει το σώμα σου και το πρόσωπό σου στεναχωριέσαι ή το αποδέχεσαι σαν φυσική εξέλιξη;
Κ.Φ Με συνήθισα γεμάτη και δεν μου κάνει κάτι εντύπωση..θα προτιμούσα να ήμουν βέβαια 10 κιλάπιο αδύνατη για να ντύνομαι με ρούχα που μ’αρέσουν και δεν βρίσκω στο νούμερο μου, αλλά δεν σκάω κιόλας!…Όσο για το πρόσωπο δεν μ’ενοχλούν οι όποιες ρυτίδες αλλά ηχαλάρωση ..Δεν έχω εμμονές …στιγμές τα σκέφτομαι… -Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αξίες για την ζωή σου;
Κ.Φ Θα ήθελα φεύγοντας απ’αυτον τον κόσμο να έχω αφήσει κάτι…δεν το εχω καταφέρει αλλά δεν παύω και να το ψάχνω…η οικογένεια είναι απ’τις αδιαπραγμάτευτες αξίες και οιφίλοι ….
-Tι σε κάνει να γελάς;
Κ.Φ Ένας ετοιμόλογος και έξυπνος άνθρωπος, μια ταινία, η απέναντι που είναι διπλάσια από μένα και φοράει σορτσάκια…….
-Tι σε κάνει να κλαίς;
Κ.Φ Δεν έκλαιγα εύκολα, αλλά με λυπεί για το πως μεγαλώνουν οι νέοι, με τρομάζει όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να χάσω δικό μου άνθρωπο. Τελευταία βάζω ξαφνικά τα κλάματα όταν βλέπω την κατάντια των ανθρώπων στις δύσκολες στιγμές που περνάμε(μιλώ για τους έχοντες και κατέχοντες)
-Τι σε κάνει να ντρέπεσαι;
Κ.Φ Δεν ντρέπομαι ,απλά αισθάνομαι πολλές φορές άχρηστη στην κοινωνία, που δεν έχω την δυνατότητα να προσφέρω στους συνανθρώπους μου…
-Ποιοι είναι οι φόβοι σου;
Κ.Φ Μην πεθάνω ξαφνικά και αργήσουν να με βρουν (γελια)
-Tι δεν συγχωρείς;
Κ.Φ Συγχωρώ τα πάντα σε ότι αφορά εμένα. Αν πειράξουν όμως δικό μου άνθρωπο δεν θα το κλείσω το στοματάκι μου
-Αν έγραφες το βιβλίο της ζωής σου, τι τίτλο θα έδινες;
Κ.Φ «Ζωή μου.
-Yπάρχει κάτι που λείπει από την ζωή σου;
Κ.Φ Ναι κάτι πολύ απλό…Να πάω για ένα μήνα διακοπές σ’ενα ερημονήσι στην Ελλάδα και να είμαι εγώ, ο ουρανός κι η θάλασσα -Έχεις πραγματικούς φίλους; Τι σημαίνει για σένα η φιλία;
Κ.Φ Ναι έχω φίλους. Νομίζω ότι είσαι τυχερός άνθρωπος αν έχεις πραγματικούς φίλους στην ζωή σου.
Κ.Φ Μεγάλο…αλλά δεν τον εννοώ απαραίτητα με άνδρα…βρίσκω κι ερωτεύομαι ένα λουλούδι, ένα τραγούδι, τον περαστικό…Έτσι φτιάχνω το δικό μου παραμύθι, για να μπορώ επιβιώσω σ’αυτη την κοινωνία -Θα ξαναπαντρευόσουν;
Κ.Φ Ναι γιατί όχι…αν μέναμε όμως σε ξεχωριστά δωμάτια ή καλύτερα σε ξεχωριστά σπίτια(σοβαρολογώ!!!)
-Πόσες φορές αγάπησες πραγματικά;
Κ.Φ Ερωτεύθηκα πολλές φορές, παθιάστηκα, αλλά δεν αγάπησα. -Πως σε επηρέασε η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας; Έχεις ανασφάλειες;
Κ.Φ Τώρα καμία. Την κρίση την βίωσα στην ζωή μου πολλά χρόνια πριν, οπότε δεν μου λέει κάτι αυτό που περνάμε. Απλά καταλαβαίνω τους άλλους πως νοιώθουν.Χρειάζεται πολλή δύναμη να το ξεπεράσουν!
-Ποια είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Κ.Φ Σταματησα να κάνω σχέδια . Γιατί ετοίμαζα κάτι ξαφνικά γκρεμιζόταν
-Πως θα έκρινες την μέχρι τώρα επαγγελματική σου πορεία;
Κ.Φ Θα ήμουν αχάριστη προς τον Θεό, αν έλεγα οτι δεν πέρασα καλά μέσα στην δουλειά μου. Θα ήθελα κάποια στιγμή να έδειχνα, το όποιο ταλέντο μου, με διαφορετικά έργα….κι αυτό το κυνηγώ….
-Είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου;
Κ.Φ Γενικα ναι. Δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν, δεν έχω πάρει την δουλειά κάποιας συναδέλφου με δόλια μέσα, ούτε τον άντρα άλλης…ε γιατί να μην τα έχω με μένα καλά;
-Έχεις μετανιώσει για κάποιες δουλειές που έκανες;
Κ.Φ Και φυσικά έχω μετανιώσει
-Με ποιους συναδέλφους σου πέρασες πιο καλά σε δουλειά;
Κ.Φ Με Τέτα,Παυλο,Βιδάλη….Γενικά είναι λίγες οι φορές που περίμενα πως και πως να τελειώσει η δουλειά..ίσως 2-3 σε όλα αυτά τα χρόνια.
O Αλέκος Σακελλάριος ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε την Γεωργία Βασιλειάδου λίγο πριν η ίδια βγει στη σύνταξη και την ανέδειξε σε μια από τις κορυφαίες ελληνίδες ηθοποιούς του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου. Η πρώτη φορά ωστόσο που ο ίδιος της έδωσε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε ταινία ήταν στην «Καφετζού», το 1957.
Πρόκειται για μια από τις ξεχωριστές ταινίες τόσο του Σακελλάριου, όσο και της Φίνος Φιλμ, η οποία ήταν η παραγωγός εταιρεία. Ο Αλέκος Σακελλάριος ήταν ο σκηνοθέτης, σε σενάριο του ίδιου, αλλά και του Γιώργου Ασημακόπουλου. Η «Καφετζού» αποτελεί μια από τις πλέον χαρακτηριστικές ηθογραφίες της εποχής, στην οποία παρουσιάζονται οι δύο όψεις της ζωής: η ανέχεια, αλλά και ο πλούτος.
Σκηνή από την ταινία, “Η καφετζού”.
Ο κακός εννοούμενος πλούτος όμως, ο οποίος χαλάει τους ανθρώπους και αλλοιώνει τον χαρακτήρα τους. Αλλά και η ανέχεια, που αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα, κουτοπονηριές θα έλεγε κανείς, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έκαναν. Όπως η Βασιλειάδου, που στο ρόλο της Καλλιόπης, αποφασίζει από πλύστρα της γειτονιάς να γίνει καφετζού, για να βγάζει περισσότερα χρήματα και πιο εύκολα.
Η ταινία αυτή αποτελεί ίσως την μοναδική ταινία που η Βασιλειάδου υποδύεται έναν τόσο δραματικό ρόλο, ο οποίος κορυφώνεται προς το τέλος της. Η υπέροχη μουσική είναι και πάλι του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ μαζί με την Βασιλειάδου πρωταγωνιστούν με εκπληκτικές ερμηνείες ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Σμαρούλα Γιούλη, η Ελένη Ζαφειρίου, ο Περικλής Χριστοφορίδης, η Μπεάτα Ασημακοπούλου, ο Νίκος Φέρμας και η Νίκη Λινάρδου, η οποία όμως στους τίτλους της ταινίας εμφανίζεται με το όνομα Μπέμπη Κούλα, όνομα που χρησιμοποιούσε στην αρχή της καριέρας της ως ψευδώνυμο. (Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Αλέκο Σακελλάριο).
Ιδιαίτερη μνεία ωστόσο θα πρέπει να γίνει για την παρουσία της Σούλη Σαμπάχ στην ταινία, η οποία υποδύεται μια τραγουδίστρια και ερμηνεύει με το δικό της, ξεχωριστό τρόπο το «Φιρί φιρί το πας», ένα τραγούδι σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου και μουσική του Μάνου Χατζηδάκι.
Το τραγούδι ακούστηκε πολύ εκείνη την εποχή και κυκλοφόρησε και σε δίσκο γραμμοφώνου 78 στροφών. Η «Καφετζού» στην πρώτη προβολή της στους κινηματογράφους της Αθήνας έκοψε 137.267 εισιτήρια.
Μετά από πολλά χρόνια, ο ίδιος ο Αλέκος Σακελλάριος και στο βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα, «Αλέκος Σακελλάριος, το ταλέντο βγήκε από τον παράδεισο» (Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ), δήλωνε:
«Πολλές φορές αισθάνομαι αρκετά υπερήφανος που έδωσα την ευκαιρία σε ταλέντα σαν την Βασιλειάδου να αναδειχθούν και να γράψουν τη δική τους ιστορία στον καλλιτεχνικό χώρο. Η «κυρά Καλλιόπη» όχι μόνο διέπρεψε, αλλά έκανε και μια λαμπρή καριέρα λίγο πριν πάρει τη σύνταξή της. Χειροκροτήθηκε και αγαπήθηκε όσο λίγοι ηθοποιοί του κινηματογράφου».
O Nίκος Ξανθόπουλος συνιστά από μόνος του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για τον ελληνικό κινηματογράφο.
Πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες, υποδυόμενος στις περισσότερες από αυτές, το αγνό παιδί του λαού, το οποίο αγωνίζονταν μέσα στη βιοπάλη, αντιμετώπιζε διαρκώς σοβαρά προβλήματα από την κακία του κόσμου, αλλά πάντα κατάφερνε να τα ξεπερνάει.
Με αυτό το προσωνύμιο έμεινε και στη συνείδηση των Ελλήνων: «Το παιδί του λαού». Προσωνύμιο που τον ακολουθεί ακόμα και σήμερα, που ζει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος στη ταινία, “Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου”.
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές ταινίες που σημάδεψαν την πλούσια καριέρα του, ήταν και η «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», ταινία που γυρίστηκε το 1969 και ήταν διάρκειας 185 λεπτών.
Η παραγωγή ήταν της Κλακ Φιλμ, σε σκηνοθεσία του Απόστολου Τεγόπουλου και σενάριο του Πάνου Κοντέλη. Η ταινία θεωρήθηκε από τους κριτικούς ως «λαϊκή όπερα», αποτελώντας ουσιαστικά το δεύτερο μέρος μιας διλογίας ταινιών του Ξανθόπουλου, που είχε αρχίσει με την ταινία «Ξεριζωμένη γενιά». Στην «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» ο Νίκος Ξανθόπουλος υποδύεται έναν λαϊκό τραγουδιστή, ο οποίος μαθαίνει ότι ο πατέρας του, που τον νόμιζε πεθαμένο στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922, τελικά ζει. Έτσι ξεκινά ένα οδοιπορικό στην Τουρκία, αποφασισμένος να τον βρει.
Στην ταινία πρωταγωνιστούσαν ακόμα η Άντζελα Ζήλεια, η Μιράντα Κουνελάκη, η Κατερίνα Βασιλάκου , ο Λυκούργος Καλλέργης και πολλοί ακόμα σημαντικοί ηθοποιοί. Στην ταινία ακούγονται μεταξύ άλλων τα τραγούδια «Αραμπάς περνάει», «Είσαι το παιδί μου», «Μπεκλεντίμ ντε γκελμεντίν», «Σαμπαχτάν κάλκτιμ». Η «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» κατατάσσεται σε μια ειδική ομάδα ταινιών, που δεν ήταν μεν μιούζικαλ, ωστόσο επειδή ακούγονταν σε αυτές περισσότερα από 4 τραγούδια, ονομάστηκαν «μουσικές ταινίες».
Ο Νίκος Ξανθόπουλος διέθετε μια χαρακτηριστική και γνήσια λαϊκή φωνή, η οποία τον βοήθησε να ερμηνεύει με ένα δικό του, ξεχωριστό τρόπο τα τραγούδια που του ανέθεταν. Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1968-1969, έκοψε 395.589 εισιτήρια και ήρθε στην 12η θέση, ανάμεσα σε 108 ταινίες.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στο τέλος των τίτλων, η παραγωγός εταιρεία αναφέρει τα εξής: «Η “Κλακ Φιλμς” πιστή στην πορεία που χάραξε δίνει σήμερα μια ταινία μνημείο στις παραδόσεις του Ελληνικού λαού».
Ήταν η εποχή που ο Κώστας Βουτσάς χάλαγε κόσμο με τις ταινίες του, όντας σε «εξαιρετική φόρμα», όπως θα έλεγε πολύ αργότερα σε συνέντευξή του ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός, ο οποίος με τη σειρά του, έδωσε μια ξεχωριστή χροιά και δυναμική στον ελληνικό κινηματογράφο.
Τη δεκαετία του 1960, σχεδόν κάθε ταινία που γύριζε σημείωνε επιτυχία. Το ίδιο έγινε και το 1968 όταν γύρισε την ταινία με τίτλο «Ο Ψεύτης», με σκηνοθέτη τον Γιάννη Δαλιανίδη, σε παραγωγή Φίνος Φιλμ.
Σκηνή από την ταινία, “Ο Ψεύτης”.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 18 Μαρτίου του 1968 και έκοψε 452.971 εισιτήρια. Σημαντική ώθηση στον «Ψεύτη» όμως έδωσε και η συμμετοχή της Ζωζώ Σαπουντζάκη, η οποία επίσης εκείνη την περίοδο σημείωνε μεγάλες επιτυχίες, κυρίως στο θέατρο.
Μάλιστα, στην ταινία αυτή η Σαπουντζάκη εμφανίστηκε με ένα ιδιαίτερο κουστούμι με αλυσίδες, το οποίο φορούσε και στην παράσταση που έδινε την ίδια περίοδο και ξεσήκωνε τον κόσμο.
Στο σενάριο ο Βουτσάς υποδύονταν έναν μπατίρη, ο οποίος αποφάσισε να πάει στην Αμερική, αλλά ως λαθρεπιβάτης. Ωστόσο, το καράβι έφτασε στην Αμερική, ο ίδιος κοιμόνταν και δεν το κατάλαβε και όταν ξύπνησε, το καράβι γύριζε…στον Πειραιά. Στο ταξίδι της επιστροφής τον ανακαλύπτει ο γιατρός του πλοίου, τον συμπαθεί και του ζητάει να τον βοηθήσει σε ένα δικό του αισθηματικό μπλέξιμο, αναθέτοντάς του όμως να εμφανιστεί στη θέση του, σε μια κοπέλλα που ο ίδιος ήθελε να αποφύγει. Να υποδυθεί δηλαδή τον ίδιο, τον γιατρό του πλοίου.
Οι στιγμές δε, που οι ανυποψίαστοι άνθρωποι που γνωρίζει μέσα από αυτή την κατάσταση, του ζητούν την…ιατρική του συμβουλή, είναι ανεπανάληπτες: «Γιατρέ μου εγώ κι ο άνδρας μου, δεν κάνουμε παιδιά. Μπορείτε να μας προτείνετε τι να κάνουμε;», τον ρωτάει μια κυρία. Και η απάντηση του Βουτσά: «Να βάλετε έμπλαστρο!». «Και που… να το βάλω, γιατρέ μου;» συνεχίζει η ανυποψίαστη κυρία. «Στις…μασχάλες!!!!» απαντάει ο Βουτσάς και αφήνει την κυρία…κάγκελο.
Η μουσική ήταν του Μίμη Πλέσσα, ενώ τραγουδούσε και ο Γιάννης Πουλόπουλος. Το σενάριο ήταν του Λάκη Μιχαηλίδη και του Γιάννη Διαλιανίδη.
Tα δύσκολα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας, η φτώχεια, η ανεργία και η μετανάστευση αποτέλεσαν τη μαγιά μιας ακόμα εξαιρετικής ταινίας του δίδυμου Αλέκος Σακελλάριος – Χρήστος Γιαννακόπουλος, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε παραγωγή Φίνος Φιλμ.
Το κλωτσοσκούφι” έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους Αθήνας και Πειραιά στις 21 Μαρτίου του 1960 και αμέσως προκάλεσε αίσθηση, ακριβώς λόγω της εξαιρετικής ερμηνείας τόσο της Αλίκης, όσο και των υπόλοιπων πρωταγωνιστών της.
Σκηνή από την ταινία, “Το κλωτσοσκούφι”.
Τα 202.542 εισιτήρια που έκοψε «Το κλωτσοσκούφι» στην πρώτη προβολή του δεν ήταν καθόλου τυχαία. Η ταινία ήταν από εκείνες που «σημάδεψαν» την πορεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, όπως η ίδια ανέφερε πολλές φορές αργότερα, σε σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Αυτό ωστόσο που δεν είναι γνωστό είναι το γεγονός ότι η ταινία αυτή γυρίστηκε σχεδόν… δύο φορές. Κι αυτό διότι αρχικός συμπρωταγωνιστής της Αλίκης Βουγιουκλάκη ήταν ο Μιχάλης Νικολινάκος, με τον οποίο είχε γυριστεί ένα μεγάλο μέρος της ταινίας.
Παρ’ όλα αυτά, ο Φιλοποίμην Φίνος παρατήρησε στη δοκιμαστική προβολή, ότι οι δύο πρωταγωνιστές δεν ταίριαζαν μεταξύ τους και έτσι αποφάσισε να ξαναγυρίσει την ταινία από την αρχή, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη ως παρτενέρ της Αλίκης. Ωστόσο, ο Αλεξανδράκης ήταν η δεύτερη επιλογή του Φίνου, αφού ο τελευταίος πρότεινε αρχικά το ρόλο στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ο οποίος ωστόσο δεν μπορούσε να ανταποκριθεί λόγω υποχρεώσεων που είχε στο θέατρο. Σε κάθε περίπτωση, τέτοιου είδους αλλαγή δεν είχε ξανασυμβεί στα χρονικά του ελληνικού κινηματογράφου.
Το κόστος ήταν πολύ μεγάλο, αλλά το αποτέλεσμα φαίνεται ότι δικαίωσε τον Φίνο. Εξαιρετική και σε αυτή την ταινία η μουσική του Μάνου Χατζιδάκη, με την Αλίκη να ερμηνεύει εξαιρετικά τραγούδια, όπως το ομώνυμο τραγούδι «Το κλωτσοσκούφι».
Δεν ήταν πολλές οι ταινίες που γύρισε ο Θανάσης Βέγγος με την Φίνος Φιλμ, ωστόσο κάθε μια από αυτές ξεχώριζε για κάποιο δικό της, ξεχωριστό λόγο. Όπως η ταινία «Ο Θανάσης στη Χώρα της Σφαλιάρας», η οποία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 15 Μαρτίου του 1976, σε σκηνοθεσία Ντίνου Κατσουρίδη και Πάνου Γλυκοφρύδη.
Σκηνή από την ταινία, “Ο Θανάσης στη Χώρα της Σφαλιάρας”.
Η ταινία αυτή ξεχώρισε για δύο λόγους.
Πρώτα από όλα διότι είναι από τις λίγες σπονδυλωτές ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν και κατά δεύτερο λόγο διότι είναι η προτελευταία ταινία που βγήκε από τα στούντιο της Φίνος Φιλμ. Ο Θανάσης Βέγγος για άλλη μια φορά πρωτοπορεί και ρισκάρει, ωστόσο το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, μπορεί όχι άμεσα – η ταινία στην πρώτη προβολή της έκοψε 248.982 εισιτήρια-, ωστόσο διαχρονικά αποδείχθηκε πόσο αριστοτεχνικά ήταν φτιαγμένη για να περάσει διακριτικά, αλλά ουσιαστικά και ξεκάθαρα τα μηνύματα που έπρεπε. Κεντρικό της πρόσωπο ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος ερμηνεύει και στα δύο μέρη της ταινίας έναν απλό άνθρωπο που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από την καταπίεση δικτατορικών καθεστώτων.
Η Ελλάδα είχε μόλις βγει από μια στυγνή επταετή δικτατορία και οι πληγές δεν είχαν ακόμη επουλωθεί.
Το αποτέλεσμα ήταν οι Έλληνες να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε τέτοια μηνύματα και να τα ακούν με προσοχή, δέος, αλλά και φόβο. Το πρώτο μέρος της ταινίας είχε τίτλο «Με τι χαίρεται ο κόσμος» και αφορούσε στην δικτατορία του Μεταξά, το διάστημα 1936-1940.
Η δεύτερη είχε τίτλο «Επτά χρόνια γύψος» και – φυσικά – αφορούσε στην δικτατορία των συνταγματαρχών, την περίοδο 1967-1974. Στο πρώτο μέρος, η μεταξική δικτατορία αποδίδεται με ένα τσίρκο, όπου ο κλόουν Θανάσης προσπαθεί να συγκαλύψει τη δράση ενός νεαρού συναδέλφου του που δρα εναντίον του καθεστώτος. Στο δεύτερο μέρος, ο Θανάσης εμφανίζεται να καταταλαιπωρείται εξαιτίας της αγνότητας και της αφέλειάς του, μέσα από καταστάσεις που αναδεικνύουν με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο τον παραλογισμό της εξουσίας.
O Γιάννης Δαλιανίδης άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στον ελληνικό κινηματογράφο, πέρα από κάθε αμφιβολία. Πόσοι όμως γνωρίζουν πώς ξεκίνησε την καριέρα του στον ελληνικό κινηματογράφο;
Ήταν το 1957 όταν η Ολύμπια Φιλμς και ο νέος εκείνη την εποχή σκηνοθέτης Δημήτρης Δαδήρας (αργότερα στους τίτλους των ταινιών του εμφανίζονταν ως Ντίμης Δαδήρας) αποφάσισαν να γυρίσουν μια ταινία με έμφαση στη μουσική και στο χορό, στα πρότυπα ανάλογων ταινιών του Hollywood, που εκείνη την εποχή έκαναν «θραύση», την ταινία «Χαρούμενοι Αλήτες».
Ο Κούλης Στολίγκας η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Νίκος Ρίζος στην ταινία “Χαρούμενοι αλήτες” του 1958.
Σε αυτήν μάλιστα εμφανίζονταν για 5η φορά στον κινηματογράφο η Αλίκη Βουγιουκλάκη, την οποία όμως ακόμα δεν είχε ανακαλύψει ο Φίνος. Το φινάλε της συγκεκριμένης ταινίας θύμιζε μουσική επιθεώρηση, αφού αποτελούνταν από συρραφή τραγουδιών, χορευτικών και επιθεωρησιακών νούμερων. Σε αυτό το κομμάτι της ταινίας, ο Δαδήρας είχε μαζί του τον νεαρό Γιάννη Νταλ (Δαλιανίδη), στον οποίο ανέθεσε να επιμεληθεί το χορευτικό νούμερο της Λάουρας, η οποία συμμετείχε σε αυτό το σκέλος της ταινίας.
Ήταν το τραγούδι «Τι είναι αυτό», το οποίο τραγουδούσε παράλληλα με το χορό της, η γνωστή αυτή καλλιτέχνιδα. Το αποτέλεσμα προκάλεσε τα θετικά σχόλια των ειδικών της εποχής, οι οποίοι διέκριναν στο πρόσωπο του Γιάννη Νταλ ένα αυθεντικό ταλέντο. Αυτή ήταν η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Δαλιανίδη και ακριβώς επειδή είχε να κάνει με μουσική και χορό, ανέδειξε μέσα του την αγάπη γι’ αυτού του είδους τις ταινίες.
Στην ταινία «Χαρούμενοι Αλήτες», η Αλίκη Βουγιουκλάκη υποδύονταν μια νεαρή χορεύτρια, η οποία είχε όνειρο να παίξει κάποτε σε μια μεγάλη μουσική παράσταση.
Φυσικά, στο τέλος της ταινίας, το όνειρό της γίνεται πραγματικότητα και εμφανίζεται ως κλασική μπαλαρίνα, ρόλο που δεν ξαναέπαιξε ποτέ στην καριέρα της. Μάλιστα, η σπουδή της για τον ρόλο αυτό ήταν τόσο μεγάλη που έκανε μαθήματα κλασικού μπαλέτου, ώστεν να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ακόμα καλύτερα.
Μαζί με την Βουγιουκλάκη, στην ταινία πρωταγωνιστούσαν οι Κούλης Στολίγκας και Νίκος Ρίζος, ηθοποιοί που εκείνη την εποχή ξεχώριζαν στις μουσικές επιθεωρήσεις. Μαζί τους σε μια από τις ιδιαίτερες εμφανίσεις του, ήταν και ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος εκείνη την εποχή προσπαθούσε να βρει το στίγμα του, το στοιχείο εκείνο που αργότερα θα τον αναδείκνυε σε έναν ηθοποιό-μύθο. Σε ένα μικρό ρόλο εμφανίζονταν δε, και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Η ταινία ωστόσο δεν πήγε καθόλου καλά στην πρώτη προβολή της στην Αθήνα, όπου έκοψε μόλις 14.031 εισιτήρια. Ήταν όμως μια καινοτομία για την εποχή της και ως συνήθως οι καινοτομίες αναγνωρίζονται…κατόπιν εορτής.
Πέρα από τις κωμωδίες και τις δραματικές ταινίες, ο ελληνικός κινηματογράφος έδωσε εξαιρετικά δείγματα δουλειάς και σε αστυνομικά δράματα, όπου εκτός από τον μετρ του είδους, Νίκο Φώσκολο, εμφανίστηκαν πολλοί ακόμα ικανότατοι σεναριογράφοι, όπως ο λιγότερο γνωστός Σταύρος Τσιώλης, ο οποίος έγραψε το σενάριο για το εξαιρετικό αστυνομικό δράμα της Φίνος Φιλμ, «Θέμα συνειδήσεως», που έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 12 Μαρτίου του 1973.
Στην ταινία αυτή, ο Τσιώλης υπογράφει το σενάριο με το ψευδώνυμο Αντώνης Φωκάς. Σκηνοθέτης ήταν ο Πέτρος Λύκας, ο οποίος ήταν βασικός μοντέρ της Φίνος Φιλμ για πολλά χρόνια και με το «Θέμα συνειδήσεως» έκανε την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, η οποία εκ του αποτελέσματος κρίνεται επιτυχημένη.
Σκηνή από την ταινία, “Θέμα συνειδήσεως”.
Πρωταγωνιστής της ταινίας ήταν ο μοναδικός Νίκος Κούρκουλος, ο οποίος κυριολεκτικά απογείωσε το σενάριο, καλύπτοντας ακόμα και τις όποιες σκηνοθετικές ατέλειες.
Το σενάριο ήθελε τον νευροχειρουργό Γεραλή (Νίκος Κούρκουλος) να καλείται επειγόντως να χειρουργήσει κάποιον ασθενή με όγκο στον εγκέφαλο. Μετά την επιτυχή επέμβαση, ο ασθενής απαγάγεται από αγνώστους με τη συνδρομή και του διευθυντού της κλινικής.
Ο Γεραλής παίρνει το θέμα προσωπικά κι αρχίζει να ερευνά την υπόθεση, ανακαλύπτοντας ότι ο ασθενής είναι ο πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Πετρελαίων, ο Παναγιώτης Αργυρόπουλος, που έχει πέσει θύμα του ανταγωνισμού των πολυεθνικών, έχοντας άθελά του γίνει όργανό τους. Με τη συμπαράσταση του εισαγγελέα και του ανακριτή, ο Γεραλής αγωνίζεται να αποκαλύψει την αλήθεια, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
Η εξαιρετική μουσική της ταινίας ήταν του Μίμη Πλέσσα, ενώ ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και στη συμμετοχή του Αντώνη Καλογιάννη, ο οποίος ερμηνεύει με το δικό του, ξεχωριστό τρόπο, το τραγούδι «Το Ποτάμι». Μαζί με τον Κούρκουλο, στην ταινία πρωταγωνιστούν η Μπέτυ Αρβανίτη, ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο Ζώρας Τσαπέλης, ο Βασίλης Ανδρεόπουλος κ.α.
Θα μπορούσατε ποτέ να πιστέψετε ότι μια από τις πιο επιτυχημένες και δημοφιλείς ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, θα μπορούσε να ξεκινήσει την πρώτη προβολή της ως…ακατάλληλη; Μάλλον όχι.
Κι όμως συνέβη κι αυτό και αφορούσε στην ταινία «Το Δόλωμα», στην οποία πρωταγωνιστούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, μαζί με τους Αλέκο Αλεξανδράκη και Ντίνο Ηλιόπουλο. Προφανώς και η ταινία δεν είχε ακατάλληλες σκηνές, ωστόσο το σενάριό της ίσως να θεωρούνταν λίγο…προχωρημένο για τα ήθη της εποχής εκείνης. Εμπνευστής του ο Αλέκος Σακελλάριος, ο οποίος είχε επίσης σκηνοθετήσει την ταινία.
Σκηνή από την ταινία, “Το δόλωμα”.
Σύμφωνα με αυτό, ο Μπάμπης Βαλέρης (Αλέκος Αλεξανδράκης) και ο συνεργάτης του Μάνθος (Ντίνος Ηλιόπουλος) ηγούνται μιας σπείρας απατεώνων, οι οποίοι ειδικεύονται σε χαρτοπαικτικές απάτες. Χρειάζονται στις δραστηριότητές τους μία ωραία γυναίκα ως δόλωμα, έτσι ώστε να προσελκύουν ευκολότερα τα θύματά τους.
Γι’ αυτό, ο Μπάμπης επισκεπτεται ένα καμπαρέ της Τρούμπας, στο οποίο ξεχωρίζει την Καίτη (Αλίκη Βουγιουκλάκη) και της προτείνει να συνεργαστούν. Εκείνη δέχεται, και έτσι ακολουθεί μια περίοδος εκπαίδευσης ώστε να αποκτήσει τρόπους και συμπεριφορά αριστοκράτισσας. Η ίδια η Αλίκη Βουγιουκλάκη, πολλά χρόνια αργότερα είπε ότι στο Δόλωμα ήταν ομορφότερη από ποτέ.
Η ταινία ξεχώρισε όχι μόνο για τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, όσο και εξαιτίας της καταπληκτικής φωτογραφίας που είχε, αφού γυρίστηκε εξ΄ολοκλήρου στη Ρόδο, με την κάμερα να «ταξιδεύει» σε υπέροχα τοπία του μαγευτικού αυτού νησιού.
Πολλοί είπαν ότι στην ταινία αυτή, η Βουγιουκλάκη προσπάθησε να μοιάσει με την Μέρλιν Μονρόε, ειδικά στις σκηνές του καμπαρέ, όταν χόρευε γύρω από ένα στύλο, στα πρότυπα αντίστοιχου χορού της Μονρόε στην ταινία «Μερικοί το προτιμούν καυτό». Το Δόλωμα ήταν η τελευταία ταινία της Βουγιουκλάκη με την Φίνος Φιλμ, που αφορούσε όμως στην πρώτη περίοδο της συνεργασίας τους.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1969, επανήλθε στην εταιρεία και γύρισε αρκετές ακόμα εξαιρετικές ταινίες. Η μουσική ήταν του Κώστα Καπνίση, ενώ σε αυτή ακούγονται ορισμένα πολύ όμορφα τραγούδια, όπως το «Μου αρέσουνε τ’ αγόρια» και το «Αστο το χεράκι σου», τα οποία ερμήνευσε η Βουγιουκλάκη, σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου. Ακούγονται ακόμα το «Μπουζουκάκι μου», το οποίο ερμηνεύει η Κλειώ Δενάρδου, αλλά και το «Τσιν Τσιν», με το Τρίο Ατενέ.
΄Αλλοι πρωταγωνιστές της ταινίας ήταν ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο Περικλής Χριστοφορίδης, ο Βαγγέλης Καζάν κ.α.
