Ο Βαγγέλης Σειληνός δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν ξωτικό. Όταν χόρευε ήταν ένας «θεός». Μεθούσε.. Έβλεπα αυτό το θέαμα και δεν σας κρύβω πως ήθελα να το κάνω κι εγώ. Αρχικά ήμουν μαθήτριά του πιστή. Έπειτα χόρεψα μαζί του. Για εμένα ήταν ένα όνειρο, μία φαντασία, δεν ζούσα την πραγματικότητα. Όταν εγώ έδεσα μαζί του, ο Σειληνός είχε ήδη μία διαδρομή 12 χρόνων με την Ελένη Προκοπίου. Ήταν σαν να γνώριζα τον Νουρέγιεφ.
Ο Σειληνός ήταν μία φωτιά. Αν την ώρα που χόρευε τον άγγιζες μπορούσες να κάψεις το δάχτυλό σου. Με μια λέξη πάθος. Σε αυτό το σημείο δέναμε! Εκεί τον ερωτεύτηκα . Να σας πω πως τον ερωτεύτηκα από 9 ετών, στο φυτώριο του Ελληνικού χοροδράματος διότι ερχόταν και έκανε χορογραφίες της Ραλλού Μάνου κα με επέλεγε πάντα. Έλεγε χαρακτηριστικά, αυτό το κοριτσάκι θα το αφήσω να πάει 15, 16 και έπειτα θα το παντρευτώ.
Όπως και έγινε. Όμως εγώ ούτε για γάμο ήμουν, ούτε την κατάλληλη ηλικία είχα, αλλά ούτε και οι γονείς μου ήθελαν. Αλλά πείτε μου, πως μπορείς να πεις όχι σε έναν Θεό; Eκείνος ήθελε να με παντρευτεί! Έγινε αλλά δεν κράτησε γιατί ήμασταν διαφορετικοί άνθρωποι. Με κλάματα έφυγα από τον Σειληνό. Πήρα ένα βαλιτσάκι και πήγα στη μαμά μου. Ο Σειληνός δεν με συγχώρεσε ποτέ!
Όμως τον Βαγγέλη τον αγάπησα. Σαν παιδί που ήμουν έδινα την ψυχή μου, πολλές καταθέσεις, πολλά κλάματα. Απλά δεν ήμουν ώριμη για να καταλάβω, να αντιληφθώ. Ο Σειληνός ήταν «φευγάτος» άνθρωπος! Δεν μπορούσες να τον βρεις κάπου. Ενώ με αγαπούσε, δεν μπορούσε να αφοσιωθεί σε έναν άνθρωπο. Αλλά… Μεγάλος χορογράφος.
Κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς. Θα μπορούσε να δώσει πάρα πολλά. Κρίμα που δεν τον τιμούν. Κρίμα που η νέα γενιά δεν τον ξέρει. Ο Σειληνός ήταν μεγάλη ιστορία. Όταν εγώ έφυγα και βγήκα στην πρόζα γιατί είχα σπουδάσει και ήθελα να το κάνω, χορογραφούσε Επίδαυρο, Ηρώδειο.
Να σας πω, πως ήμασταν περιζήτητοι, κάναμε επιτυχίες. Ήμουν η τελευταία χορεύτρια της λαμπερής εποχής του χορού.
