Ο Λευτέρης Βουρνάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 04 Ιουνίου του 1942 και υπήρξε ένας αληθινός ζεν πρεμιέ στην εποχή του παλιού κινηματογράφου, καίγοντας πολλές γυναικείες καρδιές.
Ο Λευτέρης Μόρρος στο «Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας» και ο Ανδρέας Δενδρινός στην ελληνική ταινία «Μια γυναίκα κατηγορείται». Μπορεί να μην ήταν ένα από τα πρώτα ονόματα εκείνης της ιστορικής φουρνιάς ηθοποιών, αλλά δεν είναι τυχαίο πως στην τότε καλλιτεχνική πιάτσα της εποχής και στους γυναικείους κύκλους τον γνώριζαν όλοι και -κυρίως- όλες.
Συμμετείχε σε περισσότερες από 30 ταινίες, όμως, μόλις στα 45 του είπε αντίο στην ζωή αυτοκτονώντας και προκαλώντας τεράστια έκπληξη σε όλους εκείνους που δεν τους πήγαινε στο μυαλό πως κάποιος τόσο δημοφιλής θα μπορούσε να βιώνει κατάθλιψη και να έχει αυτοκτονικές τάσεις.
Δεν είναι υπερβολικό μάλιστα να ειπωθεί πως η αυτοκτονία του, η οποία έσκασε ως κεραυνός εν αιθρία στα αθώα 80s, αποτέλεσε μια μαζική αιτία συνειδητοποίησης πως η φήμη δεν φέρνει την ευτυχία και την ηρεμία.
Για πολλούς, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ψυχολογική του κατάσταση το γεγονός ότι μεγάλωσε χωρίς πατέρα, καθώς ο τελευταίος ήταν εξορισμένος κομμουνιστής, ζούσε στην Τασκένδη και δεν μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα. Η έλλειψη της πατρικής παρουσίας οδήγησε τον Βουρνά, που μεγάλωνε με την μητέρα και τη θεία του, σε ένα σύνολο προβληματισμών, που με τις σειρά τους τον ώθησαν στο να γίνει ηθοποιός.
Μόλις στα 17 του, έκανε ντεμπούτο στον κινηματογράφο στο πλάι της Ειρήνης Παπά στην ταινία «Μπουμπουλίνα», ενώ τρία χρόνια αργότερα έκανε αίσθηση συμμετέχοντας στο θεατρικό «Κόκκινα Φανάρια». Μέσα στη δεκαετία του ’60 έπαιξε σε περισσότερες από 20 ταινίες στο πλευρό σημαντικών ηθοποιών της εποχής. Το γεγονός ότι είχε γυμνασμένο σώμα και όμορφο πρόσωπο του έδινε συνέχεια ρόλους και οι γυναίκες δεν σταμάτησαν να τον περιτριγυρίζουν (ο ίδιος πάντως παντρεύτηκε το 1971). Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι τα πάντα έμοιαζαν ιδανικά, η έλλειψη του πατέρα του από τη ζωή του ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ.
Ο Λευτέρης Βουρνάς επιχειρούσε για χρόνια να βρει τον πατέρα του, να του μιλήσει, να τον συναντήσει. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να τον γνωρίσει, αυτό ήταν το μεγάλο απωθημένο του. Τελικά, τα κατάφερε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 όταν και τα γράμματά του απέδωσαν καρπούς και ξεκίνησε μια αλληλογραφία με τον πατέρα.
Οι δυο τους συναντήθηκαν για μια και μοναδική φορά το 1975 στο λιμάνι του Πειραιά. Ο πατέρας του κατάφερε να έρθει στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν έκατσε σχεδόν καθόλου. Μερικές μέρες αργότερα επέστρεψε για πάντα στη Ρωσία. Εκεί άλλωστε είχε δημιουργήσει μια νέα οικογένεια, είχε στήσει μια νέα ζωή και δεν ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Η οριστική φυγή του κλόνισε τον Βουρνά.
Η ζωή του πήρε την κάτω βόλτα από εκείνη τη στιγμή και μετά. Βυθίστηκε στην κατάθλιψη, χώρισε με τη γυναίκα του, η έλευση της δεκαετίας του ’80 και η εποχή της βιντεοκασέτας που του χάρισαν ορισμένους νέους ρόλους, δεν στάθηκαν ικανές συνθήκες για να βρει τη χαμένη ψυχική υγεία του.
Όταν έφυγε από τη ζωή η θετή του μητέρα, χωρίς να πει το παραμικρό ο Λευτέρης Βουρνάς φεύγει από το σπίτι που έμενε με τη σύζυγό του στη Βούλα και πάει να μείνει στο σπίτι της ηλικιωμένης γυναίκας στην πλατεία Αμερικής.
Μένει εκεί λιγότερο από ένα χρόνο και κάποια στιγμή, τόσο ξαφνικά όσο είχε φύγει, επιστρέφει στο σπίτι του στη Βουλά. Δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος, όμως, πλέον. Έχει βυθιστεί στην κατάθλιψη. Δείχνει να έχει παραιτηθεί από τη ζωή. Σε μεγάλο βαθμό έχει σταματήσει ακόμα και να τρώει.
Η τελευταία θεατρική παράσταση του Βουρνά ήταν με τη Μάρθα Καραγιάννη. Όλοι ελπίζουν πως η εκ νέου ενασχόλησή του με την υποκριτική θα λειτουργήσει σαν «ηλεκτροσόκ» και θα τον επαναφέρει. Μάταια, όμως… Τίποτα δεν αλλάζει στην ψυχοσύνθεση του Βουρνά και το τέλος μοιάζει πιο κοντά από ποτέ.
Την 1η Ιουλίου του 1987 βάζει ο ίδιος τέλος στη ζωή του και μάλιστα με φρικτό τρόπο. Πίνει χάπια, κόβει τις φλέβες του και όταν αισθάνεται πως οι δικοί του άνθρωποι θα προσπαθήσουν να τον εμποδίσουν, βγαίνει στο μπαλκόνι του τρίτου ορόφου της πολυκατοικίας που διέμενε και βουτάει στο κενό.
Μερικές ημέρες πριν από την αυτοκτονία του Βουρνά και συγκεκριμένα στις 13 Ιουνίου, είχε φύγει από τη ζωή ο 33χρονος Βασίλης Κουρκουμέλης. Ο διάσημος σχεδιαστής που είχε γίνει γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο με το ψευδώνυμο Μπίλι Μπο, είχε πεθάνει από AIDS.
Όταν ο Λευτέρης Βουρνάς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και έγινε γνωστό πως ήταν νεκρός, έσπευσαν εκεί πολλοί δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ. Επίσης, στο νοσοκομείο πήγαν και αρκετοί συνάδελφοί του, ανάμεσα στους οποίους και Σταύρος Παράβας. Ο ηθοποιός όταν είδε τον «κακό χαμό» που γινόταν έξω από το νοσοκομείο είπε απευθυνόμενος προς τους δημοσιογράφους: «Για όνομα του θεού! Ούτε στον Μπίλι Μπο δεν κάνατε έτσι»!
Τα λόγια αυτά του Παράβα ήταν αρκετά για να αναπτυχθεί ένα όργιο φημών σχετικά με τις αιτίες που οδήγησαν τον Βουρνά στο απονενοημένο διάβημα. Εκείνες τις ημέρες είχε ακουστεί μέχρι και το ότι ο ηθοποιός είχε κάνει εξετάσεις αλλά αυτοκτόνησε πριν πάρει τα αποτελέσματά στα χέρια του φοβούμενος για αυτά.
Όλες αυτές τις φήμες διέλυσε η σύζυγός του η οποία ζήτησε να γίνουν εξετάσεις στη σορό του Λευτέρη Βουρνά. Λίγο καιρό αργότερα τα αποτελέσματα βγήκαν και ήταν αρνητικά, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο ως απάντηση στα «γιατί» την κατάθλιψη και την κακή ψυχολογική κατάσταση του ζεν πρεμιέ που θα μπορούσε να δώσει ακόμα πάρα πολλά στον κινηματογράφο και το θέατρο.
Λευτέρης Βουρνάς: Φιλμογραφία
Έτος | Τίτλος ταινίας |
---|---|
1959 | Μπουμπουλίνα |
1960 | Μαλάμω |
1960 | Σουσουράδα |
1961 | Η Μπέττυ Παντρεύεται |
1961 | Το δράμα μιας αμαρτωλής |
1961 | Φλογέρα και Αίμα |
1962 | Αμαρτωλές |
1962 | Η Ελληνίδα και ο Έρωτας |
1962 | Πονεμένη μητέρα |
1962 | Προδομένη αγάπη |
1962 | Τα σκαλοπάτια της ζωής |
1963 | Ίλιγγος |
1963 | Αμόκ |
1963 | Ανήσυχα νιάτα |
1963 | Πρώτο καρδιοκτύπι |
1963 | Σκάνδαλα στο νησί του έρωτα |
1963 | Το μεροκάματο του πόνου |
1963 | Φυγή |
1965 | Δύσκολοι δρόμοι |
1965 | Ιστορία μιας ζωής |
1965 | Και οι 14 ήταν υπέροχοι |
1966 | Η Στεφανία |
1966 | Μια γυναίκα κατηγορείται |
1966 | Χαμένη ευτυχία |
1967 | Όταν οι γυναίκες αγαπούν |
1967 | Ο Πουλημένος Άνθρωπος |
1969 | Πληγωμένα νειάτα |
Έτος | Τίτλος ταινίας |
---|---|
1970 | Η σκλάβα |
1970 | Νατάσα |
1971 | Η χαραυγή της νίκης |
1971 | Ο κατεργάρης |
1971 | Της ζήλειας τα καμώματα |
1972 | Η Αμαρτία της Ομορφιάς |
1972 | Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας |
1974 | Οι Εραστές του Ονείρου |
1974 | Παύλος Μελάς |
1977 | Ο Κυρ Γιώργης Εκπαιδεύεται |
1985 | Γυμνά σκάνδαλα |
1985 | Μια γυναίκα δυο άντρες |
1985 | Το στίγμα της ενοχής |
1986 | Οι ερωτιάρηδες |
1988 | Στον δάσκαλο μας με απάτη |