Η ταινία, “Ο μπλοφατζής” προβλήθηκε τη σαιζόν 1969-1970 και έκοψε 406.944 εισιτήρια. Ήρθε στην 8η θέση σε 99 ταινίες.
-Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έλαβε το πρώτο βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου, για την ερμηνεία του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1969. Μάλιστα, πίστευε πως το βραβείο για την ταινία, “Ο μπλοφατζής” έπρεπε να το είχε μοιραστεί με τον Βασίλη Γεωργιάδη, αφού εκείνος τον καθοδήγησε, με τον δικό του τρόπο, σε άλλα υποκριτικά μονοπάτια.
Ο Παρασκευάς (Λάμπρος Κωνσταντάρας), προκειμένου να διασκεδάσει την ανία του, υποδύεται ένα σμηναγό που χάθηκε σε μια αποστολή στον πόλεμο. Λέει ψέματα και μπλοφάρει ώσπου οι φίλοι του, του παρουσιάζουν μια κοπέλα (Ξένια Καλογεροπούλου) που υποτίθεται ότι είναι η κόρη του σμηναγού την οποία απέκτησε με τη Μιράντα, τον έρωτα της ζωής του.
Ο Παρασκευάς πείθεται. Αργότερα εμφανίζεται και η Μιράντα (Μάρω Κοντού) που δεν είναι άλλη από την Έλλη, μια γειτόνισσα του Παρασκευά που τον αγαπά και θέλει να τον κερδίσει. Όταν εμφανίζεται ο αληθινός σμηναγός (Γιάννης Βόγλης), που έχει αμνησία, ο Παρασκευάς θα τον βοηθήσει να συνέλθει και ο ίδιος θα παντρευτεί την Έλλη.
Η Σόφη Ζαννίνου (Σοφία Παπαδοπούλου) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 16 Μαΐου 1951. Ηθοποιός και τραγουδίστρια, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1967. Είναι κόρη του Ζαννίνο (Γιάννης Παπαδόπουλος), πρώην σύζυγος του Νίκου Τζαβάρα και μητέρα της Φιόνας Τζαβάρα. Το 2017 συμμετέχει στον 4ο κύκλο του σόου “Your Face Sounds Familiar” ως καθηγήτρια υποκριτικής των διαγωνιζομένων.
Τύφλα να`χει ο Μάρλον Μπράντο (1963) Ζητείται τίμιος (1963) Θεέ μου δωσ`μου το φως μου (1963) Φως, νερό, τηλέφωνο οικόπεδα με δόσεις (1966) Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967) Ο ναύτης του Αιγαίου (1968) Κίτσος μίνι και σουβλάκι (1968) Ένας ιππότης με… τσαρούχια (1968) Θου-Βου φαλακρός πράκτωρ (επιχείρησις: Γης μαδιάμ) (1969) Αριστοτέλης ο επιπόλαιος (1970) Δυο τρελοί και ο ατσίδας (1970) Δυο έξυπνα κορόιδα (1971) Το ψώνιο (1983) Ο ιππότης της λακούβας (1986) Θηλυκή εταιρεία (1999) Πάμπτωχοι Α.Ε. (2000) Η Λίζα και όλοι οι άλλοι (2002) Πεθαίνω για σένα (2009) Σούλα έλα ξανά (2009) Κάτω από το μακιγιάζ σου (2009)
Η ταινία, “Ο παπατρέχας” προβλήθηκε τη σαιζόν 1965-1966 και έκοψε 420.339 εισιτήρια. Ήρθε στην 8η θέση σε 101 ταινίες.”Ο παπατρέχας” είναι ελληνική κωμική ταινία του 1966, σε παραγωγή Θανάση Βέγγου και σε σκηνοθεσία Ερρίκου Θαλασσινού. Το σενάριο γράφτηκε από τον Ναπολέοντα Ελευθερίου.
Περίληψη: Ο Πολύδωρος Λαγός ένας αεικίνητος και ακούραστος θυρωρός σε πολυκατοικία κάνει τα πάντα προκειμένου να ικανοποιήσει τις ιδιοτροπίες και τις παράλογες πολλές φορές απαιτήσεις των ενοίκων της πολυκατοικίας, αλλά και να παντρέψει τις έξι αδελφές του. Την θεούσα Μαρία , την μοντέρνα Ναυσικά ,την μαγείρισσα Τερψιθέα, την ωραία Ελένη , την μελετηρή Αικατερίνη, την ράφτρα Αλεξάνδρα αλλά και την γεροντοκόρη θεία του Καλλιόπη. Και όλα αυτά για να μπορέσει επιτέλους να πάρει σειρά και να παντρευτεί την καλή του Χαρίκλεια Ανωγιαννάκη που την έχει αστεφάνωτη και φοβάται τους αδελφούς της από την Κρήτη…
Ατάκα Παππούς: Διάβασα την αγγελία σας και ήρθα. Θέλω μια νύφη… Θανάσης Βέγγος: …για τον εγγονό σου. Παππούς: Όχι. Για μένα! Αρκετά ρεμπέλεψα. Καιρός πια να νοικοκυρευτώ! Θανάσης Βέγγος: Και πόσων χρονών είσαι; Παππούς: Δεν έχω κλείσει ακόμα τα εβδομήντα πέντε! Θανάσης Βέγγος: Ε, να ξαναρθείς αύριο με τον κηδεμόνα σου μην πάμε μέσα επί αποπλάνηση ανηλίκου.
Θανάσης Βέγγος: Ώστε ψάλτης κύριε Δωρόθεε; Δωρόθεος: Ιεροψάλτης και μάλιστα αριστερός. Θανάσης Βέγγος: Ααα, της ΕΔΑ δηλαδή. Δωρόθεος: Όχι, των Αγίων Θεοδώρων. Θανάσης Βέγγος: Το ίδιο κάνει, Θεοδωρακικός!
«Σκύλα είμαι. Ποια γατούλα;»: H μόνη ειλικρινής συνέντευξη που έδωσε ποτέ η Αλίκη Βουγιουκλάκη.Η κορυφαία Ελληνίδα interviewer Όλγα Μπακομάρου ήταν η μόνη που είχε καταφέρει να ξεκλειδώσει απολύτως την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο περιοδικό Γυναίκα το 1976.
-Γιατί ενοχλείσαι όταν σε αποκαλούν φαινόμενο; Γιατί δεν είμαι.
-Είσαι. Από πλευράς δημοτικότητας κι από πλευράς διάρκειας αυτής της δημοτικότητας. Καμία άλλη… Ξέρεις τι θα μπορούσα να σου πω, με όλο μου το θράσος πια, γιατί αρκετά έχω κάνει το καλό κορίτσι; Καμία άλλη δεν έχει και τη δική μου δυνατότητα, για να μη χρησιμοποιήσω την ιερή λέξη ταλέντο.Μήπως μπορείς να μου αναλύσεις την «ιερή» αυτή λέξη; Είναι η συνισταμένη πολλών πραγμάτων. Η εργατικότητα, η αγάπη και η αφοσίωση στη δουλειά, η πίστη, οι στόχοι, η εξωτερική εμφάνιση, και είναι και το θείο χάρισμα που λέγεται «γκελ», ακτινοβολία. Ε, όλα αυτά εγώ τα έχω. Και θα παίξω και αρχαία τραγωδία. Θα το κάνω, να ξέρεις. Είμαι πολύ πεισματάρα εγώ.
Μα υπάρχουν πολλοί που δεν αμφισβητούν το ταλέντο σου. Ξέρω τι με φτήνηνε εμένα. Ο κινηματογράφος. Φυσικά, αυτό δεν θα γινόταν αν είχα σκηνοθέτη τον Μπέργκμαν ή τον Αντονιόνι. Αλλά ξέρεις κάτι; Αν αύριο πέθαινα, θα συνέβαινε ό,τι και με την Μέριλιν Μονρόε στην Αμερική. Ενώ όλοι την περιφρονούσαν και την θεωρούσαν κατώτερο προϊόν, μόλις πέθανε, ενώσαν κομμάτια απ’ τις ταινίες της και είπαν «κοιτάξτε τι μεγάλο φαινόμενο και τι σπουδαία ηθοποιός που ήταν».
Θα ήθελα να μου πεις εσύ πώς σε φτήνηνε ο κινηματογράφος. Πάρε ένα πολύτιμο πετράδι και τύλιξέ το με χρωματιστές κορδέλες και σελοφάν. Θα το προσέξεις; Έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Το ουσιαστικό μου δυναμικό καλύφθηκα στην πορεία, καταχωνιάστηκε, σκεπάστηκε με διάφορα περιτυλίγματα, πιο λαμπερά εξωτερικά.
Δηλαδή, παραδέχεσαι ότι σε έφθειρε κατά κάποιον τρόπο ο κινηματογράφος; Καθόλου! Το μέταλλο το καλό δεν φθείρεται. Απλώς, στέρησε πολλά από τη σοβαρότητα μου, μάλλον από τη σοβαροφάνειά μου.
Παρίστανες δηλαδή τη σοβαρή; Ο Έλληνας, ξέρεις, εντυπωσιάζεται από τη σοβαροφάνεια, ο Έλληνας ο δήθεν της καλής τάξεως, της πολύ μπερδεμένης αυτής καλής τάξεως, να, όσοι συχνάζουν στην πλατεία Κολωνακίου, όλοι αυτοί οι αντιπαθέστατοι τύποι. Αυτό μου έκανε ο κινηματογράφος.
Λίγο μπερδεμένο και αυτό που λες εσύ… Το λες με αγανάκτηση ή με πίκρα; Με πίκρα, όχι γι’ αυτά που λένε οι άλλοι, αλλά για μένα την ίδια γιατί, μπαίνοντας σ’ αυτό το δρόμο, δεν μπόρεσα να λυτρωθώ ακόμα. Για μένα η λύτρωση βρίσκεται στη σκηνή. Είμαι γνήσια θεατρίνα εγώ και θα πεθάνω απάνω στο σανίδι. Εκεί βρίσκω τη μεγαλύτερη ηδονή μου.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια, είχες όλον τον καιρό και, από ένα σημείο και μετά, και όλες τις δυνατότητες να λυτρωθείς με τον τρόπο που το εννοείς. Δεν τόλμησα να το κάνω. Γιατί δεν μπορούσα από τη μια μεριά να είμαι τοποθετημένη στην κορυφή του σταρ-σύστεμ, κι από την άλλη να πείθω τον κόσμο ότι είμαι γεννημένη για τους μεγάλους ρόλους. Όπως και είμαι, όπως και θα το αποδείξω ότι είμαι!
Τον δρόμο του σταρ-σύστεμ τον διάλεξες, νομίζω, μόνη σου. Γιατί, λοιπόν, παραπονιέσαι; Ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός κι αυτό είναι θέμα ζωής για μένα. Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω σταρ. Αυτό ήρθε και καλώς ήρθε, δεν με πειράζει κι ούτε το αρνιέμαι. Από τις πρώτες μου ταινίες είχα μεγάλη απήχηση, έτσι μπήκα σ’ αυτό το δρόμο.
Μετανιώνεις καμιά φορά για τις ταινίες που έχεις κάνει; Άνθρωπος συγκροτημένος σαν κι εμένα, άνθρωπος που ξέρει πού βαδίζει, άνθρωπος που τα έχει τετρακόσια, μπορεί να μετανιώσει για πράγματα που έχει κάνει; Είμαι περήφανη για τις ταινίες μου, οι οποίες μπορεί να μην ήταν μεγαλόπνοες, είχαν όμως σοβαρότητα και συνέπεια. Κι αν θες να ξέρεις ακόμα, ήμουν εγώ αυτή που συμφιλίωσε το κοινό με τον ελληνικό κινηματογράφο, που έκανε το κοινό να αγαπήσει τους Έλληνες ηθοποιούς, που ανέβασε το κασέ των Ελλήνων ηθοποιών. Πάντως, εγώ δεν είμαι κι η πιο κερδισμένη οικονομικά απ’ αυτή τη δουλειά, ούτε έγινα τόσο πολύ πλούσια. Υπάρχουν, βέβαια, εκατό τρόποι για να λύσει κανείς τα οικονομικά του προβλήματα, δεν τους χρησιμοποίησα, γιατί δεν με ενδιαφέρει τόσο το χρήμα.
Σαν ποιοι τρόποι, δηλαδή; Για μια γυναίκα της προβολής και της θέσεως της δικής μου ένας πλούσιος γάμος. Νομίζω ότι θα μου έλυνε χίλια-δυο προβλήματα και θα μου έδινε τη δυνατότητα να παίξω όποιο έργο θέλω, χωρίς να έχω το άγχος μήπως χάσω αύριο, ή και να σταματάω όποτε θέλω. Διάβασα κάπου τη δήλωση ενός συναδέλφου, δεν θυμάμαι τίνος, ότι 35 χρόνια που παίζει στο θέατρο, θα μπορούσε να έχει κάνει λεφτά…
Ο κύριος Χορν το είπε. Λοιπόν, δεν γίνονται τα λεφτά στο θέατρο. Ή, τουλάχιστον, τα λεφτά που έχει ο συνάδελφος. Αλλά τι σημασία έχουν τώρα τα λεφτά; Μιλάμε για πράγματα που δεν μετράνε.
Αντίθετα, επικρατεί η φήμη ότι αυτό το μετράει πολύ στη ζωή σου. Με λένε φιλοχρήματη, γιατί ζητούσα μεγάλο κασέ στον κινηματογράφο. Λοιπόν, ήθελα να πάρω υψηλό κασέ για να πω ότι το πήρα. Το ίδιο το χρήμα δεν το αγαπώ, δεν το πιάνω στα χέρια μου, όσο ήμουν με τον Δημήτρη είχα τι χρώμα έχει το κατοστάρικο. Δεν θέλω να πω, βέβαια, ότι το χρήμα δεν μου έδωσε και ορισμένες δυνατότητες. Άλλο όμως αυτό. Και εξ άλλου, τα χρήματα αυτά τα κέρδισα με τον μόχθο μου, τα έφερνα και τα έπαιρνα.
Σ’ αυτό το παιχνίδι, σ’αυτή τη συναλλαγή, που τόσο ρεαλιστικά την τοποθέτησες, είχες ποτέ την εντύπωση ότι σε μεταχειρίζονται σαν προϊόν; Πάντα.
Και δεν σε ενοχλεί αυτό; Όχι, γιατί ξέρω ότι έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους.
Επομένως, η συνεργασία σου με τους εργοδότες σου θα πρέπει να ήταν αρμονική. Δεν θέλω να μιλήσω άσχημα για τον Φίνο, γιατί τον εκτιμάω πολύ, μ’ όλο που εκείνος, σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, είπε πως έκανα εγώ ό,τι ήθελα. Θα τον ρωτήσω, όμως, «γιατί τότε, κύριε Φίνο, με κρατούσατε; Αφού σας καταπίεζα, γιατί δεν με διώχνατε; Μήπως γιατί κερδίζατε αρκετά χρήματα από μένα; Ε, τότε δεν είναι πολύ λεβέντικο να βγαίνετε και να κάνετε δηλώσεις για μια γυναίκα από την οποία κερδίζατε χρήματα». Όχι, δεν έκανα ό,τι ήθελα στον Φίνο, απλώς έτυχε να έχω πάρα πολύ καλό γούστο και ήθελα να τους το επιβάλλω όσο μπορούσα. Θέλω, ωστόσο, να προσθέσω ότι όπως ο κύριος Φίνος μού αναγνωρίζει ότι αποτελώ φαινόμενο στον χώρο αυτό, έτσι κι εγώ θέλω να πω ότι, χωρίς εκείνον, ο κινηματογράφος πέθανε. Είναι λυπηρό αυτό κι είναι ακόμα πιο λυπηρό, γιατί γίνεται κακός κινηματογράφος στην τηλεόραση.
Πήγες όμως κι εσύ στην τηλεόραση… Ναι, πήγα, παρόλο που δεν την εκτιμώ. Πήγα γιατί, τώρα που δεν υπάρχει σινεμά, μου προσφέρει τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με το πλατύ κοινό, να του υπενθυμίσω την παρουσία μου, να του στείλω τα μηνύματά μου.
Ο Τύπος ποιον ρόλο έπαιξε στη δημιουργία του «φαινομένου Βουγιουκλάκη»; Με βοήθησε ο Τύπος, αλλά βοήθησα κι εγώ πολύ τον Τύπο να ασχολείται μαζί μου. Είχαν πάντα θέμα. Γενικά, μπορώ να πω ότι είμαι το χαϊδεμένο παιδί του ελληνικού Τύπου.
Ακόμα; Γιατί νομίζω ότι υπάρχει μια τάση ρεαλιστικής αντιμετώπισης τον «φαινομένου» σου, αν θες, μια διάθεση απομυθοποίησης, όπως έγινε στην εκπομπή «Παρασκήνιο» και ό,τι ακολούθησε μετά την προβολή του… Το θέμα με το «Παρασκήνιο» είναι πράγματι οι κακοήθειες που γραφτήκαν μετά. Ακούσε φράση ενός τηλεκριτικού: «Τρεις άντρες, ο Παπαστάθης, ο Γεωργουσόπουλοςκαι ο Φίνος, μόνοι και αβοήθητοι, τη Βουγιουκλάκη την κατετρόπωσαν». Αν είναι αντρίκιο να βάλει το χέρι του κι ένας τέταρτος για να με δολοφονήσουν, έχω να τους πω ότι εγώ είμαι εφτάψυχη γάτα. Ένας άλλος πάλι, στην Καθημερινή, ο κύριος Χρηστίδης, συνάδελφος γαρ, έγραψε τέσσερις στήλες για να αποδείξει ότι το μοναδικό ταλέντο της Βουγιουκλάκη είναι ότι δεν έχει ταλέντο. Θέλω να πω εδώ ότι έχω τόσο πολύ ταλέντο, που δεν μπόρεσε ούτε με μια ολόκληρη σελίδα στην εφημερίδα να αποδείξει το αντίθετο. Η κυρία Παπαδοπούλου είπε ότι χρησιμοποίησα τον γιο μου στην εκπομπή. Τι ήθελε να βάλω; Τον σκύλο μου; Δεν έχω σκύλο, το παιδί μου έχω. Πιστεύω ότι το «Παρασκήνιο», σαν εκπομπή, δεν είχε κακές προθέσεις, είχε προθέσεις αντικειμενικότητας απέναντι μου. Θυμάμαι τον Γεωργουσόπουλο που κατέληγε: «Η Αλίκη, ας πούμε, συμβιβάστηκε κι έπαιξε πράγματα που δεν ήταν γι’ αυτήν. Αλλά πόσοι αρχιτέκτονες σήμερα θα μπορούσαν να κάνουν κι αυτοί τον Παρθενώνα, κι όμως δημιούργησαν αυτά τα τέρατα από μπετόν;»
Σε ενοχλεί ο τίτλος «κορίτσι τον λαού»; Δεν περιφρονώ καθόλου αυτό το κοινό μου, αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν είμαι το κορίτσι του ελληνικού λαού, είμαι απλώς μια ηθοποιός.
Σε αποκαλούν ακόμα «γατούλα». Αυτό πραγματικά θα πρέπει να σ’ενοχλεί. Σκύλα γίνομαι. Ποια γατούλα; Γατούλα μια γυναίκα τόσο υπεύθυνη;
Λένε επίσης ότι ζηλεύεις τις νεότερες ηθοποιούς. Μα υπάρχει πιο νέα;
Από πλευράς ηλικίας, μάλλον. Α, όταν λέμε πιο νέα, εννοούμε την ηλικία. Τότε είναι σαν να μου λες αν ζηλεύω το γιο μου, που είναι επτά χρόνων.
Η διατήρηση της ομορφιάς και της φρεσκάδας σου είναι ένα άλλο στοιχείο του μύθου σου. Του τωρινού… Δεν είμαι δα τόσο μεγάλη στα 38 μου χρόνια. Όσο για τη φρεσκάδα μου, την οφείλω, νομίζω, στη ζωτικότητά μου.
Σε αποκαλούν ακόμα, Αλίκη, «κατεστημένο». Το λένε αυτοί που θέλουν να πάρουν τη θέση μας. Μου φαίνεται σαχλαμάρα όταν το ακούω. Είναι κι αυτό μια μόδα, όπως η κουλτούρα, οι κουλτουριάρηδες.
Τι σκέφτεσαι γι’ αυτούς; Οι άνθρωποι που έχουν την κουλτούρα, δεν μιλάνε γι’ αυτήν. Και δεν νομίζω ότι κουλτούρα στο θέατρο είναι να μαζευτούμε δέκα άνθρωποι και να πάμε να κάνουμε μια επιθεώρηση στο Παγκράτι, για να κερδίσουμε λεφτά και να μην μπορούμε να σταθούμε τον χειμώνα. Μαζεύονται πολλοί σταρ για να κάνουν έναν σταρ.
Ας γυρίσουμε σε σένα, Αλίκη. Θα ήθελα να μου πεις ποια είναι η Αλίκη σήμερα. Σαν γυναίκα είμαι ευαίσθητη, ευάλωτη, τρυφερή, ελπίζω πάντα ότι αύριο θα έρθει μια καλύτερη μέρα. Όχι ότι περιμένω τίποτα το συγκλονιστικό τώρα πια. Διαβαίνω τον κύκλο μου συνειδητά και ξέρω πού θα ’ναι το τέλος, η κατάληξη.
Πού θα είναι η κατάληξη; Ξέρω ότι μάλλον θα τελειώσω τη ζωή μου μόνη, με τους λίγους φίλους, στους οποίους θα δίνω και θα παίρνω, ελπίδες κυρίως, που τόσο θα τις έχω ανάγκη στα δύσκολα χρόνια που θα έρθουν.
Πόσο δύσκολα πιστεύεις ότι θα είναι αυτά τα χρόνια; Όχι πολύ, γιατί είμαι προετοιμασμένη. Μήπως για όλες τις γυναίκες δεν έρχονται τα δύσκολα χρόνια; Όλες θα περάσουμε την κρίση του γάμου, είτε χωρίσουμε είτε όχι, το μεγάλωμα και τα βάσανα των παιδιών, το γκρέμισμα των ελπίδων, το σβήσιμο των ονείρων, για όλες θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάξουμε τα χέρια μας και θα τα δούμε χαρακωμένα από ρυτίδες, με μια βέρα εκεί στην άκρη να τα στολίζει. Εκείνη ίσα-ίσα τη στιγμή δεν θα πρέπει να χάσουμε το κουράγιο μας για τη ζωή. Πολλές φορές, λέω ν’ απαρνηθώ το θέατρο και να κάνω έναν καλό γάμο, όσο είναι ακόμα καιρός, ένα γάμο που θα μ’ εξασφαλίσει και θα με απαλλάξει από τα άγχη.
Γιατί δεν τον κάνεις λοιπόν; Γιατί δεν μπορώ να παντρευτώ κάποιον που δεν θα έχει μιλήσει στην ψυχή και κυρίως στο μυαλό μου. Είμαι ένας άνθρωπος μιας άλφα κουλτούρας εγώ, αρκετά ενημερωμένη, κατατοπισμένη σε όλα, μ’ αυτά τα εφόδια, μ’ αυτές τις εμπειρίες, δεν μπορώ να κάνω κανένα συμβιβασμό.
Και σαν ηθοποιός; Ποια είναι η Αλίκη σήμερα; Είμαι μια εργαζόμενη γυναίκα, όπως τόσες άλλες, δυναμική, αν και δεν τόλμησα να κάνω απ’ την αρχή αυτά που ήθελα. Αλλά χαίρομαι, γιατί έφτασα επιτέλους στο σημείο να τολμήσω, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, είμαι έτοιμη να παντρευτώ τους σπουδαίους ρόλους, αυτούς που ονειρευόμουν από μικρή.
Έδινες πάντα την εντύπωση πως αγωνίστηκες, πως έκανες ό,τι ήταν δυνατόν για να έχεις την αγάπη του κόσμου, για να είσαι η πρώτη, για ν’ ασχολούνται μαζί σου. Σε ενδιέφερε πραγματικά τόσο πολύ αυτό; Πολύ, γιατί να το κρύψω;
Τι θυσίασες για να γευτείς αυτή τη λατρεία; Θυσίασα τη ζωή μου, την εφηβεία μου, την ελευθερία μου. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να δουλέψω πολύ για ν’ αρέσω στον κόσμο. Δεν έκανα πράγματα που θα ήθελα ή που θα έπρεπε να κάνω, για να μην δυσαρεστήσω τον κόσμο. Όπως, παραδείγματος χάρη, ότι δεν διέλυσα το γάμο μου την ώρα που έπρεπε.
Κοιτάζεις καμιά φορά προς τα πίσω, Αλίκη; Κι αυτό που βλέπεις τι συναισθήματα σου δημιουργεί; Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι το πόσο έχω κουραστεί και πόσες φορές δεν σταμάτησα στην πηγή για να πιω νερό, ενώ διψούσα, παρά το άφηνα να κυλήσει μέσα απ’ τις χούφτες μου κι έμεινα διψασμένη γι’ αυτό που λέμε ζωή. Για τις απλές ανθρώπινες γεύσεις και εμπειρίες.
Ποιες είναι αυτές για σένα; Ένα καλό βιβλίο, μια καλή μουσική, ειλικρινείς φίλοι, άνθρωποι που μου πάνε – χωρίζω, ξέρεις, τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, στους κοσμικούς, οι οποίοι δεν με αφορούν, και στους πνευματικούς, στους οποίους πιστεύω ότι ανήκω. Να ζήσεις τις ερωτικές στιγμές σου, τις μεγάλες στιγμές. Εγώ, ξέρεις, είμαι ένα ερωτικό πλάσμα αυτό καθαυτό, όπως είμαι θεατρίνα, έτσι είμαι και γυναίκα ιδιαίτερα ερωτική, με την ευρύτερη έννοια. Εκπέμπω κάτι, είμαι και καλός δέκτης και η σχέση μου με το κοινό έχει έναν ερωτισμό.
Τελικά, θεωρείς ότι είσαι μια πετυχημένη γυναίκα; Ας πούμε «πετυχημένη» σε εισαγωγικά. Γιατί πραγματικά πετυχημένη θεωρώ εγώ τη γυναίκα που έχει πιάσει και τη ζωή απ’ τα μαλλιά, ενώ εμένα η περίπτωση ζωή μου έχει ξεφύγει. Μη νομίσεις, ωστόσο, ότι αισθάνομαι δυστυχισμένη, παρ’ όλο που είμαι χωρισμένη γυναίκα, παρ’ όλο που είμαι πολύ μόνη μου. Περνάω μια περίοδο μεταβατική. Όταν κλείνει η αυλαία και φεύγω από το θέατρο, γυρίζω σπίτι μόνη, αισθάνομαι τόση μοναξιά μετά απ’ όλη αυτή τη φασαρία, απ’ όλα αυτά τα χειροκροτήματα. Ευτυχώς, υπάρχει η αμπιγιέζ μου, η Νότα, την πήρα μαζί μου, κι έτσι έχω έναν άνθρωπο να μου πει μια καληνύχτα. Οι δικοί μου οι άνθρωποι είναι οι απλοί, ταπεινοί άνθρωποι, η Νότα, η μαγείρισσά μου, ο σοφέρ μου, ο πορτιέρης του θεάτρου. Με τους άλλους, τους ξένους, αισθάνομαι λίγο μαζεμένη.
Θλίψη έχει προκαλέσει στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Χρήστου Αυλωνίτη.
Ο ηθοποιός υπέκυψε χθες το πρωί από αιμορραγία. Νοσηλεύονταν από τις 18 Οκτωβρίου στο νοσοκομείο ύστερα από ατύχημα που είχε με το μηχανάκι του.
Ο Χρήστος Αυλωνίτης τα τελευταία δύο χρόνια συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές: «Επιστροφή» και τη σειρά «Έρωτας Μετά».
Στην προσωπική του σελίδα στο Facebook εδώ και λίγη ώρα οι φίλοι του τον αποχαιρετούν και δεν μπορούν να πιστέψουν ότι «έφυγε» από τη ζωή. Ο ίδιος με ανάρτησή του είχε ενημερώσει πως νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.
Ο Χρήστος Αυλωνίτης γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης ΚΕΑ καθώς και από το Yale Drama School.
Θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει ερμηνεύσει: «Οι τρελοί της εποχής» του Δημήτρη Ψαθά, Μ. Μαραγκός, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γ. Σταύρου, Γ. Αντωνακάκης, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ «Η αυλή των θαυμάτων» του Ι. Καμπανέλλη, Γ. Αντωνακάκης, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ «Το φιόρο του Λεβάντε» του Γ. Ξενόπουλου, Π. Πολυκάρπου, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ «Ο απεργοσπάστης» του Γ. Σκούρτη, Π. Πολυκάρπου, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ «Το πανηγύρι» του Δ. Κεχαϊδη, Π. Πολυκάρπου, Δ.Π.Θ. Ν. ΙΩΝΙΑΣ «Εταιρία θαυμάτων» του Δ. Ψαθά, Ν. Βελετάκος, Δ.Π.Θ. ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ «Ο Επιθεωρητής» του Nikolay Gogol, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α «Φλωρεντινή τραγωδία» του Oscar Wilde, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α «Ο Γελωτοποιός βασιλιάς» του M. de Ghelderode, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α «Βίος Αβίωτος» του Γ. Μπέλλου, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α «Περάστε κόσμε» του Γ. Μπέλλου, Γ. Μπέλλος, Κ.Ε.Α «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Edmond Rostand, Γ. Κιμούλης, ΒΕΜΠΟ «Η Στρίγκλα» του William Shakespeare, Γ. Κιμούλης, ΓΚΛΟΡΙΑ «Το νου σου στην Αμέλια» του Ζ. Φεϊντό, Γ. Κιμούλης, ΜΟΥΣΟΥΡΗ «Τα στηρίγματα της κοινωνίας» του Ερρίκου ΄Ιψεν, Β. Λουρμπά, ΕΚΑΤΗ «Περλιμπλίν και Μπελίσα» Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Β. Λουρμπά, ΕΚΑΤΗ «Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί» του Ερρίκου Ιψεν, Β. Λουρμπά, ΕΚΑΤΗ «Tango bar» Περικλή Κοροβέση, Σπ. Μιχαλόπουλος, ΑΒΑΤΟΝ
Ελληνικές τηλεοπτικές σειρές: Σταύρωση χωρίς ανάσταση, ΕΤ1 Πατήρ υιός και πνεύμα, Mega Οι αυθαίρετοι, Mega Φόνος χωρίς ταυτότητα, Mega Οι εντιμότατοι, ΕΤ1 Τζόνι και Ναντίν, ΕΤ2 Ο επισκέπτης της ομίχλης, Mega Τα εφτά κακά της μοίρας μου, Mega Το τίμημα, New Channel Εμείς και οι άλλοι, ΕΤ2 Οι τρεις σωματοφύλακες, ΕΤ1 Ευτυχώς δυσάρεστα νέα, ΕΤ2 Τμήμα ηθών: Ο θάνατος φοράει μαύρα, ΑΝΤ1 Τμήμα ηθών: Μαύρα γυαλιά μέσα στη νύχτα, ΑΝΤ1 Τμήμα ηθών: Μεγάλη κάψα, ΑΝΤ1 Μαγική νύχτα: Χρυσός χορός, ΕΤ1 Οι εραστές των κυμάτων, ΡΙΚ Φύρδην μίγδην, ΡΙΚ Οι απέναντι, ΡΙΚ2 Χαραυγή, Mega Η Επιστροφή, ΑΝΤ1 Έρωτας μετά, ALPHA Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΧΕΣΗ Σκην. ΕΡΡΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΛΟΥΝΑ ΜΠΑΡ Σκην. ΣΠΥΡΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΗΤΕΡΕΣ (μικρού μήκους)
Μεταγλωττισμένες παραγωγές στις οποίες συμμετείχε: Thunderbirds Επιστροφή στο Μέλλον Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Tango Bar (2019), Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί (2017), Τα στηρίγματα της κοινωνίας (2016), Περλιμπλίν και Μπερλίσα (2017).
Ωστόσο, ο τρόπος που έφυγε από την ζωή ήταν άδικος και τραγικός.
Ήταν ένας από τους αναρίθμητους καλλιτέχνες που βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης και της φτώχειας.
Η τραγουδίστρια Βιολέτα Ίκαρη σε μια ανάρτησή της έγραψε λίγα λόγια για τον Χρήστο Αυλωνίτη και την τραγική του ιστορία αλλά και για όλους εκείνους που βρίσκονται στην ίδια θέση και υποφέρουν.
Η ανάρτησή της «Σήμερα έφυγε ένας φίλος, μπορεί να μην τον γνώριζα καλά, έδειχνε ομως να είναι φίλος όλου του κόσμου και αυτό τον είχε βάλει στην καρδιά μου για τα καλά.
Ήταν ένας άνθρωπος της τέχνης, ηθοποιός απ’ τους καλούς. Ωραίος άνθρωπος!
Τον συναντούσα συχνά σε ένα στέκι καλλιτεχνών στα Πατήσια, κάθε βράδυ ήταν εκεί με τα ευγενικά του μάτια, τα αστεία του και μια υπόγεια θλίψη να τον ακολουθεί.
Συχνά μου έκανε τον μεθυσμένο, τόσο καλά που ποτέ δεν ήμουν σίγουρη αν όντως ήταν έτσι ή αν μου κάνει πλάκα.
Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν μετά το πρώτο lock down, στο στέκι μας, όπου ήμασταν όλοι μαζεμένοι και απόμακροι λόγω του ιού!
Είχα πάει εκεί με μια φίλη, θεωρώντας ότι η έξοδος μας αυτή, ήταν μεγάλο τόλμημα κι έτσι κάτσαμε σε μια γωνιά μακριά από τους υπολοίπους.
Ο Χρήστος (ο φίλος) ήρθε να μας χαιρετήσει και δεν του είπαμε να κάτσει στο τραπέζι μαζί μας, ντράπηκα πολύ αλλά άκουσα τη φωνή της παράλογης λογικής του σήμερα και συγκρατήθηκα, ήταν και μικροσκοπικό το τραπεζάκι που καθίσαμε, εκείνος χαμογέλασε γλυκά όπως συνήθιζε και έκατσε λίγο πιο πέρα, ώστε να μπορεί να μας μιλάει από μακριά, είπαμε δυο κουβέντες του ποδαριού και κάποια στιγμή ξύπνησε η παιχνιδιάρικη ζαβολιά του! Σηκώθηκε, πήγε μέσα, έβρεξε το χέρι του και ψεύτικα φτερνιζόμενος πέρασε από δίπλα μας ενώ τίναξε τεχνηέντως το χέρι για να μας βρέξει. Τον λάτρευα για κάτι τέτοια! Έτσι πέρασε η ζωή του απ’ τη ζωή μου, έφυγε με ένα αστείο, όμως ο τρόπος που έχασε τη ζωή του είναι από τους τραγικότερους!
Και εδώ θα σας αποκαλύψω το λόγο που σας τα γράφω όλα αυτά. Δυστυχώς, έμαθα ότι ο Χρήστος έφυγε απ’ τη ζωή από την εξαθλίωση της πείνας! ΌΠΩΣ ΣΑΣ ΤΟ ΛΕΩ!
Εξαντλημένος όπως ήταν, καβάλησε τη μηχανή και έπεσε, έσπασε τα πλευρά του, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο και (μετά από μέρες) έφυγε από εσωτερική αιμορραγία. Ο Χρήστος ήταν φίλος, αλλά από σήμερα, κατ’ εμέ, η εικόνα του, είναι το σύμβολο του εξαθλιωμένου καλλιτέχνη και του συνανθρώπου που βρίσκεται σε ανάγκη! Ο Χρήστος ήταν περήφανος, πολύ! Και δε ζήτησε ποτέ τη βοήθεια κάποιου, αυτό ήταν το μόνο λάθος που του καταλογίζω…συγχωρεμένος να’ ναι…και ας συγχωρεθούν και όσοι μπορεί να γνώριζαν αλλά δε μπόρεσαν να βοηθήσουν…
Δε μπορώ όμως να συγχωρώ εκείνους που ξέρουν, μπορούν αλλά αδιαφορούν! Αφού λοιπόν η πολιτεία δε μεριμνά επαρκώς για τους καλλιτέχνες και την αξιοπρεπή τους διαβίωση, γιατί εμείς να μένουμε θεατές αυτής της άθλιας συμπεριφοράς και δεν κάνουμε κάτι; Όσοι μπορούμε κι όσο μπορούμε! Ας ρωτήσουμε τους φίλους, τους γνωστούς, αγαπημένους και μη! Καλλιτέχνες και μη! Αν χρειάζονται κάτι ή αν ξέρουν κάποιον που χρειάζεται την αλληλεγγύη μας! Κι αν μπορέσουμε να βοηθήσουμε, έστω και λίγο, έναν άνθρωπο ο καθένας, δε θα ξανακούσουμε τέτοιο, θλιβερό, νέο. Όλοι μας! Μα όλοι! Αν δεν έχουμε έρθει κάποια στιγμή κοντά στην ακραία φτώχεια, ίσως κάποια μέρα να έρθουμε! Η αλληλοβοήθεια δεν είναι ντροπή! Ούτε γι’ αυτόν που προσφερει ούτε γι’ αυτόν που δέχεται!
Ντροπή είναι η αδιαφορία και η κατάσταση στην οποία μας φέρανε!
Όσοι δεν το έχουμε σκεφτεί, ας βάλουμε μπρος από σήμερα! Γιατί σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε!
Ας κάνουμε ένα βήμα προς την αγάπη και την ανθρωπιά που τόσο συμπεριελάμβαναν τον αγαπημένο μας Χρήστο.
Για το Χρήστο και κάθε Χρήστο. Βιολέτα».
Έφυγε από την ζωή χτυπημένος από την εξαθλίωση ο Χρήστος Αυλωνίτης
Ο Τάκης Μωράκης είναι από τους λίγους συνθέτες που έγραψαν τόσα πολλά επιτυχημένα και διαχρονικά τραγούδια της ελαφράς μουσικής. Τραγούδια, που απέδωσε μοναδικά με το βιολί του και τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του τις δεκαετίες κυρίως του ’50 και του ’60.
Ο Τάκης Μωράκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Αυγούστου 1916 και από παιδί ακόμα ξεκίνησε να σπουδάζει βιολί στο Ελληνικό Ωδείο. Αργότερα, παρακολούθησε μαθήματα στο Παρίσι και επιστρέφοντας στην Ελλάδα διασκεύασε το δημοτικό τραγούδι «Τσοπανάκος ήμουνα», το οποίο έγινε για πολλά χρόνια το σήμα της ελληνικής ραδιοφωνίας.
Την πρώτη του δημόσια εμφάνιση ο Τάκης Μωράκης την έκανε παίζοντας βιολί στην ορχήστρα του κέντρου «Όασις» στο Ζάππειο, αλλά παράλληλα έγραφε και τραγούδια για λογαριασμό όμως… άλλων! Το 1946 ξεκίνησε να υπογράφει τα τραγούδια του, τα οποία πολύ σύντομα έγιναν επιτυχίες, ενώ πολλά έμειναν αθάνατα, όπως το «Ήρθες σαν την άνοιξη», «Για σένα ανθίζει η γη» και άλλα.
Στη συνέχεια ο Τάκης Μωράκης σχημάτισε δική του ορχήστρα από βιολιά και έκτοτε έπαιζε σε κοσμικά κέντρα, ενώ έγραφε τραγούδια και μουσική για το θέατρο, την επιθεώρηση και τον κινηματογράφο. Η μουσική καριέρα του στον κινηματογράφο ξεκίνησε με ταινίες της Φίνος Φιλμ, με πρώτη την «Γκόλφω» του Ορέστη Λάσκου το 1955. Συνολικά έγραψε μουσική και τραγούδια για περισσότερες από 25 ταινίες, εκ των οποίων οι 10 της Φίνος Φιλμ.
Το τραγούδι «Τι Είναι Αυτό που το Λένε Αγάπη» ερμηνεύτησε από τη Σοφία Λόρεν και τον Τόνυ Μαρούδα στην αμερικανική ταινία «Το Παιδί και το Δελφίνι» (1957) – πρώτη ξένη παραγωγή που γυρίστηκε στην Ελλάδα και έκανε γνωστή την Ύδρα στο εξωτερικό – και έγινε διεθνής και διαχρονική επιτυχία. Από το 1961 και μετά, κύρια ερμηνεύτρια των τραγουδιών του ήταν η σύζυγός του και γνωστή τραγουδίστρια, Νάντια Κωνσταντοπούλου.
Οι συνθέσεις του διακρίθηκαν πέντε φορές στα ετήσια φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού της Θεσσαλονίκης (1960 – 1968), ενώ ο Δήμος Αθηναίων του απένειμε το 1962 το πρώτο βραβείο για το τραγούδι «Αθήνα Άνθρωποι Θεοί». Διεθνείς διακρίσεις με πρώτα βραβεία κατέκτησε επίσης στο διεθνές Φεστιβάλ του Βενσάν, καθώς και στο Φεστιβάλ της Πολωνίας το 1964. Με την ορχήστρα του και τη σύζυγό του, Νάντια Κωνσταντοπούλου, έδωσαν πολλές επιτυχημένες συναυλίες στο εξωτερικό, και ιδιαίτερα στην τότε Σοβιετική Ένωση.
Ο Τάκης Μωράκης είχε πλούσια δισκογραφία με περισσότερους από δέκα μεγάλους δίσκους. Γιος του είναι ο γνωστός κιθαρίστας της τζαζ, Πρίαμος Μωράκης. Έφυγε από τη ζωή στις 26 Οκτωβρίου 1991.
Τάκης Μωράκης: Ταινίες στις οποίες έχει γράψει/επιμεληθεί τη μουσική
Η Ελένη Προκοπίου είναι Ελληνίδα ηθοποιός, χορεύτρια και χορογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Φεβρουαρίου 1941. Έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της σε κινηματογραφικές ταινίες του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου.
Σπούδασε χορό, από τα έξι της χρόνια, μαζί με τη Μάρθα Καραγιάννη, στη Σχολή Χορού της Λουκίας Σακελλαρίου – Κωτσοπούλου, η οποία είχε φτιάξει δική της σχολή στο Ωδείο Αθηνών. Μαζί με τη Μάρθα Καραγιάννη και σαν παιδιά έδιναν παραστάσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Αποφοίτησαν προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Από το 1960, που έκανε ντεμπούτο στον κινηματογράφο με το έργο “Το ραντεβού της Κυριακής”, μέχρι το 1972, έλαβε μέρος σε συνολικά 24 ταινίες.
Σε πολλές από αυτές η Ελένη Προκοπίου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, κυρίως όταν ο ρόλος της απαιτούσε και χορό, αφού υπήρξε χορεύτρια και είχε η ίδια την επιμέλεια των χορογραφιών της σε κάποιες ταινίες. Αποτέλεσε χορευτικό ντουέτο με τον Βαγγέλη Σειληνό, τόσο στο Θέατρο όσο και στον Κινηματογράφο. Από το 1960 μέχρι το 1965 το εν λόγω ντουέτο (Σειληνός – Προκοπίου) συμμετείχε στα χορευτικά των περισσότερων επιθεωρησιακών θεάτρων της πρωτεύουσας. Επίσης και με τον Γιώργο Πάντζα αποτέλεσε κινηματογραφικό ζευγάρι, μαζί άλλωστε έπαιξαν σε 5 ταινίες.
Πρωταγωνίστησε σε κάθε είδους ταινία, σε μιούζικαλ, σε κωμωδίες και σε δράματα. Στα πρώτα βήματα της σταδιοδρομίας της, εμφανιζόταν μόνο σαν χορεύτρια, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στον οποίο είχε παρουσία σε τρεις ταινίες με χορευτικό ρόλο, συγκεκριμένα: “Το ραντεβού της Κυριακής”, “Η Αθήνα τη Νύχτα” και “Προδομένη Αγάπη”.
Έπειτα η Ελένη Προκοπίου είχε έναν ρόλο στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου “Μικρές Αφροδίτες“, μια ταινία που γνώρισε διεθνή επιτυχία, ακολούθησε “Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης”, στην οποία υποδύθηκε τη Γκιουλινάρ, μια πανέμορφη ανατολίτισσα πριγκίπισσα κάποιου εμιράτου. Στη συνέχεια “Το Πρόσωπο της Ημέρας” και το “Ραντεβού στον Αέρα“, όπου είχε ρόλο και ως χορεύτρια και ως ηθοποιός και έτσι γίνεται μέλος της οικογένειας της Φίνος Φιλμ. Ακολουθεί το “Και οι 14 ήταν υπέροχοι” .
Το 1966 είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πέντε ταινίες, συγκεκριμένα: “Παράνομοι Πόθοι” (Φίνος Φιλμ), “Το Συρτάκι της Αμαρτίας”, “Πέντε Χιλιάδες Ψέματα” (Φίνος Φιλμ), “Οι Κυρίες της Αυλής” (Φίνος Φιλμ, κλασική θεωρείται πλέον η σκηνή με τα νερά της χαλασμένης βρύσης, μαζί με τον Κώστα Πρέκα) και “Αγάπη που δεν σβήνει ο Χρόνος”.
Η τελευταία ταινία της Ελένης Προκοπίου (Φίνος Φιλμ) ήταν “Το Κοροϊδάκι της Πριγκηπέσας”, στην οποία υποδύθηκε μία αφελή ηθοποιό και χορεύτρια. Στην εν λόγω ταινία είχε μερικά περιττά κιλά, καθώς ήταν ήδη παντρεμένη και δύο μηνών έγκυος, ενώ υποβαλλόταν και σε ορμονοθεραπεία διότι είχε προβλήματα με την εγκυμοσύνη της. Όλα αυτά τα χρόνια εμφανιζόταν ανελλιπώς στο θέατρο. Ντεμπούτο στο θεατρικό σανίδι, έκανε ως χορεύτρια, σε ηλικία 14 ετών στο θέατρο Ολύμπια Πειραιώς ως παρτενέρ του διάσημου χορευτή της εποχής, του Δημήτρη Ιβάνωφ.
Μετά το γάμο της, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με τον επιχειρηματία στον χώρο του επίπλου Αντώνη Συρίγο, αποχώρησε οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Με τον μετέπειτα σύζυγό της γνωρίστηκαν στα γυρίσματα ταινιών. Από αυτόν τον γάμο απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Στις ταινίες όπου πρωταγωνιστούσε έδινε και τα έπιπλα.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης υπήρξε ένας σπουδαίος τραγουδιστές και συνθέτης, που χάρισε στο ελληνικό τραγούδι μερικές από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του.
Συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Έλληνες τραγουδιστές-τραγουδοποιούς. Ο «σερ» του ελληνικού πενταγράμμου («σερ Μπιθί» τον είχε αποκαλέσει ο Δημήτρης Ψαθάς όταν σε ένα χρονογράφημα στη στήλη του στην εφημερίδα “Τα Νέα”, με αφορμή το στίχο τραγουδιού “μια βαθιά υπόκλιση, ένα χειροφίλημα”, χαρακτήρισε με αυτό τον τρόπο τον Γρηγόρη Μπιθικώτση), με την «δωρική» φωνή του αγκάλιασε τη μεταπολεμική Ελλάδα, έδωσε το δικό της βάρος και τη δική της λαϊκότητα στα μεγάλα έργα του Μίκη Θεοδωράκη και έγινε ο καταλύτης για να φτάσουν οι στίχοι του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου και του Λειβαδίτη στις πιο απόμερες γωνιές της Ελλάδας.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ανάμεσα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Τζένη Καρέζη.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1922 στο Περιστέρι. Ήταν ο μικρότερος γιος μιας φτωχής πολυμελούς οικογένειας που πάλευε να τα βγάλει πέρα στα δύσκολα χρόνια του Μεσοπολέμου. Μέσα στη θύελλα του ’40 τα αδέλφια του έφυγαν για το Μέτωπο, στην Αλβανία. Εκείνος έμεινε πίσω και ασκούσε το επάγγελμα του υδραυλικού.
Παράλληλα μάθαινε κιθάρα και έκανε τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι σ’ ένα ταβερνάκι της γειτονιάς του. Μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1937 είχε ακούσει σ’ ένα κουτούκι τους Μάρκο Βαμβακάρη, Μανώλη Χιώτη και Στράτο Παγιουμτζή και, όπως ο ίδιος αφηγείτο, η συνάντησή του με τον πρώτο ήταν αυτή που πάντα τον συγκινούσε, γιατί του άλλαξε τη σχέση του με τη μουσική. «Υπεράνω όλων ο Μάρκος Βαμβακάρης» έλεγε συχνά.
Το 1948 γνωρίστηκε εντελώς τυχαία με τον Μίκη Θεοδωράκη στην Κερατέα. Εκεί σταμάτησε ένα καμιόνι, που μετέφερε πολιτικούς κρατουμένους στο Λαύριο για να οδηγηθούν στη Μακρόνησο. Υπήρχε μια βρύση κι ένας στρατιώτης των μεταγωγών γέμισε το παγούρι του και τους έδωσε νερό να πιουν. Ο στρατιώτης αυτός ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Υπηρετώντας τη θητεία του στη Μακρόνησο έγραψε τα πρώτα του τραγούδια και τα βράδια διασκέδαζε τους αξιωματικούς με την ορχήστρα του στρατοπέδου. Μετά την απόλυσή του, δημιούργησε το δικό του συγκρότημα και το 1949 μπήκε στη δισκογραφία ως συνθέτης. Τίτλος του πρώτου του τραγουδιού «Το Καντήλι τρεμοσβήνει», σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη. Στο τραγούδι, ο ίδιος ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Οι ερμηνείες του στα έργα του Μίκη Θεοδωράκη «Ο Επιτάφιος» («Πού πέταξε τ’ αγόρι μου», «Μέρα Μαγιού μου Μίσεψες»), «Ρωμιοσύνη» («Θα Σημάνουν οι Καμπάνες»), σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και «Άξιον Εστί» («Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», «Ένα το χελιδόνι»), σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, σφράγισαν την παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι του και θεωρούνται αξεπέραστες.
Σημαντική στιγμή στη σπουδαία καριέρα του ήταν και η συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι («Είμ’ αϊτός χωρίς φτερά», «Πάει ο καιρός», «Στο Λαύριο γίνεται χορός», «Μίλησέ μου» κ.ά) και με συνθέτες, όπως οι Σταύρος Ξαρχάκος («Άπονη Ζωή», Άσπρη Μέρα και για μας), Απόστολο Καλδάρα, Μάρκο Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη, Γιώργο Μητσάκη, Δήμο Μούτση, Άκη Πάνου κ.ά.
Έγραψε και ο ίδιος τραγούδια που έγιναν επιτυχίες («Επίσημη Αγαπημένη», «Το μεσημέρι καίει το μέτωπό μου», «Μια γυναίκα φεύγει», «Αμφιβολίες», «Στου Μπελαμή το ουζερί», «Ένα αμάξι με δυο άλογα», «Του Βοτανικού ο μάγκας» κ.ά.). Για πολλά χρόνια εμφανιζόταν στα πιο γνωστά κοσμικά κέντρα της Αθήνας και ένιωσε τη χαρά της ανακάλυψης νέων, πολλά υποσχόμενων φωνών, ανάμεσά τους η Βίκυ Μοσχολιού και η Πόλυ Πάνου.
Την περίοδο της δικτατορίας οι σχέσεις του με τον Μίκη Θεοδωράκη κλονίστηκαν σοβαρά, όταν, στις 13 Ιουλίου 1967, τραγούδησε μαζί με την Βίκυ Μοσχολιού τον Ύμνο της 21ης Απριλίου στα «Δειλινά» της Γλυφάδας. Η δικαιολογία του προς τον Θεοδωράκη ήταν ότι δεν μπορούσε να αντέξει μια εξορία την στιγμή που η ζωή του είχε στρώσει. Οι δυο τους τα ξαναβρήκαν οριστικά τον Μάρτιο του 2002 στην μεγάλη συναυλία προς τιμήν του Μπιθικώτση στο ΣΕΦ.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο τον Ιανουάριο του 2003 με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα, καθώς και με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών.Τιμώντας το λαϊκό βάρδο, ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε δηλώσει ότι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ήταν «ένας σπουδαίος μουσικός που εξέφρασε τη δυστυχία και την ευτυχία, τον πόνο και τα βάσανα του ελληνικού λαού».
Επίσης, έχουν γίνει πολλές συναυλίες προς τιμήν του. Τον Ιούνιο του 1997 οργανώθηκε λαϊκή συναυλία για να τιμηθούν τα 50 χρόνια προσφοράς του στο λαϊκό τραγούδι, ενώ σημαντική είναι η συναυλία που διοργανώθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού στις 11 Μαρτίου 2002 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με πρωτοβουλία του Γιώργου Νταλάρα και τη συμμετοχή δεκάδων σημαντικών καλλιτεχνών.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης πέθανε στις 07 Απριλίου του 2005, σε ηλικία 82 ετών, ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία στο νοσοκομείο «Υγεία». Έκανε δύο γάμους και απέκτησε 3 παιδιά. Ο γιος του, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, έγινε επίσης τραγουδιστής.
Στο τραγούδι “Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα” ακούγεται το εξής: “Ένα όμορφο αμάξι με δύο άλογα / να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω… το ένα τ’άλογο να είναι άσπρο όπως τα όνειρα που έκανα παιδί, το άλλο ‘ άλογο να είναι μαύρο σαν την πικρή μου την κατάμαυρη ζωή”. Αυτό έγινε πραγματικότητα προς τιμήν του στην κηδεία του, καθώς έξω από το ναό που ψαλλόταν η νεκρώσιμη ακολουθία βρισκόταν μια άμαξα με ένα άσπρο κι ένα μαύρο άλογο.
Όταν κάποτε ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να δώσει στον γιο του το ίδιο όνομα μ’ εκείνον, απάντησε “Γιατί όταν μια μέρα πεθάνω, θα ήθελα να επιστρέψει μετά την κηδεία στο σπίτι ένας Γρηγόρης Μπιθικώτσης”.
Λίγους μήνες πριν πεθάνει, το 2004 του απονεμήθηκε το Τιμητικό Βραβείο στα Μουσικά Βραβεία Αρίων. Η πρώτη και η τελευταία συναυλία του έλαβε χώρα στο γήπεδο του Πανιωνίου.
Η ταινία, “Αστέρω” προβλήθηκε την σαιζόν 1958-1959 και έκοψε 139.501 εισιτήρια. Ήρθε στην πρώτη θέση ανάμεσα σε 51 ταινίες.
Είναι η πρώτη ταινία στην οποία συμπρωταγωνιστούν οι δύο πρώην συμμαθητές της σχολής του Εθνικού, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρης Παπαμιχαήλ, και οι καβγάδες και οι κόντρες τους στα γυρίσματα είναι πολλές. Σύμφωνα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” τον Ιανουάριο του 1993, τον πείραξε η ίδια λέγοντας, “μπορεί εσύ να πήρες άριστα στη σχολή, το δικό μου όμως όνομα είναι πρώτο στους τίτλους!”
Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ τραγουδάει ντουμπλαρισμένος στην ταινία.
Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες στα γυρίσματα, τα οποία έγιναν στην Ζαχλωρού και στο σπήλαιο των Ιωαννίνων. Μέσα στον Δεκέμβριο, η Αλίκη Βουγιουκλάκη έμεινε 12 ώρες μέσα στο σπήλαιο των Ιωαννίνων, ξυπόλητη και με ένα διάφανο νυχτικό, τρέχοντας μέσα στη λάσπη για να γυρίσει την “τρέλα” της. Στο τέλος βγήκε κλαίγοντας από τη σπηλιά, από τα καπνογόνα που είχαν ρίξει για να δημιουργήσουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα. Σε μια άλλη σκηνή, η Αλίκη Βουγιουκλάκη έπρεπε να κολυμπά στα παγωμένα νερά του Ορχομενού. Όταν το πόδι της πιάστηκε από μια κράμπα, άρχισε να φωνάζει απεγνωσμένα για βοήθεια, ενώ το ρεύμα του ποταμού την τραβούσε μακριά. Τελικά, άνθρωποι από το συνεργείο βουτήξαν και την έσωσαν.
Η δημοτικότητα που είχε ήδη αποκτήσει η Αλίκη Βουγιουκλάκη της έδωσε το δικαίωμα να ζητήσει από τον Φίνο το αστρονομικό ποσό για την εποχή των 100.000 δραχμών, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε να της δώσει. Σύμφωνα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” τον Ιανουάριο του 1993, “ζήτησα από τον Φίνο να παίρνω ποσοστά από τις εισπράξεις. Σε κάθε εκατομμύριο της ταινίας, έπαιρνα 20.000 δρχ.”.
Η ταινία γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα (όπως άλλωστε και η πρώτη εκδοχή του 1929), αλλά και στο εξωτερικό.
Η ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο “9ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου” και στις 24 Ιουνίου 1959 η Αλίκη πήγε στην Γερμανία για να παρακολουθήσει την προβολή της ταινίας της εκεί.
Η ιστορία της ταινίας, με την μορφή σινε-ρομάντσου, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Θησαυρός” για 13 εβδομάδες.
Είναι η πρώτη ταινία που γύρισε η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην “Φίνος Φιλμ“, με την οποία θα συνεργαστεί αποκλειστικά μέχρι το 1963.
Πρόκειται για την 12η ταινία που γύρισε η Αλίκη Βουγιουκλάκη – ακολούθησε η ταινία “Το Ξύλο Βγήκε Απ’ τον Παράδεισο” η οποία γυρίστηκε επίσης το 1959.
Η ταινία, “Αστέρω” γυρίστηκε για πρώτη φορά βουβή το 1929, από την περίφημη Dag Film των αδελφών Γαζιάδη.
Κριτικές
Η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς! Κουαρτέτο, Εφημερίδα Το Βήμα, Φεβρουάριος 1959
Η Αστέρω του κ. Ντίνου Δημόπουλου δεν είναι η καλύτερη ταινία της ερχόμενης εβδομάδας. Είναι, όμως, η καλύτερη ελληνική ταινία που είδαμε εφέτος. Δικαιούται, λοιπόν νομίζουμε, το εξαιρετικό αυτό προβάδισμα στην αξιολογική σειρά τούτης της στήλης, όπου με απελπιστική μονοτονία η ελληνική παραγωγή κατατάσσεται συνήθως τελευταία και από την εκάστοτε χειρότερη ξένη ταινία. Η Αστέρω είναι η δεύτερη-μετά τον Αγαπητικό της βοσκοπούλας – απόπειρα του νέου αυτού σκηνοθέτη μας να υποτάξει το τόσο ξένο στην ιδιοσυγκρασία του δραματικό είδος του ποιμενικού ειδυλλίου. Η μεστή πια δεξιοτεχνία του (αντάξια συνοδευμένη από τη φωτογραφία του κ. Ν. Κατσουρίδη και την μουσική του κ.Τ. Μωράκη) αιχμαλωτίζει σχεδόν αδιάπτωτα το ενδιαφέρον και του πιο απαιτητικού θεατή, με έναν σπάνιο πλούτο οπτικών ευρημάτων, τα οποία μαρτυρούν την ύπαρξη μιας ευρύτατης κινηματογραφικής ιδιοφυίας, άξιας κάθε εμπιστοσύνης, προκειμένου να χειρισθεί τα πιο ποικίλα και τα πιο δύσκολα θέματα. Η Αστέρω είναι μια άριστη ελληνική «εμπορική» ταινία, που ευχόμαστε να σημειώσει την ευρύτατη επιτυχία που αξίζει σε μια τόσο έντιμη, τόσο γενναία και τόσο φροντισμένη προσπάθεια ανυψώσεως του λαϊκού θεάματος στον τόπο μας.
Όταν ακούς για φαβορίτες πάει το μυαλό σου κατευθείαν στον Σταμάτη Κόκοτα. Είναι το σήμα κατατεθέν του, στα τόσα χρόνια πορείας στο τραγούδι. Μέχρι και εταιρίες με ξυραφάκια τον πλησίαζαν και του ‘διναν τεράστια ποσά για να τις κόψει, πράγμα που δεν έκανε ποτέ.
Ο Σταμάτης Κόκοτας γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 23 Μαρτίου 1937. Είχε σημαντική δισκογραφική παρουσία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, οπότε και συνεργάστηκε με ορισμένους από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες της εποχής, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Αντώνης Κατινάρης, ο Χάρης Λυμπερόπουλος, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Ανδρέας Καραγιαννόπουλος κ.α.
Πριν γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα, είχε κάνει ένα πέρασμα ως ηθοποιός στην ταινία, “Διπλοπενιές”.
Μάλιστα, ο Σταμάτης Κόκοτας έπαιζε μπουζούκι στο κομμάτι, “Μάτια βουρκωμένα” το οποίο τραγούδησε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και αποτέλεσε τη μεγάλη επιτυχία της εποχής.
Ο Σταμάτης Κόκοτας ήταν οπαδός του Παναθηναϊκού. Επίσης, υπήρξε λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ο Σταμάτης Κόκοτας είχε παντρευτεί δύο φορές. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε δύο παιδιά, τον δημοφιλή τραγουδιστή, Δημήτρη και την Έλλη ενώ με τη δεύτερη σύζυγό του απέκτησε άλλη μια κόρη, την Μαριάννα.
Απεβίωσε την 1η Οκτωβρίου του 2022 σε ηλικία 85 ετών αφού ήταν ενεργός στο τραγούδι μέχρι και τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του.
Ο Σταμάτης Κόκοτας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ασκπληπιείο της Βούλας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο, ωστόσο κατέληξε έπειτα από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.
Άφησε πίσω του μία σημαντική παρακαταθήκη με τα τραγούδια του. Το «Όνειρο απατηλό» και το «γιε μου» είναι μερικά από τα σπουδαία του τραγούδια που αγαπήθηκαν από γενιές ολόκληρες Ελλήνων και Ελληνίδων.
Φιλμογραφία
Διπλοπεννιές (1966) Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα (1968)
Μπορείτε να δείτε τον Σταμάτη Κόκοτα στο 0:55 του βίντεο, στα δεξιά του Βασίλη Αυλωνίτη. Αν και τότε δεν είχε αφήσει τη χαρακτηριστική φαβορίτα του, εν τούτοις μπορεί κάλλιστα να ξεχωρίσει, ανάμεσα στους υπόλοιπους.
Ο Σταμάτης Φασουλής είναι Έλληνας σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στα Αμπελάκια Σαλαμίνας και μεγάλωσε στην Κυψέλη. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1972, στον Επιθεωρητή του Γκόγκολ (θίασος Φέρτη- Καλογεροπούλου). Ήταν βασικό στέλεχος του Ελευθέρου Θεάτρου και αργότερα της Ελεύθερης Σκηνής.
Από το 1992 ηγείται προσωπικού θιάσου, ενώ το 1999 εγκαινίασε ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής το Θέατρο Χορν, το οποίο αποτελεί πια τη μόνιμη στέγη του. Ως σκηνοθέτης, έχει ανεβάσει όλα σχεδόν τα είδη θεάτρου, από κλασικά έργα ως επιθεωρήσεις και μιούζικαλ, ή παραστάσεις για παιδιά. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, ανεβάζοντας τον Πλούτο του Αριστοφάνη, το Ωραία Φάση του Λένου Χρηστίδη, και το μουσικό θέαμα Βίρα τις άγκυρες των Θ. Παπαθανασίου και Μ. Ρέππα.
Με το δικό του θίασο σκηνοθέτησε, – πρωταγωνιστώντας ο ίδιος- τα έργα: “Δάφνες και πικροδάφνες”, (Δ. Κεχαϊδης- Ε. Χαβιαρά) “Μάνα – Μητέρα – Μαμά”, (Γ. Διαλεγμένος), “Το Φυντανάκι” (Π. Χορν), “Μπαμπάδες με ρούμι” (M. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου) , “ART” (Γ .Ρεζά), “Εξ επαφής” (Π. Μάρμπερ), “Τρεις μέρες βροχή” (Ρ. Γκρήνμπεργκ), “Το σπίτι φεύγει” (Α. Νικολή), και άλλα. Έχει γράψει κείμενα για είκοσι επιθεωρήσεις.
Έχει συγγράψει τρία βιβλία: Ένας ηθοποιός διημερεύει, Μια πατρίδα τάβλι και Ένα βότσαλο στη μνήμη. Επιπλέον, το 2017 ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο τηλεοπτικό σόου Your Face Sounds Familiar και το 2020 στο Just the 2 Of Us.
Ο Σταμάτης Φασουλής έχει εκφράσει δημοσίως τις πολιτικές του απόψεις. Έχει ασκήσει κριτική στον Αλέξη Τσίπρα, ενώ στο δημοψήφισμα του 2015 τάχθηκε υπέρ του Ναι. Αρθρογραφεί τακτικά στα “Νέα”.
Φιλμογραφία
Βίλα στην εξοχή (1971) Acropolis Express (1973) Άσπρο-Μαύρο (1973) Τα χρώματα της ίριδος (1975) Η ηλικία της θάλασσας (1978) Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί (1981) Θεόφιλος (1987) Safe sex (1999) Η Λιμουζίνα: Κωμωδία παρεξηγήσεων (2013)
Πόσο αγάπησα την ταινία και πόσο αγάπησα κάποιες συγκλονιστικές σκηνές, με όλη τους την αλήθεια, που όμως με λύπη διαπίστωσα μετά την πρεμιέρα πως κόπηκαν. Μετά από χρόνια νομίζω 2 από αυτές τις πρόσθεσαν.
Για να γυρίσω την ταινία έπρεπε πρώτα ο Δαλιανίδης να το συζητήσει με τον Ψάλτη. Είχε λίγο γυμνό,αρκετά φιλιά και ήθελε να πάρει πρώτα την έγκρισή του και μετά να μου κάνει την πρόταση.
Έτσι ένα πρωί με φωνάζουν στα γραφεία του Γ.Καραγιάννη με καθιζουν με τον παραγωγό κι αρχίζει ο Δαλιανίδης να μου λέει το σενάριο. Εγώ μέχρι την στιγμή της σκηνής του βιασμού, είχα τρελαθεί από χαρά. Όταν όμως έφτασε να μου εξηγεί πως θα γίνει η σκηνή του βιασμού,ήταν σαν να κατάρρευσε γύρω μου ο κόσμος. Πρώτον επειδή ντρεπόμουν φοβερά και δεύτερον για την αντίδραση του Στάθη. Έμεινα έκπληκτη όταν μου είπαν πως ο Στάθης είχε δώσει την…..συγκατάθεσή του. Έπρεπε λοιπόν να το…συζητησω με μένα. Είπα για τους ενδοιασμούς μου και άρχισε να μου δίνει υποσχέσεις ο Δαλιανίδης πως δεν θα γυριστεί έτσι όπως τα έγραψε στο σενάριο. Το μόνο που θα έκανε ο Μιχαλόπουλος θα ήταν να μου σπάσει τα κουμπιά του πουκαμίσου μου και θα έκανε cut.(τέλος σκηνης).
Όλη η άλλη ταινία δεν είχε σκηνές για να με κάνουν να διστάζω για το οκ.
Τελικά υπέγραψα, πήρα το σενάριο ήμουν καλά διαβασμένη και περίμενα την 1η μέρα γυρισμάτων.
Και Ωωωω Θεέ μου. Βάζει πρώτη μέρα γύρισμα, την σκηνή του βιασμού. Το πουκάμισο θα το έφερνε ο Δαλιανίδης. Τα υπόλοιπα ρούχα είχε έρθει σπίτι και τα είχε διαλέξει.
Κι έρχεται η μερα του γυρίσματος. Πήγαμε στο Άλσος που ήταν απέναντι από το σπίτι του Δαλιανίδη. Βράδυ μετά τις 9. Έκανε κρύο. Οπότε δεν υπήρχε κόσμος. Συνεργείο,ηθοποιοί,σκηνοθέτης και ο….Ψάλτης.
Αρχή με τον διάλογο των παιδιών που καταστρώνουν τον βιασμό. Άλλο πλάνο που κρύβονται και με περιμένουν. Μεσολαβουσαν πλάνα που περπατούσα προς το μέρος τους. Άλλο πλάνο που με πιάνουν μου κλείνουν το στόμα και με ρίχνουν στην γη. Και cut. Νόμιζα πως εκεί θα τελείωνε αν και υπήρχε διάλογος μετά τον βιασμό. Φυσικά κι έπεσα έξω.
Με άφησε κάτω στην γη,έτρεμα από το κρύο κι άρχισε να δίνει οδηγίες στον καμεραμάν στον μπούμαν (μικρόφωνο) στον Μιχαλόπουλο,στα άλλα αγόρια…τελος σκύβει πάνω μου και μου λέει. Θα πέσει επάνω σου ο Πάνος,εσύ ότι αντιστάθηκες αντιστάθηκες,αφήνεσαι και θέλω να γυρίσεις κάποια στιγμή το κεφάλι σου λίγο στα δεξιά. Ο Πάνος θα σου σκίσει το πουκάμισο και εκει θα περιμένεις το στοπ το δικό μου. Όπως είμαι ξαπλωμένη μου κρατάει το ένα χέρι ο Γαρδέλης,το άλλο ο Παπαδόπουλος νομίζω και δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο άλλος συνάδελφος που κρατούσε τα πόδια μου.
3,2,1 πάμε.
Πέφτει ο Πάνος πάνω μου,εγώ βλέπω γύρω μου τον καμεραμάν τον Δαλιανίδη και τον Ψάλτη,θέλω πραγματικά να ουρλιάξω,ώσπου ακούω την φωνή του Γιάννη να φωναζει:τώρα Πάνο. Νιώθω τα χέρια του να πιάνουν το πουκάμισό μου,ακούω τον ήχο του σκισιματος και Θεέ μου Θεέ μου…αρχισε να μου φιλάει το στήθος. Βουρκωσα, γύρισα το κεφάλι μου δεξιά κι απ’τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Φωνή ο Δαλιανίδης για κοντινό στο πρόσωπό μου. Δεν μ’ ένοιαζε κανένα κοντινό. Ήθελα να σταματήσει ο Πάνος να κουνιέται επάνω μου. Νόμιζα πως ο ουρανός χαμήλωνε και βάραινε το κεφάλι μου. Κι επιτέλους ακούω το στοπ.
Έρχεται ο Δαλιανίδης,κρατάει το μπουφάν μου το ρίχνει επάνω μου,με παίρνει αγκαλιά με πάει κοντά σ ένα δέντρο και εκεί με αφήνει να ξεσπάσω όλα όσα είχα συσσωρεύσει την ώρα του γυρίσματος. Έκλαιγα σαν παιδί που όντως βιάστηκε. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε κλάματα και παρηγοριά ακούω να μου λέει. Είχα φέρει δύο πουκάμισα. Έλα να ξανακάνουμε κοντινά μόνο το σκίσιμο και κάποιες εκφράσεις σου. Δεν το πίστευα. Πάλι θα περνούσα το ίδιο μαρτύριο. Και το έκανα. Αδιάφορη χωρίς να μιλάω τελείωσα την σκηνή θέλοντας να τρέξω σπίτι στο κρεβάτι,να κουκουλωθω και να κοιμάμαι σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν ήθελα να ξαναδώ κανέναν. Τότε ορκίστηκα να μην κάνω ποτέ μα ποτέ γυμνό στην ζωή μου παρά θα έδειχνα τόσα όσα θα επέτρεπα εγώ και θα με άγγιζαν μέχρι εκεί που θα έγραφε από τότε το συμβόλαιό μου.
*Το backstage της ταινίας δεν τελειώνει εδώ. Αλλά φορτισμένη καθώς τα θυμάμαι, θα συνεχίσω για τις άλλες σκηνές που τα….παρατραγουδα είναι όντως πολλά.
“Οι επικίνδυνοι” Κοινωνικό δράμα του 1983 σε σενάριο σκηνοθεσια Γιάννη Δαλιανίδη.
Η ταινία, "Έγκλημα στο Κολωνάκι" έκοψε 68.097 εισιτήρια. Ήρθε στην 9η θέση σε 52 ταινίες.To Έγκλημα στο Κολωνάκι είναι ο τίτλος ασπρόμαυρης ελληνικής κινηματογραφικής...
Η ταινία, "Δεσποινίς ετών 39" προβλήθηκε τη σαιζόν 1954-1955 και έκοψε 34.005 εισιτήρια. Ήρθε στην 6η θέση σε 14 ταινίες. Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά...
