Η ταινία, “Αγάπη και Αίμα” προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1968 και έκοψε 381.554 εισιτήρια.
Πάντως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ισχυρότερο έναυσμα τόσο για τον Φώσκολο, όσο και για τον Φίνο, για να γυρίσουν την ταινία αυτή ήταν η πολύ μεγάλη επιτυχία που είχε σημειώσει 3 χρόνια νωρίτερα, μια ανάλογου ύφους ταινία, η ιστορική πλέον «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», η οποία προβλήθηκε τη σεζόν 1965-1966 και έκοψε 588.101 εισιτήρια, ερχόμενη δεύτερη ανάμεσα σε 101 ταινίες.
Σκηνή από την ταινία, “Αγάπη και Αίμα”.
Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Φίνο ήταν ότι δεν τολμούσε να κάνει πράγματα που έκρυβαν κινδύνους και ρίσκο. Γιατί τι άλλο από ρίσκο ήταν το να επενδύσεις τη δεκαετία του 1960 χρήματα για να γυρίσεις μια ελληνική ταινία που πιο πολύ να παρεπέμπει σε γουέστερν, παρά σε κάποια ελληνική ηθογραφία.
Μια τέτοια ταινία ήταν το «Αγάπη και Αίμα», που έκανε πρεμιέρα στις 4 Μαρτίου του 1968, με την υπογραφή του Νίκου Φώσκολου. Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος, διαπραγματεύεται το αβυσσαλέο μίσος που υπάρχει ανάμεσα σε δύο τσιφλικάδες, αλλά και τις διαρκείς διαμάχες τους για κτηματικές διαφορές.
Πολλοί ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν ότι το «Αγάπη και Αίμα» είναι μια ακόμα εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, με έντονα αισθηματολογική διάσταση, στην οποία κυριαρχούν οι ακραίες συμπεριφορές των ηρώων. Μπορεί να είναι και έτσι.
Σίγουρα όμως, πρόκειται για αισθηματική περιπέτεια, γυρισμένη με τη σκηνοθετική μαεστρία του Νίκου Φώσκολου, ο οποίος φυσικά υπογράφει και το σενάριο.
H δεκαετία του 1950 αποτέλεσε μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο για τον ελληνικό κινηματογράφο, παρά την έλλειψη τεχνικών μέσων και φυσικά, κονδυλίων. Ωστόσο ήταν η εποχή που οι έλληνες σεναριογράφοι και θεατρικοί συγγραφείς έδωσαν σπουδαία δείγματα της δουλειάς τους, τα περισότερα εκ των οποίων έμειναν στην ιστορία. Μια από αυτές τις ταινίες ήταν και το έργο «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», που γυρίστηκε το 1955, σε παραγωγή Φίνος Φίλμ. Η ταινία αποτέλεσε ίσως το σημαντικότερο μέχρι εκείνη τη στιγμή δείγμα γραφής του Αλέκου Σακελλάριου, με το οποίο ο σπουδαίος αυτός έλληνας συγγραφέας και σεναριογράφος καθιερώθηκε όχι απλά ως ένας καλός σεναριογράφος, αλλά ως κορυφαίος άνθρωπος του ελληνικού κινηματογράφου.
Σκηνή από την ταινία, “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο”.
Η ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» ήταν μια κλασική ηθογραφία της ελληνικής κοινωνίας, που πάσχιζε εκείνα τα χρόνια να σταθεί στα πόδια της, να αφήσει πίσω της το καταστροφικό παρελθόν και να προχωρήσει μπροστά. Σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία της ταινίας είχε σαφέστατα και η σπουδαία μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Μάλιστα η ταινία αυτή αποτέλεσε την πρώτη συνεργασία του Χατζιδάκι με τον Σακελλάριο και όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, η χημεία τους ήταν πολύ καλή. Κι αυτό διότι από αυτήν προέκυψαν σπουδαία τραγούδια, τα οποία ακόμα και σήμερα διατηρούν αναλλοίωτη την επιρροή τους. Τραγούδια, όπως το «Γαρίφαλο στ’ αυτί» και το «Είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω».
Παρά την επιτυχία των τραγουδιών αυτών ωστόσο, οι αυθεντικές εκτελέσεις που ακούγονταν στην ταινία, δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε δίσκο. Τα τραγούδια αυτά τα ερμήνευσαν στη συνέχεια άλλοι τραγουδιστές, σε δικούς τους δίσκους.
Η ταινία έκοψε στην πρώτη προβολή της στην Αθήνα 126.530 εισιτήρια και σε αυτή πρωταγωνιστούσαν δύο θρύλοι του ελληνικού θεάτρου: Ο Βασίλης Αυλωνίτης και ο Μίμης Φωτόπουλος, στις καλύτερές τους στιγμές. Μάλιστα, ο Φίνος δεν ήθελε για το ρόλο του πρωταγωνιστή τον Αυλωνίτη, διότι θεωρούσε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε παίξει σε ταινίες δεύτερης διαλογής. Ο Σακελλάριος ωστόσο επέμεινε και έπεισε τον Φίνο.
Ο Φίνος όμως δεν ήθελε ούτε την Τζένη Καρέζη, η οποία στην ταινία αυτή έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση.
Κι εδώ όμως ο Σακελλάριος «πήρε πάνω του» το θέμα και κατάφερε τον Φίνο να βάλει και την Καρέζη στο καστ, με τα γνωστά θεαματικά αποτελέσματα.
Η επιτυχία της ταινίας ήταν μεγάλη κι αυτό οδήγησε τους δημιουργούς της να γυρίσουν και τη συνέχειά της, δύο χρόνια αργότερα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές και με τον τίτλο «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο».
Η πορεία του ποιοτικού ελληνικού κινηματογράφου ξεκίνησε αμέσως μετά την απελευθέρωση και διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα της δεκατίας του 1970. Ακόμα και στο τέλος της περιόδου αυτής ωστόσο, γυρίστηκαν σημαντικές ταινίες, αγαπημένες μέχρι σήμερα. Μια από αυτές ήταν και η ταινία «Η θεία μου η χίπισσα», η οποία γυρίστηκε το 1970 σε παραγωγή Φίνος Φίλμ, με σενάριο και σκηνοθεσία από τον Αλέκο Σακελλάριο. Πρωταγωνίστρια φυσικά η αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου, που άφησε εποχή με την καταπληκτική της ερμηνεία – και – σε αυτή την ταινία.
Η ταινία ήταν ελεύθερη προσαρμογή του θέματος της αμερικανικής κινηματογραφικής παραγωγής «Η κόμισσα και ο γκάγκστερ», που είχε γυρίσει το 1961 ο Φράνκ Κάπρα. Ήταν πλημμυρισμένη με την εξαιρετική μουσική και τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, τα οποία τραγούδησαν ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ρένα Κουμιώτη, ο Δάκης και ο Δημήτρης Ταμπόσης. Ο Αλέκος Σακελλάριος μάλιστα, ο οποίος συνήθιζε να εμφανίζεται για κάποια δευτερόλεπτα σε ταινίες του, εμφανίζεται κάποια στιγμή και στην ταινία αυτή, υποδυόμενος έναν χίπι, με τον οποίο η Βλαχοπούλου έχει ένα σπαρταριστό…μπλέξιμο.
Τα γυρίσματα έγιναν στα Μάταλα της Κρήτης, αλλά και στη Ρόδο. Ένα χαρακτηριστικό ευτράπελο που συνέβη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας περιγράφει ο ίδιος ο Σακελλάριος στο βιβλίο «Αλέκος Σακελλάριος, το ταλέντο βγήκε από τον Παράδεισο», των Εκδόσεων Άγκυρα, βιβλίο που επιμελήθηκε ο Μάκης Δελαπόρτας. Σύμφωνα με αυτό, σε μια σκηνή της ταινίας η Βλαχοπούλου, υποδυόμενη την καθαρίστρια ενός ξενοδοχείου, έπρεπε να κρυφτεί από τον Γιάννη Μιχαλόπουλο, για να μην την δει με τα ρούχα της δουλειάς της, αφού ο ίδιος την θεωρούσε πλούσια.
Ο Σακελλάριος της είπε λοιπόν να μπει κάτω από ένα τραπέζι. Εκείνη όμως…αγνόησε τις οδηγίες, και προτίμησε να κινηθεί εκτός σεναρίου και να βάλει…τον κουβά που κρατούσε στο κεφάλι της και φυσικά να γίνει μούσκεμα.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο από τα γέλια και η σκηνή ήταν τόσο επιτυχημένη που ο Σακελλάριος την κράτησε και δεν την έκοψε. Δίπλα στη Βλαχοπούλου, πρωταγωνιστούσαν ο Ανδρέας Μπάρκουλης, η Νόρα Βαλσάμη, ο Γιάννης Μιχαλόπουλος και ο εξαιρετικός στο ρόλο του χίπη, Βασίλης Τσιβιλίκας. Η ταινία «Η θεία μου η χίπισσα» έκοψε στην πρώτη προβολή της στην Αθήνα 481.598 εισιτήρια.
Το «Χτυποκάρδια στο θρανίο» είναι μία από τις πλέον αγαπημένες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Ακόμα και σήμερα, όποτε προβάλλεται, όσες φορές κι αν προβάλλεται, ότι ώρα κι αν προβάλλεται, η τηλεθέασή της είναι σημαντική. Η ταινία γυρίστηκε το 1963 και ήταν παραγωγής Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Πρωταγωνιστούσαν η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, στις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ωστόσο το παρασκήνιο που προηγήθηκε των γυρισμάτων, αλλά και το πως ξεκίνησε η ιδέα της ταινίας. Τον χειμώνα του 1962 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανεβάζει μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι στο Rex μια πλούσια θεατρική παραγωγή με τίτλο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Παρά τις θετικές προσδοκίες, η παράσταση δεν πάει καλά και σε ένα μήνα σταματάει.
Το θέατρο όμως δεν μπορούσε να παραμείνει ανενεργό, οπότε έπρεπε να βρεθεί κάποια εναλλακτική λύση και μάλιστα σύντομα. Τη λύση έδωσαν ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Μίμης Πλέσσας, οι οποίοι μέσα σε 15 μόλις ημέρες ανεβάζουν στο ίδιο θέατρο την παράσταση «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Η επιτυχία ήταν μεγάλη και άμεση. Έτσι αποφασίστηκε να γυριστεί και ταινία.
Αυτή η φορά όμως η μουσική ήταν του Μάνου Χατζιδάκι. Μάλιστα οι προσδοκίες για επιτυχία της ήταν τόσο μεγάλες που αποφασίζεται η ταινία να γυριστεί δύο φορές, μια με Έλληνες ηθοποιούς και μια με Τούρκους, με στόχο να προβληθεί και στην γείτονα χώρα, όπου εκείνη την εποχή η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και αγαπητή.
Η ταινία στην πρώτη προβολή της έκοψε 591.675 εισιτήρια μόνο στην Αθήνα, ενώ και στην Τουρκία πήγε πολύ καλά.
Από τα γυρίσματα της ταινίας, “Χτυποκάρδια στο θρανίο”.
Στην ελληνική εκδοχή της, εκτός από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, πρωταγωνιστούσαν ακόμα ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Καίτη Πάνου, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (στο ρόλο του καθηγητή που προσπαθεί να εξετάσει την Αλίκη στην τάξη, ζητώντας της να μεταφράσει ένα αρχαίο κείμενο, από το οποίο εκείνη τη μόνη λέξη που γνωρίζει είναι το όνομα…Ναυσικάαααααα), αλλά και ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος έγραψε ιστορία με την θρυλική περιγραφή του προφιτερόλ που προσπαθούσε να κάνει στο γκαρσόνι του ζαχαροπλαστείου.
Τα τραγούδια που ερμήνευσε η Βουγιουκλάκη στην ταινία, έμειναν στην ιστορία: «Ο αμαξάς», «Σ’ αγαπώ», «Χόρευε τουίστ», «Τα νιάτα», «Τα χτυποκάρδια»…
Ήταν η τελευταία ταινία του Βασίλη Αυλωνίτη με την Φίνος Φιλμ κι αυτό και μόνο το γεγονός αρκεί ώστε να ανατρέξει κανείς στο ιστορικό της ταινίας «Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο», η οποία γυρίστηκε προς το τέλος του 1964 και έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 28 Φεβρουαρίου 1965.
Σκηνή από την ταινία, “Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο”.
Υπάρχει όμως κι άλλο ένα στοιχείο που αξίζει να αναφερθεί και το οποίο αφορά στον Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος ενώ ήταν ο σκηνοθέτης της ταινίας, δεν την υπέγραψε ποτέ και στους τίτλους της εμφανίζεται ως σκηνοθέτης ένας από τους μοντέρ της Φίνος Φιλμ, ο Ανδρέας Ανδρεαδάκης. O λόγος; Καθαρά φορολογικός, αφού εκείνη τη σεζόν ο Δαλιανίδης είχε σκηνοθετήσει πολλές ταινίες και δεν ήθελε να εμφανιστεί σε μια ακόμα. Ναι, γίνονταν και τότε αυτά. Εκτός από τον Αυλωνίτη, στην ταινία πρωταγωνιστούσαν ο Κώστας Βουτσάς – σε μεγάλα κέφια -, αλλά και ο σπουδαίος Νίκος Ρίζος.
Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο των Τσιφόρου-Βασιλειάδη “Ο Τηλέμαχος τρύπωσε”, που είχε ανεβάσει στο θέατρο ο θίασος Αυλωνίτης – Βασιλειάδου – Ρίζος, ο οποίος συνεργάστηκε με τον δημοφιλέστατο πρωταγωνιστή εκείνης της εποχής, Κώστα Χατζηχρήστο.
Όπως δε μας ενημερώνει η Φίνος Φιλμ, σε αυτή την κινηματογραφική μεταφορά, το ρόλο της Βασιλειάδου υποδύεται η Νανά Σκιαδά και το ρόλο του Χατζηχρήστου ο Κώστας Βουτσάς. Όσο για την υπόθεση, αυτή αφορούσε δύο συνέταιρους μιας φαρμακοβιομηχανία, τον Ιορδάνη (Νίκος Ρίζος) και τον Πότη (Βασίλης Αυλωνίτης), οι οποίοι είναι αρκετά «ζωηροί» ερωτικά. Ο Πότης είναι μέγας γυναικάς, γιατί αν και αρραβωνιασμένος με τη βασική χρηματοδότρια της επιχείρησης, Αμαλία, δεν διστάζει να την απατά με την καλλίγραμμη Νανά, την οποία και συντηρεί.
Κάποια στιγμή, ένας φιλόδοξος νεαρός, ο Τηλέμαχος (Κώστας Βουτσάς), αντιλαμβάνεται την απιστία και απειλεί ότι θα τα αποκαλύψει όλα στην Αμαλία. Έτσι, προσλαμβάνεται στην εταιρεία και ξεκινάνε τα μπερδέματα. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ακόμα οι Αντιγόνη Κουκούλη, Νινή Τζάνετ, Έλσα Ρίζου, Αλέκος Τζανετάκος, Νανά Σκιαδά, Ελένη Κριτή, Αθηνόδωρος Προύσαλης, Ελεάνα Απέργη, Κώστας Φυσσούν, Κική Λεβιδιώτου. Η ταινία στην πρώτη προβολή της έκοψε 270.054 εισιτήρια και ήρθε 15η σε εισπράξεις ανάμεσα σε 93 ταινίες της σεζόν 1964-65.
Ήταν η εποχή που ο κινηματογράφος «μάγευε» τους Έλληνες, όχι μόνο με την έννοια της παρακολούθησης των ταινιών, αλλά και της ενασχόλησής τους με αυτόν. Πολλοί πίστευαν ότι είχαν ταλέντο παραγωγού και σκηνοθέτη και επένδυαν τα χρήματά τους στις ταινίες, πολλές φορές ακόμα και πουλώντας περιουσιακά τους στοιχεία.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν απογοητευτικό, όχι μόνο για τους ίδιους – αφού οι ταινίες που γύριζαν ήταν άθλιες -, αλλά και για τον ελληνικό κινηματογράφο γενικότερα, ο οποίος άρχισε να χάνει κάτι από τη λάμψη του, εξαιτίας αυτών των φθηνών παραγωγών, οι οποίες έφθαναν και τις 100 σε μια μόνο σεζόν.
Μάλιστα, την κατάσταση αυτή είχε πολλές φορές σχολιάσει και ο «πατριάρχης» του ελληνικού κινηματογράφου, Φιλοποίμην Φίνος, ο οποίος είχε πει το εξής: «Εγώ κάνω καλές και κακές ταινίες. Κάποιοι άλλοι κάνουν κάτι πράγματα που δεν είναι καν ταινίες».
Για να επανέλθουμε όμως στην ταινία της περίπτωσής μας, είναι «Το ανθρωπάκι», η οποία γυρίστηκε το 1969, με πρωταγωνιστές τους Κώστα Βουτσά, Μάρθα Καραγιάννη και Σπύρο Καλογήρου, και σατίριζε αυτή ακριβώς τη μανία των Ελλήνων με τον κινηματογράφο. Η υπόθεση, σύμφωνα με την Finos Film, ήταν η εξής: «Ένας υφασματέμπορος, ο Ευτύχιος Κοπέογλου, παντρεύεται την υπάλληλο του Κική, παρά τη σφοδρή αντίρρηση της μητέρας του, της κυρα-Πολυξένης.
Με την Κική είναι επίσης ερωτευμένος και ο χασάπης της γειτονιάς, ο Παναγιώτης, ο οποίος κάποια μέρα αποφασίζει να γίνει παραγωγός μιας ταινίας και μάλιστα με πρωταγωνίστρια την Κική. Ο ζηλιάρης Ευτύχιος, μπροστά στην επιμονή της γυναίκας του, συμφωνεί τελικά και επιπλέον αποδέχεται να κρατηθεί κρυφός ο γάμος του, ώστε να μην γίνει εμπόδιο στην καριέρα της.
Τα προβλήματα για τον Ευτύχιο έχουν μόλις αρχίσει, ιδιαιτέρως όταν η Κική μένει έγκυος και επιπλέον πρέπει, σύμφωνα με το σενάριο, να παντρευτεί τον συμπρωταγωνιστή της». Το σενάριο και η σκηνοθεσία ήταν του Γιάννη Δαλιανίδη και η μουσική του Μίμη Πλέσσα. Στο «Ανθρωπάκι» πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι Νίτσα Μαρούδα, Μαίρη Μεταξά, Μίτση Κωνσταντάρα, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Νάσος Κεδράκας, Γιώργος Γρηγορίου, Δημήτρης Κλαιρής, Ανθή Γούναρη, Βαγγέλης Παύλου, Νίκος Κυριακίδης, Χρήστος Νάτσιος, κ.α.
Ενδιαφέρον tip είναι ακόμα το γεγονός ότι η Ρίτα Σακελλαρίου ντουμπλάρει τραγουδιστικά τη Μάρθα Καραγιάννη στη σκηνή του τραγουδιού της ταινίας που γυρίζει. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους την 1η Δεκεμβρίου του 1969 και έκοψε 368.680 εισιτήρια.
Ο Αντωνάκης η κλασική ασπρόμαυρη ελληνική ταινία “Η γυνή να φοβείται τον άντρα” μετατράπηκε από την Καραγιάννης – Καρατζόπουλος σε έγχρωμη! Θα πάθεις πλάκα!
Με το στόμα ανοιχτό μείναμε σήμερα όταν η περιήγηση στο διαδίκτυο μας έφερε μπροστά σε ένα μικρό θαύμα. Είδαμε μπροστά στα μάτια μας να ξαναπαίζεται η κλασική ελληνική ταινία “Η γυνή να φοβείται τον άντρα” όχι ασπρόμαυρη αλλά με χρώματα, έντονα χρώματα! Τι φορούσε ο Αντωνάκης, τι χρώμα είχαν τα φουστάνια της Ελενίτσας και πώς ήταν η οικία Κοκοβίκου στην στην οδό Τριπόδων 32 και Ραγκαβά της Πλάκας;
Δες τι βίντεο και θα γεμίσει η ψυχή σου συναισθήματα, όπως και η δική μας!
Το 2016 η “Καραγιάννης Καρατζόπουλος” γιορτάζει τα πενήντα χρόνια επιτυχιών της στον ελληνικό κινηματογράφο και την ελληνική τηλεόραση. Έχοντας, λοιπόν, στη διάθεσή της έναν τεράστιο κατάλογο ελληνικών ταινιών που ξεπερνάει τις 325 και καλύπτει πάνω από εξήντα χρόνια ελληνικού Κινηματογράφου, αποφάσισε να καινοτομήσει και να μετατρέψει την ασπόμαυρη ταινία του Γ.Τζαβέλλα (και του 1965) σε έγχρωμη.
Η επεξεργασία έγινε στα West wing studios, inc. στη Φλόριντα και η ταινία θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά την Τρίτη 1η Μαρτίου στa Village στο Μαρούσι. Εκεί η “Καραγιάννης Καρατζόπουλος” θα γιορτάσει τα πενήντα χρόνια λειτουργίας της και τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου δημιουργού Γιώργου Τζαβέλλα, παρουσιάζοντας έγχρωμη “σα να γυρίστηκε χθες” αυτή την υπέροχη ταινία με πρωταγωνιστές τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου
Δουλειές εφήμερες που είχαν κάνει και εξακολουθούν να κάνουν κι άλλοι μεγάλοι και σπουδαίοι άνθρωποι του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου κρατώντας την αξιοπρέπεια τους και πάνω από όλα την αυθεντικότητα του χαρακτήρα τους. Ενα διάστημα είχε εργαστεί ως ταξιτζής για να τα φέρει βόλτα.
Τι κι αν ταλαιπωρείται από σοβαρά προβλήματα υγείας, η Μαίρη Χρονοπούλου δεν το βάζει κάτω.
Πρόσφατα βρέθηκε στο νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης που τραγουδάει η Κωνσταντίνα και της έδωσε το μικρόφωνο…
Εκείνη φυσικά τραγούδησε το τραγούδι που όλοι θυμόμαστε να ερμηνεύει στην ταινία του 1968, «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Του αγοριού απέναντι» και φυσικά έκανε τους θαμώνες να συγκινηθούν και να την καταχειροκροτήσουν.
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης έχει μιλήσει ανοιχτά για το δικό του οικογενειακό δράμα. “Ήμουν 4-5 όταν πέθανε η μητέρα μου, αλλά το έμαθα αργότερα. Δεν έχω πει ποτέ τις λέξεις “μαμά“, “μπαμπά”, “αδέλφια.
Με το θάνατο της διαμελίστηκε όλη η οικογένεια. Το μεγαλύτερο σοκ για εμένα ήταν όταν ο πατέρας μου με έδιωξε για δεύτερη φορά από το σπίτι. Όταν ήμουν μωρό και δραπέτευσα από τις καλόγριες στη Θήβα για μια καλύτερη ζωή» έχει αποκαλύψει. Όσο για τα αδέλφια του; Έμαθε τυχαία για την ύπαρξη τους, ενώ οι δύο αδελφοί του είναι κωφοί
Ένας από τους καλύτερους φίλους του Χατζηχρήστου ήταν ο Νίκος Ρίζος. Έμεναν στο ίδιο δωμάτιο και μοιράζονταν, εκτός από τις ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες, και το ίδιο …πουλόβερ.
Έπαιζαν στα ζάρια ποιος θα το πλύνει και ποιος θα το βάλει, μόνο που τα ζάρια ήταν «πειραγμένα» από τον Χατζηχρήστο που έτσι κέρδιζε πάντα. Υπήρχε και κάτι άλλο. Ο Ρίζος ήταν οικονόμος, -τσιγκούνης λένε άλλοι- και έκρυβε τα λεφτά του στη φόδρα του σακακιού του.
Ο Χατζηχρήστος σηκωνόταν το βράδυ, την ώρα που ο Ρίζος κοιμόταν, του ξήλωνε τη φόδρα και του έπαιρνε τα λεφτά. Την άλλη μέρα που πληρωνόταν του τα ξανάβαζε στη θέση τους.
Είναι ένας σύγχρονος μποέμ. Η χαρά της ζωής. Όπως εκείνη η απίθανη ατάκα του «φσσστ… μπόινγκ!» στην πρώτη ελληνική έγχρωμη σινεμασκόπ ταινία «Κάτι να καίει» (1963), που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα.
Είναι ένας σύγχρονος μποέμ. Η χαρά της ζωής. Όπως εκείνη η απίθανη ατάκα του «φσσστ… μπόινγκ!» στην πρώτη ελληνική έγχρωμη σινεμασκόπ ταινία «Κάτι να καίει» (1963), που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα. Ο Κώστας Βουτσάς, όπως ακριβώς τότε έκλεινε το μάτι στη ζωή, με την ίδια ζωντάνια το κλείνει και τώρα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, κι ας έκλεισε 61 χρόνια στο θέατρο, έχει «κλειδώσει» το χρόνο.
Του αρέσει να ανανεώνεται, να αφουγκράζεται τη νέα γενιά και να συμβαδίζει με το καινούργιο στην τέχνη και τη ζωή του. Το μυστικό της νεότητάς του; Ο έρωτας και η αλλαγή. Όπως αυτή που επιχειρεί στον κινηματογράφο παίζοντας τον Big John, έναν αρχινονό, βαρόνο ναρκωτικών στην ταινία-έκπληξη του Κάρολου Ζωναρά «Ο γιος του Τσάρλυ».
Συνάντησα τον Κώστα Βουτσά στο μικρό διαμέρισμά του στο Κολωνάκι, να διαβάζει εφημερίδες και να χαίρεται σαν πρωτόβγαλτος ηθοποιός, καθώς οι κριτικοί εξήραν το παίξιμό του στην ταινία. Είναι ενθουσιασμένος που τελείωσε άλλες δύο ταινίες, τη «Νήσο» του Σταύρου Δήμα και το «Διαχειριστή» του Περικλή Χούρσογλου.
Επίσης, ετοιμάζεται να παίξει αφιλοκερδώς σε μια ταινία-ντοκιμαντέρ για τις πυρκαγιές στην Ηλεία, ενώ αρχίζει και πρόβες στο Θέατρο «Ιλίσια-Ντενίση» με τη Μιμή Ντενίση για «Το άνθος του κάκτου». Η ψυχή του «πετάει» και η ενέργειά του είναι στο φουλ. Όσο για τη συνέντευξή μας, ήταν κάτι σαν «Ραντεβού στον αέρα», χωρίς περιορισμούς, γεμάτη χιούμορ, μαγεία και αλήθειες.
Σας έχουμε συνηθίσει ως καλό παιδί στις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη. Τώρα, στην ταινία «Ο γιος του Τσάρλυ», μας… προκύπτετε σκληρός νονός της νύχτας σε ένα ρόλο που σοκάρει. Πώς το τολμήσατε;
«Είμαι ηθοποιός, δεν έχω ταμπού, δεν κλείνομαι σε κουτάκια. Μου άρεσε και το έκανα. Μάλιστα, τώρα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση μου αρέσει να παίζω μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους, γιατί ακριβώς είμαι ηθοποιός και έχω το ναρκισσισμό να αποδείξω ότι 61 χρόνια δεν βρίσκομαι άδικα εδώ που είμαι».
Νιώθετε ότι η «ετικέτα» του κωμικού ηθοποιού που έχετε όλα αυτά τα χρόνια σας έχει καταδυναστεύσει;
«Όχι. Έχω παίξει σημαντικούς ρόλους στον κινηματογράφο και στο θέατρο ? Αριστοφάνη, Μολιέρο και τόσους άλλους. Έχω δώσει πολλή χαρά στον κόσμο μέσα από τις παλιές ταινίες. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο».
Πιστεύετε ότι το trash που μας έχει κατακλύσει δεν μπορεί να καλύψει ό,τι καλό υπάρχει σήμερα;
«Όχι. Είμαι αισιόδοξος. Και η αισιοδοξία μου απορρέει από το ότι η νεολαία μας ?στο μεγάλο της ποσοστό? είναι υγιέστατη και αγωνίζεται. Αυτό που έκαναν και βγήκαν στους δρόμους για τη μόρφωσή τους αποδεικνύει ότι έχουν όνειρα και ιδανικά».
Είστε από τους τελευταίους σταρ της χρυσής εποχής του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Νιώθετε έτσι;
«Όχι. Αυτό μου λένε όλοι: “Δεν ξέρεις τι είσαι”. Τους απαντάω: Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει τι είμαι. Εγώ κάνω αυτό που νιώθω. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα πω: “Εγώ έκανα αυτά”. Εγώ είμαι στο “εμείς”, δεν είμαι στο “εγώ”. Ζω πολύ ωραία, σε δύο δωμάτια, με τα βιβλία μου. Τι να το κάνω το μεγάλο σπίτι, τα σαλόνια. Έχω τις κόρες μου, τη Σάντρα, τη Θεοδώρα και τη Νικολέτα μου, που με αγαπάνε και τις αγαπάω πάρα πολύ. Οι γυναίκες που έχουν περάσει από τη ζωή μου με αγαπάνε, γιατί είμαι γενναιόδωρος. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πληγώσω τη γυναίκα την πληγώνω βέβαια γιατί είμαι γυναικάς και πολύ “τσαχπίνης”, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Φεύγω και τα αφήνω όλα πίσω, στη γυναίκα που είχα».
Έχετε τρεις γάμους, τρία διαζύγια και έναν αρραβώνα…
«Αρραβώνα; Ναι, με τη Σπεράντζα Βρανά. Μεγάλη προσωπικότητα η Σπεράντζα, μου έδωσε πάρα πολλά στη ζωή. Θυμάμαι που μου έλεγε: Βρε συ, άσε πού θα είναι το όνομά σου, λεφτά να ζητήσεις. Άμα σου δώσουν τα λεφτά, θα σε βάλουν στη μαρκίζα εκεί που θέλεις». Περάσαμε πολύ ωραία, αλλά εγώ είμαι μποέμ, γιατί τη ρούφαγα τη ζωή και τη ρουφάω».
Ο λόγος που χωρίσατε ήταν γιατί της ζητήσατε να σταματήσει το θέατρο;
«Ναι, έτσι είναι. Είμαι πολύ ζηλιάρης και επιδειξιμανής. Εάν έχω μια ωραία γυναίκα, την επιδεικνύω και αφήνω τους άλλους να σκάσουνε. (Γέλια.) Τη Σπεράντζα την ήθελα αποκλειστικά για μένα. Πού να αφήσω στο θέατρο τη Σπεράντζα με τόση επιτυχία; Χάλαγε ο κόσμος».
Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες
Είναι η αδυναμία σας το γυναικείο φύλο;
«Δεν δέχομαι τη λέξη ?αδυναμία?. Δεν είναι αδυναμία, είναι η φύση μου να “κυνηγάω” τις γυναίκες. Αδυναμία είναι να καπνίζεις, να είσαι αλκοολικός, να παίρνεις ναρκωτικά. Όχι να είσαι αρσενικό. Εκείνο που είναι λίγο κακό σε μένα είναι ότι είμαι ?τσαχπίνης? και ευκολόπιστος».
Σας αρέσουν οι πιο νέες σε ηλικία γυναίκες;
«Όλες μ’ αρέσουν. Και με μεγαλύτερες έχω σχετιστεί και με μικρές. Δεν έχω τέτοια ταμπού. Έχω σχετιστεί και με τη μαμά μιας φίλης μου αλλά και με μικρότερες. Ξέρεις κανέναν άντρα με το Α κεφαλαίο που να μην του αρέσουν οι γυναίκες;».
Υπήρξατε ποτέ πιστός σε κάποια από τις γυναίκες σας;
«Όχι, δυστυχώς. Ιδιαίτερα τη δεύτερη μου γυναίκα, τη Θεανώ (Παπασπύρου), την ταλαιπώρησα πάρα πολύ. Τη Θεανώ μου, την καλή μου τη γυναίκα, έτσι την αποκαλώ».
Είστε γυναικάς και το λέτε, αλλά οι γυναίκες σας σας λατρεύουν. Αυτό είναι επιτυχία?
«Με λατρεύουν οι γυναίκες, γιατί είμαι πολύ γενναιόδωρος, δεν είμαι καρμίρης. Ας πούμε, σε ανύποπτο χρόνο της κάνω δώρα, της στέλνω λουλούδια, της κάνω κάτι που δεν το περιμένει κι έτσι έρχεσαι πιο κοντά, δένεσαι πιο πολύ. Δηλαδή, όταν ήθελα να κάνω απιστίες, τις έστελνα στο εξωτερικό και τους έπαιρνα γούνες. Κι εγώ έκανα την απιστία μου εδώ!».
Όταν θέλατε να χωρίσετε, τι κάνατε;
«Έκανα έναν τσακωμό κι έφευγα. Να σου πω… Ο πιο ανούσιος σύζυγος είναι ο πιστός σύζυγος. Ξέρεις γιατί; Σου λέει συνεχώς, π.χ., “τι φαΐ είναι αυτό που μου έκανες”, “πλύνε τις κάλτσες μου”, “σιδέρωσε το πουκάμισο”, “μη φωνάζεις”, “θέλω να κοιμηθώ” και άλλα τέτοια. Ενώ ο άπιστος σύζυγος τα βρίσκει όλα ωραία, γιατί θέλει να κάνει τη… βρομίτσα του. Και θα την περιποιηθεί τη γυναίκα του και θα της μιλήσει ωραία και θα βγουν έξω και θα την πάει όπου θέλει και δώρα θα της κάνει!».
Μήπως το ότι είστε γυναικάς, ότι ερωτεύεστε συχνά είναι και το μυστικό της αιώνιας νεότητάς σας;
«Με ρωτάνε κάποιοι: “Παίρνεις βιάγκρα;”. “Εγώ παίρνω άλλο χάπι”, τους απαντάω. Τι χάπι; Το “change” (αλλαγή)! Αυτό είναι το χάπι: αλλαγή γυναίκας! Σου ανανεώνει τα κύτταρα, σου ανεβάζει τη διάθεση. Αγαπώ πάρα πολύ τις γυναίκες, τις ταΐζω στο στόμα, τις προσέχω».
Θέλω κι άλλο…
Όταν βλέπετε τις παλιές σας ταινίες, στεναχωριέστε;
«Καθόλου δεν στεναχωριέμαι. Τις χαίρομαι. Βλέποντας τον εαυτό μου σε νεαρή ηλικία, λέω: Αυτός είναι καλός ηθοποιός, θα πετύχει…». (Γέλια.)
Ίσως ο έρωτας και το χιούμορ σας έχουν βοηθήσει να λέτε στο χρόνο «έλα αύριο»?
«Δεν παίρνω τίποτα βαθιά, γιατί όλα περνάνε. Εγώ έχω αυτή τη φιλοσοφία, ότι όλα περνάνε και αν δεν τα βάλεις μέσα σου, δεν σου αφήνουν πληγές».
Τώρα είστε ερωτευμένος;
«Όχι, τώρα κάνω “αποτοξίνωση”, αλλά είμαι καλά. Εντάξει, είναι δύο κοπέλες που συναντιόμαστε. Πάντα υπάρχει το φλερτ στη ζωή μου».
Στην τηλεόραση γυρίζετε την πλάτη;
«Δεν είναι έτσι. Δεν μου έχουν προτείνει κάτι που να μου αρέσει. Και μάλιστα παίζω επίτηδες μικρούς χαρακτηριστικούς ρόλους. Δεν είμαι τυχαία 61 χρόνια σε αυτόν το χώρο».
Έχετε δύναμη! Θα είστε κάθε βράδυ στο θέατρο. Δεν λέτε: «Είμαι μεγάλος πια γι’ αυτά»…
«Όχι, καλέ. Είναι ευτυχία να είσαι κάθε βράδυ στο θέατρο. Κοιτάω πότε θα έρθει η ώρα να πάω στο θέατρο είναι η ψυχή μου. Δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτό».
Νιώθω ότι πρέπει να είστε γεμάτος. Έχετε τρεις υπέροχες κόρες, μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες, έχετε ζήσει αυτά που θέλατε;
«Είμαι γεμάτος και θέλω κι άλλο να γεμίζω. Γιατί όχι; Δεν μπορώ να σταματήσω. Είμαι πολύ καλά κι ευτυχισμένος, αλλά θέλει ακόμα πολύ νερό για να γεμίσει ο κουβάς μου». (Γέλια.)
