Η πορεία του ποιοτικού ελληνικού κινηματογράφου ξεκίνησε αμέσως μετά την απελευθέρωση και διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα της δεκατίας του 1970. Ακόμα και στο τέλος της περιόδου αυτής ωστόσο, γυρίστηκαν σημαντικές ταινίες, αγαπημένες μέχρι σήμερα. Μια από αυτές ήταν και η ταινία «Η θεία μου η χίπισσα», η οποία γυρίστηκε το 1970 σε παραγωγή Φίνος Φίλμ, με σενάριο και σκηνοθεσία από τον Αλέκο Σακελλάριο. Πρωταγωνίστρια φυσικά η αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου, που άφησε εποχή με την καταπληκτική της ερμηνεία – και – σε αυτή την ταινία.
Η ταινία ήταν ελεύθερη προσαρμογή του θέματος της αμερικανικής κινηματογραφικής παραγωγής «Η κόμισσα και ο γκάγκστερ», που είχε γυρίσει το 1961 ο Φράνκ Κάπρα. Ήταν πλημμυρισμένη με την εξαιρετική μουσική και τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, τα οποία τραγούδησαν ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ρένα Κουμιώτη, ο Δάκης και ο Δημήτρης Ταμπόσης. Ο Αλέκος Σακελλάριος μάλιστα, ο οποίος συνήθιζε να εμφανίζεται για κάποια δευτερόλεπτα σε ταινίες του, εμφανίζεται κάποια στιγμή και στην ταινία αυτή, υποδυόμενος έναν χίπι, με τον οποίο η Βλαχοπούλου έχει ένα σπαρταριστό…μπλέξιμο.
Τα γυρίσματα έγιναν στα Μάταλα της Κρήτης, αλλά και στη Ρόδο. Ένα χαρακτηριστικό ευτράπελο που συνέβη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας περιγράφει ο ίδιος ο Σακελλάριος στο βιβλίο «Αλέκος Σακελλάριος, το ταλέντο βγήκε από τον Παράδεισο», των Εκδόσεων Άγκυρα, βιβλίο που επιμελήθηκε ο Μάκης Δελαπόρτας. Σύμφωνα με αυτό, σε μια σκηνή της ταινίας η Βλαχοπούλου, υποδυόμενη την καθαρίστρια ενός ξενοδοχείου, έπρεπε να κρυφτεί από τον Γιάννη Μιχαλόπουλο, για να μην την δει με τα ρούχα της δουλειάς της, αφού ο ίδιος την θεωρούσε πλούσια.
Ο Σακελλάριος της είπε λοιπόν να μπει κάτω από ένα τραπέζι. Εκείνη όμως…αγνόησε τις οδηγίες, και προτίμησε να κινηθεί εκτός σεναρίου και να βάλει…τον κουβά που κρατούσε στο κεφάλι της και φυσικά να γίνει μούσκεμα.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο από τα γέλια και η σκηνή ήταν τόσο επιτυχημένη που ο Σακελλάριος την κράτησε και δεν την έκοψε. Δίπλα στη Βλαχοπούλου, πρωταγωνιστούσαν ο Ανδρέας Μπάρκουλης, η Νόρα Βαλσάμη, ο Γιάννης Μιχαλόπουλος και ο εξαιρετικός στο ρόλο του χίπη, Βασίλης Τσιβιλίκας. Η ταινία «Η θεία μου η χίπισσα» έκοψε στην πρώτη προβολή της στην Αθήνα 481.598 εισιτήρια.
Το «Χτυποκάρδια στο θρανίο» είναι μία από τις πλέον αγαπημένες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Ακόμα και σήμερα, όποτε προβάλλεται, όσες φορές κι αν προβάλλεται, ότι ώρα κι αν προβάλλεται, η τηλεθέασή της είναι σημαντική. Η ταινία γυρίστηκε το 1963 και ήταν παραγωγής Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Πρωταγωνιστούσαν η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, στις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ωστόσο το παρασκήνιο που προηγήθηκε των γυρισμάτων, αλλά και το πως ξεκίνησε η ιδέα της ταινίας. Τον χειμώνα του 1962 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανεβάζει μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι στο Rex μια πλούσια θεατρική παραγωγή με τίτλο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Παρά τις θετικές προσδοκίες, η παράσταση δεν πάει καλά και σε ένα μήνα σταματάει.
Το θέατρο όμως δεν μπορούσε να παραμείνει ανενεργό, οπότε έπρεπε να βρεθεί κάποια εναλλακτική λύση και μάλιστα σύντομα. Τη λύση έδωσαν ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Μίμης Πλέσσας, οι οποίοι μέσα σε 15 μόλις ημέρες ανεβάζουν στο ίδιο θέατρο την παράσταση «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Η επιτυχία ήταν μεγάλη και άμεση. Έτσι αποφασίστηκε να γυριστεί και ταινία.
Αυτή η φορά όμως η μουσική ήταν του Μάνου Χατζιδάκι. Μάλιστα οι προσδοκίες για επιτυχία της ήταν τόσο μεγάλες που αποφασίζεται η ταινία να γυριστεί δύο φορές, μια με Έλληνες ηθοποιούς και μια με Τούρκους, με στόχο να προβληθεί και στην γείτονα χώρα, όπου εκείνη την εποχή η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και αγαπητή.
Η ταινία στην πρώτη προβολή της έκοψε 591.675 εισιτήρια μόνο στην Αθήνα, ενώ και στην Τουρκία πήγε πολύ καλά.
Από τα γυρίσματα της ταινίας, “Χτυποκάρδια στο θρανίο”.
Στην ελληνική εκδοχή της, εκτός από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, πρωταγωνιστούσαν ακόμα ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Καίτη Πάνου, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (στο ρόλο του καθηγητή που προσπαθεί να εξετάσει την Αλίκη στην τάξη, ζητώντας της να μεταφράσει ένα αρχαίο κείμενο, από το οποίο εκείνη τη μόνη λέξη που γνωρίζει είναι το όνομα…Ναυσικάαααααα), αλλά και ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος έγραψε ιστορία με την θρυλική περιγραφή του προφιτερόλ που προσπαθούσε να κάνει στο γκαρσόνι του ζαχαροπλαστείου.
Τα τραγούδια που ερμήνευσε η Βουγιουκλάκη στην ταινία, έμειναν στην ιστορία: «Ο αμαξάς», «Σ’ αγαπώ», «Χόρευε τουίστ», «Τα νιάτα», «Τα χτυποκάρδια»…
Ήταν η τελευταία ταινία του Βασίλη Αυλωνίτη με την Φίνος Φιλμ κι αυτό και μόνο το γεγονός αρκεί ώστε να ανατρέξει κανείς στο ιστορικό της ταινίας «Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο», η οποία γυρίστηκε προς το τέλος του 1964 και έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 28 Φεβρουαρίου 1965.
Σκηνή από την ταινία, “Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο”.
Υπάρχει όμως κι άλλο ένα στοιχείο που αξίζει να αναφερθεί και το οποίο αφορά στον Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος ενώ ήταν ο σκηνοθέτης της ταινίας, δεν την υπέγραψε ποτέ και στους τίτλους της εμφανίζεται ως σκηνοθέτης ένας από τους μοντέρ της Φίνος Φιλμ, ο Ανδρέας Ανδρεαδάκης. O λόγος; Καθαρά φορολογικός, αφού εκείνη τη σεζόν ο Δαλιανίδης είχε σκηνοθετήσει πολλές ταινίες και δεν ήθελε να εμφανιστεί σε μια ακόμα. Ναι, γίνονταν και τότε αυτά. Εκτός από τον Αυλωνίτη, στην ταινία πρωταγωνιστούσαν ο Κώστας Βουτσάς – σε μεγάλα κέφια -, αλλά και ο σπουδαίος Νίκος Ρίζος.
Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο των Τσιφόρου-Βασιλειάδη “Ο Τηλέμαχος τρύπωσε”, που είχε ανεβάσει στο θέατρο ο θίασος Αυλωνίτης – Βασιλειάδου – Ρίζος, ο οποίος συνεργάστηκε με τον δημοφιλέστατο πρωταγωνιστή εκείνης της εποχής, Κώστα Χατζηχρήστο.
Όπως δε μας ενημερώνει η Φίνος Φιλμ, σε αυτή την κινηματογραφική μεταφορά, το ρόλο της Βασιλειάδου υποδύεται η Νανά Σκιαδά και το ρόλο του Χατζηχρήστου ο Κώστας Βουτσάς. Όσο για την υπόθεση, αυτή αφορούσε δύο συνέταιρους μιας φαρμακοβιομηχανία, τον Ιορδάνη (Νίκος Ρίζος) και τον Πότη (Βασίλης Αυλωνίτης), οι οποίοι είναι αρκετά «ζωηροί» ερωτικά. Ο Πότης είναι μέγας γυναικάς, γιατί αν και αρραβωνιασμένος με τη βασική χρηματοδότρια της επιχείρησης, Αμαλία, δεν διστάζει να την απατά με την καλλίγραμμη Νανά, την οποία και συντηρεί.
Κάποια στιγμή, ένας φιλόδοξος νεαρός, ο Τηλέμαχος (Κώστας Βουτσάς), αντιλαμβάνεται την απιστία και απειλεί ότι θα τα αποκαλύψει όλα στην Αμαλία. Έτσι, προσλαμβάνεται στην εταιρεία και ξεκινάνε τα μπερδέματα. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ακόμα οι Αντιγόνη Κουκούλη, Νινή Τζάνετ, Έλσα Ρίζου, Αλέκος Τζανετάκος, Νανά Σκιαδά, Ελένη Κριτή, Αθηνόδωρος Προύσαλης, Ελεάνα Απέργη, Κώστας Φυσσούν, Κική Λεβιδιώτου. Η ταινία στην πρώτη προβολή της έκοψε 270.054 εισιτήρια και ήρθε 15η σε εισπράξεις ανάμεσα σε 93 ταινίες της σεζόν 1964-65.
Ήταν η εποχή που ο κινηματογράφος «μάγευε» τους Έλληνες, όχι μόνο με την έννοια της παρακολούθησης των ταινιών, αλλά και της ενασχόλησής τους με αυτόν. Πολλοί πίστευαν ότι είχαν ταλέντο παραγωγού και σκηνοθέτη και επένδυαν τα χρήματά τους στις ταινίες, πολλές φορές ακόμα και πουλώντας περιουσιακά τους στοιχεία.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν απογοητευτικό, όχι μόνο για τους ίδιους – αφού οι ταινίες που γύριζαν ήταν άθλιες -, αλλά και για τον ελληνικό κινηματογράφο γενικότερα, ο οποίος άρχισε να χάνει κάτι από τη λάμψη του, εξαιτίας αυτών των φθηνών παραγωγών, οι οποίες έφθαναν και τις 100 σε μια μόνο σεζόν.
Μάλιστα, την κατάσταση αυτή είχε πολλές φορές σχολιάσει και ο «πατριάρχης» του ελληνικού κινηματογράφου, Φιλοποίμην Φίνος, ο οποίος είχε πει το εξής: «Εγώ κάνω καλές και κακές ταινίες. Κάποιοι άλλοι κάνουν κάτι πράγματα που δεν είναι καν ταινίες».
Για να επανέλθουμε όμως στην ταινία της περίπτωσής μας, είναι «Το ανθρωπάκι», η οποία γυρίστηκε το 1969, με πρωταγωνιστές τους Κώστα Βουτσά, Μάρθα Καραγιάννη και Σπύρο Καλογήρου, και σατίριζε αυτή ακριβώς τη μανία των Ελλήνων με τον κινηματογράφο. Η υπόθεση, σύμφωνα με την Finos Film, ήταν η εξής: «Ένας υφασματέμπορος, ο Ευτύχιος Κοπέογλου, παντρεύεται την υπάλληλο του Κική, παρά τη σφοδρή αντίρρηση της μητέρας του, της κυρα-Πολυξένης.
Με την Κική είναι επίσης ερωτευμένος και ο χασάπης της γειτονιάς, ο Παναγιώτης, ο οποίος κάποια μέρα αποφασίζει να γίνει παραγωγός μιας ταινίας και μάλιστα με πρωταγωνίστρια την Κική. Ο ζηλιάρης Ευτύχιος, μπροστά στην επιμονή της γυναίκας του, συμφωνεί τελικά και επιπλέον αποδέχεται να κρατηθεί κρυφός ο γάμος του, ώστε να μην γίνει εμπόδιο στην καριέρα της.
Τα προβλήματα για τον Ευτύχιο έχουν μόλις αρχίσει, ιδιαιτέρως όταν η Κική μένει έγκυος και επιπλέον πρέπει, σύμφωνα με το σενάριο, να παντρευτεί τον συμπρωταγωνιστή της». Το σενάριο και η σκηνοθεσία ήταν του Γιάννη Δαλιανίδη και η μουσική του Μίμη Πλέσσα. Στο «Ανθρωπάκι» πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι Νίτσα Μαρούδα, Μαίρη Μεταξά, Μίτση Κωνσταντάρα, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Νάσος Κεδράκας, Γιώργος Γρηγορίου, Δημήτρης Κλαιρής, Ανθή Γούναρη, Βαγγέλης Παύλου, Νίκος Κυριακίδης, Χρήστος Νάτσιος, κ.α.
Ενδιαφέρον tip είναι ακόμα το γεγονός ότι η Ρίτα Σακελλαρίου ντουμπλάρει τραγουδιστικά τη Μάρθα Καραγιάννη στη σκηνή του τραγουδιού της ταινίας που γυρίζει. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους την 1η Δεκεμβρίου του 1969 και έκοψε 368.680 εισιτήρια.
Ο Αντωνάκης η κλασική ασπρόμαυρη ελληνική ταινία “Η γυνή να φοβείται τον άντρα” μετατράπηκε από την Καραγιάννης – Καρατζόπουλος σε έγχρωμη! Θα πάθεις πλάκα!
Με το στόμα ανοιχτό μείναμε σήμερα όταν η περιήγηση στο διαδίκτυο μας έφερε μπροστά σε ένα μικρό θαύμα. Είδαμε μπροστά στα μάτια μας να ξαναπαίζεται η κλασική ελληνική ταινία “Η γυνή να φοβείται τον άντρα” όχι ασπρόμαυρη αλλά με χρώματα, έντονα χρώματα! Τι φορούσε ο Αντωνάκης, τι χρώμα είχαν τα φουστάνια της Ελενίτσας και πώς ήταν η οικία Κοκοβίκου στην στην οδό Τριπόδων 32 και Ραγκαβά της Πλάκας;
Δες τι βίντεο και θα γεμίσει η ψυχή σου συναισθήματα, όπως και η δική μας!
Το 2016 η “Καραγιάννης Καρατζόπουλος” γιορτάζει τα πενήντα χρόνια επιτυχιών της στον ελληνικό κινηματογράφο και την ελληνική τηλεόραση. Έχοντας, λοιπόν, στη διάθεσή της έναν τεράστιο κατάλογο ελληνικών ταινιών που ξεπερνάει τις 325 και καλύπτει πάνω από εξήντα χρόνια ελληνικού Κινηματογράφου, αποφάσισε να καινοτομήσει και να μετατρέψει την ασπόμαυρη ταινία του Γ.Τζαβέλλα (και του 1965) σε έγχρωμη.
Η επεξεργασία έγινε στα West wing studios, inc. στη Φλόριντα και η ταινία θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά την Τρίτη 1η Μαρτίου στa Village στο Μαρούσι. Εκεί η “Καραγιάννης Καρατζόπουλος” θα γιορτάσει τα πενήντα χρόνια λειτουργίας της και τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου δημιουργού Γιώργου Τζαβέλλα, παρουσιάζοντας έγχρωμη “σα να γυρίστηκε χθες” αυτή την υπέροχη ταινία με πρωταγωνιστές τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου
Δουλειές εφήμερες που είχαν κάνει και εξακολουθούν να κάνουν κι άλλοι μεγάλοι και σπουδαίοι άνθρωποι του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου κρατώντας την αξιοπρέπεια τους και πάνω από όλα την αυθεντικότητα του χαρακτήρα τους. Ενα διάστημα είχε εργαστεί ως ταξιτζής για να τα φέρει βόλτα.
Τι κι αν ταλαιπωρείται από σοβαρά προβλήματα υγείας, η Μαίρη Χρονοπούλου δεν το βάζει κάτω.
Πρόσφατα βρέθηκε στο νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης που τραγουδάει η Κωνσταντίνα και της έδωσε το μικρόφωνο…
Εκείνη φυσικά τραγούδησε το τραγούδι που όλοι θυμόμαστε να ερμηνεύει στην ταινία του 1968, «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Του αγοριού απέναντι» και φυσικά έκανε τους θαμώνες να συγκινηθούν και να την καταχειροκροτήσουν.
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης έχει μιλήσει ανοιχτά για το δικό του οικογενειακό δράμα. “Ήμουν 4-5 όταν πέθανε η μητέρα μου, αλλά το έμαθα αργότερα. Δεν έχω πει ποτέ τις λέξεις “μαμά“, “μπαμπά”, “αδέλφια.
Με το θάνατο της διαμελίστηκε όλη η οικογένεια. Το μεγαλύτερο σοκ για εμένα ήταν όταν ο πατέρας μου με έδιωξε για δεύτερη φορά από το σπίτι. Όταν ήμουν μωρό και δραπέτευσα από τις καλόγριες στη Θήβα για μια καλύτερη ζωή» έχει αποκαλύψει. Όσο για τα αδέλφια του; Έμαθε τυχαία για την ύπαρξη τους, ενώ οι δύο αδελφοί του είναι κωφοί
Ένας από τους καλύτερους φίλους του Χατζηχρήστου ήταν ο Νίκος Ρίζος. Έμεναν στο ίδιο δωμάτιο και μοιράζονταν, εκτός από τις ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες, και το ίδιο …πουλόβερ.
Έπαιζαν στα ζάρια ποιος θα το πλύνει και ποιος θα το βάλει, μόνο που τα ζάρια ήταν «πειραγμένα» από τον Χατζηχρήστο που έτσι κέρδιζε πάντα. Υπήρχε και κάτι άλλο. Ο Ρίζος ήταν οικονόμος, -τσιγκούνης λένε άλλοι- και έκρυβε τα λεφτά του στη φόδρα του σακακιού του.
Ο Χατζηχρήστος σηκωνόταν το βράδυ, την ώρα που ο Ρίζος κοιμόταν, του ξήλωνε τη φόδρα και του έπαιρνε τα λεφτά. Την άλλη μέρα που πληρωνόταν του τα ξανάβαζε στη θέση τους.
Είναι ένας σύγχρονος μποέμ. Η χαρά της ζωής. Όπως εκείνη η απίθανη ατάκα του «φσσστ… μπόινγκ!» στην πρώτη ελληνική έγχρωμη σινεμασκόπ ταινία «Κάτι να καίει» (1963), που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα.
Είναι ένας σύγχρονος μποέμ. Η χαρά της ζωής. Όπως εκείνη η απίθανη ατάκα του «φσσστ… μπόινγκ!» στην πρώτη ελληνική έγχρωμη σινεμασκόπ ταινία «Κάτι να καίει» (1963), που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα. Ο Κώστας Βουτσάς, όπως ακριβώς τότε έκλεινε το μάτι στη ζωή, με την ίδια ζωντάνια το κλείνει και τώρα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, κι ας έκλεισε 61 χρόνια στο θέατρο, έχει «κλειδώσει» το χρόνο.
Του αρέσει να ανανεώνεται, να αφουγκράζεται τη νέα γενιά και να συμβαδίζει με το καινούργιο στην τέχνη και τη ζωή του. Το μυστικό της νεότητάς του; Ο έρωτας και η αλλαγή. Όπως αυτή που επιχειρεί στον κινηματογράφο παίζοντας τον Big John, έναν αρχινονό, βαρόνο ναρκωτικών στην ταινία-έκπληξη του Κάρολου Ζωναρά «Ο γιος του Τσάρλυ».
Συνάντησα τον Κώστα Βουτσά στο μικρό διαμέρισμά του στο Κολωνάκι, να διαβάζει εφημερίδες και να χαίρεται σαν πρωτόβγαλτος ηθοποιός, καθώς οι κριτικοί εξήραν το παίξιμό του στην ταινία. Είναι ενθουσιασμένος που τελείωσε άλλες δύο ταινίες, τη «Νήσο» του Σταύρου Δήμα και το «Διαχειριστή» του Περικλή Χούρσογλου.
Επίσης, ετοιμάζεται να παίξει αφιλοκερδώς σε μια ταινία-ντοκιμαντέρ για τις πυρκαγιές στην Ηλεία, ενώ αρχίζει και πρόβες στο Θέατρο «Ιλίσια-Ντενίση» με τη Μιμή Ντενίση για «Το άνθος του κάκτου». Η ψυχή του «πετάει» και η ενέργειά του είναι στο φουλ. Όσο για τη συνέντευξή μας, ήταν κάτι σαν «Ραντεβού στον αέρα», χωρίς περιορισμούς, γεμάτη χιούμορ, μαγεία και αλήθειες.
Σας έχουμε συνηθίσει ως καλό παιδί στις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη. Τώρα, στην ταινία «Ο γιος του Τσάρλυ», μας… προκύπτετε σκληρός νονός της νύχτας σε ένα ρόλο που σοκάρει. Πώς το τολμήσατε;
«Είμαι ηθοποιός, δεν έχω ταμπού, δεν κλείνομαι σε κουτάκια. Μου άρεσε και το έκανα. Μάλιστα, τώρα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση μου αρέσει να παίζω μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους, γιατί ακριβώς είμαι ηθοποιός και έχω το ναρκισσισμό να αποδείξω ότι 61 χρόνια δεν βρίσκομαι άδικα εδώ που είμαι».
Νιώθετε ότι η «ετικέτα» του κωμικού ηθοποιού που έχετε όλα αυτά τα χρόνια σας έχει καταδυναστεύσει;
«Όχι. Έχω παίξει σημαντικούς ρόλους στον κινηματογράφο και στο θέατρο ? Αριστοφάνη, Μολιέρο και τόσους άλλους. Έχω δώσει πολλή χαρά στον κόσμο μέσα από τις παλιές ταινίες. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο».
Πιστεύετε ότι το trash που μας έχει κατακλύσει δεν μπορεί να καλύψει ό,τι καλό υπάρχει σήμερα;
«Όχι. Είμαι αισιόδοξος. Και η αισιοδοξία μου απορρέει από το ότι η νεολαία μας ?στο μεγάλο της ποσοστό? είναι υγιέστατη και αγωνίζεται. Αυτό που έκαναν και βγήκαν στους δρόμους για τη μόρφωσή τους αποδεικνύει ότι έχουν όνειρα και ιδανικά».
Είστε από τους τελευταίους σταρ της χρυσής εποχής του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Νιώθετε έτσι;
«Όχι. Αυτό μου λένε όλοι: “Δεν ξέρεις τι είσαι”. Τους απαντάω: Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει τι είμαι. Εγώ κάνω αυτό που νιώθω. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα πω: “Εγώ έκανα αυτά”. Εγώ είμαι στο “εμείς”, δεν είμαι στο “εγώ”. Ζω πολύ ωραία, σε δύο δωμάτια, με τα βιβλία μου. Τι να το κάνω το μεγάλο σπίτι, τα σαλόνια. Έχω τις κόρες μου, τη Σάντρα, τη Θεοδώρα και τη Νικολέτα μου, που με αγαπάνε και τις αγαπάω πάρα πολύ. Οι γυναίκες που έχουν περάσει από τη ζωή μου με αγαπάνε, γιατί είμαι γενναιόδωρος. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πληγώσω τη γυναίκα την πληγώνω βέβαια γιατί είμαι γυναικάς και πολύ “τσαχπίνης”, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Φεύγω και τα αφήνω όλα πίσω, στη γυναίκα που είχα».
Έχετε τρεις γάμους, τρία διαζύγια και έναν αρραβώνα…
«Αρραβώνα; Ναι, με τη Σπεράντζα Βρανά. Μεγάλη προσωπικότητα η Σπεράντζα, μου έδωσε πάρα πολλά στη ζωή. Θυμάμαι που μου έλεγε: Βρε συ, άσε πού θα είναι το όνομά σου, λεφτά να ζητήσεις. Άμα σου δώσουν τα λεφτά, θα σε βάλουν στη μαρκίζα εκεί που θέλεις». Περάσαμε πολύ ωραία, αλλά εγώ είμαι μποέμ, γιατί τη ρούφαγα τη ζωή και τη ρουφάω».
Ο λόγος που χωρίσατε ήταν γιατί της ζητήσατε να σταματήσει το θέατρο;
«Ναι, έτσι είναι. Είμαι πολύ ζηλιάρης και επιδειξιμανής. Εάν έχω μια ωραία γυναίκα, την επιδεικνύω και αφήνω τους άλλους να σκάσουνε. (Γέλια.) Τη Σπεράντζα την ήθελα αποκλειστικά για μένα. Πού να αφήσω στο θέατρο τη Σπεράντζα με τόση επιτυχία; Χάλαγε ο κόσμος».
Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες
Είναι η αδυναμία σας το γυναικείο φύλο;
«Δεν δέχομαι τη λέξη ?αδυναμία?. Δεν είναι αδυναμία, είναι η φύση μου να “κυνηγάω” τις γυναίκες. Αδυναμία είναι να καπνίζεις, να είσαι αλκοολικός, να παίρνεις ναρκωτικά. Όχι να είσαι αρσενικό. Εκείνο που είναι λίγο κακό σε μένα είναι ότι είμαι ?τσαχπίνης? και ευκολόπιστος».
Σας αρέσουν οι πιο νέες σε ηλικία γυναίκες;
«Όλες μ’ αρέσουν. Και με μεγαλύτερες έχω σχετιστεί και με μικρές. Δεν έχω τέτοια ταμπού. Έχω σχετιστεί και με τη μαμά μιας φίλης μου αλλά και με μικρότερες. Ξέρεις κανέναν άντρα με το Α κεφαλαίο που να μην του αρέσουν οι γυναίκες;».
Υπήρξατε ποτέ πιστός σε κάποια από τις γυναίκες σας;
«Όχι, δυστυχώς. Ιδιαίτερα τη δεύτερη μου γυναίκα, τη Θεανώ (Παπασπύρου), την ταλαιπώρησα πάρα πολύ. Τη Θεανώ μου, την καλή μου τη γυναίκα, έτσι την αποκαλώ».
Είστε γυναικάς και το λέτε, αλλά οι γυναίκες σας σας λατρεύουν. Αυτό είναι επιτυχία?
«Με λατρεύουν οι γυναίκες, γιατί είμαι πολύ γενναιόδωρος, δεν είμαι καρμίρης. Ας πούμε, σε ανύποπτο χρόνο της κάνω δώρα, της στέλνω λουλούδια, της κάνω κάτι που δεν το περιμένει κι έτσι έρχεσαι πιο κοντά, δένεσαι πιο πολύ. Δηλαδή, όταν ήθελα να κάνω απιστίες, τις έστελνα στο εξωτερικό και τους έπαιρνα γούνες. Κι εγώ έκανα την απιστία μου εδώ!».
Όταν θέλατε να χωρίσετε, τι κάνατε;
«Έκανα έναν τσακωμό κι έφευγα. Να σου πω… Ο πιο ανούσιος σύζυγος είναι ο πιστός σύζυγος. Ξέρεις γιατί; Σου λέει συνεχώς, π.χ., “τι φαΐ είναι αυτό που μου έκανες”, “πλύνε τις κάλτσες μου”, “σιδέρωσε το πουκάμισο”, “μη φωνάζεις”, “θέλω να κοιμηθώ” και άλλα τέτοια. Ενώ ο άπιστος σύζυγος τα βρίσκει όλα ωραία, γιατί θέλει να κάνει τη… βρομίτσα του. Και θα την περιποιηθεί τη γυναίκα του και θα της μιλήσει ωραία και θα βγουν έξω και θα την πάει όπου θέλει και δώρα θα της κάνει!».
Μήπως το ότι είστε γυναικάς, ότι ερωτεύεστε συχνά είναι και το μυστικό της αιώνιας νεότητάς σας;
«Με ρωτάνε κάποιοι: “Παίρνεις βιάγκρα;”. “Εγώ παίρνω άλλο χάπι”, τους απαντάω. Τι χάπι; Το “change” (αλλαγή)! Αυτό είναι το χάπι: αλλαγή γυναίκας! Σου ανανεώνει τα κύτταρα, σου ανεβάζει τη διάθεση. Αγαπώ πάρα πολύ τις γυναίκες, τις ταΐζω στο στόμα, τις προσέχω».
Θέλω κι άλλο…
Όταν βλέπετε τις παλιές σας ταινίες, στεναχωριέστε;
«Καθόλου δεν στεναχωριέμαι. Τις χαίρομαι. Βλέποντας τον εαυτό μου σε νεαρή ηλικία, λέω: Αυτός είναι καλός ηθοποιός, θα πετύχει…». (Γέλια.)
Ίσως ο έρωτας και το χιούμορ σας έχουν βοηθήσει να λέτε στο χρόνο «έλα αύριο»?
«Δεν παίρνω τίποτα βαθιά, γιατί όλα περνάνε. Εγώ έχω αυτή τη φιλοσοφία, ότι όλα περνάνε και αν δεν τα βάλεις μέσα σου, δεν σου αφήνουν πληγές».
Τώρα είστε ερωτευμένος;
«Όχι, τώρα κάνω “αποτοξίνωση”, αλλά είμαι καλά. Εντάξει, είναι δύο κοπέλες που συναντιόμαστε. Πάντα υπάρχει το φλερτ στη ζωή μου».
Στην τηλεόραση γυρίζετε την πλάτη;
«Δεν είναι έτσι. Δεν μου έχουν προτείνει κάτι που να μου αρέσει. Και μάλιστα παίζω επίτηδες μικρούς χαρακτηριστικούς ρόλους. Δεν είμαι τυχαία 61 χρόνια σε αυτόν το χώρο».
Έχετε δύναμη! Θα είστε κάθε βράδυ στο θέατρο. Δεν λέτε: «Είμαι μεγάλος πια γι’ αυτά»…
«Όχι, καλέ. Είναι ευτυχία να είσαι κάθε βράδυ στο θέατρο. Κοιτάω πότε θα έρθει η ώρα να πάω στο θέατρο είναι η ψυχή μου. Δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτό».
Νιώθω ότι πρέπει να είστε γεμάτος. Έχετε τρεις υπέροχες κόρες, μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες, έχετε ζήσει αυτά που θέλατε;
«Είμαι γεμάτος και θέλω κι άλλο να γεμίζω. Γιατί όχι; Δεν μπορώ να σταματήσω. Είμαι πολύ καλά κι ευτυχισμένος, αλλά θέλει ακόμα πολύ νερό για να γεμίσει ο κουβάς μου». (Γέλια.)
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Μπέτυ Λιβανού ξεκινούσε μια ιδιαίτερα ελπιδοφόρα καριέρα στη Φίνος Φιλμ και πρωταγωνιστούσε σε μια σειρά από επιτυχημένες εμπορικά ταινίες της εποχής. Μια από αυτές ήταν η ταινία «20 γυναίκες κι εγώ», στην οποία πρωταγωνιστούσε η ίδια μαζί με τον Κώστα Βουτσά, ο οποίος αποτελούσε διαχρονικά «γερό χαρτί» για κάθε ταινία του Φίνου και όχι μόνο.
Σκηνή από την ταινία, “20 γυναίκες κι εγώ”.
Η ταινία αποτελούσε κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης θεατρικής κωμωδίας του Γιάννη Δαλιανίδη, η οποία είχε παιχτεί το 1972 σε κεντρική σκηνή της Αθήνας, σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη χώρα.Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους της πρωτεύουσας στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγες μόνο ημέρες πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Όσον αφορά στην υπόθεση, αυτή αφορά στην ιστορία δύο νέων που θέλουν να παντρευτούν, αλλά σκοντάφουν στα ήθη και στα στερεότυπα της εποχής. Σε μια επιχείρηση γυναικείων εσωρούχων εργάζεται ο Κώστας Φιλίππου (Κώστας Βουτσάς) και είναι ο μοναδικός άντρας ανάμεσα σε πολλές γυναίκες που αποτελούν το προσωπικό της εταιρείας.
Πολλές είναι αυτές που τον βλέπουν σαν υποψήφιο γαμπρό, άλλά ο Κώστας πρέπει να παντρέψει πρώτα τις δύο ανύπαντρες αδερφές του. Η Μπέτυ (Μπέτυ Λιβανού), μια νεαρή που εργάζεται στην επιχείρηση, είναι εκείνη που έχει κερδίσει την καρδιά του Κώστα.Όταν όμως τολμά να κάνει συζήτηση στο σπίτι του για γάμο, αντιμετωπίζει την οργή της μητέρας του και των κοριτσιών. Έτσι οι δύο νέοι αποφασίζουν να παντρευτούν κρυφά, με αποτέλεσμα να προκύπτουν πολλά προβλήματα, που προκαλούν γέλιο από τη μία, αλλά και πίκρα από την άλλη.
Μαζί με τους Βουτσά και Λιβανού πρωταγωνιστούν οι Σμάρω Στεφανίδου, Ελένη Μαυρομάτη, Μαίρη Μεταξά, Καίτη Ιμπροχώρη, Λυδία Λένωση, Ειρήνη Μαρκογιάννη, Ανθή Γούναρη, Βίλμα Τσακίρη, Κατερίνα Μπούρλου, Άννα Μεταλλίδου κ.α. Μάλιστα, σε μια από τις σκηνές της ταινίας, η οικογένεια παρακολουθεί στην τηλεόραση την πολύ δημοφιλή τότε ελληνική σειρά «Άγνωστος Πόλεμος», του Νίκου Φώσκολου.
Αυτή η σκηνή αποτελεί και το μοναδικό ντοκουμέντο από το θρυλικό αυτό σίριαλ της εποχής, αφού έχουν χαθεί όλα τα αρχεία του από τα κρατικά κανάλια. Το σενάριο και η σκηνοθεσία της ταινίας «20 γυναίκες κι εγώ» ήταν του Γιάννη Δαλιανίδη και η μουσική του Μίμη Πλέσσα. Στην πρώτη της προβολή η ταινία «έκοψε» 129.099 εισιτήρια σε Αθήνα-Πειραιά.
“Το Αμαξάκι”, ο Ορέστης Μακρής και το ταξίδι στο Φεστιβάλ της Τσεχίας
Σκηνή από την ταινία, “Το αμαξάκι”.
Ήταν μια από πιο συγκινητικές ταινίες της Φίνος Φιλμ, αλλά και του ελληνικού κινηματογράφου. Η ερμηνεία κυρίως του Ορέστη Μακρή, αλλά και των σπουδαίων συμπρωταγωνιστών του, όπως της Αντιγόνης Βαλάκου, του Βασίλη Αυλωνίτη, του Στέφανου Στρατηγού, του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του Παντελή Ζερβού, της Γεωργίας Βασιλειάδου και πολλών άλλων έδωσαν στο «Αμαξάκι» μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου.
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 4 Φεβρουαρίου του 1957 και έκοψε 138.620 εισιτήρια.Μάλιστα, ήταν πρώτη ταινία εισπρακτικά από το σύνολο των 30 ελληνικών ταινιών εκείνης της χρονιάς. Η δυναμική της ήταν τέτοια που οδήγησε τους δημιουργούς της να την στείλουν για συμμετοχή στο 11ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Karlovy Vary της Τσεχίας, στο οποίο ξεχώρισε η μοναδική ερμηνεία του Ορέστη Μακρή, στο ρόλο του αμαξά, που βλέπει το επάγγελμά του να ξεπερνιέται από την εποχή και ο ίδιος δεν μπορεί να την παρακολουθήσει. Όπως μας ενημερώνει η Φίνος Φιλμ, «το επάγγελμα του αμαξά περνάει μεγάλη κρίση, λόγω της εμφάνισης των ταξί και δύο φίλοι αμαξάδες αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.Ο μεν πρώτος γίνεται ταξιτζής (Βασίλης Αυλωνίτης), αλλά ο δεύτερος (Ορέστης Μακρής), πιο ρομαντικός, συνεχίζει σαν αμαξάς.
Πέρα όμως από την κρίση στο επάγγελμά του, αντιμετωπίζει και οικογενειακά προβλήματα, όταν ο χαρτοκλέφτης γιος του (Στέφανος Στρατηγός) ξεγελά μια κοπέλα (Αντιγόνη Βαλάκου), την παρατάει και φεύγει στο εξωτερικό. Μετά από λίγο καιρό, ο αμαξάς, κουρασμένος και εξουθενωμένος καθώς πουλάει τσιγάρα στους δρόμους, πεθαίνει.Ο γιος του γυρίζει μετανιωμένος, παντρεύεται την κοπέλα και ζητάει συγχώρεση πάνω από τον τάφο του πατέρα του».
Στην ταινία κάνει ένα σύντομο πέρασμα ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, όπου μαζί με τον Στέφανο Στρατηγό αναπολούν σε μια καθηλωτική σκηνή, την Ελλάδα και τα χωριά τους. Ήταν το ίδιον των μεγάλων ηθοποιών, να καθηλώνουν τον θεατή ακόμα κι αν εμφανίζονται σε μια ταινία για λίγα μόνο λεπτά. Στο «Αμαξάκι» εμφανίζεται και η μεγάλη πρωταγωνίστρια του ελληνικού θεάτρου για πάνω από 60 χρόνια, Χριστίνα Καλογερίκου, στον ρόλο της γριάς αρχόντισσας. Η σκηνοθεσία ήταν του Ντίνου Δημόπουλου, σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η μαγευτική μουσική ήταν του Μάνου Χατζιδάκη.
“Δάκρυα για την Ηλέκτρα”: Όταν ο Φώσκολος συνάντησε τον Δαλιανίδη
Σκηνή από την ταινία, “Δάκρυα για την Ηλέκτρα”.
Ζωή Λάσκαρη, Μαίρη Χρονοπούλου και Αλέκος Αλεξανδράκης καλούνται στις αρχές του 1966 από τον Φίνο να συμπρωταγωνιστήσουν σε μια ταινία που είχε σαν κεντρικό της θέμα τον μύθο των Ατρειδών, στην Ελλάδα του 1960. Οι 3 αυτοί ηθοποιοί την εποχή εκείνη αποτελούσαν τα πιο «hot» ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου και η σύμπραξή τους σε μια ταινία αποτελούσε σοβαρό εχέγγυο για μια ακόμη επιτυχία της Φίνος Φιλμ.
H ταινία είχε τίτλο «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» και γυρίστηκε τέσσερα χρόνια μετά την ταινία «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη.Οι προσδοκίες του Φίνου επιβεβαιώθηκαν αμέσως, η ταινία βραβεύτηκε στις Κάννες και έκανε τον γύρο του κόσμου με μεγάλη επιτυχία. Όσον αφορά στο σενάριο, ο Γιώργος, ένας γοητευτικός οδηγός, παίρνει την θέση του σωφέρ στο σπίτι του πλούσιου Τάσου Πετρίδη και δημιουργεί ερωτικό δεσμό με την γυναίκα του Λίνα Πετρίδη.Η αποκάλυψη της παράνομης σχέσης της Λίνας και του σωφέρ θα γίνει η αιτία να πεθάνει ο σύζυγος της Λίνας. Όταν η όμορφη κόρη τους, Ηλέκτρα, αποφασίζει να τους εκδικηθεί για το χαμό του πατέρα της, ρισκάροντας την ίδια της τη ζωή.
Η σκηνοθεσία ήταν του Γιάννη Δαλιανίδη και το σενάριο του Νίκου Φώσκολου, σε μια σπάνια συνεργασία των δύο ανδρών. Η ταινία «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους της Αθήνας στις 7 Νοεμβρίου του 1966 και «έκοψε» 328.277 εισιτήρια. Πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι ηθοποιοί Λάκης Κομνηνός, Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Μπισλάνης, Λίζα Κουντούρη και Ειρήνη Κουμαριανού. Η μουσική ήταν του Μίμη Πλέσσα.
Η «Οικογένεια Χωραφά» και τα ταμπού μιας εποχής
Σκηνή από την ταινία, “Οικογένεια Χωραφά”.
Ακόμα και σήμερα όταν θέλουμε να μιλήσουμε για μια πολυπληθή οικογένεια αναφερόμαστε σε αυτή με τον…όρο «Οικογένεια Χωραφά». Κι αν κάποιοι νεότεροι αναρωτιούνται πώς προέκυψε αυτός ο όρος, είναι η ώρα να μάθουν ότι πρόκειται για ελληνική ταινία της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία γυρίστηκε το 1968 και είχε ως θέμα της μια ελληνική πολύτεκνη οικογένεια και τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης που αυτή έδινε εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Η ταινία δεν υποστηρίχθηκε από τις μεγάλες ελληνικές κινηματογραφικές εταιρείες, αλλά χρηματοδοτήθηκε από τον ίδιο την τον δημιουργό, τον Κώστα Ασημακόπουλο, ο οποίος ήταν και παραγωγός και σκηνοθέτης. Πρωταγωνιστές της ταινίας ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Μάρω Κοντού στο ρόλο του πολύτεκνου ζευγαριού.
Πιο συγκεκριμένα, ο Παντελής και η Μαρίκα φέρνουν στον κόσμο το δέκατο παιδί τους και προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα μέσα για να ζήσουν την πολυμελή οικογένειά τους. Τα πράγματα όμως γίνονται εξαιρετικά δύσκολα, όταν η Μαρίκα γεννάει… τρίδυμα και το ζευγάρι αναγκάζεται να σκεφτεί την υιοθεσία ενός τουλάχιστον παιδιού τους.
Τα μεγαλύτερα αδέλφια κρύβουν το μωρό και ισχυρίζονται ότι το απήγαγε ο «τρελός βομβιστής» (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος), ο οποίος συλλαμβάνεται με τη βοήθεια των παιδιών της οικογένειας.Οι γονείς τους, με τη χρηματική αμοιβή που τους δίνει η αστυνομία, έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να κρατήσουν το μωρό, και επιπλέον… να υιοθετήσουν ένα παιδάκι από την Αφρική.
Μέσα από τις υπερβολές και την απλοϊκότητα του σεναρίου, η ταινία θίγει και ένα θέμα-ταμπού τα παλιά εκείνα χρόνια, της υιοθεσίας παιδιών φτωχών οικογενειών από πλούσιες οικογένειες. Μια κοινωνική «μάστιγα» που προκαλούσε πόνο και θλίψη στους φτωχούς γονείς που αναγκάζονταν να προβούν σε τέτοιες πράξεις για το καλό του παιδιού τους.
Μαζί με τους Αλεξανδράκη, Κοντού και Παπαγιαννόπουλο, στην «Οικογένεια Χωραφά» πρωταγωνιστούν ακόμα οι Βασίλης Καϊλας, Βίλμα Κύρου, Τάκης Μηλιάδης, Βαγγέλης Καζάν, Τάκης Εμμανουήλ, Ρίτα Μουσούρη, Αντώνης Κατσαρής, Κώστας Παπαχρήστος, Τάκης Γκιώκας, Αλέκα Μακρή, Πετράκης Μπερέτας, Ανδρέας Συρογιάννης, Νατάσα Ασίκη κ.α. Στο τραγούδι εμφανίζεται και η Μαρίζα Κωχ. Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1968-1969, έκοψε 152.145 εισιτήρια και ήρθε στην 44η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες.
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1908, 23 του Δεκέμβρη, όταν στην Περαχώρα, λίγο έξω απ’ το Λουτράκι, γεννιόταν ένας μεγάλος ηθοποιός….
Ο Παντελής Ζερβός. Τεσσάρων ετών ήταν όταν έχασε τη μητέρα του κι οκτώ τον πατέρα του. Οι συγγενείς τότε τον έκλεισαν στο Τζάνειο ορφανοτροφείο. Δεν άντεξε πολύ. Πιτσιρίκος ακόμη, προτίμησε να δουλεύει το πρωί σε καφενείο στον Πειραιά, να πηγαίνει νυχτερινό σχολείο και το βράδυ να πουλάει λεμονάδες και πορτοκαλάδες στους διψασμένους Πειραιώτες. Όταν τέλειωσε το σχολείο κατετάγη στο Βασιλικό Ναυτικό και προήχθη σε αρχινοσοκόμο!
Έλα όμως, που τραγουδούσε καλά κι έτσι όταν του είπαν πως στη Λυρική Σκηνή αναζητούσαν νέα ταλέντα, πήρε μέρος και τα κατάφερε. Την εποχή εκείνη ο Κάρολος Κουν ξεκίναγε δειλά τη δραματική σχολή του. Μια μέρα, ενώ συζητούσε με τους μαθητές του, άκουσε απ’ έξω ένα ηχηρό γέλιο. Βγήκε και είδε έναν ναύτη. Ήταν ο Παντελής Ζερβός.
Ο Κουν τον ρωτάει: “Θέλεις να παίξεις στο θέατρο;»
«Φυσικά», απαντάει ο Ζερβός με τη γαλανόλευκη στολή. Εμφανίσθηκε στη σκηνή το 1933 και συνεργάστηκε με τους καλύτερους θιάσους της εποχής του. Έπειτα ήρθε ο κινηματογράφος, οι 70 ταινίες και το πρώτο βραβείο δεύτερου ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960, για τον ρόλο του παπα-Φώτη στην ταινία, “Μανταλένα“….
Η κόρη του κάτω από τα ερείπια
Η γυναίκα του ήταν Σαντορινιά και μαζί έκαναν τρεις κόρες. Το καλοκαίρι του 1956, η οικογένειά του βρισκόταν στη Σαντορίνη για διακοπές. Εκείνος δεν ήταν μαζί τους, γιατί έπαιζε στην Επίδαυρο. Κάπου εδώ είναι η αρχή του δράματος, που έμελλε να στιγματίσει όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ο σεισμός του 1956, που ισοπέδωσε το νησί, έθαψε κάτω από τα ερείπια τη μικρή του κόρη, την Ευδοξούλα, σε ηλικία 12 ετών. Η γυναίκα του κι οι άλλες δυο κόρες πρόλαβαν και βγήκαν απ’ το σπίτι και σώθηκαν. Το βράδυ, την ώρα που έμπαινε στο θέατρο, κάποιος συγγενής τον σταμάτησε και του είπε: «…σκοτώθηκε η Ευδοξούλα». Βγήκε στη σκηνή κι έπαιξε, κάνοντας τον κόσμο να γελάσει. Όταν τέλειωσε, υποκλίθηκε, τον μπιζάρισαν, ξαναβγήκε στη σκηνή, υποκλίθηκε ξανά και μετά το όγδοο μπιζ, όταν μπήκε μέσα, λιποθύμησε.
Το δράμα όμως είχε και συνέχεια. Όταν μετά από τρία χρόνια έγινε η εκταφή, διαπιστώθηκε πως το κοριτσάκι είχε θαφτεί ζωντανό! Το κατάλαβαν, γιατί ο σκελετός του παιδιού δεν ήταν ανάσκελα, αλλά στο πλάι και με το στόμα ανοιχτό. Προφανώς είχε τραυματιστεί κι όταν συνήλθε, προσπάθησε να πάρει ανάσες, αλλά πέθανε από ασφυξία. Ο Παντελής Ζερβός κράτησε για πάντα μέσα του αυτό το μυστικό, ακόμα κι απ’ τη γυναίκα του.
Το εξομολογήθηκε λίγο πριν από το τέλος του, σε κάποια συνέντευξη: «Εκείνες τις τραγικές μέρες στο νησί, όποιον σκουντούσαν και δεν σάλευε, τον έθαβαν», είπε. Ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόμασταν. Ένας στοργικός πατέρας, ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης, ένας δοτικός άνθρωπος, ένας εξαιρετικός καρατερίστας κι ένας ανεκτίμητος θεατρίνος που, στα 73 του χρόνια, ένα παγωμένο πρωί του Γενάρη του 1982, πήρε την απόφαση ν’ αφήσει την ενδοχώρα και να γυρίσει για πάντα στα χώματα που τον γέννησαν. Εκεί… στην Περαχώρα….
