Στις 24 Απριλίου 2008, η Ρένα Βλαχοπούλου πραγματοποίησε την τελευταία της εμφάνιση σε θεατρική παράσταση παίζοντας για τελευταία φορά τον ρόλο της Αλέκας στη Χαρτοπαίχτρα του Δημήτρη Ψαθά, στο θέατρο Μπροντγουαίη. Η Αλέκα ήταν ένας ρόλος με τον οποίο η Ρένα συναντήθηκε τρεις φορές στην καριέρα της…
Η πρώτη φορά ήταν η πασίγνωστή και κλασική πια ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη που γυρίστηκε το 1964 και προβλήθηκε το 1965. Για πολλούς πρόκειται για την καλύτερη κινηματογραφική ερμηνεία της Ρένας Βλαχπούλου. Και σίγουρα πρόκειται για μια εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου που πρωτόπαιξε για δυο σεζόν η κυρία Κατερίνα.
Η διανομή των ρόλων στην ταινία ήταν ιδανική: Λάμπρος Κωνσταντάρας, Κώστας Βουτσάς, Χλόη Λιάσκου, Λιλή Παπαγιάννη και βέβαια η Σαπφώ Νοταρά ως κυρά-Μαριγώ (η οποία είχε παίξει τον ίδιο ρόλο και στο θέατρο πλάι στην κυρία Κατερίνα. Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία και πήρε πολύ καλές κριτικές. Ήταν η πρώτη μεγάλη προσωπική κινηματογραφική επιτυχία της Ρένας, η πρώτη στην οποία το όνομά της μπαίνει πάνω από τον τίτλο της ταινίας!
Η δεύτερη φορά ήταν η λιγότερο γνωστή θεατρική Χαρτοπαίχτρα του 1975. Η Ρένα παρουσίασε το έργο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τον Μάρτιο του ’75, έπειτα από την πολιτική σάτιρα Παπαδόπουλος και CIA (έργο με το οποίο είχε ξεκινήσει μια τουρνέ σε όλη την Ελλάδα το προηγούμενο καλοκαίρι για να καταλήξει στον Πειραιά).
Η παράσταση παίχτηκε για δυο μήνες στον Πειραιά και στη συνέχεια, με κάποιες αλλαγές στη διανομή, παίχτηκε τους καλοκαιρινούς μήνες στο θέατρο “Αυλαία” της Θεσσαλονίκης. Πλάι στη Ρένα εμφανίζονταν ο Φώτης Παπαλάμπρος στον ρόλο του συζύγου της Αλέκας, ο Μιχάλης Μόσιος στον ρόλο του γιου της, η Μαίρη Ραζή στον ρόλο της κόρης της (στη Θεσσαλονίκη τον ρόλο ερμήνευσε η Κατερίνα Μπούρλου) και η Δήμητρα Σερεμέτη στον ρόλο της κυρα-Μαριγώς.
Στον θίασο ανήκαν ακόμα ο σύζυγος της Δ. Σερεμέτη, ο Κώστας Παπαχρήστου που έπαιζε τον ρόλο του στρατηγού, και ο Θέμης Μάνεσης που στην Αθήνα έπαιζε τον κλεφτοκοτά και στη Θεσσαλονίκη τον Γιαννάκη. Αξίζει να δούμε τι έγραφε τότε ο ίδιος ο Δημήτρης Ψαθάς για τη Ρένα Βλαχοπούλου. Στο πρόγραμμα της παράστασης του Πειραιά ο μεγάλος συγγραφέας σημείωνε:
Σήμερα τον ρόλο ερμηνεύει η κυρία Ρένα Βλαχοπούλου και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής γιατί το πληθωρικό ταλέντο και το ακαταμάχητο μπρίο της μοναδικής–στο είδος της–καλλιτέχνιδος, θα μας δώση μια προσωπική της ερμην κοινόεία της “χαρτοπαίχτρας”, που θα είναι σαν να παρουσιάζη άλλο έργο. Κάθε καλλιτέχνης του θέατρου βλέπετε–άντρας ή γυναίκα–δεν έχει μονάχα την προσωπική του χάρι και ακτινοβολία αλλά και την δημιουργική του επίδραση πάνω στον ρόλο, που τον αναπλάθει με τα ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικότητός του.
Έτσι το πλατύ θεατρόφιλο κοινό θα έχη την ευκαιρία να χαρή την εξαίσια πρωταγωνίστρια σε μια ακόμα σκηνική δημιουργία της. Πλαισιωμένη απ’ τα διαλεχτά στελέχη του θιάσου της, η Κυρία Ρένα Βλαχοπούλου, –με σκηνοθέτη τον κ. Μιχ. Παπανικολάου και σκηνικά του κ. Καπουράλη θα εξασφαλίση σίγουρα μια σπαρταριστή παράσταση για την οποίαν ο συγγραφεύς δεν έχει παρά να εκφράση τις θερμές του ευχαριστίες.
Και λίγους μήνες μετά, αφού και ο ίδιος ο Ψαθάς απόλαυσε την ερμηνεία της Ρένας στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, σημείωνε στο πρόγραμμα της παράστασης της Θεσσαλονίκης:
…σήμερα δίνει το παρών της [στη συμπρωτεύουσα] και η “Χαρτοπαίχτρα–η κωμωδία μου που ερμήνευσε στην πρώτη σειρά των παραστάσεών της η θαυμάσια Κατερίνα και τώρα γνωρίζει καινούρια καριέρα με την υπέροχη Ρένα Βλαχοπούλου. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να μιλήσω για την κοσμαγάπητη πρωταγωνίστρια αλλά ομολογώ πάντως ότι με εξέπληξε με τον τρόπο –και ιδιαίτερα με το ακατάσχετο μπρίο της– καθώς παρακολούθησα την δική της προσωπική ερμηνεία του ρόλου, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά όπου πρόσφατα παρουσίαζε την κωμωδία.
Το κοινό της Θεσσαλονίκης ξέρει τόσο καλά την κοσμαγάπητη Ρένα όσο και της Αθήνας. γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε άλλο, παρά μόνο την βεβαιότητά μου ότι οι Θεσσαλονικείς θα της δείξουν–στην ίδια και στον θίασό της–την ζέστα και την αγάπη που ξέρουν να δείχνουν πάντα στους αληθινούς καλλιτέχνες.
Η τρίτη συνάντηση της Ρένας με την Αλέκα έγινε τα Χριστούγεννα του 1993 στο θέατρο Μπροντγουαίη της Αθήνας. Η χειμερινή σεζόν 1993-94 είχε ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό και φαινόταν ότι η Ρένα Βλαχοπούλου δεν επρόκειτο να συμμετάσχει στα θεατρικά δρώμενα της χρονιάς εκείνης. Ήδη από την προηγούμενη χρονιά δήλωνε σε συνεντεύξεις της ότι την ενοχλούσαν τα κακά και ανέμπνευστα κείμενα της επιθεώρησης και φαινόταν η διάθεσή της να απέχει πλέον από το είδος αυτό. Δεν κατάφερε όμως να αντέξει μακριά από το σανίδι!
Ο θεατρικός επιχειρηματίας Βασίλης Πλατάκης που ανέλαβε εκείνη τη χρονιά το Μπροντγουαίη χρειαζόταν ένα δυνατό θίασο για να εγκαινιάσει το ανακαινισμένο του θέατρο. Η Ρένα Βλαχοπούλου και ένα νέο ανέβασμα της Χαρτοπαίχτρας φαινόταν η καλύτερη λύση. Έτσι στις 3 Δεκεμβρίου υπογράφηκαν τα συμβόλαια και τρεις εβδομάδες μετά, ανήμερα Χριστούγεννα, η παράσταση παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό.
Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Βίκτωρ Παγουλάτος, τα σκηνικά και πάλι ο Πέτρος Καπουράλης και στο πλευρό της Ρένας βρίσκονταν ο Ερρίκος Μπριόλας ως σύζυγος της Αλέκας, ο Μάκης Δελαπόρτας ως γιος, η Βερόνικα Αργιέντζη ως κόρη και η απολαυστική Έλντα Πανοπούλου ως κυρά-Μαριγώ (είχε ξαναπαίξει τον ρόλο λίγα χρόνια πριν στο πλευρό της Άννας Παναγιωτοπούλου).
Η παράσταση εκείνη ευτυχώς μαγνητοσκοπή- θηκε από τον ΑΝΤ1 στις αρχές του 1994 και είναι το πιο ολοκληρωμένο ντοκουμέντο παρου- σίας της Ρένας Βλαχοπούλου σε θεατρική σκηνή (τρεις ακόμα παραστάσεις της που είχαν μαγνητοσκοπηθεί τα προηγούμενα χρόνια προβλήθηκαν με διάφορες περικοπές).
Το βίντεο αυτό καταγράφει τη θεατρική δύναμη της Ρένας Βλαχοπούλου στα εβδομήντα της χρόνια, με ό,τι συνεπάγεται η ηλικία της για την απόδοσή της. Είναι αλήθεια πως συγκριτικά με την κινηματογραφική Χαρτοπαίχτα η θεατρική αυτή βερσιόν υστερεί και αποκαλύπτει κάποιες αδυναμίες της Ρένας, οι οποίες οφείλονται κατά κύριο λόγο στην ηλικία της και αφορούν κυρίως τη δυσκολία της να θυμηθεί τα λόγια του ρόλου της.
Αν όμως κάποιος αποφασίσει να “ξεχάσει” τη Χαρτοπαίχτρα του ’64-’65 και αφοσιωθεί στην εκδοχή που παρακολουθεί στην οθόνη της τηλεόρασης, μπορεί να απολαύσει μια τρελή… εβδομηντάρα χαρτο- παίχτρα που όταν το αποφασίζει ή όταν εμπνέεται από τους συμπαίκτες της, τα δίνει όλα! Είναι αλήθεια πως ο Ψαθάς ήθελε την Αλέκα του νεότερη, αλλά και η Μαίρη Αρώνη έπαιξε αυτόν τον ρόλο λίγο πριν τα εβδομήντα της.
Η Ρένα Βλαχοπούλου, όπως αποκαλύπτει το βίντεο, τα βγάζει πέρα παλικαρίσια με τον ρόλο αυτό: καλύπτει συνήθως επιτυχημένα (και με τη βοήθεια των άλλων ηθοποιών) τα κενά της μνήμης της, αυτοσχεδιάζει συχνά απολαυστικά (αν και κάποιες φορές σε βάρος της ισορροπίας της παράστασης καθώς προκαλεί γέλιο στους άλλους ηθοποιούς οι οποίοι δεν μπορούν να συγκρατηθούν), συνομιλεί με το κοινό (με τον τρόπο που μόνον οι ηθοποιοί της επιθεώρησης γνωρίζουν να το κάνουν, έστω κι αν πρωταγωνιστούν σε μια καθαρόαιμη πρόζα) και, όταν επιτυγχάνεται η κατάλληλη “χημεία” με τους συναδέλφους της (είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρένα αποδίδει πολύ καλύτερα στις σκηνές που μοιράζεται με την Έλντα Πανοπούλου, η “χημεία” τους της δίνει άλλη ορμή…), απογειώνεται και παίρνει και τον κόσμο μαζί της.
Ίσως να μην ήταν ασφαλής η επιλογή της να αναμετρηθεί με την Αλέκα σ’ αυτή τη φάση της καριέρας και της ζωής της. Ίσως να έπεφτε συχνά στις παγίδες των περιστάσεων και να την πρόδιδε η μνήμη της και η αντοχή της (η συνεχής παρουσία της και στις έξι σκηνές του έργου δεν μπορεί να συγκριθεί με τις σαφώς συντομότερες εμφανίσεις της σε μια επιθεώρηση).
Ωστόσο, παρακολουθώντας κανείς τη μαγνητοσκοπημένη παράσταση αντιλαμβάνεται το θεατρικό δαιμόνιο μιας σπουδαίας καλλιτέχνιδας. Πιθανότατα το θεατρικό δαιμόνιο αυτό να αποτυπωνόταν ιδανικά σε μια μαγνητοσκόπηση της παράστασης του ’75. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη. Έτσι ας αρκεστούμε στη Χαρτοπαίχτρα του ’93-’94 όποτε θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες ενός μεγάλου θεατρικού μύθου: ας αφεθούμε στη γοητεία της–ενίοτε–γλυκά κουρασμένης και–αναμφισβήτητα–αφοπλιστικά πανούργας θεατρίνας που μπορούσε να κερδίσει το κοινό ακόμα κι αν η τράπουλά της ήταν ελαφρώς ξεθωριασμένη…
Η τρίτη και τελευταία Χαρτοπαίχτρα παίχτηκε για τέσσερις μήνες και έμελλε να είναι η τελευταία θεατρική εμφάνιση της Ρένας Βλαχοπούλου. Ίσως η μεγαλύτερη κούραση που της προκάλεσε ο ρόλος αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που την οδήγησαν στην απόφαση να αποσυρθεί από το θέατρο. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας ρόλος με τον οποιό ταυτίστηκε κυρίως χάρη στο σινεμά αλλά και τον οποίο πότισε και στο θεατρικό σανίδι με το δικό της ιδιαίτερο υποκριτικό φίλτρο σε δύο διαφορετικές φάσεις της ζωής της.
Πηγή άρθρου: vlahopoulou.blogspot.com
