Αδημοσίευτο βίντεο από τον γάμο της Αλίκης με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στους Δελφούς στις 18 Ιανουαρίου του 1965.
Στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο η Αλίκη Βουγιουκλάκη ντυμένη με ένα υπέροχο νυφικό σε σχέδιο, “Givenchy” και συνοδευόμενη από την οικογένειά της και εκατοντάδες θαυμαστές και ντόπιους κατοίκους, κατευθύνεται από την πλατεία των Δελφών προς τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου όπου την περιμένει ο γαμπρός.
Κατά την πορεία προς την εκκλησία διακρίνεται μπροστά από την Αλίκη και ο αγαπημένος και προσωπικός της φωτογράφος, Κλεισθένης Δασκαλάκος ο οποίος απαθανατίζει μοναδικά το γεγονός από την άφιξη και την διαμονή του ζευγαριού στο ξενοδοχείο, “Βουζάς” μέχρι ολόκληρο το μυστήριο και το θρυλικό γλέντι που ακολουθεί στην αίθουσα του ξενοδοχείου.
Ο λαμπερότερος γάμος της εποχής με τον τύπο να χύνει άφθονο μελάνι και τις φωτογραφίες να εξακολουθούν μέχρι σήμερα να προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελώντας μέρος μιας χρυσής καλλιτεχνικής εποχής γεμάτη με αστέρια λουσμένα στο φως, το ταλέντο και την ακτινοβολία.
Παρόλο που η Αλίκη για τρία χρόνια μεταπήδησε στην κινηματογραφική εταιρία Καραγιάννης – Καρατζόπουλος, όταν ήρθε σε κόντρα με τον Φίνο που τον θεωρούσε πατέρα της.
Τις μεγαλύτερες επιτυχίες της η Αλίκη τις έκανε στο πλευρό του Φίνου, “Χτυποκάρδια στο θρανίο”, “Το κλωτσοσκούφι”, Το ξύλο βγήκε απ΄τον παράδεισο”, “Μανταλένα”, Η Αλίκη στο ναυτικό” και τόσες άλλες δημιουργήθηκαν χάρη στην Αλίκη αλλά και στο Φίνο που της έδινε γη και ύδωρ.
Μάλιστα ο Φίνος είχε πει στον Μάρκο Ζέρβα, διευθυντή της Φίνος Φιλμ “Δώσε στην Αλίκη ότι θέλει”. Και τα έδινε, γιατί η Αλίκη έκοβε εισιτήρια.
Το 1968, ήρθαν σε ρήξη Φίνος και Αλίκη και εκείνη μεταπήδησε στον Καραγιάννη – Καρατζόπουλο. Και το μετάνιωσαν και οι δύο.
Όταν ξανασυνεργάστηκαν η Αλίκη έμεινε πιστή δίπλα στον μέντορά της, μέχρι το τέλος του κινηματογράφου. Οι κοινές φωτογραφίες του ιδιοκτήτη της μεγάλης κινηματογραφικής εταιρίας με την Αλίκη είναι από σπάνιες, έως ανύπαρκτες.
Η σπάνια φωτογραφία που παρουσιάζει το RespectNews.gr είναι από την εποχή που η Αλίκη μεσουρανούσε στην Φίνος Φίλμ και φώναζε τον Φιλοποίμενα Φίνο ως “πατέρα” της!
Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός, τρένα σταματάει ο Κουταλιανός, πέτρες ροκανίζει ο Κουταλιανός και βουνά γκρεμίζει ο Κουταλιανός. Κι αν μασάει σίδερα και κάνει το λιοντάρι, στο τσαρδί του ο Κουταλιανός, τρέμει σαν το ψάρι στην κυρά του μπρος, αχ πώς τη φοβάται ο φτωχός Κουταλιανός, τρέμει σαν το ψάρι στην κυρά του μπρος, αλλά μην το πείτε κανενός.
Σίγουρα οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα έχετε ακούσει το γνωστό λαϊκό τραγούδι που πρωτοερμήνευσε ο Γιάννης Καλατζής σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Μάνου Λοΐζου.
Και σίγουρα οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα θεωρείτε πως μιλάει για τον θρυλικό Κουταλιανό. Θα μπορούσε αλλά όχι. Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1972 και σύμφωνα με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μιλάει για τον αρχιπραξικοπηματία Γεώργιο Παπαδόπουλος ο οποίος ήταν σκληρός με τους πολιτικούς του αντιπάλους τους οποίους έστελνε στα ξερονήσια και στα μπουντρούμια της ΕΣΑ αλλά μπροστά στην κυρά Δέσποινα ήταν… γατούλης!
Αλλά μιας και αναφερθήκαμε στον Κουταλιανό, να αναφερθούμε σε μια συνηθισμένη παρεξήγηση. Ο περισσότερος κόσμος μπερδεύεται και αναρωτιέται πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, όσο δυνατός και να είναι, να έζησε πάνω από 150 χρόνια! Ο Κουταλιανός δεν είναι ένας άνθρωπος. Είναι… δυο!
Ο Παναγής Κουταλιανός
Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, τα πράγματα. Το 1847, σε ένα μικρό νησάκι της Προποντίδας, την Κούταλη, γεννιέται ο Παναγής Αντωνίου. Ο πατέρας του ήταν κύπριος ναυτικός. Ο μικρός Παναγής λίγο πριν ενηλικιωθεί αποφασίζει να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του και να γίνει ναυτικός.
Ταυτόχρονα, όμως, λέγεται πως είχε τεράστια δύναμη στα χέρια και όλοι τον ήθελαν κοντά τους για να τους κάνει τις βαριές δουλειές στα χωράφια. Εκείνος, όμως, το είχε πάρει απόφαση. Θα έφευγε με το καράβι για ΗΠΑ. Στα 19 του χρόνια, σήκωσε την άγκυρα με τα χέρια του και σάλπαρε. Λάθος; Όχι. Κανένα λάθος. Ο θρύλος αυτό ακριβώς, λέει. Υποτίθεται πως η άγκυρα του πλοίου είχε ένα πρόβλημα και δεν σηκωνόταν και έτσι την τράβηξε με τα χέρια του ο Παναγής Κουταλιανός, ο Παναγής, δηλαδή, από την Κούταλη.
Η τρομακτική μυική δύναμη που είχε στα χέρια, δεν τον άφησε να μακροημερεύσει ως ναυτικό. Ο νεαρός μούτσος έμαθε την πάλη στα λιμάνια που σταματούσε με το εμπορικό του και τελικά γύρισε όλο τον κόσμο ως παλαιστής και αρσιβαρίστας αρχικά, πριν ξεκινήσει την περιπέτεια με τις απόκοσμες επιδείξεις του, με τα κανόνια να πυροδοτούνται στην αγκαλιά του και τα άγρια θηρία να τον τρέμουν! Ο θρύλος τον θέλει να μην έχει χάσει ποτέ αγώνα πάλης ή δύναμης.
Ο Κουταλιανός συνήθιζε να φορά το δέρμα μιας τίγρης, την οποία φέρεται να είχε στραγγαλίσει σε έναν από τους αγώνες του που έμοιαζαν με ρωμαϊκή αρένα. Σε εκείνον τον αγώνα, σύμφωνα με τον θρύλο, οι Μεξικανοί διοργανωτές ήθελαν να κάνουν ντόρο και αντί, όπως είχαν συμφωνήσει, να του βάλουν ως αντίπαλο έναν άλλο παλαιστή, «έριξαν» στο ρινγκ μια τίγρη! Ο Κουταλιανός, όμως, δεν… μασούσε. Η καημένη η τίγρης, πάλεψε και τραυμάτισε τον Κουταλιανό αλλά τελικά υπέκυψε τελικά στις μέγγενες που είχε για χέρια ο μασίστας.
Και επειδή, ούτως ή άλλως, κινούμαστε στα όρια του παραμυθιού και του θρύλου, ας αναφέρουμε και την έτερη εκδοχή που υπάρχει για τη συγκεκριμένη ιστορία. Λέγεται, λοιπόν, πως ο αγώνας αυτός δεν έγινε στο Μεξικό αλλά στην Κωνσταντινούπολη! Εκεί ο Κουταλιανός νίκησε τον καλύτερο παλαιστή της Υψηλής Πύλης, γι’ αυτό και του ρίξανε λέει την τίγρη, για να τον κατασπαράξει για την ντροπή που προκάλεσε στον σουλτάνο. Ο Παναγής όμως την έσκισε στα δυο και πέρασε στη σφαίρα του θρύλου.
Μεγαλώνοντας, παράτησε τα ρινγκ και τους αγώνες και πέρασε πια στις επιδείξεις δύναμης. Έσπαγε αλυσίδες, πέτρες, βράχους, βέργες. Έκανε άρση βαρών με τα δόντια. Λύγιζε κέρματα με τα δάχτυλα. Ξερίζωνε δέντρα και πολλά άλλα που αλήθεια ή υπερβολές έχουν όλα τη δική τους αξία.
Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, φαίνεται πως ο Παναγής κουράστηκε, εγκατέλειψε τις επιδείξεις και τα ίχνη του χάθηκαν. Κατά μια εκδοχή, πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1916, από γάγγραινα. Λέγεται ότι αφαίρεσε μόνος του έναν κάλο που είχε και το σημείο μολύνθηκε προκαλώντας τελικά γάγγραινα. Καθόλου ηρωικός θάνατος. Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες ο Παναγής Κουταλιανός πνίγηκε ψαρεύοντας ή δηλητηριάστηκε από τους Τούρκους! Περισσότερο ταιριαστό αυτό.
Ο Δημήτρης Κουταλιανός
Ο Μικρασιάτης λογοτέχνης και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου έγραφε το 1951, στην εφημερίδα Ελευθερία, όπου διατηρούσε μόνιμη εβδομαδιαία στήλη με τίτλο «Κυριακάτικα θέματα»: «Μου φαίνεται πως κανένα όνομα δεν έδεσε τους Έλληνες μεταξύ τους ύστερα από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, όσο ο Κουταλιανός.
Γιατί είχε μεγάλη σημασία, για μια φυλή ρημαγμένη, φτωχιά, σκόρπια σε κάθε μέρος του κόσμου, βασανισμένη και πολλές φορές στερημένη και πεινασμένη να βγάλει τον πιο χειροδύναμο άνθρωπο της οικουμένης, που έβαζε κάτω όλους τους παλληκαράδες που βγήκανε από έθνη πλούσια, δυνατά και καλοπερασμένα».
Και επειδή το επίθετο δεν έπρεπε να «χαθεί» ο συνεχιστής είχε βρεθεί στο πρόσωπο του Δημήτρη Κουταλιανού ο οποίος ήταν (κατά την πιθανότερη εκδοχή) εγγονός του Παναγή.
Ο Δημήτρης Μακρής γεννήθηκε το 1915 (και αυτός) στην Κούταλη και από την ηλικία των 20 ξεκίνησε να κάνει επιδείξεις δύναμης με το ψευδώνυμο Κουταλιανός. Ο Δημήτρης σαν εγγονός του Παναγή θέλησε να συνεχίσει τον μύθο του πατέρα του και από πολύ μικρός είχε δείξει τη δύναμη του.
Λέγεται ότι στην Κάσο έσυρε μόνος του ένα καΐκι στη θάλασσα. Το γεγονός μαθεύτηκε και τότε όλοι θυμήθηκαν τον Παναγή, ο θρύλος ξαναζωντάνεψε και όλα στη συνέχεια πήραν τον δρόμο τους. Σε νεαρή ηλικία λέγεται ότι ένας γάιδαρος είχε δαγκώσει τον Δημήτρη και ο μικρός νευρίασε τόσο πολύ που του έριξε μία μπουνιά και τον έριξε αναίσθητο.
Τότε ο δάσκαλος του τον παρότρυνε να ασχοληθεί με τις επιδείξεις, και έτσι κι έκανε. Όσο μεγάλωνε τόσο πιο μεγάλα ρίσκα έπαιρνε. Αν και κάθε άλλο παρά με γίγαντα έμοιαζε, ο σύγχρονος Κουταλιανός σταματούσε αυτοκίνητα με τα χέρια του, τραβούσε νταλίκες με ιμάντα.
Όπως και ο πρόγονός του έτσι και αυτός ξεσήκωνε τα πλήθη με φοβερές επιδείξεις οι οποίες, ουσιαστικά, ήταν νεότερες εκδοχές αυτών που έκανε ο Παναγής. Μια από αυτές ήταν το κανόνι: Σε αυτό το αγώνισμα ο Κουταλιανός κρατώντας στα χέρια του ένα κανόνι μεγάλου βάρους το πυροδοτούσε και κατάφερνε να μείνει ατράνταχτος στη θέση του.
Μια άλλη ήταν τα αυτοκίνητα: Κρατώντας στο κάθε χέρι έναν ιμάντα κατόρθωνε να συγκρατεί αυτοκίνητα (Πολλές φορές πάνω από ένα στο κάθε χέρι) ανεξαρτήτως κυβισμού τα οποία πάσχιζαν να ξεφύγουν. Λέγεται πως πρόσφερε μεγάλη αμοιβή σε όποιον κατάφερνε να ξεφύγει με το αυτοκίνητό του από τα χέρια του κάτι που όμως δεν κατάφερε ποτέ κανείς. Τέλος, ήταν και η λάμα: Με τη μυική του δύναμη λύγιζε μία παχιά μεταλλική λάμα σε σχήμα σπιράλ.
Ο άνθρωπος που ανησυχούσε πιο πολύ από όλους για τον Κουταλιανό και βρισκόταν πάντα στις επιδείξεις του ήταν η γιαγιά του. Καθόταν με το σκαμνάκι της κοντά στο σημείο των επιδείξεων και έκλαιγε από τον φόβο της, μέχρι να τελειώσουν τα επικίνδυνα νούμερα και να βεβαιωθεί ότι ο εγγονός της είναι σώος και αβλαβής.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε με την οικογένειά του στην Αθήνα, συνήθιζε όμως να ταξιδεύει συχνά. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια του στη Ρόδο, μια ημέρα σαν σήμερα πριν από 24 χρόνια, έφυγε από τη ζωή και μαζί του έσβησε και ο τελευταίος μασίστας. Οι καιροί, πλέον, έχουν αλλάξει και χώρος για μύθους δεν υπάρχει.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην οδό Στησιχόρου μετακόμισε το 1965, μετά το γάμο της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ο ηθοποιός δεν ήθελε αρχικά να ζήσει εκεί. Εκλάμβανε ίσως την επιθυμία της σταρ, που είχε μεγαλώσει στο Μαρούσι και στη συνέχεια, στον όχι και τόσο chic Άγιο Παύλο, ως μεγαλομανία. Η Αλίκη απλά δεν ήθελε να ζει μόνη της σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι.
Θεωρούσε ότι το σπίτι ήταν «υπερβολικά μεγάλο». Ως γνήσιος “Πειραιώτης” ίσως και να μην ήταν και τόσο ενθουσιασμένος με την προοπτική να μείνει σε ένα σπίτι που είχε αγοραστεί με τα χρήματα της γυναίκας του…
Η Αλίκη ήταν αρκετά γενναιόδωρη με τους άντρες της ζωής της. Γι αυτό και πληγωνόταν αρκετά όταν δεν της φερόντουσαν ανάλογα.
Το 1967 η Αλίκη Βουγιουκλάκη θέλησε να κάνει ένα πολύ ιδιαίτερο δώρο στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Έτσι έξω από το σπίτι τους στην οδό Στησιχόρου τον περίμενε ένα καταπράσινο αυτοκίνητο ντυμένο με κορδέλα δώρου. Ο Δημήτρης δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ένα ολοκαίνουργιο μοντέλο αυτοκινήτου ήταν το δώρο της γυναίκας του.
Το αμάξι στην ταινία, “Η αγάπη μας” που οδηγεί ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Ήταν ανήμερα της ονομαστικής του εορτής του Αγίου Δημητρίου στις 26 Οκτωβρίου του 1967. Το αυτοκίνητο ήταν μία Buick Riviera GS και με αυτό έκαναν παρά πολλές βόλτες τότε. Λέγεται πώς μετά από τον χωρισμό τους το μόνο περιουσιακό στοιχείο που είχε στο όνομα του ήταν αυτό το αυτοκίνητο.
Την εποχή εκείνη ο βασικός μισθός ενός υπαλλήλου ήταν 3000 με 4000 δραχμές, Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο κόστιζε 650.000 δραχμές. Στην εποχή μας με βάση τον πληθωρισμό η τιμή του θα ήταν στα 150.000 με 200.000 ευρώ. Όπως καταλαβαίνετε ήταν ένα πανάκριβο δώρο που με αυτά τα λεφτά αγόραζες 2 διαμερίσματα. Το μοντέλο αυτό έκανε τρελές πωλήσεις και θεωρείται αυτοκίνητο πολυτελείας. Είναι 5 μέτρα και 30 εκατοστά και ζυγίζει 2 τόνους περίπου.
Το αυτοκίνητο αυτό εμφανίζεται στην ταινία, “Πανικός” του Σταύρου Τσιώλη και είναι αυτό που οδηγούσε ο Άγγελος Αντωνόπουλος με συνοδηγό τη Σοφία Ρούμπου. Το βίντεο δείχνει τις αρχικές πινακίδες κυκλοφορίας (274000). Φαίνεται ότι το ζευγάρι το δάνεισε στον Φίνο για τα γυρίσματα αυτής της ταινίας.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί για περισσότερες λεπτομέρειες
Η ταινία, “The Κόπανοι” προβλήθηκε τη σαιζόν 1987-1988 και έκοψε 15.000 εισιτήρια (ο αριθμός εισιτηρίων είναι πανελλαδικός και όχι πρώτης προβολής Αθηναϊκών αιθουσών). Ήρθε στην 8η θέση σε 20 ταινίες.
Οι πρωταγωνιστές της κλασικής ελληνικής κωμωδίας, “The Κόπανοι” ή “Και οι 8 ήταν βλήματα” μίλησαν για τις εμπειρίες τους από τα γυρίσματα της ταινίας, η οποία κυκλοφόρησε το 1987 και έγινε cult classic.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Μάρκος Λεζές, ο Γιάννης Βούρος και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές θυμήθηκαν τις δύσκολες συνθήκες των γυρισμάτων, αλλά και την ατμόσφαιρα συνεργασίας και κέφι που επικρατούσε στο πλατό.
Σκηνές από την ταινία, “The Κόπανοι”
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, που υποδύεται τον Λεωνίδα, έναν άνεργο που ονειρεύεται να γίνει πλούσιος, δήλωσε ότι η ταινία ήταν μια «τρελή ιδέα» που όμως «έφερε αποτέλεσμα». «Ήταν μια ταινία που δεν είχε καμία σχέση με τις υπόλοιπες που έβγαιναν τότε», είπε. «Ήταν μια κωμωδία με κλασικό χιούμορ, αλλά και με στοιχεία δράσης και περιπέτειας».
Ο Μάρκος Λεζές, που υποδύεται τον Μπάμπη, τον φίλο του Λεωνίδα, χαρακτήρισε την ταινία «ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα». «Ήταν μια ευκαιρία για εμάς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να γελάμε και να περνάμε καλά», είπε. «Και το καταφέραμε».
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι γνωστό ότι δίνει ευκαιρίες σε πάρα πολλούς νέους ηθοποιούς. Έτσι έκανε και με εμένα και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό. Είχα μάλιστα τη χαρά να κάνω μαζί του συνεργασίες τόσο σημαντικές που χαρακτηρίζουν ολόκληρες καριέρες. Έχω μάθει πάρα πολλά δίπλα στον Γιώργο. Επομένως, όταν μου πρότεινε το ρόλο για το “The Κόπανοι” ήταν δώρου Θεού γοα ‘μένα.
Με τον κύριο Κωνσταντίνου είχαμε συνεργαστεί για πρώτη φορά στις ‘Ανθρώπινες Ιστορίες’ της ΥΕΝΕΔ, νομίζω η πρώτη εμφάνισή μου εκεί ήταν το 1973. Έκτοτε, βρεθήκαμε αρκετές φορές σε τηλεοπτικές σειρές (‘Τρεις και ο Κούκος’, ‘Τα 7 κακά της μοίρας μου’) και θεατρικές παραστάσεις, όπως το ‘Ο «Φανταστικός Κόσμος του κυρίου Μακρυπόδη’. Του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη διότι όταν πρωτοεμφανίστηκα στο χώρο της υποκριτικής, εκείνος με εμπιστεύτηκε και με εμπιστευόταν στις περισσότερες δουλειές του.
Η πρώτη μου συνεργασία με τον κύριο Κωνσταντίνου ήταν στη σειρά, “Μη μου γυρνάς την πλάτη”. Έπειτα, ακολούθησε η παράσταση ‘Επαναστάτης χωρίς αστεία’ και η τρίτη μας κατά σειρά συνεργασία ήταν το ‘The Κόπανοι’. Τόσο στη σειρά όσο και στην παράσταση, συνάντησα αρκετούς από τους ηθοποιούς που συμμετείχαμε στους ‘Κόπανους’, όπως τον Κώστα Παληό, τον Μάρκο Λεζέ, τον Γιάννη Βούρο και τον Γιώργο Πετρόχειλο.
Είχαμε συνεργαστεί στο θέατρο στον, “Πολίτη”. Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στη διάρκεια της πρώτη κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και υποδυόμουν την Φρόσω, μια «βαμμένη» ΠΑΣΟΚτσού. Θυμάμαι μάλιστα ότι φορούσα ένα φόρεμα σε λευκές και πράσινες ρίγες. Είχα μπει τόσο πολύ στο ρόλο, ώστε μια συμπρωταγωνίστρια, γνωστή για τη στήριξή της στο συγκεκριμένο κόμμα, νόμιζε ότι ψήφιζα και στην αληθινή μου ζωή ΠΑΣΟΚ και ερχόταν κάθε τόσο και μου έλεγε “Ζήτα από την παράταξη και θα λάβεις”. Δεν είχα βέβαια να ζητήσω κάτι.
Η ταινία, που αρχικά είχε προβλεφθεί να βγει στις αίθουσες το Πάσχα του 1987, τελικά κυκλοφόρησε στις 21 Οκτωβρίου. Ωστόσο, δεν είχε την εμπορική επιτυχία που αναμενόταν και αποσύρθηκε γρήγορα από τις αίθουσες.
Ωστόσο, η ταινία βρήκε έναν απρόσμενο σύμμαχο όταν κυκλοφόρησε σε VHS. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε cult classic και αγαπήθηκε από γενιές θεατών. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν σε διάφορα μέρη της Αθήνας, όπως το Σύνταγμα, η Πλάκα και η Ακρόπολη. Οι σκηνές δράσης ήταν ιδιαίτερα δύσκολες, καθώς απαιτούσαν από τους ηθοποιούς να κάνουν ακροβατικές κινήσεις.
Περίληψη της ταινίας, “The Κόπανοι”
Ο Λεωνίδας (Γιώργος Κωνσταντίνου) ένας αποτυχημένος ληστής, πιστεύει ότι θα πιάσει την καλή με το κόλπο που του προτείνει ο Μπάμπης (Κώστας Καραγιώργης), γνωστός στην πιάτσα και ως «δάσκαλος». Στήνει λοιπόν με τους φίλους μια συμμορία για τη ληστεία μιας τράπεζας, αλλά η επιχείρηση στέφεται από πλήρη αποτυχία.
Ο Μπάμπης όμως χρησιμοποίησε τον Λεωνίδα για να δημιουργήσει αντιπερισπασμό και να ληστέψει ανενόχλητος ένα κοντινό κοσμηματοπωλείο όπως το είχε σχεδιάσει. Όταν ο Λεωνίδας αντιλαμβάνεται τι έγινε αποφασίζει να εκδικηθεί τον «δάσκαλο». Η συμπλοκή που ακολουθεί έχει ως αποτέλεσμα να καταλήξουν όλοι στο νοσοκομείο.
Ο Σταύρος Ξενίδης ήταν ένας ταλαντούχος και πολυπράγμων ηθοποιός, με πλούσια και σημαντική θεατρική καριέρα, αλλά και πολλές συμμετοχές σε ταινίες του κινηματογράφου. Αναλάμβανε κυρίως δεύτερους ρόλους, αλλά ποτέ δεν πέρναγε απαρατήρητος.
1ον. Αφού ολοκλήρωσε το δημοτικό στη γειτονιά του, φοίτησε για τις 4 πρώτες τάξεις στη Λεόντειο σχολή αλλά στην 5η Γυμνασίου άρχισε η γερμανική κατοχή και συνέχισε τη σχολική του ζωή σε έναν όροφο πάνω από ένα κινηματογράφο της εποχής. Εκεί το μάθημα γινόταν μετά βίας, μόνο και μόνο για να μπορέσουν οι μαθητές να ολοκληρώσουν τις τελευταίες τους χρονιές και να πάρουν το απολυτήριο. Μετά το σχολείο ξεκίνησε να εργάζεται ως υπάλληλος σε εμπορικό κατάστημα.
2ον. Ο Σταύρος Ξενίδης κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και το έκανε και με το παραπάνω, καθώς φόρεσε το χακί για 4 χρόνια. Απέλυαν σταδιακά τους στρατιώτες, για να μη δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα. Ήταν από τους τελευταίους, γιατί σαν αποθηκάριος έπρεπε να παραδώσει.
3ον. Ο Σταύρος Ξενίδης αγαπήθηκε και μέσα από τη ραδιοφωνική εκπομπή “Ο θυρωρός”, ενώ κατέπληξε το κοινό όταν υποδύθηκε τον δαιμόνιο αστυνόμο, “Μπέκα” στην τηλεόραση.
4ον. Ο Σταύρος Ξενίδης είχε χαρακτηρίσει “παραμύθι” την προσωπική του ιστορία με τη σύζυγό του και ηθοποιό, Μαργαρίτα Λαμπρινού. Παντρεύτηκαν το 1955, αλλά ένα χρόνο μετά χώρισαν. Είκοσι χρόνια αργότερα, τα ξανάσμιξαν και παντρεύτηκαν για δεύτερη φορά και έμειναν μαζί όλη τους τη ζωή.
5ον. Εμφανίστηκε σε πάνω από 70 ταινίες, αλλά οι ρόλοι του ήταν κυρίως δεύτεροι όμως πολύ επιτυχημένοι. Η τελευταία του ταινία ήταν το 1989 στο έργο, “Γραφείο ιδεών”.
6ον. Μια μεγάλη στεναχώρια του Σταύρου Ξενίδη, ήταν που ο πατέρας του δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός, γιατί του έλεγε ότι ο ηθοποιός έχει πιθανότητες 50%- 50% να πεινάσει, γιατί είναι ένα επάγγελμα, “τσιγγάνικο” που δεν ξέρεις την επόμενη μέρα τι θα σου ξημερώσει. Όμως ο πατέρας του έφυγε νωρίς από την ζωή και έτσι δεν πρόλαβε να τον δει που εξελισσότανε σε έναν αξιόλογο καλλιτέχνη με μεγάλες επιτυχίες.
7ον. Είχε σοβαρά προβλήματα υγείας τα οποία του έφερναν συνεχόμενα εγκεφαλικά, από τα οποία είχε αποκτήσει κινητικά προβλήματα και μερική άνοια και γι’ αυτό από τον Μάιο του 2008 είχε μπει στο Γηροκομείο Αθηνών και μάλιστα στην πτέρυγα που είχαν τους βαριά ασθενείς.
Μάλιστα λόγω του ότι στο γηροκομείο είχε μπει και η αγαπημένη του σύζυγος και λόγο ότι τα οικονομικά τους ήταν άθλια, η Άννα Φόνσου σαν πρόεδρος του ιδρύματος «Το σπίτι του ηθοποιού», μαζί με τον τότε Υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο και τον τότε δήμαρχο Αθηνών Νικήτα Κακλαμάνη, μεσολάβησαν για την παραμονή τους στο γηροκομείο.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είχε πει: “Τον γνώρισα στις δύο ταινίες που παίξαμε μαζί, στο “Άνθρωπος για όλες τις δουλειές” και το “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα“. Εκεί συνάντησα έναν κύριο, με ανθρώπινο και καλλιτεχνικό ήθος.
Ήταν ένας άνθρωπος τόσο χαμηλών τόνων, αλλά ένας τόσο σπουδαίος και αληθινός ηθοποιός, που πραγματικά όλα μου τα χρόνια μέχρι σήμερα, άσχετα αν δεν έτυχε να συνεργαστούμε στο θέατρο και δεν βλεπόμασταν πια, η εικόνα του, με αυτό το σεμνό χαμόγελο, είναι συνεχώς μπροστά μου. Ήταν πραγματικά ένας σπουδαίος ηθοποιός και άνθρωπος”.
Ο Στάθης Ψάλτης είχε πει: “Συναντηθήκαμε στη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία, “Ο συμβολαιογράφος” κι αυτά που θυμάμαι έντονα από εκείνον είναι η πολυτέλεια της ψυχής του, ο σεβασμός που είχε σε όλους και για όλα, το ήθος του. Το μεγαλείο της επαγγελματικής του συνείδησης και γενικά η συμπεριφορά του σε όλους μας, από τον μικρότερο μέχρι τον πιο σπουδαίο, ήταν ίση. Ήταν ένας σπουδαίος εργάτης του θεάτρου κι ένας σπουδαίος άνθρωπος”.
Η Έρρικα Μπρόγιερ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου του 1942 από Έλληνα πατέρα και μητέρα με καταγωγή από την Αυστρία. Παιδί του ηθοποιού Τέλη Ανθίδη (Αριστοτέλης Μαστραπάς), τόσο η ίδια όσο και η αδελφή της Μαργαρίτα, κράτησαν το επίθετο της μητέρας τους για την καριέρα τους.
Η Έρρικα Μπρόγιερ και ο Κώστας Καρράς στη ταινία, “Η Παριζιάνα”.
Η Έρρικα Μπρόγιερ μεσουράνησε στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου, ως ντουέτο με την αδελφή της, αλλά και αργότερα μόνη της. Το 1961, οι δύο αδελφές έκαναν το ντεμπούτο τους ως δίδυμο στο τραγούδι και το χορό ενώ μόλις ένα χρόνο αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους στην ταινία, “Όταν λείπει η γάτα” του Αλέκου Σακελλάριου.
Η Έρρικα Μπρόγιερ συμμετείχε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως: “Τα 201 καναρίνια” (1964), “Ο ανήφορος” (1964), “Ο ανεμοστρόβιλος” (1964), “Η Παριζιάνα” (1969), “Πίσω μου σ’ έχω σατανά” (1971), “Αγάπησα μια πολυθρόνα” (1971), “17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου” (1981), “Οι απέναντι” (1981).
Η Έρρικα Μπρόγιερ με τον Κώστα Βουτσά.
Στην ταινία, “Τα 201 καναρίνια” γνωρίστηκε με τον ηθοποιό, Κώστα Βουτσά. Έπειτα από δύο χρόνια παντρεύτηκαν και απέκτησαν την κόρη τους, Σάντρα. Ωστόσο, ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τη δεκαετία του ’90 τον Γιάννη Μαρινάκη ο οποίος πέθανε λίγα χρόνια μετά το γάμο τους.
Η Έρρικα Μπρόγιερ έφυγε από τη ζωή σε νοσοκομείο της Αθήνας μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο στις 05 Ιανουαρίου του 2020 σε ηλικία 77 ετών.
Ο Γιάννης Μπουρνέλης είναι ηθοποιός, μίμος, κομφερανσιέ. Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη απ’ όπου έφυγε σε ηλικία 17χρονών και ήρθε στην Αθήνα.
Αφού φοίτησε στη σχολή του Εθνικού Ωδείου Αθηνών, ο Γιάννης Μπουρνέλης πήρε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού και άρχισε να συμμετέχει ως ηθοποιός πια σε θεατρικές παραστάσεις και πολλές ελληνικές ταινίες με πρωταγωνιστές όπως Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Ρένα Βλαχοπούλου, Νίκο Σταυρίδη, Ντίνο Ηλιόπουλο, Λαμπρό Κωνσταντάρα, Βασίλη Αυλωνίτη, Μιμή Φωτόπουλο και άλλους.
Πρωταγωνίστησε στις ταινίες, “Χίλια κυβικά τρέλα” με τον Μίμη Φωτόπουλο, “Ναύτης του Αιγαίου”, “Τα κορόϊδα”, “Η βαλίτσα μου κι εγώ” με τον Βασίλη Αυλωνίτη και Φραγκίσκο Μανέλλη, κ.α.
Αργότερα τον κέρδισε η πίστα κι έτσι άρχισε να εμφανίζεται στα μεγαλύτερα Αθηναϊκά κέντρα και αίθουσες ξενοδοχείων.
Η καρριέρα του περιλαμβάνει 9 σατιρικούς δίσκους εκ των οποίων ο πρώτος, “Μπουρνέλης παμψηφεί” σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου όπου ξεπέρασε τους 300.000 δίσκους.
Για 20 ολόκληρα χρόνια από το 1975 ως το 1995 ο Γιάννης Μπουρνέλης συνεργαζόταν με το αναψυκτήριο-θέατρο «Άκρον» απ’ όπου πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα του τραγουδιού.
Η Μιμή Ντενίση γεννήθηκε στη Λαμία στις 15 Μαΐου του 1953 και είναι Ελληνίδα ηθοποιός, θεατρική συγγραφέας, σκηνοθέτης και θεατρική επιχειρηματίας.
Γεννήθηκε στη Λαμία αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Λύκειο του Αμερικανικού Κολεγίου της Αγίας Παρασκευής. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι επίσης πτυχιούχος του τμήματος Υποκριτικής της Δραματικής Σχολής του Γιώργου Θεοδοσιάδη.Μεταφράζει από 4 γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά. Έχει μεταφράσει και διασκευάζει πάνω από 80 θεατρικά έργα, νουβέλες και μυθιστορήματα.
Η Μιμή Ντενίση έχει γράψει 5 έργα ιστορικού ενδιαφέροντος τη “Θεοδώρα”, “Εγώ η Λασκαρίνα”, “Η Πηνελόπη Δέλτα συναντάει το Μάγκα” και “Σμύρνη μου αγαπημένη” που παίχτηκαν για πολλές sold out σεζόν. Το έργο “Κι από Σμύρνη, Σαλονίκη” είναι η συνέχεια του έργου της “Σμύρνη μου Αγαπημένη” και ανέβηκε στις 24 Οκτωβρίου 2019 από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.
Έχει διευθύνει τα αθηναϊκά θέατρα “Αθηνά”, “Βρεττάνια”, “Ακροπόλ”, “Ιλίσια-Ντενίση” και “Ιλίσια-Βολανάκης”. Είναι τακτικό μέλος της ΕΕΘΣ.
Το 2004 η Μιμή Ντενίση ίδρυσε τη δικιά της Δραματική Σχολή, “Κεντρική Σκηνή”, όπου έχει συνεργαστεί με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ονόματα του χώρου της υποκριτικής: Ολυμπία Δουκάκη, Μάρτιν Σέρμαν, Σοτιγκί Κουγιατέ, Δημήτρη Καταλειφό, Πέτρο Φιλιππίδη, Γιώτα Φέστα, Έφη Μουρίκη, Μιχάλη Μητρούση, Περικλή Μουστάκη κ.ά.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο θεατρικό έργο “Τζούλια”, στο ρόλο της Άλισον σε σκηνοθεσία, Σταμάτη Φασουλή. Έχει συμπρωταγωνιστήσει στο θέατρο και την τηλεόραση με τους: Αλέκο Αλεξανδράκη, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Γιάννη Φέρτη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Άννα Συνοδινού, Θανάση Βέγγο, Κώστα Βουτσά κ.ά.
Η Μιμή Ντενίση έχει συνεργασθεί με τους μεγαλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες όπως τον Μίνω Βολανάκη, τον Αντρέα Βουτσινά, τον Γιάννη Κακλέα, τον Κώστα Τσιάνο και άλλους, και με τους καλύτερους Έλληνες σκηνογράφους όπως οι Γιώργος Πάτσας, Διονύσης Φωτόπουλος, Μανόλης Παντελιδάκης, Δήμου, Ζιάκας, Πετρόπουλος, Χαρατσίδης και επίσης έχει συνεργασθεί με πολλούς σημαντικούς διεθνείς καλλιτέχνες, όπως οι: Ρότζερ Ουίλιαμς, Τζίλιαν Γκρέγκορυ, Πήτερ Μάμφορντ, Φωτεινή Δήμου, Σοτιγκί Κουγιατέ κ.α.
Στην τηλεόραση η Μιμή Ντενίση έκανε το ντεμπούτο της με την τηλεοπτική σειρά “Γιούγκερμαν” του Μ. Καραγάτση πλάι στον Αλέκο Αλεξανδράκη σε σκηνοθεσία, Βασίλη Γεωργιάδη.
Από τότε έχει συμπρωταγωνιστήσει σε αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές όπως, “Ο Συμβολαιογράφος”, “Αστροφεγγιά”, “Το ταξίδι“,”Ετυμηγορία”, “Άθλιοι των Αθηνών”, “Ο θάνατος του Τιμοθέου Κώνστα”, “Οι φρουροί της Αχαΐας”, “Το τέλος της μοναξιάς”, “7 Θανάσιμες Πεθερές” κ.ά.
Το 2014 πρωταγωνίστησε στην παράσταση, “Σμύρνη μου Αγαπημένη” την οποία έγραψε η ίδια. Η θεατρική παράσταση σημείωσε εμπορική επιτυχία και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με την ομώνυμη ταινία το 2021.
Το 2009 η Μιμή Ντενίση τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής στην τάξη Γραμμάτων και Τεχνών από τη γαλλική κυβέρνηση για την συνεισφορά της στη διάδοση του γαλλικού πολιτισμού.
Το 2022 τιμήθηκε με Έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών για την ταινία Σμύρνη μου Αγαπημένη που αναγνωρίστηκε ως φόρος τιμής στα 100 χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής.
To 2023 βραβεύτηκε (μαζί με Χάρις Αλεξίου) από την Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυροπούλεως, με το σταυρό και το παράσημο του Αγίου Γεωργίου, για την προσφορά της στον μικρασιατικό ελληνισμό.
Το 2023 επίσης, βραβεύτηκε από το “Maria Callas Monaco Gala & Awards”, μαζί με την Νάνα Μούσχουρη και την υψίφωνο Βασιλική Καραγιάννη, για τη συνεισφορά τους στην Τέχνη.
Η Μιμή Ντενίση έχει κάνει δύο γάμους και πάρει ένα διαζύγιο. Ο πρώτος σύζυγός της ήταν ο ηθοποιός, Γιάννης Φέρτης. Κάποιοι από τους δεσμούς της που έχουν γίνει γνωστοί, είναι με τον πρώην πολιτικό και αθλητή Αντώνη Τρίτση, τον ηθοποιό και δήμαρχο της Στυλίδας, Απόστολο Γκλέτσο και τον δημοσιογράφο & παρουσιαστή Σωτήρη Πολύζο.. Έχει υιοθετήσει ένα κορίτσι, την Μαριτίνα.
Η ταινία, “Αδούλωτοι σκλάβοι” είναι ελληνικό πολεμικό δράμα του 1946 σε σκηνοθεσία Βίωνα Παπαμιχάλη και παραγωγή Νόβακ Φιλμ.
Πρώτη εμφάνιση της Έλλης Λαμπέτη και του Ζώρα Τσάπελη. Την ταινία ξεκίνησε να σκηνοθετεί ο Μάριος Πλωρίτης αλλά την εγκατέλειψε αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο αποτυχίας και την ολοκλήρωσε ο Βίων Παπαμιχάλης, στον οποίον και καταχωρήθηκε.
Η πανέμορφη τότε Αρετή Παπούλια που δεν συνέχισε μετά ως ηθοποιός είναι η μητέρα της σημερινής μεγάλης μας ηθοποιού Ελένης Κοκκίδου.
Οι βασικοί ήρωες της ταινίας έχουν ονόματα αντίστοιχα με αυτά των ηρώων του θεατρικού έργου, “Όνειρο θερινής νυκτός” στο οποίο έκαναν πρόβες πριν αρχίσει ο πόλεμος.
Οι αδούλωτοι σκλάβοι” είναι η πρώτη ταινία για την οποία έγραψε μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις. Τα κομμάτια που ακούγονται στην ταινία είναι τα εξής:
“Το ορατόριο της Μεγάλης Παρασκευής”, ορχήστρα “Προς στο στερνό ξημέρωμα”, χορωδία Το τραγούδι της αυγής”, τραγούδι: Ιωάννα Άλβα
Περίληψη της ταινίας, “Αδούλωτοι σκλάβοι”
Λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στην Αθήνα, μια παρέα νέων έχει φτιάξει θεατρική ομάδα και πρόκειται να ανεβάσει το Όνειρο θερινής νυκτός του Σαίξπηρ. Έρχεται όμως ο πόλεμος να ματαιώσει τα σχέδιά τους.
Με την Κατοχή, οι φίλοι αφήνουν τις οικογένειές τους για να μπουν στην Αντίσταση, στην οποία και αφιερώνονται. Μερικοί θυσιάζουν τη ζωή τους στον αγώνα κατά των κατακτητών. Ο Δημήτρης (Γιώργος Ταλάνος) και η Τιτάνια (Έλλη Λαμπέτη) ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, ενώ ο αγώνας κλιμακώνεται, αλλά ο έρωτάς τους δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Τόσο η Ελένη όσο και ο αρχηγός της παρέας τρέφουν ανέκφραστα τρυφερά αισθήματα για τον πιανίστα, ο οποίος συλλαμβάνεται, βασανίζεται και θανατώνεται. Η ταινία, εξάλλου, είναι μία από τις πρώτες ελληνικές ταινίες στις οποίες αποτυπώνονται εικόνες ομοφυλοφιλίας.
Στη συνέχεια, η ταινία παρουσιάζει μια σειρά από αντιστασιακές πράξεις στις οποίες συμμετέχουν τα μέλη της παρέας. Κλείνει με πλάνα αρχείου από την απελευθέρωση της Αθήνας και με όλον τον κόσμο να πανηγυρίζει στους δρόμους μαζί με τους εναπομείναντες ζωντανούς της παρέας των αντιστασιακών (υπήρξαν τρεις νεκροί κατά τη διάρκεια του αγώνα τους).
Η Αλέκα Κανελλίδου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Ιανουαρίου του 1946 και είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια. Γεννήθηκε στην Πλάκα και μεγάλωσε μέσα σε οικογένεια μουσικών. Είναι κόρη του βιολιστή, Γιάννη Κανελλίδη.
Στα 17 της χρόνια, ενώ ήταν ακόμη μαθήτρια, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι. Λόγω της αγάπης της για την τζαζ ασχολήθηκε κυρίως με το ξένο ρεπερτόριο.
Έγινε γνωστή από το τραγούδι, “Crazy Girl” στη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, “Οι θαλασσιές οι χάντρες” του 1967, όπου ντουμπλάρει την Ζωή Λάσκαρη.
Το 1974 η Αλέκα Κανελλίδου διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το Βραβείο Ερμηνείας, ερμηνεύοντας το τραγούδι, “Άσε με να φύγω” μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Είχε συμμετάσχει στο Φεστιβάλ άλλες τρεις φορές το 1966, το 1968, το 1972.
Η επιτυχία του τραγουδιού την έκανε ευρύτερα γνωστή. Εμφανίστηκε δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες ενώ ήταν παραγωγική και δισκογραφικά.
Τραγούδια της έγραψαν σημαντικοί συνθέτες και στιχουργοί με κυριότερη τη Νινή Ζαχά το όνομα της οποίας συνδέθηκε με αυτό της Κανελλίδου.
Τα εμπορικότερα άλμπουμ της παραμένουν το “Για λίγους” (1979) και το “Νύχτα είναι θα περάσει” (1985) με τις συνολικές πωλήσεις τους να ξεπερνούν τα 100.000 αντίτυπα.
Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε λόγω της τελειομανίας του ο Θανάσης Βέγγος είναι γνωστά, αλλά ο Μάκης Δελαπόρτας αποκάλυψε ένα άγνωστο σκηνικό.
Ο Θανάσης Βέγγος έχει μείνει, δικαίως, στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερος, αν όχι ο μεγαλύτερος, κωμικός της χώρας. Ωστόσο αυτή την επιτυχία του, δεν κατάφερε να την εξαργυρώσει στο οικονομικό κομμάτι, όπως θα έπρεπε, καθώς αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα.
Τα περισσότερα είναι γνωστά και έχουν καταγραφεί σε διάφορα αφιερώματα που έχουν γίνει για τον αγαπημένο, “Θου-Βου”. Ο Μάκης Δελαπόρτας όμως, κατά την διάρκεια της παρουσίας του στο, “The 2night Show” του Γρηγόρη Αρναούτογλου είχε αποκαλύψει κάποιες άγνωστες λεπτομέρειες σχετικά με την ταινία, “Δόκτωρ Ζι-βέγγος.
-Αυτή είναι μια φωτογραφία που λίγο τώρα θα στεναχωρήσω τον κόσμο. Το 1965 ο Θανάσης Βέγγος αποφασίζει να φτιάξει τη δική του εταιρία ταινιών, “Θου Βου, ταινίες γέλιου“. Ο Θανάσης Βέγγος όμως ήταν ένας πάρα πολύ απαιτητικός, τελειομανής ηθοποιός που ήθελε την κάθε σκηνή που γύριζε να την γυρίζει 30 φορές. Τότε, λοιπόν, δεν υπήρχε το βίντεο για να πω πως ήταν πολύ φτηνό για να το κάνεις ξανά και ξανά. Υπήρχε το φιλμ που σημαίνει ότι, όταν μια σκηνή την γύριζες 30 φορές, ήταν πανάκριβο, είπε αρχικά.
Και συνέχισε, λέγοντας: Οι ταινίες που γύρισε και έσκισαν σε εισιτήρια δεν μπόρεσαν ποτέ να καλύψουν τα έξοδα που έκανε ο Θανάσης Βέγγος για να τις γυρίσει. Πήγαιναν πάρα πολύ καλά εισπρακτικά, όμως δεν μπόρεσε ποτέ να καλύψει τα έξοδα. Έτσι δανειζόταν, μπήκαν στη μέση τοκογλύφοι και σε αυτή τη φωτογραφία στον “Δόκτωρ Ζι-βέγγο” κατεβάζει την ταμπέλα της εταιρίας του. Αυτή είναι η λίγο θλιβερή αυτή σκηνή, όπου ουσιαστικά κλείνει την εταιρία και αυτά τα χρέη τον ταλαιπώρησαν για πολλά πολλά χρόνια».
Το Δόκτωρ Ζι-Βέγγος είναι ελληνική, κωμική, κινηματογραφική ταινία του 1968, σε παραγωγή ΘΒ Ταινίες γέλιου και σκηνοθεσία – σενάριο Θανάση Βέγγου και Νίκου Τσιφόρου, αντιστοίχως. Πρωταγωνιστούν οι Θανάσης Βέγγος, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Χρήστος Τσαγανέας και Νίτσα Τσαγανέα.
Και ποιος δεν έχει δει και δεν έχει γελάσει δεκάδες φορές με την παλιά ελληνική ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα....
Ο Γιώργος Βασιλείου γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1950 στη Λαμία και ήταν ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.Οι γονείς του χώρισαν και...
