Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες φορές και αν παιχτεί, η ταινία, “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” θα είναι πάντα της μόδας. Με αυτή μεγάλωσαν γενιές και γενιές και θα μεγαλώσουν άλλες τόσες.
Ωστόσο, μέσα από τα υπέροχα φιλμ των έγχρωμων και ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, μπορούμε και διακρίνουμε τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος σταδιακά.
Το RespectNews.gr βρέθηκε στην περιοχή Νεράκι, δίπλα από το Μεγάλο Πεύκο (Νέα Πέραμος) εκεί όπου κάποτε υπήρχε η μεγάλη βιομηχανία υφάσματος, “Πειραίκή Πατραϊκή”.
Εκεί λοιπόν γυρίστηκε και η ταινία. Και πως έγινε το “κονέ” με τον Αλέκο Σακελλάριο;
Είχε πολύ καλές σχέσεις με τα αφεντικά της βιομηχανίας, τους Κατσάμπα και Στράτο (πεθερό του Βαρουφάκη). Τους είπε το σενάριο και εκείνοι δέχτηκαν αμέσως, αφού ήταν μια τεράστια διαφήμιση για την επιχείρησή τους. Μάλιστα, στα γυρίσματα παίζουν ως κομπάρσοι και πολλοί Μεγαρίτες και Νεοπεραμιώτες καθώς και προσωπικό της Πειραϊκής Πατραϊκής.
Τα εξωτερικά γυρίσματα, έγιναν στο ιστορικό ταβερνάκι του Δάλλα (λίγα μέτρα πριν την Πειραίκή Πατραϊκή) καθώς και στην παραλία που βρίσκεται ακριβώς κάτω από την πρώην βιομηχανία υφάσματος.
Παλιοί κάτοικοι της περιοχής μιλούν για κάτι το πρωτόγνωρο που έγινε τότε, καθώς όλοι έτρεχαν για να δουν την Αλίκη Βουγιουκλάκη που είχε φτάσει στα Μέγαρα μετά βαΐων και κλάδων. Στα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκε και ο σταθμός Χωροφυκής Μεγάρων!
“Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” γυρίστηκε το 1966, σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου.
Διαβάστε επίσης
Άντζελα Ζήλεια: Συνεργάστηκε επί χρόνια δίπλα στο Νίκο Ξανθόπουλο
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια: Το σενάριο
Ο χήρος εργοστασιάρχης Αντώνης Δέλβης (Λάμπρος Κωνσταντάρας) έχει μία μοναχοκόρη, τη Λίζα, που σπουδάζει στο Λονδίνο. Ο Δέλβης ονειρεύεται ότι η Λίζα θα τον αντικαταστήσει μια μέρα στη διεύθυνση του εργοστασίου του.
Εκείνη όμως, καταφθάνει από το Λονδίνο με εντελώς νέες και ανατρεπτικές ιδέες και ετοιμάζεται να αναλάβει τη διεύθυνση του εργοστασίου σκοπεύοντας να κάνει πολλές καινοτομίες, αλλά και να χτυπήσει την αυταρχικότητα του πατέρα της.
Οι προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες της, σχετικά με την απασχόληση, οδηγούν τη Λίζα (Αλίκη Βουγιουκλάκη) σε σύγκρουση με τον πατέρα της και με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής.
Σε μια πορεία ειρήνης, όπου συμμετείχε παρά τη ρητή απαγόρευση του πατέρα της, η Λίζα γνωρίζει τον Γιώργο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), ένα φανατικό φιλειρηνιστή νεαρό διαδηλωτή με τον οποίο διαπληκτίζεται από ένα λάθος με αποτέλεσμα να καταλήξουν αμφότεροι στο κρατητήριο.
Στην αρχή η Λίζα δείχνει να τον περιφρονεί. Τελικά όμως τον ερωτεύεται αν και ο μαχητικός νεαρός είναι υπάλληλος του πατέρα της και δεν είναι και τόσο ευπρόσδεκτος από τα αφεντικά. Στο τέλος όμως, παντρεύονται.
Η ταινία, “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” προβλήθηκε τη σαιζόν 1966-1967 και έκοψε 659.671 εισιτήρια. Ήρθε στην πρώτη θέση ανάμεσα σε 117 ταινίες.
Ο Χρόνης Εξαρχάκος υποδύθηκε τον αστυνομικό διευθυντή Πικερμίου, ενώ ο Πέτρος Λοχαΐτης υποδύθηκε τον Πέτρο Δαράκη, καρφί του Λάμπρου Κωνσταντάρα.
Μία σκηνή πορείας, στην οποία οι ηθοποιοί κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα όπως Ειρήνη και Αγάπη, λογοκρίθηκε και κόπηκε. Επίσης, για να προβληθεί η ταινία ελεύθερα έπρεπε να αφαιρεθεί η σκηνή όπου ο αστυνομικός φτιάχνει το μουστάκι του. Η ταινία προορίζονταν να προβληθεί στο μη διαγωνιστικό τμήμα του διεθνούς φεστιβάλ των Καννών την άνοιξη του 1967, αλλά μεσολάβησε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και αυτό εμποδίστηκε.
