Ο Κώστας Δούκας γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1895 και ήταν Έλληνας ηθοποιός και σεναριογράφος. Σπούδασε στην Εμπορική Σχολή και εργάστηκε για αρκετά χρόνια στην Τράπεζα Αθηνών. Ωστόσο, εγκατέλειψε τη σιγουριά προκειμένου να ακολουθήσει το όνειρο της υποκριτικής.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr, Χρήστος Κωνσταντίνου έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή του Κώστα Δούκας και μας τις αποκαλύπτει…
Κώστας Δούκας: Οι άγνωστες πτυχές
1ον. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο πραγματοποιήθηκε το 1952 στην κοινωνική ταινία του Τζανή Αλιφέρη, “Ένας αλήτης με καρδιά”. Συνολικά ο Κώστας Δούκας έπαιξε σε 35 ταινίες από το 1952 έως τον θάνατο του το 1967 σε ηλικία 72 ετών.
2ον. Ένας από τους πιο επιτυχημένους ρόλους της κινηματογραφικής του καριέρας είναι αυτός του ξενιτεμένου Γιάννη στην ηθογραφική ταινία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, “Ο Φανούρης και το σόι του“. Η αμοιβή του σε αυτή την ταινία ήταν 5.000 δραχμές ενώ αρχικά τον ρόλο αυτόν ήταν να τον ερμηνευσει ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Για άγνωστο όμως λόγο κατέληξε στον Κώστα Δούκα και ομολογουμένως ήταν πολύ καλός.
3ον. Μπαίνοντας στο 1960 ο αγαπημένος ηθοποιός γυρίζει τέσσερις ταινίες με τις δύο από αυτές να έχουν αφήσει εποχή. Η μια μάλιστα έφτασε μέχρι και τα βραβεία Όσκαρ διεκδικώντας πέντε χρυσά αγαλματίδια και κερδίζοντας τελικά ένα. Αυτό του καλύτερου τραγουδιού. Πρόκειται για την ταινία του Ζυλ Ντασέν, “Ποτέ την κυριακή” και το τραγούδι, “Τα παιδιά του Πειραιά”. Η δεύτερη πιο γνωστή ταινία που γύρισε ο Κώστας Δούκας εκείνη τη χρονιά ήταν, “Τα κίτρινα γάντια” όπου υποδύθηκε τον Στρατηγό Χατζηαντωνίου γείτονα του παθολογικά ζηλιάρη Ορέστη Καλλιγαρίδη (Νίκος Σταυρίδης).
4ον. Λόγω υπερκόπωσης το 1961 ο Κώστας Δούκας δεν γύρισε καμία ταινία άλλα το 1962 επέστρεψε στα κινηματογραφικά πλατό με έξι ταινίες. Πιο γνωστή από αυτές είναι η κωμωδία του Ορέστη Λάσκου, “Μην είδατε τον Παναή”με τον Θανάση Βέγγο ως πρωταγωνιστή.
5ον. Πολλοί πίστευαν ότι μετά “Τα κίτρινα γάντια” το 1960 θα παρέμενε στην Φίνος Φιλμ. Άλλα κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ξανασυνεργάστηκαν όμως άλλη μια φορά στην επιτυχημένη μουσική κωμωδία, “Μερικοί το προτιμούν κρύο” όπου υποδύθηκε τον πατέρα της Ρένας Βλαχοπούλου, της Ζωής Λάσκαρη, της Χλόης Λιάσκου και του Ντίνου Ηλιόπουλου.
6ον. Το 1963 ο καλός του φίλος Κώστας Χατζηχρήστος του πρότεινε να συμπρωταγωνιστήσει μαζί του στην κωμωδία των Χρήστου και Γιώργου Γιαννακόπουλου, “Της κακομοίρας”. Αυτό συνέβη μετά την άρνηση λόγω οικονομικών του Βασίλη Αυλωνίτη που είχε παίξει τον συγκεκριμένο ρόλο στο θέατρο. Οι περισσότερες σκηνές που είχε με τον “Ζήκο” ήταν εκτός σεναρίου και βασιζόταν στους υπέροχους αυτοσχεδιασμούς τους.
7ον. Μια από τις τελευταίες του χαρακτηριστικές εμφανίσεις στην μεγάλη οθόνη ήταν στην ηθογραφική κωμωδία του Γιώργου Τζαβέλλα, “Η γυνή να φοβήται τον άνδρα“. Με τον Τζαβέλλα ο Κώστας Δούκας γνωριζόταν από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ήταν πολύ καλοί φίλοι. Αυτή όμως ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε σε κάποια ταινία του.
Στην γυνή υποδύθηκε τον εργολάβο δίχως όνομα που γκρεμίζει το σπίτι του Αντωνάκη και της Ελενίτσας. Μάλιστα έχει πει και μια από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις της ταινίας άλλα και γενικά του Ελληνικού κινηματογράφου. “Μπούρδα Καραβάγγο το φελέκι μου”. Τα δικά του γυρίσματα κράτησαν μόνο δύο ημέρες και ήταν όλα σε στούντιο.
8ον. Την ίδια χρονιά έπαιξε και στην, “Μοντέρνα Σταχτοπούτα” όπου μπορεί ο ρόλος του να μην ήταν μεγάλος ήταν όμως ο πρώτος μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη με την οποία παραλίγο να συνεργαζόντουσαν σε μια άλλη ταινία λίγα χρόνια πιο πριν.
Η ταινία, “Γυμνοί στο χιόνι” προβλήθηκε τη σαιζόν 1973-1974 και έκοψε 39.044 εισιτήρια. Ήρθε στην 30η θέση σε 44 ταινίες.
-Η ταινία ήταν συμπαραγωγή της “Φίνος Φιλμ” και της “Κύκλος Φιλμ”. Η διανομή και εκμετάλλευση της ταινίας δεν ανήκει στην “Φίνος Φιλμ“.
-Πρόκειται για μια αισθηματική ταινία με έντονο το δραματικό στοιχείο. Κατ’ αρχάς εντοπίζεται σε μια ασυνήθιστη κινηματογραφικά περιοχή, το Πήλιο και μάλιστα σε συνθήκες βαριάς βαρυχειμωνιάς. Αυτό από μόνο του ορίζει το πλαίσιο όχι μόνο στη χωρική αλλά κυρίως στην ανθρωπογενή διάσταση της ταινίας.
Πράγματι το θέμα είναι η μοναξιά και πρώτιστα η μοναξιά της γυναίκας και εν προκειμένω της Ελίζας. Μιας γυναίκας που μετά τον απροσδόκητο θάνατο του άντρα της προσπαθεί να βρει τον εαυτό της στην απομόνωση και στο συγγραφικό της έργο. Η ισορροπία της διαταράσσεται και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον έρωτα της για τον Αλέξη και στο μητρικό της ένστικτο και την διαπίστωση της διαφοράς ηλικίας.
Έρχεται όμως η στιγμή που η λογική καταρρέει και η ζήλια κυριαρχεί ως το συναίσθημα – οδηγός των πράξεων για να μας υπενθυμίσει ότι η συμπεριφορά των ανθρώπων μπορεί να είναι απρόβλεπτη όταν οι καταστάσεις το επιτρέψουν. Το πάθος κυριαρχεί και κάθε αποτέλεσμα μπορεί να είναι πιθανό.
-Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Γιώργου Ζερβουλάκου και μπορώ να πω ότι τα πήγε πολύ καλά. Το σενάριο δεν έχει κενά ούτε υπερβολές, ενώ και τα γυρίσματα δίνουν τον αέρα της δραματικότητας που επιδιώκει. Παίζει πολύ με την χρονική εναλλαγή και το back-forth δίνει κλιμάκωση στην αγωνία και στο ενδιαφέρον του θεατή για την εξέλιξη και την κατάληξη.
-Η ταινία, “Γυμνοί στο χιόνι” επίσης έχει την τύχη να παίρνει πολύ καλές ερμηνείες από τους 3 κύριους πρωταγωνιστές, με κορυφαία την Αιμιλία Υψηλάντη. Μια ηθοποιός που διακρίθηκε για το ήθος και την παρουσία της ενώ δεν της λείπει και η εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση που την κατατάσσει ιστορικά κατά τη γνώμη μου στις πιο ολοκληρωμένες μορφές του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου. Πολύ καλοί επίσης είναι και ο Χρήστος Σπυρόπουλος (με λίγες ωστόσο παρουσίες συνολικά, άγνωστο τι απέγινε μετέπειτα) και η Αλίκη Ζάννου που δίνει δροσιά με τα νιάτα και την ομορφιά της.
-Σε ένα στιγμιότυπο του έργου, ο Αλέξης και η Ελίζα ακούνε ένα δίσκο ο οποίος σύμφωνα με το σενάριο ανήκει στο hard rock συγκρότημα Moving sand. Δεν βρήκαμε στοιχεία γι’ αυτό, ούτε καν αν υπήρξε πραγματικά τέτοιο συγκρότημα.
Περίληψη της ταινίας, “Γυμνοί στο χιόνι”
Πήλιο, Δεκέμβριος. Σε μια απομονωμένη περιοχή του βουνού ζει μία συγγραφέας μόνη της, η Ελίζα Βλάμη (Αιμιλία Υψηλάντη). Κάποια μέρα βρίσκει στο χιόνι μισοθαμμένο έναν νεαρό, τον Αλέξη Λόγγο (Χρήστος Σπυρόπουλος). Θα τον φροντίσει στο σπίτι της και θα τον βοηθήσει να ανακάμψει. Αργότερα θα ανακαλύψει ότι είναι δραπέτης από τις φυλακές αλλά δεν θα τον καταδώσει. Μεταξύ των δύο αναπτύσσεται ένα θερμό ειδύλλιο.
Η απροσδόκητη άφιξη της κόρης της Ελίζας, Αγνής (Αλίκη Ζάννου) περιπλέκει τα πράγματα. Μεταξύ των δύο νεαρών αναπτύσσεται ένας αόρατος πλην διάχυτος ερωτικός δεσμός. Η Ελίζα το αντιλαμβάνεται και προσπαθεί να τον εξαλείψει, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Η συνεύρεση των δύο νεαρών θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Η Ελίζα θα σκοτώσει τον Αλέξη και θα καταστρέψει τη ζωή της.
Η ταινία, “Προ παντός ψυχραιμία” προβλήθηκε τη σαιζόν 1950-1951 και έκοψε 53.851 εισιτήρια. Ήρθε στην 7η θέση σε 13 ταινίες. -Εναλλακτικός τίτλος της ταινίας είναι, “Ο Μίμης και ο Φίκης”
Περίληψη της ταινίας, “Προ παντός ψυχραιμία”
Δύο ακαμάτηδες φίλοι (Μίμης Φωτόπουλος και Ντίνος Ηλιόπουλος) βρίσκουν δουλειά ως πωλητές παγωτών, θέλοντας να πληρώσουν τα ενοίκια που χρωστάνε. Όταν αρχίζουν να χαρίζουν παγωτά στα φτωχά παιδιά, το αφεντικό τους θα τους κυνηγήσει εξαγριωμένο και εκείνοι θα καταφύγουν σε ένα νυχτερινό κέντρο, όπου θα μεταμφιεστούν σε χορεύτριες.
Οι παρεξηγήσεις θα έρθουν η μια μετά την άλλη, ώσπου ο θιασάρχης θα τους αναζητήσει, προσφέροντάς τους δουλειά για κάποιο κωμικό νούμερο. Μαζί με την επαγγελματική τους αποκατάσταση, θα έρθει και η ευτυχία, αφού θα δρομολογηθούν οι γάμοι με τις αγαπημένες τους.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος έκανε σπουδαία καριέρα τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και στις περίφημες βιντεοκασέτες. Τον είχαν παρομοιάσει ως Έλληνα “Φρεντ Αστέρ” καθώς ήταν πληθωρικός επί σκηνής και βέβαια αεικίνητος.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 12 Ιουνίου του 1915. Ο Πελοποννήσιος στην καταγωγή πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος και η μητέρα του καταγόταν από την Υεμένη. Μετά το οικονομικό κραχ του 1929, η πολυάριθμη οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Mασσαλία, όπου ο Nτίνος τελείωσε το γυμνάσιο, με πρώτη γλώσσα τα γαλλικά.
Όπως οι περισσότεροι ηθοποιοί της πρώτης γραμμής το 1963 αποφάσισε να γίνει θιασάρχης
Αγόρασε το θέατρο “Γκλόρια” στο οποίο φιλοδοξούσε να ανεβάσει σπουδαίες παραστάσεις και να πραγματοποιήσει όλες τις καλλιτεχνικές του φιλοδοξίες.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο Κώστας Χατζηχρήστος επί του TSS OLYMPIA ταξιδεύοντας προς την Αμερική το 1960.
Δυστυχώς οι προσδοκίες του και η επένδυση του τον οδήγησαν στον οικονομικό του αφανισμό αν και ο ίδιος είχε πέραν της υποκριτικής σπουδάσει και οικονομικά. Έτσι, διεύθυνε το θέατρο μόνο με το φιλότιμο και όχι με οικονομικό σχεδιασμό θέλοντας όλα να είναι πλούσια και δίνοντας δουλειά σε όσους περισσότερους συναδέλφους του μπορούσε.
Επίσης, ως θιασάρχης ελεύθερου θεάτρου πλήρωνε πάντα τις πρόβες και το φαγητό των ηθοποιών, όταν σχεδόν κανένας άλλος επιχειρηματίας του χώρου δεν το έπραττε.
Ποτέ του δεν πούλησε ακριβά τον εαυτό του και αυτό ήταν το παράπονο της γυναίκας του
Την ίδια λογική είχε και όταν διαπραγματευόταν την αμοιβή του, για τη συμμετοχή του σε μια εμπορική ταινία. Η γυναίκα του πάντα του έλεγε “πήρες λίγα”, διαπίστωση που έκανε και ο ίδιος λέγοντας “Αισθάνομαι ότι πάντα λείπει ένα μηδενικό από την αξία μου, στο τέλος του αριθμού της αμοιβής μου”.
Η αποτυχημένη παράσταση το 1966
Η θεατρική παράσταση “Κονσέρτο για Τρομπόνι” δεν αγαπήθηκε από το κοινό. Η εν λόγω παράσταση ήταν σουρεαλιστικού περιεχομένου, και έπεσε “βαριά” για τα δεδομένα της εποχής ενώ ο δημοφιλής ηθοποιός εμφανιζόταν φορώντας ξανθιά περούκα με μπούκλες.
Ντίνος Ηλιόπουλος και Μίμης Φωτόπουλος, σε στιγμές χαλάρωσης.
Άρχοντας στις πληρωμές του αν και κατεστραμμένος οικονομικά
O Ντίνος Ηλιόπουλος πλήρωνε τους ηθοποιούς και άφραγκος γυρνούσε σπίτι με τα πόδια. Είχε πλέον πτωχεύσει και η οικογένειά του υπέφερε οικονομικά ενώ ο ελληνικός κινηματογράφος “είχε πάρει την κάτω βόλτα” και σε κάποια μεγάλα στούντιο της εποχής δεν ήταν αρεστός. Γι’ αυτό αναγκαζόταν να παίζει στα θέατρα ακόμη δεύτερους ή τρίτους ρόλους.
Για τον μεγάλο ηθοποιό υπήρχε μόνο μια λύση. Να ξενιτευτεί στην Αμερική και τον Καναδά για να καταφέρει να “ξελασπώσει” οικονομικά. Άφησε πίσω του δύο μωρά παιδιά, τη γυναίκα, τους φίλους του και όλα όσα είχε αγαπήσει όταν πρωτοήρθε από τη Μασσαλία στην Ελλάδα. Με τον θίασο που σχημάτισε, έπαιξε σε 60 πολιτείες τα έργα Θεσμοφοριάζουσες, “Ζητείται ψεύτης“, “Το δικαστήριο των γυναικών”, “Ο Αριστοφάνης συναντά το Ζορμπά” και “Ο κόσμος ανάποδα. Στα σχεδόν δύο χρόνια που έλειψε, κατάφερε να ισορροπήσει οικονομικά.
Γυρνώντας στην Ελλάδα, συνέχισε και πάλι τη σπουδαία καριέρα του, δίπλα στα μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο άνθρωπος που χάρισε απλόχερα το γέλιο, πρωταγωνίστησε στο πιο κακόγουστο αστείο της μοίρας. Στην πτώχευσή του.
Το έργο του ως παρακαταθήκη
Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται σπουδαίες παραστάσεις και ταινίες. Ωστόσο αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι η συμμετοχή του σε τρεις δίσκους – ο ένας με σατιρικά του Γεώργιου Σουρή, δύο βιβλία με ευθυμογραφήματα, μία ποιητική συλλογή και φυσικά η αυτοβιογραφία του με τίτλο “Ένας Hλιόπουλος ονόματι Nτίνος”, που εκδόθηκε το 1999 από την “Άγκυρα”.
Η ταινία, “Αγάπη μου Ουά-Ουά” προβλήθηκε τη σαιζόν 1973-1974 και έκοψε 94.945 εισιτήρια. Ήρθε στην 11η θέση σε 44 ταινίες.
-Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Francois Campaux, το οποίο παιζόταν για πάρα πολλές σεζόν στο θέατρο από το θίασο Ρηγόπουλου – Αναλυτή. -Το παρασκήνιο της ταινίας, λέει ότι η Μπεάτα Ασημακοπούλου είχε τσακωθεί με τον Φ. Φίνο, για τα οικονομικά.
-Η ταινία, “Αγάπη μου Ουά-Ουά”, ενέπνευσε την el greco που την έκανε κούκλα. To ύψος της ήταν περίπου 70 εκ., ενώ στη μπλούζα της ήταν τυπωμένο το όνομά της με λατινικούς χαρακτήρες: “Oua-Oua”.
Περίληψη της ταινίας, “Αγάπη μου Ουά-Ουά”
Ένας συγγραφέας περνά μια σοβαρή κρίση, καθώς ούτε τα οικονομικά του πάνε καλά, ούτε η σχέση με τη γυναίκα του. Το ταλέντο του μοιάζει να τον εγκαταλείπει και οι πάντες απομακρύνονται από κοντά του. Η μόνη που στέκεται στο πλευρό του είναι μια κοπέλα απο κάποια αφρικανική χώρα, που έχει έρθει στην Ελλάδα για σπουδές, και προκειμένου να τα βγάλει πέρα εργάζεται ως οικιακή βοηθός στο σπίτι του. Αυτή, με την αφέλεια της και την καλοσυνάτη συμπεριφορά της, κατορθώνει να ανατρέψει το κλίμα που επικρατεί και ξαναφέρνει στο σπίτι τη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα.
Η ιστορία μιας κάλπικης λίρας γνωστή και ως “Η κάλπικη λίρα” είναι ελληνική ηθογραφική σπονδυλωτή ταινία του 1955, με κωμική, αισθηματική και δραματική διάθεση. Η παραγωγή είναι της Ανζερβός και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Τζαβέλλας, σε δικό του σενάριο. Πρωταγωνιστούν οι Βασίλης Λογοθετίδης, Ίλυα Λιβυκού, Ορέστης Μακρής, Μίμης Φωτόπουλος, Σπεράντζα Βρανά, Δημήτρης Χορν και Έλλη Λαμπέτη.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr, Χρήστος Κωνσταντίνου έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την ταινία, “Η κάλπικη λίρα” και μας τις αποκαλύπτει…
Οι άγνωστες πτυχές της ταινίας, “Η κάλπικη λίρα”
1ον. Η ταινία, “Η κάλπικη λίρα” γυρίστηκε τους φθινοπωρινούς μήνες του 1954 με σκοπό η πρεμιέρα να γίνει την παραμονή των Χριστουγέννων. Όμως επειδή ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης, Γιώργος Τζαβέλλας ήθελε η ταινία αυτή να είναι άψογη απ’ όλες τις πλευρές ζήτησε η πρεμιέρα της κάλπικης λίρας να καθυστερήσει λίγες ακόμα εβδομάδες. Έτσι η μεγαλειώδης και θριαμβευτική πρεμιέρα της πρώτης ταινίας του Ελληνικού κινηματογράφου που είχε στο καστ δέκα μεγάλους πρωταγωνιστές πραγματοποιήθηκε έναν μήνα αργότερα στις 24 Ιανουαρίου του 1955.
2ον. Για τον ρόλο της καλοκάγαθης συζύγου του Ορέστη Μακρή της τρίτης ιστορίας αρχικά είχε γίνει πρόταση από τον Γιώργο Τζαβέλλα στην σπουδαία Γεωργία Βασιλειάδου με την οποία είχαν συνεργαστεί στον “Γρουσούζη”. Εκείνη όμως μόλις είχε τελειώσει τα γυρίσματα της ταινίας του Ντίνου Δημόπουλου, “Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας” και αρνήθηκε γιατί ήθελε να ξεκουραστεί εν όψει και της νέας θεατρικής σεζόν. Έτσι ο ρόλος κατέληξε στην επίσης σπουδαία ηθοποιό Λέλα Πατρικίου.
3ον. Όλες οι εσωτερικές σκηνές της ταινίας, “Η κάλπικη λίρα” γυρίστηκαν στα στούντιο της Ανζερβός στα σκηνικά που δημιούργησε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος. Ακόμα κι εκείνες της περίφημης, “σοφίτας” όπου ο Δημήτρης Χορν ζωγράφιζε την αξέχαστη Έλλη Λαμπέτη ενώ του έλεγε το πιο γλυκό, “Σ’αγαπώ” του Ελληνικού κινηματογράφου. Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι ο Βασίλης Λογοθετίδης είναι ο μόνος εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας που είχε τις περισσότερες εξωτερικές λήψεις.
4ον. Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για την μοναδική, Ταϋγέτη που τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε αρκετές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου κι αγαπήθηκε από το κοινό. Να σημειώσω εδώ πως η εμφάνιση της στην κάλπικη λίρα δεν διαρκεί παραπάνω από 15 δευτερόλεπτα.
5ον. Το σενάριο αυτής της σπονδυλωτής ταινίας είναι από τα λίγα που ο Φ. Φίνος αρνήθηκε να κάνει την παραγωγή διότι θεωρούσε ότι δεν θα είχε επιτυχία. Φυσικά το μετάνιωσε όταν στο τέλος της σεζόν, “Η κάλπικη λίρα” έκοψε 208.410 εισιτήρια και τερμάτισε πρώτη στα εισιτήρια.
6ον. Η αμοιβή του αφηγητή της κάλπικης λίρας, του σπουδαίου Δημήτρη Μυράτ ήταν συμβολική. Ενώ οι πιο ακριβοπληρωμένοι ηθοποιοί ήταν οι Δημήτρης Χορν, Έλλη Λαμπέτη, Βασίλης Λογοθετίδης και Μίμης Φωτόπουλος ο οποίος πήρε ειδική άδεια από την Φίνος Φιλμ προκειμένου να μπορέσει να συμμετάσχει στην ταινία.
7ον. Σήμερα 67 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους από τους βασικούς πρωταγωνιστές των τεσσάρων ιστοριών της κάλπικης λίρας η μόνη εν ζωή είναι η “μικρή Φανίτσα” κατά κόσμον Μαρία Καλαμιώτου.
8ον. Η υπέροχη αυτή ταινία ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Ελληνικού κινηματογράφου που βραβεύτηκε σε πολλά Φεστιβάλ στο εξωτερικό ενώ είναι και η μόνη που στην Σοβιετική Ένωση προβλήθηκε ταυτόχρονα σε πάνω από χίλιες αίθουσες με τον κόσμο να σχηματίζει ουρές για πάρα πολλές εβδομάδες. Ενώ ο Γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ζωρζ Σαντούλ στο βιβλίο του, “Η παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου” την έχει κατατάξει στις 1.000 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ο Άνθρωπος του Θεού είναι βιογραφική δραματική αγγλόφωνη ελληνική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία Γέλενα Πόποβιτς στην οποία πρωταγωνιστεί ο Άρης Σερβετάλης ως ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης και αφηγείται τη ζωή του Αγίου μετά την εκθρόνισή του από Επίσκοπος Πενταπόλεως.
Το καστ της ταινίας περιλαμβάνει επίσης τους Αλεξάντρ Πετρόφ, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Τόνια Σωτηροπούλου και Μίκι Ρουρκ. Η ταινία είναι συμπαραγωγή της Simeon Entertainment και της View Master Films. Στην παραγωγή συμμετείχαν επίσης η Μονή Βατοπεδίου και το Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος Ο Γραικός. Τα γυρίσματα της ταινίας άρχισαν τον Ιούνιο του 2020.
Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 25 Απριλίου του 2021 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόσχας, όπου απέσπασε το βραβείο κοινού. Στην Ελλάδα, η ταινία διανεμήθηκε στους κινηματογράφους στις 26 Αυγούστου του 2021, πραγματοποιώντας άνοιγμα τετραημέρου στην πρώτη θέση με 62.305 εισιτήρια παρά τις αρνητικές κριτικές που έλαβε στον τύπο. Παρέμεινε στην κορυφή τις πρώτες τέσσερις εβδομάδες προβολής, συγκεντρώνοντας 241.014 εισιτήρια κατά τον πρώτο μήνα προβολής.
Σε μια ταινία – μια μεγάλη, διεθνή παραγωγή με γυρίσματα στην Ελλάδα και καστ και συνεργείο κατά πλειοψηφία ελληνικό – η οποία καταπιάνεται με τη ζωή, το έργο και τη σημασία του Αγίου Νεκταρίου, του κληρικού και μοναχού που αγιοποιήθηκε μετά θάνατον και η οποία εξ αρχής τον αντιμετωπίζει ως θαυματουργό και χρηματοδοτείται από τη Μονή Βατοπεδίου, δεν έχει νόημα ν’ αναζητήσει κανείς αλήθειες, αμφισβητήσεις, του ίδιου και των πλησίον του, έρευνες, μια σε βάθος αναζήτηση της γαλήνης και του βάρους της Πίστης. Αρκεί, λοιπόν, ν’ αναζητήσει εάν το πρόσωπο του Αγίου τιμάται, εάν η ταινία έχει σκηνοθετική δύναμη, εάν αποκτά ενδιαφέρον για τους θεατές που δεν ασπάζονται το πίστευε και μη ερεύνα.
Το φιλμ είναι ένα οδοιπορικό στη ζωή και την προσφορά του Αγίου Νεκταρίου: αφετηρία στα χρόνια του ως Επισκόπου Πενταπόλεως, περιφρονημένου από τους κληρικούς της Αλεξάνδρειας, από τη μια προκειμένου να μην γίνει ποτέ Πατριάρχης, από την άλλη επειδή ήταν φιλόπτωχος, φιλάνθρωπος και φιλάραβας. Κατάληξη, μετά το πέρασμά του από την Αθήνα και την Εύβοια, στην Αίγινα, στη μονή γυναικών που έχτισε με τα χέρια του, εκεί όπου άφησε την τελευταία πνοή του, ακόμα κατηγορούμενος (αυτή τη φορά για ανηθικότητα προς τις μοναχές) και μαζί αγαπητός, λαοφιλής.
Παρότι η Γέλενα Πόποβιτς, που υπογράφει και το σενάριο, δεν διστάζει να αγγίξει το θέμα της διαφθοράς της Εκκλησίας, ή την προαιώνια σύγκρουση της Λογικής και της Πίστης, μένει στην αναφορά τους και μόνο, δεν ενδιαφέρεται να εμβαθύνει και ν’ αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της σκέψης. Εκείνο, λοιπόν, που απομένει είναι μια ταινία μονοδιάστατη, γκρίζα και απαθής, για ένα θέμα πολυδιάστατο, εκρηκτικό και γεμάτο πάθος.
Η γλώσσα της ταινίας είναι Αγγλική. Στον Καναδά και στο Ηνωμένο Βασίλειο προβλήθηκε με τίτλο “Man of God”.
Η παραγωγή της ταινίας έγινε με την υποστήριξη της “Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου”, του «Ινστιτούτου “Άγιος Μάξιμος o Γραικός”», της “Eurogroup Ltd.” και της “Ιεράς Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής”.
Περίληψη της ταινίας, “Ο Άνθρωπος του Θεού”
Η δημοτικότητα του Αγίου Νεκτάριου Μητροπολίτη Πενταπόλεως, προκαλεί τη ζήλια των κληρικών στην Αλεξάνδρεια. Από φόβο ότι θα γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αιγύπτου, μέρος του κλήρου τον δυσφημίζει με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από την Αίγυπτο. Στην Αθήνα πια, χάρη στην εξελιγμένη παιδαγωγική του τακτική γίνεται ξακουστός και κοσμαγάπητος, και την ίδια εποχή επιδίδεται σε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Ο φόρτος εργασίας όμως τον καταπονεί και αποφασίζει να αποσυρθεί στην Αίγινα, όπου ξαναχτίζει ένα ερειπωμένο μοναστήρι με τα ίδια του τα χέρια, το οποίο χάρη στη φήμη του μεγαλώνει. Η μονή όμως δεν αναγνωρίζεται ποτέ, ενώ ο Άγιος Νεκτάριος κατηγορείται άδικα για ανηθικότητα. Στο Αρεταίειο νοσοκομείο, λίγο πριν το τέλος του, θα κάνει το τελευταίο του θαύμα.
Το “The Waiter” του σκηνοθέτη Στιβ Κρικρή λαμβάνει μια ακόμη αναγνώριση μετά τα βραβεία που απέσπασε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, καθώς έγινε η πρώτη ελληνική ταινία που προβάλλεται μέσα από το Netflix στην Ευρώπη.
Την είδηση έκανε γνωστή ο ίδιος ο Κρικρής μέσα από το λογαριασμό του στο LinkedIn, όπως διαβάζουμε στο News247, αναφερόμενος σε αυτή ως “The First Greek Film On Netflix Across #Europe”.
Δυστυχώς όμως για τους Έλληνες συνδρομητές του Netflix, το “The Waiter” δε θα είναι διαθέσιμο στον κατάλογο. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης στην ανακοίνωσή του οι χώρες που θα προβάλλεται μέσω του Netflix θα είναι οι: Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία/Σλοβακία, Εσθονία, Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβενία, Ισπανία, Ελβετία και Ηνωμένο Βασίλειο.
Στο The Waiter παίζουν οι: Άρης Σερβετάλης, Chiara Gensini, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου, Mαρία Καλλιμάνη και Αντώνης Μυριάγκος.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ήταν υποψήφια σε 6 κατηγορίες για τα βραβεία Ίρις 2019.
Περίληψη της ταινία, “The Waiter”
Ο Ρένος (Άρης Σερβετάλης) είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος που οδηγεί μια απλή και ήσυχη ζωή, μοναχικός και σχολαστικός παρατηρητής με ιδιαίτερη αδυναμία στα φυτά. Η ζωή του όμως θα διαταραχθεί όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εξαφάνιση του γείτονά του, Μίλαν (Αντώνης Μυριάγκος). Δύο σκοτεινοί χαρακτήρες, ο Ξανθός (Γιάννης Στάνκογλου) και η Τζίνα (Chiara Gensini), μπλεγμένοι με τον Μίλαν, θα παρασύρουν τον Ρένο σε μια σειρά ακραίων γεγονότων.
Ο Ρένος, αμφισβητώντας την ιερή καθημερινή του ρουτίνα, θα δοκιμάσει την ικανότητά του και την προθυμία του να αλλάξει τη ζωή του πάνω σε θέματα αγάπης και θανάτου. Σχέσεις θα δημιουργηθούν, μυστικά θα μοιραστούν και η εμπιστοσύνη θα αμφισβητηθεί. Θα μπορέσει ο Ρένος να ακολουθήσει;
Η Έλλη Λαμπέτη ήταν κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr, Χρήστος Κωνσταντίνου έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή της Έλλης Λαμπέτη και μας τις αποκαλύπτει…
Έλλη Λαμπέτη: Οι άγνωστες πτυχές
1ον. Κατά την διάρκεια της 25χρονης κινηματογραφικής της καριέρας η ηθοποιός με το μελαγχολικό βλέμμα και την βελούδινη φωνή πρωταγωνίστησε μόνο σε 10 ταινίες.
Η Έλλη Λαμπέτη και ο Νίκος Κούρκουλος.
Η πρώτη ήταν το 1946 στο κοινωνικό δράμα που έγραψε ο Βίων Παπαμιχαήλ με τίτλο, “Αδούλωτοι σκλάβοι”. Τα πρώτα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν με τον Μάριο Πλωρίτη στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Στη συνέχεια και φοβούμενος ότι η ταινία μπορεί να αποτύχει αποσύρθηκε και την θέση του πήρε ο Βίων Παπαμιχαήλ. Αυτή μάλιστα ήταν και γι’ αυτόν η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα. Ενώ την μουσική υπογράφει ο Μάνος Χατζιδάκις που και γι’ αυτόν αποτέλεσε η πρώτη του επαφή με τον Ελληνικό κινηματογράφο.
2ον. Το 1949 πολύ πριν την Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Έλλη Λαμπέτη ήταν η πρώτη ηθοποιός που φόρεσε την μαθητική ποδιά στην κωμωδία των Μιχάλη Γαζιάδη και Γιάννη Φιλίππου, “Διαγωγή μηδέν”. Συμπρωταγωνιστές της ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Ντίνος Ηλιόπουλος στην παρθενική του εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη.
3ον. Η δραματική ταινία του 1951, “Τα ματωμένα Χριστούγεννα” ήταν η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία της αγαπημένης ηθοποιού καθώς έκοψε 178.562 εισιτήρια με αποτέλεσμα να κατακτήσει την κορυφή εκείνη τη χρονιά.
4ον. Το 1953 η Έλλη Λαμπέτη δέχτηκε πρόταση από την Φίνος Φιλμ για να συμπρωταγωνιστήσει με τους Δημήτρη Χορν και Γιώργο Παππά στην ταινία, “Οι ουρανοί είναι δικοί μας”. Δυστυχώς όμως η συνεργασία αυτή δεν ευδοκίμησε κι η τριάδα εμφανίστηκε για πρώτη φορά μαζί στο σινεμά έναν χρόνο μετά στην αισθηματική ταινία, “Κυριακάτικο ξύπνημα”. Αυτή μάλιστα ήταν και το ντεμπούτο στον κινηματογράφο του Μιχάλη Κακογιάννη σαν σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Κι αυτή η ταινία επίσης κατέκτησε την πρωτιά στα εισιτήρια την σαιζόν 1953 – 1954.
5ον. Έναν χρόνο μετά το 1955 μαζί με τον Δημήτρη Χορν αποτέλεσαν ένα από τα πιο όμορφα ζευγάρια της μεγάλης οθόνης. Έπαιξαν στην τελευταία ιστορία της σπονδυλωτής ταινίας του Γιώργου Τζαβέλλα, “Η κάλπικη λίρα” από την οποία ακόμα ηχεί στα αυτιά μας το γεμάτο πάθος, “Σ’ αγαπώ” που έβγαινε από τα χείλη της όσο ο Δημήτρης Χορν αποτύπωνε την μορφή της πάνω σε καμβά.
6ον. Εν έτει 1958 η Έλλη Λαμπέτη αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην δραματική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, “Το τελευταίο ψέμα”. Η συγκλονιστική της ερμηνεία στον ρόλο της “Χλόης” της χάρισε μια υποψηφιότητα στα Βρετανικά βραβεία, “BAFTA”. Ενώ η ταινία κατέκτησε αρκετά βραβεία σε ξένα Φεστιβάλ.
7oν. Τρία χρόνια αργότερα το 1961 συνεργάστηκε για τελευταία φορά κινηματογραφικά με τον αγαπημένο της φίλο Μιχάλη Κακογιάννη. Ήταν στην Ελληνοκυπριακή παραγωγή, “Il relitto” η “The wastrel” που έφτασε μέχρι και το Φεστιβάλ των Καννών διεκδικώντας το βραβείο της καλύτερης ταινίας.
8ον. Η ταινία, “Μια μέρα ο πατέρας μου” του 1968 αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της σπουδαίας ηθοποιού στο σινεμά. Σε αυτή υποδύοταν την κόρη ενός πρωθυπουργού σε κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης. Το σενάριο και η σκηνοθεσία φέρουν την υπογραφή του τότε συζύγου της Φρέντερικ Γουέικμαν. Δυστυχώς η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει προβληθεί ποτέ από την τηλεόραση ενώ άγνωστο είναι και εάν διασώζεται κάποια κόπια. Να σημειώσω επίσης ότι ήταν και η μοναδική έγχρωμη ταινία που πρωταγωνίστησε.
Ήταν το 1948 όταν ο σκηνοθέτης Τάκης Μουζενίδης αποφασίζει να μεταφέρει στον κινηματογράφο την “Μαντάμ Σουσού”. Την ηρωίδα που δημιούργησε το 1941 με την μοναδική του πένα ο συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς.
Για τον ομώνυμο ρόλο επιλέχθηκε η 42χρονη Μαρίκα Νέζερ ενώ τον καλόκαρδο σύζυγο της υποδύθηκε ο Βασίλης Λογοθετίδης. Ήταν η παρθενική εμφάνιση της αγαπημένης ηθοποιού με την χαρακτηριστική φωνή άλλα και ο πρώτος και μοναδικός πρωταγωνιστικός της ρόλος παρόλο που κατά την διάρκεια της καριέρας της το όνομα της εμφανίστηκε σε άλλες 41 ταινίες.
Τον ρόλο του τυχοδιώκτη, “Κατακουζηνού” ερμήνευσε ο σπουδαίος Γιώργος Παππάς ενώ το καστ συμπλήρωναν ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Ελένη Χατζηαργύρη.
Ο Λαυρέντης Διανέλλος με αυτή την ταινία θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη που κυριολεκτικά θα τον λατρέψει αφού μέχρι το τέλος της ζωής του θα συμμετάσχει σε πάνω από 200 ταινίες.
Ο Νίκος Τσιφόρος μετά από πρόταση του Τάκη Μουζενίδη ανέλαβε να γράψει το σενάριο πάντα όμως με την επίβλεψη του Δημήτρη Ψαθά.
Η “Μαντάμ Σουσού” που γυρίστηκε το φθινόπωρο του 1947 άλλα η πρεμιέρα στους κινηματογράφους έγινε το 1948 ήταν η δεύτερη και τελευταία ταινία της εταιρίας παραγωγής, Μέγα Φιλμς που δημιουργήθηκε το 1943.
Δυστυχώς από τις αρχές του 1960 η κόπια αυτής της ταινίας έχει χαθεί κι έτσι δεν μπορούμε να απολαύσουμε την μια και μοναδική μεταφορά στην μεγάλη οθόνη της φαντασιόπληκτης ηρωίδας του Δημήτρη Ψαθά που αγαπήθηκε όσο λίγες.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΜΑΡΙΟ Πλανήτης Γη, 21 Οκτωμβρίου 2003
Ακριβή ψυχίτσα μου, Σήμερα που σου γράφω έχεις τα γενέθλια σου. Τρία χρόνια και πέντε μήνες περάσανε από τότε που έφυγες κι ούτε ένα γράμμα δεν μου έγραψες. Οι υλιστές εδώ κάτω τα λένε γενέσια όταν θέλουν να τιμήσουν προσφιλείς νεκρούς τους.
Είναι δικαίωμα τους να βλέπουν μόνο το εξωτερικό περίβλημα του ανθρώπου. Εγώ πάντως και όσοι με ακολοθούν νοερά γιορτάζουμε και τιμάμε τη μνήμη σου, γιατί ξέρουμε ότι είσαι αθάνατος.
Το ξέρουμε γιατί μόνο η αθανασία παρακινεί τον άνθρωπο στις μεγάλες θυσίες, τον παρηγορεί που πάσχει για την αρετή και καθησυχάζει την ταραγμένη του καρδιά από την αχαριστία. Το ξέρουμε γιατί αν η ψυχή σου δεν ήταν αθάνατη, για ποιό λόγο να σε προτρέπει όσο ζούσες εδώ σε αγώνα και θυσίες για την αλήθεια, το δίκαιο, το καλό, το αγαθό και το τέλειο;
Πιστεύω, Μάριε, ότι υπάρχεις -άλλωστε και γι΄ αυτό και σου γράφω – γιατί πίσω από κάθε ζωή του ανθρώπου, υπάρχει ένα σοφά κατευθυνόμενο σχέδιο που δεν μπορεί νά ΄ναι τυχαίο, να μην έχει αιτιολογία και να μην προχωράει στην πλήρη επιβίωση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας, πέρα από τη φυσική επιλογή.
Πιστεύω ότι υπάρχεις με πλήρη συνείδηση, γιατί το ηλεκτρικό πεδίο ζωής κάθε ανθρώπου “προυπήρχε με το ψυχικό του μόριο του DNA και τα ηθικά του ριβοσώματα (RNA) και με τις πνευματικές του πρωτείνες σ’ έναν διαφορετικό κόσμο υπεράριθμης διάστασης και άυλου σύμπαντος, πριν υλοποιηθεί στο θαυμαστό σπερματοζωάριο και εμφανιστεί με τη ζωντανή μορφή μας εδώ κάτω, όπου βάσει των ψυχικών” στοιχείων αποτυπώνονται και αναπαράγονται αντίστοιχα τα υλικά στοιχεία και οι άλλες γενετικές του ιδιότητες.
Άρα ο θάνατος λοιπόν δεν είναι, παρά μια φυσική διαδικασία για να ξαναπάει η ζωή στην έδρα της. Η ίδια δυναμική διαδικασία ζωής και θανάτου συμβαίνει στο νεογέννητο παιδί μέσα στη σκοτεινή μήτρα. Έτσι εξηγείται γιατί την στιγμή του θανάτου μας, η προσωπικότητα μπορεί άνετα να αποσυνδεθεί εντελώς από τη βάση της στο σώμα και γιατί δεν μπορούμε να αναγεννήσουμε το θάνατό μας σε συνεχιζόμενη ζωή εδώ κάτω, εφόσον οι φυσικοί νόμοι της ύλης είναι ατελείς ως προς την αθανασία και το πεδίο ζωής έχει ήδη εξαφανισθεί εντελώς που είναι η πεμπτουσία της ψυχής.
Θυσίασες όλα τα αγαθά τούτου του κόσμου για να βρίσκεσαι στην κοινωνία του Δημιουργού και συμμέτοχος στην αγάπη και στην αγιότητα. Το αίτημα της ηθικής τελειότητας και η λαχτάρα σου για την απόλαυση του ύψιστου αγαθού σε οδήγησε αναγκαστικά στην ύπαρξη της απόλυτης ζωής και της αθανασίας. Γιατί αν ο άνθρωπος δεν ήταν αθάνατος, δεν έπρεπε να έχει λογική ψυχή ούτε θα μπορούσε ποτέ να πλάσει με τη φαντασία του την αθανασία. από πού ερχόταν άραγε η ιδέα της αθανασίας; Από την ύλη που δεν έχει ικανότητα πνευματικής αντίληψης;
Το άυλο ή η αντι-ύλη πέραν του ορατού μας σύμπαντος έχει την ιδιότητα που δεν τη γνωρίζουμε και δεν είναι συγκρίσιμη με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα της ύλης είτε μας είναι γνωστή, είτε είναι άγνωστη για μας ακόμη. Αν η ύλη που σχηματίζει τον ανθρώπινο οργανισμό δεν είχε οργανωτή και διευθύνοντα νου την ψυχή, θα είμαστε ένα από τα πολλά μικρόβια που κατακλύζουν τον κόσμο μας. Το πολύ, πολύ να εξελισσόμαστε σε σαλαμάνδρα.
Όσο, Μάριέ μου, για τους υλιστές και άλλους τινες επιστήμονες των ακτίνων Χ, που θα ήταν ευσεβής τους πόθος, να μπορέσουν να χειρουργήσουν μια ψυχή και που πιστεύουν στο θάνατο του ανθρώπου, ας αφήσουν το τέλος της ζωής μας εδώ, να το γνωρίζετε μόνο εσείς οι νεκροί, μέχρι κι αυτοί να πεθάνουν και να το μάθουν. Αυτοί Μάριέ μου, κυριαρχούνται από ένα είδος αγοραφοβίας και δεν μπορούνε να βγούνε έξω από το σύμπαν μας. Αρκούνται σ’ ό,τι βλέπουν και ακούνε, σε όσα αγγίζουν και αισθάνονται.
Καλπάζουν πάνω σ’ένα εγκεφαλικό άτι περιορισμένης νόησης και ποσπερνάνε τη φαντασία που αναδύεται από την αύρα της ψυχής μας χωρίς να σταθούνε να την ερευνήσουνε και να την αποδείξουνε ως πραγματικότητα γιατί είναι βολεμένοι σε μια πραγματικότητα που τους κάνει να νιώθουν οτι είναι πραγματικοί, αλλά αγνοούν αν οι ίδιοι τη δημιουργούν ως μόνη υπαρκτή ή η δική τους πραγματικότητα δημιουργεί εκείνους ως υπαρκτούς.
Όση συνείδηση διαθέτει ένα παιδί μέσα στη σκοτεινή μήτρα και τα τοιχώματά της, άλλη τόση διαθέτει και ο επιστήμονας για τον εαυτό του και το συμπαντικό του περιβάλλον. Μπορεί όμως να παρηγορηθεί ότι τα παιδιά είναι εκείνα που κληρονομούν τη “Βασιλεία του Ουρανού”.
Η επιστήμη πάντα φτάνει σ’ ένα σημείο διαρκώς αυτοαναθεωρούμενη και χρεώνεται με αποδείξεις που όταν αδυνατεί να εξοφλήσει μπροστά στο αδιέξοδο και το ανεξήγητο, επικαλείται ως εγγυητή τη “μεταφυσική” όπου η θρησκεία προσεύχεται και η φιλοσοφία διαλογίζεται.
Παράξενος και ανεξήγητος ο ωκεανός της αιωνιότητας. Δείχνει να αδιαφορεί για τις σταγόνες του επίγειου χρόνου μας, ώσπου μας κάνει να αντιληφθούμε την πλημμύρα μας.
Απο τότε που μας έφυγες, χίλιες διακόσιες εβδομήντα πέντε φορές ο ήλιος ανοιγόκλεισε τα μάτια του και συ αγόρι μου ούτε ένα τηλεφώνημα δεν σκέφτηκες να μου κάνεις ή μήπως προσπάθησες και ήταν αδύνατον να πιάσεις βλέφαρο. Εγώ όπως ξέρεις είμαι σε πολύ μειονεκτική θέση και δεν μπορώ να κάνω επαφή μαζί σου γιατί ακόμα είμαι ζωντανός…
Θα περιμένω όμως, ώσπου να αποκαλυφθεί η απόκρυφη “συχνότητα” κι έτσι να αποκατασταθεί η μεταξύ μας επικοινωνία, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι αλχημιστές: “Ότι είναι επάνω, είναι το ίδιο όπως είναι κάτω” οπότε εσύ που τώρα έχεις το πάνω χέρι, μάλλον έχεις τις περισσότερες πιθανότητες να με προλάβεις.
Αγαπημένε μου Μάριε
Χαράμισες τη ζωή σου για ένα κόσμο που δεν άξιζε κι ανάγκασες το χρόνο να κάνει για σένα ένα έκτακτο δρομολόγιο και να σε ταξιδέψει στην αθανασία με το διαβατήριο της ποτάσας αφήνοντας την ηρωίνη δίπλα στο κώνειο και τη χολή να σχηματίζουν ξεδιάντροπα τον χημικό Παρθενώνα του ανθρώπινου πολιτισμού.
Έφυγες καρδούλα μου και στον ύστατο χτύπο της, άφησες με ραγισμένη τη φωνούλα σου στο τηλέφωνο ένα συγνώμη για μένα. Μα πες μου: Πώς να σε συγχωρέσω όταν εσύ βρίσκεσαι εκεί που θα έπρεπε να ήμουν εγώ; Σε έψαχνα και εσύ βιντεοσκοπούσες το κοινωνικό σου κατηγορώ και το αγγελτήριο του θανάτου σου.
Σε έψαχνα και εσύ είχες πάει εθελοντής στη λεγεώνα των Αγγέλων πριν ηχήσει του Θεού το σάλπισμα και βιάστηκες να βροντοφωνάξεις το παρόν σου. Και εμένα άραγε γιατί με άφησε έξω από το ουράνιο προσκλητήριο; Τόσο βαθιά στη γη μ’ έχουν θάψει οι άνθρωποι και δεν φαίνομαι; Πρέπει σίγουρα να έγινε κάποιο λάθος κι απορώ ολόκληρος Θεός πώς άφησε να περάσει απαρατήρητη η “πλαστοπροσωπία”.
Απορώ ολόκληρος Θεός πώς επέτρεψε να ντύσουνε τη ψυχούλα σου στο χακί, ώστε η μόνη παρηγορία που μου απομένει είναι να δικαιώσω τη ρήση του Μένανδρου που λέει: “Όποιον τον αγαπούνε οι Θεοί πεθαίνει νέος”.
Αναρωτήθηκα προς στιγμή πάνω στην απελπισία μου, μήπως με παίρνει να κάνω ένσταση, αλλά με πληροφόρησαν “υπερκόσμιοι σύμβουλοι” πως έχασα την προθεσμία γιατί, θα ΄πρεπε αυτοπροσώπως να βρίσκομαι εγκαίρως στη θέση σου πριν εσύ σπεύσεις να την καταλάβεις. Που να ξέρω εγώ, Μάριε μου, τη χρονική στιγμή που θα διάλεγες να αποδράσεις από τη ζωή για να μπορέσω να σε προλάβω; Αν και σε ανύποπτη στιγμή, με είχες προειδοποιήσει αόριστα να περιμένω μια έκπληξη το 2000.
Πού ήθελες να φανταστώ πως η έκπληξη θα αφορά τη ζωή σου; Είχες ταλέντο να μας ξεγελάς και να μας ξαφνιάζεις. Πώς να χωρέσει όμως στο μυαλό μου και να μαντέψω ότι θα ενσάρκωνες έναν ρόλο ζωής με απόλυτη συνέπεια ακόμη και στο θάνατο μέχρι να εξαυλωθείς!
Αρχίζω να πιστεύω πως ο Θεός περιβάλλεται από κακούς συμβούλους, αλλιώς δεν δικαιολογείται να δέχεται τόσο εύκολα να του επιστρέφεις το δώρο Του. Την ίδια σου τη ζωή! Αν και ο Μονταίν μας λέει πως κανείς δεν πεθαίνει πάρα πολύ νωρίς, εφόσον ο χρόνος ο ύστερα από τον θάνατό μας, δεν μας αφορά περισσότερο από εκείνον που πέρασε πριν γεννηθούμε.
Κανονικά δυσκολεύομαι να σε συγχωρήσω γι΄ αυτό που έκανες, αλλά πάλι δεν πάει στην ακανόνιστη καρδιά μου, που ψάχνει από τότε να βρει τους ρυθμούς της, να σε αφήσει ασυγχώρητο. Σε συγχωρώ αγόρι μου γιατί σε αγαπώ. Κι αυτή η αγάπη μου είναι και η ένστασή μου προς το Θεό!
Θα μπορούσες, γλυκέ μου, να κάνεις υπομονή και να ζεις σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο και να καμώνεσαι για την ψευτιά, την κακία, την αλαζονεία και την καταστροφική του βλακεία. Αλλά βλέπεις δεν ήσουν υποκριτής, με την έννοια τη δική τους, παρότι διάλεξες να γίνεις ηθοποιός. Είναι μια διαφορά που την αρνούνται και την ποδοπατούν καθημερινά οι εισβολείς και οι καταχτητές των κοινωνιών.
Είναι μια διαφορά ζωής και τέχνης. Μιας ζωής με φαινόμενα κανιβαλισμού και μιας τέχνης με φαινόμενα αισθητικής και ψυχικής ανάτασης. Γιατί ενώ στην πρωτόγονη εποχή ο κανίβαλος που δεν υποκρινόταν τον άνθρωπο έτρωγε τον συνάνθρωπό του ωμό, και καμμιά φορά ψημένο αν ήταν καλοφαγάς, τώρα στη σύγχρονη εποχή που ζούμε και υποκρίνεται τον άνθρωπο καταβροχθίζει διακριτικά τον πλησίον του με κέτσαπ.
Η τέχνη όμως κάνει τη διαφορά, αναζητώντας ένα νηστίσιμο διάλειμμα αισθητικής δημιουργίας και πνευματικής ευδαιμονίας, μέσα σ’ αυτό το αδιάκοπο αλληλοφάγωμα της ζωής και καλλιεργεί ασκητικούς ανθρώπους με ευαισθησίες, αρετές και γνώσεις.
“Έχουμε την τέχνη για να μην πεθαίνουμε από την αλήθεια” έγραφε ο Νίτσε.
Γι΄ αυτό έγινες και ηθοποιός αλλά αγνοούσες ότι ήσουν διαρκώς εκτεθειμένος στην επικίνδυνη υποκρισία των ανθρώπων. Αγνοούσες ότι προσφερόσουν ως εύκολο θήραμα στους ανελέητους κεφαλοκυνηγούς της κοινωνίας. Όταν το κατάλαβες τους πέταξες τις μάσκες τους και έφυγες αξιοπρεπώς προς αναζήτηση ενός άλλου κόσμου που θα ήταν φτιαγμένος στα μέτρα της ευαισθησίας σου.
Σου ήταν δύσκολο να προσαρμοστείς στο απατηλό περιβάλλον του και δεν είχες εθιστεί στο δικό του δηλήτηριο. Ακόμα δυσκολότερη ήταν όμως και για σένα η μοναξιά της απομόνωσης. Δεν άντεξες να σηκώνεις μόνος σου το φορτίο της αλήθειας και της καλοσύνης. Πίστεψες ότι θα συγκινήσεις τον κόσμο, θα τον ευαισθητοποιήσεις και θα τον αλλάξεις. Πίστεψες στη δύναμη της αγάπης και της ανθρωπιάς και αρνιόσουνα να παραδεχτείς πως τέτοια συναισθήματα σπάνια ευδοκιμούν πλέον στον κόσμο μας.
Αγωνίστηκες και βασανίστηκες. Προδόθηκες και απογοητεύτηκες. Αγανάκτησες και έφυγες. Έφυγες διαμαρτυρόμενος, κάνοντας όσο θόρυβο μπορούσες, μήπως και με τη θυσία σου αναγκαστούν και σ’ ακούσουν και συνέλθουν. Και για να είσαι σίγουρος για κάποιο θετικό αποτέλεσμα μου παρήγγειλες να μην αφήσω ποτέ να κοπάσει ο θόρυβος και να συνεχίσω τον αγώνα όσο ζω.
Μέχρι την τελευταία σου πνοή διατηρούσες την ελπίδα κάτι να αλλάξει. Γι΄αυτό και προειδοποίησες, γι΄αυτό κατήγγειλες, γι΄αυτό έζησες, γι΄ αυτό έγραψες και γι΄ αυτό έκλεισες την αυλαία στη ζωή σου.
Περίμενες μετά το θάνατό σου κάποια αλλαγή; Περίμενες με την παράσταση του έργου σου και την κυκλοφορία του σε βιβλίο, να ανακαλύψουν τις “χωματερές” και να πετάξουν τα ναρκωτικά; Περίμενες την ανεργία και τη δυστυχία να τις θάψουνε κάτω από το τσιμέντο όπως κάνουνε με τα ραδιενεργά απόβλητα; Περίμενες την αξιοκρατία και την κοινωνική δικαιοδύνη να στήνουνε χορό στις λαικές συνοικίες γιορτάζοντας την πτώση της φτωχολογιάς; Περίμενες την υποκρισία και το κοινωνικο ρατσισμό να τα κατεδαφίσουν μέσα από τις ψυχές τους χωρίς να έχουν υπαρξιακά προβλήματα;
Δυστυχώς όλα αυτά, Μάριε μου, είναι πολυτέλεια για μας τους δήθεν ζωντανούς που προτιμάμε να συνεχίζουμε ναρκωμένοι. Και όσο ζούσες το ΄ξερες. Και ό,τι κι αν έκανες τίποτα δεν άλλαξε. Μόνο προς στιγμή οι ένοχοι ταραχτήκανε, κάποιοι συγκινηθήκανε και λυπηθήκανε αλλά γρήγορα βολευτήκανε πάλι στο καθημερινό τρόπο ζωής τους και στη συνήθεια της υποκρισίας.
Είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που τόσο αγάπησες και δεν τους υποπτεύτηκες. Είναι αυτοί που σε βασάνισαν, σε πόνεσαν και που πίστεψαν ότι σε αφάνισαν. Είναι αυτοί που σου παρέδωσαν ένα ξεκούρδιστο μουσικό όργανο για να μην παράγεις μελωδίες. Είναι αυτοί που σου μαυρίσανε το σώμα για να θαμπώσουνε το φως της ψυχής σου, λησμονώντας προφανώς ότι η ψυχή του ανθρώπου πηγάζει από τον Θεό. Είναι αυτοί που πασκίζουν να διακριθούν από τα ζώα.
Ο πίθηκος μεταδίδει το έιτζ, ο ποντικός την πανούκλα και ο άνθρωπος τα ναρκωτικά. Η διαφορά μεταξύ τους είναι οτι τα μεν ζώα αγνοούν ότι είναι φορείς επιδημίας, εκτεθειμένα σε κουνούπια ενώ ο άνθρωπος πλήρης γνώσεων και συνειδήσεων, εκτεθειμένος σε φιλάργυρα ανθρωποειδή κουνούπια, καλλιεργεί αδίστακτα και μεταδίδει το λήθαργο και το θάνατο κατά προτίμηση στους νέους συνανθρώπους του που είναι πιο προσοδοφόρο το έδαφος. Κατά τα άλλα, τίποτα δεν άλλαξε, Μαριάκο μου, κι ας πέρασαν τρεις Μάηδες που φιλοδοξούσαν να μοσχοβολήσουν τα όνειρα σου.
Ας σου γράψω όμως και μερικά ευχάριστα για να αγαλλιάσει η ψυχούλα σου και να ξέρεις ότι η θυσία σου και το έργο που άφησες δεν ξεχάστηκαν από τον απλό λαό, όπως είχες προβλέψει ότι θα συμβεί σε έξι μήνες. Τουναντίον, σε νιώθουμε κοντά μας και ο αγώνας συνεχίζεται και μέσα στην προσωπική μου μοναξιά όλο και εμφανίζονται αξιόλογοι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν ουσιαστικά.
Πρώτα απ’ όλα μάθε πως η βιντεοκασέτα σου και το Δελτίο Τύπου που άφησες προβληθήκανε απ΄ όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και συγκλονίσανε το πανελλήνιο που μέχρι τώρα συνεχίζει να εκφράζει την οδύνη του και τη συμπαράσταση του: Ο θάνατος σου που αποφάσισες να διαχειριστείς μόνος σου κόντρα στο κατεστημένο της ζωής, σ΄ έκανε “διάσημο” στον κόσμο και οι καταγγελίες που εξάκοντισες υπεραμυνόμενος της αλήθειας, ενάντια στην κοινωνία, τον αφύπνισαν και συνεχίζουν να τον απασχολούν και μετά το θάνατό σου καλλιεργώντας την υστεροφημία σου. Μπορείς να “κοιμάσαι” ήσυχος!
Τη σκυτάλη που μου παρέδωσες δεν πέρασε μόνο στα χέρια της δημοσιότητας, αλλά συνεχίζω να την παραδίνω από χέρι σε χέρι όσο οι άνθρωποι μου το απλώνουν εγκάρδια. Σε σκέφτομαι συνέχεια και παίρνω δύναμη από σένα για να σε διατηρώ ζωντανό στη μνήμη όλων, ώστε να έχουν απόλυτα ταυτίσει τον εαυτό μου με εσένα!
Λοιπόν αρχίζω από τον αδερφό σου τον Θόδωρο που τόσο σε πίκρανετον τελευταίο καιρό, όταν υπηρετώντας τη θητεία του στο στρατό υπηρέτησε με πάθος και τα ναρκωτικά, μολονότι στάθηκε πολέμιος απέναντί τους, όταν εσύ βρισκόσουν στη θέση του. Θυμάσαι τις μάχες που είχες δώσει μαζί μου, όταν εσύ πλέον είχες γίνει καλά, για να σωθεί. Εκείνος όμως ήθελε να ξεπεράσει τιε επιδόσεις σου από το παρελθόν λες και γύρευε συναγωνισμό μαζί σου. Θυμάσαι που όσες θεραπευτικές κοινότητες είχε επισκεφτεί προσπαθώντας να γίνει καλά, τον είχαν κρίνει ανεπίδεκτο θεραπείας και τον είχαν καταδικασμένο.
Ευτυχώς, Μάριέ, όλα αυτά ανήκουν πλέον στο εφιαλτικό παρελθόν και ήδη το έχουμε όλοι μας ξεχάσει. Στο θύμισα απλά για να θυμηθείς πώς ήταν η κατάσταση που άφησες.
Τώρα λοιπόν, εδώ και τρία χρόνια, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σου πω ότι ο Θόδωρος έγινε τελείως καλά, βρήκε επιτέλους τον χαμένο εαυτό του, άλλαξε εποικοδομητικά τον τρόπο ζωής του, δουλεύει κανονικά με απόλυτη υπευθυνότητα και συνέπεια, δυο χρόνια τώρα στο ΥΓΕΙΑ όχι ως νοσηλευτής, αλλά ως “μικροβιοκτόνος”; χάρη στην κυρία Ιζαμπέλα Αρβανίτη και τον κ. Αργύρη Κούκα, που αν θυμάσαι σε είχαν τιμήσει με την παρουσία τους στην πρεμιέρα σου στον “ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ” και σε είχαν νοσηλεύσει στο απώτατο παρελθόν για αποτοξίνωση.
Ζεί τώρα με τη μάνα του που την προσέχει, αντί να τον προσέχει πλέον, ενώ παράλληλα βρίσκεται σ’ επαφή μαζί μου σε καθημερινή βάση. Σπουδάζει σε νυχτερινή σχολή με πανεπιστημιακούς στόχους, αξιοποιεί δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο του πότε ζωγραφίζοντας και πότε σερφάροντας στο ίντερνετ, σχεδιάζει γενικά το μέλλον του για να κερδίσει τα κλεμμένα του χρόνια, προσαρμόστηκε με επιτυχίαστο φυσιολογικό του περιβάλλον, παίρνοντας ανάσες αισιοδοξίας και παρακάμπτοντας τους κοινωνικούς ύφαλους και τέλος έπιασε τη ζωή από τα κέρατα και τη δάμασε με αξιοθαύμαστο θάρρος και δύναμη, με περισσή ψυχραιμία και σωφροσύνη.
Σε αντίθεση με εσένα που τη ξεμασκάρεψες από πήγασο σε κένταυρο και από κένταυρο σε απλή φοράδα. Τώρα ποιός από τους είναι μεγαλύτερο παλικάρι δεν έχει σημασία, “Ο Θόδωρος εξιδανίκευσε τη ζωή”, ενώ εσύ εξιδανίκευσες την αθανασία μέσα από το θάνατο.
Όλα αυτά τα πέτυχε ο αδερφός σου χάρη στον αποφασιστικό ρόλο που πάιξανε ορισμένα καθοριστικά γεγονότα στη ζωή του. Το πρώτο είναι ο δικός σου συγκλονιστικός τρόπος απόδρασης.
Το δεύτερο είναι να ισχυροποιήσει ο ίδιος τη θέλησή του απέναντι στο πάθος της αδυναμίας του αντλώντας δύναμη και αποφασιστικότητα να απομακρύνει οριστικά από μέσα του τις σύγχρονες “ερινύες”.
Το τρίτο είναι το αποτέλεσμα ενός αδιάκοπου προσωπικού μου αγώνα που μόνο εσύ, ο αδερφός σου, η συνείδησή μου κι ο Θεός γνωρίζουμε και πού είναι προτιμότερο προς το παρόν να το διαφυλάξουμε στα απόρρητα. Το τέταρτο είναι ένα καινούργιο για τον τόπο μας θεραπευτικό πρόγραμμα, που εδώ και δυο δεκαετίες περίπου εφαρμόζεται με επιτυχία στο εξωτερικό, με βάση τη ναλτρεξόνη, χάπι ανταγωνιστικό που εξουδετερώνει την ενέργεια της ηρωίνης και οπιοειδών ουσιών και την ταχεία αποτοξίνωση σε συνδυασμό με την εξειδικευμένη ψυχολογικά ατομική υποστήριξη που εφαρμόζει ιδιωτική κλινική στον Πειραιά, εδώ και μια πενταετία, που αντί το Κράτος να την τιμήσει για την ανεκτίμητη κοινωνική της προσφορά και να υιοθετήσει τη σωτήρια μέθοδο της.
Αντίθετα την κυνήγησε ανελέητα και την έθεσε σε παρανομία για να μην διαταραχθούν τα κεκτημένα συμφέροντα του ώστε να μπορεί να έχει μόνο εκείνο, το αποκλειστικό προνόμιο της δήθεν προστασίας των ασθενών χρηστών με αναποτελεσματικούς και παραχωρημένους τρόπους (ΟΚΑΝΑ), που τους έζησες στο πετσί σου αντιδρώντας η ψυχή σου, που στην πραγματικότητα σημαίνει έλεγχο και συντήρηση της ασθένειας στο διηνεκές, φαινομενική θεραπεία με αναστολή και αλόγιστη συμφόρηση συρροής ασθενών.
Για να μη στα πολυλογώ, μετά από σκληρούς και συνεχείς αγώνες των αδερφών γιατρών Δημήτρη και Γιάννη Θεοδωρολέα, που μου τους γνώρισε ο επίσης γιατρός και αντιδήμαρχος Πειραιά καλός φίλος Κυριάκος Μανωλάκος, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι της κλινικής και πρωτοπόροι της μεθόδου στο τόπο μας, την σθεναρή στάση ειδικών επιστημόνων όπως του καθηγητή Φαρμακολογίας Διονύση Βαρώνου, του ψυχιάτρου-ιατροδικαστή Δημοσθένη Μπούκη κι άλλων καθώς και κάποιων έντιμων δημοσιογράφων και την δική μου κατακραυγή που δημοσιοποίησα το θέμα καταγγέλοντας την εγκληματική σκευωρία των αρμοδίων, αναγκάστηκαν τον Οκτώβριο του 2001 να κάνουν ανάκληση του απαγορευτικού νόμου και να ζητήσουν συγνώμη κάποιοι υπουργοί παραδεχόμενοι ότι ήταν ιατρικό λάθος! Και πολιτική απόφαση της εποχής!
Ωστόσο αυτή τη στιγμή που σου γράφω και πλησιάζουμε από τότε τα δύο χρόνια, δεν έκαναν ακόμη αυτό το πρόγραμμα κρατικό ή τουλάχιστον να χορηγούν δωρεάν τα χάπια της ναλτρεξόνης στους αποτοξινωμένους χρήστες, που πασκίζουν να γίνουν καλά και πέφτουν θύματα όχι μόνο των αδίστακτων εμπόρων που φροντίζουν για την επάρκεια της αγοράς ώστε να μη δυσχεραίνει τη διαθεσιμότητα, αλλά και αδίστακτων κομπογιαννιτών που υποτίθεται ότι εφαρμόζουν θεραπευτική αγωγή φουμάροντας το τσιγαριλίκι τους, ξιπαζόμενοι μάλιστα και για τις θέσεις κρατικών συμβούλων που κατέχουν αρκετοί απ’ αυτούς.
Αυτό λοιπόν το σωτήριο ανοιχτό πρόγραμμα παρακολούθησε ή μάλλον εφάρμοσε ο Θόδωρος, που σου αναφέρω, για ένα χρόνο και σώθηκε.
Και το παρήγορο είναι πως μετά τον αδερφό σου που δημοσιοποίησα το θέμα με σωρεία συνεντεύξεων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, χιλιάδες παιδία ακολούθησαν το δρόμο του και σώθηκαν. Και σώζονται συνέχεια, ενώ το τηλέφωνό μου κατακλύζεται καθημερινά από απελπισμένες οικογένειες, απ΄ όλα τα μέρη της χώρας μας μέχρι του εξωτερικού, που μου ζητάνε απεγνωσμένα βοήθεια για να σωθούν τα παιδιά τους!
Αυτό το θεραπευτικό πρόγραμμα της “ναλτρεξόνης”, Μάριέ μου, που συνεχίζει το Κράτος να το αποκρύβει και που δεν είναι βέβαια πανάκεια, αλλά έχει αποδειχτεί σε παγκόσμια κλίμακα ως το πλέον αποτελεσματικό για την ώρα, ξεχωρίζει από όλα τ’ άλλα προγράμματα -στεγνά και με υποκατάστατα- γιατί πέραν της γνωστής διαδικασίας των ποικίλων παραγόντων που οφείλει ο ασθενής να τηρήσει για την απεξάρτησή του, του παρέχει παράλληλα το πλεονέκτημα να γίνει “αλεξίσφαιρος” απέναντι στα πυρά της ηρωίνης, εξουδετερώνοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο τον γενεσιουργό κοινωνικό παράγοντα της διαθεσιμότητας, προστατευόμενος τουλάχιστο για ένα χρόνο που είναι επαρκής για την αποκατάστασή του, οπότε και μειώνει το ενδεχόμενο να εμφανιστεί κάποια υποτροπή.
Εκτός αν ο ίδιος ο ασθενής και την επιδιώξει, αποβάλλοντας την “αλεξίσφαιρη ασπίδα του” ή παραβιάζοντας κάποιο παράγοντα της ακολουθούμενης διαδικασίας που συνθέτει πλεόν τον φυσιολογικό τρόπο ζωής του.
Αντίθετα όλα τ’ άλλα προγράμματα αγνοούν αυτόν τον γενεσιουργό κοινωνικό παράγοντα της διαθεσιμότητας και περιορίζονται σε μια αναχρονιστική διαδικασία που δεν παρέχει απεξάρτηση, αλλά μόνο μια παρατεταμένη αποτοξίνωση, στην οποία η παραμονεύουσα υποτροπή βρίσκει εύκολα την “Αχίλειο πτέρνα” της για να ξαναγυρίσει τον πάσχοντα στην κοιτίδα της ασθένειάς του. Και η θανατηφόρα ζωή συνεχίζεται για τα παιδιά αυτά προς δόξα της υγείας και της παιδείας που εφαρμόζει η πολιτική μας!
Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτές οι οικογένειες είναι το οικονομικό. Εφόσον πρόκειται για ιδιωτική κλινική επιδοτούμενη από το κράτος ή δεν γίνεται κρατικό πρόγραμμα ώστε να παρέχεται δωρεάν η θεραπεία τους. Χωρίς επίσης να ισχύουν και τα ασφαλιστικά ταμεία υγείας αν και τα περισσότερα παιδιά είναι ανασφάλιστα λόγω ανεργίας. Γιατί όπως ξέρεις το χρηματιστήριο της ηρωίνης, τις έκανε φτωχότερες και καταφρονεμένες.
Τις έκανε ανίσχυρους θεατές, να παρακολοθούν πανικόβλητοι τα παιδιά τους να χάνονται. Τις έκανε να ντρέπονται και να κρύβονται, λες και κουβαλάνε το σύνδρομο μιας μοντέρνας λέπρας. Τις έκανε να φοβούνται την κατακραυγή της κοινωνίας, λες και εκείνη απέχει από το μακιγιάρισμα των παραισθήσεων και δεν είναι πασαλειμμένη ως τα μπούνια με λογιών, λογιών ουσίες. Λες και δεν πρωτοστατεί στο ξέφρενο καρναβάλι του συστηματικού θανάτου.
Τις έκανε να μαζεύονται στο καβούκι τους, νιώθοντας εξοστρακισμένοι και δεν αντιδρούν. Φοβούνται να αποκαλυφθούν και κρύβονται και προτιμάνε την ανωνυμία όταν φθάνουν σε αδιέξοδο και καταφεύγουνε σε υπονοούμενα για να μην τάχα εκτεθούν, άκουσον άκουσον, προτιμώντας να χάσουν το παιδί τους παρά τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.
Αυτή τη χαζή και αψυχολόγητη νοοτροπία των δυστυχισμένων οικογενειών και την έλλειψηοργανωμένων Συλλογικών οργάνων και εκδηλώσεων την εκμεταλλεύεται η εκάστοτε εξουσία κατά το χειρότερο τρόπο, για να συνεχίζει να παίζει ανενόχλητα τον καμουφλαρισμένο ρόλο του δημόσια περιφερόμενου αναισθησιολόγου, του επαγγελματία δηλητηριαστή χωρίς να αντιμετωπίζει μαζικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.
Κατά τα άλλα σ΄ αυτή την κατάσταση, που δεν θέλουν οι αρμόδιοι να βλέπουν την τραγική της όψη, τo κράτος τηρεί σιγή. Μια σιγή που τρομάζει το ψάρι για την ευγλωττία που διαθέτει. Μια σιγή που ανθίζει τον τάφο με ευφράδεια. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη Μάριε μέχρι να σπάσουμε αυτή την εγκληματική σιωπή και να αποκαλύψουμε την ακατάσχετη φλυαρία των ναρκωτικών.
Εσύ έκανες την αρχή και τους τάραξες λίγο τους υπεύθυνους, φανερούς και κρυφούς και ξεθάρρεψες πολύ κόσμο για να βγεί στην επιφάνεια, αλλά μόλις αντίκρισε το κοινωνικό τοίχος του αίσχους και της αδιαφορίας, έκανε πίσω και αναδιπλώθηκε στη θέση του. Εγώ θα μείνω πιστός στην παρακαταθήκη σου και θα συνεχίζω τον αγώνα.
Πολλοί μου λένε: Και που φωνάζεις και τους τα λες, ποιός σ’ ακούει; Αυτοί είναι παχύδερμα. Δεν καταλαβαίνουν από τίποτα. Εγώ όμως θα συνεχίσω να φωνάζω και φαντάσου, αν με τη δική μου τη φωνή, ενωθούν μαζί και χιλιάδες άλλες φωνές και λύσουν τη σιωπή τους τί έχει να γίνει. Θα γκρεμισθεί το τοίχος και η αδιαλλαξία τους αγκαλιά με τη συνειδητή αδιαφορία τους θα θαφτούν κάτω από τα ερείπια.
Ήδη για το θέμα του προγράμματος της ναλτρεξόνης, που αναφέρθηκα και το είχαν σε καραντίνα από το 1997 που ανέκυψε το θέμα χωρίς ούτε ένας βουλευτής ή διορισμένος επιστήμονας του κράτους να παραιτηθεί που πήραν αυθαίρετα το χάπι της ναλτρεξόνης παραβιάζοντας το νόμο της παγκόσμιας Φαρμακολογίας.
Κάνοντας παραποίηση φαρμάκου και αποκρύπτοντας την αλήθεια και το έβαλαν στην κατηγορία των οπιούχων στον ΕΟΦ για να γίνει απαγορεύσιμο θεσπίζοντας παράνομα εγκληματικό νόμο με αποτέλεσμα να έχουν πεθάνει χιλιάδες παιδιά μέσα στην πενταετία και εξακολουθούν ακόμα να πεθαίνουν και εγώ το έμαθα το Φεβρουάριο του 2001, εννέα μήνες αφότου έφυγες και αμέσως το παρακολούθησε ο Θόδωρος, παρότι ήταν τότε στην παρανομία αναγκάστηκαν από τις πιέσεις να το κάνουν νόμιμο τον Οκτώβριο του 2001, αλλά όχι όμως και κρατικό όπως όφειλαν.
Παρόλες τις δημόσιες διαβεβαιώσεις τους μέχρι αυτή τη στιγμή που σου γράφω ολιγωρούν και μας εμπαίζουν για να παρέχουμε δωρεάν αποτελεσματική θεραπεία στους ασθενείς έστω και επανορθώνοντας ετεροχρονισμένα γιατί ο ΟΚΑΝΑ αντιδρά μαζί με το Υπουργείο Υγείας να περεκλίνει από την παρωχημένη και επικίνδυνη μέθοδο της μεθαδόνης την οποία μάλιστα πρόσφατα διανθίζουν και με άλλο υποκατάστατο τη βουπρενορφίνη – ουσία που στη Γερμανία τη διακινούσαν παράνομα οι έμποροι πριν πολλά χρόνια-.
Aπό τις οποίες απομυζούν εκατομμύρια ευρώ από τα ευρωπαικά πακέτα για να κρατάνε ισόβια τους χρήστες παρέχοντας όχι θεραπεία αλλά συντήρηση της ασθένειας παριστάνοντας τον κήνσορα και τον ειδήμονα αποκλείοντας άλλα αποτελεσματικά προγράμματα και κορυφαίους επιστήμονες και το αναφαίρετο δικαίωμα του ασθενούς να επιλέγει ελεύθερα τη θεραπεία του παρότι η ίδια η πρόεδρος του κα Άννα Κοκέβη ομολογεί δημόσια ότι κανένας χρήστης δεν γίνεται καλά με το πρόγραμμα που εφαρμόζουν και είναι να απορεί κανείς για τον ρόλο της και τη “συνταξιοδοτική” ύπαρξη του ΟΚΑΝΑ.
Άνθρωποι άσχετοι και επικίνδυνοι. Διορισμένοι από το υπουργείο Υγείας παριστάνουν τους “ναρκωτικολόγους” ενώ δεν έχουν ιδέα από τη “φυτεμένη τεχνικά κοινωνική ασθένεια” και τις συνέπειες της “συμπεριφοράς” της. Και ο στόχος τους είναι καθαρά κερδοσκοπικός και εξουσιαστικός και για να συμβάλλουν τάχα στη μείωση της πιθανής εγκληματικότητας για την οποία οι ίδιοι είναι συναυτουργοί προς μεγάλη ικανοποίηση των επαγγελματιών κακοποιών που χρησιμοποιούν ως άλλοθι και ελαφρυντικό την ταυτότητα (ιδιότητα)του χρήστη.
Αδιαφορούν προκλητικά και περιφρονούν συστηματικά τον φαρμακευτικό “ανταγωνιστή” NALOREX (ΝΑΛΤΡΕΞΟΝΗ) που εξουδετερώνει την ενέργεια των οποιούχων ουσιών και επιμένουν μια ζωή να βαλσαμώνουν τους ζωντανούς “χρήστες” με τα διάφορα υποκατάστατα. Αρχικά χρησιμοποιήσανε την ηρωίνη ως υποκατάστατο της μορφίνης για να εξευμενίσουν το Μορφέα, το θεό του ύπνου.
Στη συνέχεια χρησιμοποιήσανε τη μεθαδόνη ως υποκατάστατο της ηρωίνης για να εξευμενίσουν τον “ηρωικό χρήστη” και πρόσφατα χρησιμοποιούν τη βουπρενορφίνη ως υποκατάστατο της μεθαδόνης για να εξευμενίσουν το μυθικό Ορφέα πριν τον διαμελίσουν οι θηλυκές ουσίες και για να εξευμενίζουν τα παιδιά μας εσαεί με το όπιο να ρέει νωπό στο αίμα τους με μοναδικό στόχο: Να τα ξαποσταίνουν για λίγο και ξανά προς τη δόξα της “πρέζας” να τραβάνε!
Αυτοί οι ειδικευμένοι αγύρτες της “θεραπευτικής καρέκλας” που κομπορρημονούν για το έργο τους αμοιβόμενοι πλουσιοπάροχα από το κράτος καθώς και διάφοροι πολιτικοί που φληναφούν διασκεδάζοντας το θέμα, ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στην “κοιλάδα των χρηστών”, ποτέ δεν βίωσαν το μαρτυρικό σταυρό πάσχοντος παιδιού και συμπάσχοντος γονιού, ποτέ δεν ιχνηλάτισαν τη μετάλλαξη του παιδιού από την επίδραση των ουσιών που έχει υποστεί.
Ποτέ δεν αντικρύσανε το παιδί σε κώμα, ποτέ δεν γνώρισανε τη χαρμάνα του, ποτέ δεν το ακουλούθησαν στα σκοτεινά σοκάκια να ψάχνει την άκρη του λαβύρινθου, ποτέ δεν ξαγρυπνίσανε μετρώντας το σφυγμό του, ποτέ δεν το περίμεναν με αγωνία καρφωμένοι στο ρολόι, ποτέ δεν το συνόδεψαν στο νοσοκομειακό που ούρλιαζε η σειρήνα του για να σώσει την ύστατη πνοή του, ποτέ δεν ξενύχτησαν στα αστυνομικά μπουντρούμια, ποτέ δεν στοιβάχτηκαν στο αδιαχώρητο των αυτοφόρων, ποτέ δεν είδανε τα κατασχεθέντα ναρωτικά να καίγονται και τους μεταμορφικούς εμπόρους να τους περιγελάνε, ποτέ δεν αντίκρυσαν το θανατηφόρο, “φροντιστή”.
Και επανερχόμαστε καθώς είναι μακρύς ο κατάλογος της Φίνος Φιλμ με τις κοινωνικές – δραματικές ταινίες που δυστυχώς τα ιδιωτικά κανάλια άλλα ούτε τα κρατικά δεν προβάλλουν. Υπέροχες ταινίες σπουδαίων δημιουργών με δυνατά και λαμπερά ονόματα στο καστ που όμως οι υπεύθυνοι των καναλιών για κάποιον λόγο τις τελευταίες δεκαετίες δεν επιθυμούν να τις εντάξουν στο πρόγραμμα τους.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr ,Χρήστος Κωνσταντίνου έψαξε και βρήκε τις δεκαπέντε κοινωνικές – δραματικές ταινίες συν ένα μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ που ελπίζουμε σύντομα να ξαναδούμε στους δέκτες μας.
Πάμε λοιπόν να δούμε τις 15 + 1 ταινίες της Φίνος Φιλμ που τα κανάλια δεν προβάλλουν…
1). Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν (1951) Με την Άννα Καλουτά, τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Σμαρούλα Γιούλη. Σενάριο: Αλέκος Σακελλάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος Σκηνοθεσία: Αλέκος Σακελλάριος
2). Γκόλφω (1955) Με την Αντιγόνη Βαλάκου, τον Νίκο Καζή, τον Βύρρων Πάλλη και την Κυβέλη Θεοχάρη. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ορέστης Λάσκος
3). Αντίο ζωή (1960) Με την Ελένη Χατζηαργύρη, τον Γιώργο Φούντα, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Μπεάτα Ασημακοπούλου. Σενάριο: Κώστας Ασημακόπουλος, Νέστορας Μάτσας Σκηνοθεσία: Ορέστης Λάσκος
4). Κατηγορώ τους ανθρώπους (1966) Με τον Νίκο Κούρκουλο, την Τζένη Ρουσσέα, τον Γιάννη Βόγλη, την Φλωρέττα Ζάννα και τον Άγγελο Αντωνόπουλο. Σενάριο: Νίκος Φώσκολος Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος
5). Η λεωφόρος του μίσους (1968) Με την Μαίρη Χρονοπούλου, τον Κώστα Καζάκο, τον Νίκο Γαλανό και τον Μάνο Κατράκη. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος
6). Πολύ αργά για δάκρυα (1968) Με την Μαίρη Χρονοπούλου, τον Γιώργο Φούντα και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Σενάριο: Λάζαρος Μοντανάρης Σκηνοθεσία: Πάνος Γλυκοφρύδης
7). Αγάπη και αίμα (1968) Με την Τζένη Καρέζη, τον Κώστα Καζάκο και τον Λάκη Κομνηνό. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος
8). Γύμνοι στο δρόμο (1969) Με την Ζωή Λάσκαρη, τον Νίκο Κούρκουλο, τον Βαγγέλη Σειληνό και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Δαλιανίδης
9). Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1969) Με την Μάρθα Καραγιάννη, την Νόρα Βαλσάμη, την Μάρθα Βούρτση, τον Κώστα Καζάκο και τον Νίκο Γαλανό. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος
10). Εν ονόματι του νόμου (1970) Με την Μαίρη Χρονοπούλου, τον Κώστα Καζάκο και την Νόρα Βαλσάμη. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος
11). Οι αμαρτωλοί (1971) Με την Μπέτυ Λιβανού, τον Χρήστο Νομικό και την Χαριτίνη Καρόλου. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Δαλιανίδης
12). Αιχμάλωτοι του μίσους (1972) Με την Ζωή Λάσκαρη, τον Κώστα Καρρά, την Ελένη Ανουσάκη και τον Νίκο Δαδινόπουλο. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος
13). Οι γενναίοι πεθαίνουν δύο φορές (1973) Με τον Άγγελο Αντωνόπουλος και την Γκέλυ Μαυροπούλου. Σενάριο: Νίκος Φώσκολος Σκηνοθεσία: Τάκης Βουγιουκλάκης
14). Ο βάλτος (1973) Με την Βέρα Κρούσκα, τον Γιώργο Τζώρτζη και τον Νότη Περγιάλη. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος.
15). Οι βάσεις και η Βασούλα (1975) Με την Νόρα Βαλσάμη, τον Χρήστο Ζορμπά και τον Νότη Περγιάλη. Σύλληψη σεναρίου: Λάκης Μιχαηλίδης Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος
Και τέλος όπως έχει χαρακτηριστεί το πρώτο Ελληνικό μιούζικαλ.
Χαρούμενος ξεκίνημα (1954) Με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Γιώργο Οικονομίδη τον Νίκο Ρίζο κι άλλους αγαπημένους ηθοποιούς. Σενάριο: Ασημάκης Γιαλαμάς, Κώστας Πρετεντέρης και Γιώργος Οικονομίδης Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος
Η ταινία, "Ο ξυπόλητος πρίγκηψ" προβλήθηκε τη σαιζόν 1966-1967 και έκοψε 488.174 εισιτήρια. Ήρθε στην 4η θέση σε 117 ταινίες.-Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά...
Η ταινία, "Ένα κορίτσι για δύο" προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 386.817 εισιτήρια. Ήρθε στην 5η θέση σε 92 ταινίες.-Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική...
