ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΜΑΡΙΟ
Πλανήτης Γη, 21 Οκτωμβρίου 2003
Ακριβή ψυχίτσα μου, Σήμερα που σου γράφω έχεις τα γενέθλια σου. Τρία χρόνια και πέντε μήνες περάσανε από τότε που έφυγες κι ούτε ένα γράμμα δεν μου έγραψες. Οι υλιστές εδώ κάτω τα λένε γενέσια όταν θέλουν να τιμήσουν προσφιλείς νεκρούς τους.
Είναι δικαίωμα τους να βλέπουν μόνο το εξωτερικό περίβλημα του ανθρώπου. Εγώ πάντως και όσοι με ακολοθούν νοερά γιορτάζουμε και τιμάμε τη μνήμη σου, γιατί ξέρουμε ότι είσαι αθάνατος.
Το ξέρουμε γιατί μόνο η αθανασία παρακινεί τον άνθρωπο στις μεγάλες θυσίες, τον παρηγορεί που πάσχει για την αρετή και καθησυχάζει την ταραγμένη του καρδιά από την αχαριστία. Το ξέρουμε γιατί αν η ψυχή σου δεν ήταν αθάνατη, για ποιό λόγο να σε προτρέπει όσο ζούσες εδώ σε αγώνα και θυσίες για την αλήθεια, το δίκαιο, το καλό, το αγαθό και το τέλειο;
Πιστεύω, Μάριε, ότι υπάρχεις -άλλωστε και γι΄ αυτό και σου γράφω – γιατί πίσω από κάθε ζωή του ανθρώπου, υπάρχει ένα σοφά κατευθυνόμενο σχέδιο που δεν μπορεί νά ΄ναι τυχαίο, να μην έχει αιτιολογία και να μην προχωράει στην πλήρη επιβίωση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας, πέρα από τη φυσική επιλογή.
Πιστεύω ότι υπάρχεις με πλήρη συνείδηση, γιατί το ηλεκτρικό πεδίο ζωής κάθε ανθρώπου “προυπήρχε με το ψυχικό του μόριο του DNA και τα ηθικά του ριβοσώματα (RNA) και με τις πνευματικές του πρωτείνες σ’ έναν διαφορετικό κόσμο υπεράριθμης διάστασης και άυλου σύμπαντος, πριν υλοποιηθεί στο θαυμαστό σπερματοζωάριο και εμφανιστεί με τη ζωντανή μορφή μας εδώ κάτω, όπου βάσει των ψυχικών” στοιχείων αποτυπώνονται και αναπαράγονται αντίστοιχα τα υλικά στοιχεία και οι άλλες γενετικές του ιδιότητες.
Άρα ο θάνατος λοιπόν δεν είναι, παρά μια φυσική διαδικασία για να ξαναπάει η ζωή στην έδρα της. Η ίδια δυναμική διαδικασία ζωής και θανάτου συμβαίνει στο νεογέννητο παιδί μέσα στη σκοτεινή μήτρα. Έτσι εξηγείται γιατί την στιγμή του θανάτου μας, η προσωπικότητα μπορεί άνετα να αποσυνδεθεί εντελώς από τη βάση της στο σώμα και γιατί δεν μπορούμε να αναγεννήσουμε το θάνατό μας σε συνεχιζόμενη ζωή εδώ κάτω, εφόσον οι φυσικοί νόμοι της ύλης είναι ατελείς ως προς την αθανασία και το πεδίο ζωής έχει ήδη εξαφανισθεί εντελώς που είναι η πεμπτουσία της ψυχής.
Θυσίασες όλα τα αγαθά τούτου του κόσμου για να βρίσκεσαι στην κοινωνία του Δημιουργού και συμμέτοχος στην αγάπη και στην αγιότητα. Το αίτημα της ηθικής τελειότητας και η λαχτάρα σου για την απόλαυση του ύψιστου αγαθού σε οδήγησε αναγκαστικά στην ύπαρξη της απόλυτης ζωής και της αθανασίας. Γιατί αν ο άνθρωπος δεν ήταν αθάνατος, δεν έπρεπε να έχει λογική ψυχή ούτε θα μπορούσε ποτέ να πλάσει με τη φαντασία του την αθανασία. από πού ερχόταν άραγε η ιδέα της αθανασίας; Από την ύλη που δεν έχει ικανότητα πνευματικής αντίληψης;
Το άυλο ή η αντι-ύλη πέραν του ορατού μας σύμπαντος έχει την ιδιότητα που δεν τη γνωρίζουμε και δεν είναι συγκρίσιμη με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα της ύλης είτε μας είναι γνωστή, είτε είναι άγνωστη για μας ακόμη. Αν η ύλη που σχηματίζει τον ανθρώπινο οργανισμό δεν είχε οργανωτή και διευθύνοντα νου την ψυχή, θα είμαστε ένα από τα πολλά μικρόβια που κατακλύζουν τον κόσμο μας. Το πολύ, πολύ να εξελισσόμαστε σε σαλαμάνδρα.
Όσο, Μάριέ μου, για τους υλιστές και άλλους τινες επιστήμονες των ακτίνων Χ, που θα ήταν ευσεβής τους πόθος, να μπορέσουν να χειρουργήσουν μια ψυχή και που πιστεύουν στο θάνατο του ανθρώπου, ας αφήσουν το τέλος της ζωής μας εδώ, να το γνωρίζετε μόνο εσείς οι νεκροί, μέχρι κι αυτοί να πεθάνουν και να το μάθουν. Αυτοί Μάριέ μου, κυριαρχούνται από ένα είδος αγοραφοβίας και δεν μπορούνε να βγούνε έξω από το σύμπαν μας. Αρκούνται σ’ ό,τι βλέπουν και ακούνε, σε όσα αγγίζουν και αισθάνονται.
Καλπάζουν πάνω σ’ένα εγκεφαλικό άτι περιορισμένης νόησης και ποσπερνάνε τη φαντασία που αναδύεται από την αύρα της ψυχής μας χωρίς να σταθούνε να την ερευνήσουνε και να την αποδείξουνε ως πραγματικότητα γιατί είναι βολεμένοι σε μια πραγματικότητα που τους κάνει να νιώθουν οτι είναι πραγματικοί, αλλά αγνοούν αν οι ίδιοι τη δημιουργούν ως μόνη υπαρκτή ή η δική τους πραγματικότητα δημιουργεί εκείνους ως υπαρκτούς.
Όση συνείδηση διαθέτει ένα παιδί μέσα στη σκοτεινή μήτρα και τα τοιχώματά της, άλλη τόση διαθέτει και ο επιστήμονας για τον εαυτό του και το συμπαντικό του περιβάλλον. Μπορεί όμως να παρηγορηθεί ότι τα παιδιά είναι εκείνα που κληρονομούν τη “Βασιλεία του Ουρανού”.
Η επιστήμη πάντα φτάνει σ’ ένα σημείο διαρκώς αυτοαναθεωρούμενη και χρεώνεται με αποδείξεις που όταν αδυνατεί να εξοφλήσει μπροστά στο αδιέξοδο και το ανεξήγητο, επικαλείται ως εγγυητή τη “μεταφυσική” όπου η θρησκεία προσεύχεται και η φιλοσοφία διαλογίζεται.
Παράξενος και ανεξήγητος ο ωκεανός της αιωνιότητας. Δείχνει να αδιαφορεί για τις σταγόνες του επίγειου χρόνου μας, ώσπου μας κάνει να αντιληφθούμε την πλημμύρα μας.
Απο τότε που μας έφυγες, χίλιες διακόσιες εβδομήντα πέντε φορές ο ήλιος ανοιγόκλεισε τα μάτια του και συ αγόρι μου ούτε ένα τηλεφώνημα δεν σκέφτηκες να μου κάνεις ή μήπως προσπάθησες και ήταν αδύνατον να πιάσεις βλέφαρο. Εγώ όπως ξέρεις είμαι σε πολύ μειονεκτική θέση και δεν μπορώ να κάνω επαφή μαζί σου γιατί ακόμα είμαι ζωντανός…
Θα περιμένω όμως, ώσπου να αποκαλυφθεί η απόκρυφη “συχνότητα” κι έτσι να αποκατασταθεί η μεταξύ μας επικοινωνία, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι αλχημιστές: “Ότι είναι επάνω, είναι το ίδιο όπως είναι κάτω” οπότε εσύ που τώρα έχεις το πάνω χέρι, μάλλον έχεις τις περισσότερες πιθανότητες να με προλάβεις.
Αγαπημένε μου Μάριε
Χαράμισες τη ζωή σου για ένα κόσμο που δεν άξιζε κι ανάγκασες το χρόνο να κάνει για σένα ένα έκτακτο δρομολόγιο και να σε ταξιδέψει στην αθανασία με το διαβατήριο της ποτάσας αφήνοντας την ηρωίνη δίπλα στο κώνειο και τη χολή να σχηματίζουν ξεδιάντροπα τον χημικό Παρθενώνα του ανθρώπινου πολιτισμού.
Έφυγες καρδούλα μου και στον ύστατο χτύπο της, άφησες με ραγισμένη τη φωνούλα σου στο τηλέφωνο ένα συγνώμη για μένα. Μα πες μου: Πώς να σε συγχωρέσω όταν εσύ βρίσκεσαι εκεί που θα έπρεπε να ήμουν εγώ; Σε έψαχνα και εσύ βιντεοσκοπούσες το κοινωνικό σου κατηγορώ και το αγγελτήριο του θανάτου σου.
Σε έψαχνα και εσύ είχες πάει εθελοντής στη λεγεώνα των Αγγέλων πριν ηχήσει του Θεού το σάλπισμα και βιάστηκες να βροντοφωνάξεις το παρόν σου. Και εμένα άραγε γιατί με άφησε έξω από το ουράνιο προσκλητήριο; Τόσο βαθιά στη γη μ’ έχουν θάψει οι άνθρωποι και δεν φαίνομαι; Πρέπει σίγουρα να έγινε κάποιο λάθος κι απορώ ολόκληρος Θεός πώς άφησε να περάσει απαρατήρητη η “πλαστοπροσωπία”.
Απορώ ολόκληρος Θεός πώς επέτρεψε να ντύσουνε τη ψυχούλα σου στο χακί, ώστε η μόνη παρηγορία που μου απομένει είναι να δικαιώσω τη ρήση του Μένανδρου που λέει: “Όποιον τον αγαπούνε οι Θεοί πεθαίνει νέος”.
Αναρωτήθηκα προς στιγμή πάνω στην απελπισία μου, μήπως με παίρνει να κάνω ένσταση, αλλά με πληροφόρησαν “υπερκόσμιοι σύμβουλοι” πως έχασα την προθεσμία γιατί, θα ΄πρεπε αυτοπροσώπως να βρίσκομαι εγκαίρως στη θέση σου πριν εσύ σπεύσεις να την καταλάβεις. Που να ξέρω εγώ, Μάριε μου, τη χρονική στιγμή που θα διάλεγες να αποδράσεις από τη ζωή για να μπορέσω να σε προλάβω; Αν και σε ανύποπτη στιγμή, με είχες προειδοποιήσει αόριστα να περιμένω μια έκπληξη το 2000.
Πού ήθελες να φανταστώ πως η έκπληξη θα αφορά τη ζωή σου; Είχες ταλέντο να μας ξεγελάς και να μας ξαφνιάζεις. Πώς να χωρέσει όμως στο μυαλό μου και να μαντέψω ότι θα ενσάρκωνες έναν ρόλο ζωής με απόλυτη συνέπεια ακόμη και στο θάνατο μέχρι να εξαυλωθείς!
Αρχίζω να πιστεύω πως ο Θεός περιβάλλεται από κακούς συμβούλους, αλλιώς δεν δικαιολογείται να δέχεται τόσο εύκολα να του επιστρέφεις το δώρο Του. Την ίδια σου τη ζωή! Αν και ο Μονταίν μας λέει πως κανείς δεν πεθαίνει πάρα πολύ νωρίς, εφόσον ο χρόνος ο ύστερα από τον θάνατό μας, δεν μας αφορά περισσότερο από εκείνον που πέρασε πριν γεννηθούμε.
Κανονικά δυσκολεύομαι να σε συγχωρήσω γι΄ αυτό που έκανες, αλλά πάλι δεν πάει στην ακανόνιστη καρδιά μου, που ψάχνει από τότε να βρει τους ρυθμούς της, να σε αφήσει ασυγχώρητο. Σε συγχωρώ αγόρι μου γιατί σε αγαπώ. Κι αυτή η αγάπη μου είναι και η ένστασή μου προς το Θεό!
Θα μπορούσες, γλυκέ μου, να κάνεις υπομονή και να ζεις σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο και να καμώνεσαι για την ψευτιά, την κακία, την αλαζονεία και την καταστροφική του βλακεία. Αλλά βλέπεις δεν ήσουν υποκριτής, με την έννοια τη δική τους, παρότι διάλεξες να γίνεις ηθοποιός. Είναι μια διαφορά που την αρνούνται και την ποδοπατούν καθημερινά οι εισβολείς και οι καταχτητές των κοινωνιών.
Είναι μια διαφορά ζωής και τέχνης. Μιας ζωής με φαινόμενα κανιβαλισμού και μιας τέχνης με φαινόμενα αισθητικής και ψυχικής ανάτασης. Γιατί ενώ στην πρωτόγονη εποχή ο κανίβαλος που δεν υποκρινόταν τον άνθρωπο έτρωγε τον συνάνθρωπό του ωμό, και καμμιά φορά ψημένο αν ήταν καλοφαγάς, τώρα στη σύγχρονη εποχή που ζούμε και υποκρίνεται τον άνθρωπο καταβροχθίζει διακριτικά τον πλησίον του με κέτσαπ.
Η τέχνη όμως κάνει τη διαφορά, αναζητώντας ένα νηστίσιμο διάλειμμα αισθητικής δημιουργίας και πνευματικής ευδαιμονίας, μέσα σ’ αυτό το αδιάκοπο αλληλοφάγωμα της ζωής και καλλιεργεί ασκητικούς ανθρώπους με ευαισθησίες, αρετές και γνώσεις.
“Έχουμε την τέχνη για να μην πεθαίνουμε από την αλήθεια” έγραφε ο Νίτσε.
Γι΄ αυτό έγινες και ηθοποιός αλλά αγνοούσες ότι ήσουν διαρκώς εκτεθειμένος στην επικίνδυνη υποκρισία των ανθρώπων. Αγνοούσες ότι προσφερόσουν ως εύκολο θήραμα στους ανελέητους κεφαλοκυνηγούς της κοινωνίας. Όταν το κατάλαβες τους πέταξες τις μάσκες τους και έφυγες αξιοπρεπώς προς αναζήτηση ενός άλλου κόσμου που θα ήταν φτιαγμένος στα μέτρα της ευαισθησίας σου.
Σου ήταν δύσκολο να προσαρμοστείς στο απατηλό περιβάλλον του και δεν είχες εθιστεί στο δικό του δηλήτηριο. Ακόμα δυσκολότερη ήταν όμως και για σένα η μοναξιά της απομόνωσης. Δεν άντεξες να σηκώνεις μόνος σου το φορτίο της αλήθειας και της καλοσύνης. Πίστεψες ότι θα συγκινήσεις τον κόσμο, θα τον ευαισθητοποιήσεις και θα τον αλλάξεις. Πίστεψες στη δύναμη της αγάπης και της ανθρωπιάς και αρνιόσουνα να παραδεχτείς πως τέτοια συναισθήματα σπάνια ευδοκιμούν πλέον στον κόσμο μας.
Αγωνίστηκες και βασανίστηκες. Προδόθηκες και απογοητεύτηκες. Αγανάκτησες και έφυγες. Έφυγες διαμαρτυρόμενος, κάνοντας όσο θόρυβο μπορούσες, μήπως και με τη θυσία σου αναγκαστούν και σ’ ακούσουν και συνέλθουν. Και για να είσαι σίγουρος για κάποιο θετικό αποτέλεσμα μου παρήγγειλες να μην αφήσω ποτέ να κοπάσει ο θόρυβος και να συνεχίσω τον αγώνα όσο ζω.
Μέχρι την τελευταία σου πνοή διατηρούσες την ελπίδα κάτι να αλλάξει. Γι΄αυτό και προειδοποίησες, γι΄αυτό κατήγγειλες, γι΄αυτό έζησες, γι΄ αυτό έγραψες και γι΄ αυτό έκλεισες την αυλαία στη ζωή σου.
Περίμενες μετά το θάνατό σου κάποια αλλαγή; Περίμενες με την παράσταση του έργου σου και την κυκλοφορία του σε βιβλίο, να ανακαλύψουν τις “χωματερές” και να πετάξουν τα ναρκωτικά; Περίμενες την ανεργία και τη δυστυχία να τις θάψουνε κάτω από το τσιμέντο όπως κάνουνε με τα ραδιενεργά απόβλητα; Περίμενες την αξιοκρατία και την κοινωνική δικαιοδύνη να στήνουνε χορό στις λαικές συνοικίες γιορτάζοντας την πτώση της φτωχολογιάς; Περίμενες την υποκρισία και το κοινωνικο ρατσισμό να τα κατεδαφίσουν μέσα από τις ψυχές τους χωρίς να έχουν υπαρξιακά προβλήματα;
Δυστυχώς όλα αυτά, Μάριε μου, είναι πολυτέλεια για μας τους δήθεν ζωντανούς που προτιμάμε να συνεχίζουμε ναρκωμένοι. Και όσο ζούσες το ΄ξερες. Και ό,τι κι αν έκανες τίποτα δεν άλλαξε. Μόνο προς στιγμή οι ένοχοι ταραχτήκανε, κάποιοι συγκινηθήκανε και λυπηθήκανε αλλά γρήγορα βολευτήκανε πάλι στο καθημερινό τρόπο ζωής τους και στη συνήθεια της υποκρισίας.
Είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που τόσο αγάπησες και δεν τους υποπτεύτηκες. Είναι αυτοί που σε βασάνισαν, σε πόνεσαν και που πίστεψαν ότι σε αφάνισαν. Είναι αυτοί που σου παρέδωσαν ένα ξεκούρδιστο μουσικό όργανο για να μην παράγεις μελωδίες. Είναι αυτοί που σου μαυρίσανε το σώμα για να θαμπώσουνε το φως της ψυχής σου, λησμονώντας προφανώς ότι η ψυχή του ανθρώπου πηγάζει από τον Θεό. Είναι αυτοί που πασκίζουν να διακριθούν από τα ζώα.
Ο πίθηκος μεταδίδει το έιτζ, ο ποντικός την πανούκλα και ο άνθρωπος τα ναρκωτικά. Η διαφορά μεταξύ τους είναι οτι τα μεν ζώα αγνοούν ότι είναι φορείς επιδημίας, εκτεθειμένα σε κουνούπια ενώ ο άνθρωπος πλήρης γνώσεων και συνειδήσεων, εκτεθειμένος σε φιλάργυρα ανθρωποειδή κουνούπια, καλλιεργεί αδίστακτα και μεταδίδει το λήθαργο και το θάνατο κατά προτίμηση στους νέους συνανθρώπους του που είναι πιο προσοδοφόρο το έδαφος. Κατά τα άλλα, τίποτα δεν άλλαξε, Μαριάκο μου, κι ας πέρασαν τρεις Μάηδες που φιλοδοξούσαν να μοσχοβολήσουν τα όνειρα σου.
Ας σου γράψω όμως και μερικά ευχάριστα για να αγαλλιάσει η ψυχούλα σου και να ξέρεις ότι η θυσία σου και το έργο που άφησες δεν ξεχάστηκαν από τον απλό λαό, όπως είχες προβλέψει ότι θα συμβεί σε έξι μήνες. Τουναντίον, σε νιώθουμε κοντά μας και ο αγώνας συνεχίζεται και μέσα στην προσωπική μου μοναξιά όλο και εμφανίζονται αξιόλογοι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν ουσιαστικά.
Πρώτα απ’ όλα μάθε πως η βιντεοκασέτα σου και το Δελτίο Τύπου που άφησες προβληθήκανε απ΄ όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και συγκλονίσανε το πανελλήνιο που μέχρι τώρα συνεχίζει να εκφράζει την οδύνη του και τη συμπαράσταση του: Ο θάνατος σου που αποφάσισες να διαχειριστείς μόνος σου κόντρα στο κατεστημένο της ζωής, σ΄ έκανε “διάσημο” στον κόσμο και οι καταγγελίες που εξάκοντισες υπεραμυνόμενος της αλήθειας, ενάντια στην κοινωνία, τον αφύπνισαν και συνεχίζουν να τον απασχολούν και μετά το θάνατό σου καλλιεργώντας την υστεροφημία σου. Μπορείς να “κοιμάσαι” ήσυχος!
Τη σκυτάλη που μου παρέδωσες δεν πέρασε μόνο στα χέρια της δημοσιότητας, αλλά συνεχίζω να την παραδίνω από χέρι σε χέρι όσο οι άνθρωποι μου το απλώνουν εγκάρδια. Σε σκέφτομαι συνέχεια και παίρνω δύναμη από σένα για να σε διατηρώ ζωντανό στη μνήμη όλων, ώστε να έχουν απόλυτα ταυτίσει τον εαυτό μου με εσένα!
Λοιπόν αρχίζω από τον αδερφό σου τον Θόδωρο που τόσο σε πίκρανετον τελευταίο καιρό, όταν υπηρετώντας τη θητεία του στο στρατό υπηρέτησε με πάθος και τα ναρκωτικά, μολονότι στάθηκε πολέμιος απέναντί τους, όταν εσύ βρισκόσουν στη θέση του. Θυμάσαι τις μάχες που είχες δώσει μαζί μου, όταν εσύ πλέον είχες γίνει καλά, για να σωθεί. Εκείνος όμως ήθελε να ξεπεράσει τιε επιδόσεις σου από το παρελθόν λες και γύρευε συναγωνισμό μαζί σου. Θυμάσαι που όσες θεραπευτικές κοινότητες είχε επισκεφτεί προσπαθώντας να γίνει καλά, τον είχαν κρίνει ανεπίδεκτο θεραπείας και τον είχαν καταδικασμένο.
Ευτυχώς, Μάριέ, όλα αυτά ανήκουν πλέον στο εφιαλτικό παρελθόν και ήδη το έχουμε όλοι μας ξεχάσει. Στο θύμισα απλά για να θυμηθείς πώς ήταν η κατάσταση που άφησες.
Τώρα λοιπόν, εδώ και τρία χρόνια, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σου πω ότι ο Θόδωρος έγινε τελείως καλά, βρήκε επιτέλους τον χαμένο εαυτό του, άλλαξε εποικοδομητικά τον τρόπο ζωής του, δουλεύει κανονικά με απόλυτη υπευθυνότητα και συνέπεια, δυο χρόνια τώρα στο ΥΓΕΙΑ όχι ως νοσηλευτής, αλλά ως “μικροβιοκτόνος”; χάρη στην κυρία Ιζαμπέλα Αρβανίτη και τον κ. Αργύρη Κούκα, που αν θυμάσαι σε είχαν τιμήσει με την παρουσία τους στην πρεμιέρα σου στον “ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ” και σε είχαν νοσηλεύσει στο απώτατο παρελθόν για αποτοξίνωση.
Ζεί τώρα με τη μάνα του που την προσέχει, αντί να τον προσέχει πλέον, ενώ παράλληλα βρίσκεται σ’ επαφή μαζί μου σε καθημερινή βάση. Σπουδάζει σε νυχτερινή σχολή με πανεπιστημιακούς στόχους, αξιοποιεί δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο του πότε ζωγραφίζοντας και πότε σερφάροντας στο ίντερνετ, σχεδιάζει γενικά το μέλλον του για να κερδίσει τα κλεμμένα του χρόνια, προσαρμόστηκε με επιτυχίαστο φυσιολογικό του περιβάλλον, παίρνοντας ανάσες αισιοδοξίας και παρακάμπτοντας τους κοινωνικούς ύφαλους και τέλος έπιασε τη ζωή από τα κέρατα και τη δάμασε με αξιοθαύμαστο θάρρος και δύναμη, με περισσή ψυχραιμία και σωφροσύνη.
Σε αντίθεση με εσένα που τη ξεμασκάρεψες από πήγασο σε κένταυρο και από κένταυρο σε απλή φοράδα. Τώρα ποιός από τους είναι μεγαλύτερο παλικάρι δεν έχει σημασία, “Ο Θόδωρος εξιδανίκευσε τη ζωή”, ενώ εσύ εξιδανίκευσες την αθανασία μέσα από το θάνατο.
Όλα αυτά τα πέτυχε ο αδερφός σου χάρη στον αποφασιστικό ρόλο που πάιξανε ορισμένα καθοριστικά γεγονότα στη ζωή του. Το πρώτο είναι ο δικός σου συγκλονιστικός τρόπος απόδρασης.
Το δεύτερο είναι να ισχυροποιήσει ο ίδιος τη θέλησή του απέναντι στο πάθος της αδυναμίας του αντλώντας δύναμη και αποφασιστικότητα να απομακρύνει οριστικά από μέσα του τις σύγχρονες “ερινύες”.
Το τρίτο είναι το αποτέλεσμα ενός αδιάκοπου προσωπικού μου αγώνα που μόνο εσύ, ο αδερφός σου, η συνείδησή μου κι ο Θεός γνωρίζουμε και πού είναι προτιμότερο προς το παρόν να το διαφυλάξουμε στα απόρρητα. Το τέταρτο είναι ένα καινούργιο για τον τόπο μας θεραπευτικό πρόγραμμα, που εδώ και δυο δεκαετίες περίπου εφαρμόζεται με επιτυχία στο εξωτερικό, με βάση τη ναλτρεξόνη, χάπι ανταγωνιστικό που εξουδετερώνει την ενέργεια της ηρωίνης και οπιοειδών ουσιών και την ταχεία αποτοξίνωση σε συνδυασμό με την εξειδικευμένη ψυχολογικά ατομική υποστήριξη που εφαρμόζει ιδιωτική κλινική στον Πειραιά, εδώ και μια πενταετία, που αντί το Κράτος να την τιμήσει για την ανεκτίμητη κοινωνική της προσφορά και να υιοθετήσει τη σωτήρια μέθοδο της.
Αντίθετα την κυνήγησε ανελέητα και την έθεσε σε παρανομία για να μην διαταραχθούν τα κεκτημένα συμφέροντα του ώστε να μπορεί να έχει μόνο εκείνο, το αποκλειστικό προνόμιο της δήθεν προστασίας των ασθενών χρηστών με αναποτελεσματικούς και παραχωρημένους τρόπους (ΟΚΑΝΑ), που τους έζησες στο πετσί σου αντιδρώντας η ψυχή σου, που στην πραγματικότητα σημαίνει έλεγχο και συντήρηση της ασθένειας στο διηνεκές, φαινομενική θεραπεία με αναστολή και αλόγιστη συμφόρηση συρροής ασθενών.
Για να μη στα πολυλογώ, μετά από σκληρούς και συνεχείς αγώνες των αδερφών γιατρών Δημήτρη και Γιάννη Θεοδωρολέα, που μου τους γνώρισε ο επίσης γιατρός και αντιδήμαρχος Πειραιά καλός φίλος Κυριάκος Μανωλάκος, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι της κλινικής και πρωτοπόροι της μεθόδου στο τόπο μας, την σθεναρή στάση ειδικών επιστημόνων όπως του καθηγητή Φαρμακολογίας Διονύση Βαρώνου, του ψυχιάτρου-ιατροδικαστή Δημοσθένη Μπούκη κι άλλων καθώς και κάποιων έντιμων δημοσιογράφων και την δική μου κατακραυγή που δημοσιοποίησα το θέμα καταγγέλοντας την εγκληματική σκευωρία των αρμοδίων, αναγκάστηκαν τον Οκτώβριο του 2001 να κάνουν ανάκληση του απαγορευτικού νόμου και να ζητήσουν συγνώμη κάποιοι υπουργοί παραδεχόμενοι ότι ήταν ιατρικό λάθος! Και πολιτική απόφαση της εποχής!
Ωστόσο αυτή τη στιγμή που σου γράφω και πλησιάζουμε από τότε τα δύο χρόνια, δεν έκαναν ακόμη αυτό το πρόγραμμα κρατικό ή τουλάχιστον να χορηγούν δωρεάν τα χάπια της ναλτρεξόνης στους αποτοξινωμένους χρήστες, που πασκίζουν να γίνουν καλά και πέφτουν θύματα όχι μόνο των αδίστακτων εμπόρων που φροντίζουν για την επάρκεια της αγοράς ώστε να μη δυσχεραίνει τη διαθεσιμότητα, αλλά και αδίστακτων κομπογιαννιτών που υποτίθεται ότι εφαρμόζουν θεραπευτική αγωγή φουμάροντας το τσιγαριλίκι τους, ξιπαζόμενοι μάλιστα και για τις θέσεις κρατικών συμβούλων που κατέχουν αρκετοί απ’ αυτούς.
Αυτό λοιπόν το σωτήριο ανοιχτό πρόγραμμα παρακολούθησε ή μάλλον εφάρμοσε ο Θόδωρος, που σου αναφέρω, για ένα χρόνο και σώθηκε.
Και το παρήγορο είναι πως μετά τον αδερφό σου που δημοσιοποίησα το θέμα με σωρεία συνεντεύξεων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, χιλιάδες παιδία ακολούθησαν το δρόμο του και σώθηκαν. Και σώζονται συνέχεια, ενώ το τηλέφωνό μου κατακλύζεται καθημερινά από απελπισμένες οικογένειες, απ΄ όλα τα μέρη της χώρας μας μέχρι του εξωτερικού, που μου ζητάνε απεγνωσμένα βοήθεια για να σωθούν τα παιδιά τους!
Αυτό το θεραπευτικό πρόγραμμα της “ναλτρεξόνης”, Μάριέ μου, που συνεχίζει το Κράτος να το αποκρύβει και που δεν είναι βέβαια πανάκεια, αλλά έχει αποδειχτεί σε παγκόσμια κλίμακα ως το πλέον αποτελεσματικό για την ώρα, ξεχωρίζει από όλα τ’ άλλα προγράμματα -στεγνά και με υποκατάστατα- γιατί πέραν της γνωστής διαδικασίας των ποικίλων παραγόντων που οφείλει ο ασθενής να τηρήσει για την απεξάρτησή του, του παρέχει παράλληλα το πλεονέκτημα να γίνει “αλεξίσφαιρος” απέναντι στα πυρά της ηρωίνης, εξουδετερώνοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο τον γενεσιουργό κοινωνικό παράγοντα της διαθεσιμότητας, προστατευόμενος τουλάχιστο για ένα χρόνο που είναι επαρκής για την αποκατάστασή του, οπότε και μειώνει το ενδεχόμενο να εμφανιστεί κάποια υποτροπή.
Εκτός αν ο ίδιος ο ασθενής και την επιδιώξει, αποβάλλοντας την “αλεξίσφαιρη ασπίδα του” ή παραβιάζοντας κάποιο παράγοντα της ακολουθούμενης διαδικασίας που συνθέτει πλεόν τον φυσιολογικό τρόπο ζωής του.
Αντίθετα όλα τ’ άλλα προγράμματα αγνοούν αυτόν τον γενεσιουργό κοινωνικό παράγοντα της διαθεσιμότητας και περιορίζονται σε μια αναχρονιστική διαδικασία που δεν παρέχει απεξάρτηση, αλλά μόνο μια παρατεταμένη αποτοξίνωση, στην οποία η παραμονεύουσα υποτροπή βρίσκει εύκολα την “Αχίλειο πτέρνα” της για να ξαναγυρίσει τον πάσχοντα στην κοιτίδα της ασθένειάς του. Και η θανατηφόρα ζωή συνεχίζεται για τα παιδιά αυτά προς δόξα της υγείας και της παιδείας που εφαρμόζει η πολιτική μας!
Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτές οι οικογένειες είναι το οικονομικό. Εφόσον πρόκειται για ιδιωτική κλινική επιδοτούμενη από το κράτος ή δεν γίνεται κρατικό πρόγραμμα ώστε να παρέχεται δωρεάν η θεραπεία τους. Χωρίς επίσης να ισχύουν και τα ασφαλιστικά ταμεία υγείας αν και τα περισσότερα παιδιά είναι ανασφάλιστα λόγω ανεργίας. Γιατί όπως ξέρεις το χρηματιστήριο της ηρωίνης, τις έκανε φτωχότερες και καταφρονεμένες.
Τις έκανε ανίσχυρους θεατές, να παρακολοθούν πανικόβλητοι τα παιδιά τους να χάνονται. Τις έκανε να ντρέπονται και να κρύβονται, λες και κουβαλάνε το σύνδρομο μιας μοντέρνας λέπρας. Τις έκανε να φοβούνται την κατακραυγή της κοινωνίας, λες και εκείνη απέχει από το μακιγιάρισμα των παραισθήσεων και δεν είναι πασαλειμμένη ως τα μπούνια με λογιών, λογιών ουσίες. Λες και δεν πρωτοστατεί στο ξέφρενο καρναβάλι του συστηματικού θανάτου.
Τις έκανε να μαζεύονται στο καβούκι τους, νιώθοντας εξοστρακισμένοι και δεν αντιδρούν. Φοβούνται να αποκαλυφθούν και κρύβονται και προτιμάνε την ανωνυμία όταν φθάνουν σε αδιέξοδο και καταφεύγουνε σε υπονοούμενα για να μην τάχα εκτεθούν, άκουσον άκουσον, προτιμώντας να χάσουν το παιδί τους παρά τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.
Αυτή τη χαζή και αψυχολόγητη νοοτροπία των δυστυχισμένων οικογενειών και την έλλειψηοργανωμένων Συλλογικών οργάνων και εκδηλώσεων την εκμεταλλεύεται η εκάστοτε εξουσία κατά το χειρότερο τρόπο, για να συνεχίζει να παίζει ανενόχλητα τον καμουφλαρισμένο ρόλο του δημόσια περιφερόμενου αναισθησιολόγου, του επαγγελματία δηλητηριαστή χωρίς να αντιμετωπίζει μαζικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.
Κατά τα άλλα σ΄ αυτή την κατάσταση, που δεν θέλουν οι αρμόδιοι να βλέπουν την τραγική της όψη, τo κράτος τηρεί σιγή. Μια σιγή που τρομάζει το ψάρι για την ευγλωττία που διαθέτει. Μια σιγή που ανθίζει τον τάφο με ευφράδεια. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη Μάριε μέχρι να σπάσουμε αυτή την εγκληματική σιωπή και να αποκαλύψουμε την ακατάσχετη φλυαρία των ναρκωτικών.
Εσύ έκανες την αρχή και τους τάραξες λίγο τους υπεύθυνους, φανερούς και κρυφούς και ξεθάρρεψες πολύ κόσμο για να βγεί στην επιφάνεια, αλλά μόλις αντίκρισε το κοινωνικό τοίχος του αίσχους και της αδιαφορίας, έκανε πίσω και αναδιπλώθηκε στη θέση του. Εγώ θα μείνω πιστός στην παρακαταθήκη σου και θα συνεχίζω τον αγώνα.
Πολλοί μου λένε: Και που φωνάζεις και τους τα λες, ποιός σ’ ακούει; Αυτοί είναι παχύδερμα. Δεν καταλαβαίνουν από τίποτα. Εγώ όμως θα συνεχίσω να φωνάζω και φαντάσου, αν με τη δική μου τη φωνή, ενωθούν μαζί και χιλιάδες άλλες φωνές και λύσουν τη σιωπή τους τί έχει να γίνει. Θα γκρεμισθεί το τοίχος και η αδιαλλαξία τους αγκαλιά με τη συνειδητή αδιαφορία τους θα θαφτούν κάτω από τα ερείπια.
Ήδη για το θέμα του προγράμματος της ναλτρεξόνης, που αναφέρθηκα και το είχαν σε καραντίνα από το 1997 που ανέκυψε το θέμα χωρίς ούτε ένας βουλευτής ή διορισμένος επιστήμονας του κράτους να παραιτηθεί που πήραν αυθαίρετα το χάπι της ναλτρεξόνης παραβιάζοντας το νόμο της παγκόσμιας Φαρμακολογίας.
Κάνοντας παραποίηση φαρμάκου και αποκρύπτοντας την αλήθεια και το έβαλαν στην κατηγορία των οπιούχων στον ΕΟΦ για να γίνει απαγορεύσιμο θεσπίζοντας παράνομα εγκληματικό νόμο με αποτέλεσμα να έχουν πεθάνει χιλιάδες παιδιά μέσα στην πενταετία και εξακολουθούν ακόμα να πεθαίνουν και εγώ το έμαθα το Φεβρουάριο του 2001, εννέα μήνες αφότου έφυγες και αμέσως το παρακολούθησε ο Θόδωρος, παρότι ήταν τότε στην παρανομία αναγκάστηκαν από τις πιέσεις να το κάνουν νόμιμο τον Οκτώβριο του 2001, αλλά όχι όμως και κρατικό όπως όφειλαν.
Παρόλες τις δημόσιες διαβεβαιώσεις τους μέχρι αυτή τη στιγμή που σου γράφω ολιγωρούν και μας εμπαίζουν για να παρέχουμε δωρεάν αποτελεσματική θεραπεία στους ασθενείς έστω και επανορθώνοντας ετεροχρονισμένα γιατί ο ΟΚΑΝΑ αντιδρά μαζί με το Υπουργείο Υγείας να περεκλίνει από την παρωχημένη και επικίνδυνη μέθοδο της μεθαδόνης την οποία μάλιστα πρόσφατα διανθίζουν και με άλλο υποκατάστατο τη βουπρενορφίνη – ουσία που στη Γερμανία τη διακινούσαν παράνομα οι έμποροι πριν πολλά χρόνια-.
Aπό τις οποίες απομυζούν εκατομμύρια ευρώ από τα ευρωπαικά πακέτα για να κρατάνε ισόβια τους χρήστες παρέχοντας όχι θεραπεία αλλά συντήρηση της ασθένειας παριστάνοντας τον κήνσορα και τον ειδήμονα αποκλείοντας άλλα αποτελεσματικά προγράμματα και κορυφαίους επιστήμονες και το αναφαίρετο δικαίωμα του ασθενούς να επιλέγει ελεύθερα τη θεραπεία του παρότι η ίδια η πρόεδρος του κα Άννα Κοκέβη ομολογεί δημόσια ότι κανένας χρήστης δεν γίνεται καλά με το πρόγραμμα που εφαρμόζουν και είναι να απορεί κανείς για τον ρόλο της και τη “συνταξιοδοτική” ύπαρξη του ΟΚΑΝΑ.
Άνθρωποι άσχετοι και επικίνδυνοι. Διορισμένοι από το υπουργείο Υγείας παριστάνουν τους “ναρκωτικολόγους” ενώ δεν έχουν ιδέα από τη “φυτεμένη τεχνικά κοινωνική ασθένεια” και τις συνέπειες της “συμπεριφοράς” της. Και ο στόχος τους είναι καθαρά κερδοσκοπικός και εξουσιαστικός και για να συμβάλλουν τάχα στη μείωση της πιθανής εγκληματικότητας για την οποία οι ίδιοι είναι συναυτουργοί προς μεγάλη ικανοποίηση των επαγγελματιών κακοποιών που χρησιμοποιούν ως άλλοθι και ελαφρυντικό την ταυτότητα (ιδιότητα)του χρήστη.
Αδιαφορούν προκλητικά και περιφρονούν συστηματικά τον φαρμακευτικό “ανταγωνιστή” NALOREX (ΝΑΛΤΡΕΞΟΝΗ) που εξουδετερώνει την ενέργεια των οποιούχων ουσιών και επιμένουν μια ζωή να βαλσαμώνουν τους ζωντανούς “χρήστες” με τα διάφορα υποκατάστατα. Αρχικά χρησιμοποιήσανε την ηρωίνη ως υποκατάστατο της μορφίνης για να εξευμενίσουν το Μορφέα, το θεό του ύπνου.
Στη συνέχεια χρησιμοποιήσανε τη μεθαδόνη ως υποκατάστατο της ηρωίνης για να εξευμενίσουν τον “ηρωικό χρήστη” και πρόσφατα χρησιμοποιούν τη βουπρενορφίνη ως υποκατάστατο της μεθαδόνης για να εξευμενίσουν το μυθικό Ορφέα πριν τον διαμελίσουν οι θηλυκές ουσίες και για να εξευμενίζουν τα παιδιά μας εσαεί με το όπιο να ρέει νωπό στο αίμα τους με μοναδικό στόχο: Να τα ξαποσταίνουν για λίγο και ξανά προς τη δόξα της “πρέζας” να τραβάνε!
Αυτοί οι ειδικευμένοι αγύρτες της “θεραπευτικής καρέκλας” που κομπορρημονούν για το έργο τους αμοιβόμενοι πλουσιοπάροχα από το κράτος καθώς και διάφοροι πολιτικοί που φληναφούν διασκεδάζοντας το θέμα, ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στην “κοιλάδα των χρηστών”, ποτέ δεν βίωσαν το μαρτυρικό σταυρό πάσχοντος παιδιού και συμπάσχοντος γονιού, ποτέ δεν ιχνηλάτισαν τη μετάλλαξη του παιδιού από την επίδραση των ουσιών που έχει υποστεί.
Ποτέ δεν αντικρύσανε το παιδί σε κώμα, ποτέ δεν γνώρισανε τη χαρμάνα του, ποτέ δεν το ακουλούθησαν στα σκοτεινά σοκάκια να ψάχνει την άκρη του λαβύρινθου, ποτέ δεν ξαγρυπνίσανε μετρώντας το σφυγμό του, ποτέ δεν το περίμεναν με αγωνία καρφωμένοι στο ρολόι, ποτέ δεν το συνόδεψαν στο νοσοκομειακό που ούρλιαζε η σειρήνα του για να σώσει την ύστατη πνοή του, ποτέ δεν ξενύχτησαν στα αστυνομικά μπουντρούμια, ποτέ δεν στοιβάχτηκαν στο αδιαχώρητο των αυτοφόρων, ποτέ δεν είδανε τα κατασχεθέντα ναρωτικά να καίγονται και τους μεταμορφικούς εμπόρους να τους περιγελάνε, ποτέ δεν αντίκρυσαν το θανατηφόρο, “φροντιστή”.
