Βαγγέλης Σειληνός 1936-1998

Από

-

22/09/2020

Ο Βαγγέλης Σειληνός ήταν ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες χορευτές, χορογράφους και ηθοποιούς. Μάλιστα πολλοί τον αποκαλούσαν «Νουρέγιεφ της Ελλάδος». Σήμερα, οι νεότεροι τον γνωρίζουν μέσα από τις ελληνικές ταινίες που πήρε μέρος. Αν και δεν πρωταγωνιστούσε, κατάφερνε πάντα να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Το πραγματικό όνομα του ήταν Βαγγέλης Βασιλάτος, θα τον θυμόμαστε πάντα (είναι, βλέπετε, η δύναμη των κινηματογραφικών εικόνων) σαν έναν τρισχαριτωμένο, αεικίνητο, οργισμένο νέο που χόρευε σαν θεός στις παλιές καλές ελληνικές ταινίες.

Πότε με παρτενέρ την Ελένη Προκοπίου, πότε με παρτενέρ τη Μαρία Ιωαννίδου, η οποία υπήρξε και πρώτη σύντροφος της ζωής του, ο Βαγγέλης Σειληνός δεν χόρευε μόνο, αλλά και έπαιζε με το ίδιο κέφι και μπρίο.

Σαν να ήταν γεννημένος για τέτοιου είδους θεάματα, που σκηνοθετούσε κυρίως ο Γιάννης Δαλιανίδης (Γοργόνες και μάγκες, Μια Eλληνίδα στο χαρέμι, Η Παριζιάνα, Γυμνοί στο δρόμο κ.ά).

Όμως ο νεαρός χορευτής, που είχε γεννηθεί στις 12 Απριλίου του 1936 στην Αίγινα και πρωτοβγήκε στο θέατρο το 1954, είχε κάνει καλές σπουδές χορού δίπλα στη Ραλού Μάνου (είχε χορέψει και στο Ελληνικό Χορόδραμα), τον Αγγελο Γριμάνη, τον Μανώλη Καστρινό.

Στο χώρο του θεάματος ο Βαγγέλης Σειληνός μπήκε με φόρα, θέλοντας να κατακτήσει και να διακριθεί σε κάθε τομέα του. Και τα κατάφερε και ως χορευτής, και ως χορογράφος και ως ηθοποιός. Ξεκίνησε ως χορευτής και ηθοποιός στην επιθεώρηση και το 1962 μπήκε και στον κινηματογράφο. Μέχρι και κινηματογραφικές ταινίες γύρισε κατά την τριετία 1965-76 (Ο αδελφός μου ο λόρδος, Ο γαμπρός μου ο προικοθήρας κ.ά).

Έμεινε, όμως, δεμένος πάνω από όλα με το σανίδι. Ακόμα κι όταν σταμάτησε να χορεύει, δούλευε ασταμάτητα σκηνοθετώντας και χορογραφώντας επιθεωρήσεις και μουσικές παραστάσεις στα εμπορικά και γκλάμορους θέατρα της λ. Αλεξάνδρας και της παραλίας, αλλά και δίνοντας τη φλόγα, την πείρα και το ταλέντο του σε εντελώς διαφορετικά θεάματα, από το Εθνικό μέχρι τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.

Aπό τις πιο ξεχωριστές δουλειές του είναι οι χορογραφίες του «Πλούτου» του Αριστοφάνη που ανέβασε στο Εθνικό Θέατρο ο Σταμάτης Φασουλής το καλοκαίρι του 1994, με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Γιώργο Αρμένη, οι χορογραφίες του στους «Φοιτητές» του Ξενόπουλου, που ανέβασε ο Κώστας Τσιάνος ως μιούζικαλ στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας το 1993, αλλά και η σκηνοθεσία και η χορογραφία της παράστασης «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» με τον Γιώργο Πιατά (1996), που παρουσιάστηκε από την Μπάνια Λούκα και το Βελιγράδι μέχρι κάθε γωνιά της χώρας μας.

Οι τελευταίες παραστάσεις που έφεραν την υπογραφή του ήταν η επιθεώρηση, πέρυσι το καλοκαίρι στο «Αλσος»,«Τα παραμύθια του…Χάλι μας» με τον Σωτήρη Μουστάκα και τον Σταύρο Παράβα, αλλά και μια παράσταση του φετινού χειμώνα στο θέατρο «Αλίκη», πάλι με τον Σωτήρη Μουστάκα: «Το κλουβί με τις τρελές».

Ο Bαγγέλης Σειληνός άφησε δύο παιδιά, τα οποία απέκτησε με τη δεύτερη σύζυγό του, με την οποία είχαν μαζί σχολή χορού στα Ιλίσια. Έφυγε από τη ζωή στις 2 Μαίου του 1998 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών κατά τη διάρκεια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς (είχε υποβληθεί και στο παρελθόν σε ανάλογη εγχείρηση) και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Έτος	Τίτλος παράστασης
1961	Σκάνδαλα και κομπίνες
1962	Όμορφη πόλη
1967	Πέερ Γκυντ
1969	Η Κιβωτός του Νώντα
1969	Με αγάπη απ’ την Αθήνα
1971	Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσας
1974	Με λένε Κώστα
1978	Τρελλές επαφές ρωμέικου τύπου
1990	Και Νου Δου και light

Έτος	Τίτλος ταινίας
1957	Η Θεία Από το Σικάγο
1960	Το Ραντεβού της Κυριακής
1962	Η Αθήνα τη νύχτα
1962	Οργή
1962	Προδομένη αγάπη
1963	Αυτό το κάτι άλλο
1963	Μικροί και μεγάλοι εν δράσει
1964	Δίψα για ζωή
1964	Ο εμίρης και ο κακομοίρης
1964	Ο τελευταίος πειρασμός
1964	Το Δόλωμα
1965	Και οι 14 ήταν υπέροχοι
1965	Μπετόβεν και Μπουζούκι
1965	Τα δίχτυα της ντροπής
1966	Ο Ξυπόλυτος Πρίγκηψ
1966	Ο αδελφός μου ο λόρδος
1966	Παράνομοι πόθοι
1967	5 Γυναίκεs για Έναν Άνδρα
1967	Μίνι-Φούστα και Καράτε
1967	Ο γαμπρός μου ο προικοθήρας
1968	Γοργόνες και Μάγκες
1968	Ο Αλύγιστος
1968	Ο ψεύτης
1969	Γυμνοί στο δρόμο
1969	Η παριζιάνα
1970	Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο
1971	Μαριχουάνα στοπ
1971	Μια Ελληνίδα στο χαρέμι
1974	Έγκλημα στο Καβούρι

Ευχαριστούμε πολύ το greekactor.blogspot.com για τις πληροφορίες.

Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα 1964-1965

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

21/09/2020

Η ταινία, “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” προβλήθηκε τη σαιζόν 1964-1965 και έκοψε 297.273 εισιτήρια. Ήρθε στην 13η θέση σε 93 ταινίες.

-Η ταινία, “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” θίγει, αρχικά, το πρόβλημα της μεταλλασσόμενης Αθήνας. Μαζί με αυτό, όμως, άμεσα και ξεκάθαρα, παρουσιάζει τα προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Το ζευγάρι του Γιώργου Τζαβέλλα, είναι ένα ζευγάρι χαρακτηριστικό της εποχής και των νέων ηθών, που ξεπερνάει με αγώνα τις δυσκολίες της συμβίωσης και το πετυχαίνει. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στο ρόλο του Αντωνάκη αλλά και η Μάρω Κοντού, στο ρόλο της Ελένης, πλάθουν δύο θαυμάσιους ρόλους.

Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα 1964-1965 — Γιώργος Κωνσταντίνου, Γιώργος Τζαβελας και Μάρω Κοντου φωτογραφίζονται αμέσως μετά το γύρισμα της τελευταίας σκηνής της ταινίας, “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”.

Επίσης, είναι η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης, Γιώργος Τζαβέλλας. Ενώ και η ερμηνεία του Γιώργου Κωνσταντίνου, στο ρόλο του Αντώνη Κοκοβίκου, θεωρείται μια από τις καλύτερες του.

-Η ταινία, “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” είναι μεταφορά θεατρικού έργου, του 1958, του Γιώργου Τζαβέλλα, με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Λογοθετίδη, μάλιστα ήταν και ο τελευταίος θεατρικός ρόλος του μεγάλου Έλληνα ηθοποιού. Όπως επίσης, ήταν και το κύκνειο άσμα, του Γιώργου Τζαβέλλα.

-Ο αρχικός τίτλος που σκεφτόταν να δώσει ο Τζαβέλλας για την ταινία του αυτή, ήταν “Η αστεφάνωτη”, όμως άλλαξε γνώμη καθώς έμαθε ότι ένας συνάδελφος του σκηνοθέτης, ο Νίκος Αβραμέας, γυρίζει εκείνη την περίοδο μια ταινία με τον ίδιο τίτλο. Έτσι ο τίτλος άλλαξε και έγινε Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα. Ο Τζαβέλλας θα πει για την ταινία του: «ρωμαίικη σάτιρα με βαθιές ανθρώπινες» ρίζες.

-Ο υιός του σκηνοθέτη Γιώργου Τζαβέλλα, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του πατέρα του και σε συνδυασμό με μία παλιότερη δουλειά της West Wing Studios, που εδρεύει στη Φλόριντα των ΗΠΑ, ήρθε σε επικοινωνία με την ελληνική εταιρεία Καραγιάννης – Καρατζόπουλος, ώστε να σταλεί κόπια της ταινίας εκεί και να χρωματιστεί πλήρως. Το 2015-2016 και έκανε επίσημη πρεμιέρα στον πολυκινηματογράφο “The Mall” της “Village”, στις 1 Μαρτίου 2016.

-Η ταινία κέρδισε το “Βραβείο Σκηνοθεσίας” στο “Φεστιβάλ Σικάγου 1965” και συμμετείχε στο “Φεστιβάλ Βερολίνου 1965”.
-Η ταινία, “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” κυκλοφόρησε και σε DVD στις 3 Ιουλίου 2007.

Περίληψη της ταινίας,”Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”

Ο Αντώνης Κοκοβίκος, διευθυντικό στέλεχος κάποιου υπουργείου, ζούσε επί δέκα και πλέον χρόνια με μια φτωχή και αγράμματη γυναίκα, την Ελένη. Αυταρχικός και σατράπης καθώς ήταν, της συμπεριφερόταν σαν να είναι σκλάβα, αποφεύγοντας να τη γνωρίσει ακόμα και στους φίλους του. Εκείνη υπέμενε αγόγγυστα τα πάνδεινα, φροντίζοντας, αγαπώντας και υπακούοντας τον Αντωνάκη της. Στην κηδεία κάποιου φίλου του, ο Αντώνης υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να συστήσει την Ελένη στους φίλους του. Οι σύζυγοι των τελευταίων εκτιμούν αμέσως τα προσόντα της Ελένης.

Όλοι τώρα πιέζουν τον Αντώνη να παντρευτεί το χρυσό κορίτσι, πράγμα που γίνεται. Αμέσως μετά το γάμο, ο Αντώνης διαπιστώνει ότι τώρα η Ελένη έχει απαιτήσεις. Δεν είναι πια αυτή που ήταν, πράγμα που τον εξοργίζει πολύ και τον κάνει να επιθυμεί τη διάλυση του γάμου. Η Ελένη ζητάει μεν διαζύγιο αλλά αρνείται να δεχτεί την πλουσιοπάροχη διατροφή που της επιδικάζουν τα δικαστήρια. Μετά από αρκετά χρόνια, οι δύο πρώην σύζυγοι ξανασυναντιούνται στο παλιό τους σπίτι, το οποίο τώρα κατεδαφίζεται προκειμένου να δοθεί αντιπαροχή για ανέγερση πολυκατοικίας. Οι αναμνήσεις τούς κατακλύζουν αναπάντεχα κι αποφασίζουν να δώσουν στη σχέση τους μια δεύτερη ευκαιρία.

Λίντα Άλμα 1926-1999

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

17/09/2020

Η Λίντα Άλμα, με πραγματικό όνομα Ελένη Μαλιούφα, ήταν μια από τις καλύτερες χορεύτριες που πέρασαν από την Ελλάδα στο μουσικό θέατρο, η οποία έζησε έναν μεγάλο έρωτα με τον Μάνο Κατράκη.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Ο πατέρας της πέθανε όταν ήταν μωρό κι έτσι τα οικογενειακά χρέη ανέλαβε πλήρως η μητέρα της, φροντίζοντας για τις δύο κόρες της.
Και οι δύο στράφηκαν, παραδόξως, από νωρίς σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Η νεαρή Ελένη επέλεξε το χορό, φροντίζοντας να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή κλασικού χορού Μαριάνοβ. Η αδελφή της Ιώ, επέλεξε αντίστοιχα την υποκριτική, αρχίζοντας την καριέρα της από τη Μάντρα του Αττίκ ως Κίττυ Αλμα, αφού αυτό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο θέλησε να της δώσει ο ίδιος ο Αττίκ.

Η πορεία της Κίττυ στο θέατρο θα τελείωνε για οικογενειακούς λόγους νωρίς, το ψευδώνυμο όμως θα το «δανειζόταν» η Ελένη, ακολουθώντας το δικό της καλλιτεχνικό δρόμο ως Λίντα Αλμα.

Η καριέρα της στον χορό ξεκίνησε σε ηλικία σε ηλικία 16 ετών, όταν ο Απόλλων Γαβριηλίδης την είδε να χορεύει στη σχολή της και της πρότεινε να πάρει μέρος στο βαριετέ του Ορέστη Λάσκου που παρουσίαζε στο «Αλκαζάρ» που ανήκε στον πατέρα του Φίνου. Εκείνος ήταν που την είχε ανακαλύψει βλέποντάς την να χορεύει στη σχολή Μαριάνοβ.

Τότε, γνωρίστηκε με τον χορογράφο Γιάννη Φλερύ, ο οποίος της πρότεινε να γίνει παρτενέρ του. Ήταν η στιγμή που η καριέρα της απογειώθηκε και πήρε μέρος σε μεγάλες θεατρικές παραγωγές. Η συνεργασία τους κράτησε 28 χρόνια και μαζί χόρεψαν σε όλο τον κόσμο, χαρίζοντας στο κοινό σπουδαίες χορογραφίες. Γνωστός χορογράφος και χορευτής εκείνος αποτελούσε καλλιτεχνικό ντουέτο με την Μπέλα Σμάρω. Η τελευταία είχε κάποιο ατύχημα κι έτσι ο Φλερύ άρχισε να ψάχνει για αντικαταστάτρια.

«Ο Μίμης Κοκκίνης, ο κωμικός», διηγείτο η ίδια η Αλμα στον Δημήτρη Γκιώνη για τη γνωριμία της με τον Φλερύ, «είχε έρθει ένα βράδυ στο βαριετέ “Παναθήναια” όπου χόρευα. Εκανα ένα ντουέτο με την αδελφή μου. Του άρεσα και είπε στον Γιάννη να έρθει να με δει. Ηρθε κι από τότε δεν χωρίσαμε για 28 ολόκληρα χρόνια».

Μαζί θα τους έβλεπε και η Εντίθ Πιαφ που είχε έρθει στην Ελλάδα το 1946 για να εμφανιστεί 15 ημέρες στο κέντρο «Μαϊάμι», όπου χόρευε και το ντουέτο Φλερύ-Αλμα. Η Πιαφ τους είδε, ενθουσιάστηκε και τους προσκάλεσε να την ακολουθήσουν σε μία μεγάλη τουρνέ. Τον ίδιο χρόνο, πράγματι, το χορευτικό ζεύγος έκανε το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο στο θέατρο «Ετουάλ» του Παρισιού, κοντά στην Πιαφ. Ακολούθησαν 5 υπέροχα χρόνια περιοδειών σε όλα τα μέρη του κόσμου. Σ’ αυτά τα 5 δημιουργικότερα χρόνια της ζωής της η Αλμα και ο Φλερύ γνωρίστηκαν και συνεργάστηκαν και με τον Αζναβούρ, τον Ιβ Μοντάν, τον Ζακ Μπρελ, τον Μπουρβίλ και τον Αμερικανό τηλεοπτικό αστέρα Εντ Σάλιβαν.

Το 1952 το καλλιτεχνικό ζεύγος επιστρέφει στην Ελλάδα και συνεχίζει τις εμφανίσεις του σε όλα τα μεγάλα μουσικά θέατρα στην Αθήνα και την επαρχία. Παράλληλα εμφανίζονται και σε ταινίες, όπως «Χαρούμενο Ξεκίνημα», «Στουρνάρα 288», «Πώς περνούν οι παντρεμένοι», «Δυο χιλιάδες ναύτες κι ένα κορίτσι» κ.ά.

“Ήταν ένα μπιμπελό που προκαλούσε θαυμασμό” είχε πει για εκείνη ο Γιάννης Φλερύ.

Αν η γνωριμία της με τον Φλερύ και αυτή με την Πιαφ ήταν οι δύο μεγαλύτεροι καλλιτεχνικοί σταθμοί στην καριέρα της, η γνωριμία της το 1955 με τον Μάνο Κατράκη ήταν ασφαλώς ο μεγαλύτερος σταθμός της προσωπικής της ζωής.

Γι’ αυτή την γνωριμία η ίδια είχε διηγηθεί στον Δημήτρη Γκιώνη.
«Τον γνώρισα όταν ίδρυε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο, στο Πεδίο του Αρεως. Τον γνώρισα βλέποντας μια παράστασή του. Δεν τον είχα ξαναδεί στο θέατρο. Επαιζε στο Θέατρο Αθηνών το “Τέλος του ταξιδιού” του Σέριφ, μαζί με τον Κωνσταντάρα, που τον ήξερα πολύ καλά. “Ελα να δεις αυτή την παράσταση”, μου είπε. Εκεί τον πρωτοείδα. Μ’ εντυπωσίασε πολύ και σαν ηθοποιός και σαν παρουσία και θέλησα να τον γνωρίσω από κοντά. Με τα πρώτα λόγια που μου είπε, σαν να χτύπησε η καρδιά μου. Ηταν κάτι καινούργιο για μένα – κι ας είχα γνωρίσει με την Πιαφ τόσους μεγάλους. Ετσι αρχίσαμε…».

Ετσι άρχισε μια ιστορία που κράτησε 30 ολόκληρα χρόνια, με σκαμπανεβάσματα αλλά και με μεγάλη αγάπη και από τις δύο πλευρές, αγάπη που επισφραγίστηκε με το γάμο τους το 1979.

«Εγώ από τη στιγμή που γνώρισα τον Μάνο», θυμόταν η ίδια στη συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» το 1985, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Κατράκη, «άρχισα να καταλαβαίνω διαφορετικά τη ζωή. Ως τότε μπορώ να πω ότι ήμουν ένα παιδί. Είχα βέβαια αγωνιστεί πολύ, είχα μάθει πολλά, αλλά όχι στο επίπεδο που με έμαθε ο Μάνος: να υπερασπίζομαι τη ζωή μου και τη δουλειά μου, αυτά που κάνω να έχουν κάποιο σκοπό. Το χρέος που είχα απέναντι στον εαυτό μου και στη δουλειά μου, αυτός μου τα ‘μαθε».

Ο Κατράκης την αγαπούσε κι έλεγε για εκείνη ότι ήταν ένα πλάσμα άλλου κόσμου. Συγκεκριμένα είχε πει στον Αλέξη Κομνηνό που είχε γράψει τη βιογραφία του: «Η Λίντα αντικατέστησε ό,τι είναι δυνατόν να υπάρξει αγαπημένο σ’ έναν άνθρωπο. Μάνα. Πατέρα. Ερωμένη. Σύζυγο. Φιλενάδα. Θύμα. Τι να σου πω. Υπηρέτη. Αφέντη. Τι να σου πω. Δηλαδή δε νομίζω ότι βρίσκονται εύκολα τέτοιοι άνθρωποι. Είναι ένα πλάσμα άλλου κόσμου! Εγώ της έδωσα μάλλον πίκρες. Όμως την λατρεύω. Και τελικα πέρα από τη Λίντα δεν υπάρχει τίποτα άλλο πια. Ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει. Κι αυτό από τον πρώτο καιρό που την γνώρισα».

Ισως γιατί, όπως η ίδια εξηγούσε αργότερα, «πίστευε ότι εγώ θα μπορούσα να κάνω μια καλύτερη ζωή. Γιατί μαζί του στερήθηκα πολλά πράγματα κι αυτό τον ενοχλούσε. Πίστευε ότι θα μπορούσα να έχω μια καλύτερη καριέρα. Πίστευε πολύ σε μένα, σαν χορεύτρια…».

Η Άλμα θα ταυτιζόταν μαζί του και θα έφτανε η στιγμή που θα συμμεριζόταν και τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις, για τις οποίες, όπως είναι γνωστό, ο Κατράκης είχε «ταλαιπωρηθεί» ιδιαίτερα. «Συμμεριζόμουν ό,τι κι αν έκανε, γιατί ήξερα ότι δεν το έκανε από υστεροβουλία. Ηταν ένας ιδεολόγος…», έλεγε εκείνη για το σύντροφό της.

Το 1979 ο Κατράκης οργάνωσε μυστικά τον γάμο τους και το ζευγάρι παντρεύτηκε μετά από 25 χρόνια σχέσης.

Η Λίντα Άλμα διατηρούσε στενή φιλία με τη Ρένα Βλαχοπούλου, η οποία την αποκαλούσε αδελφή της. Την είχε γνωρίσει το 1945 στο θέατρο Ακροπόλ και συνεργάστηκε μαζί της επί σειρά ετών.

Με προσωπικό κόπο η ίδια μετά το θάνατό του οργάνωσε το αρχείο του. Μία από τις τελευταίες της έγνοιες ήταν μάλιστα η αξιοποίηση όλου αυτού του θεατρικού υλικού που άφησε ο Μάνος Κατράκης (σκηνικά, κοστούμια, αφίσες, μαγνητοταινίες κι άλλα αντικείμενα από τις θεατρικές του παραστάσεις). Κοντά της μέχρι το τέλος η αδερφή της, Ιώ Θεοφίλου και ο ανιψιός της Δημήτρης Θεοφίλου, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Στάδιον», όπου και έμενε η Λίντα Αλμα.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών στις 2 Αυγούστου 1999 μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Κηδεύτηκε στον ίδιο τάφο με τον Κατράκη, στο Α΄ Νεκροταφείο.

Φιλμογραφία

Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)
Δράκουλας και σία (1959)
Διακοπές στην Κωλοπετινίτσα (1959)
Καλημέρα Αθήνα (1960)
2000 ναύτες κι ένα κορίτσι (1960)
Γάμος αλά ελληνικά (1964)
Έξω φτώχεια και καλή καρδιά (1964)
Θα ζήσω για σένα (1965)

Ηλέκτρα 1962-1963

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

16/09/2020

Η Ηλέκτρα είναι μία από τις γνωστότερες παραγωγές της Φίνος Φιλμ” href=”https://ellinikoskinimatografos.gr/tag/finos-film/” target=”_blank” rel=”noopener noreferrer”>Φίνος Φιλμ” href=”https://ellinikoskinimatografos.gr/tag/finos-film/” target=”_blank” rel=”noopener noreferrer”>Φίνος Φιλμ σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Γυρίστηκε το 1962 και βασίστηκε στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη.

-Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1962-1963 και έκοψε 76.846 εισιτήρια. Ήρθε στην 6η θέση σε 82 ταινίες.

-Κέρδισε 3 βραβεία στο “Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1962″ (“Καλύτερης Ταινίας”, “Σκηνοθεσίας”, “Α’ Γυναικείου Ρόλου”).

Ηλέκτρα 1962-1963 — Σκηνή από την ταινία, “Ηλέκτρα”.

-Υπήρξε υποψήφια για “Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας” το 1962, ενώ κέρδισε το “Βραβείο Καλύτερης Κινηματογραφικής Μεταφοράς” στο “Φεστιβάλ Καννών”.

-“Αργυρή Δάφνη” στο “Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου 1963”.

-“Ειδικό Βραβείο Σκηνοθεσίας” στο “Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ακαπούλκο 1962”.

-Δύο βραβεία στο “Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αμβέρσας 1964” (“Κριτικής Επιτροπής” & “Κινηματογραφικού Τύπου”).

Συνολικά κέρδισε περισσότερες από 24 τιμητικές διακρίσεις και βραβεία. Πρόκειται για την πιο άρτια και υποδειγματική μεταφορά αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στον κινηματογράφο.

-Η μουσική επένδυση της ταινίας έγινε από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν δουλειά του Σπύρου Βασιλείου.

Περίληψη της ταινίας, “Ηλέκτρα”

Ο Αγαμέμνων επιστρέφει θριαμβευτής απ’ τον πόλεμο της Τροίας, αλλά δολοφονείται από την άπιστη και δόλια γυναίκα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Ο γιος του Ορέστης φυγαδεύεται από τον παιδαγωγό του, αλλά η κόρη του Ηλέκτρα παραμένει στις Μυκήνες και βλέπει τον Αίγισθο να παντρεύεται τη μητέρα της.

Με τον καιρό φουντώνει μέσα της το μίσος και ζητά εκδίκηση. Αναγκάζεται όμως να παντρευτεί, με λευκό γάμο, έναν απλό χωρικό και πηγαίνει να ζήσει στο καλύβι του, μέχρι που επιστρέφει ο Ορέστης μαζί με τον φίλο του Πυλάδη. Τα δύο αδέλφια σχεδιάζουν μαζί τη δολοφονία του Αίγισθου, κι ο Ορέστης τον σκοτώνει κατά τη διάρκεια μιας γιορτής.

Η Ηλέκτρα του υπενθυμίζει ότι πρέπει να τιμωρηθεί και η Κλυταιμνήστρα και ο Ορέστης, αν και απρόθυμος, την σκοτώνει. Οι Μυκηναίοι, τρομοκρατημένοι από το άγριο έγκλημα, εξορίζουν απ’ το Άργος τα δύο αδέλφια.

Κριτικές

Οι κριτικές της ταινίας υπήρξαν ενθουσιώδεις και με θετικά σχόλια αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο έργο του Μιχάλη Κακογιάννη.

NY Times & Le Monde εκθιάζουν την Ηλέκτρα.
Οι «New York Times», που θεωρούν την «Ηλέκτρα» «εκθαμβωτική εκμετάλλευση του κινηματογραφικού μέσου που μετουσιώνει το χρυσάφι της προφορικής ποίησης σε μια άλλη μορφή τέχνης». Για τη «Le Monde» το συνολικό έργο «ήταν ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, μια ταινία συγκλονιστική, που βγάζει από τον καθένα μας ό,τι καλύτερο έχει μέσα του».

Το κορυφαίο επίτευγμα του ελληνικού κινηματογράφου.
Γιάννης Σολδάτος, Ενας αιώνας ελληνικός κινηματογράφος, Ά τόμος, Σελ. 255, 2000
“Χωρίς δυσκολία και χωρίς δισταγμό, η ταινία τούτη μπορεί να λογαριαστεί σαν το κορυφαίο – για την ώρα – επίτευγμα του πολυταλαίπωρου κινηματογράφου μας.” – Μάριος Πλωρίτης.

“Η ταινία ασφαλώς η πιο σημαντική της ιστορίας της ελληνικής κινηματογραφίας, άρπαξε το κοινόν από τα σπλάχνα από την πρώτη εικόνα και το εκράτησε με κομμένη την ανάσα ως την τελευταία.” – Κώστας Σταματίου.

“Όπως οι ψυχές στον ομηρικό Άδη, έτσι και τα έργα ενός μικρού πολιτισμού δεν μας μιλούν παρά αν τους δώσουμε να πιούνε αίμα – το δικό μας αίμα. Αυτό πιστεύω είναι το θεμέλιο του επιτεύγματος του Μιχ. Κακογιάννη και της Ειρήνης Παππά, στην απίστευτη κινηματογραφική νεκρανάσταση της Ηλέκτρας του Ευριπίδου”. – Γ.Π. Σαββίδης.

Μια ταινία καθαρό χρυσάφι.
Κ. Σταματίου, Εφημερίδα
Η Ηλέκτρα, οργανική εναρμόνισις της τραγικής συλλήψεως του Ευριπίδη με το αμετάλλακτο ελληνικό τοπίο και την γλώσσα του κινηματογράφου, με ιδανική ερμηνεύτρια την πιο ώριμη από ποτέ Ειρήνη Παππά και βασικό συντελεστή τον Μίκη Θεοδωράκη, δεν είναι μόνο ένα τεράστιο κινηματογραφικό επίτευγμα. Είναι ένας σταθμός ελληνικής πολιτιστική ενότητος, μια πνευματική γέφυρα ανάμεσα στον αρχαίο και τον σύγχρονο κόσμο.

Γενική, ομόφωνη ήταν χθες η γνώμη: Η «Ηλέκτρα» είναι άλλο πράγμα, μία ταινία που δεν μπορεί με κανένα τρόπο να συγκριθή με τις άλλες που συνθέτουν το πρόγραμμα του Φεστιβάλ. Είναι το καθαρό χρυσάφι και οι άλλες είναι κοινά μέταλλα, ωρισμένες από τα πολύ ευτελή. Με δυο λόγια: Η «Ηλέκτρα» είναι το αριστούργημα του Κακογιάννη και γενικά το αριστούργημα της ελληνικής κινηματογραφίας.

Συνοικία το όνειρο 1961-1962

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

15/09/2020

Η ταινία, “Συνοικία το Όνειρο” προβλήθηκε τη σαιζόν 1961-1962 και έκοψε 74.427 εισιτήρια. Ήρθε στην 4η θέση σε 68 ταινίες.

-Η ταινία αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με την εξουσία της εποχής τόσο κατά τα γυρίσματα όσο και όταν άρχισε να προβάλλεται. Αρχικά απαγορεύθηκε η προβολή της από την Υπηρεσιακή κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δόβα καθώς εκείνα τα χρόνια η κυβέρνηση Καραμανλή προσπαθούσε να ανορθώσει την ελληνική οικονομία και να κάνει ελκυστική τη χώρα στους ξένους τουρίστες και επενδυτές και η ταινία εμπόδιζε το έργο της, καθώς οι σκηνές φτώχειας και εξαθλίωσης που περιείχε κινδύνευαν να τους αποθαρρύνουν.

Ύστερα όμως από διαμαρτυρίες του τύπου επιτράπηκε η προβολή μιας λογοκριμένης εκδοχής της και μόνο στα αστικά κέντρα. Λόγω των υψηλών χρεών του Αλέκου Αλεξανδράκη, πούλησε τα δικαιώματα της ταινίας, “Συνοικία το όνειρο” στους αδελφούς Κουρουνιώτη.

-Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ και στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο το 1996, ο Αλεξανδράκης δήλωσε: “Την πλήρωσα πάρα πολύ οικονομικά αυτή την ταινία… Ό,τι είχα μαζέψει από τις ταινίες που έκανα τα ‘βαλα για να κάνω αυτή την ταινία, γιατί ήθελα να πω αυτά τα πράγματα. Τελικά έγινε αυτή η ταινία, και ύστερα από καιρό που δεν την επιτρέπανε να παιχτεί την επιτρέψανε πετσοκομμένη”.

-Η ταινία απέσπασε το Βραβείο φωτογραφίας και το βραβείο Β’ ανδρικού ρόλου στo Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ερμηνεύει το τραγούδι “Βρέχει στη Φτωχογειτονιά”. Το τραγούδι έγραψε ιστορία όπως και η ίδια η ταινία άλλωστε.

-Η επιλογή της γειτονιάς μόνο τυχαία δεν ήταν. Τη δεκαετία του ’60 αποτελούσε μια φτωχογειτονιά με παράγκες της οποίας οι κάτοικοι ήταν άνθρωποι του μεροκάματου αλλά και πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου, η ταινία, ““Συνοικία το όνειρο“” αναδείκνυε τα προβλήματα, τη φτώχεια και της κακουχίες σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε να ορθοποδήσει.

Και γι’ αυτό το λόγο λογοκρίθηκε έντονα. Σε σημείο που ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφτασε σε σημείο να αποκηρύξει το ίδιο του το δημιούργημα όταν ήρθε η ώρα να βγει στους κινηματογράφους. Πολλές σκηνές εξάλλου κόπηκαν χωρίς να αποτυπώνεται όλο αυτό που είχε στο μυαλό του ο δημιουργός.

Τα Ατταλιώτικα ή Πέτρινα ή αλλιώς η Συνοικία το Όνειρο βρίσκεται ουσιαστικά σήμερα στην περιοχή των Άνω Πετραλώνων. Σίγουρα έχει αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του ’60 οπότε και γυρίστηκε η ταινία, ““Συνοικία το όνειρο””. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στη σημερινή οδό Υπερίωνος. Κάποτε η συνοικία ήταν λατομείο. Όταν έκλεισε εγκαταστάθηκαν εκεί περισσότερες από 800 οικογένειες προσφύγων από την Αττάλεια και την Αλάια της Μικράς Ασίας.

Οι πάμπτωχοι πρόσφυγες μετέτρεψαν το κοίλωμα του βράχου σε έναν πρόχειρο οικισμό με ό,τι υλικό υπήρχε διαθέσιμο. Αυτή τη τότε παραγκούπολη είναι σήμερα μια περιοχή με την αύρα της παλιάς Αθηναϊκής γειτονιάς και μικρές λεπτομέρειες που θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Περπατώντας σήμερα στα Πετράλωνα, υπάρχουν αρκετά κτήρια που σε ταξιδεύουν νοητά σε διαφορετικές στιγμές στην ιστορία της συνοικίας, από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι το σήμερα.

Περίληψη της ταινίας, “Συνοικία το όνειρο”

Μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, ο Ασύρματος, είναι το κέντρο του κόσμου για τους ανθρώπους που ζουν εκεί, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν απ’τη φτώχεια και την ανέχεια. Ένας άρτι αποφυλακισμένος νέος, ο Ρίκος (Αλέκος Αλεξανδράκης), προσπαθεί να βγάλει χρήματα, την ίδια στιγμή που η αγαπημένη του (Αλίκη Γεωργούλη) βλέπει άλλους άνδρες, και ο αδερφός της (Μάνος Κατράκης) προσπαθεί να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας.

Ο Ρίκος θα σκαρφιστεί μια δουλειά αλλά θα ξοδέψει τα συγκεντρωμένα χρήματα. Ένας από τους «συνεταίρους» του (Αλέκος Πέτσος) θα αυτοκτονήσει. Ο Ρίκος, η αγαπημένη του και ο αδερφός της, ηττημένοι και απογοητευμένοι εξαιτίας των προσδοκιών που δεν ευοδώθηκαν ποτέ, θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με την ωμή πραγματικότητα.

Συνοικία το όνειρο

Μαρίνος Κοντάρας 1948-1949

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

13/09/2020

Η ταινία, “Μαρίνος Κοντάρας ” προβλήθηκε στο “Knokke-Le-Zoute International Film & Art Festival” του Βελγίου, τον Ιούνιο του 1949.

-Ο Μαρίνος Κονταράς ή (Ο Κουρσάρος του Αιγαίου) είναι μία ελληνική κινηματογραφική ταινία του 1948, σε παραγωγή Νόβακ Φιλμ και σε σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλλα. Το σενάριο της ταινίας διασκευάστηκε από τον Γιώργο Τζαβέλλα.

-Είναι η πρώτη ελληνική ταινία που συμμετείχε επίσημα σε διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου.
-Πρόκειται για διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Αργύρη Εφταλιώτη.

-Το όνομα έγινε γνωστό χάρη στο αληθινό περιστατικό στο Μακρονήσι όπου ο Μάνος δε λύγισε στα απάνθρωπα βασανιστήρια των Α/Μιτών να κάμψουν την ψυχή του και το φρόνημά του αλλά όρθιος και χαμογελαστός στην πρόκληση «Τι μας παριστάνεις, Κατράκη, τον Μαρίνο Κοντάρα; απάντησε. Όχι! Δεν παριστάνω τον Μαρίνο Κοντάρα. Απλώς, παριστάνω τον άνθρωπο (κατά μια άλλη εκδοχή είπε «παριστάνω το Μάνο Κατράκη»)

Και έτσι συνέχισε τη ζωή του, στα «εύκολα» (που σχεδόν ποτέ δεν υπήρξαν γι αυτόν) και κυρίως στα ΔΥΣΚΟΛΑ – ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΣΕ! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΕΓΡΑΨΕ.Και έτσι συνέχισε τη ζωή του, στα «εύκολα» (που σχεδόν ποτέ δεν υπήρξαν γι αυτόν) και κυρίως στα ΔΥΣΚΟΛΑ – ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΣΕ! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΕΓΡΑΨΕ.

Περίληψη της ταινίας, “Μαρίνος Κοντάρας”

Ο Μαρίνος Κοντάρας (Μάνος Κατράκης), κουρσάρος στο Αιγαίο, ερωτεύεται και κλέβει την όμορφη Λεμονή (Μπίλλυ Κωνσταντοπούλου). Για να γίνει δική του, η κοπέλα τού ζητά να ορκιστεί πως θα αφήσει τη ζωή του πειρατή. Εκείνος δέχεται και συμφιλιώνεται με τους διώκτες του, ένας εκ των οποίων είναι και ο αδερφός της Λεμονής (Βασίλης Διαμαντόπουλος).

Καλώς ήλθε το δολλάριο 1967-1968

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

13/09/2020

Η ταινία, “Καλώς ήλθε το δολλάριο” προβλήθηκε τη σαιζόν 1967-1968 και έκοψε 164.239 εισιτήρια. Ήρθε στην 39η θέση σε 99 ταινίες.

-Το Καλώς ήλθε το δολλάριο είναι ελληνική κωμική ταινία, του 1967 σε παραγωγή Ανζερβός και Orwo Hellas.
-Είναι, επίσης, η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία, με επεξεργασία εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα.

-Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου “Ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος” των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου.
-Το κόστος της ταινίας ανήλθε στα 5.000.000 δραχμές και λόγω του υψηλού της κόστους, παρέσυρε στην καταστροφή την παραγωγό εταιρία.

-Η ταινία κυκλοφόρησε και με τη μορφή DVD στις 30 Ιανουαρίου του 2003.
-Η ταινία, “Καλώς ήλθε το δολλάριο” συμμετείχε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1967.

Περίληψη της ταινίας, “Καλώς ήλθε το δολλάριο”

Με αφορμή την άφιξη του 6ου Αμερικανικού Στόλου στο λιμάνι του Πειραιά, ο ντροπαλός και αξιοπρεπής λογιστής και καθηγητής Αγγλικών, Φίλιππος Αγγελούτσος (Γιώργος Κωνσταντίνου) θα αναγκαστεί, προκειμένου να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημά του, να δεχτεί την πρόταση της “μαντάμ” Φούλης (Άννα Καλουτά) να παραδώσει μαθήματα Αγγλικών στα κορίτσια του μπαρ Blue Black της Τρούμπας που διευθύνει.
Ο Φίλιππος, ευυπόληπτος υπάλληλος αλλά με μεγάλη ανάγκη των χρημάτων δέχεται.
Όταν έρχεται επιτέλους ο στόλος, ο Σταύρος (Νίκος Φέρμας), ιδιοκτήτης του μπαρ, αντιμετωπίζει πρόβλημα στην προσέλκυση των ναυτών στο μαγαζί και απευθύνεται και πάλι στο Φίλιππο για βοήθεια.

Μην είδατε τον Παναή 1962-1963

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

10/09/2020

Η ταινία, “Μην είδατε τον Παναή” προβλήθηκε τη σαιζόν 1962-1963 και έκοψε 24.655 εισιτήρια. Ήρθε στην 29η θέση σε 82 ταινίες.

Ποιος πραγματικά ήταν ο “μη τον είδατε τον Παναή”.
Ο Παναής… δεν υπάρχει! Πολλές δεκαετίες πριν την καθιέρωση από τη νεολαία της συγκεκριμένης έκφρασης, ένας νεαρός γόης από τα Μέγαρα είχε φροντίσει ώστε να την κάνει πραγματικότητα. Και μεταφορικά και… κυριολεκτικά.

Εμφανιζόταν από το πουθενά. Πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, έταζε έρωτες και γάμους, άδειαζε πορτοφόλια και κομποδέματα και στη συνέχεια εξαφανιζόταν από προσώπου γης. Μεγάλο ταλέντο στην απατεωνιά ο Παναής, μια μικρή γεύση της δράσης του οποίου «πήρε» η Ελλάδα με τη γνωστή ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο αξεπέραστος Θανάσης Βέγγος.

Κι αν για κάποιους αυτά που έκανε ο Βέγγος στη ταινία δεν… γίνονταν ούτε στο κινηματογράφο, τότε καλά θα κάνουν να αναθεωρήσουν γιατί ο πραγματικός Παναής ήταν απείρως πιο δαιμόνιος και… λαμόγιο.

Έδρασε στα χωριά γύρω από την Αθήνα την δεκαετία του 1940 και ανάγκασε τον θυμόσοφο λαό να δημιουργήσει μια έκφραση για να περιγράφει στο εξής όλους τους… «Παναήδες» που έχουν αναγάγει την απατεωνιά σε επιστήμη!

Περίληψη της ταινίας, “Μην είδατε τον Παναή”

Ο Παναής (Θανάσης Βέγγος), ακολουθεί τον φίλο του Φάνη (Ανδρέας Μπάρκουλης) στη Χαλκίδα. Θέλουν να αποφύγουν τον αδελφό μιας ερωμένης του Φάνη. Και εκεί όμως θα τους βρουν και θα τους κυνηγήσουν οι γυναίκες. Τελικά, ο Φάνης θα ερωτευτεί και θα παντρευτεί μια κοπέλα που θα γνωρίσει τυχαία. Ο Παναής, όμως, που παντρεύεται τη θεία της, θα εξαφανιστεί την πρώτη νύχτα του γάμου του.

Οι δοσατζήδες 1958-1959

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

09/09/2020

Η ταινία, “Οι δοσατζήδες” προβλήθηκε τη σαιζόν 1958-1959 και έκοψε 16.465 εισιτήρια. Ήρθε στην 24η θέση σε 51 ταινίες.

-Η ταινία -μια κωμωδία με νεορεαλιστικά στοιχεία- επανακυκλοφόρησε με τον τίτλο “Οι Δοσατζήδες”, από την εταιρία “Αθήνα Φιλμ” του Θανάση Σύλια, σχεδόν μια δεκαετία μετά την αρχική της κυκλοφορία, όταν ο Βέγγος είχε γίνει πια πρώτο όνομα. Εξ ου και η επαναδιάταξη της σειράς των ονομάτων στο ζενερίκ, που επέτρεπε το πλασάρισμά της ως μια ταινία, “Του δοσατζή του γέλιου, Θανάση Βέγγου!”. Σήμερα προβάλλεται στην τηλεόραση και με τον τίτλο, “Θα Γυρίσει Κι Ο Τροχός”.

-Η ταινία, “Οι Δοσατζήδες” αυτή αποτέλεσε την πρώτη συνεργασία του Θανάση Βέγγου με τον Νίκο Σταυρίδη σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ η δεύτερη τους συνεργασία θα γίνει τρία χρόνια αργότερα, το 1962, στην κωμωδία, “Ευτυχώς Τρελλάθηκα” σε σκηνοθεσία του Κώστα Ανδρίτσου. Συνολικά οι δυο ηθοποιοί εχουν συνεργαστεί κινηματογραφικά σε 6 ταινίες με πρωταγωνιστικό η υποστηρικτικό ρόλο ο καθένας τους.

Περίληψη της ταινίας, “Οι δοσατζήδες”

Ο Γρηγόρης Πασπάτης (Νίκος Σταυρίδης) και ο Θωμάς Καλαφάτης (Θανάσης Βέγγος) είναι δυο στενοί φίλοι, και αποφασίζουν ν’ ανοίξουν δική τους επιχείρηση. Αγοράζουν εμπόρευμα από τον κύριο Γιώργο (Κούλης Στολίγκας) και με την τρίκυκλη μοτοσικλέτα που την διαμορφώνουν σε κινητό πολυκατάστημα γυρίζουν την Αθήνα, πουλώντας με δόσεις σε όλους τους πελάτες τους.

Αφού έχουν σχεδόν ξεπουλήσει όλο το εμπορευμά τους, διαπιστώνουν ότι δεν έχουν ούτε μια δραχμή στη τσέπη τους. Έτσι αποφασίζουν ν’ αρχίσουν να πάνε στους πελάτες τους και να μαζέψουν τα χρωστούμενα. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιμένουν, αφού κανείς από αυτούς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει, λεγόντας στον Πασπάτη και τον Καλαφάτη διάφορες δικαιολογίες. Τότε οι δυο φίλοι αποφασίζουν να οργάνωθουν καλύτερα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.

Ατάκα ταινίας
Καλαφάτης: Λοιπόν, πέρνουμε μια μοτοσυκλέτα με τρεις ρόδες.
Πασπάτης: Την πήραμε…
Καλαφάτης: Της βάζουμε ένα κουβούκλιο.
Πασπάτης: Της το βάλαμε…
Καλαφάτης: Της ρίχνουμε μέσα μερικά εμπορεύματα.
Πασπάτης: Της τα ρίξαμε.
Καλαφάτης: Και ξεκινάμε να πουλάμε με δόσεις…
Πασπάτης: Ξεκινήσαμε…
Καλαφάτης: Ξέρεις τι γίνεται;
Πασπάτης: Πού θες να ξέρω; Καφετζού είμαι;
Καλαφάτης: Πολλά λεφτά! Δουλειές με φούντες που λένε!
Πασπάτης: Οπωσδήποτε οι δουλειές μας θα είναι με φούντες, γιατί τα φέσια που θα μας φορέσουνε με φούντες θα είναι.

Έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Βενιέρης

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

07/09/2020

Έφυγε από τη ζωή σήμερα 07/09/2020 ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης, Μάνος Βενιέρης.
Γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά. Σπούδασε στις Δραματικές Σχολές του “Ωδείου Αθηνών” και του “Πειραϊκού Συνδέσμου”.

Δίδάσκε στη “Δραματική Σχολή της Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα”, Ιστορία Θεάτρου, Δραματολογία και Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Είχε γράψει πολλά θεατρικά έργα για παιδιά που παίχτηκαν στο θέατρο και στο κρατικό ραδιόφωνο.

Βραβεύτηκε το 1983 στον “Κρατικό Διαγωνισμό Θεάτρου” του Υπουργείου Πολιτισμού, για το θεατρικό έργο “Σκέπασε Μάνα Σκέπασε”.

Το έργο έχει τυπωθεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις “Δωδώνη”.
Ακόμη, βράβευση και έκδοση του θεατρικού μονόπρακτου “Οι Παλιατσούρες”, από τις εκδόσεις “Κάλβος”, το 1970.

Συνεργάστηκε ως ηθοποιός και συγγραφέας με την Τζένη Καρέζη, Κώστα Καζάκο, Σταύρο Παράβα, Τόλη Βοσκόπουλο, Ζωή Λάσκαρη, Νίκο Ξανθόπουλο κ.α.

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Μαρία Μπονίκου. Έμενε μόνιμα στην Αίγινα.

Τη τραγική είδηση την έκανε γνωστή η σελίδα, ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ .

Έφυγε από τη ζωή η Κία Μπόζου

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

07/09/2020

Κία Μπόζου

Έφυγε από τη ζωή η Κία Μπόζου σήμερα, τα ξημερώματα 07/09/2020 η ηθοποιός – τραγουδίστρια του μουσικού θεάτρου και του κινηματογράφου.

Γεννημένη το 1935 στην Ελευθερούπολη Καβάλας, σπούδασε στη Δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη απ’ όπου αποφοίτησε το 1961. Έκανε το ντεμπούτο της την ίδια χρονιά στο θέατρο, με το θίασο τραγωδίας του Κωστή Λειβαδέα. Εργάστηκε επί ένα χρόνο στη πρόζα και από το 1963 βγήκε στην επιθεώρηση. Εμφανίστηκε στα θέατρα Ακροπόλ, Κήπου, Περοκέ, Καλουτά, Άλφα, Βέμπο, Μετροπόλιταν κ.α. Μαθήτρια ακόμη της δραματικής σχολής συμμετείχε σε ταινίες.

Είχε συμμετέχει σε πάνω απο 50 ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου και 4 από αυτές ήταν της Φίνος Φιλμ, Αστέρω (1959), Το Κλωτσοσκούφι (1960), Γοργόνες Και Μάγκες (1968), Γυμνοί Στο Δρόμο (1969).

Ήταν παντρεμένη με τον επιχειρηματία νυχτερινών κέντρων Λάκη Αγραπίδη που απεβίωσε το 2016. Από το γάμο της, είχε έναν γιο ο οποίος είναι γιατρός.

Τη τραγική είδηση μας την έκανε γνωστή η ανιψιά της, Μαρία Κατακαλίδου.

Γιώργος Τζαβέλλας 1916-1976

Από

Ελληνικος Κινηματογραφος

-

31/08/2020

Ο Γιώργος Τζαβέλλας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Αυγούστου του 1916 και ήταν Έλληνας αυτοδίδακτος σκηνοθέτης και σεναριογράφος του ελληνικού κινηματογράφου, θεατρικός συγγραφέας και στιχουργός.Ήταν απόγονος του οπλαρχηγού Λάμπρου Τζαβέλα.
Οι ταινίες του αποτελούν ορόσημο για την ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Με εξαιρετική παιδεία και μόρφωση, ενηλικίωσε τον Ελληνικό Κινηματογράφο και του έδωσε κύρος, βγάζοντάς τον έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.

Σπούδασε νομικά, αλλά δεν ασχολήθηκε με το δικηγορικό επάγγελμα, αφού δόθηκε ολόψυχα πρωτίστως στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο στο οποίο ανέβηκαν δέκα περίπου θεατρικά έργα του. Μικρός ακόμα γνωρίστηκε με τον Νίκο Τσιφόρο, έγιναν σύντομα στενοί φίλοι, και μαζί του έγραψε το πρώτο θεατρικό έργο του, «Ο Κλέφτης της Καρδιάς μου», το οποίο παίχτηκε το 1936 στο θέατρο σε μορφή οπερέτας με μουσική που είχε γράψει ο ίδιος. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία είχε πάθος με το σινεμά και η μοναδική του διασκέδαση ήταν να βλέπει συνεχώς ταινίες.

Στην πρώτη ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, Χειροκροτήματα, η οποία γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής, εμφανίζεται για πρώτη και τελευταία φορά σε ταινία ο Αττίκ, που λίγο καιρό μετά τα γυρίσματα αυτοκτόνησε.

Η ταινία του Κάλπικη λίρα ήταν η πρώτη που έκανε μεγάλη καριέρα σε αίθουσες του εξωτερικού και η μοναδική ελληνική ταινία που συμπεριλαμβάνεται στις 1.000 καλύτερες του παγκόσμιου κινηματογράφου σύμφωνα με τον διάσημο Γάλλο θεωρητικό Ζορζ Σαντούλ.

Στην ασπρόμαυρη Αντιγόνη υπήρξε από τους πρώτους κινηματογραφιστές που επιχείρησαν ολοκληρωμένη μεταφορά αρχαίας τραγωδίας στο κινηματογραφικό πανί. Έκανε ο ίδιος τη μετάφραση στα νέα ελληνικά. Η ταινία πήρε και διεκδίκησε αρκετά ελληνικά και ξένα βραβεία.

Κάθε ταινία του είχε μία καινοτομία και κάτι πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα. Η συνεργασία του με τον Φίνο είναι σημείο αναφοράς για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, αφού μέσα σε μία επταετία γυρίσανε μαζί ισάριθμες ταινίες, οι οποίες κατάφεραν να συνδυάσουν τεχνική, καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Η αφετηρία της συνεργασίας τους ήταν ο θρυλικός «Μεθύστακας» (1950), ταινία που θεωρείται ότι ενηλικίωσε την έβδομη τέχνη στην Ελλάδα.

Η ταινία έκανε εμπορικό πάταγο και κατείχε το ρεκόρ εισιτηρίων για τα επόμενα 21 χρόνια. Πέρα από την ανεπανάληπτη ερμηνεία του Ορέστη Μακρή σε ρόλο μεθύστακα – πρότυπο ως τις μέρες μας – παρουσιάζεται για πρώτη φορά η χειραφετημένη γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει μόνη της. Συνολικά, σκηνοθέτησε 12 ταινίες σε δικό του σενάριο.

Είναι ο πρώτος σκηνοθέτης που αποδέσμευσε τους ηθοποιούς από το στομφώδες θεατρικό παίξιμο στον κινηματογράφο, ο πρώτος που εισήγαγε τον διπλό άξονα αφήγησης (Κάλπικη Λίρα) και τη σπονδυλωτή άρθρωση (Μεθύστακας), καθώς και ο πρώτος που έδινε μέσα από τη μυθοπλασία την αίσθηση του πραγματικού, με ηθικολογικές προσεγγίσεις και στοιχεία νεορεαλισμού.

Η ταινία «Κάλπικη Λίρα» ήταν η πρώτη που έκανε μεγάλη καριέρα στις αίθουσες του εξωτερικού, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως είναι η μοναδική ελληνική ταινία που συμπεριλήφθηκε στις 1000 καλύτερες του παγκόσμιου σινεμά όλων των εποχών από τον διάσημο Γάλλο θεωρητικό του κινηματογράφου Ζορζ Σαντούλ.

Το «Σωφεράκι» δημιούργησε πρότυπο μάγκα με τον Μίμη Φωτόπουλο, η «Αντιγόνη» ήταν η πρώτη σοβαρή προσπάθεια μεταφοράς αρχαίας τραγωδίας στον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Η τελευταία του ταινία «Η δε Γυνή να Φοβείται τον Άντρα» (1965) του χάρισε βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σικάγου και θεωρείται μία από τις καλύτερες ελληνικές εμπορικές ταινίες.

Υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος μεταπολεμικά του Κέντρου Ελληνικού Κινηματογράφου. Ο Γιώργος Τζαβέλλας συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη του κινηματογράφου στη χώρα μας. Μπορεί να μη γύρισε πολλές ταινίες, ωστόσο οι 12 που έγραψε και σκηνοθέτησε αντιστοιχούν με ισάριθμα μεγάλα βήματα προόδου του κινηματογράφου στη χώρα μας.

Ο Γιώργος Τζαβέλλας έφυγε από τη ζωή στις 18 Οκτωβρίου 1976

Γιώργος Τζαβέλλας: Φιλμογραφία

Χειροκροτήματα (1944)
Πρόσωπα λησμονημένα (1946)
Μαρίνος Κοντάρας (1948)
Ο μεθύστακας (1950)
Ο γρουσούζης (1952)
Η Αγνή του λιμανιού (1952)
Το Σοφεράκι (1953)
Η κάλπικη λίρα (1955)
Ο ζηλιαρόγατος (1956)
Μια ζωή την έχουμε (1958)
Αντιγόνη (1961)
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965)

Αποκλειστικά σαν σεναριογράφος

Αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955) (σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου).
Μια λατέρνα, μια ζωή (σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καψάσκη).
Αστερισμός της παρθένου (1973) (σενάριο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη).

Bαγγέλης Σειληνός: Φιλμογραφία

Περίληψη της ταινίας,”Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”

Φιλμογραφία

Περίληψη της ταινίας, “Ηλέκτρα”

Κριτικές

Περίληψη της ταινίας, “Συνοικία το όνειρο”

Περίληψη της ταινίας, “Μαρίνος Κοντάρας”

Περίληψη της ταινίας, “Καλώς ήλθε το δολλάριο”

Περίληψη της ταινίας, “Μην είδατε τον Παναή”

Περίληψη της ταινίας, “Οι δοσατζήδες”

Κία Μπόζου

Γιώργος Τζαβέλλας: Φιλμογραφία

Αποκλειστικά σαν σεναριογράφος

Μία ματιά και εδώ..

Δημοφιλείς κατηγορίες

Δημοφιλής κατηγορία

Social

Επιλογές συντάκτη