Λίγα λεπτά μετά μετά την ανακοίνωση για τον θάνατο του Γιάννη Βογιατζή επικοινώνησα με την κυρία Ελένη Προκοπίου η οποία μου είπε τα παρακάτω λόγια για τον παλιό της συνάδελφο και φίλο.
Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ μόλις άκουσα την είδηση για τον χαμό του γιατί ο Γιάννης ήταν ένας υπέροχος συνεργάτης αλλά πάνω απ’ όλα άνθρωπος.
Παίξαμε μαζί στον κινηματογράφο στο “Ραντεβού στον αέρα” άλλα και σε μια άλλη ταινία του Γιώργου Κωνσταντίνου τα “5.000 ψέμματα“.
Επίσης ήταν αυτός που τραγούδησε τη Γκιουλινάρ που υποδύθηκα εγώ στην κωμωδία, “Ο εμίρης και ο κακομοίρης“. Επίσης ήταν πάντα με το χαμόγελο και με μια ευγένεια που δεν συναντάς εύκολα σήμερα.
Καλό ταξίδι Γιάννη, και φιλιά σε όλα τα αστέρια εκεί ψηλά. Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.
Όταν ο Στέλιος Καζαντζίδης αποφάσισε το 1975 να ηχογραφήσει ένα μεγάλο δίσκο για να καλύψει μέρος των τραγουδιών που όφειλε, βάση του συμβολαίου του, στη Minos, στράφηκε στους Χρήστο Νικολόπουλο και Πυθαγόρα.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης επέλεξε το “Ποια είσαι εσύ” των δύο συντελεστών που λίγα χρόνια νωρίτερα είχε τραγουδήσει ο Μπάμπης Τσετίνης και το “Έφυγες μ’ έναν άλλονε” των Γιάννη Τατασσόπουλου και Νίκου Ρούτσου.
Κατά την επιλογή των καινούργιων, ο Στέλιος Καζαντζίδης, αντέδρασε όταν άκουσε τη “μοντέρνα” μελωδία του “Υπάρχω” και είπε στον Χρήστο Νικολόπουλο: Και ροκ θα τραγουδήσω τώρα;
Στο βιβλίο, “Κι Όσο Υπάρχεις Θα Υπάρχω – Η πορεία και τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη”, ο συγγραφέας, Κώστας Μπαλαχούτης αναφέρει…
Πίσω απ’ τις γρίλλιες του “Υπάρχω” κρύβονται πολλές μικρές άγνωστες ιστορίες. Ο Χρήστος Νικολόπουλος εξιστορεί μια από αυτές:
-Τη μουσική για το ομώνυμο τραγούδι την είχα γράψει νωρίτερα και την είχα δώσει στην Polygram, τότε, προκειμένου να γίνει τραγούδι για τον Δημήτρη Μητροπάνο, που εκείνη την περίοδο ανέβαινε και έλεγε και τέτοιου ύφους κομμάτια.
Περίμενα περισσότερο από τρεις μήνες, τελικά δεν έγινε τίποτα και το τραγούδι επέστρεψε σ’ εμένα. Θα έλεγα, ότι μουσικά, ήταν μπροστά από την εποχή του…
Όταν ο Στέλιος Καζαντζίδης αποφάσισε να τραγουδήσει, του έβαζα ν’ ακούει διάφορες μουσικές που είχα γράψει. Ανάμεσά τους και το συγκεκριμένο. Αρχικά του Στέλιου δεν του άρεσε. Τουλάχιστον δεν ενθουσιάστηκε.
Θυμάμαι που μου είπε: “Και ροκ θα τραγουδήσω;” Όταν όμως αργότερα ο Πυθαγόρας το έντυσε, ως συνήθως, με τους κατάλληλους στίχους, και ενορχηστρωτικά άρχισε να πλουτίζεται με περισσότερα λαϊκά στοιχεία άλλαξε γνώμη και γι’ αυτό έδωσε και τον τίτλο στο μεγάλο δίσκο.
Τώρα να μιλήσω για την ερμηνεία του Καζαντζίδη στα συγκεκριμένα τραγούδια, ή την τέχνη του Πυθαγόρα αλλά και των μουσικών, νομίζω ότι είναι περιττό. Η ιστορία έχει δώσει από μόνη της στο “Υπάρχω” τη θέση που του αξίζει.
Η ταινία “Η αρχόντισσα και ο αλήτης” εκοψε 750.380 εισιτήρια, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη να αμείβεται πλουσιοπάροχα. Με την ταινία αυτή η Αλίκη Βουγιουκλάκη επέστρεψε στη Φίνος Φιλμ μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας της σε άλλες εταιρείες.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 30 Δεκεμβρίου του 1968 και αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, κόβοντας 750.380 εισιτήρια στην πρώτη προβολή (σε Αθήνα, Πειραιά και προάστια). Πρώτη θέση της σεζόν μεταξύ 108 ταινιών.
Η παραγωγή της είχε στοιχίσει στον Φίνο το ιλιγγιώδες για την εποχή ποσό των 6.500.000 δραχμών και η αμοιβή της Αλίκης Βουγιουκλάκη ήταν το αστρονομικό ποσό, των 500.000 δραχμών.
Είχε προηγηθεί τεράστια διαφήμιση από τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής με τις φωτογραφίες της Αλίκης από την ταινία, να γίνονται εξώφυλλα σε όλα τα περιοδικά. Παράλληλα η Φίνος Φιλμ κυκλοφορεί διαφημιστικές καρτολίνες με ημερολόγιο στο πίσω μέρος, αφισέτες, μονόφυλλα και μια γιγαντοαφίσα της Εθνικής μας σταρ (διαστάσεων 1.40 Χ 2.00) προκειμένου να διαφημίσει τη ταινία
Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στην Κέρκυρα, αλλά και στη διαδρομή μεταξύ Ηγουμενίτσας και Ιωαννίνων. Η βίλα όπου έμενε η Αλίκη Βουγιουκλάκη με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, δεν ήταν άλλη από την βίλα Λεβίδη, στην Παλλήνη.
Όσο για το εκκλησάκι που στο φινάλε γίνεται ο γάμος του ζευγαριού είναι ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου στο Καβούρι. Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι ο συγκεκριμένος Ναός οικοδομήθηκε το 1950, προς εξυπηρέτηση των λατρευτικών αναγκών μονάδος Δυνάμεων Καταδρομών, η οποία τότε στρατοπεύδευε στο Καβούρι. Φυσικά σημαντικό ρόλο στο φιλμ παίζει και η παρουσία της Αλίκης και του Δημήτρη στο πανηγύρι, σκηνή που γυρίστηκε στο Λούνα Παρκ, Ροντέο στην παραλιακή που δεν υπάρχει πια.
Το σενάριο της ταινίας θυμίζει αρκετά την Χολυγουντιανή ταινία του Φράνκ Κάπρα, “Συνέβη μια νύχτα”, μια ιδέα που είχε δώσει στην Αλίκη ο αγαπημένος της φίλος και μακιγιέρ, Σταύρος Κελεσίδης.
Η ταινία ήταν σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν το 1968 στην Παλλήνη, στην εκπληκτική βίλα Λεβίδη 70 δωματίων.
Η δεξίωση των αρραβώνων έγινε δυο φορές και δυο φορές ματαιώθηκε. Και τις δύο στον κήπο της βίλας με την πισίνα. Η ίδια βίλα από την οποία την πρώτη φορά η Αλίκη Βουγιουκλάκη προσπάθησε να δραπετεύσει από το παράθυρο και τη δεύτερη έφυγε τρέχοντας προς την πύλη κυνηγώντας τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Η ερειπωμένη βίλα Λεβίδη, έχει γίνει πλέον αξιοθέατο, καθώς πολλοί ανεβαίνουν στον λόφο για να δουν το σημείο όπου γυρίστηκε η ταινία.
Η δίκη ενός αθώου: Από τις λησμονημένες αλλά τόσο διδακτικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου, παραγωγής 1969. Ελληνική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία, Κώστα Ασημακόπουλου με τους δύο μεγάλους μας Έλληνες ηθοποιούς, Αλέκο Αλεξανδράκη και Κώστα Καρρά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Μία ταινία που αποτυπώνει στα 80 της λεπτά το μεγαλείο της αδελφικής αγάπης που θυσιάζεται, υπομένει, παντοτινά αγαπά.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ως “Βασίλης Δοράνης” ετοιμάζεται να απολογηθεί ενώπιον του δικαστηρίου για την εγκληματική οδική του αμέλεια που κόστισε τη ζωή σε έναν άνθρωπο.
Όμως, ο ίδιος αποφάσισε να σηκώσει στις πλάτες του το εγκληματικό λάθος του αδελφού του Μίμη, ο οποίος ως ανεύθυνος νεαρός οδηγήθηκε σε αυτό το τόσο τρομερό λάθος.
Η ιστορία της ταινίας έχει ως κεντρική υπόθεση έναν αδελφό που διαχρονικά βάζει σε δεύτερο μοίρα τον εαυτό του προκειμένου να είναι καλά ο άσωτος αδελφός του. Πάντα ο Βασίλης περιμένει την αλλαγή στο χαρακτήρα του, αλλά εκείνος δείχνει ολοένα και μεγαλύτερη αδιαφορία και απροθυμία να αλλάξει έστω και στο ελάχιστο.
Μέχρι που οι τύψεις να μην του επιτρέψουν να αποποιηθεί των ευθυνών του, να εμφανιστεί στο δικαστήριο και να παραδεχτεί πως η ανωριμότητά του στοίχισε τη ζωή ενός ανθρώπου.
Από τις πιο διδακτικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου η οποία αναδεικνύει το μεγαλείο της αδελφικής αγάπης, της προσφοράς, τη δύναμη της συνείδησης.
Οι δύο σπουδαίοι μας ηθοποιοί σε μία δραματική, τρυφερή ταινία που σίγουρα δεν είναι χάσιμο χρόνου να παρακολουθήσει κάποιος, καθώς θα εκμαιεύσει πολλά ηθικά μηνύματα και διδάγματα.
Μία ταινία που περιγράφει την ηθογραφία της εποχής, τις κυρίαρχες οικογενειακές δομές και τη διαφορετικότητα στο χαρακτήρα δύο ανθρώπων που συνδέονται με μία τόσο στενή σχέση: την αδελφική.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr Χρήστος Κωνσταντίνου, έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την καριέρα και τη ζωή της Σούλης Σαμπάχ και μας τις αποκαλύπτει…
1ον. Η σπουδαία Σούλη Σαμπάχ σε ηλικία 23 ετών έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο ως τσιγγάνα στην υπέροχη ταινία της Φίνος Φιλμ, “Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο“.
Εκεί μαζί με τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Βασίλη Αυλωνίτη ερμήνευσαν το αξέχαστο τραγούδι, “Γαρύφαλλο στ’ αυτί” σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Αλέκου Σακελλάριου.
2ον. Έναν χρόνο αργότερα συνέχισε τη συνεργασία της με την Φίνος Φιλμ και ως τραγουδίστρια εμφανίστηκε με το αληθινό της όνομα στην θρυλική, “Καφετζού” του Αλέκου Σακελλάριου με την Γεωργία Βασιλειάδου στον ομώνυμο ρόλο. Τραγούδησε την μεγάλη επιτυχία της, “Φιρι φιρί το πας”.
3ον. Από τις 17 ταινίες που γύρισε τη χρυσή εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου στις 9 συνεργάστηκε με τον σύζυγο της, Δημήτρη Νικολαΐδη. Όμως μόνο σε μια ήταν ζευγάρι μαζί του. Μιλάω φυσικά για την αξέχαστη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, “Θα σε κάνω βασίλισσα” με τον Θανάση Βέγγο και την Νίκη Λινάρδου.
4ον. Εν τω μεταξύ ένας από τους πιο γνωστούς ρόλους της στον κινηματογράφο ήταν αυτός στην ταινία, “Ο παπατρέχας”. Υποδυόταν την Τερψιθέα, τη μεγάλη αδερφή του θυρωρού μιας πολυκατοικίας.
5ον. Τη δεκαετία του 1980 που ο κινηματογράφος ήταν σε ελεύθερη πτώση η Σούλη Σαμπάχ έπαιξε μόνο σε μια κινηματογραφική ταινία. Πρόκειται για την κωμωδία του Ερρίκου Θαλασσινού, “Πάτερ γκομένιος” με πρωταγωνιστή τον Σωτήρη Μουστάκα. Συμμετείχε όμως και σε 11 βιντεοταινίες.
6ον. Η αγαπητή ηθοποιός εμφανίστηκε με μεγάλη επιτυχία και στην τηλεόραση συμμετέχοντας ή πρωταγωνιστώντας σε σειρές που έχουν αφήσει εποχή.
Κάποιες από αυτές είναι οι “Η γειτονιά μας”, “Ορκιστείτε παρακαλώ”, “Παππούδες εν δράσει” , “Ήρθε και έδεσε” και “Κλείσε τα μάτια” ως γιαγιά του κεντρικού χαρακτήρα που υποδυόταν ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Αξέχαστή όμως ήταν και η εμφάνιση της σε ένα επεισόδιο της σειράς το “Κόκκινο δωμάτιο”. Τίτλος του “Οι κομπάρσοι”.
7ον. Τέλος, το κύκνειο άσμα της σπουδαίας αυτής καλλιτέχνιδας στην μεγάλη οθόνη ήταν το 2009 όταν υποδύθηκε την μητέρα του Μέμου Μπεγνή στην ταινία του Βασίλη Μυριανθόπουλου, “Σούλα έλα ξανά”. Έκτοτε αποσύρθηκε από την υποκριτική και τα τελευταία χρόνια οι δημόσιες εμφανίσεις ήταν ελάχιστες.
Πώς φώναζαν οι μάγκες του Πειραιά τον Μάρκο Βαμβακάρη, η βίζα που δεν πήρε για το λερωμένο ποινικό μητρώο και ποια ήταν η νίκη του Ολυμπιακού με την οποία «είχε πάθει την πλάκα του».
«Για να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο του Μάρκου έπρεπε να ‘χεις ανάψει τα καντήλια του Πειραιά, να ‘χεις μετρήσει τα βράχια της Πειραϊκής» έλεγε για τον Μάρκο Βαμβακάρη ο γιος του Στέλιος στον συγγραφέα Μάνο Τσιλιμίδη, στο βιβλίο «Άγιος Μάγκας» (Εκδόσεις Κάκτος, 2005).
Προφανώς δεν ήταν απλή περίπτωση ο Μάρκος Βαμβακάρης. Ήταν ένας «Άγιος Μάγκας» με τα παρατσούκλια του, τους νταλκάδες του και την αγαπημένη του ομάδα.
Το 2002, σε συνέντευξη που είχαν παραχωρήσει ο Δομένικος και ο Στέλιος Βαμβακάρης στον δημοσιογράφο, Γιάννη Αλεξίου δημοσιευμένη στο ogdoo.gr, είχαν γίνει γνωστές κάποιες διαφορετικές πτυχές του πατριάρχη του ρεμπέτικου.
Ο Δομένικος Βαμβακάρης είχε πει για το παρατσούκλι που είχε ο Μάρκος: «Τον φώναζαν Κοντραμπάσο, λόγω της βραχνής φωνής του. Βέβαια η κανονική φωνή του ήταν διαφορετική. Όταν τραγουδούσε έφτιαχνε τη φωνή του, σαν εγγαστρίμυθος».
Ο Στέλιος Βαμβακάρης είχε αναφερθεί στον μεγάλο νταλκά του πατέρα του: «Έπαθε ζάχαρο και δεν πήγε στην Αμερική. Στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Τότε όλοι οι μουσικοί πήγαιναν στην Αμερική και κάθονταν ένα διάστημα. Ήθελε να πάει για να βοηθήσει την οικογένειά του. Δεν του έδιναν βίζα γιατί είχε λερωμένο ποινικό μητρώο».
Όσον αφορά το ποδόσφαιρο, ο Στέλιος είχε πει: «Ολυμπιακός ήταν. Έχει γράψει κι ένα τραγούδι για τον Ολυμπιακό, το οποίο δεν το είχε κυκλοφορήσει. Θα το βγάλω. Δεν πήγαινε στο γήπεδο, αλλά χαιρόταν αν κέρδιζε ο Ολυμπιακός. Τότε που είχε κερδίσει τη Σάντος του Πελέ είχε πάθει την πλάκα του κι έγραψε ένα στίχο».
Ηθοποιία, τραγούδι και χορός είναι τα πεδία με τα οποία ασχολήθηκε η Ζωζώ Σαπουντζάκη και διέπρεψε. Αν και έγραψε μια μοναδική ιστορία στο θέατρο και το τραγούδι οι κινηματογραφικές της εμφανίσεις είναι ελάχιστες.
Συνολικά έχει γυρίσει μόλις 11 ταινίες, με ξεχωριστές εμφανίσεις στα φιλμ: “Ξυπόλητος Πρίγκηψ” (1966), “Ο Ψεύτης” (1968) και “Το Θύμα” (1969).
Ωστόσο ο κινηματογραφικός φακός υπήρξε ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές της, υπήρξε μια σχέση καθαρά ερωτική, όπως συνέβη με όλες τις μεγάλες σταρ.
Όλα ξεκίνησαν το 1953, και ενώ η Ζωζώ είχε ήδη διαγράψει μια πορεία στο θέατρο, αρχικά με την αδελφή της Βάσω, ως τα θρυλικά “Σαπουντζάκια” και μετά μόνη της.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη στη ταινία, “Ξυπόλητος Πρίγκηπας” ενώ τραγουδά, “Μια με θέλεις μια με διώχνεις”.
Το 1953, λοιπόν έπαιζε στο θέατρο, “Παλλάς” στο Πειραιά και τραγουδούσε το “Τηλεφώνησε μου” του Κώστα Μανιατάκη. Αυτή τη σκηνή του τραγουδιού της ζήτησε ο Αντώνης Ζερβός να την μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη για την ταινία του, “Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται.
Το γύρισμα έγινε στη ταράτσα του θερινού θεάτρου και μάλιστα μέσα στο τραγούδι έλεγε και το νούμερο 53.131 που ήταν και το αληθινό νούμερο του ξενοδοχείου, “Εξέλσιορ” όπου και έμενε η Ζωζώ. Μετά τη προβολή της ταινίας έγινε πανικός από τα τηλεφωνήματα που έπαιρναν οι θαυμαστές της.
Η πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση ήταν για την ίδια, απογοητευτική. Στην πρεμιέρα δάκρυσε αφού για πρώτη φορά βλέποντας τον εαυτό της στο πανί συνειδητοποίησε ότι ήταν “γεματούλα”!!!
Το 1958, και ενώ ο Τώνης Μαρούδας την έχει ήδη βαπτίσει, “Βασίλισσα” της νύχτας, η Ζωζώ κάνει τη δεύτερη κινηματογραφική της εμφάνιση, και πάλι ως τραγουδίστρια, στη ταινία του Νίκου Τσιφόρου, “Ο λεφτάς”.
Η διαφημιστική αφίσα της ταινίας γράφει χαρακτηριστικά: “Η Βασίλισσα της νύχτας, η περίφημη Ζωζώ Σαπουντζάκη, τραγουδά το καινούριο τραγούδι του Μ. Σουγιούλ, “Έλα” στην εφετεινή υπερκωμωδία, “Ο λεφτάς”.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη μαζί με τον Κώστα Βουτσά στη ταινία, “Ο Ξυπόλητος Πρίγκηπας”.
Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση ως ηθοποιός έγινε το 1960 στο φιλμ του Ορέστη Λάσκου, “Νύχτες στο Μιραμάρε”, όπου τραγούδησε και τη “Χαλιμά” του Μίμη Πλέσσα, το οποίο δεν καταγράφηκε ποτέ στη δισκογραφία. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στη Ρόδο. Τρία χρόνια αργότερα πρωταγωνιστεί στην ηθογραφική ταινία της Μαρίας Πλυτά, “Ο Άσωτος”.
Το καλοκαίρι του 1966 η Ζωζώ Σαπουντζάκη εμφανίζετε στη σκηνή του θεάτρου Μπουρνέλη με τεράστια επιτυχία. Εκεί την βλέπει ο Γιάννης Δαλιανίδης και της προτείνει να παίξει στη καινούρια του ταινία, “Ο Ξυπόλητος Πρίγκηψ” δίπλα στον Κώστα Βουτσά.
Η Ζωζώ μαγεύει το κοινό καθώς για πρώτη φορά παίζει σε ταινία έγχρωμη και σινεμασκόπ, με υπέροχα κοστούμια που είχε αγοράσει η ίδια από το Παρίσι. Σπάνια φτερά, μεταξωτές κάπες και φορέματα από παγέτες.
Όπως η ίδια είχε πει πολλά χρόνια αργότερα, στη βιογραφία της, “Μια ζωή Ζωζώ” στα γυρίσματα της ταινίας δεν έπινε ούτε γουλιά νερό, ούτε έτρωγε γιατί φοβόταν μην τυχόν φουσκώσει. Ήθελε να είναι με τη κοιλιά πλάκα. Στον “Ξυπόλητο Πρίγκηπα” τραγουδούσε το περίφημο τραγούδι, “Μια με θέλεις μια με διώχνεις”.
Η επόμενη κινηματογραφική της εμφάνιση θα γίνει στη μουσική κωμωδία, “Ο Ψεύτης“. Μια άρτια παραγωγή του Φίνου, η οποία αν και δεν αποτελεί μια από τις μεγάλες παραγωγές της Φίνος Φιλμ, κατάφερε να σπάσει τα ταμεία. Στον “Ψεύτη”, στη σκηνή του τραγουδιού, “Ρίχνω σπάγγο”, η Ζωζώ φοράει ένα φόρεμα που είχε ράψει για εκείνη ο διάσημος μόδιστρος, Σκαλιντώ.
Στην επόμενη ταινία της, “Το Θύμα”, η χαρισματική Ζωζώ Σαπουντζάκη φοράει το περίφημο κουστούμι με τις αλυσίδες, με το οποίο χάλαγε κόσμο τότε στο θέατρο “Παπαϊωάννου. Το ιστορικό αυτό κοστούμι με τις αλυσίδες είχε σχεδιάσει ο Γιώργος Κουδούνης. Με το “Θύμα” κλείνει ουσιαστικά η κινηματογραφική της καριέρα, καθώς οι επόμενες ταινίες της δεν προσθέτουν σχεδόν τίποτα στη λαμπερή πορεία της στο χώρο του θεάματος.
Το ιστορικό κοστούμι με τις αλυσίδες που είχε σχεδιάσει ο Γιώργος Κουδούνης και φόρεσε η Ζωζώ Σαπουντζάκη στην ταινία, “Το Θύμα”.
Παρά τη μικρή παρουσία της στον κινηματογράφο η Ζωζώ Σαπουντζάκη, αλώνισε πίστες και επιθεωρησιακές σκηνές, έμαθε το κοινό της να τα σπάει όταν διασκεδάζει, αφού πάνω στο κέφι έσπασε τα ακριβά σερβίτσια της Κομπαρσίτας στην πίστα.
Στα νυχτερινά μαγαζιά που εμφανιζόταν σύχναζε η αφρόκρεμα της εποχής, από πολιτικούς και κοσμικούς έως μεγαλοεπιχειρηματίες και καλλιτέχνες. Όταν έβγαινε να τραγουδήσει συνήθως της πέταγαν περιστέρια και της έστελναν μέσα σε σπιρτόκουτα λίρες.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη δεν ήταν ηθοποιός, δεν ήταν τραγουδίστρια ούτε χορεύτρια, γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορεί κανείς να την κατατάξει σε ένα είδος καλλιτέχνη, αφού αποτελεί είδος από μόνη της!!!
Το καλοκαίρι του 1962 στο Πέραμα ο Ντίνος Δημόπουλος γυρίζει τη ταινία “Το ταξίδι” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μια ταινία με δραματικό στόρι (με την υπογραφή του Βαγγέλη Γκούφα) που δίνει την ευκαιρία στην Εθνική μας Σταρ να ξεφύγει από τους ανέμελους κινηματογραφικούς της ρόλους και να παίξει μακριά από τους βεντετισμούς των προηγούμενων και επόμενων ταινιών της.
Η πρωτοβουλία ανήκει στο Φιλοποίμενα Φίνο που εκείνη τη στιγμή πίστεψε ότι ήταν καιρός να φτιάξει μια διαφορετική ταινία για την Αλίκη. Έτσι γεννήθηκε το “Ταξίδι“.
Η Αλίκη στα γυρίσματα είναι σχεδόν ατημέλητη, κάποιες φορές με βρεγμένα τα μαλλιά, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς τσαχπινιές, χωρίς να κοιτάζει κατάφατσα το φακό. Ένα πρόσωπο αγνώριστο, καθόλου ελκυστικό. Ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος για μια ακόμη φορά πετυχαίνει να φτιάξει μια ταινία που θυμίζει περισσότερο λογοτεχνικό έργο παρά κινηματογραφικό φιλμ. Άλλωστε οι ταινίες του είχαν πάντα μια σπάνια φροντίδα, μια δεξιοτεχνία, μια προσωπική υπογραφή.
“Το Ταξίδι” είναι ίσως και η καλύτερη δουλειά στον κινηματογράφο, του Βαγγέλη Γκούφα. Ένας άνθρωπος που τίμησε με πάθος τα γράμματα, τις τέχνες και το πολιτισμό. Προσωπικός και στενός φίλος του Φίνου έδωσε στο “Ταξίδι” το σκληρό ρεαλισμό της εποχής με κατάλληλες πινελιές συναισθήματος.
Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο πρωτοεμφανιζόμενος Σταύρος Ξαρχάκος. Εδώ θα ακουστεί για πρώτη φορά το εκπληκτικό “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” με τη Ζωή Φυτούση ενώ θα χρησιμοποιηθεί και η μελωδία από το “Για χατήρι σου“. Και τα δυο μερικά χρόνια αργότερα θα τα ηχογραφήσει η Αλίκη σε δίσκο 33 στροφών. Από τα υπόλοιπα μουσικά θέματα ξεχωρίζουν η “Βαρκαρόλα“, το “Χασάπικο” και το “Ζεϊμπέκικο” που χορεύει ο Νίκος Κούρκουλος σε μια σκηνή.
Στο καστ συναντάμε σπουδαίους ηθοποιούς, από το Νίκο Κούρκουλο μέχρι τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Ο δεύτερος στο ρόλο του τρελο Μανώλη δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας κουβαλώντας το ήθος και τη ποιότητα του. Ο Νότης Περγιάλης ως Γρηγόρης Γαβριήλοβιτς Βασιλειάδης μαγεύει το φακό ενώ η Ζωή Φυτούση παίζει και τραγουδά με την “υγρή” φωνή της.
Έξοχη από κάθε άποψη η Μαργαρίτα Λαμπρινού στο ρόλο της γεροντοκόρης και φυσικά “Οσκαρ” ερμηνείας στη Λίλη Παπαγιάννη που αφήνει εποχή ως διαβολική γυναίκα που φτύνει προσβολές στα μούτρα της κεντρικής ηρωίδας. Τυραννική και αδυσώπητη ως Σούλα Κλιρίδη φτιάχνει τον καλύτερο κινηματογραφικό της ρόλο σε μια ταινία που θυμίζει νεορεαλιστική ταινία του ιταλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 40.
Είμαι δυστυχισμένη
Την εποχή των γυρισμάτων του “Ταξιδιού” η Αλίκη δίνει συνέντευξη στη Νατάσα Μπακογιαννοπούλου με τον τίτλο “Είμαι δυστυχισμένη“. Σε αυτήν η ηθοποιός τονίζει μεταξύ άλλων ότι δεν είδε ποτέ τη δουλειά της ως μέσο για να βγάζει χρήματα και φυσικά προτιμά το θέατρο ενώ στον κινηματογράφο θα είναι παρούσα όσο είναι της μόδας. Η συγκεκριμένη συνέντευξη διεκόπη πολλές φορές από τα γυρίσματα της ταινίας αλλά και από και από τον εκνευρισμό της Αλίκης η οποία σχεδόν συνέχεια έσφιγγε τις μικρές γροθιές της.
“Το Ταξίδι” κάνει πρεμιέρα στις 03 Δεκεμβρίου του 1962. Την πρωταγωνίστρια συνοδεύει η μητέρα της και το κοινό παρά τους ύμνους που γράφουν οι κριτικοί, απογοητεύεται καθώς στο φινάλε η Αλίκη πεθαίνει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε στον κόσμο έξω από τα σινεμά “μην μπείτε στο τέλος πεθαίνει”. Εισπρακτικά συγκεντρώνει μόλις 76.395 εισιτήρια στις αίθουσες πρώτης προβολής σε Αθήνα, Πειραιά και Προάστια. Για την ιστορία να σημειωθεί ότι η ταινία έκανε καριέρα στη γειτονική Τουρκία με τίτλο “Son Yolcu“.
Είχε κι η Ελλάδα το δικό της Χόλιγουντ, κι όσο άντεξε αυτό μας έδωσε ταινίες και σταρ που ακόμα και σήμερα μας αφορούν. Στη μοιρασιά της λάμψης του ελληνικού σινεμά το μερίδιο του λέοντος το είχε φυσικά η Φίνος Φιλμ, και λόγω «ρεπερτορίου» και ονομάτων αλλά κυρίως λόγω ποιότητας, έστω κι αν όλα γίνονταν στην ουσία με πενιχρά μέσα.
Οι ηθοποιοί που παρέλασαν από το πανί είχαν επίσης μερίδιο από τα κέρδη, άλλος μεγαλύτερο άλλος μικρότερο. Οι περισσότεροι από αυτούς δήλωναν εκ των υστέρων ότι δεν αμείφθηκαν ανάλογα με την προσφορά τους.
Δυστυχώς στην τέχνη κυριαρχούσε ανέκαθεν το σκληρό μάρκετινγκ των ονομάτων κι ένας ανταγωνισμός συχνά αθέμιτος. Σε κάθε περίπτωση τις ισορροπίες τις δημιουργούσαν οι προτιμήσεις του κοινού, που συχνά αποδεικνύονται τόσο μονολιθικές ώστε να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στα ίδια ονόματα.
Με αυτή την έννοια έχει κάποιο ενδιαφέρον να μάθουμε ποια ήταν τα μεροκάματα των ηθοποιών στην Φίνος Φιλμ.
Και ίσως μας εκπλήξει το γεγονός ότι ο Κώστας Βουτσάς ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς με αμοιβές που ξεπερνούσαν ίσως αυτές του Νίκου Κούρκουλου ή του Αλέκου Αλεξανδράκη.
Όπως επίσης ότι η Ζωή Λάσκαρη πληρωνόταν με το μήνα από τη Φίνος Φιλμ και σίγουρα ήταν ριγμένη σε σχέση με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Κώστα Βουτσά που πληρώνονταν ανά ταινία.
Συγκεκριμένα στην κορυφή της λίστας φιγουράρει ποια άλλη… η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η αμοιβή της ανά ταινία έφτανε συχνά τις 500.000 δραχμές. Ο παρτενέρ της Δημήτρης Παπαμιχαήλ δεν έμενε παραπονεμένος, αφού ο «μισθός» του ήταν 300.000 ανά ταινία.
Αλλά κι ο Κώστας Βουτσάς δεν πήγαινε πίσω, αφού σύμφωνα όσα δήλωνε κατά καιρούς, εξασφάλιζε αμοιβή 250.000 σε κάθε ταινία του.
Αντίθετα η Ζωή Λάσκαρη που πληρωνόταν με μηνιάτικο, δεν κατάφερνε να ξεπεράσει τις 260.000 δραχμές το χρόνο και όσο για την Μάρθα Καραγιάννη και την Μαίρη Χρονοπούλου οι αμοιβές τους ανά ταινία ανέρχονταν σε 80.000 δραχμές.
Για να έχει κάποιος μια τάξη μεγέθους, παραθέτουμε τη δήλωση του Κώστα Βουτσά που υποστηρίζει ότι με τα λεφτά από μια ταινία αγόραζε ένα τεσσάρι στην Πατησίων.
Η ανερχόμενη ηθοποιός Ελένη Πύρρου μας μιλάει για το θέατρο άλλα και την γιαγιά της την υπέροχη ηθοποιό της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου, Ελένη Προκοπίου.
-Σε ποια ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική και ποιο ήταν το ερέθισμα; Στα 15 όταν μπήκα στην Θεατρική ομάδα του σχολείου και πήρα τα πρώτα εύσημα, το πρώτο χειροκρότημα. Εκείνη τη στιγμή ήταν που είπα στον εαυτό μου πως σίγουρα θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική.
-Πως αντέδρασε η οικογένεια σου και κυρίως η γιαγιά σου η υπέροχη, Ελένη Προκοπίου που εκείνη στην ηλικία των 15 ετών είχε ήδη ξεκινήσει να κάνει πράγματα στον χώρο του θεάματος; Όλοι στην οικογένεια μου ήταν αρνητικοί. Για την ακρίβεια μου είπαν πως θα πεινάσω. Μάλιστα η γιαγιά μου ήταν αυτή που μου τόνισε τις δυσκολίες αυτής της δουλειάς αλλά και τις χαρές.
-Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδες ως παιδί; Ναι ναι. Ήμουν στην τρίτη δημοτικού και είχα δει μια παιδική παράσταση με την Ιωάννα Παππά. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί το μόνο που είχε ήταν ένα μαντίλι. Τότε ήταν η πρώτη φορά που είπα πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Να παίζω όπως εκείνη.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr, Χρήστος Κωνσταντίνου, η Ελένη Πύρρου, η Ελένη Προκοπίου, η κόρη της η Ειρήνη και μητέρα της Ελένης και ο Γιώργος Παράσχος.
-Οπότε στα 19 σου πήγες σε δραματική σχολή. Πως ένιωσες; Την πρώτη μέρα που πέρασα το κατώφλι είχα άγχος για το τι θα αντιμετώπιζα κι αν θα τα κατάφερνα.
-Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις, πως αυτή ήταν μια λάθος απόφαση; Φυσικά. Γι’ αυτό άλλωστε σταμάτησα για έναν χρόνο. Όμως κάτι μου έλειπε, κι έτσι αποφάσισα να επιστρέψω να ολοκληρώσω τις σπουδές και να πάρω το πτυχίο μου. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μετάνιωσα άλλα ούτε και θα μετανιώσω ποτέ γιατί είναι ένα επάγγελμα μέσα από το οποίο μπορείς να ζήσεις εκατοντάδες ζωές.
-Παράλληλα ασχολείσαι και με την μουσική και συγκεκριμένα με το τραγούδι. Αν όμως σου έλεγα να επιλέξεις θέατρο η τραγούδι; Δεν τα διαχωρίζω. Και τα δύο με βοηθούν να εκφράζομαι και να εξελίσσομαι σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Άλλωστε τη στιγμή που ανεβαίνω σε μια μουσική σκηνή η υποκριτική με βοηθάει να ερμηνεύσω σωστά το τραγούδι, δηλαδή να νιώσω τους στίχους κι αυτό το συναίσθημα να το περάσω στο κοινό. Εκτός αυτού λατρεύω τα μιούζικαλ και ελπίζω στο μέλλον να μου δοθεί η δυνατότητα να συμμετάσχω.
-Η πρώτη σου σκέψη όταν όταν έπαιξες στο θέατρο; Άγχος για τα σχόλια και γενικά τις κριτικές.
-Πως αντιδράς σε κάποια αρνητική κριτική; Εγώ πάντα δίνω βάση σε μια αρνητική κριτική παρά σε μια θετική. Με ενδιαφέρει ο άλλος να είναι ειλικρινής απέναντι μου ακόμα κι αν στεναχωρηθώ.
-Έχεις κάποιον αγαπημένο θεατρικό ρόλο που θα ήθελες να ερμηνεύσεις; Όπως προανέφερα έχω αδυναμία στα μιούζικαλ και ειδικά στον ρόλο της Ρόξυ Χαρτ από το Σικάγο. Αγαπώ τον συνδιασμό πρόζα τραγούδι και χορό.
–Κωμωδία η δράμα; Κωμωδία. Γιατί τη θεωρώ πιο δύσκολη ως είδος κι αυτό με ιντριγκάρει.
-Θα σε ενδιέφερε να συμμετάσχεις σε κάποια τηλεοπτική σειρά; Ναι. Γιατί μ’ αρέσει η μαγεία του να κρύβεις κάποιες ατέλειες που δυστυχώς στο θέατρο φαίνονται όσο κι αν προσπαθείς να μη συμβεί αυτό.
-Έχεις σπουδάσει κάτι άλλο πέρα από την υποκριτική; Ναι. Έχω πάρει το πτυχίο μου στη Ρωσική γλώσσα – φιλολογία και Σλαβικών σπουδών.
-Προσέχεις την εμφάνιση σου; Ναι. Γυμνάζομαι και προσπαθώ να τρώω υγιεινά.
-Το ενδεχόμενο να έφευγες στο εξωτερικό το έχεις σκεφθεί; Αν και είμαι λίγο φοβιτσιάρα, ναι θα το έκανα. Με φοβίζει δηλαδή να πάω σε μια ξένη χώρα μόνη μου. Και πιστεύω πως ο πιο βασικός λόγος για να το έκανα θα ήταν για να ξεπεράσω τους φόβους. Πάντως αν πήγαινα εκεί που θα μπορούσα πιο πολύ να εγκλιματιστώ θα ήταν στην Ιταλία.
-Θα τσαλακωνόσουν για κάποιον ρόλο; Εννοείτε. Άλλωστε αυτό κάνει ένας ηθοποιός. Όμως μέχρι εκεί που το απαιτεί ο ρόλος.
-Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες στον χαρακτήρα σου; Νομίζω την ευαισθησία μου. Να γίνω λίγο πιο σκληρή.
-Για όλους εμάς η γιαγιά σου είναι θρύλος της χρυσής εποχής του κλασικού Ελληνικού κινηματογράφου. Για σένα όμως τι είναι; Είναι η έμπνευση μου.
-Πότε αντιλήφθηκες ότι ήταν γνωστή; Από πολύ μικρή ηλικία γιατί ο παππούς μου έλεγε συνέχεια για εκείνη. Ότι η γιαγιά ήταν πολύ γνωστή και διάσημη ηθοποιός στον κινηματογράφο και το θέατρο. Επίσης μου έδειχνε και φωτογραφίες της από παλιά περιοδικά. Εκτός αυτού όπου κι αν πηγαίναμε κάποιος θα την γνώριζε.
-Πως ήταν ήταν καθημερινότητα σου μαζί της; Όμορφη. Κάναμε πολλές δραστηριότητες μαζί. Της έχω μεγάλη αδυναμία και το ξέρει. Την αγαπώ.
-Αν γυριζόταν ένα ριμέικ κάποιας ταινίας της και σου δινόταν η ευκαιρία να παίξεις έναν από τους ρόλους της ποιός θα ήταν αυτός; Την Γκιουλινάρ από την ταινία, “Ο Εμίρης κι ο κακομοίρης“.
-Όταν σε πρωτοείδε στο θέατρο τι σου είπε; Βάλε λίγο ρουζ.
-Σου έχει δώσει κάποια συμβουλή; Να είμαι πάντα ο εαυτός μου.
-Τι πιστεύεις ότι έχεις πάρει από εκείνη; Την αύρα της.
-Και πως νιώθεις όταν άγνωστοι άνθρωποι σου μιλάνε για εκείνη; Περηφάνια.
-Συνήθως τι σου λένε; Πόσο όμορφη ήταν και πως ήταν το απόλυτο θηλυκό.
-Θα ήθελες να παίξεις μαζί της σε κάποια παράσταση; Αυτό θα ήταν τέλειο. Πραγματικό όνειρο.
-Τι είναι για σένα υποκριτική; Είναι να ζεις καταστάσεις. Να έχεις τον πλήρη έλεγχο των συναισθημάτων σου. Γενικά η υποκριτική με έχει σώσει πολλές φορές από την ίδια τη ζωή γιατί μέσα από ρόλους ζω άλλες ζωές.
-Ποιό είναι το κριτήριο για να δεχθείς έναν ρόλο; Δεν είναι ένα είναι πολλά. Κυρίως όμως αν μπορεί να μου προσφέρει εμένα κάτι σαν καλλιτέχνη. Να με εξελίξει. Ακόμα κι αν λέω μόνο δύο ατάκες.
-Και τέλος πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα; Δεν μ’ αρέσει να σκέφτομαι μελλοντικά. Είμαι άνθρωπος που ζει το τώρα.
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών βυθίζοντας στο πένθος όλη την παγκόσμια μουσική σκηνή. Και μπορεί ο Vangelis να έγινε διάσημος με τις μουσικές που έγραψε για σπουδαίες ξένες παραγωγές, όμως έκανε και μια σπάνια εμφάνιση στον Ελληνικό κινηματογράφο.
19χρονος και χαμογελαστός παίζει πιάνο με τους Forminx στη ταινία, ”Ο Θόδωρος και το δίκαννο” (1962) του Ντίνου Δημόπουλου. Πρόκειται για μια ταινία που άφησε το στίγμα της την δεκαετία του ΄60 με μοναδικές ερμηνείες από τον Μίμη Φωτόπουλο, Σμαρούλα Γιούλη, Κώστα Βουτσά, Χρήστο Τσαγανέα, Νίτσα Τσαγανέα κ.λ.π.
Η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ανέδειξε μια φουρνιά προικισμένων ηθοποιών που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να μας απασχολούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Οι δεσμοί ανάμεσά τους εξάπτουν τη φαντασία μας και πολλές φορές, καθώς τους ξαναβλέπουμε στις ταινίες τους αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν αν ο Νίκος Κούρκουλος και η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης με την Τζένη Καρέζη ή ο Κώστας Βουτσάς με την Ζωή Λάσκαρη ήταν ζευγάρι.
Οι χαρισματικοί αυτοί ηθοποιοί επιστρέφουν συχνά και μέσα από τις συνεντεύξεις τους, χαρίζοντάς μας μερικές κλεφτές ματιές στο παρασκήνιο της εποχής που μεσουράνησαν και τότε μερικές ενδιαφέρουσες δηλώσεις δημιουργούν συνειρμούς και φωτίζουν αλλιώς τα αγαπημένα πλάνα του ’50 και του ’60.
Ανάλογο παράδειγμα αποτελεί μια δήλωση της Τζένης Καρέζη για τον Αλέκο Αλεξανδράκη: «Με τον Αλέκο δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Ως μαθήτρια ήμουν ερωτευμένη μαζί του, ως πρωτόβγαλτη ηθοποιός ήμουν γοητευμένη, ενώ σήμερα ακόμα παραμένω μαγεμένη».
Δήλωση που θα πρέπει μάλλον να εκληφθεί ως τυπική φιλοφρόνηση αλλά ίσως και όχι. Άνδρες και ηθοποιοί σαν τον Αλέκο Αλεξανδράκη σπανίζουν σε κάθε εποχή. Έχουν λοιπόν δικαίωμα να είναι ερωτευμένες μαζί τους και οι πιο ωραίες γυναίκες, όπως η Τζένη Καρέζη.
Η ταινία, “Τα κόκκινα φανάρια” προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 473.686 εισιτήρια. Ήρθε στην 3η θέση σε 92 ταινίες.-Διασκευή του θεατρικού έργου, "Το...
Η ταινία, "Ο ζητιάνος μιας αγάπης" προβλήθηκε τη σαιζόν 1964-1965 και έκοψε 203.724 εισιτήρια. Ήρθε στην 25η θέση σε 93 ταινίεςΠερίληψη της ταινίας, "Ο...
