Η ταινία, “Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο” προβλήθηκε τη σαιζόν 1961-1962 και έκοψε 44.326 εισιτήρια. Ήρθε στην 11η θέση σε 68 ταινίες.
Περίληψη της ταινίας, “Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο”
Ένας ιδιοκτήτης χρηματιστηριακού γραφείου, ο Σπύρος (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), αν και εξαπατάται από μια κοπέλα, αντί να την καταγγείλει την ερωτεύεται και έρχεται σε επαφή με τον κύκλο της που αποτελείται από απατεώνες. Ένας από αυτούς (Γιάννης Γκιωνάκης) προσπαθεί να γοητεύσει μια άπορη κοπέλα (Δέσποινα Στυλιανοπούλου) για να αρπάξει τα λιγοστά της χρήματα, αλλά ο Σπύρος αποφασίζει να τον σταματήσει.
Ο Μάκης Δελαπόρτας ήταν καλεσμένος στο «Στούντιο 4» και παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο. Μεταξύ άλλων μίλησε και για μια άγνωστη ιστορία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία, “Το Δόλωμα“.
Σκηνή από την ταινία, “Το Δόλωμα”.
«Θα πω για το Δόλωμα. Η Αλίκη είχε μεγάλη τρέλα με τα καπέλα κι ο Φίνος τής έκανε δώρο πολλά. Ήταν το φετίχ της ας πούμε. Αυτή φορούσε δύο κι έπαιρνε εκατό. Του ερχόταν του ανθρώπου ένας λογαριασμός υπέρογκος. Τής έκανε όλα τα χατίρια γιατί ήταν μια εμπορική ηθοποιός.
“Στο Δόλωμα” πρέπει αν κάνει δραματικό φινάλε με τον Βουλγαρίδη κι εκεί φορά ένα καπέλο που ο Φίνος τής λέει πως είναι για κωμωδία. Με μια τεράστια μαργαρίτα. Η Αλίκη ήθελε να το βάλει. Όταν αργότερα είδαμε στην τηλεόραση μαζί την ταινία, μού είπε πόσο δίκιο είχε ο Φίνος, τι γελοίο καπέλο είχα βάλει» είπε ο Μάκης Δελαπόρτας.
Μεσουράνησαν μαζί, αγαπήθηκαν από όσο λίγες ηθοποιοί και μέχρι σήμερα είναι αξεπέραστα σύμβολα του ελληνικού κινηματογράφου. Έφυγαν τον ίδιο μήνα, Ιούλιο, από την ίδια ασθένεια.
Η μία ξανθιά, η άλλη μελαχρινή. Η μία ήταν η κοπέλα της διπλανής πόρτας, που σε κέρδιζε με τα νάζια και το κέφι της. Η άλλη κομψή, σοφιστικέ, με τα γαλάζια-σμαραγδί μάτια της. Η μία τσαχπίνα «Λίζα Παπασταύρου», η άλλη «δεσποινίς διευθυντής». Η μία λαϊκή, «σταρ του σινεμά» που «έσκιζε» στο box office και η άλλη εστέτ, πολιτικοποιημένη, που «κέρδιζε» στα εισιτήρια του θεάτρου.
Ο συλλέκτης Άρης Λουπάσης βρήκε μια σπάνια φωτογραφία από το 1963 με τις δύο μεγάλες ντίβες του ελληνικού κινηματογράφου, να φωτογραφίζονται μαζί -και με σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη– στα διαλείμματα των ταινιών, που γυρίζονταν την ίδια επόχη, στα στούντιο της ίδιας εταιρείας, τα “Χτυποκάρδια στο θρανίο” και τα “Κόκκινα Φανάρια“.
«Το 1963 η Αλίκη σε ένα από τα διαλείμματα στα θρυλικά “Χτυποκάρδια στο θρανίο” της εταιρείας παραγωγής Δαμασκηνός -Μιχαηλίδης, επισκέπτεται την φίλη της Τζένη Καρέζη η όποια γυρίζει με την ίδια εταιρία τα “Κόκκινα Φανάρια” με σκηνοθέτη τον Βασίλη Γεωργιάδη. Στην φωτογραφία και οι τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες μαζί.
Τα “Κόκκινα Φανάρια” αποτελούν μια από τις εμβληματικότερες ταινίες του ελληνικού κιν/φου, η οποία το 1964 προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών και παρά το γεγονός ότι δεν κερδίζει κάποιο βραβείο αποσπά τις καλύτερες κριτικές. Την ίδια χρονιά είναι και η επίσημη ελληνική συμμετοχή στα Όσκαρ όπου μπαίνει στην τελική πεντάδα και χάνει το βραβείο καλύτερης ταινίας από το “8 1/2” του Φελλίνι.
Προσεγγίζοντας με ιδιαίτερη λεπτότητα ένα σκληρό θέμα της εποχής και χωρίς ίχνος χυδαιότητας, ξεχωρίζει για την εκπληκτική μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και τις μοναδικές ερμηνείες ενός δυνατού καστ από την αφρόκρεμα των καλύτερων ηθοποιών της εποχής: Καρέζη, Φούντας, Παπαμιχαήλ, Κατράκης, Διαμαντίδου, Χρονοπούλου. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Βασίλης Γεωργιάδης αποδεικνύει ότι δικαίως κατατάσσεται σε έναν από τους “Πατριάρχες” του ελληνικού σινεμά.
Ένας μεγάλος και αυθεντικός κινημ/φιστης ο οποίος μέσα από καινοτόμες και πρωτοποριακές ιδέες και εμπνεύσεις, οραματίζεται έναν κιν/φο ισάξιο με τον ευρωπαϊκό και με μοναδική μαεστρία καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο που τον φέρνει στα μεγαλύτερα Φεστιβάλ του κόσμου. Μετά τα “Κόκκινα Φανάρια” στις Κάννες και στα Όσκαρ, ακολουθεί ένα χρόνο μετά το “Χώμα βάφτηκε κόκκινο” όπου φτάνει και πάλι στην τελική πεντάδα υποψηφιότητας για Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Δύο χρόνια αργότερα, τα μυθικά “Κορίτσια στον ήλιο” του χαρίζουν τρία βραβεία και ξεχωρίζει επίσης για το “Εκείνο το καλοκαίρι”, “Γάμος αλά ελληνικά” και “Ραντεβού με μια άγνωστη”. Σπουδαία και η τηλεοπτική του παρουσία με σειρές που αφήνουν εποχή όπως “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”, “Οι Πάνθεοι” και “Γιουγκερμαν”.
Ένας ακόμη πραγματικός εργάτης της τέχνης ο οποίος συνέβαλε μοναδικά στην αναβάθμιση και ανανέωση του κιν/φου και δημιούργησε ταινίες υψηλής αισθητικής που μέχρι και σήμερα και για πολλά χρόνια ακόμη θα γοητεύουν και θα συγκινούν γενιές και γενιές».
Η ταινία, “Ποτέ δε σε ξέχασα” προβλήθηκε τη σαιζόν 1962-1963 και έκοψε 17.588 εισιτήρια. Ήρθε στην 40η θέση σε 82 ταινίες. -Οι εναλλακτικοί τίτλοι της ταινίας είναι: Ποτέ δε σε ξέχασα, Αγάπη μου ποτέ δεν σε ξέχασα, Ποτέ δεν σε ξέχασα.
Περίληψη της ταινίας, “Ποτέ δε σε ξέχασα”
Η κόρη (Κάκια Αναλυτή) ενός κακοποιού (Σπύρος Μουσούρης) φεύγει από το σπίτι της, για να βρει καταφύγιο κοντά σε μια γυναίκα (Αλεξάνδρα Λαδικού) που θα της δώσει δουλειά σε έναν οίκο μόδας. Θα ερωτευτεί ένα νεαρό (Δημήτρη Παπαμιχαήλ), τον οποίο όμως διεκδικεί και η ευεργέτιδά της. Θα καταλήξει άρρωστη και κατάκοιτη, και ο πατέρας της θα την πάρει πίσω στο σπίτι, αυτή όμως θα ξαναφύγει, μέχρις ότου η μητέρα της επιστρέψει από το εξωτερικό, την αναζητήσει και την πάρει κοντά της, δίνοντας εξηγήσεις για τα χρόνια της απουσίας της.
Η Μαρία Κωνσταντάρου μετρά αρκετές δεκαετίες στο χώρο της υποκριτικής, από τον οποίο μάλιστα είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του θεάματος, αλλά και προσωπικότητες που είχαν ξεχωρίσει από νωρίς. Γεννήθηκε στην Πτολεμαίδα το 1932. Αποφοίτησε από τη Δραματική σχολή του Θεάτρου τέχνης του Κάρολου Κουν το 1954.
Ο Σπύρος Καλογήρου και η Μαρία Κωνσταντάρου στην ταινία, “Η Μαρία της σιωπής” του 1973.
Η Μαρία Κωνσταντάρου έγινε αγαπητή και διαχρονική με τη συμμετοχή της στην ταινία, “Αχ! αυτή η γυναίκα μου” ως υπηρετικόν προσωπικό Ασημίνα – Λαμέ, ρόλο που είχε παίξει και στο θέατρο. Δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, η Μαρία Κωνσταντάρου πρωταγωνίστησε σε αρκετά θεατρικά έργα, ενώ έπαιξε και στην Ωραία μου κυρία το 1994, το ρόλο της μητέρας του καθηγητή Χίγγινς. Όμως η Μαρία Κωνσταντάρου, έχει μία εκλεκτή πορεία στο θέατρο, ξεκινώντας από το θίασο της Βίλμας Κύρου κι αμέσως μετά στο Θέατρο Τέχνης με το Βυσσινόκηπο.
Η Μαρία Κωνσταντάρου έπαιξε δίπλα στον Δημήτρη Μυράτ, τον Κώστα Μουσούρη, την Βέρα Ζαβιτσιάνου, τον Πέτρο Φυσσούν, την Νέλλη Αγγελίδου, την Μάρθα Βούρτση κ.α. σε παραστάσεις που έχουν μένει χαραγμένες στις καρδιές όσων τις είδαν. Ευτυχώς που το Αχ! αυτή η γυναίκα μου έγινε ταινία, και -έστω κι έτσι- είμαστε τυχεροί που βλέπουμε τις ερμηνευτικές της ικανότητες. Ο ρόλος της και οι ατάκες της έμειναν μνημειώδεις. Δεν χωρεί αμφιβολίας περί τούτου.
Τη δραματική υπόσταση του ταλέντου της βλέπουμε στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, “Η Μαρία της σιωπής” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Τηλεοπτικά, η Μαρία Κωνσταντάρου, έγινε γνωστή από τον Παράξενο ταξιδιώτη δίπλα στον Αλέκο Αλεξανδράκη (1972) και άφησε εποχή ως Καίτη στο σίριαλ της ΕΡΤ, Λεηλασία μιας ζωής (1978), Με πιτυχία πέρασε και στην ιδιωτική τηλεόραση. Θα μιλήσεις με το δικηγόρο μου, Σοφία ορθή, Σαν το σκύλο με τη γάτα, Βαρβαρότητες κ.α
Η αστική οικογένεια
«Ήμουν από μία αστική οικογένεια. Οι αδερφές του πατέρα μου ήταν από τις μεγαλύτερες μοδίστρες στην Αθήνα, του ”Οίκου Κωνσταντοπούλου”, αν ξέρατε. Έραβαν κοντέσσες, τη Δούκισσα του Κεντ, μιλάω για τα μεγάλα σαλόνια. Ο πατέρας μου ήταν δικαστικός και δεν αγαπούσε την τέχνη, «άμα πας στο θέατρο θα σε σφάξω» μου είχε πει. Μανιάτης κιόλας» αναφέρει στον Αντώνη Μποσκοΐτη. «Εγώ πήγαινα κρυφά στη σχολή του Κουν και με κρύβανε ο θείες μου, αυτές που με μεγάλωσαν».
«Ο πατέρας μου ήτανε Ειρηνοδίκης και για ένα διάστημα βρέθηκε στη Σκιάθο. Ήταν ετών 52, απ’ ότι είδα μετά στα έγγραφα. Η μητέρα μου ήταν Σκιαθίτισσα, ετών 18. Την παντρεύτηκε ο πατέρας μου, μετατέθηκε μετά στα Καϊλάρια της Κοζάνης, εκεί που γεννήθηκα. Δεν έχω καμία σχέση με την Πτολεμαΐδα, που λένε, έτυχε απλά να γεννηθώ εκεί. Χωρίζει ο πατέρας μου – τι άλλο θά’κανε; – και 40 ημερών μωρό με φέρνει στην οδό Μητροπόλεως, κοντά στις αδερφές του.
Αμέσως, χωρίς να το καταλάβω, υιοθέτησα μία απ’ αυτές, τη Βαρβάρα, που έγινε η μαμά μου. Μεγαλώνοντας δεν ένιωσα την έλλειψη της μάνας κι όταν ρώταγα που είναι ο μπαμπάς, μου λέγανε «Στο Παρίσι» ενώ αυτός γύρναγε. Παρεμπιπτόντως, είχε πάει και στο Παρίσι. Δεν έχω σχέσεις με τη μητέρα μου» ανέφερε η Μαρία Κωνσταντάρου στο «Κουτί της Πανδώρας.
Ο Κάρολος Κουν ήταν ένας «μάγος»
«Όταν μπήκα στη σχολή του Κουν, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο. Εγώ είχα δώσει εξετάσεις για το Εθνικό θέατρο, αλλά δεν με περάσανε, και εκεί που διαβάζανε τα ονόματα των επιτυχόντων, ήταν δίπλα μου ένα νεαρό παιδί και μου Λέει «Στις δύο το μεσημέρι έχει εξετάσεις ο Κάρολος Κουν» και λέω πάμε.
Ξεκινάω και πάω και στην επιτροπή ήταν ο Κουν, ο Διαμαντόπουλος και ο Μίνως ο Βολανάκης και είπα τα «Κεριά» του Καβάφη και την «Ηλέκτρα» και με πήραν αμέσως. Ο Κάρολος Κουν ήταν ένας «μάγος», κάναμε οκτώ ώρες πρόβα και δεν καταλαβαίναμε πώς περνούσε η ώρα, δεν κουραζόμασταν, ήταν μια σκέτη μαγεία αυτό που ζούσαμε», ανέφερε σε συνέντευξή της η Μαρία Κωνσταντάρου στο «Λοιπόν».
Οι δύο ταινίες με την Αλίκη Βουγιουκλάκη
«Εγώ προσωπικά δεν έχω κάνει πολύ κινηματογράφο, γιατί ο Κάρολος Κουν τότε δεν μας άφηνε να πάρουμε μέρος σε ταινίες. Πήρα μέρος σε δυο ταινίες με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το «Αχ! Αυτή η γυναίκα μου» και το «Η Μαρία της σιωπής» και μετά έκανα ξένες ταινίες.
Σκεφτείτε ότι εμείς το έργο πριν γίνει ταινία, το παίζαμε ήδη έναν χρόνο στο θέατρο, και το λέω αυτό γιατί ένας λόγος που έχει τόσο επιτυχία και το βάζουν και το ξαναβάζουν, είναι επειδή ήταν δουλεμένο πάνω στη σκηνή του θεάτρου και δεν ήταν απλώς οι πρόβες που κάνει ένας ηθοποιός για να γυριστεί μια σκηνή στον κινηματογράφο, είχε ωριμάσει» έχει αναφέρει η ηθοποιός στο «Λοιπόν».
Μαρία Κωνσταντάρου αριστερά και Ματίνα Καρρά.
Όσον αφορά στην ανάμνηση που έχει από τη συνεργασία τους έχει αναφέρει: «Για την Αλίκη έχω να πω τα καλύτερα λόγια. Αγκάλιαζε τους νέους ηθοποιούς και ήταν πολύ γενναιόδωρη, αλλά ήταν παρεξηγημένη. Ήταν εκπληκτική ηθοποιός, αλλά όταν είδε ότι ο κόσμος δεν θέλει την ποιότητα, αλλά τις βλακείες, τι να κάνει, αναγκάστηκε να πορευτεί έτσι, γιατί εγώ την είχα ζήσει και στις πρόβες στο θέατρο και γίνεται η πρεμιέρα και την βλέπω να παίζει αλλιώτικα».
Ο ρόλος της «Ασημίνας» μου έκλεισε πόρτες στο θέατρο
«Ο κινηματογράφος άλλαξε την θεατρική μου πορεία προς το χειρότερο. Δύο ταινίες έχω κάνει και τις δύο με την Αλίκη, το «Αχ αυτή η γυναίκα μου» και το «Η Μαρία της σιωπής». Ο ρόλος της «Ασημίνας» φοβάμαι ότι μου έκλεισε πόρτες στο θέατρο για πιο σοβαρούς ρόλους. Ήθελα να παίξω τραγωδία. Δεν έχω παίξει ούτε στην Επίδαυρο, ούτε στο Ηρώδειο κι έχει παίξει και η κουτσή Μαρία».
Ο λόγος που δεν έγινε φίλη με τη Βουγιουκλάκη
«Κάποτε μου είπε η Αλίκη «Μαρία γιατί δεν είμαστε φίλες εμείς»; Και της είπα «Αλίκη μου γιατί δεν έχεις χρόνο». Η φιλία χτίζεται», ανέφερε η Μαρία Κωνσταντάρου.
Το παιδί που πέθανε 9 μηνών
«Είχα κάνει ένα παιδί και πέθανε στον λώρο. 9 μηνών μου έκαναν καισαρική και είχε πνιγεί από τον λώρο. Μετά έλεγα τώρα θα παίξω αυτό δεν προφταίνω, μετά θα παίξω το άλλο δεν προφταίνω… Πάντως δεν μου λείπει το παιδί. Δεν σκέφτηκα να υιοθετήσω. Έχω πολλά ενδιαφέροντα άλλα» έχει αναφέρει η ηθοποιός.
Η ταινία, “Ερωτικές ιστορίες” προβλήθηκε τη σαιζόν 1958-1959 και έκοψε 18.579 εισιτήρια. Ήρθε στην 23η θέση σε 51 ταινίες.
-Η ιστορία “Το Νικολέλι” είναι από αφήγημα του λογοτέχνη Θράσου Καστανάκη, “Μια Μάνα Πέρασε”. -Πρόκειται για την ένατη ταινία που γύρισε η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ακολούθησε η ταινία “Ο Μιμίκος και η Μαίρη” η οποία γυρίστηκε επίσης το 1958.
Περίληψη της ταινίας, “Ερωτικές ιστορίες”
Πρόκειται για ταινία ανθολογίας που περιλαμβάνει τρεις ιστορίες. Λίστα ιστοριών:
Υπόθεση: Καλοκαίρι στην επαρχία με υπερβολική ζέστη. Τα τζιτζίκια χαλάνε τον κόσμο, το ίδιο και τα πουλιά στην αυλή. Η όμορφη Λαμπρινή (Σάσα Καζέλη (Κατσαρού) διαμαρτύρεται στον σταφιδέμπορο σύζυγό της (Διονύση Παπαγιαννόπουλο), γιατί δεν την στέλνει στα λουτρά για μπάνια. Η Λαμπρινή, νέα και όμορφη, δεν αντέχει τη μοναξιά της επαρχίας και ο άντρας της, που είναι πολλά χρόνια μεγαλύτερός της, λείπει συχνά. Η Σμαραγδή, η υπηρέτριά της (Ελένη Ζαφειρίου), ζει στο υπόγειο, έχει ένα καθυστερημένο παιδί, συνομήλικο της Λαμπρινής, το Νικολέλι (Κώστας Πλούμπης), που δεν έχει ποτέ με γυναίκα.
Η Σμαραγδή προτείνει στην Λαμπρινή να συνδεθεί με έναν όμορφο νέο, που πρόσφατα ήρθε στη γειτονιά τους. Στην αρχή η Λαμπρινή απορρίπτει την ιδέα αλλά στο τέλος πείθεται και παρασύρεται από το πάθος. Τότε, η Σμαραγδή αποκαλύπτει τον πραγματικό σκοπό της και την εκβιάζει πως αν δεν πέσει στην αγκαλιά του γιού της, θα την μαρτυρήσει. Η Λαμπρινή εξαναγκάζεται να υποκύψει πιο άρρωστη κι απ’ το άρρωστο παιδί της. Συγκλονιστική ιστορία, με μια συγκλονιστική Ελένη Ζαφειρίου.
Υπόθεση: Ο Βασίλης (Βασίλης Διαμαντόπουλος), ένας μεσήλικας κρεοπώλης με δικό του μαγαζί, έχει να αντιμετωπίσει τον επαγγελματικό ανταγωνισμό, αφού ένας υπάλληλός του τον εγκατέλειψε και άνοιξε δικό του μαγαζί απέναντι του. Προσπαθεί να κρατήσει τον άλλο υπάλληλό του (Γιώργο Τσιτσόπουλο) να μην φύγει, να νευριάζει λιγότερο και να υπομείνει τη στενοχώρια του για την βαριά άρρωστη γυναίκα του, την Κατίνα (Βάσω Μεταξά).
Ο Βασίλης έχει και άλλα προβλήματα γιατί υποφέρει για τον ξενιτεμό του γιου τους εξαιτίας ενός τσακωμού τους αλλά κυρίως, να καθησυχάσει τη νεαρή ερωμένη του Χρύσα (Καλή Καλό) που ζητάει να πάρει τη θέση της γυναίκας του. Σε μια στιγμή αφόρητης πίεσης, ο Βασίλης αποφασίζει να σκοτώσει την γυναίκα του ρίχνοντας δηλητήριο στο τσάι της. Όμως την τελευταία στιγμή το μετανιώνει και δεν την αφήνει να το πιει. Η Κατίνα καταλαβαίνει τι ήθελε να κάνει, παθαίνει κρίση και πριν ξεψυχήσει του ομολογεί ότι εκείνη έκανε το παιδί τους να φύγει για να τον εκδικηθεί.
Υπόθεση: Η όμορφη νεαρή κομμώτρια Μαρίτσα (Αλίκη Βουγιουκλάκη) και ο νεαρός υπάλληλος ξενοδοχείου Πέτρος (Νίκος Κούρκουλος) αγαπιούνται, αλλά ψάχνουν και για κάτι καλύτερο. Έτσι, μια Κυριακή, η Μαρίτσα συνοδεύει τον πλούσιο Θέμη (Ανδρέας Ζησιμάτος) σε ένα πάρτυ, όπου γνωρίζει την παρέα του, ενώ ο Πέτρος συνοδεύει μια αμερικανίδα δημοσιογράφο (Έφη Μελά), που θέλει να τον φωτογραφίσει με φόντο τα Αρχαία της Αθήνας. Οι ελπίδες για κάτι καλύτερο αποδεικνύονται απατηλές και γρήγορα η απογοήτευση οδηγεί ξανά τον έναν στην αγκαλιά του άλλου.
Ο Απόστολος Καλδάρας υπήρξε από τους πρωτομάστορες του λαϊκού τραγουδιού. Άνθρωπος βαθιά λαϊκός, συναισθηματικός, αυθεντικός, γνήσιος, ταλαντούχος και δημιουργικός ως τις τελευταίες του μέρες της ζωής του, με τα περίπου 1.500 τραγούδια που έγραψε, σφράγισε για πέντε δεκαετίες την ελληνική μουσική πραγματικότητα.
Ο Απόστολος Καλδάρας γεννήθηκε στις 07 Απριλίου του 1922 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Ο πατέρας του, με καταγωγή από το Μέτσοβο, διατηρούσε εμπορικό κατάστημα στην πόλη. Από μικρή ηλικία έδειξε τη μεγάλη του αγάπη για τη μουσική. Τα πρώτα του ακούσματα ήταν βυζαντινοί ύμνοι και τροπάρια, λόγω του παππού του που ήταν ιεροδιδάσκαλος. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων έμαθε μπουζούκι και κιθάρα κι έπαιζε σε κέντρα των Τρικάλων για το χαρτζιλίκι.
Το 1940 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για να φοιτήσει στη Γεωπονική Σχολή του τοπικού πανεπιστημίου. Δεν άφησε το μπουζούκι κι έπαιζε σε διάφορες ταβέρνες για να επιβιώσει μέσα στο ζοφερό κλίμα της Κατοχής. Μετά την απελευθέρωση βρέθηκε σε δίλημμα, αν θα έπρεπε να ολοκληρώσει τις σπουδές του ή να γίνει επαγγελματίας μουσικός.
Ο Απόστολος Καλδάρας αποφάσισε να ακολουθήσει τον καλλιτεχνικό δρόμο. Εγκατέλειψε οριστικά τις σπουδές του και το 1946 βρέθηκε στην Αθήνα για την πρώτη του ηχογράφηση. Ήταν το τραγούδι «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι», που με τις φωνές του Μάρκου Βαμβακάρη και του συμπατριώτη του Βασίλη Τσιτσάνη γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1947 ο Απόστολος Καλδάρας ηχογράφησε το τραγούδι-ορόσημο για την καριέρα του, όπως το χαρακτήριζε, «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» με τη φωνή της Στέλας Χασκίλ. Ένα τραγούδι που αναφέρεται στα σκληρά χρόνια του εμφυλίου πολέμου (όπως και η μεγάλη επιτυχία του Τσιτσάνη «Κάποια μάνα αναστενάζει») και αγαπήθηκε πολύ από τον ελληνικό λαό.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, άρχισε να εμφανίζεται σε ταβέρνες κοσμικά κέντρα και να ηχογραφεί ασταμάτητα. Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης («Βρε ζωή φαρμάκια στάζεις»), ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης («Στ’ Αποστόλη το κουτούκι», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά»), ο Στέλιος Καζαντζίδης («Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει»), ο Πάνος Γαβαλάς («Άμα θες να κλάψεις, κλάψε», «Λαϊκό τσα-τσα»), η Καίτη Γκρέυ, η Γιώτα Λύδια («Συ μου χάραξες πορεία»).
Επίσης η Πόλυ Πάνου («Τα λιμάνια»), ο Μιχάλης Μενιδιάτης («Πετραδάκι, πετραδάκι», «Περιφρόνα με γλυκιά μου»), ο Μανώλης Αγγελόπουλος («Φαρίντα»), ο Αντώνης Ρεπάνης, ο Στράτος Διονυσίου, η Βίκυ Μοσχολιού («Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει») και ο Σταμάτης Κόκοτας («Όνειρο απατηλό») είναι μόνο μερικοί από τους σπουδαίους τραγουδιστές με τους οποίους συνεργάστηκε τις δεκαετίες του ’50 και ‘60. Πολλά από τα πιο γνωστά τραγούδια του πρωτοπαρουσιάστηκαν σε ταινίες του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου.
Το 1972 έκανε μία στροφή στην καριέρα του και με αφορμή την επέτειο των πενήντα χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο δίσκο (ή κύκλο τραγουδιών) με τίτλο «Μικρά Ασία» σε στίχους Πυθαγόρα και ερμηνευτή τον νεαρό τότε Γιώργο Νταλάρα («Μες στου Βοσπόρου τα στενά», «Δυο παλικάρια απ’ τ’ Αϊβαλί»). Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε στο ίδιο μοτίβο τον δίσκο «Βυζαντινός Εσπερινός», με ερμηνευτές τον Γιώργο Νταλάρα και τη Χαρούλα Αλεξίου. Δύο δίσκοι καλλιτεχνικής ωριμότητας για τον Απόστολο Καλδάρα και δυο «διαμάντια» της ελληνικής δισκογραφίας.
Τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησε μία σειρά δίσκων που δεν είχαν ιδιαίτερη εμπορική απήχηση. Τελευταία του μεγάλη επιτυχία το τραγούδι «Γιε μου» (1978), που τραγούδησε ο Σταμάτης Κόκοτας. Το «κύκνειο άσμα» του Απόστολου Καλδάρα αποτέλεσαν οι «Μπαλάντες του περιθωρίου», που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1990 από τη δισκογραφική εταιρία «Σείριος» του Μάνου Χατζιδάκι, σε στίχους Κώστα Βίρβου και ερμηνευτές τον Ανδρέα Καρακότα, τον Μιχάλη Παπαζήση και την Άντρη Κωνσταντίνου.
Ο Απόστολος Καλδάρας πέθανε στην Αθήνα στις 08 Απριλίου του 1990, ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο Απόστολος Καλδάρας πέθανε στις 8 Απριλίου 1990 και κηδεύτηκε στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου με παρουσία πολύ κόσμου και καλλιτεχνών. Από τον γάμο του με τη Λούλα Μαράβα απέκτησε δύο παιδιά, τη Μαίρη (γ. 1953) και τον μετέπειτα συνθέτη Κώστα Καλδάρα. Ο πρόωρος χαμός της κόρης του, το 1965, ήταν η αιτία που δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ έκτοτε σε κέντρο διασκέδασης.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ευχόταν χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το νέο έτος ποζάροντας με την πιο όμορφη τουαλέτα της, η Τζένη Καρέζη “φορούσε” το πιο όμορφο χαμόγελό της, αλλά … τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε…
Σε γιορτινό φόντο, με λευκή γούνα, το λαμπερό της χαμόγελο και ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι, εμφανίζεται η αείμνηστη ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη στη χριστουγεννιάτικη κάρτα – αυτόγραφο που έδινε στους θαυμαστές της.
Όπως κάθε Χριστούγεννα, έτσι και φέτος η Αθήνα έβαλε τα καλά της. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, λαμπιόνια παντού και μουσικές στους δρόμους. Οι σημερινές, όμως, εικόνες δε θυμίζουν πολλά από τις παλιότερες εποχές.
Τότε, τη δεκαετία του ‘50, που ο στολισμός ήταν αρκετά περιορισμένος και οι άνθρωποι έπαιρναν ευχαρίστηση με πολύ απλά πράγματα. Η γνώριμη εικόνα του τροχονόμου με τα δώρα στο κουβούκλιό του ή η άφιξη του Αη Βασίλη με αυτοκίνητο στους κεντρικούς δρόμους στην Αθήνα. Την τιμητική τους είχαν τα μαγαζιά που πουλούσαν μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Δε γέμιζαν μόνο οι βιτρίνες αλλά στήνονταν ολόκληροι πάγκοι έξω από τα «καλά ζαχαροπλαστεία».
Ο κόσμος έβγαινε στις αγορές για να κάνει τα ψώνια του παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Οι αγορές αφορούσαν κυρίως πράγματα για το γιορτινό τραπέζι και όχι ρούχα, καλλυντικά ή άλλα τέτοιου είδους αντικείμενα. Το κρέας ήταν το πρώτο πράγμα που αγοραζόταν. Ήταν ένα είδος πολυτέλειας. Εκείνη την εποχή πολλοί έτρωγαν κρέας μια φορά το μήνα, άλλοι ακόμη πιο σπάνια. Έτσι η αγορά κρέατος ήταν το σήμα κατατεθέν ενός εορταστικού τραπεζιού.
Τις αμέσως επόμενες δεκαετίες το γιορτινό κλίμα στην Αθήνα άρχισε να γίνεται πιο έντονο. Αυτό που κυριαρχούσε ήταν ο πολύχρωμος διάκοσμος και τα λαμπιόνια σε κάθε γωνιά του κέντρου της πόλης. Η παλιά Αθήνα γινόταν ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο λούνα παρκ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και σημείο κατατεθέν ήταν το Μινιόν. Τραβούσε τα βλέμματα και προσέλκυε πλήθος κόσμου. Οι καταναλωτές δεν περιορίζονται πια μόνο στα απολύτως απαραίτητα για το γιορτινό τραπέζι. Αρχίζουν να ξοδεύουν χρήματα σε δώρα και σε προσωπικά είδη όπως ρούχα και αξεσουάρ.
Το μόνο που θυμίζει πλέον την παλιά Αθήνα είναι οι φωτογραφίες που έχουν απομείνει. Κοιτάζοντας τις ασπρόμαυρες και αργότερα τις έγχρωμες φωτογραφίες βλέπεις μια άλλη εποχή. Άλλη τη χαρακτηρίζουν πιο αθώα, πιο γνήσια. Άλλοι νιώθουν νοσταλγία και αποζητούν να ξαναζήσουν τέτοιες εποχές. Το σίγουρο είναι ότι οι φωτογραφίες αυτές σε ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο. Στην παλιά Αθήνα μιας άλλης εποχής…
Στη Βαρβάκειο Αθήνα, δεκαετία ’50. Φωτογραφία Δημήτρης Χαρισιάδης.
Αφοί Λαμπρόπουλοι, Αθήνα 1950-1960. Φωτό: Κώστας Μπαλάφας/Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.
Η ταινία, “Ματωμένα Χριστούγεννα” προβλήθηκε τη σαιζόν 1951-1952 και έκοψε 178.562 εισιτήρια. Ήρθε στην πρώτη θέση ανάμεσα σε 15 ταινίες.
Περίληψη της ταινίας, “Ματωμένα Χριστούγεννα”
Ο καπεταν-Νικόλας (Ιωάννης Αποστολίδης) επιστρέφει από τον πόλεμο στο σπίτι του στην Αθήνα για να μάθει ότι η γυναίκα του (Αθανασία Μουστάκα) πέθανε, ο αντιστασιακός γιος του (Ιορδάνης Μαρίνος) κρύβεται στο βουνό, χωρίς να υπάρχουν νέα του, και η κόρη του (Έλλη Λαμπέτη) εκτελέστηκε μαζί με τον αγαπημένο της (Νίκος Χατζίσκος) από τους Γερμανούς. Στον τάφο της γυναίκας του θα ξανασμίξει με τον γιο του.
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές και κύριους εκφραστές του λαϊκού μας τραγουδιού. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1913 στην Κίο της Προποντίδας. Σε ηλικία δυο ετών ορφάνεψε από πατέρα κι επτά χρόνια αργότερα έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το παρατσούκλι του ήταν Ψηλός ή Πατσάς.
Αρχικώς εγκαταστάθηκε με τη μητέρα και τη γιαγιά του στη Σαμοθράκη και λίγο αργότερα μετακόμισαν στον Πειραιά, στις Τζιτζιφιές, όπου ζούσαν οι θείοι του και η υπόλοιπη οικογένεια. Στη δουλεία μπήκε από μικρός. Εργάστηκε ως ψαράς, ως μαραγκός, σε συνεργείο αυτοκινήτων και σε οικοδομές. Η σκληρή βιοπάλη του απαγόρευσε να συνεχίσει το σχολείο.
O Γιάννης Παπαϊωάννου λίγες ώρες πριν σκοτωθεί.
Το 1928 ο Γιάννης Παπαϊωάννου ξεκίνησε να παίζει μουσική με μια φυσαρμόνικα, αλλά η σχέση του με τη μουσική θα παρέμενε σε εκείνο το επίπεδο αν δεν ήταν το ποδόσφαιρο. Έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό του, η μητέρα του τού έκανε δώρο ένα μαντολίνο για να σταματήσει να παίζει. Η ζωή του άλλαξε, όταν μια μέρα άκουσε σε μια ταβέρνα Το μινόρε του τεκέ του Γιάννη Χαλκιά. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε μπουζούκι. Το ερωτεύτηκε και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στο πάλκο ο Γιάννης Παπαϊωάννου πρωτανέβηκε το 1933. Στη σαραντάχρονη πορεία του έγραψε πάνω από 800 τραγούδια, περιόδευσε σε Ελλάδα και Αμερική, και ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών, μουσικών και τραγουδιστών. Η Φαλιριώτισσα, Βαδίζω και παραμιλώ, Καπετάν Αντρέα Ζέππο, Πριν το χάραμα, Σβήσε το φως να κοιμηθούμε, είναι μερικά μόνο από τα διαχρονικά τραγούδια του που άφησε ως κληρονομιά.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τα χαράματα της 3ης Αυγούστου του 1972, καθώς μετά τη δουλειά πήγαινε για ψάρεμα στα Βασιλικά της Σαλαμίνας και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της Καλλιθέας. Στη μνήμη του, ο Βασίλης Τσιτσάνης -κουμπάρος, φίλος και συνεργάτης του για πολλά χρόνια- έγραψε, “Το τραγούδι του Γιάννη” που τραγουδά η Πόλυ Πάνου.
Η ταινία, "Καραβάν Σαράι" προβλήθηκε το 1988 σε ομώνυμη σειρά τριών επεισοδίων, στην ΕΤ1, με τίτλο "Καραβάν Σαράι (1988)".-Το σενάριο της ταινίας, "Καραβάν Σαράι"...
Ο Γιάννης Σπαρίδης (Γιάννης Σπανομαρίδης το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη στις 13 Αυγούστου του 1898 και ήταν ένας ηθοποιός πολύ γνωστός για τον τύπο του Αρμένη που...
