Ο Μίμης Πλέσσας ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες – δημιουργούς, με πολλές διεθνείς διακρίσεις στο ενεργητικό του.

Το πλουσιότατο έργο του στο ελληνικό τραγούδι, στο θέατρο, στον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και στην κλασική και τζαζ μουσική, αποτελεί πολιτιστική παρακαταθήκη για τη χώρα μας και θα αγαπηθεί από πολλές ακόμα γενιές Ελλήνων.

Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1924 στην Αθήνα και σε πολύ μικρή ηλικία έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στην Ελληνική Ραδιοφωνία.

Σπούδασε στη Φυσικομαθηματική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ.

Το 1952, σε ηλικία μόλις 27 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, και την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας των ΗΠΑ!

Το 1952 άρχισε επίσης την ενασχόλησή του με τη σύνθεση, και από το 1956 ως μαέστρος και συνθέτης.

Η καλλιτεχνική και συνθετική του δραστηριότητα τα τελευταία 60 χρόνια, καλύπτουν όλους τους τομείς της μουσικής στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Με τα τραγούδια του, έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές και τραγουδίστριες, και πολλούς από αυτούς τους έχει αναδείξει.

Παράλληλα, έγραψε έργα κλασικής μουσικής, όπως λυρικά έργα, ορατόρια, συμφωνικά ποιήματα, έργα για πιάνο, μουσική τζαζ, κ.α.

Είχε γράψει μουσική για 70 θεατρικές παραστάσεις και 104 ταινίες. Η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμ ξεκίνησε το 1960 με τη μουσική της ταινίας «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», με δεύτερη συνεργασία στην ταινία «Νόμος 4000».

Από τότε και μέχρι το θάνατο του Φίνου το 1977, ο Πλέσσας έγραψε μουσική και τραγούδια σε 64 συνολικά ταινίες όλων των ειδών της Φίνος Φιλμ, κατέχοντας ξεχωριστό και λαμπερό κομμάτι της.

Είχε διευθύνει τις μεγαλύτερες ορχήστρες στον κόσμο και έχει κερδίσει πολυάριθμες διεθνείς διακρίσεις για την καλλιτεχνική του προσφορά. Από το 1960 ως το 1970 βραβεύτηκε στη Βαρκελώνη, τη Βαρσοβία, το Βέλγιο, την Ιταλία, το Τόκυο, και αργότερα στο Παρίσι, το Εδιμβούργο, την Ουάσινγκτον, το Κάρλοβι Βάρι.

Το 2002 ανακηρύχτηκε επίτιμος Διδάκτορας της Μουσικής στο Hellenic College του Λονδίνου.

Στην Ελλάδα τιμήθηκε πάμπολλες φορές, με σημαντικότερες διακρίσεις του για την πολύχρονη προσφορά του στην τέχνη και τον πολιτισμό: το «Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών» από το Δήμο Αθηναίων το 2000, το «Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα» από την Προεδρία της Δημοκρατίας το 2001, «Άνρωπος της Χρονιάς» από το Υπουργείο Πολιτισμού το 2004, καθώς και βράβευση από την Ακαδημία Προσωπικοτήτων το 2005.

Το 2016 ο Μίμης Πλέσσας, με αφορμή την επέτειο 50 χρόνων από την εμφάνισή του στην δισκογραφία με τον δίσκο Ραντεβού στον αέρα για την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, παρουσίασε το τελευταίο πλήρες έργο του Διάφανος σταυρός με ερμηνευτή τον Θάνο Ολύμπιο. Ο δίσκος τους έγινε πλατινένιος.

Ήταν παντρεμένος με την Λουκίλα Καρρέρ, με την οποία απέκτησε μια κόρη το 1998. Γιος του από προηγούμενο γάμο του, είναι ο μουσικοσυνθέτης Αντώνης Πλέσσας.

Ο Μίμης Πλέσσας έφυγε από τη ζωή λίγες μέρες πριν συμπληρώσει 100 χρόνια ζωής στις 12 Οκτωβρίου του 2024. Ήταν από τους λίγους Έλληνες συνθέτες με τόσους πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

-Το 2000 ο Δήμος Αθηναίων τον τίμησε για την προσφορά του στην ελληνική μουσική και του απένειμε το «Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών».
-Το 2001, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος για την προσφορά του στην τέχνη.
-Το 2006 βραβεύεται από την Ακαδημία Προσωπικοτήτων για τη συνολική προσφορά του στον πολιτισμό.
-Το 2007 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον τίμησε με τον Μεγαλόσταυρο του Αγίου Ανδρέου σε ειδική εκδήλωση στο Πατριαρχείο.
-Το 2010 αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτορας από το Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών.
-Το 2016 η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε με βραβείο της τάξης των Γραμμάτων και Καλών Τεχνών για το σύνολο της προσφοράς του στην ελληνική μουσική.
-Ο Μίμης Πλέσσας έχει λάβει αμέτρητες άλλες τιμητικές διακρίσεις από φορείς, οργανισμούς, δήμους και περιφέρειες της χώρας ενώ έχει ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης Ραφήνας – Πικερμίου, Σπετσών, Κω, και Χανίων.

Ο Μάνος Λοΐζος, γεννημένος μελωδός, όπως τον χαρακτηρίζει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, έγραψε ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της έντεχνης λαϊκής μουσικής στην Ελλάδα. Ό ίδιος είχε πει ότι έγραφε τραγούδια από τα εφηβικά του χρόνια, σαν μορφή έκφρασης, σαν μορφή επικοινωνίας και πολλές φορές σαν μορφή πολιτικής πράξης.

Γεννήθηκε το 1937 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, από πατέρα Κύπριο και μάνα από τη Ρόδο, οι οποίοι το 1924 έφυγαν από τη Λάρνακα και αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη στην Αίγυπτο.

Στα 14 του χρόνια, μαθητής του Αβερώφειου Γυμνασίου Αλεξανδρείας, γράφτηκε στο τοπικό Ωδείο και ξεκίνησε μαθήματα βιολιού και αργότερα κιθάρας. Στα 16 του έφτιαξε με κάποιους φίλους του μια μουσική κομπανία και απέκτησε το πρώτο του πιάνο, δώρο από τον πατέρα του. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο το 1955, ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Εντυπωσιασμένος όμως από τα τραγούδια του Χατζηδάκι και αργότερα του Θεοδωράκη, αποφασίζει στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική. Παράλληλα κάνει διάφορες δουλειές για να επιβιώσει.

Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί  για την πρώτη ηχογράφηση της μελωδίας του, «Τραγούδι του Δρόμου», σε στίχους Λόρκα και απόδοση Νίκου Γκάτσου, με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο. Παράλληλα, γίνεται ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Πολύ σύντομα γίνονται μέλη και οι καλύτεροι συνθέτες, στιχουργοί και τραγουδιστές της εποχής. Με τη χορωδία του Συλλόγου, την οποία διευθύνει, συμμετέχει το καλοκαίρι του 1963 στη μουσική παράσταση του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» στο θέατρο Παρκ. Την ίδια χρονιά δίνει μαζί με τον Χρήστο Λεοντή την πρώτη του συναυλία στη Νάουσα.

Με το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, τον Απρίλιο του 1967, συλλαμβάνεται και κρατείται δέκα μέρες στην Ασφάλεια, για τις αριστερές πεποιθήσεις του. Τον Σεπτέμβριο του ’67 κατορθώνει να φύγει για την Αγγλία. Εκεί, για να επιβιώσει με τη γυναίκα του, την στιχουργό Μάρω Λήμου και την μόλις δύο ετών κόρη του Μυρσίνη, παίζει μπουζούκι σε κυπριακές ταβέρνες.

Τον επόμενο χρόνο επιστρέφει στην Ελλάδα και με τον φίλο του στιχουργό, Λευτέρη Παπαδόπουλο, ετοιμάζουν τον πρώτο του μεγάλο του δίσκο «Ο Σταθμός». Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια κυκλοφορούν άλλοι δύο δίσκοι με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Θαλασσογραφίες» (1970) και «Να’ χαμε τι να’ χαμε» (1972) με τραγούδια που γίνονται επιτυχίες. Στο μεταξύ, γράφει μουσική και τραγούδια για το θέατρο και τον κινηματογράφο και κυκλοφορεί ο δίσκος με τη μουσική της ταινίας «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού. Το 1973 αρχίζει τη μελοποίηση ποιημάτων του Ναζίμ Χικμέτ, με ελληνική απόδοση του Γιάννη Ρίτσου.

Με τη μεταπολίτευση συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί και ο δίσκος του «Καλημέρα Ήλιε» σε στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου. Τα επόμενα 3 χρόνια ακολουθούν κι άλλοι δίσκοι και ο Μάνος Λοΐζος γίνεται ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού.

Ο δίσκος του «Τα Τραγούδια μας» (1976) σε στίχους Φώντα Λάδη, γίνεται πλατινένιος. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων, ενάντια στην κασετοπειρατεία. Παράλληλα, κυκλοφορεί και τον δίσκο «Για τα Τραγούδια της Χαρούλας» με στίχους του Μανώλη Ρασούλη και του Πυθαγόρα.  Προς το τέλος του 1980 κυκλοφορεί ο δίσκος του «Για μια Μέρα Ζωής» που είναι ο τελευταίος του.

Από το φθινόπωρο του ‘81, πάσχει από περικαρδίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια και μετά την νοσηλεία του εδώ, αναχωρεί για τη Μόσχα. Εκεί τον βρίσκει το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο τον Ιούνιο του 1982 και το Σεπτέμβριο το δεύτερο, το οποίο είναι και το μοιραίο.

Στην μουσική διαδρομή του, συνεργάστηκε, εκτός από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και με πολλούς στιχουργούς και ποιητές, όπως: Νίκο Γκάτσο, Κωστούλα Μητροπούλου, Γιάννης Νεγρεπόντη,  Δημήτρη Χριστοδούλου, Τάσο Λειβαδίτη,  Μάρω Λήμνου, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ρασούλη και άλλους. Τραγούδια του ερμήνευσαν οι: Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πουλόπουλος, Αλέκα Μαβίλη, Μανώλης Μητσιάς, Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Πάριος, Ζωή Φυτούση, Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Μαρίζα Κωχ, Βασίλης Παπακωνσταντίνουο, Γιώργος Μούτσιος,  και πολλοί άλλοι.

Ο Μάνος Λοίζος είχε παντρευτεί δυο φορές: τη στιχουργό και συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας Μάρω Λήμνου (γνωστή και με το όνομα Μάρω Λοΐζου), με την οποία απόκτησε την πολυαγαπημένη του κόρη Μυρσίνη, και την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη. Τα τραγούδια του, λιτά και έντεχνα, είναι γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα γι’ αυτό και έγιναν αθάνατες επιτυχίες.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 19 Ιανουαρίου του 1942 και μεγάλωσε σε ένα «μουσικό» σπίτι, αφού ο πατέρας του, Αγάπιος Χατζηνάσιος, ήταν ένας από τους καλύτερους σαξοφωνίστες της εποχής, ο οποίος μύησε τον γιο του στην τζαζ και την ελεύθερη έκφραση. Η κλασική μουσική παιδεία του ξεκίνησε στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, όταν ήταν 6 χρονών και συνεχίστηκε στο Κρατικό Ωδείο της πόλης. Όταν ήρθε στην Αθήνα φοίτησε στο Ωδείο Αθηνών και στο Εθνικό Ωδείο και αργότερα συνέχισε τις μουσικές σπουδές του στο Παρίσι.

Σολίστ, μαέστρος, αλλά προπαντός συνθέτης, ο Γιώργος Χατζηνάσιος χάραξε μια λαμπρή καλλιτεχνική πορεία και αγαπήθηκε μέσα από τα τραγούδια του όσο λίγοι Έλληνες συνθέτες. Κάθε τραγούδι του και επιτυχία, κάθε δίσκος γεμάτος με σουξέ, που αντέχουν στο χρόνο.

Οι συνεργασίες του με στιχουργούς και τραγουδιστές, δεν θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες. Ήταν ακόμα οι εποχές, που συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές, συνεργάζονταν και κατέθεταν ομαδικά την ψυχή τους στο αποτέλεσμα. Ο Νίκος Γκάτσος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σώτια Σώτου, η Λίνα Νικολακοπούλου, η Σέβη Τηλιακού, είναι μερικοί από τους εκλεκτούς στιχουργούς που συνεργάστηκε. Τραγουδιστές όπως η Μαρινέλλα, η Βίκυ Μοσχολιού, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Στράτος Διονυσίου, ο Σταμάτης Κόκκοτας, ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Χάρις Αλεξίου, η Νάνα Μούσχουρη, η Αλέκα Κανελλίδου, ο Γιάννης Πάριος, και  πολλοί άλλοι ερμήνευσαν τα τραγούδια του. Ωστόσο ο ίδιος λέει ότι η «τραγουδίστρια του» ήταν η Δήμητρα Γαλάνη, με την οποία συνεργάστηκε για 15 ολόκληρα χρόνια με έξη μεγάλους δίσκους και με πολλές συναυλίες.

Αρχικά, και για 3-4 χρόνια έπαιζε πιάνο στην ορχήστρα του Μουζάκη, και στη συνέχεια του Κώστα Καπνίση. Παράλληλα, συμπλήρωνε συνθέσεις άλλων. Ωστόσο, το 1971 έγραψε τη μουσική για την ταινία της Φίνος Φιλμ «Οι Αμαρτωλοί» (1971), και την ίδια χρονιά για τρεις ακόμα ταινίες του Φίνου («Διακοπές στο Βιετνάμ», «Σ’Αγαπώ», «Εσχάτη Προδοσία»). Το 1972 κυκλοφόρησε και ο πρώτος μικρός δίσκος του με το τραγούδι «Κρίμα το μπόι σου» σε στίχους της Στέβης Τηλιακού, που έγινε επιτυχία μέσα από τη φωνή της Μαρινέλλας. Από εκεί και πέρα η μία επιτυχία διαδεχόταν την άλλη και o ένας δίσκος ακολουθούσε τον άλλον.

Το 1977, το τραγούδι του «Μάθημα Σολφέζ» συμμετείχε στη Eurovision. Οι δύο δίσκοι που έκανε με τη Μαρινέλλα, «Η Μαρινέλλα του Σήμερα» (1978) και «Για Σένα τον Άγνωστο» (1983) έγιναν χρυσοί και πλατινένιοι. Η Όπερα του «Ελ Γκρέκο», καθώς και η  βυζαντινή τριλογία του «Το Χρονικό της Αλώσεως», έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό με επιτυχία. Ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί έργο ζωής του τη συμφωνική καντάτα, «Ωδή στον Μέγα Αλέξανδρο» με ερμηνευτές τον Πέτρο Γαϊτάνο και τον Γρηγόρη Βαλτινό, που παρουσιάσθηκε στο Μέγαρο Μουσικής, στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, στο Ηρώδειο και στο ΚΘΒΕ.

Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 50 περίπου δίσκοι του, ενώ έχει γράψει μουσική και τραγούδια για 38 κινηματογραφικές ταινίες, για 25 θεατρικά έργα και για πολλές επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Έχει δώσει πολλά κονσέρτα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει τιμηθεί: με «Χρυσό Δίσκο», «Χρυσή Νότα» από την εταιρία International Phonogram, Β΄ Βραβείο σύνθεσης και ενορχήστρωσης στο 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βραβείο στο φεστιβάλ της Γαλλίας «Rose d’Or», καθώς και με πολλές άλλες διακρίσεις.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες. Έχοντας δεχτεί από νωρίς επιδράσεις από τη μουσική της Κρήτης και της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και από την κλασική μουσική, έχει προσφέρει ένα ποιοτικό έργο μισού περίπου αιώνα, που ζωντανεύει τις άφθαρτες πηγές της ελληνικής μουσικής, σε συνδυασμό με την οικουμενική μουσική εξέλιξη. Ένα έργο, που απλώνεται από το έντεχνο τραγούδι έως μουσική για συμφωνική ορχήστρα. Με τη μουσική παιδεία του, συνδυασμένη με τη γενικότερη μόρφωση του, τις ανησυχίες του και της αγάπη του για την Ελλάδα, αναζήτησε τις ρίζες της ελληνικής μουσικής και χρησιμοποίησε στις ενορχηστρώσεις του όργανα, όπως το σαντούρι, την κρητική λύρα, το κανονάκι.

Γεννήθηκε το 1939 στο Ηράκλειο της Κρήτης, από αστούς Κρητικούς γονείς και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα. Από οκτώ χρονών ξεκίνησε μαθήματα βιολιού και κλαρίνου. Το 1956 συνέχισε τις μουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με δάσκαλο του τον Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή του βιολιού Joseph Bustidui. Παράλληλα, ξεκίνησε κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ σύντομα έκαναν την εμφάνισή τους οι  μουσικές  συνθέσεις του. Το 1963 βραβεύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την μουσική του στην ταινία  “Μικρές Αφροδίτες” του Νίκου Κούνδουρου, και τον ίδιο χρόνο παίζονται τα μουσικά του έργα “Θησέας”, “Χιροσίμα” και τα “Τρία Σκίτσα για Χορό”.

Το 1965 συνεργάζεται για πρώτη φορά με τη Φίνος Φιλμ, για τη μουσική της ταινίας “Οι Εχθροί” του Ντίνου Δημόπουλου. Ακολουθούν άλλες τρεις συνεργασίες του με τον Φίνο μέχρι το 1967, όπου επιβάλλεται στην Ελλάδα η δικτατορία και ο Γιάννης Μαρκόπουλος αναχωρεί για το Λονδίνο. Εκεί, εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens και ξεκινάει η φιλία του με τον συνθέτη Γιάννη Χρήστου, από τον οποίο δέχεται μουσικές επιδράσεις. Στην Αγγλία συνθέτει την κοσμική καντάτα “Ήλιος ο Πρώτος”, σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και μουσική για τη “Λυσιστράτη” του Αριστοφάνη,  την “Τρικυμία” του Σαίξπηρ – που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, σε σκηνοθεσία David Jones – και τρία συμφωνικά έργα. Το αγγλικό κοινό τον καταχειροκροτεί στις εμφανίσεις του.

Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα και υλοποιεί το μουσικό του όραμα, καταθέτοντας μουσικά έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή, για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα. Ιδρύει ένα νέο και ιδιόμορφο ορχηστικό σχήμα, και οι αρχές του για επιστροφή στις ελληνικές ρίζες παίρνουν διαστάσεις καλλιτεχνικού κινήματος. Την ίδια χρονιά ξεκινά και η λαμπρή του συνεργασία με τον Νίκο Ξυλούρη, με πρώτο τους δίσκο το «Χρονικό» και δεύτερο τα «Ριζίτικα» το 1971. Το τραγούδι αυτού του δίσκου «Πότε θα κάνει ξαστεριά» και «Μπήκαν στην πόλη οι Οχτροί» καθώς και η μοναδική φωνή του Ξυλούρη, γίνονται σύμβολα της αντίστασης. Την ίδια εποχή ιδρύει την ορχήστρα «Παλίντονος αρμονία», συνδυάζοντας συμφωνικά όργανα με ελληνικά.

Το 1971 παρουσιάζει τα έργα του στη μπουάτ-στούντιο «Λήδρα» με νέους τραγουδιστές και μουσικούς από το χώρο της παραδοσιακής μουσικής, τους οποίους διδάσκει τον τρόπο ερμηνείας των τραγουδιών του.  Ο χώρος του κέντρου κατακλύζεται καθημερινά από διανοούμενους, νέους και μεγαλύτερους, παρά τα εμπόδια της τότε εξουσίας. Με τη μεταπολίτευση παρουσιάζει τα έργα του στο «Κύτταρο». Οι εμφανίσεις του και στα δύο αυτά κέντρα, δίπλα στους συνεργάτες του Νίκο Ξυλούρη, Παύλο Σιδηρόπουλο, Δόμνα Σαμίου, και άλλους δεξιοτέχνες της παραδοσιακής μουσική, έχουν μείνει θρυλικές. .Τα τραγούδια του «Οι Οχτροί», «Τα Λόγια και τα Χρόνια», «Τα Χίλια Μύρια Κύματα», «Ο Γίγαντας», «Το Καφενείον η Ελλάς» και πολλά άλλα, γίνονται σύμβολα και μύθοι όπως άλλωστε συμβαίνει με τα μουσικά του έργα: «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Στράτης ο Θαλασσινός», «Ήλιος ο Πρώτος», «Θητεία και Μετανάστες» – με τραγούδια σε ποίηση και στίχους Σολωμού, Σεφέρη, Ελύτη, Σκούρτη, Θεοδωρίδη αλλά και δικούς του.

Το 1976 συνθέτει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του ΒΒC «Who pays the Ferryman?» και η επιτυχία του μουσικού θέματος παραμένει στην κορυφή του βρετανικού Hit-Parade για μήνες.  Στα επόμενα χρόνια η δημοτικότητα του εκφράζεται με αλλεπάλληλες συναυλίες ανά τον κόσμο, ενώ οι νέες κυκλοφορίες μεγάλων δίσκων του αυξάνονται.

Στην καλλιτεχνική του παραγωγή, σημαντική θέση έχει η μουσική του για το θέατρο και τον κινηματογράφο: μουσική για έργα του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου, του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ, του Μπέκετ αλλά και σύγχρονων Ελλήνων δραματουργών, και για ταινίες του Κούνδουρου, του Ντασέν, του Κοσμάτου, του Μανουσάκη, του Σκαλενάκη, του Γρηγορίου και άλλων.

Τη δεκαετία του 1980 δημιουργεί μια σειρά από έργα μουσικής δωματίου, κουαρτέτα, σονάτες, κομμάτια για βιολί και πιάνο, έργα ενόργανης μουσικής, ορατόρια και κύκλους τραγουδιών.  Το 1994 συνθέτει ένα από τα πιο σημαντικά του έργα, τη «Λειτουργία του Ορφέα» – για φωνή, χορωδία και ορχήστρα – που απευθύνεται φιλοσοφικά στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση.

Τον Ιανουάριο του 2013 τιμήθηκε με το βραβείο Φειδιππίδης  από το ομογενειακό κοινωφελές ραδιόφωνο “cosmos FM”, ένα βραβείο που έχει δοθεί σε δημιουργούς διεθνούς εμβέλειας. Το Σεπτέμβριο του 2013 έδωσε συναυλία στο Ηρώδειο με τίτλο «Με λογισμό και μ’ όνειρο», τρεις λέξεις του Δ. Σολωμού που τις οικειοποιείται, για όποια σύγχρονη δράση μπορεί να κάνει τη χώρα μας ν’ αλλάξει πορεία.

Μέχρι σήμερα, ο Γιάννης Μαρκόπουλος συνεχίζει ακούραστα και αδιάκοπα να δημιουργεί και να μας ταξιδεύει με τις παραστάσεις του. Σύζυγός του είναι η τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του, Βασιλική Λαβίνια.