Όταν μια ελληνική ταινία κατορθώνει να γίνει σημείο αναφοράς ακόμα και σε σχολικά βιβλία, τότε είναι σαφές ότι η αξία της δεν είναι μόνο καλλιτεχνική, αλλά και πολιτισμική και ιστορική. Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 90’, η ταινία «Ο Δράκος», του Νίκου Κούνδουρου, αναφέρονταν στα βιβλία της ιστορίας της Γ’ Λυκείου ως μια ταινία που αποτύπωνε ρεαλιστικά την ελληνική μεταπολεμική κοινωνία.

Η ταινία γυρίστηκε το 1955 και ο Νίκος Κούνδουρος την σκηνοθέτησε ενώ δεν είχε καν κλείσει τα 30 του χρόνια. Μετά από μια επίπονη και μακρά συζήτηση που είχε με τον συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον πείθει να γράψει ένα σενάριο για μια ταινία που θα παρουσίαζε χωρίς ακρότητες την κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μια πραγματικότητα στην οποία κυριαρχούσε η φτώχια, η μιζέρια, αλλά και το αστυνομοκρατούμενο κράτος. Ο Καμπανέλλης αξιοποιεί στο έπακρο το λογοτεχνικό του ταλέντο και δίνει στον Κούνδουρο ένα πραγματικό αριστούργημα, που ο τελευταίος έπρεπε να αποδώσει αριστοτεχνικά στον κινηματογραφικό φακό. Όσο κι αν η πρόκληση φάνταζε – και ήταν – μεγάλη, ο Κούνδουρος τα κατάφερε.

Με την πρώτη ματιά, η ταινία «Ο Δράκος» είναι μια ιστορία για την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τη μοναξιά. Ωστόσο, εάν κανείς την μελετήσει πιο προσεκτικά διαπιστώνει ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι μια ταινία που δεν νοιάζεται μονάχα για τη ματαιοδοξία και τη μοναξιά, νοιάζεται και γι’ αυτό που την προκαλεί.

Κι ως μια ταινία ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που ζει στην Ελλάδα μετά το Β’ Παγκόσμιο και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, αναζητά και βρίσκει τα αίτια αυτά στην κοινωνία. Το αστυνομικό κράτος, η απομόνωση και η αποξένωση είναι για τον Κούνδουρο τα θέματα της ταινίας.

Και όλα αυτά τα αποτύπωσε ιδανικά με την βοήθεια ενός σπουδαίου Έλληνα ηθοποιού που ήταν ο πρωταγωνιστής της, του Ντίνου Ηλιόπουλου. Για πολλούς ήταν η κορυφαία ερμηνεία της μεγάλης καριέρας του Ηλιόπουλου, μια ερμηνεία από αυτές που δεν είχε δείξει ξανά – και δεν έδειξε ούτε αργότερα – στο ελληνικό κοινό.

Μια δραματική ερμηνεία, η οποία ανέδειξε το πολύπλευρο ταλέντο του Ηλιόπουλου και τον καθιέρωσε στους «μεγάλους» του ελληνικού σινεμά. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο χαρακτήρας του δεν είναι παρά ένα πιόνι στα χέρια του Κούνδουρου. Ένα πιόνι που στο τέλος της ταινίας οδηγείται στον θάνατο, όχι γιατί είναι αυτό που είναι, αλλά γιατί η κοινωνία τον έκανε να είναι έτσι. Στον «Δράκο» ο Κούνδουρος καινοτομεί και σκηνοθετικά, δίνοντας έμφαση σε ρεαλιστικές σκηνές, σε κοντινά πλάνα και σε σιωπηρές σκηνές, στοιχεία που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή.

Η σκηνοθεσία χαρίζει στη ταινία γνήσια cult στιγμιότυπα και μια αίσθηση μελαγχολίας για μια κοινωνία δύσκολη και άγρια. Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό του σεναρίου, χαρίζουν ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ κι ένα μοναδικό αίσθημα φόβου για μια αόρατη απειλή.

Η ταινία πρωτοτύπησε και στην εμφάνισή της, αφού έκανε πρεμιέρα στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου απέσπασε ειδική μνεία. Λίγους μήνες αργότερα προβλήθηκε και στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στις 5 Μαρτίου του 1956. Η υποδοχή που της επιφύλαξε το ελληνικό κοινό ήταν απογοητευτική, δείγμα ότι δεν είχε την ωριμότητα να αντιληφθεί τα βαθιά μηνύματα που αυτή απέπνεε.

Κατά πολλούς κριτικούς ωστόσο, το κοινό δεν ήταν ανώριμο, απλά δεν ήθελε να δει αυτά τα μηνύματα που «πονούσαν». Ωστόσο, η ταινία αντιμετώπισε ιδιαίτερα εχθρική στάση από μεγάλη μερίδα του Τύπου της εποχής.Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εφημερίδες της εποχής, Εστία και Αυγή, την κατηγόρησαν ως ανθελληνική και ζήτησαν την επέμβαση του εισαγγελέα.

Ας μην αδικούμε όμως τους Έλληνες θεατές εκείνης της εποχής, αφού βλέποντας αυτή την τόσο ατμοσφαιρική ταινία, γυρισμένη σε στυλ φιλμ νουάρ, ένα είδος πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και μάλιστα με το ασυνήθιστο και ανεπίτρεπτο για την εποχή «unhappy end», ίσως να μην είχαν ασυναίσθητα άλλη επιλογή απο το να την απορρίψουν. Ίσως γι’ αυτό το λόγο οι αρνητικές κριτικές της εποχής ήταν τόσο πολλές και τόσο σκληρές.

Ο χρόνος πάντως απέδειξε τη διαχρονική αντοχή της ταινίας, με τις όποιες ατέλειες και ερμηνευτικές υπερβολές που μπορεί αυτή να διαθέτει. Η μοίρα της ωστόσο ήταν λαμπρή και έμελε η αξία της να αναγνωριστεί στα χρόνια που ακολούθησαν. Σήμερα «Ο Δράκος» αναγνωρίζεται ως μια από τις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία συνδυάζει στοιχεία από τον ιταλικά νεορεαλισμό, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, αλλά και τα φιλμ νουάρ.

Θα θυμάστε βέβαια την χρυσή εποχή των ταινιών Καράτε  (Ξένων και Ελληνικών);

Θα θυμάστε βέβαια και το παιδί θαύμα Κρις Σφέτας ο οποίος έκανε μεγάλη επιτυχία στις ταινίες Καράτε απο τα 10 του χρόνια κιόλας.

Έχει παίξει σε ταινίες μαζί με μεγάλα ονόματα όπως Hee ill Cho, Bill Wallace, Chuck Norris and Joe Lewis. Αυτή την στιγμή βρίσκεται μεταξύ Αμερικής και Αγγλίας με πολλες σχολές ανά τον κόσμο μαζί με τον πατέρα του Γιώργο Σφέτα και είναι και εκπαιδευτές του Αγγλικού στρατού καθώς διδάσκουν και το δικό του στιλ καράτε.

Αχτύπητο δίδυμο με τον Σωτήρη Τζεβελέκο σε μία σειρά ταινιών (Ο Θείος μου ο Νίντζα 1&2, ο φίλος μου ο Νίντζα). Ο Κρις αναπολεί τον σπουδαίο κωμικό ηθοποιό αποκαλύπτοντας πως δεν έχουν συχνή επαφή τα τελευταία χρόνια λόγω απόστασης.

“Δυστυχώς όχι. Ο Σωτήρης ήταν καταπληκτικός. Είχαμε κάποια επαφή όταν ερχόμουν Ελλάδα, αλλά τώρα έχουμε χαθεί.

Ήταν εξαιρετικός ηθοποιός και άνθρωπος. Μαζί του η δουλειά ήταν εύκολη και με βοήθησε. Όταν ξεκίνησα δεν ήξερα τίποτα όμως πάνω στις σκηνές μου μάθαινε την δουλειά. Φανταστικός.

Είχαμε και δέσιμο βαθύ σαν οικογένεια κιόλας γιατί πηγαίναμε ο ένας στο σπίτι του άλλου”. Και ο Όμηρος (σ.σ.: Ευστρατιάδης) φοβερός”.

-Μετά την επιτυχημένη εμφάνιση της Δάφνης Σκούρα στην ταινία “Ο γρουσούζης” (1952), ο Φιλοποίμην Φίνος και ο σκηνοθέτης Γιώργος Τζαβέλλας πρότειναν στην ηθοποιό να πρωταγωνιστήσει και στην επόμενη ταινία τους, “Το σωφεράκι”, πλάι στον Μίμη Φωτόπουλο. Η Σκούρα με βαριά καρδιά αναγκάστηκε να αρνηθεί, γιατί είχε δεσμευτεί να λάβει μέρος σε θεατρική περιοδεία και έτσι τον ρόλο πήρε η Σμαρούλα Γιούλη. Η ηθοποιός αναφέρει στην αυτοβιογραφία της (“Βαθειές είναι οι ρίζες”) ότι η άρνησή της δεν άρεσε καθόλου στον Φίνο, με αποτέλεσμα να μην την ξανακαλέσει ποτέ να παίξει σε ταινία της Φίνος Φιλμ.

-Το σέξυ χορευτικό της Μάρθας Καραγιάννη, στην ταινία Ενα κορίτσι για δυο, είναι σε χορογραφία δική της. Για την ακρίβεια, πρόκειται για αυτοσχεδιασμό της στιγμής, αφού η Μάρθα όταν ήταν μικρή έκανε μαθήματα κλασικού μπαλέτου για πολλά χρόνια.

-Η Ζωή Λάσκαρη ήταν η πιο πιστή στον Φίνο από όλους. Η ίδια είχε επανειλημμένα πει ότι ουσιαστικά θεωρούσε τον Φίνο και τη σύζυγό του, τη Τζέλα, δεύτερους γονείς της. Ένα από τα σχέδια που αναγγέλθηκαν από τη Φίνος Φιλμ για τη Ζωή, αλλά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ ήταν και “Ο πρωτευουσιάνος” (1962), κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Γεωργίου Ρούσσου, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ο Παπαμιχαήλ και η Λάσκαρη θα συνεργάζονταν αρκετά αργότερα στο μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη “Ερασταί του ονείρου” (1974).

-Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε ενδιαφερθεί να πρωταγωνιστήσει σε κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος της Λιλίκας Νάκου “Η κυρία Ντορεμί” στα μέσα της δεκαετίας του ’60, πολύ πριν γίνει τηλεοπτική σειρά με την Ελένη Ανουσάκη.

-Ο λόγος που η Μάρθα δεν έγινε ποτέ ζευγάρι με τον Κώστα Βουτσά, είναι επειδή δε θέλησε εκείνος. Οπως έχει πει η ίδια, όποτε επιχείρησε να τον προσεγγίσει ερωτικά, εκείνος δεν ήταν ποτέ ελεύθερος αφού σχεδόν πάντα υπήρχε κάποια γυναίκα στη ζωή του.

Μαζί στο θέατρο, μαζί στα γυρίσματα, μαζί για φαγητό τα βράδια μετά την τελευταία παράσταση, πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Έρωτες μεταξύ καλλιτεχνών που δεν κατέληξαν σε γάμο. Ρετρό αγάπες που άνθισαν όταν έπεσε η αυλαία, όταν έσβησαν τα φώτα, όταν ο κόσμος είχε φύγει και δυο άνθρωποι έμειναν μόνοι, μακρυά και πέρα απ’ ολα αυτά….

Δημήτρης Παπαμιχαήλ – Μαίρη Χρονοπούλου
Μιχάλης Νικολινάκος – Αλίκη Βουγιουκλάκη
Κώστας Καρράς – Έλλη Λαμπέτη
Γιώργος Κωνσταντίνου – Γιούλη Σταμουλάκη
Λάμπρος Κωνσταντάρας – Χριστίνα Σύλβα
Μάκης Δεμίρης – Γωγώ Ατζολετάκη
Κώστας Πρέκας – Μαίρη Χρονοπούλου
Δημήτρης Παπαμιχαήλ – Δέσπω Διαμαντίδου
Κώστας Χατζηχρήστος – Μάρθα Καραγιάννη
Γιώργος Κωνσταντίνου – Έλενα Ναθαναήλ
Δημήτρης Παπαμιχαήλ – Κάτια Δανδουλάκη
Τόλης Βοσκόπουλος – Ζωή Λάσκαρη
Ανδρέας Μπάρκουλης – Μαίρη Χρονοπούλου

-Το ξέρατε ότι Μελίνα Μερκούρη και Ρένα Βλαχοπούλου ήταν “σκοτωμένες” μεταξύ τους; Αιτία ήταν ένα νούμερο επιθεώρησης όπου η Βλαχοπούλου κοροϊδευε την Μελίνα, ως φο αντιχουντική. Η εν λόγω επιθεώρηση είχε ανέβει επί χούντας. Όταν στην μεταπολίτευση έτυχε και συναντήθηκαν και μάλιστα μπροστά σε κόσμο, καταλαβαίνει κανείς τι έγινε, κάποιοι υποστηρίζουν ότι πιάστηκαν σε χέρια.

-Ο Δαλιανίδης έφτιαξε την Μουσίτσα, ραμμένη και κομμένη στα μέτρα της νεαρότατης τότε Αλίκης, όταν την είδε μετά από μια νυκτερινή της έξοδο, με τα μαλλιά πιασμένα και το χαριτωμένο, δροσερό μουτράκι της, μετά αφού εμπνευστεί το στόρυ θα της προτείνει τον ρόλο.

-Στην φίνος, ήθελαν να γίνει ταινία με δυο αταίριαστους πρωταγωνιστές, τον Χατζηχρήστο, τον θρυλικό Θύμιο και τον Χορν, συμφωνησαν όλοι.Όταν ήρθε η ώρα να μπούνε τα ονόματα ο Φινος είπε ότι θα έμπαινε μπροστά το όνομα του Χορν.Τότε ο Χατζηχρήστος θα δηλώσει. Α εμένα δεν με νοιάζει γιατί όταν θα βγεί η ταινία, όλοι θα πούνε στην επαρχία, πάμε να δούμε μια ταινία με τον Θύμιο”, οπότε το πράγμα έμεινε εκει αφού για λίγο καιρό, τα σχέδια πάγωσαν μετά την δήλωση αυτή.

-Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν υποψήφιος για τον ρόλο ενός ναύτη στην αγγλική ταινία “Ο ναύτης του Γιβραλτάρ” (1967) του Τόνι Ρίτσαρντσον, που γύρισε η εταιρεία United Artists στην Ελλάδα, με πρωταγωνιστές τη Ζαν Μορό, τον Ίαν Μπάνεν, τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ και τον Όρσον Γουέλς. Τελικά, ο Κούρκουλος έχασε τον ρόλο από τον Θεόδωρο Ρουμπάνη, ο οποίος είχε ένα φλογερό ειδύλλιο με τη Ζαν Μορό.

-Η Ζωή Λάσκαρη ήταν αρχικά η συμπρωταγωνίστρια του Νίκου Κούρκουλου στην ταινία του Σταύρου Τσιώλη “Κατάχρησις εξουσίας” (1971). Ύστερα από μια παρεξήγηση στον Έβρο, η Λάσκαρη εγκατέλειψε τα γυρίσματα και τον ρόλο πήρε η Μπέττυ Λιβανού.

-Το 1979 η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε αναγγείλει ότι θα συνεργαστεί με τον Θανάση Βέγγο σε μια ταινία του οργανισμού “Καραγιάννης-Καρατζόπουλος”, με τον τίτλο “Η λαίδη και ο αλήτης”. Το φιλμ δεν γυρίστηκε ποτέ, όπως δεν γυρίστηκε και η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Βασίλη Βασιλικού “Το τελευταίο αντίο”, που ήθελε να κάνει η Αλίκη την ίδια περίοδο.

-Η Γκέλλυ Μαυροπούλου ήταν η αρχική επιλογή του Θόδωρου Αγγελόπουλου για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του “Αναπαράστασις” (1970), που σηματοδότησε το επίσημο ξεκίνημα του “νέου ελληνικού κινηματογράφου”. Ο σκηνοθέτης είχε κάνει δοκιμαστικά και πρόβες κοστουμιών με τη γνωστή πρωταγωνίστρια, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και προτίμησε την ερασιτέχνη ηθοποιό Τούλα Σταθοπούλου.

-Η Μπεάτα Ασημακοπούλου είχε χαρακτηρίσει “δύσκολη” τη συνεργασία της με τον Φίνο στην (ακριβοθώρητη πλέον) “Αγάπη μου Ουά-Ουά” (1974).

Γνώριζες ότι Μέρος 2ο

-Το 1972 η Φίνος Φιλμ ανήγγειλε το γύρισμα του δραματικού μιούζικαλ “Η Μαρκησία του λιμανιού”, σε σενάριο Νίκου Φώσκολου (από το ομώνυμο θεατρικό του έργο που είχε παίξει η Σμαρούλα Γιούλη) και σκηνοθεσία Τάκη Βουγιουκλάκη, με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Λάσκαρη. Η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ, λόγω της κρίσης που είχε πλήξει τότε τον ελληνικό εμπορικό κινηματογράφο.

-Αρχικές επιλογές του παραγωγού Κλέαρχου Κονιτσιώτη για του ρόλους του πιλότου και της ερωμένης του στη σχετικά “τολμηρή” ταινία του “Ψυχή και σάρκα” (γνωστή και ως “Εσύ κι εγώ”) ήταν ο Άγγελος Αντωνόπουλος και η Εύα Άουλιν. Τελικά τους ρόλους έπαιξαν ο Κώστας Πρέκας και η Ντέμπορα Ριντ.

-Η θεατρική επιτυχία του Γεωργίου Ρούσσου “Βασίλισσα Αμαλία” επρόκειτο να μεταφερθεί και στον κινηματογράφο το 1972, ως συμπαραγωγή της Φίνος Φιλμ και του Τζέιμς Πάρις. Πρωταγωνίστρια, βεβαίως, θα ήταν και πάλι η Αλίκη.

-Για τον βασικό γυναικείο ρόλο της ταινίας “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο” (1965) του Βασίλη Γεωργιάδη είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον η Ειρήνη Παπά, η οποία, όμως, τότε, ήταν ήδη μια καθιερωμένη διεθνής σταρ και ο Φίνος δεν μπορούσε πλέον να καλύψει τις οικονομικές της απαιτήσεις, με αποτέλεσμα να πάρει τον ρόλο η Μαίρη Χρονοπούλου. Στο ίδιο φιλμ τον ρόλο που έπαιξε ο Γιάννης Βόγλης ήταν να παίξει ο Γιώργος Φούντας.

-Το 1972 η Φίνος Φιλμ ανήγγειλε το γύρισμα του κατοχικού δράματος “Οφθαλμόν αντί οφθαλμού””, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Φώσκολου, με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο. Η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ.

-Στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου “Οι ουρανοί είναι δικοί μας” (1953), οι αρχικές επιλογές του Φίνου για τους ρόλους που τελικά έπαιξαν η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν η Έλλη Λαμπέτη, ο Δημήτρης Χορν και ο Γιώργος Παππάς.

-Ο ρόλος της Ασπασίας στην ιστορική ταινία “Ιπποκράτης και δημοκρατία” (1972) είχε αρχικά προταθεί στην Έλλη Λαμπέτη, η οποία, όμως, αρνήθηκε. Έτσι τον ρόλο πήρε η Μαίρη Χρονοπούλου.

-Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε αρνηθεί τον βασικό γυναικείο ρόλο στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου “Χαμένα όνειρα” (1961), γιατί τον είχε θεωρήσει άκρως καταθλιπτικό. Έτσι στο πλευρό του Παπαμιχαήλ έπαιξε (υπέροχα) η Αντιγόνη Βαλάκου.

-Το 1981 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε αναγγείλει την πρόθεσή του να μεταφέρει στον κινηματογράφο το μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή “Το τρίτο στεφάνι”, με πρωταγωνίστριες τη Μελίνα Μερκούρη και την Ειρήνη Παπά. Δυστυχώς, αυτό το εκπληκτικό σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ!

-Η Νόρα Βαλσάμη επρόκειτο να ενσαρκώσει την κόρη της Ρένα Βλαχοπούλου στη ταινία, “Ζητείται επειγόντως γαμπρός”. Υπάρχει και σχετική συνέντευξη της Νόρας οπου αναφέρεται στην προκειμένη συμμετοχή της στην ταινία αυτή…Τελικά φαίνεται ότι η ήδη προϋπάρχουσα συνεργασία Ρένας – Νόρας στη ταινία, “Η θεία μου η χίπισσα” οδήγησε στην επιλογή της Μπέτυς Λιβανού.

-Η Αντιγόνη Βαλάκου, η Γκέλλυ Μαυροπούλου και η Σπεράντζα Βρανά επρόκειτο να είναι οι πρωταγωνίστριες της μουσικής κωμωδίας του Ντίνου Δημόπουλου “Χαρούμενο ξεκίνημα”” (1954). Η Φίνος Φιλμ είχε ανακοινώσει τα ονόματά τους στις εφημερίδες της εποχής, καθώς η Βαλάκου είχε πρωταγωνιστήσει ήδη στο “Οι ουρανοί είναι δικοί μας” και η Μαυροπούλου και η Βρανά είχαν πρωταγωνιστήσει ήδη στην “Ωραία των Αθηνών”. Τελικά, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις από την εταιρεία, οι τρεις ρόλοι δόθηκαν στις Κάτια Λίντα, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου και Ρένα Στρατηγού.

-Η Μπέττυ Λιβανού είχε αρχικά αναγγελθεί από τη Φίνος Φιλμ ως η πρωταγωνίστρια της ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη “Ο μάγκας με το τρίκυκλο”. Τελικά, τον ρόλο πήρε η Τόνια Καζιάνη.

-Αρχικά για τον ρόλο του Δημήτρη Χόρν στο ” Αλοίμονο στους νέους” είχε προταθεί ο Ντίνος Ηλιόπουλος, αλλά απορρίφθηκε καθώς θεωρήθηκε πως ήταν αρκετά κωμικός ηθοποιός

-Η Μελίνα Μερκούρη επιθυμούσε διακαώς να παίξει τον ρόλο της Αγνής στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα “Η Αγνή του λιμανιού”” (1952), αλλά ο Φίνος δεν την παραδεχόταν ως κινηματογραφική πρωταγωνίστρια και προτίμησε την Ελένη Χατζηαργύρη.

-Αρχικές επιλογές του Γιάννη Δαλιανίδη για τον ρόλο της κοπέλας του Ντίνου Ηλιόπουλου στο “Μερικοί το προτιμούν κρύο” (1962) ήταν η Άννα Φόνσου και η Πόπη Λάζου, αλλά τελικά τον ρόλο πήρε η Μάρθα Καραγιάννη.

-Το 1965 ο Ντίνος Δημόπουλος άρχισε γυρίσματα σε μια φιλόδοξη παραγωγή της Φίνος Φιλμ, με τίτλο “Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια” (ή “Ο Άγιος των σκλάβων”) και θέμα τη ζωή του Κοσμά του Αιτωλού, τον οποίο είχε αναλάβει να ενσαρκώσει ο Νίκος Κούρκουλος. Τη μουσική της ταινίας θα έγραφε ο Μίκης Θεοδωράκης, το σενάριο ήταν γραμμένο από τον Νίκο Φώσκολο και παρτενέρ του Κούρκουλου ήταν η Τζένη Ρουσσέα. Η ταινία δεν ολοκληρώθηκε λόγω υψηλού κόστους και ανυπέρβλητων πρακτικών προβλημάτων.

-Στη ταινία ”Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”, υπάρχει μία σκηνή όπου Ηλιόπουλος και Χατζηχρήστος πηδούν από το δεύτερο όροφο από ένα δολοφόνο που φαντάζονται ότι τους κυνηγά. Οι πρωταγωνιστές δε δέχτηκαν να χρησιμποιηθούν κασκαντέρ και αποφάσισαν να πηδήξουν οι ίδιοι. Είχε έρθει και η πυροσβεστική για βοήθεια, ενώ θα έπεφταν πάνω σε ένα τεντωμένο μουσαμά.

Όταν ήρθε η ώρα της σκηνής και κοίταξαν το έδαφος από το 2ο όροφο πανικοβλήθηκαν και οι δύο και δεν ήθελαν να πηδήξουν, αλλά το έκαναν τελικά γιατί σκέφτηκαν πόσο θα εκτίθεντο, αφού είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Όταν ο Σακελλάριος είπε το ”Πάμε”, πρώτα πήδηξε ο Χατζηχρήστος και ύστερα τον ακολούθησε ο Ηλιόπουλος. Η σκηνή γυρίστηκε μια φορά. Όταν το έμαθε ο Φωτόπουλος, είπε στον Ηλιόπουλο ”Ρε συ, είσαι τρελός; Μπορούσες να έμενες από ανακοπή στον αέρα πριν φτάσεις κάτω!”

Η Μαίρη Χρονοπούλου κάνει μια πολύ τολμηρή εμφάνιση στην ταινία, Κοινωνία ώρα μηδέν, επειδή εκείνη το ζήτησε απο τον σκηνοθέτη, Ντίνο Δημόπουλο. Ύστερα απο τα Δάκρυα για την Ηλέκτρα, όπου η Μαίρη υποδύθηκε τη μητέρα της Ζωής Λάσκαρη, όλοι της έλεγαν οτι έκανε μέγα σφάλμα να δεχτεί ρόλο μητέρας μιας τόσο μεγάλης κόρης. Κάποιοι μάλιστα, της είπαν οτι αυτό θα είχε σοβαρό αντίκτυπο στη μετέπειτα καριέρα της. Η Μαίρη απάντησε οτι η καριέρα της δε θα πάθαινε τίποτα και οτι στην αμέσως επόμενη ταινία που θα γύριζε θα έδειχνε και το στήθος της. Αυτό ακριβώς έγινε και στην επίμαχη σκηνή στην οποία βρίσκεται και ο Νίκος Κούρκουλος, τη βλέπουμε στην αρχή του Κοινωνία ώρα μηδέν.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έχτισε την εξοχική κατοικία της στον Θεολόγο, επειδή ξετρελάθηκε με το μέρος όταν το πρωτοείδε στα γυρίσματα της ταινίας, Η αγάπη μας.

Η Ελένη Ανουσάκη χορεύει στο Μαριχουάνα στοπ, φορώντας κατεστραμμένο καλσόν. Πρόκειται για το χορευτικό που έχει η Ελένη στο αεροδρόμιο και που αν προσέξει κανείς καλά, θα διαπιστώσει έναν μεγάλο πόντο στο σκούρο καλσόν της. Η ζημιά έγινε την ώρα που η ηθοποιός ντυνόταν για το γύρισμα και το δαχτυλίδι της πιάστηκε στο καλσόν. Το παράξενο είναι οτι κανείς δεν πρόσεξε τη ζημιά, παρά μονάχα όταν η ταινία βγήκε στις αίθουσες.

Η Μάρθα Καραγιάννη είχε πάντα πρόβλημα στα χορευτικά της να σηκώσει το ένα πόδι της. Ύστερα απο κόπο και πολλή δουλειά με τον εκάστοτε χορογράφο, κατάφερνε τελικά να μη φαίνεται η δυσκολία της.

Το πραγματικό επώνυμο της Κατερίνας Γιουλάκη, είναι Γιουβαρλάκη.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Γιώργος Γαβριηλίδης ήταν απίστευτα σνομπ, όσον αφορά τους ρόλους που δέχονταν. Για να πούνε και οι δυο το Ναι σε έναν ρόλο, αυτός έπρεπε να είναι ρόλος διευθυντή, βιομηχάνου, εφοπλιστή, στρατιωτικού και τέλος πάντων ρόλος ενός ανθρώπου που βρισκόταν πολύ ψηλά κοινωνικά.

Η περίοδος της δικτατορίας μπορεί να ήταν δύσκολη για την ελληνική κοινωνία, αλλά ήταν και ιδιαίτερα παραγωγική στο πεδίο του Πολιτισμού και της Τέχνης. Κι όλα αυτά παρά τους αυστηρούς περιορισμούς που είχε θέσει η λογοκρισία των συνταγματαρχών.

Η εξήγηση είναι απλή: μέσα από την Τέχνη οι άνθρωποι του πνεύματος προσπαθούσαν να περάσουν τα δικά τους μηνύματα περί δημοκρατίας και ελευθερίας, πολλές φορές με ιδιαίτερα σουρεαλιστικό τρόπο, προκειμένου να μην γίνονται εύκολα αντιληπτά από τους λογοκριτές, οι οποίοι όπως απέδειξε η ιστορία, δεν ήταν και ιδιαίτερα…εύστροφοι, στο να τα αντιλαμβάνονται.

Έτσι, σήμερα, εάν κάποιος εστιάσει στην περίοδο 1967-1974 βλέπει ξεκάθαρα δεκάδες δείγματα της περιόδου αυτής (θεατρικές παραστάσεις, ταινίες, εκδηλώσεις, λογοτεχνήματα, ακόμα και σειρές στην τηλεόραση) τα οποία κρύβουν μέσα τους τόσα αντιδικτατορικά μηνύματα που προκαλεί απορία το γεγονός ότι «πέρασαν» από τη λογοκρισία. Κι όμως, συνέβαινε. Μια τέτοια περίπτωση – ίσως από τις πλέον τρανταχτές – ήταν και η περίπτωση της ταινίας «Η Αλίκη δικτάτωρ», η οποία προβλήθηκε το 1972, την πιο στυγνή περίοδο της χούντας. Ακόμα και ο τίτλος της ήταν τόσο ξεκάθαρος για τα μηνύματα που περνούσε, που κανείς δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι συνταγματάρχες επέτρεψαν την προβολή της.

Η θαυμάστρια της Βουγιουκλάκη σώζει την κατάσταση

Κι όμως και εδώ υπάρχει η εξήγηση: πρωταγωνίστρια ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, της οποίας φανατική θαυμάστρια ήταν η κόρη ενός κορυφαίου στελέχους της χούντας. Εκείνη λοιπόν παρακάλεσε τον πατέρα της να μην απαγορεύσει την προβολή της ταινίας, γιατί ήθελε η ίδια να δει την Βουγιουκλάκη. Ο πατέρας της, της έκανε το χατήρι και επέτρεψε την προβολή. Ωστόσο, η ταινία δεν απέφυγε κάποιες περικοπές, οι οποίες ευτυχώς δεν ήταν ικανές να αλλοιώσουν τα μηνύματα που ήθελε αυτή να περάσει.

Μηνύματα που «πέρναγαν» στον θεατή αριστοτεχνικά, μέσα από το μαεστρικό σενάριο του Λάκη Μιχαηλίδη. Κατά πολλούς, η ταινία «Η Αλίκη δικτάτωρ» είναι η μοναδική ταινία που έκανε εκείνη την εποχή τόσο ουσιαστικές και καίριες νύξεις κατά της χούντας. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή με τον αξέχαστο Μάνο Κατράκη, ντυμένο και μακιγιαρισμένο ως Ελευθέριο Βενιζέλο, να περπατάει έξω από το κτίριο της Βουλής και να τραγουδάει το αξέχαστο κομμάτι.

Η Αλίκη…Σαρλώ

 Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: Η νεαρή Αλίκη, μετά το θάνατο του πατέρα της, του κυρίου Νέστορα (Λαυρέντης Διανέλλος), που ήταν γενικός κουμανταδόρος σ’ ένα θεατρικό μπουλούκι, παίρνει το δρόμο για την Αθήνα με μοναδική συντροφιά τον σκύλο της τον Αράπη. Η ορφανή πλέον κοπέλα, που μιμείται με επιτυχία τον Σαρλώ, μένει στο σπίτι της κυρίας Αμαλίας (Καίτη Λαμπροπούλου). Η τελευταία έχει ήδη πέντε παιδιά και περιμένει έκτο, φέρνοντάς τα πολύ δύσκολα βόλτα, γιατί ο ανεπρόκοπος άντρας της (Νίκος Ρίζος) μπαινοβγαίνει συνεχώς στις φυλακές. Η Αλίκη, τόσο για να ζήσει η ίδια, όσο και για να βοηθήσει την κυρία Αμαλία, προσπαθεί να βρει κάποια δουλειά, χωρίς όμως επιτυχία και έτσι αναγκάζεται να δίνει παραστάσεις του δρόμου, παριστάνοντας τον Σαρλώ στο ρόλο του δικτάτορα από την ομώνυμη ταινία.

Ωστόσο αυτό δεν είναι εύκολο, δεδομένου ότι δεν έχει την σχετική άδεια από την αστυνομία, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να συλληφθεί. Στο μεταξύ, η γνωριμία της μ’ έναν τυφλό φοιτητή της Νομικής, τον Πέτρο (Νίκος Γαλανός) –ο οποίος εγκαταλείπεται άκαρδα από την κοπέλα του που τελικά δεν τον αγαπούσε αληθινά–, καθώς και ο θάνατος του σκύλου της, του Αράπη, φέρνει τους δύο νέους πιο κοντά.

Και οι δύο διανύουν άσχημη περίοδο στη ζωή τους, είναι άσχημα ψυχολογικά, οπότε βρίσκει ο ένας παρηγοριά στην αγκαλιά του άλλου. Πέρα από τα μηνύματα κατά της δικτατορίας, η ταινία σατιρίζει και άλλες, διαχρονικές, νοοτροπίες των Ελλήνων, όπως τη γραφειοκρατία του δημοσίου (σπαρταριστή η σκηνή που η Αλίκη πηγαίνει να βγάλει σύνταξη για λογαριασμό της Αμαλίας και περνάει τα χίλια μύρια βάσανα από τους δημόσιους υπαλλήλους της αρμόδιας υπηρεσίας), αλλά και τα φαρμακερά κουτσομπολιά που γίνονται στο πλαίσιο κοινωνικών εκδηλώσεων, όπως π.χ. σε μια κηδεία.

H Τζένη Καρέζη και ο Ανδρέας Μπάρκουλης στην ταινία “Τζένη Τζένη“, 1966.

Το νυφικό που φοράει η Τζένη Καρέζη είναι αυτό που είχε φορέσει στον γάμο της με τον Ζάχο Χατζηφωτίου, το Μάιο του 1962.