Σε ηλικία 84 ετών έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Πέτρος Φυσσούν.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης γεννήθηκε το 1933. Ήταν γιος πρόσφυγα από την Ρωσία. Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης και έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνή το 1953.
Πρωταγωνίστησε σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και είχε τιμηθεί με πλήθος βραβείων για το έργο του.
Εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες, μεταξύ άλλων στις ταινίες: Οι Παράνομοι (1958), Προδοσία (1964), Οι γενναίοι του Βορρά (1970), Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο (1980). Μάλιστα, κέρδισε βραβεία ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1963 και το 1964.
Είχε εμφανιστεί και σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Τα Ψάθινα Καπέλα» και το «Άγγιγμα Ψυχής».
Υπήρξε παντρεμένος με την Τέτα Χατζηχρήστου, κόρη του Κώστα Χατζηχρήστου, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, την Άνια.
Αδελφός του Πέτρου Φυσσούν ήταν ο επίσης ηθοποιός Κώστας Φυσσούν.
Η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λυδία Κονιόρδου, αναφέρει «Με μεγάλη λύπη πληροφορήθηκα τον χαμό του Πέτρου Φυσσούν ενός ηθοποιού που υπηρέτησε τη υποκριτική σε όλα τα είδη και σε όλες του τις εκδοχές για πολλές δεκαετίες.
» Ο Πέτρος Φυσσούν, ηθοποιός πολυβραβευμένος, με πολλούς ρόλους τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και με συμμετοχές σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, ανήκει σε μια εμβληματική γενιά ηθοποιών που εμπλούτισε την υποκριτική τέχνη.
» Το Υπουργείο Πολιτισμού και εγώ προσωπικά θα θέλαμε να εκφράσουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια του και τους οικείους του».
Σε συλλυπητήριο μήνυμά της, η Όλγα Κεφαλογιάννη, τομεάρχης Πολιτισμού και Αθλητισμού, αναφέρει: «O Πέτρος Φυσσούν ήταν ένας μεγάλος ηθοποιός που τίμησε με το έργο του, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η προσφορά του στον χώρο του Πολιτισμού υπήρξε σπουδαία. Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια».
Ο φωτορεπόρτερ Γιουτζίν Σμιθ απαθανατίζει τη στιγμή που ένας Αμερικάνος στρατιώτης κάνει διάλειμμα απ’ τη μάχη, για να πιει νερό. Λίγο μετά ο πεζοναύτης γυρνά να κοιτάξει τον φωτογράφο, ενώ ένα αναμμένο τσιγάρο κρέμεται από τα χείλη του. Την ίδια ώρα το μέτωπο έχει πάρει φωτιά και οι ριπές των πυροβόλων καθηλώνουν τους αντιμαχόμενους.
Ο φωτογράφος έχει πετύχει να τραβήξει μια από τις πιο διάσημες στιγμές του πολέμου. Αμέσως μετά θα γράψει πάνω στο φιλμ «Τ.Ε. Άντεργουντ. Το πορτραίτο ενός κουρασμένου στρατιώτη που περνάει μία απ’ τις δυσκολότερες μέρες της ζωής του». Η φωτογραφία με το τσιγάρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «LIFE» και έγινε μία απ’ τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η εικόνα του πολεμιστή που πίνει νερό έγινε γραμματόσημο των Η.Π.Α. Ηταν μια τιμητική πράξη για τις θυσίες και τη γενναιότητα των Αμερικανών στρατιωτών.
Μετά από πολλά χρόνια αποκαλύφθηκε η αληθινή ταυτότητα του εικονιζόμενου άντρα. Το όνομά του δεν ήταν Τ.Ε. Άντεργουντ και δεν ήταν Αμερικάνος. Ονομαζόταν Ευάγγελος Κλωνής και καταγόταν από την Κεφαλονιά. «Άντεργουντ» ήταν το επίθετο ενός άλλου στρατιώτη, που το χρησιμοποιούσε ως κωδικό όνομα.
Την ανακάλυψη έκανε ο γιος του στρατιώτη, Νίκος Κλωνής, το 2005, αφού επικοινώνησε με τη χήρα του πεζοναύτη Άντεργουντ και έμαθε ότι ο εικονιζόμενος δεν ήταν ο άντρας της. Η χήρα του Άντεργουντ διηγήθηκε μια ιστορία στον Κλωνή, για έναν «Τρελό Έλληνα» που έσωσε τη ζωή του άντρα της στη Σαϊπάν. Τότε ξεκίνησε το ταξίδι της οικογένειας Κλώνη στη μυστική ζωή του πατέρα τους.
Ο γιος του, Νίκος Κλωνής με τη μητέρα του Κική, στο εστιατόριο τους «Evangelo’s» στη Σάντα Φε
Από εισπράκτορας στο λεωφορείο του Γεράσιμου Αρσένη, λαθρεπιβάτης στης Αμερική
Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά, στις 28 Οκτωβρίου του 1916. Την ίδια μέρα, 24 χρόνια μετά, ξεκίνησε ο πόλεμος με την Ιταλία, όμως ακόμα η ημερομηνία δεν σήμαινε τίποτα. Η οικογένειά του ήταν φτωχή και από μικρός ο Ευάγγελος εργαζόταν για να θρέψει τα 8 αδέρφια του. Παράτησε το σχολείο μετά την Τρίτη δημοτικού και στα 14, μετακόμισε στην Αθήνα γιατί ένας άλλος Κεφαλονίτης του βρήκε δουλειά ως εισπράκτορας στο λεωφορείο του. Το αφεντικό του Κλωνή ονομαζόταν Γεράσιμος Αρσένης και ήταν ο παππούς του γνωστού πολιτικού.
Δύο χρόνια μετά, βρέθηκε με το λεωφορείο στον Πειραιά, όπου παρατήρησε τους ναύτες στα πλοία και πήρε μια αστραπιαία απόφαση. Μπήκε κρυφά σε πλοίο με προορισμό την Αμερική, όπου έτυχε ο καπετάνιος να είναι Κεφαλονίτης και τον βοήθησε όταν έφτασαν στο Λος Άντζελες. Ο Κλωνής δεν μιλούσε λέξη αγγλικά και προσποιήθηκε τον κωφάλαλο για να περάσει τον τελωνειακό έλεγχο. Πέρασε μερικά χρόνια κάνοντας περιστασιακές δουλειές, κυρίως για άλλους Έλληνες. Ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της Αμερικής, αλλά κατέληξε στη Σάντα Φε γιατί το κλίμα ήταν ζεστό σαν της Ελλάδας και είχε μεγάλη ελληνική κοινότητα. Εργατικός όπως ήταν, σύντομα έγινε στέλεχος ενός ελληνικού εστιατορίου και έχτισε τη ζωή του στη ξένη χώρα. Όμως ένα πρόβλημα παρέμενε: δεν είχε αμερικάνικη υπηκοότητα.
Στρατολογήθηκε για να πάρει την Αμερικανική υπηκοότητα
Το 1941, όταν η Αμερική εισήλθε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανακοινώθηκε ότι όποιος παράνομος μετανάστης στρατολογούνταν θα έπαιρνε και την αμερικάνικη υπηκοότητα. Ο Κλωνής βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε και κατατάχθηκε στο στρατό ξηράς. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η εκπαίδευσή του, τον ενημέρωσαν ότι οι Γερμανοί σκότωσαν όλη του την οικογένεια στην Κεφαλλονιά. Έτσι όταν μπήκε στη δίνη του πολέμου, ήταν αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση.
Ο Κλωνής δεν μιλούσε ποτέ για τα χρόνια του στρατού και η οικογένειά του γνώριζε μόνο ότι απολύθηκε το 1945 με τιμές, και πολλά μετάλλια αφού πολέμησε στην Αφρική και στην Ευρώπη. Σικελία, Αγγλία, Αυστρία,Πολωνία, Γερμανία και Νορμανδία. Όμως με την ανακάλυψη της φωτογραφίας, άγνωστα στοιχεία για τη ζωή του άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Στα δεξιά, ο Ευάγγελος Κλωνής και στη μέση, ο Τζ. Άντεργουντ
Οι μυστικές αποστολές του Ευάγγελου Κλωνή
Η οικογένειά του πιστεύει ότι ο Κλώνης έλαβε μέρος σε πολλές μυστικές αποστολές και γι αυτό ο ίδιος δεν μιλούσε καθόλου για τα μέτωπα στα οποία πολέμησε. Γεγονός είναι ότι η πολεμική του δραστηριότητα ήταν ασυνήθιστα πλούσια. Οι φωτογραφίες του Σμιθ και τα λεγόμενα της χήρας Άντεργουντ δείχνουν ότι ο Κεφαλονίτης πολέμησε στον Ειρηνικό ωκεανό, με αδιευκρίνιστο ρόλο. Συνολικά πήρε μέρος σε 13 αποστολές, για τις οποίες δεν υπάρχουν στοιχεία.
Η συνομιλία με τον στρατηγό Άιζενχάουερ
Ο γιός του Κλωνή διηγήθηκε στον δημοσιογράφο Θεόδωρο Γεωργακόπουλο ότι το 1944, δύο ημέρες πριν από την απόβαση στη Νορμανδία, ο πατέρας του ήταν στο Σαουθάμπτον και βρέθηκε μπροστά στον Στρατηγό Άιζενχάουερ. Ο τολμηρός στρατιώτης έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του, λέγοντας : «Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος, έρχομαι από την Ελλάδα. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια. Θα πάω στη μάχη, και δεν με νοιάζει αν πεθάνω». «Είσαι Αμερικάνος γιατί φοράς τη στολή μας», του απάντησε ο Άικ. «Θα πολεμήσεις για την καινούρια σου πατρίδα, αλλά μετά θα γυρίσεις, για να γευτείς τους καρπούς της νίκης».
Το 1945 βρέθηκε στο Βερολίνο επικεφαλής ομάδας τεθωρακισμένων. Τους ακολουθούσαν γερμανικές δυνάμεις και η ομάδα του Κλωνή έπρεπε να διασχίσει έναν ορμητικό χείμαρρο βάθους 7 μέτρων για να σωθεί. Στο σημείο είχε γίνει μάχη και το μέρος ήταν γεμάτο πτώματα στρατιωτών. Με εντολή του Κλωνή, τα πτώματα στοιβάχτηκαν στον χείμαρρο και έτσι τα τεθωρακισμένα πέρασαν από πάνω.
Αυτή την αγριότητα του πολέμου ήθελε να ξεχάσει ο Κλωνής και απέφευγε να μιλήσει για τη ζωή του ως στρατιώτης. Μετά την απόλυσή του επέστρεψε στη Σάντα Φε, όπου έλαβε γράμμα απ’ την οικογένεια του στη Κεφαλονιά. Του έγραφαν ότι ήταν όλοι ζωντανοί και ήθελαν να τον δουν. Η πληροφορία που είχε πριν το πόλεμο ότι σκοτώθηκαν, ήταν λανθασμένη. Ο Κλωνής επέστρεψε στην Ελλάδα, παντρεύτηκε και έφυγε πάλι για την Αμερική, όπου άνοιξε δικό του εστιατόριο που ονόμασε «Evangelo’s». Απέκτησε τρία παιδιά. Πέθανε το 1989, χωρίς να δει ποτέ τη φωτογραφία που τράβηξε ο Σμιθ στην Σαϊπάν.
Για το παιδί που… δεν θα έκανε και τους δύο της γάμους μίλησε η Μάρω Κοντού, αποκαλύπτοντας πως ήταν μόλις 22 ετών όταν έμαθε ότι δεν θα γινόταν ποτέ μητέρα!
«Είχα μία ρέντα στις προτάσεις γάμου, αλλά έκανα μόνο δύο και είχα δύο ευτυχισμένα διαζύγια», είπε η αγαπημένη ηθοποιός.
Μιλώντας για την πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής της, η Μάρω Κοντού αποκάλυψε πως ένας Ελβετός γιατρός διέγνωσε ότι δεν θα αποκτήσει ποτέ της παιδί!
«Δεν μου έχει λείψει ένα παιδί! Το ήξερα από πολύ μικρή ότι δεν θα κάνω παιδιά και το έχω “φορέσει” πολύ καλά. Ευτυχώς, έχει ωραία παιδιά η αδερφή μου…
Στα 22 που το έμαθα το πήρα αψήφιστα.
Στα 35 που το ξαναέψαξα λίγο, με πείραξε», είπε η ηθοποιός και πρόσθεσε πως ο γιατρός της είπε ότι μπορεί να μην γινόταν ποτέ μητέρα, ωστόσο, δεν θα είχε ποτέ γυναικολογικά προβλήματα υγείας και… θα έδειχνε πάντα δέκα χρόνια μικρότερη από τις συμμαθήτριές της!
Γιατί παλιά το Μοναστηράκι ονομαζόταν Τζιερτζίδικα και ποιος ήταν ο Γιουσουρούμ; Τι κελαρύζει κάτω από την πλατεία και γιατί το τζαμί της θεωρείται καταραμένο; Πώς ήταν το αθηναϊκό κέντρο τον 19ο αιώνα και πότε σφύριξε για πρώτη φορά ο Ηλεκτρικός; Ψάχνουμε τα μυστικά της πιο νοσταλγικής γειτονιάς της πόλης και «ξετρυπώνουμε» δέκα ιστορίες… άκρως μοναστηριακές.
Τα πολλά ονόματα μιας πλατείας
Αμπατζήδικα, Πλατεία της Παλιάς Στρατώνας, Τζιερτζίδικα. Αυτά ήταν τα ονόματα και τα «παρατσούκλια» με τα οποία αποκαλούσαν οι Αθηναίοι την πλατεία Μοναστηρακίου. Σύμφωνα με την ιστορική αναδρομή της Παλιάς Αθήνας, το όνομα «Αμπατζήδικα» το οφείλει στα μαγαζιά με τα υφάσματα που υπήρχαν στην περιοχή την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το οποία λέγονταν και αμπάδες. Επί Όθωνος, υπήρχε πολύ κοντά στην πλατεία στρατώνας, εξ ου και η «πλατεία της Παλιάς Στρατώνας», ενώ το «Τζιερτζίδικα» προέρχεται από τη λέξη τζιέρι (συκώτι, σπλάχνο), και συγκεκριμένα από τα μικρά ταβερνάκια της περιοχής που σέρβιραν τέτοιους μεζέδες. Από τα πιο γραφικά τζιερτζίδικα της Αθήνας ήταν αυτό του Τασούλα, στο 1 της οδού Άρεως, που δέσποζε ανάμεσα σε ένα τσαρουχάδικο και ένα μπακάλικο.
Το μοναστήρι και το καταραμένο τζαμί
Ασφαλώς το σημερινό της όνομα η περιοχή το οφείλει σε μια μονή. Και συγκεκριμένα, στο ναό της Παναγιάς της Παντάνασσας, έναν από τους παλαιότερους και πιο άγνωστους ναούς της πόλης, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αθηνάς και Ερμού, πάνω στην πλατεία. Χτίστηκε τον 10ο αιώνα, στη μεταβυζαντινή εποχή αποκαλούταν Μεγάλο Μοναστήρι και λειτουργούσε ως γυναικεία μονή, ενώ μετά την Επανάσταση, σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το όνομα εξέπεσε σε Μικρομονάστηρο ή Μοναστηράκι, όπως αποκαλούμε σήμερα ολόκληρη την περιοχή.
Όσο για το παλιό τζαμί της πλατείας, που σήμερα στεγάζει το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, ονομάζεται Τζαμί Τζισταράκη, από τον βοεβόδα που το κατασκεύασε και ακολουθείται από θρύλους: Το 1759, ο Τζισταράκης λέγεται ότι χρησιμοποίησε κίονες από το Ναό του Ολυμπίου Διός (ή από την βιβλιοθήκη του Αδριανού) για να θεμελιώσει το τζαμί, κάτι που θεωρήθηκε ιεροσυλία, και πράξη υπεύθυνη για την κατάρα της πανούκλας που έφτασε την επόμενη χρονιά στην Αθήνα.
Τα Κάτω Παζάρια
Γύρω από το Μοναστήρι και το Τζαμί, αν και δύσκολο να το φανταστούμε σήμερα, υπήρχαν στη θέση του σταθμού αγορές και μικρομάγαζα σιτηρών, φρούτων, κρεάτων και ψαριών, που πωλούνταν σε υπόστεγα, σε μια γειτονιά που ονομαζόταν «Κάτω Παζάρια», όπως αναφέρει αυτή εδώ η αναδρομή του Balkon3. Η περιοχή αυτή απαλλοτριώθηκε όταν η Αθήνα ονομάστηκε πρωτεύουσα της Ελλάδας το 1835, και η αγορά μεταφέρθηκε στην οδό Αθηνάς.
Η άφιξη των επαρχιωτών
Το Μοναστηράκι ήταν κατά τον 19ο αιώνα η αδιαφιλονίκητη «καρδιά» της Αθήνας. Πέρα από τα μικρομάγαζα και την κεντρική αγορά, εκεί ήταν που κατέφθαναν οι επαρχιώτες: Από εδώ ξεκινούσαν τροχήλατες άμαξες που έφταναν ως τη Θήβα, ενώ υπήρχαν και χάνια, μικρά πανδοχεία για να τους φιλοξενήσουν. Σύμφωνα με την «Παλιά Αθήνα», στα γύρω μαγαζιά με τα ρούχα ήταν που γίνονταν οι πρώτες απαραίτητες στάσεις των επισκεπτών της πόλης, για να «σουλουπωθούν» και να δείχνουν περισσότερο πρωτευουσιάνοι.
Η πλατεία Αβησσυνίας και το Γιουσουρούμ
Μία από τις πιο παλιές και ιστορικές πλατείες του κέντρου, αυτή της Αβησσυνίας στο Μοναστηράκι, οφείλει το όνομά της στους Αβησσύνιους – όπως αποκαλούνταν τον 19ο αιώνα οι Αιθίοπες – που κατοικούσαν στη γύρω περιοχή. Κατά μία άλλη εκδοχή, αυτό το όνομα έλαβε η πλατεία όταν έφτασε εκεί η ανθρωπιστική βοήθεια από την Αβησσυνία για τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Σε κάθε περίπτωση, η ευρύτερη περιοχή με τα παλαιοπωλεία γύρω από την πλατεία, οφείλει το όνομά της στον εβραίο Ηλία Γιουσουρούμ, ιδιοκτήτη του πρώτου παλαιοπωλείου της πόλης, και πρόεδρος του κλάδου κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε και η αγορά των παλαιοπωλών μεταφέρθηκε στο Μοναστηράκι, εκεί που τότε υπήρχαν μαγαζάκια τεχνιτών, τα λεγόμενα Μαγγανάδικα. Ο Γιουσουρούμ (το όνομά του σημαίνει “άνθρωπος του Θεού”) έμενε σε αρχοντικό που διασώζεται ακόμα στην πλατεία Αβησσυνίας, και καθιέρωσε από το 1910 το κυριακάτικο παζάρι στην γειτονιά αυτή.
Ο Ηριδανός
Ξέρατε ότι ένα ποτάμι κυλά ήσυχο κάτω από την πλατεία; Ο Ηριδανός ήταν το ποτάμι της αρχαίας Αθήνας, ένα κελαρυστό ρέμα που πήγαζε από τον Λυκαβηττό και περνούσε από τις σημερινές περιοχές του Κολωνακίου και του Συντάγματος, για να συνεχίσει προς τον Κεραμεικό μέσω Μοναστηρακίου. Λόγω της ελώδους φύσης του, αποφασίστηκε να «εγκιβωτιστεί» πολύ νωρίς, από την εποχή του Αδριανού. Κάπως έτσι, το μοναδικό μέρος του που κελαρύζει ακόμα πάνω από το έδαφος βρίσκεται στον Κεραμεικό. Το κομμάτι του Μοναστηρακίου αποκαλύφθηκε τυχαία, κατά τις ανασκαφές του μετρό, και με την ανάπλαση της πλατείας, δημιουργήθηκε εγκάρσια τομή για να φαίνεται η κοίτη του.
Ο σταθμός του Μοναστηρακίου
Στα μέσα του 19ου αιώνα, αποφασίστηκε η σιδηροδρομική σύνδεση της Αθήνας με τον Πειραιά, έργο που πανηγυρίστηκε δεόντως από τους Αθηναίους. Αρχικά, το ατμήλατο τρένο έκανε τη διαδρομή Θησείο-Πειραιάς, ενώ η πρώτη επέκταση, και μάλιστα υπόγεια, πραγματοποιήθηκε ένα χρόνο πριν την πρώτη σύγχρονη Ολυμπιάδα, το 1895. Τον Μάιο εκείνης της χρονιάς εγκαινιάστηκε ο σταθμός του Μοναστηρακίου. Δέκα χρόνια αργότερα, το τρένο έγινε πια ηλεκτροκίνητο, εξάπτοντας την περιέργεια (και τον τρόμο) των Αθηναίων. Ενδεικτικό είναι το χρονογράφημα των «Καιρών» της 18ης Σεπτεμβρίου 1904, που αναφέρει έναν «διάλογο» της εποχής: -Ένα διά το Φάληρον πρώτης. -Μετ’ επιστροφής; -Απλούν, απλούν. Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος αν θα φθάσω ζωντανός.
Έναν αιώνα μετά, εγκαινιάστηκε και ο μοντέρνος σταθμός μετρό-ΗΣΑΠ, ο οποίος κοσμήθηκε και με ένα από τα τελευταία έργα τέχνης-προσθήκες στους αθηναϊκούς σταθμούς. Αν κοιτάξετε προς τα πάνω, μόλις μπείτε στον σταθμό της πλατείας, θα δείτε έναν ψηφιδωτό «ουρανό», φτιαγμένο από 324 κομμάτια πλεξιγκλάς, δημιουργία της εικαστικού Λήδας Παπακωνσταντίνου. Στον αρχικό σχεδιασμό, προβλεπόταν η δυνατότητα προβολών πάνω στον θόλο του σταθμού, σχέδιο που εγκαταλείφθηκε σύντομα λόγω κόστους.
Η αρίθμηση της οδού Αθηνάς ξεκινά από το Μοναστηράκι, και κατά την κατασκευή του δρόμου, οι «δημιουργοί» της, Κλεάνθης και Σούμπερτ, την προόριζαν για το πιο ωραίο βουλεβάρτο των Αθηνών, που θα συνέδεε το Μοναστηράκι με τα Βασιλικά Ανάκτορα, τα οποία αρχικά επρόκειτο να χτιστούν στην Ομόνοια. Ο δρόμος απέκτησε αμέσως εμπορικό χαρακτήρα, με μαγαζάκια, υπαίθρια αγορά, θεάματα και καινούρια διώροφα κτίρια, ενώ στη μέση της οδού, σχεδιαζόταν να διαμορφωθεί ο πρώτος κήπος της πόλης, εκεί όπου οι περιπατητές από την αστική γειτονιά της Ομόνοιας προς το λαϊκό κέντρο του Μοναστηρακίου και την Ακρόπολη, θα κάθονταν να ξεκουραστούν. Τελικά, αντί για κήπο, η Αθήνα απέκτησε την πλατεία που σήμερα ονομάζεται Κοτζιά.
Ένα Μοναστηράκι από τα παλιά
Αν δεν σας φτάνουν οι περιγραφές, σας έχουμε και οπτικό υλικό: Δείτε εδώ ένα σπάνιο αφιέρωμα της ΕΡΤ στην ιστορία της περιοχής και στα μυστικά του Μοναστηρακίου που θα σας συγκινήσει.
Το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στολίστηκε στην Ελλάδα ήταν το 1833…στα Ανάκτορα του Όθωνα στο Ναύπλιο.
Μάλιστα οι κάτοικοι του Ναυπλίου σχημάτιζαν ουρές έξω από το παλάτι για να θαυμάσουν το νεόφερτο όσο και παράξενο για εκείνη την εποχή έθιμο.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στα ελληνικά νοικοκυριά μπήκε την δεκαετία του ’50.
Μέχρι τότε η παράδοση ήθελε να στολίζουν τα Χριστόξυλα.
Μεγάλα κούτσουρα δηλαδή κυρίως από ελιά, το οποίο έβαζαν στο τζάκι και έκαιγε για όλη την περίοδο των Χριστουγέννων ως τα Φώτα. Θεωρούσαν ότι η κάπνα που έβγαινε από το Χροστόξυλο έδιωχνε τα κακά και προστάτευε το σπίτι από τους καλικάντζαρους.
Η ταινία, “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι” προβλήθηκε τη σαιζόν 1970-1971 και έκοψε 455.385 εισιτήρια. Ήρθε στην 5η θέση σε 87 ταινίες.
-Μια ξεκαρδιστική κωμωδία με έντονα μουσικοχορευτικά στοιχεία, όπως συνήθιζε να βάζει ο Γιάννης Δαλιανίδης.
Σκηνή από την ταινία, “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”.
-Ενώ είχε ήδη αρχίσει η παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου και η πτώση των εισιτηρίων, ο Φιλοποίμην Φίνος αποφάσισε να γυρίσει αυτή την ταινία, που θεωρούνταν μια από τις μεγάλες παραγωγές για τα δεδομένα της εποχής.
-Σχετικά με την τοποθεσία των γυρισμάτων, υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται οτι πραγματοποιήθηκαν στην Λήμνο, ενώ άλλοι αναφέρονται στην Λούτσα. Βάση μιας συνέντευξης του Γιάννη Δαλιανίδη, τα γυρίσματα έλαβαν τόπο στην Λούτσα και στην Ελευσίνα. Παρακάτω, το σχετικό απόσπασμα της συνέντευξης:
-“Το 1971 γυρίζω το Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι με την Ρένα Βλαχοπούλου. Ήμουν έτοιμος να φύγω για Αίγυπτο για να βρω την έρημο και τις οάσεις που χρειαζόμουν. Μου είχαν μιλήσει για μια τοποθεσία με άμμο και στην Κύπρο, που έμοιαζε με ερημο.
Ένα μεσημέρι που ο δρόμος μου με έφερε στην Λούτσα, βλέπω μπουλντόζες και λόγους άμμου στην προσπάθεια του Δήμου να διαμορφώσει την παραλία. Πήγα εκεί και έκανα όλες τις σκηνές της ερήμου. Για όαση χρησιμοποίησα ένα κτήμα της Ελευσίνας γεμάτο φοινικόδεντρα.”
Περίληψη της ταινίας, “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”.
Η Ρένα, μια τηλεφωνήτρια σε μεγάλη επιχείρηση, προσπαθεί να συντηρήσει τον εαυτό της και τα δύο άνεργα και ξεμυαλισμένα αδέλφια της, έναν εφευρέτη και έναν μουσικό. Μετά από μια παρεξήγηση για ένα κερδοφόρο λαχείο, η Ρένα βρίσκεται στη Ρόδο μαζί με τα αδέλφια της, παριστάνοντας το μέντιουμ.
Όταν τους παίρνουν είδηση, το σκάνε με ένα μικρό αεροπλάνο, το οποίο, όμως, πέφτει σε μια έρημο. Εκεί, συλλαμβάνονται και καταλήγουν στο χαρέμι ενός σεϊχη, στον οποίο η Ρένα θα αποκαλύψει, κατά τύχη, μια συνομωσία εις βάρος του και εκείνος θα εντυπωσιαστεί και θα την πάρει ως μοναδική του γυναίκα.
Στο ατμόπλοιο «Georgia», που σάλπαρε από τον Πειραιά για τη Νέα Υόρκη, το θέρος του 1902, ανάμεσα στους 345 Έλληνες επιβάτες, ήταν και ο 19χρονος Νίκος Δάνδολος, γιος εμπόρου χαλιών, γεννημένος στις 27-4-1883 στο Ρέθυμνο, με σπουδές στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης στην πλατωνική και αριστοτελική φιλοσοφία.
Από τη Νέα Υόρκη, τραβά για το Σικάγο, και πολύ αργότερα στο Μόντρεαλ, όπου επιδίδεται με ζήλο στα ιπποδρομιακά στοιχήματα.
Η τύχη τον ευνοεί, αφού σ’ ένα εξάμηνο κέρδισε μισό εκατ. δολάρια, τα οποία μεταφέρει στο Σικάγο.
Το εύκολο κέρδος πείθει τον Δάνδολο να στραφεί στο σπορ του τζόγου, όπου χάνει όλα τα κερδισμένα χρήματα. Αυτό βεβαίως δεν τον αποθαρρύνει.
Γίνεται τακτικός θαμώνας χαρτοπαικτικών λεσχών και καζίνο, υπό την κηδεμονία ενός θρυλικού τζογαδόρου, του Νέστορα που έλεγε: « αν ο Θεός θέλει να μάθει να παίζει, θα έρθει σε μένα».
Ο Νικ έλεγε, ότι παίζει ζάρια και χαρτιά για την συγκίνηση του παιχνιδιού κι όχι για το χρήμα. Γνώριζε να κερδίζει και να χάνει. Νίκη και ήττα ήταν στη σκέψη του σιαμαίες έννοιες…
Με οδηγό τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, ταπείνωσε τον Νονό της Μαφίας
Όταν δεν έπαιζε, διάβαζε Πλάτωνα και Αριστοτέλη.
Κάποτε, στο καζίνο του Λας Βέγκας, μετά από μια χαμένη παρτίδα πόκερ, αποτραβήχτηκε σε μια γωνιά και διάβαζε το βιβλίο τσέπης:
« Πλάτωνος Κρίτων». «Στην αρχαία φιλοσοφία, έλεγε, βρίσκεις γνώση, γαλήνη της ψυχής, διεξόδους και ισορροπία…»
Η ταινία, “Με φόβο και πάθος” προβλήθηκε τη σαιζόν 1971-1972 και έκοψε 372.819 εισιτήρια. Ήρθε στην 4η θέση σε 90 ταινίες.
-Πρόκειται για την τελευταία μεγάλη επιτυχία της συνεργασίας του Νίκου Φώσκολου με το Νίκο Κούρκουλο, μια συνεργασία που κατάφερε να γράψει χρυσή ιστορία στις σελίδες της Φίνος Φιλμ.
-Ο Νίκος Κούρκουλος διαφωνούσε σχετικά με το ποιά ηθοποιός θα ήταν η συμπρωταγωνίστριά του: εκείνος ήθελε την Μαρία Σκούντου, ενώ ο Φώσκολος προτιμούσε την Ελένη Ερήμου. Τη λύση έδωσε ο Φίνος, ο οποίος πρότεινε να γυρίσουν από μια σκηνή με την καθεμιά ως πρωταγωνίστρια. Ήταν η σκηνή της φυλακής, με τον ίδιο φακό και τον ίδιο διάλογο. Ο Φίνος μετά από ιδιωτική προβολή επέλεξε την Ερήμου, ως πιο κινηματογραφική.
Η Ελένη Ερήμου στην ταινία, “Με φόβο και πάθος”.
Περίληψη της ταινίας, “Με φόβο και πάθος”.
Ένας νεαρός ανακριτής ανακαλύπτει ότι έχει οδηγήσει μάλλον άδικα την παλιά του αγαπημένη στη φυλακή με την κατηγορία του φόνου του συζύγου της.
Αποφασίζει να ερευνήσει ξανά την υπόθεση, με τη βοήθεια ενός άγνωστου και σκοτεινού τύπου, για να ανακαλύψει ότι έχει στηθεί εις βάρος του μια ολόκληρη πλεκτάνη από την οικογένεια της κοπέλας.
Ο Νίκος Τριανταφυλλίδηςγεννήθηκε στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών στις 9 Σεπτεμβρίου του 1966 και ήταν Έλληνας καλλιτέχνης, σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών.
Γιος του σατιρικού καλλιτέχνη Βασίλη Τριανταφυλλίδη (Χάρρυ Κλυνν) και της Χαρίκλειας Μακρή, που ήταν χορεύτρια.
Σπούδασε κοινωνιολογία και επικοινωνία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στη Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου στο διάστημα 1990-1992.
Η πρώτη μικρού μήκους ταινία ήταν το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Momus: Amongst Women Only, που γυρίστηκε στα πλαίσια της πρακτικής του στο τρίτο τρίμηνο των σπουδών του στο Λονδίνο.
Η πτυχιακή του ταινία Dogs Licking My Heart («Τα σκυλιά γλείφουν την καρδιά μου») με τον τζαζίστα Μπλέιν Ρέινινγκερ και τον Παναγιώτη Θανασούλη κέρδισε το Πρώτο Βραβείο Μυθοπλασίας στο 7ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας το 1993. Η ταινία προβλήθηκε και σε διεθνή φεστιβάλ.
Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης μαζί με τον πατέρα του.
Την ίδια χρονιά, το 1993, σκηνοθέτησε σε ασπρόμαυρο super 8 mm φιλμ το video clip για το κομμάτι «Δεν χωράς πουθενά» του συγκροτήματος Τρύπες. Ακόμη σκηνοθέτησε και ένα μικρού μήκους σουβενίρ από την συναυλία των Τρυπών στο club Marquee του Λονδίνου.
Το 1995 ολοκλήρωσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ράδιο Μόσχα με τους Σβετλάνα Πανκράτοβα, Χάρρυ Κλυνν, Blaine L. Reininger, Kώστα Γκουσγκούνη, Απόστολο Σουγκλάκο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.
Η υπόθεση αφορά μία Ρωσίδα χορεύτρια που δουλεύει σε ελληνικό καμπαρέ και γίνεται μήλον της έριδος ανάμεσα στο αφεντικό της, έναν πληρωμένο δολοφόνο και έναν βιολιστή χαρτοπαίκτη. Η ταινία προβλήθηκε στο Πληροφοριακό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μερικούς μήνες αργότερα η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στα Κρατικά Βραβεία του ΥΠΠΟ. Το Ραδιο Μόσχα ταξίδεψε σε πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Το 1996 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης γύρισε για λογαριασμό της ΕΤ2 την τηλεταινία, Το Παλτό, μια ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Νικολάι Γκόγκολ από τον ίδιο και την Ευγενία Λυρούδια, με τους Ντίνο Ηλιόπουλοκαι Βασίλη Διαμαντόπουλο στους ρόλους του πελάτη και του ράφτη αντίστοιχα.
Δύο χρόνια αργότερα γυρίζει για λογαριασμό της ΕΤ2 το ντοκιμαντέρ-μαμούθ για το συγκρότημα Tuxedomoon με τον τίτλο No Tears. Τα γυρίσματα έγιναν με αφορμή την επετειακή συναυλία του συγκροτήματος για τα δεκάχρονά τους στο Θέατρο Λυκαβηττού.
Παράλληλα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης συνεργάστηκε με τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη για το σενάριο της ταινίας Μαύρο Γάλα.
Η ταινία ολοκληρώθηκε στα 1999. Πρωταγωνιστούν οι Μιχαήλ Μαρμαρινός, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Τάνια Νασιμπιάν, Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, Ρένος Χαραλαμπίδης, Μυρτώ Αλικάκη, Θέμις Πάνου, Παναγιώτης Θανασούλης, Άννα Μάσχα, Blaine L. Reininger και ο Κώστας Γκουσγκούνης.
Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στο 40ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και δεν απέσπασε καμία διάκριση.
Το 1999, σε ηλικία 70 ετών, ο Αμερικανός μουσικός Σκρίμιν Τζέι Χόκινς επισκέφθηκε την Ελλάδα και έδωσε δύο συναυλίες μετά από πρόσκληση του Νίκου Τριανταφυλλίδη, ο οποίος και κινηματογράφησε αυτές τις συναυλίες.
Όμως, αναπάντεχα, δύο μήνες μετά ο Χόκινς πέθανε.
Στην ταινία, εκτός από το ντοκουμέντο του ταξιδιού του Χόκινς στην Αθήνα, υπάρχει σπάνιο υλικό από τις παλαιότερες εμφανίσεις του, καθώς και συνεντεύξεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά.
H ταινία απέσπασε το Πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και το Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στα πλαίσια των Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας του ΥΠΠΟ.
Ακόμη, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης εργάστηκε ως ελεύθερος σεναρίστας και παραγωγός του ραδιοφώνου (1988-1991) στον πρώτο ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό TOP FM και στο BBC World Service, όταν ζούσε στην Αγγλία.
Αργότερα, επανήλθε στο ραδιόφωνο με την εκπομπή Αισθηματική Αγωγή μέσα από τη συχνότητα του 902 Αριστερά και στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» 105,5 FM.
Ήταν επίσης μουσικός παραγωγός και ιδρυτής της οπτικοακουστικής εταιρίας «Astra Tv» (1995). Το 2002 εγκαινίασε τον συναυλιακό χώρο «Gagarin 205», στην οδό Λιοσίων.
Τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης παραχώρησε την διαχείριση και το management του συναυλιακού χώρου Gagarin 205 στον κινηματογραφικό παραγωγό και επιχειρηματία Λάμπρο Τριφύλλη. Ο ίδιος παρέμεινε στο σχήμα με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή.
O Nίκος Τριανταφυλλίδης ανακοίνωσε την επιστροφή του πίσω από την κάμερα ως σκηνοθέτης με την ταινία, Οι αισθηματίες.
Η ταινία ανήκει στην κατηγορία των φιλμ νουάρ, ξεκίνησε να γυρίζεται το 2012, παρουσιάστηκε ημιτελώς (ως work in progress) το 2013 και πρωτοπροβλήθηκε ολοκληρωμένη στο κυρίως πρόγραμμα (διαγωνιστικό μέρος) του 36ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας τον Ιούνιο 2014, για να προβληθεί τελικά στις ελληνικές αίθουσες τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.
Η Μελίνα Μερκούρη πολλές φορές είχε απορρίψει προτάσεις που εκ των υστέρων αποδείχτηκαν… καταπληκτικές.
Απέρριψε σύμφωνα με δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας την πρόταση να πρωταγωνιστήσει στην τελευταία ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Η κόμισσα του Χονγκ Κονγκ» όπου θα έπαιζε με τον Μάρλον Μπράντο. Τον ρόλο τελικά πήρε η Σοφία Λόρεν.
Έχασε όμως και μια άλλη μεγάλη ευκαιρία να ερμηνεύσει στο τραγούδι Strangers in the night στην ταινία A man could get killed στην οποία πρωταγωνιστούσε. «Δεν πάει με την φωνή μου» επέμενε.
Τη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχε internet και internet café. Οι υπολογιστές ήταν πανάκριβοι, όπως και οι κονσόλες παιχνιδιών. Τα μοναδικά μέρη, που μπορούσαν οι έφηβοι να διασκεδάσουν με παιχνίδια «προηγμένης τεχνολογίας», ήταν τα αποκαλούμενα «ουφάδικα», ή «ηλεκτρονικά». Μικρά μαγαζιά, γεμάτα με τεράστια κουτιά, στα οποία έριχνες τάλιρο ή δεκάρικο και έπαιζες Pacman, Space Invaders, Bubble Bobble, Tertris, Puzzle Bubble, Arkanoid, Phoenix, 1942, Nibbler (φιδάκι), κ.ά.
Επισήμως, βάσει του νόμου, για να μπεις σε αυτά τα μαγαζιά, έπρεπε να ήσουν άνω των 17. Πρακτικά, απλά έπρεπε να έχεις coins. Τα ουφάδικα ήταν μονίμως γεμάτα με μαθητές γυμνασίων και λυκείων.
Φυσικά, πριν κάνει η αστυνομία ντου, υπήρχε κάποιος που ειδοποιούσε και ο καταστηματάρχης φώναζε: «όσοι είστε κάτω από 17, έξω τώρα. Τώρα είπα…»
Η ορολογία του ουφάδικου
Ο «θείος ή Θεός»: Παρακολουθούσε τους πάντες και τα πάντα. Ήταν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού και όλοι έτρεμαν στην απειλή του «θα στο κλείσω», ή «θα το βγάλω από την πρίζα». Χαμογελούσε σπάνια, δεν κερνούσε ποτέ και πρόσεχε τα μηχανήματα σαν τα παιδιά του. Απαιτούσε ησυχία και καλή διαγωγή. Ενίοτε, για παραδειγματισμό, πετούσε έξω από το μαγαζί τους φασαριόζους. Αρχικά, «έστηναν» σε κρυφούς χώρους του μαγαζιού παράνομες παρτίδες χαρτιού, και αργότερα εξελίχθηκαν βάζοντας φρουτάκια.
«Φίλε το’ φαγε», ή «βοηθός»: Ο «σωτήρας» των παικτών, που έριχναν κέρμα στο μηχάνημα, αλλά το παιχνίδι δεν ξεκινούσε. «Φίλε το’ φαγε» φώναζες και μετά από επιτόπιο έλεγχο, σου έδινε πίσω το κέρμα. Ήταν συνήθως αυτοί που έδινες χαρτονομίσματα, για να στα κάνουν ψιλά και το «έπαιζαν φίρμες», λόγω θέσης. Ταυτόχρονα, έφτιαχναν καφέδες, «πασπάτευαν» τα μηχανήματα όταν χαλούσαν, έκαναν παρατηρήσεις σχεδόν σε όλους, μάζευαν τα κέρματα από τους κάδους των ηλεκτρονικών, σκούπιζαν, ή έκαναν ακόμη και τους dj, βάζοντας τη μια κασέτα πίσω από την άλλη στα κασετόφωνα.
«Ο θαμώνας»: Γύρω στα 25, που δούλευε σε συνεργείο και σε αντίθεση με τους ανήλικους, είχε λεφτά για να ταΐσει αφειδώς τα μηχανήματα. Έμπαινε στο μαγαζί, έδινε συνήθως πεντακοσάρικο για ψιλά και έκανε πολύωρο «tour» απ’ όλα τα μηχανήματα. Συνήθως άρχιζε με φραπεδάκι και συνέχιζε με ποτό. Σε κάθε μηχάνημα κουβαλούσε μαζί και το γεμάτο τασάκι του και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να του δώσει οδηγίες για το πώς να παίξει.Playing-Arcade-Games
Ο «ξερόλας»: Θεωρητικά, ήξερε τα πάντα για όλα τα παιχνίδια. Καθόταν πάνω από τα κεφάλια των άλλων και τους μιλούσε συνέχεια. Τι έπρεπε να κάνουν για να περάσουν πίστα, πώς να πάρουν «κανονάκι», ποιοι ήταν αυτοί που είχαν κάνει high scores, ή ακόμη και πώς να πειράξουν το μηχάνημα, για να παίξουν τσάμπα. Έπαιζε σπάνια και κυρίως όταν τα μαγαζιά ήταν άδεια, για να μη χαλάσει το «μύθο» που έχτιζε για τον εαυτό του. Κλασική περίπτωση άφραγκου.
Ο «διεκπεραιωτής»: Καλός παίκτης ηλεκτρονικών, που συνήθως διάλεγε να παίξει ένα παιχνίδι, επειδή δεν είχε λεφτά. Όταν τελείωνε, τότε πήγαινε δίπλα σε πιτσιρικάδες και παρακολουθούσε. «Σήκω ρε συ, να σου περάσω την πίστα», έλεγε με στόμφο και κάνοντας τον «δάσκαλο», έπαιζε λίγο ακόμη.
Ο «τζαμπατζής»: Γυρνούσε από μηχάνημα σε μηχάνημα, προσπαθώντας να βρει credit, δηλαδή το «δώρο» που έδινε το μηχάνημα, σε παίκτη που είχε νικήσει, αλλά για κάποιο λόγο το παρατούσε και έφευγε. Επίσης, προκαλούσε σε μονομαχία κάποιον άσχετο, με σκοπό να τον νικάει συνέχεια και ο άλλος να «ταΐζει» το μηχάνημα.
Ο «bomber» ή «χρυσοδάκτυλος»: Κάποια παιχνίδια είχαν πολλά κουμπιά. Το ένα ήταν η ασπίδα, το άλλο το κανόνι, και κάποια για αλλαγή κατεύθυνσης (αν δεν είχε μοχλό). Έτσι, πολλοί έχαναν όταν δυσκόλευαν οι πίστες, επειδή δεν μπορούσαν να έχουν τα δάχτυλά τους παντού. Τότε εμφανιζόταν ο «bomber», δηλαδή το άτομο που δεν είχε λεφτά να παίξει και σου “λεγε, «φίλε να κάτσω να σου βαράω;». Έτσι και εσύ πέρναγες την πίστα και έπαιζε και ο «χρυσοδάκτυλος».
Ο «ροχάλας»: Ο παίκτης αυτός δεν έλειψε από κανένα ουφάδικο. Ανταγωνιστικός πέρα για πέρα, ανέβαζε παλμούς σε κάθε πίστα που περνούσε και όταν έχανε, οι γύρω του κινδύνευαν. «Φτου σου ρε γαμ…», φώναζε και εξαπέλυε μικρές ή μεγάλες ρουκέτες σάλιου στην οθόνη του μηχανήματος.
Ο «ψαράς»: Ο «απατεώνας» των ηλεκτρονικών, αφού κατάφερνε συνεχώς να παίζει μαζί με τους φίλους του τσάμπα. Κουβαλούσε μαζί του ένα κέρμα, στο οποίο είχε ανοίξει μια τρύπα και είχε περάσει μέσα από τη θηλιά, πετονιά. Καθόταν σε ένα μηχάνημα και καλυπτόταν τριγύρω από τους φίλους του. Έριχνε το κέρμα μέσα, έπαιζε κανονικά και όταν έχανε, τράβαγε πίσω την πετονιά και ξανάπαιρνε το κέρμα. Αν όμως τον έπαιρνε χαμπάρι ο ιδιοκτήτης τότε…
Ο «τράκας»: «Ρε φίλε, έχεις ένα δεκάρικο να παίξω; Μου τελείωσαν…» ήταν η χαρακτηριστική φράση που έλεγε, όταν τα λεφτά τελείωναν, αλλά όχι και το πάθος για παιχνίδι. Συνήθως κάποιοι έδιναν, είτε για να τον ξεφορτωθούν, είτε γιατί τον λυπόντουσαν, είτε για να αποφύγουν καυγά, αν ήταν μεγαλύτερος.
Ο «ξενέρωτος»: Πήγαινε αναγκαστικά στα ουφάδικα, επειδή εκεί πηγαίναν όλοι. Δεν έπαιζε, δεν τον ενδιέφεραν τα παιχνίδια, δεν είχε λεφτά και δεν είχε γενικά όρεξη για τίποτα, που να είχε σχέση με τον χώρο. Έτσι, μονίμως έλεγε «ρε συ πάμε να φύγουμε, έφαγες όλα τα λεφτά σου», για να του απαντούν «κάτσε ρε, να το τερματίσω και φεύγουμε». Συνήθως την «έβγαζε» έξω από μαγαζί, περιμένοντας του άλλους για καμιά βόλτα.
Τα ουφάδικα ήταν όπως και το Play Station. Προκαλούσαν εθισμό και έδιωχναν τις κοπέλες μακριά. Ευτυχώς, γιατί τα μηχανήματα ήταν λίγα και η αναμονή μεγάλη. Σκέψου να έπαιζαν και αυτές…
