Ο Σωτήρης Μουστάκας είχε ήδη αποφασίσει ότι ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Για τον ίδιο, στάθηκε μοιραία μια παράσταση που παρακολούθησε στη Λεμεσό με τον Νίκο Σταυρίδη.
Μετά το τέλος του έργου, ο Σωτήρης πήρε το θάρρος και επισκέφτηκε τον μεγάλο ηθοποιό στο καμαρίνι του και του ομολόγησε ότι ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια του.
Ο Σταυρίδης του είπε να πάει να τον βρει στην Αθήνα όταν τελειώσει το σχολείο.
Ο Μουστάκας ήταν ενθουσιασμένος. Γι’ αυτό, όταν λίγο καιρό μετά βρέθηκε στη φυλακή, απογοητεύτηκε.
Νόμιζε ότι θα έχανε για πάντα το ραντεβού του με το Σταυρίδη και με την υποκριτική.
Παρά τις ανησυχίες του, το 1958, αφού τελείωσε την εμπορική ακαδημία Λεμεσού, κατάφερε να βρεθεί στην Αθήνα με πλαστό διαβατήριο.
Στις πρώτες εξετάσεις για τη δραματική σχολή απέτυχε, αλλά δεν το έβαλε κάτω.
Έδωσε για δεύτερη φορά και τα κατάφερε.
Ο δρόμος για την καριέρα που ονειρευόταν, είχε ανοίξει.
Δεν είναι γνωστό αν πήγε τελικά στο ραντεβού με τον Νίκο Σταυρίδη, αλλά σίγουρα πέτυχε το όνειρό του.
Έγινε ένας μεγάλος και πολύ αγαπητός ηθοποιός, που υπηρέτησε την τέχνη έως το τέλος της ζωής του.
Στις 24 Απριλίου 2008, η Ρένα Βλαχοπούλου πραγματοποίησε την τελευταία της εμφάνιση σε θεατρική παράσταση παίζοντας για τελευταία φορά τον ρόλο της Αλέκας στη Χαρτοπαίχτρα του Δημήτρη Ψαθά, στο θέατρο Μπροντγουαίη. Η Αλέκα ήταν ένας ρόλος με τον οποίο η Ρένα συναντήθηκε τρεις φορές στην καριέρα της…
Η πρώτη φορά ήταν η πασίγνωστή και κλασική πια ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη που γυρίστηκε το 1964 και προβλήθηκε το 1965. Για πολλούς πρόκειται για την καλύτερη κινηματογραφική ερμηνεία της Ρένας Βλαχπούλου. Και σίγουρα πρόκειται για μια εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου που πρωτόπαιξε για δυο σεζόν η κυρία Κατερίνα.
Η διανομή των ρόλων στην ταινία ήταν ιδανική: Λάμπρος Κωνσταντάρας, Κώστας Βουτσάς, Χλόη Λιάσκου, Λιλή Παπαγιάννη και βέβαια η Σαπφώ Νοταρά ως κυρά-Μαριγώ (η οποία είχε παίξει τον ίδιο ρόλο και στο θέατρο πλάι στην κυρία Κατερίνα. Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία και πήρε πολύ καλές κριτικές. Ήταν η πρώτη μεγάλη προσωπική κινηματογραφική επιτυχία της Ρένας, η πρώτη στην οποία το όνομά της μπαίνει πάνω από τον τίτλο της ταινίας!
Η δεύτερη φορά ήταν η λιγότερο γνωστή θεατρική Χαρτοπαίχτρα του 1975. Η Ρένα παρουσίασε το έργο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τον Μάρτιο του ’75, έπειτα από την πολιτική σάτιρα Παπαδόπουλος και CIA (έργο με το οποίο είχε ξεκινήσει μια τουρνέ σε όλη την Ελλάδα το προηγούμενο καλοκαίρι για να καταλήξει στον Πειραιά).
Η παράσταση παίχτηκε για δυο μήνες στον Πειραιά και στη συνέχεια, με κάποιες αλλαγές στη διανομή, παίχτηκε τους καλοκαιρινούς μήνες στο θέατρο “Αυλαία” της Θεσσαλονίκης. Πλάι στη Ρένα εμφανίζονταν ο Φώτης Παπαλάμπρος στον ρόλο του συζύγου της Αλέκας, ο Μιχάλης Μόσιος στον ρόλο του γιου της, η Μαίρη Ραζή στον ρόλο της κόρης της (στη Θεσσαλονίκη τον ρόλο ερμήνευσε η Κατερίνα Μπούρλου) και η Δήμητρα Σερεμέτη στον ρόλο της κυρα-Μαριγώς.
Στον θίασο ανήκαν ακόμα ο σύζυγος της Δ. Σερεμέτη, ο Κώστας Παπαχρήστου που έπαιζε τον ρόλο του στρατηγού, και ο Θέμης Μάνεσης που στην Αθήνα έπαιζε τον κλεφτοκοτά και στη Θεσσαλονίκη τον Γιαννάκη. Αξίζει να δούμε τι έγραφε τότε ο ίδιος ο Δημήτρης Ψαθάς για τη Ρένα Βλαχοπούλου. Στο πρόγραμμα της παράστασης του Πειραιά ο μεγάλος συγγραφέας σημείωνε:
Σήμερα τον ρόλο ερμηνεύει η κυρία Ρένα Βλαχοπούλου και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής γιατί το πληθωρικό ταλέντο και το ακαταμάχητο μπρίο της μοναδικής–στο είδος της–καλλιτέχνιδος, θα μας δώση μια προσωπική της ερμην κοινόεία της “χαρτοπαίχτρας”, που θα είναι σαν να παρουσιάζη άλλο έργο. Κάθε καλλιτέχνης του θέατρου βλέπετε–άντρας ή γυναίκα–δεν έχει μονάχα την προσωπική του χάρι και ακτινοβολία αλλά και την δημιουργική του επίδραση πάνω στον ρόλο, που τον αναπλάθει με τα ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικότητός του.
Έτσι το πλατύ θεατρόφιλο κοινό θα έχη την ευκαιρία να χαρή την εξαίσια πρωταγωνίστρια σε μια ακόμα σκηνική δημιουργία της. Πλαισιωμένη απ’ τα διαλεχτά στελέχη του θιάσου της, η Κυρία Ρένα Βλαχοπούλου, –με σκηνοθέτη τον κ. Μιχ. Παπανικολάου και σκηνικά του κ. Καπουράλη θα εξασφαλίση σίγουρα μια σπαρταριστή παράσταση για την οποίαν ο συγγραφεύς δεν έχει παρά να εκφράση τις θερμές του ευχαριστίες.
Και λίγους μήνες μετά, αφού και ο ίδιος ο Ψαθάς απόλαυσε την ερμηνεία της Ρένας στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, σημείωνε στο πρόγραμμα της παράστασης της Θεσσαλονίκης:
…σήμερα δίνει το παρών της [στη συμπρωτεύουσα] και η “Χαρτοπαίχτρα–η κωμωδία μου που ερμήνευσε στην πρώτη σειρά των παραστάσεών της η θαυμάσια Κατερίνα και τώρα γνωρίζει καινούρια καριέρα με την υπέροχη Ρένα Βλαχοπούλου. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να μιλήσω για την κοσμαγάπητη πρωταγωνίστρια αλλά ομολογώ πάντως ότι με εξέπληξε με τον τρόπο –και ιδιαίτερα με το ακατάσχετο μπρίο της– καθώς παρακολούθησα την δική της προσωπική ερμηνεία του ρόλου, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά όπου πρόσφατα παρουσίαζε την κωμωδία.
Το κοινό της Θεσσαλονίκης ξέρει τόσο καλά την κοσμαγάπητη Ρένα όσο και της Αθήνας. γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε άλλο, παρά μόνο την βεβαιότητά μου ότι οι Θεσσαλονικείς θα της δείξουν–στην ίδια και στον θίασό της–την ζέστα και την αγάπη που ξέρουν να δείχνουν πάντα στους αληθινούς καλλιτέχνες.
Η τρίτη συνάντηση της Ρένας με την Αλέκα έγινε τα Χριστούγεννα του 1993 στο θέατρο Μπροντγουαίη της Αθήνας. Η χειμερινή σεζόν 1993-94 είχε ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό και φαινόταν ότι η Ρένα Βλαχοπούλου δεν επρόκειτο να συμμετάσχει στα θεατρικά δρώμενα της χρονιάς εκείνης. Ήδη από την προηγούμενη χρονιά δήλωνε σε συνεντεύξεις της ότι την ενοχλούσαν τα κακά και ανέμπνευστα κείμενα της επιθεώρησης και φαινόταν η διάθεσή της να απέχει πλέον από το είδος αυτό. Δεν κατάφερε όμως να αντέξει μακριά από το σανίδι!
Ο θεατρικός επιχειρηματίας Βασίλης Πλατάκης που ανέλαβε εκείνη τη χρονιά το Μπροντγουαίη χρειαζόταν ένα δυνατό θίασο για να εγκαινιάσει το ανακαινισμένο του θέατρο. Η Ρένα Βλαχοπούλου και ένα νέο ανέβασμα της Χαρτοπαίχτρας φαινόταν η καλύτερη λύση. Έτσι στις 3 Δεκεμβρίου υπογράφηκαν τα συμβόλαια και τρεις εβδομάδες μετά, ανήμερα Χριστούγεννα, η παράσταση παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό.
Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Βίκτωρ Παγουλάτος, τα σκηνικά και πάλι ο Πέτρος Καπουράλης και στο πλευρό της Ρένας βρίσκονταν ο Ερρίκος Μπριόλας ως σύζυγος της Αλέκας, ο Μάκης Δελαπόρτας ως γιος, η Βερόνικα Αργιέντζη ως κόρη και η απολαυστική Έλντα Πανοπούλου ως κυρά-Μαριγώ (είχε ξαναπαίξει τον ρόλο λίγα χρόνια πριν στο πλευρό της Άννας Παναγιωτοπούλου).
Η παράσταση εκείνη ευτυχώς μαγνητοσκοπή- θηκε από τον ΑΝΤ1 στις αρχές του 1994 και είναι το πιο ολοκληρωμένο ντοκουμέντο παρου- σίας της Ρένας Βλαχοπούλου σε θεατρική σκηνή (τρεις ακόμα παραστάσεις της που είχαν μαγνητοσκοπηθεί τα προηγούμενα χρόνια προβλήθηκαν με διάφορες περικοπές).
Το βίντεο αυτό καταγράφει τη θεατρική δύναμη της Ρένας Βλαχοπούλου στα εβδομήντα της χρόνια, με ό,τι συνεπάγεται η ηλικία της για την απόδοσή της. Είναι αλήθεια πως συγκριτικά με την κινηματογραφική Χαρτοπαίχτα η θεατρική αυτή βερσιόν υστερεί και αποκαλύπτει κάποιες αδυναμίες της Ρένας, οι οποίες οφείλονται κατά κύριο λόγο στην ηλικία της και αφορούν κυρίως τη δυσκολία της να θυμηθεί τα λόγια του ρόλου της.
Αν όμως κάποιος αποφασίσει να “ξεχάσει” τη Χαρτοπαίχτρα του ’64-’65 και αφοσιωθεί στην εκδοχή που παρακολουθεί στην οθόνη της τηλεόρασης, μπορεί να απολαύσει μια τρελή… εβδομηντάρα χαρτο- παίχτρα που όταν το αποφασίζει ή όταν εμπνέεται από τους συμπαίκτες της, τα δίνει όλα! Είναι αλήθεια πως ο Ψαθάς ήθελε την Αλέκα του νεότερη, αλλά και η Μαίρη Αρώνη έπαιξε αυτόν τον ρόλο λίγο πριν τα εβδομήντα της.
Η Ρένα Βλαχοπούλου, όπως αποκαλύπτει το βίντεο, τα βγάζει πέρα παλικαρίσια με τον ρόλο αυτό: καλύπτει συνήθως επιτυχημένα (και με τη βοήθεια των άλλων ηθοποιών) τα κενά της μνήμης της, αυτοσχεδιάζει συχνά απολαυστικά (αν και κάποιες φορές σε βάρος της ισορροπίας της παράστασης καθώς προκαλεί γέλιο στους άλλους ηθοποιούς οι οποίοι δεν μπορούν να συγκρατηθούν), συνομιλεί με το κοινό (με τον τρόπο που μόνον οι ηθοποιοί της επιθεώρησης γνωρίζουν να το κάνουν, έστω κι αν πρωταγωνιστούν σε μια καθαρόαιμη πρόζα) και, όταν επιτυγχάνεται η κατάλληλη “χημεία” με τους συναδέλφους της (είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρένα αποδίδει πολύ καλύτερα στις σκηνές που μοιράζεται με την Έλντα Πανοπούλου, η “χημεία” τους της δίνει άλλη ορμή…), απογειώνεται και παίρνει και τον κόσμο μαζί της.
Ίσως να μην ήταν ασφαλής η επιλογή της να αναμετρηθεί με την Αλέκα σ’ αυτή τη φάση της καριέρας και της ζωής της. Ίσως να έπεφτε συχνά στις παγίδες των περιστάσεων και να την πρόδιδε η μνήμη της και η αντοχή της (η συνεχής παρουσία της και στις έξι σκηνές του έργου δεν μπορεί να συγκριθεί με τις σαφώς συντομότερες εμφανίσεις της σε μια επιθεώρηση).
Ωστόσο, παρακολουθώντας κανείς τη μαγνητοσκοπημένη παράσταση αντιλαμβάνεται το θεατρικό δαιμόνιο μιας σπουδαίας καλλιτέχνιδας. Πιθανότατα το θεατρικό δαιμόνιο αυτό να αποτυπωνόταν ιδανικά σε μια μαγνητοσκόπηση της παράστασης του ’75. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη. Έτσι ας αρκεστούμε στη Χαρτοπαίχτρα του ’93-’94 όποτε θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες ενός μεγάλου θεατρικού μύθου: ας αφεθούμε στη γοητεία της–ενίοτε–γλυκά κουρασμένης και–αναμφισβήτητα–αφοπλιστικά πανούργας θεατρίνας που μπορούσε να κερδίσει το κοινό ακόμα κι αν η τράπουλά της ήταν ελαφρώς ξεθωριασμένη…
Η τρίτη και τελευταία Χαρτοπαίχτρα παίχτηκε για τέσσερις μήνες και έμελλε να είναι η τελευταία θεατρική εμφάνιση της Ρένας Βλαχοπούλου. Ίσως η μεγαλύτερη κούραση που της προκάλεσε ο ρόλος αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που την οδήγησαν στην απόφαση να αποσυρθεί από το θέατρο. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας ρόλος με τον οποιό ταυτίστηκε κυρίως χάρη στο σινεμά αλλά και τον οποίο πότισε και στο θεατρικό σανίδι με το δικό της ιδιαίτερο υποκριτικό φίλτρο σε δύο διαφορετικές φάσεις της ζωής της.
Λίγα μέτρα μακριά από τη θάλασσα υπάρχει ένα ακόμα μοναδικό τοπίο της χώρας. Μια έρημος. Αμμόλοφοι που αλλάζουν συνεχώς σχηματισμό, χρυσή λεπτή άμμος και χαμηλή βλάστηση συνθέτουν το σκηνικό της ελληνικής ερήμου.
Το αναπάντεχο τοπίο βρίσκεται στο νησί που φημίζεται για τις παράξενες ομορφιές του, τη Λήμνο. Είναι γνωστό με την ονομασία Αμμοθίνες ή διαφορετικά Παχιές Αμμουδιές. Αμμοθίνες είναι οικοσυστήματα που δημιουργούνται από την παράλληλη δράση του αέρα και της θάλασσας και σημαίνει η σωρός από άμμο.
Σκηνή από την ταινία, “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”.
Η ιδιαιτερότητα των Αμμοθίνων της Λήμνου είναι ότι δεν είναι παράκτιες, αλλά στο εσωτερικό του νησιού, καθώς βρίσκονται 2 χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα. Δημιουργήθηκαν από τους ανέμους που μετακίνησαν την άμμο σε εκείνη την περιοχή. Οι Αμμοθίνες καλύπτουν μια έκταση 70 στρεμμάτων και βρίσκονται στη βόρεια πλευρά του νησιού, κοντά στην παραλία Γομάτι. Την παλαιολιθική εποχή στην ίδια έκταση έφθανε η θάλασσα.
Πολλοί την αναφέρουν και ως η «Σαχάρα της Λήμνου», καθώς οι χρυσαφένιοι αμμόλοφοι παραπέμπουν στην αφρικανική έρημο, χωρίς βέβαια να γίνεται καμία σύγκριση σε μέγεθος. Ανάμεσα στους λόφους ξεχωρίζουν τα λευκά κρινάκια, γνωστά στην Ελλάδα ως οι κρίνοι της θάλασσας που ανθίζουν σε αμμώδεις παραθαλάσσιες περιοχές. Το τοπίο ζωντανεύουν περιμετρικά μικρά δέντρα όπως λυγαριές, αγριοαχλαδιές, αγριελιές και πιρκοδάφνες.
Στις αμμοθίνες γυρίστηκαν το 1971 σκηνές από την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”, με πρωταγωνίστρια τη Ρένα Βλαχοπούλου. Η ξεκαρδιστική σκηνή της ερήμου ξεκινάει αφότου οι πρωταγωνιστές, Ρένα, Χρόνης, Βαγγέλης και Μαρία κάνουν αναγκαστική προσγείωση σε μια άγνωστη έρημο. Τότε αποφασίζουν να τη διασχίσουν παρά τις δυσκολίες που τους περιμένουν. Περπατούν μέσα στη ζέστη χωρίς νερό, βλέπουν οφθαλμαπάτες και η Ρένα παραπατάει συνεχώς στη βαθιά άμμο. Οι Αμμοθίνες της Λήμνου αποτελούν ένα γεωλογικό φαινόμενο που μεταφέρει τον επισκέπτη σε μακρινά μέρη που δεν θυμίζουν Ελλάδα.
Παρακολουθείστε παρακάτω ένα εκπληκτικό βίντεο από την ελληνική έρημο.
Η Υδρα του Μιχάλη Κακογιάννη είναι ασπρόμαυρη, μελαγχολική, φτιαγμένη από ανομολόγητα μυστικά και μικρές ανθρώπινες ιστορίες, ένα «κορίτσι με τα μαύρα» από μόνη της, πανέμορφο, αγέρωχο, βαθιά πληγωμένο, παγιδευμένο μέσα σε ένα χωροχρόνο που ορίζεται από το ελληνικό φως για να «φωτίσει» τις σκιές μέσα από τις οποίες αναδύεται κάθε φορά πιο τραυματισμένη η επιθυμία για φυγή.
Σκηνή από την ταινία, “Το κορίτσι με τα μαύρα”.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μιχάλης Κακογιάννης φυλάει τις μοναδικές στιγμές ευτυχίας για την ηρωίδα του, όταν αυτή είναι εγκλωβισμένη μέσα στο περασμένης αίγλης αρχοντικό ξενοδοχείο, με τα παράθυρα κλειστά αλλά τα αυτιά ανοιχτά στη δυνατή βοή που έρχεται απ’ έξω.
Κάθε φορά που η κάμερα βρίσκεται έξω, στα πλακόστρωτα του νησιού, στα καφενεία ή στο ανοιχτό πέλαγος, μια ολόκληρη κοινωνία δείχνει το πιο αποκρουστικό πρόσωπό της πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία – μια αντίθεση που κάνει την Υδρα να φαίνεται ακόμη πιο όμορφη, γραφική και εκθαμβωτική μικρογραφία μιας Ελλάδας που πενθεί κάθε δευτερόλεπτο τη μοίρα του να «μαθαίνεις να μην έχεις όνειρα».
Οταν η Μαρίνα αρνείται πως η «αγάπη είναι χαρά», λέγοντας πως «όχι σ’ αυτό το σπίτι, μας έχει ρημάξει η ντροπή, το μίσος, ο θάνατος», δεν χρειάζεται κανείς να αναρωτηθεί αν η μετεμφυλιακή Ελλάδα βρίσκει στο «Κορίτσι με τα Μαύρα» την πιο υψηλή (ακόμη και στα όρια της απόλυτης υπερβολής) μελοδραματική φωνή της, στο πρόσωπο της σπαρακτικής (σε κάθε σπασμό του προσώπου της) Ελλης Λαμπέτη όλη τη θλίψη μιας τραγικής μοίρας και στην κάθε άλλο παρά ηρωική Υδρα ίσως το πρώτο καλοκαίρι που θα μπορούσε να είναι ξέγνοιαστο… «οσο βαστάει ένας περίπατος».
Ο Νίκος Περάκης γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1944 και είναι Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και κινηματογραφικός παραγωγός γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Το 1945 η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα όπου και ο ίδιος μεγάλωσε.
Κατόπιν σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μονάχου κατά τη δεκαετία του 1960, ενώ παράλληλα εργαζόταν ωςσκηνογράφος.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων και αργότερα επέστρεψε ξανά στην Γερμανία όπου και συνέχισε την επαγγελματική ενασχόληση του με τη σκηνογραφία, καθώς και με το σχεδιασμό παραγωγής.
Υπήρξε ο σκηνοθέτης δημοφιλών κινηματογραφικών ταινιών όπως η Λούφα και Παραλλαγή το 1984 η οποία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1984 καθώς και συμμετείχε στο 35ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, BIOS + πολιτεία το 1987, Προστάτης Οικογενείας το 1997,Θηλυκή εταιρεία (1999), Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο (2005), Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά (2011) και άλλες.
Ο Χρήστος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε το 1909 και ήταν σημαντικότατος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και δημοσιογράφος.
Στη θεατρική συγγραφή ήταν αυτοδίδακτος και η πρώτη του εμφάνιση ως θεατρικού συγγραφέα ήταν το 1929, ενώ ως το 1939 με πολλούς συγγραφείς σε κωμωδίες, επιθεωρήσεις και οπερέτες.
Ο Βασίλης Δημητρίου γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1945 στην Αθήνα. Έγραψε μουσική για το θέατρο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο και για το μπαλέτο, τραγούδια και έργα στο ιδίωμα της σύγχρονης μουσικής για μικρά και μεγάλα σύνολα ή σόλο όργανα.
Υπήρξε μέλος της ΕΕΘΣ (Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων Μεταφραστών και Συνθετών), της ΕΔΕΤ (Ένωση Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού) και ιδρυτικό στέλεχος του ΠΜΣ (Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος) του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο. Από το 2004 έως το 2010 ήταν μέλος του Δ.Σ. της ΕΡΤ, ενώ είχε επίσης διατελέσει μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και του Δ.Σ. του Ελληνικού Φεστιβάλ.
Στην δισκογραφία του Βασίλη Δημητρίου κυκλοφορούν περισσότερα από τριακόσια πενήντα τραγούδια και είκοσι οχτώ προσωπική δίσκοι (LP & CD), αποτέλεσμα μιας συνεργασίας με ποιητές και στιχουργούς όπως οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Γκούφας, Άκος Δασκαλόπουλος, Γιάννης Λογοθέτης, Νάνος Βαλαωρίτης, Πάμπλο Νερούδα κ.α.
Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει οι σπουδαιότεροι Έλληνες ερμηνευτές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Μαρινέλλα, η Χάρις Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιάννης Καλατζής, η Ελένη Βιταλη, ο Χρήστος Θηβαίος, η Αφροδίτη Μάνου, η Καίτη Χωματά, η Πόπη Αστεριάση, η Κατερίνα Κούκα, ο Γιώργος Μαρίνος κ.α.
Τα τραγούδια του, όχι μόνο αγαπήθηκαν και τραγουδιούνται άλλα κάποια έγιναν και διεθνείς επιτυχίες όπως το “Μαρία με τα κίτρινα”, το “Χαλασιά μου” κ.ά. Ανάμεσα στις επιτυχίες του συγκαταλέγονται τα τραγούδια “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά”, Το πεπρωμένο”, “Πρόβα νυφικού”, “Μέσα σ’ ένα τανγκό” (σε δικούς του στίχους), “Ω! τι κόσμος μπαμπά” (στίχοι Κώστα Μουρσελά), “Ο κόσμος είναι σαν μπαξές” (στίχοι Μάνου Ελευθερίου), “Πόσο πολύ σ’ αγάπησα” (στίχοι Κατίνας Παΐζη), Η μυγδαλιά (στίχοι Νίκου Γκάτσου), κ.ά.
Κυκλοφόρησαν σε δύο διπλά CD εννέα από τις έντεκα κωμωδίες του Αριστοφάνη για τις οποίες έχει γράψει τη μουσική. Πρόκειται για ένα έργο σταθμό για την παγκόσμια δισκογραφία αφού συμβαίνει για πρώτη φορά παγκοσμίως.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, σεναριογράφος, ποιητής, σκηνοθέτης κινηματογραφικών έργων, θεατρικός συγγραφέας και συγγραφέας.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1921. Το 1935 η οικογένειά του μετέβη για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Εργαζόταν το πρωί και το βράδυ σπούδαζε τεχνικό σχέδιο στη Σιβιτανίδειο. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι το 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, επηρεάστηκε από τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, τον χειμώνα του 1945-46. Προσπάθησε να γίνει ηθοποιός, ελλείψει όμως γυμνασιακού απολυτηρίου δεν θα έγινε αποδεκτός από το Εθνικό Θέατρο. Έτσι αφοσιώθηκε στο γράψιμο.
Τον Καμπανέλλη ανακάλυψε ο Αδαμάντιος Λεμός. Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν «ο Χορός πάνω στα στάχυα», που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο του 1950 από τον θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας.
Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι, Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια, Έβδομη μέρα της δημιουργίας, Η Αυλή των θαυμάτων, Ηλικία της νύχτας, Παραμύθι χωρίς όνομα, Γειτονιά των Αγγέλων, Βίβα Ασπασία, Οδυσσέα γύρισε σπίτι,Αποικία των τιμωρημένων, Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο εχθρός λαός και Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα.
Τον Οκτώβριο του 1981 τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή ραδιοφωνίας της ΕΡΤ. Έγινε ακαδημαϊκός το 1999, στη νέα έδρα του Θεάτρου της Ακαδημίας Αθηνών. Του απονεμήθηκε το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικα.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης πέθανε στις 29 Μαρτίου 2011, λόγω νεφροπάθειας, λίγες μέρες μετά το θάνατο της γυναίκας του Νίκης.
Δεν είναι βέβαια λίγοι εκείνοι που γνωρίζουν την πραγματική σχέση που είχε ο ηθοποιός, Κώστας Καρράς με την Έλλη Λαμπέτη.
Μια σημαντική γνωριμία στη ζωή της κατά την οποία η Λαμπέτη ονειρευόταν για άλλη μια φορά τον γάμο και την οικογένεια.
Οι δυο τους συναντιούνται εκείνη την εποχή στο “Θυμήσου τον Σεπτέμβρη”, αλλά εμπόδιο στα σχέδιά τους είναι το νεαρό της ηλικίας του και το ότι εκείνος είναι παντρεμένος, κάτι που η ίδια αγνοούσε.
Η αλήθεια όμως δεν άργησε να φανεί.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η σχέση απασχόλησε τον Τύπο της εποχής και πέρασε στην ιστορία των καλλιτεχνικών πρωτοσέλιδων.
Ο Μιχάλης Σουγιούλ (καλλιτεχνικό επώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου) ήταν σημαντικός Έλληνας συνθέτης ελαφράς μουσικής.
Γεννήθηκε στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας την 01 Αυγούστου του 1906. Η οικογένειά του, πλούσιοι δερματέμποροι, μετανάστευσε στην Αθήνα το 1920 και ο νεαρός τότε Μιχάλης αρχικά εργάσθηκε ως αυτοδίδακτος πιανίστας, πριν ταξιδέψει στη Μασσαλία για μουσικές σπουδές.
Χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό επώνυμο “Σουγιούλ” από το 1931, οπότε και περιόδευσε στην Ευρώπη ως μέλος Αργεντίνικης ορχήστρας. Ήταν συγγενής της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, της γνωστής προπολεμικής φωτογράφου “Nelly’s”. Πέθανε από (δεύτερο) εγκεφαλικό επεισόδιο το 1958 στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω τον γιο του Θάνο, που έπεσε θύμα τροχαίου λίγα χρόνια μετά, και τις κόρες του Μαρία, Ηρώ και Αλίκη.
Ο Μιχάλης Σουγιούλ.
Ο Μιχάλης Σουγιούλ υπήρξε πολυγραφότατος στο είδος της ελληνικής ελαφράς μουσικής κατά τον Μεσοπόλεμο και την πρωτη μεταπολεμική/μετεμφυλιακή δεκαετία, γράφοντας περισσότερα από 700 τραγούδια σε όλα τα στυλ, ταγκό, ρομάντζες, βαλς, καντάδες, δημοτικά, πατριωτικά και λαϊκά, και με μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Είχε γράψει μουσική για 45 θεατρικές επιθεωρήσεις και 10 κινηματογραφικές ταινίες (Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Το σωφεράκι “Μια ζωή την έχουμε” και άλλες), ενώ εργαζόταν ανελλιπώς ως μαέστρος σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της εποχής. Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και Μουσουργών, διευθυντής Ακρόασης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και των εταιρειών δίσκων Cοlumbia και Parlophone.
Ανάμεσα στα γνωστότερα τραγούδια του, που παραμένουν κοσμαγάπητα για περισσότερο από μισόν αιώνα αφότου γράφτηκαν, συμπεριλαμβάνονται τα: «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Κάτι με τραβά κοντά σου», «Ο μήνας έχει εννιά», «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», «Μας χωρίζει ο πόλεμος», «Το τσαρούχι», «Αρχισαν τα όργανα», «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» (γνωστότερο και ως ο «Μανόλης ο Τραμπαρίφας»), «Το τραμ το τελευταίο», «Μια ζωή την έχουμε», «Αδύνατον να κοιμηθώ», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Άσε τον παλιόκοσμο να λέει», «Μονά – Ζυγά», «Άτιμη Τύχη», «Σβήστε με απ’ τον χάρτη» και πάρα πολλά άλλα.
Στο πασίγνωστο «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» χρησιμοποίησε τη μελωδία του δικού του τραγουδιού «Ζεχρά» (αρχικά γραμμένου το 1938 σε στίχους Αιμίλιου Σαββίδη) με νέους στίχους του Μίμη Τραϊφόρου γραμμένους για τη Σοφία Βέμπο.
Σε συνεργασία με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, ως στιχουργούς, δημιούργησε μεταπολεμικά τη σχολή του “αρχοντορεμπέτικου”, μία σχολή που συνδύαζε λαϊκότροπους -συνήθως χιουμοριστικούς- στίχους και μουσική, με δυτικότροπες ενορχηστρωτικές επιρροές. Πρώτο τραγούδι της σχολής αυτής ήταν «Το τραμ το τελευταίο» σε Αθηναϊκή τότε επιθεώρηση.
Ο Μιχάλης Σουγιούλ συνεργάστηκε με όλους τους δημοφιλείς ερμηνευτές της εποχής, όπως με τη Σοφία Βέμπο, με την οποία περιόδευε στο Αλβανικό μέτωπο, τη Δανάη, την Καίτη Μπελίντα, τον Τώνη Μαρούδα, την Κάκια Μένδρη, τη Στέλλα Γκρέκα, τη Μάγια Μελάγια, τον Νίκο Γούναρη, τις αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά ακόμα και τον Στελλάκη Περπινιάδη και άλλους.
Ο Μιχάλης Σουγιούλ απεβίωσε στην Αθήνα, στις 16 Οκτωβρίου του 1958.
Ο Ασημάκης Γιαλαμάς γεννήθηκε στην Άνω Μέλπεια της Μεσσηνίας στις 19 Ιανουαρίου του 1909. Τελείωσε το γυμνάσιο στον Μελιγαλά και στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Νομική Σχολή αλλά διέκοψε τις σπουδές του και στράφηκε στη δημοσιογραφία. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και στον παράνομο εαμικό τύπο, ήταν μάλιστα γραμματέας του ΕΑΜ Δημοσιογράφων.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη σάτιρα, το χρονογράφημα και το σατιρικό στίχο. Συνεργάσθηκε με πολλές εφημερίδες όπως Ακρόπολις, Εσπερινή, Ημερήσιος Κήρυξ όπου εργάστηκε σαν αρχισυντάκτης, Βραδυνή, Ριζοσπάστη, Αυγή κ.ά.
Ο Ασημάκης Γιαλαμάς.
Ασχολήθηκε και με τον περιοδικό Τύπο, όπου γράφει ευθυμογραφήματα, σατιρικούς στίχους και διηγήματα στα περιοδικά Έργο και Θησαυρόκαι δημιούργησε χαρακτηριστικούς τύπους όπως τον Οδυσσέα Ομηρικό, το Γερο-Παρατατικό το Ποιητή του Κάρου και τον Κλεόβουλο.
Με το θέατρο άρχισε να ασχολείται από το 1940. Έγραψε μαζί με άλλους τις Πολεμικές Καντρίλιες που παίχτηκε από τον θίασο της κυρίας Κατερίνας μετά τις οποίες ακολούθησαν περισσότερες από 100 επιθεωρήσεις και έργα πρόζας.
Στα καλύτερα των έργων του περιλαμβάνονται τα Γιούπι γιούπι, Μιας πεντάρας νειάτα, η Κόμησσα της φάμπρικας, η Δεσποινίς διευθυντής, Ένας ιππότης για τη Βασούλα, Βίλα γιάφκα και Μπαμπά, ποιος είναι ο μπαμπάς μου; πολλά από αυτά σε συνεργασία με τον Κώστα Πρετεντέρη, με τον οποίο δημιούργησε γονιμότατο κωμωδιογραφικό δίδυμο.
Έγραψε επίσης και κινηματογραφικά σενάρια όπως το, “Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση” που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πολλά έργα του έχουν περιληφθεί σε χιουμοριστικές ανθολογίες και ορισμένα εκδόθηκαν σε βιβλία με το τίτλο, Η εποχή μας. Ο ίδιος έγραψε αρκετά βιβλία: Ε! κάτι κάναμε κι εμείς, Οι διπλανοί μας άνθρωποι και Διηγώντας τα, να κλαις και να γελάς, Εις μνήμην ανθρώπων, Έμμετρα και άλλα.
Υπήρξε μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων καθώς και της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων στην οποία υπήρξε και σύμβουλος.
Το 2004 τιμήθηκε για το συνολικό του έργο από την ΕΣΗΕΑ μαζί με τους Αλέκο Λιδωρίκη, Αλέκο Σακελλάριο και Δημήτρη Ψαθά.
Ο Ασημάκης Γιαλαμάς απεβίωσε στις 19 Οκτωβρίου 2004.
Η Μάρω Κοντού θυμάται την συνεργασία της με τον Δημήτρη Χορν και αποκαλύπτει το πώς γνωρίστηκαν.
«Έκανε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, «Τα καθημερινά του καθημερινού», με τον Αλκη Στέα. «Έχω ένα έργο και θέλω μια σαν τη Μελίνα, αλλά πιο νέα» του έλεγε.
Η Μάρω Κοντού με τον Δημήτρη Χορν.
Ο Στέας τού μίλησε για μένα, που ήμουν με τον θίασο του Ηλιόπουλου στη Θεσσαλονίκη. Με βρήκε ο Στέας! Ανένδοτη εγώ! «Στο Εθνικό δεν άνοιγα το στόμα μου και τώρα θα βγω δίπλα στον Χορν πρωταγωνίστρια; Δεν κάνω! Δεν είμαι σε θέση!».
Έρχεται δεύτερη φορά Θεσσαλονίκη και μου δίνει ένα αεροπορικό εισιτήριο για να συναντηθώ με τον Χορν στην Αθήνα.
Τρέμοντας πάω σε ένα σπίτι στη Βασιλίσσης Σοφίας. Μου ανοίγει ένα μικρό παιδάκι, με μαύρο μακό μπλουζάκι, ξεχειλωμένο στον γιακά και ένα ντρίλινο –τα υφαντά τότε, σαν τζιν!- παντελόνι.
Εγώ έβλεπα τον Χορν στο θέατρο και πάνω στη σκηνή από την πλατεία και φάνταζε γιγάντιος» εξήγησε σε καθημερινή εφημερίδα και συνέχισε:
«Μου διάβασε το έργο όλο, μου έβαλε και μουσικές ενδιάμεσα που είχε διαλέξει, προς το τέλος έκλαψα.
«Επιτυχία θα ‘χει» είπε εκείνος.
«Σας ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν είμαι σε θέση να κάνω αυτό τον ρόλο, δίπλα σας. Γεια σας, συγγνώμη για τον χρόνο σας» του είπα.
Φώναξε δυνατά κάνοντας τον σταυρό του (κάνει να το πούμε αυτό; Κάνει λες, ε;):
«Ελα, μου@ί, στον τόπο σου! Αλλες βγαίνουν απ’ τη σχολή και θέλουν να κάνουν Μήδεια απευθείας, και αυτή λέει δεν μπορεί!».
Λίγο καιρό αργότερα παίζαμε στην Πάτρα. Εγώ ήμουν στο καμαρίνι με την Κατερίνα Γιουλάκη, με την οποία είχαμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά, η οποία μόλις είχε βγει από το Εθνικό. Έρχεται ο Πάντζας, και εκείνος σε πρώτη εμφάνιση, που έφερνε μια γούνα και έλεγε:
«Αυτό από τον κύριο, κυρία». «Κάτω είναι ο Χορν με τον Βόκοβιτς και τον Κανάκη» μας λέει.
«Σιγά μην είναι και η Μονρόε!» ειρωνεύτηκα!
Πήγε η Κατερίνα να δει απ’ την αυλαία.
«Είναι» μου είπε. Τον άκουσα να φωνάζει στα παρασκήνια, τότε, «Ντινάκοοοο;».
Με βρήκε και μου δήλωσε πως αν είμαι καλή, θα φύγει στο διάλειμμα, αν όχι, θα καθίσει μέχρι τέλους.
Αρχίζει το έργο! Χάλια εγώ! Δεν υπήρξε έπιπλο στη σκηνή που δεν έπεσα πάνω του! Μελάνιασα από τα χτυπήματα!
Στο διάλειμμα ήρθε.
«Φρικτή ήσουν, αλλά είχες τη σκηνή που δοκιμάζεις τη γούνα, κρύβεις το πρόσωπό σου και φωνάζεις «σ’ αγαπώ» και κάνεις σίγουρα για τον ρόλο» μου είπε.
Την άλλη μέρα το πρωί μια μικρή φωτογραφία μου στον Τύπο, με την καλύπτρα απ’ τον Χορό της τραγωδίας του Εθνικού, έγραφε από κάτω:
«Η νέα πρωταγωνίστρια του Χορν».
Και παίξαμε χρόνια πολλά μαζί και κάποτε μου είπε, μετά το «Οδός ονείρων», «τώρα είσαι έτοιμη να φύγεις. Πέτα».
Πάλι φοβόμουνα. «Εσύ και ο Αλεξανδράκης και σε αηδίες να παίξετε, ατσαλάκωτοι θα βγαίνετε» μου ‘χε πει»
