Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, και ας μην ήταν τραγουδίστρια, είναι η πρώτη στην οποία απονεμήθηκε χρυσός δίσκος.
Τα μεγάλα σουξέ τα έκανε τελικά ο παλιός κινηματογράφος και όσοι ταυτίστηκαν με αυτόν. Δεν είναι τυχαίο πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη έσπασε τα κοντέρ της δισκογραφίας με δύο τραγούδια από την άσημη δισκογραφική εταιρία, “ΙΛΙΣΟΣ”, που λανσαρίστηκαν πρώτη φορά στο σινεμά.
Το “Ρικοκό” του Τάκη Μωράκη και το “Έχω ένα μυστικό” του Μάνου Χατζιδάκι έδεσαν μαζί σε ένα σαρανταπεντάρι που στην κυριολεξία «χρυσώθηκε» από το κοινό και έφτασε στο δυσθεώρητο ύψος των 300.000 δίσκων.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στη ταινία, “Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο”
Η σύμπραξη κινηματογράφου και μουσικής έκαναν το θαύμα τους, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πως το ελαφρό τραγούδι παρά την παντοδυναμία της λαϊκής μουσικής, συνέχιζε να έχει την προτίμηση των μουσικόφιλων.
Το σαρανταπεντάρι της Αλίκης έγινε ο πρώτος χρυσός δίσκος για την ελληνική δισκογραφία, τον οποίο απένειμε στην πρωταγωνίστρια ο διευθυντής της εταιρίας σε ειδική εκδήλωση στο Βέλγιο.
Το διπλό χτύπημα της Αλίκης Βουγιουκλάκη με την μεγάλη εμπορική επιτυχία της ταινίας “Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο” και το χρυσό σαρανταπεντάρι εδραίωσε ακόμα περισσότερο τη φήμη της και επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά τον τιμητικό τίτλο της «εθνικής σταρ».
Σημειωτέο ότι στην ταινία “Το Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο” Βουγιουκλάκη και Χατζιδάκις συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με την παρέμβαση βεβαίως του Αλέκου Σακελλάριου στον οποίο ανήκουν οι στίχοι.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος αγαπήθηκε και αγάπησε όσο κανένας άλλος, τραγούδησε τον έρωτα, έχοντας βιώσει ο ίδιος δυνατές αγάπες και χωρισμούς. Ένας από αυτούς ήταν και ο έρωτάς του για τη Ζωή Λάσκαρη αλλά και για τη Μαρινέλλα, την οποία τελικά παντρεύτηκε.
Μέσα από τις αποτυχίες του έγραφε μοναδικά κομμάτια που ακόμη και σήμερα τραγουδιούνται. Όπως όταν έγραψε ένα τραγούδι και αναζητούσε μια τραγουδίστρια για να το ερμηνεύσει μαζί της.
«Είχα γράψει ένα τραγούδι, το “Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε”. Πρώτα, έκανα κρούση στη Μαρινέλλα, ήθελα ντουέτο μαζί της, αλλά μόλις είχε χωρίσει με τον Καζαντζίδη και ήθελε να κάνει καριέρα μόνη της.
Το κατάλαβα και το μόνο που της είπα -και το θυμάται ακόμη-, ήταν ότι εμείς κάποια στιγμή θα ξανασυναντιόμασταν» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο Τόλης Βοσκόπουλος.
Τελικά, οι “αναμνήσεις” ηχογραφήθηκαν από την Δούκισσα, σημειώνοντας έτσι την πρώτη μεγάλη επιτυχία στην καριέρα της, αλλά η Μαρινέλλα και ο Βοσκόπουλος συνεργάστηκαν τελικά λίγα χρόνια αργότερα και παντρεύτηκαν κιόλας.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος με την Μαρινέλλα και τη κόρη της Τζορτζίνα
Το 1972 αποφασίζει να πάρει μέρος στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το “Ξανθή αγαπημένη Παναγιά”. Δυστυχώς, όμως, εκεί γνωρίζει την απόλυτη αποτυχία. Βγαίνει στη σκηνή τρεις φορές και δεν μπορεί να το τραγουδήσει. Ο κόσμος από κάτω, είναι αμείλικτος και τον αποδοκιμάζει. Ξαφνικά, στη σκηνή ανεβαίνει η Μαρινέλλα σε μια προσπάθεια να του συμπαρασταθεί και να τον εμψυχώσει.
O Τόλης βαθιά απογοητευμένος από πολλούς και πολλά στην ζωή του, είχε εμπιστευτεί τότε σε κοντινό του άνθρωπο για αυτά που ένιωθε για την Μαρινέλλα. «Αυτήν την γυναίκα θα την παντρευτώ». Ο Τόλης επίσης την θαύμαζε για την αφοσίωσή της στο παιδί της, το οποίο το θεωρούσε και δικό του παιδί.
Ο γάμος με τα τζιν – Στο σπίτι της Μαρινέλλας στο Παγκράτι
Λίγο αργότερα ακολουθεί ο χωρισμός του με τη Ζωή Λάσκαρη και μερικούς μήνες μετά, η αναγγελία του γάμου του με την Μαρινέλλα, τον Νοέμβριο του 1973.
Συγκεκριμένα, ο γάμος έγινε στις 10 Νοεμβρίου και κουμπάροι τους ήταν ο Γιώργος Κατσαρός με τη σύζυγό του. Σε έναν άκρως ανατρεπτικό γάμο που πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της Μαρινέλλας στο Παγκράτι, το ζευγάρι δεν φορούσε κοστούμι και νυφικό, αλλά τζιν.
«Στον δεύτερο γάμο μου, με τον Τόλη, είχαμε μόνον έξι καλεσμένους, κι εμείς, το ζευγάρι, φορέσαμε μπλου τζιν… Εγώ ένα γιλέκο και φούστα μακριά και ο Τόλης τζιν παντελόνι.
Παντρευτήκαμε στο σπίτι μου στο Παγκράτι και ήμασταν: ο παπάς φυσικά, που ήρθε εκεί, οι κουμπάροι, μας πάντρεψε ο Γιώργος Κατσαρός με τη γυναίκα του, ήταν ο Φρέντυ Γερμανός με την κοπέλα του και η Λένα η Παμέλα που είχε τη “Νεράιδα” μαζί με τον άντρα της, είχε δηλώσει η Μαρινέλλα σε παλαιότερη συνέντευξή της για τον γάμο της με τον Τόλη Βοσκόπουλο.
Τελικά, έγιναν ζευγάρι στη ζωή και τη δουλειά. Ηχογράφησαν μαζί το “Εγώ κι εσύ” το 1974, το οποίο έκανε ρεκόρ πωλήσεων, έκαναν εμφανίσεις στη “Νεράιδα”, και μετά από 8 χρόνια κοινής ζωής, το 1981, χώρισαν.
Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε ένα λαϊκό είδωλο, ένας άνθρωπος που συμβόλισε τον απλό, καθημερινό ανθρωπάκο που τρέχει καθημερινά στα βάσανα της ζωής. Αλλά που πάντα χαμογελά και ελπίζει, ακόμα και μέσα στις συμφορές.
Δεν ήταν μόνο το κωμικό του ταμπεραμέντο, αλλά και η σπάνια ανθρωπιά του αυτά τα στοιχεία που τον έκαναν αγαπημένη μορφή στις καρδιές των περισσότερων Ελλήνων.
Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός όχι μόνο στο είδος της κωμωδίας, όπως οι περισσότεροι πιστεύουν. Μπορεί να άφησε εποχή ως ατσούμπαλος σερβιτόρος, αστείος τύπος που μπλέκει συνέχεια σε μπελάδες, ως ένας σαματατζής. Αλλά υπήρξε εξίσου και εξαιρετικός δραματικός ηθοποιός, κάτι που οι περισσότεροι είτε αγνοούν, είτε υποτιμούν.
“Ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι” είναι μία από τις ταινίες που αναδεικνύουν τη δραματική δεξιότητα του Βέγγου, το πόσο εύκολα μπορεί να εναλλάσσεται ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο.
Θεωρώ πως αυτή η ταινία θα μπορούσε να προβληθεί σε σχολεία και δημοφιλείς τηλεοπτικούς δέκτες, επειδή προβάλει θέματα που αποτελούν παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας: Ένα ζευγάρι που υποφέρει από τα κοινωνικά στερεότυπα που αντιμετωπίζουν την ατεκνία ως «κατάρα», μία πεθερά που υπάρχει για να δηλητηριάζει την αρμονία της οικογενειακής ζωής, τα κουτσομπολιά και οι ψίθυροι μίας κοινωνίας που δεν κοιτάζει ποτέ τα του εαυτού της.
Και στο κέντρο ένας Θανάσης Βέγγος. Ένας Βέγγος διαφορετικός, ο οποίος έχει απεκδυθεί το γνωστό κωμικό του ύφος, χωρίς να το έχει απαρνηθεί όμως και εντελώς.
Ένας Θανάσης Βέγγος απελπισμένος, εξαθλιωμένος, εγκλωβισμένος σε μία οικογενειακή δυστυχία με μία σύζυγο αδύναμη και μία πεθερά άδικη και επικριτική προς αυτόν. Ένας Θανάσης Βέγγος δυστυχισμένος που υποφέρει από την αιτία της οικογενειακής αδιαφορίας και ψυχρότητας προς αυτόν, που βρίσκεται κατήγορος για το όνειδος της ατεκνίας.
Ο Θανάσης Βέγγος δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα του άξιζε για τις δυνατές, δραματικές ερμηνείες που είναι ικανός να προσφέρει. Και η ερμηνεία του στη συγκεκριμένη ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη είναι μία απόδειξη της δραματικής του δεινότητας.
Με πρωταγωνιστές ανθρώπους και όχι καρικατούρες, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας που βιώνουν δράματα, που βάλλονται από λάθη και πάθη και παλεύουν ως απλοί άνθρωποι σε έναν κόσμο τόσο πολύπλοκο και δύσκολο…
Τακτοποιώντας το αρχείο μου βρήκα μια σπάνια φωτογραφία με την αγαπημένη ηθοποιό, Μαρία Αλιφέρη την εποχή που συμμετείχε στην τηλεοπτική σειρά της ΥΕΝΕΔ, “ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΥ 73” που έγραφε η Κική Σεγδίτσα και σκηνοθετούσε ο Ερρίκος Ανδρέου.
Πρωταγωνίστρια ήταν η Νόρα Βαλσάμη ενώ η Μαρία Αλιφέρη υποδυόταν την Λίλα. Αυτή μάλιστα ήταν και η πρώτη της δουλειά στην μικρή οθόνη. Ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν το όνομα της έγινε συνώνυμο της επιτυχίας και η ίδια αγαπήθηκε όσο λίγες συνάδελφοι της από το τηλεοπτικό κοινό.
Το γύρισμα πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες στα γραφεία της Φίνος Φιλμ και πραγματικά το απόλαυσα πάρα πολύ. Όταν εγώ έφτασα ο Γιάννης (Βογιατζής) ήταν ήδη εκεί και με περίμενε μαζί με τον διευθυντή της εταιρίας τον κύριο Τσαγκαράκη.
Δεν υπήρχε καθόλου άγχος. Το αντίθετο, χαρήκαμε και οι δύο που ξαναειδωθήκαμε και μάλιστα εκεί μέσα στο σπίτι μας στην Φίνος. Γιατί για εμάς τους ηθοποιούς που δουλεύαμε εκεί η Φίνος Φιλμ ήταν η οικογένεια μας.
Με τον Γιάννη παίξαμε μαζί πριν από 57 χρόνια στην ταινία, “Ραντεβού στον αέρα” που είναι και η αγαπημένη μου. Θυμηθήκαμε πολλά αστεία περιστατικά από τα παρασκήνια κυρίως με τον Κώστα Βουτσά. Ένα από αυτά ήταν όταν έπρεπε να “πετάξει το αεροπλάνο” και του φώναζε ο Γιάννης. Τι γέλια κάναμε τότε άλλα και τώρα.
Όλο το γύρισμα διήρκεσε περίπου μια ώρα κάτω από έντονο φορτισμένο κλίμα με όλους εκεί μέσα να προσέχουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Από την κοπέλα που με υποδέχτηκε στην είσοδο μέχρι και τα παιδιά πίσω από τις κάμερες Να πω εδώ πως το τσούγκρισμα στο τέλος ήταν αυθόρμητο όπως είμαστε κι εμείς σαν παιδιά. Στο τέλος φύγαμε μαζί με τον Γιάννη με το ίδιο ταξί.
Εγώ έχω ακριβώς 50 χρόνια από τότε που αποσύρθηκα απά τον καλλιτεχνικό χώρο και όταν μου ζήτησαν να κάνω αυτό το όμορφο βίντεο με τον Γιάννη δέχτηκα χάρη στον Χρήστο Κωνσταντίνου που αγαπώ πάρα πολύ σαν να είναι εγγονός μου. Κι απ’ ότι ξέρω γράφει και σε σας εδώ στον ellinikokinimatografo.gr.
Φυσικά ήταν και τιμητική η πρόταση από τους ανθρώπους της Φίνος Φιλμ που τους γνώρισα και έχω να πω ότι είναι άξιοι συνεχιστές της ιστορίας που έχει αυτή η σπουδαία εταιρία.
Ήταν όλοι τους ευγενικοί και χαμογελαστοί και τους ευχαριστώ πάρα πολύ και για όμορφο Χριστουγεννιάτικο δώρο που για μένα έχει και ιδιαίτερη συναισθηματική αξία.. Να μην ξεχάσω να πω και ένα ευχαριστώ στο Teta Beuty salon που επιμελήθηκε τα μαλλιά μου.
Όπως θέλω να ευχαριστήσω κι όλους αυτούς που από προχθές έχουν γράψει τόσο όμορφα λόγια για μένα και την ας πούμε επιστροφή μου. Να είστε όλοι καλά και καλή χρονιά να έχετε με υγεία.
Όσο για σας εδώ στον ellinikokinimatografo.gr να συνεχίσετε την υπέροχη δουλειά που κάνετε.
Υπάρχουν ορισμένες ταινίες (και ελληνικές) που κάνουν εντύπωση από τον τίτλο τους ήδη. Μπορεί να είναι κάτι κοινότοπο, κάτι που όλοι δυνητικά θα το φαντάζονταν, αλλά δεν παύει αυτό το συνηθισμένο και το αναμενόμενο να «γράφει» μέσα στα χρόνια, στην ιστορική πορεία, να γίνεται σλόγκαν, μότο κ.λπ.
Ο Αύγουστος δεν είναι ο πιο ζεστός μήνας του καλοκαιριού, αυτός είναι ο Ιούλιος, αλλά σπανίως θ’ ακούσουμε τη φράση «ο ζεστός μήνας Ιούλιος». Αντιθέτως ακούγεται πολύ συχνά η φράση «ο ζεστός μήνας Αύγουστος». Και όχι μόνο, όταν γίνεται λόγος για την ταινία του Σωκράτη Καψάσκη, από το 1966.
Ο Σωκράτης Καψάσκης (1928-2007) υπήρξε ένας πολυπράγμων δημιουργός. Όχι μόνον σκηνοθέτης, αλλά και ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής (ο Οδυσσέας του Τζέιμς Τζόις υπήρξε το έργο τής ζωής του) και ακόμη εισαγωγέας ταινιών και αιθουσάρχης, καθώς από το 1967 έως το 1985 διηύθυνε έναν από τους πιο σημαντικούς κινηματογράφους της Αθήνας, το Στούντιο (κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας στην αρχή και κοντά στην Πλατεία Αμερικής από το 1972 και μετά).
Ο Σωκράτης Καψάσκης.
Χωρίς τη συγκατάθεση του Καψάσκη η Wishman προσθέτει κάποιες γυμνές σκηνές (εμφανίζεται και η Σουηδή Marie Liljedahl ανάμεσα), αλλάζει τους διαλόγους (χάθηκαν οι αυθεντικοί, δεν ήταν δυνατόν να γίνει η μεταγλώττιση κι έτσι επινοήθηκαν καινούριοι) και ως The Hot Month of August προβάλλει την ταινία στις ΗΠΑ, στο ενήλικο κοινό.
Η κινηματογραφική καριέρα του Καψάσκη, ως σκηνοθέτης εννοούμε, μπορεί να κράτησε λίγο, από το 1958 έως το 1966, όμως μέσα σ’ αυτά τα οκτώ χρόνια, κατόρθωσε να γυρίσει δεκατέσσερις ταινίες, από τις οποίες δυο-τρεις, για κάποιους λόγους, μπόρεσε να ξεχωρίσουν.
Πρώτα, η ταινία “Ερωτικές Ιστορίες” (1959), με την Αλίκη Βουγιουκλάκη κ.ά. και με μουσική τού Μάνου Χατζιδάκι. Σπονδυλωτό φιλμ, με τρεις διαφορετικές ερωτικές ιστορίες, που τις ένωνε η ευαισθησία του σκηνοθέτη τους.
Έπειτα, η ντελιριακή κωμωδία, “Οι Γαμπροί της Ευτυχίας” (1962) με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργία Βασιλειάδου κ.ά., με τις απίστευτες ατάκες, την έξοχη σκηνή στη Λαγουδέρα της Ύδρας με τους ξένους μπίτνικς, που παρεπιδημούσαν στο νησί εκείνη την εποχή (με το surf “Not so quiet” του Richie Allen να χορεύεται στο κλαμπ), και τέλος “Ο ζεστός μήνας Αύγουστος (1966), η ωραιότερη απ’ όλες τις ταινίες του, που διαγωνίστηκε στο ιστορικό 7ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, στη Θεσσαλονίκη (22-28 Σεπτεμβρίου 1966), χωρίς, πάντως, να διακριθεί.
“Ο ζεστός μήνας Αύγουστος” ήταν μια ταινία διαφορετική, για το ελληνικό σινεμά εκείνων των χρόνων. Που σημαίνει πως ο Καψάσκης, μετά τις αρχικές αναγνωριστικές ας-τις-πούμε-έτσι δουλειές του, αποκτούσε ξαφνικά «ματιά δημιουργού», η οποία όμως δεν ευοδώθηκε, δεν επεκτάθηκε στην πορεία, μια και η ωραιότερη έως τότε ταινία του ήταν και η τελευταία του.
Γιάννης Φέρτης και Μπέτυ Αρβανίτη.
Ένα λαϊκό παιδί, κάπως ήσυχο, κάπως μαζεμένο (Γιάννης Φέρτης), επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ρόδο, μετά το πέρας της στρατιωτικής θητείας του. Πάνω στο πλοίο, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, θα γνωρίσει έναν περίεργο τύπο (Πέτρος Φυσσούν), που του συστήνεται ως ζιγκολό, μια μυστήρια κυρία του καλού κόσμου την οποία θα ερωτευθεί (Μπέτυ Αρβανίτη), ενώ συνταξιδεύει κιόλας με μια κοπέλα από τη Ρόδο (Κατερίνα Βασιλάκου), που βρίσκεται στο πλοίο μαζί με την μητέρα της (Τζόλυ Γαρμπή), η οποία τον καλοβλέπει για γαμπρό.
Στη Ρόδο ο Γιάννης Φέρτης και Μπέτυ Αρβανίτη θα συναντηθούν και θα γίνουν ζευγάρι, ενώ ο Πέτρος Φυσσούν αποδεικνύεται πως είναι ένας τύπος βαλτός από τον πλούσιο άντρα τής Αρβανίτη (έξοχος ο διαβολικός Μηνάς Χρηστίδης), με σκοπό να την παρακολουθεί, ενώ κατά βάση (ο Φυσσούν) είναι εραστής της. Κάπου χάνεται η μπάλα…
Εδώ δεν πρόκειται για ένα ερωτικό τρίγωνο, αλλά για ένα… τετράγωνο ή και πεντάγωνο (αν συνυπολογίσουμε και την Βασιλάκου που αγαπάει τον Φέρτη), το οποίο ο Καψάσκης, ως ένα βαθμό, το χειρίζεται πολύ καλά, ανακατεύοντας ερωτικά πάθη, που τα ευνοεί ούτως ή άλλως “Ο ζεστός μήνας Αύγουστος”, με αστυνομική ίντριγκα, ανατροπές, κλοπές, φόνους, μυστήριο και τα λοιπά, παρουσιάζοντας μία σειρά από πρόσωπα, που είναι έρμαια των συμπεριφορών ή της δολιότητάς τους, παγιδευμένα κατ’ ουσίαν σ’ ένα παιγνίδι χωρίς αύριο. Αύριο, βεβαίως υπάρχει μόνον για έναν, ή μάλλον για δύο, καθώς το χάπι-εντ, σε ελληνική ταινία της εποχής είναι κάτι το αναμενόμενο.
Ο Καψάσκης είναι αλήθεια πως έχασε την ευκαιρία να σκηνοθετήσει μια ταινιάρα, που να είναι συγκρίσιμη με τις καλύτερες γαλλικές της εποχής (του Λουί Μαλ ή του Κλοντ Σοτέ ας πούμε) και τούτο γιατί και την παραδοσιακή συνταγή τού αμερικάνικου νουάρ φαίνεται πως κατείχε, αλλά και τον μοντερνισμό της αφήγησης, τον δανεισμένο από την νουβέλ βαγκ δείχνει πως είχε, όχι άτεχνα, ξεσηκώσει.
Προδόθηκε, όμως, από την κάπως άγαρμπη συγκόλληση των δύο αυτών αισθητικών «φάρων», όπως και από μία έλξη προς τον «επαρχιωτισμό» του ελληνικού σινεμά εκείνων των χρόνων, τύπου Κλακ Φιλμς για παράδειγμα, στις σκηνές με την οικογένεια τού βασικού ήρωα ή ακόμη και σ’ εκείνες με την αστυνομία.
Επίσης μια πρωτότυπη τζαζ μουσική θα έδινε άλλον αέρα στην ταινία του, παρότι η μουσική επιμέλεια τής Σοφίας Μιχαλίτση δεν ήταν κακή.
Τι έγραψε τότε η κριτική για τον Ζεστό Μήνα Αύγουστο του Σωκράτη Καψάσκη; Ας δούμε τρεις απόψεις:
«Η περίπτωση του Καψάσκη και της ταινίας του, “Ο ζεστός μήνας Αύγουστος” ήταν ένα δείγμα ανισορροπίας ανάμεσα στις προϋποθέσεις για την εμπορική προώθησή της και την καλλιτεχνική ποιότητά της. Πιστεύω ότι το κακό στην περίπτωση αυτή ξεκινάει από το σενάριο, που είναι και αυτό γραμμένο από τον σκηνοθέτη.
Πέτρος Φυσσούν και Γιάννης Φέρτης.
Η πολυπλοκότητα των καταστάσεων μέσα στην οποία τοποθετούνται τα κύρια πρόσωπα τής ταινίας δημιουργεί σύγχυση στην σκηνοθετική γραμμή κι ενώ η ταινία ξεκινά σ’ έναν γρήγορο ρυθμό, διαγράφοντας τις προοπτικές μιας ψυχολογικής εξέλιξης των χαρακτήρων, καταλήγουμε σε μια δύσκολα πιστευτή αστυνομικής υφής ιστορία, η οποία, μην έχοντας στο ενεργητικό τής κινηματογραφικής μεταγραφής της την απαραίτητη για το είδος της δεξιοτεχνία, απ’ τη μεριά του Καψάσκη, πνίγει ακόμα και τις ψυχολογικά δικαιωμένες επεκτάσεις, που αναμφισβήτητα ο σκηνοθέτης είχε σκοπό να δώσει στα πρόσωπα της ταινίας του».
«Ο Ζεστός Μήνας Αύγουστος του Σωκράτη Καψάσκη είναι ένα πολύ επιδέξιο, στυλιζαρισμένο και ειρωνικό αστυνομικό φιλμ μέσα στην καλή παράδοση του αμερικανικού κινηματογράφου του 1940-50. Το άνοιγμα, και το πρώτο ημίωρο μάλιστα, με τις διαδοχικές συναντήσεις πάνω στο πλοίο και με τον αστραφτερό διάλογο, είναι σχεδόν υποδειγματικό και δημιουργεί ελπίδες, που διαψεύδονται ως ένα σημείο κατόπιν».
«Ο Σωκράτης Καψάσκης, ύστερα από μια πολύχρονη θητεία στο εμπορικό σινεμά, επιχειρεί για πρώτη φορά το δύσκολο πέρασμα στον σοβαρό κινηματογράφο, όπου το πρόβλημα προηγείται της πεποιημένης ιστορίας και οι καταστάσεις ξεπερνούν την εύκολη διασκέδαση.
Ο Ζεστός Μήνας Αύγουστος μπορεί να είναι κάπως ψυχρός και συχνά άρρυθμος στην δραματική του συγκρότηση, όμως η προσπάθεια εκθέσεως ενός προβλήματος, μέσα και πέρα απ’ το αστυνομικοφανές περίγραμμα της δράσης, η λιτότητα των χαρακτήρων, οι οποίοι αποβάλλουν τις περιττές ψυχολογικές παρεκβολές, η μετάλλαξη τών μ’ αυτό τον τρόπο συμβολοποιημένων χαρακτήρων σε τύπους υποταγμένους στα δεδομένα και εκ των προτέρων σαφέστατα καθορισμένα πλαίσια μιας άμεσης κοινωνικής κριτικής.
Η τιμιότητα των προθέσεων και η αγωνία για την έκφρασή τους, καθιστούν την ταινία του Καψάσκη μια από τις σπανιότατες για τον ελληνικό κινηματογράφο, απόπειρες απαγκίστρωσης από τις τυποποιημένες ψευτοκοινωνικές ιστορίες».
Παρά ταύτα, παρά τις ενθαρρυντικές κριτικές, Ο Ζεστός Μήνας Αύγουστος, όταν βγήκε στις αίθουσες, στις αρχές του 1967, δεν πήγε καλά στα ταμεία, κόβοντας μόλις 89.797 εισιτήρια στους κινηματογράφους α’ και β’ προβολής Αθηνών, Πειραιώς και Προαστίων, καταλαμβάνοντας την 65η θέση σε εισπράξεις, από τις 117 ταινίες τής σεζόν 1966-67.
Όμως η ιστορία μας δεν τελειώνει εδώ, καθώς έχει και μία εντελώς απίστευτη συνέχεια…
Κάποιοι σίγουρα θα γνωρίζουν την Αμερικανίδα σκηνοθέτιδα Doris Wishman (1912-2002), την αποκαλούμενη και «βασίλισσα του sexploitation». Στην φιλμογραφία της Wishman (περί τις 30 ταινίες), που περιλαμβάνει και δύο τουλάχιστον hardcore από τα μέσα του ’70, υπάρχουν και δύο ελληνικές ταινίες! Αυτές οι ταινίες είναι καταγραμμένες στη βάση IMDb, οπότε ας τις συμπεριλάβουμε κι εμείς στη φιλμογραφία της. Τι είχε συμβεί;
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές, και μάλλον την αλήθεια ποτέ δεν θα την μάθουμε, αφού τόσο η Wishman, όσο και ο Καψάσκης, δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή.
Αφίσες των ελληνικών ταινιών, “Ο ζεστός μήνας Αύγουστος” (The Hot Month of August) και “Πυρετός” (Passion Fever), που προβλήθηκαν στις Η.Π.Α., το 1969, με έξτρα σέξι σκηνές της Doris Wishman.
Στο σάιτ IMDb διαβάζουμε, το λιγότερο πιστευτό, πως κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Ο Ζεστός Μήνας Αύγουστος ο Καψάσκης είχε συναντήσει την Wishman (πώς βρέθηκε η Αμερικανίδα στην Ελλάδα, να παρακολουθεί τα γυρίσματα του Καψάσκη, δεν αναφέρεται), η οποία και αποκτά τα δικαιώματα της ταινίας (που προφανώς της άρεσε) για την Αμερική.
Χωρίς τη συγκατάθεση του Καψάσκη η Wishman προσθέτει κάποιες γυμνές σκηνές (εμφανίζεται και η Σουηδή Marie Liljedahl ανάμεσα), αλλάζει τους διαλόγους (χάθηκαν οι αυθεντικοί, δεν ήταν δυνατόν να γίνει η μεταγλώττιση κι έτσι επινοήθηκαν καινούριοι) και ως The Hot Month of Augustπροβάλλει την ταινία στις ΗΠΑ, στο ενήλικο κοινό.
Αλλού (στο σάιτ Senses of Cinema) διαβάζουμε πως η Wishman είχε αγοράσει δύο ελληνικές ταινίες, για 4 χιλιάδες δολάρια, κατά τη διάρκεια κάποιων διακοπών της στην Ελλάδα (αυτό ακούγεται πιο πιστευτό). Η μία ήταν, “Ο ζεστός μήνας Αύγουστος” και η άλλη ο Πυρετός (1965) του Στέλιου Τζάκσον με τους Πάνο Κατέρη, Κατερίνα Χέλμη, Ελένη Ανουσάκη και άλλους (και με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου).
Η πρώτη ταινία μεταφράστηκε, όπως ήδη γράψαμε, σε The Hot Month of August, ενώ η δεύτερη σε Passion Fever. Για τη δεύτερη το σάιτ IMDb δίνει ημερομηνία κυκλοφορίας της στις ΗΠΑ την 29η Οκτωβρίου 1969, οπότε και η The Hot Month of August είναι πολύ πιθανό να προβλήθηκε τότε στην Αμερική.
Τι σήμαινε αυτό για τον Καψάσκη; Τίποτα το ουσιαστικό. Η απόφασή του να εγκαταλείψει τη σκηνοθεσία ήταν οριστική και αμετάκλητη. Όπως είχε πει κάποτε και ο ίδιος, κρίνοντας πολύ αυστηρά τον εαυτό του, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Αντί (#374, 27 Μαΐου 1988):
«Ήθελα να παίζεται στο πανί κάτι για το οποίο δεν θα ντρεπόμουνα, ούτε θα έπρεπε να κρύβομαι εξαιτίας του. Έτσι ένοιωθα, όταν παίχτηκε η πρώτη ταινία που έκανα και για τέσσερις μήνες ήμουν εξαφανισμένος. Φοβόμουνα ότι ο περιπτεράς που αγόραζα τσιγάρα θα με αναγνώριζε και θα μου έλεγε: “Εσύ το έχεις κάνει αυτό που είδαμε πριν τρεις μήνες;”, λες και θα το είχε δει.
Στο βιογραφικό μάλιστα που μου ζήτησε ο εκδότης του δεύτερου βιβλίου μου έγραψα: “Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, κτλ. κτλ…. Δεν μπορεί να βρει καμιά δικαιολογία για την πορεία του στον ελληνικό κινηματογράφο επί μια δεκαετία”. Ποτέ δεν κατάλαβα πως έχω κάνει αυτές τις δεκατέσσερις ταινίες και γιατί δεν τα παράτησα πιο νωρίς. Γιατί δεν έφυγα στην τρίτη ή στην τέταρτη ταινία. Γιατί περίμενα τόσο πολύ».
Ανεξάρτητα από τη γνώμη που είχε ο ίδιος ο σκηνοθέτης για τις ταινίες του, “Ο ζεστός μήνας Αύγουστος” είναι ένα φιλμ που ξεχωρίζει (από τα δεκάδες άλλα «του σωρού» της εποχής), με σκηνές που φανερώνουν αληθινό κινηματογραφικό ταλέντο σαν κι αυτή που ακολουθεί…
Ένα όμορφο και συλλεκτικό βίντεο ανάρτησε η Φίνος Φιλμ στις επίσημες σελίδες της σε Instagram και Facebook. Σε αυτό συναντιούνται μετά από 57 χρόνια ο κύριος Γιάννης Βογιατζής και η κυρία Ελένη Προκοπίου όπου δίνουν ευχές για την νέα χρονιά.
Επίσης όπως αναφέρει η Φίνος Φιλμ στην συγκινητική συνάντηση των δύο αυτών καλλιτεχνών βοήθησε ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr, Χρήστος Κωνσταντίνου.
Εδώ να σημειώσουμε ότι αυτή είναι η πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια που βλέπουμε την κυρία Ελένη Προκοπίου να μιλάει σε κάμερα. Αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1972 μετά την πρεμιέρα της τελευταίας της ταινίας που είχε την υπογραφή της Φίνος Φιλμ και δεν είναι άλλη από “Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας“.
Ανήμερα τη πρωτοχρονιά και για πρώτη φορά θα προβληθεί στην τηλεόραση η ξενόγλωσση ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, “Aliki” η “Aliki my love“.
Μια ταινία που γυρίστηκε το καλοκαίρι του 1963 στην Ίο και το κόστος της έφτασε το αστρονομικό για την εποχή ποσό των εννέα εκατομμυρίων δραχμών.
Συμπρωταγωνιστής της αξέχαστης ηθοποιού ήταν ο Βρετανός, Jess Conrad ενώ την σκηνοθεσία υπέγραφε ο Rudolph Mate που είχε εργαστεί και στην θρυλική ταινία, “Gilda” με την Ρίτα Χέιγουορθ.
Αν και κατά καιρούς έχει γραφτεί σε διάφορα μικρά και μεγάλα ειδησεογραφικά σάιτ ότι μετά την προβολή της στους κινηματογράφους ο Φ. Φίνος είχε δώσει εντολή η συγκεκριμένη ταινία να απαγορευθεί και να μην ξανά βγει ποτέ από την Φίνος Φιλμ αυτό δεν ισχύει.
Η μη προβολή της ταινίας όλες αυτά τα χρόνια οφείλεται στο γεγονός πως από κακή συντήρηση η κόπια της ταινίας είχε υποστεί τεράστια φθορά με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να ψηφιοποιηθεί και κατ επέκταση να προβληθεί από κάποιον τηλεοπτικό σταθμό.
Ευτυχώς όμως πριν τρία χρόνια στην αποθήκη της Φίνος Φιλμ βρέθηκαν όλα τα αρνητικά τα οποία μονταρίστηκαν από την αρχή και έτσι οι τηλεθεατές θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν την Αλίκη να μιλάει άπταιστα Αγγλικά και να τραγουδάει τα υπέροχα τραγούδια του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι.
Να σημειώσω εδώ πως δεν υπάρχει και καμία μα καμία γυμνή σκηνή της αγαπημένης ηθοποιού όπως κατά καιρούς έχει γραφτεί. Επίσης εισπρακτικά η ταινία μπορεί να μην κατέκτησε την κορυφή όμως έκοψε πάνω 250.000 εισιτήρια.
Και τέλος αυτό που με εκνεύρισε πολύ είναι πως ύστερα από την ανακοίνωση για την προβολή της ταινίας διάβασα αρκετά αρνητικά σχόλια πολλών ανθρώπων για το ταλέντο της Αλίκης Βουγιουκλάκη και για την ίδια την ταινία δίχως να την έχουν δει.
Καταλαβαίνω πως δεν ήταν σε όλους αρεστή όμως την καριέρα της και όσα πρόσφερε στο θέατρο και τον κινηματογράφο κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει. Όσο για την ταινία πρώτα βλέπουμε και μετά κρίνουμε.
Επίσης να αναφέρω πως το 2018 ευτύχησα να πάρω συνέντευξη από τον Jess Conrad που είναι και η μοναδική που έδωσε απο το 1963 και σε αυτή μου μίλησε για την Αλίκη Βουγιουκλάκη καθώς και για τα γυρίσματα στην πανέμορφη Ίο.
Ένα σπάνιο βίντεο με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο ανέβασε στα προφίλ του σε Facebook και Instagram ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr ο Χρήστος Κωνσταντίνου.
Ένα σπάνιο έγχρωμο απόσπασμα από την Χριστουγεννιάτικη εορταστική εκπομπή, “Ένα σόου όπως σας αρέσει” που το αγαπημένο ζευγάρι παρουσίασε το 1979.
Σε αυτό η Τζένη Καρέζη μιλάει για την εμφάνιση της ενώ ο Κώστας Καζάκος με πολλή τρυφερότητα την αγκαλιάζει και την φιλάει στο μάγουλο για την ονομαστική της εορτή στην οποία αναφέρεται και η ίδια η αξέχαστη ηθοποιός.
Ήταν το 1967 όταν η Ελληνική εταιρία παιχνιδιών, El Greco του Γιώργου και της Φίφης Βακάκη πρότεινε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη να γίνει κούκλα για τις μικρές άλλα και τις μεγάλες θαυμάστριες.
Η αγαπημένη ηθοποιός ήταν ιδιαίτερα θετική στην πρόταση αυτή και συναντήθηκε αρκετές φορές μαζί τους προκειμένου να συζητήσουν όλες τις λεπτομέρειες.
Κάποια στιγμή όμως το όλο εγχείρημα παραλίγο να ναυαγήσει λόγω των υπέρογκων οικονομικών απαιτήσεων που είχε άλλα ευτυχώς μειώθηκαν κι έτσι λίγους μήνες μετά άρχισε η παραγωγή της κούκλας, Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Το σώμα με μερικές διορθώσεις ήταν αντίγραφο από μια κούκλα Βελγικής εταιρίας παιχνιδιών ενώ το κεφάλι φτιάχτηκε στην Ιταλία με την επίβλεψη της ίδιας της ηθοποιού.
Δημιουργήθηκαν δύο βερσιόν η μια με ροζ χείλη και ροζ ρουζ και η άλλη με πορτοκαλί – κοραλί χείλη και ίδιο ρουζ. Ενώ τα μαλλιά στην μια ήταν ξανθά και στην άλλη είχαν την απόχρωση του χρυσού. Περιττό να σας πω ότι ξεπούλησε σχεδόν αμέσως μόλις κυκλοφόρησε και σήμερα 55 χρόνια μετά θεωρείτε συλλεκτική.
Όμως ο Αστέριος Μπλάγκος ένας θαυμαστής της αγαπημένης ηθοποιού έχει κάποιες από αυτές στην κατοχή του και με πολλή μεράκι δημιούργησε πιστά αντίγραφα των ρούχων που φορούσε σε γνωστές ταινίες άλλα και στην ζωή της.
Οι διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ηπειρωτικής και νησιωτικής αποτέλεσαν πολύ συχνά το σκηνικό για να γίνουν ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Εκτός από τα στούντιο και τις γειτονιές της Αθήνας, οι πρωταγωνιστές και οι συντελεστές των ταινιών ταξίδεψαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Αυτό συνέβη και με την ταινία, “Η νεράιδα και το παληκάρι” με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Μια πολύ αγαπημένη ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Η συγκεκριμένη ταινία γυρίστηκε στην Κρήτη. Εκεί φυσικά γυρίστηκε και η πολύ χαρακτηριστική σκηνή με τους Φουρτουνάκηδες και τους Βροντάκηδες οι οποίοι τσακώνονται συχνά πυκνά.
Πώς είναι σήμερα το σημείο που τσακώνονταν Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες
Μια σκηνή, λοιπόν, πολύ χαρακτηριστική είναι αυτή που τσακώνονται οι δύο οικογένειες, δηλαδή οι Φουρτουνάκηδες και οι Βροντάκηδες. Πού είναι γυρισμένη και πώς είναι σήμερα; Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης και ένα μια συγκεκριμένη γωνία με φόντο τη λίμνη Βουλισμένη.
Μπορούμε να ταξιδέψουμε ως εκεί με τη βοήθεια των Google Maps. Καμία σχέση με το παρελθόν, βέβαια, τα όσα θα αντικρίσουμε σήμερα. Η περιοχή είναι γεμάτη με μαγαζιά και εστιατόρια αποτελώντας ένα ιδιαίτερα τουριστικό σημείο. Αν βρεθείς, ωστόσο, εκεί θα σου έρθουν, τώρα που ξέρεις, σίγουρα μνήμες από την ταινία.
Περίληψη της ταινίας, “Η Νεράιδα και το παληκάρι”
Ο Ρουμελιώτης αστυνομικός διοικητής Καρακώστας (Νίκος Τσούκας) φτάνει στην Κρήτη, όπου αναλαμβάνει ενωματάρχης χωροφυλακής. Στο χωριό αυτό, υπάρχει μια μεγάλη βεντέτα που κρατάει αιώνες ανάμεσα στους Βροντάκηδες και τους Φουρτουνάκηδες. Η καθεμία από τις δύο οικογένειες κρατά μακριά τα παιδιά της για να μη τύχει και αγαπηθούν, ο άρχοντας Φορτουνάκης (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) την κόρη του, την Κατερινιώ (Αλίκη Βουγιουκλάκη), η οποία είναι η μασκότ του χωριού, και ο άρχοντας Βροντάκης (Γιάννης Αργύρης) τον γιο του, Μανούσο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), τον οποίο έστειλε από μικρό παιδί στην Αθήνα.
Ο Φουρτουνάκης προξενεύει την Κατερινιώ με τον Σκανταλάκη (Σπύρος Καλογήρου) στα Χανιά, ο οποίος όμως είναι αγριάνθρωπος και δεν αρέσει στην Κατερινιώ. Εντωμεταξύ, ο Μανούσος που κατεβαίνει από την Αθήνα μετά από κάλεσμα των γονιών του για να τον προξενέψουν με την κόρη του Κωνσταντογιωργάκη, τη Λενιώ (Ευαγγελία Σαμιωτάκη), βρίσκεται τυχαία στο γλέντι του αρραβώνα, αντικρίζει για πρώτη φορά την Κατερινιώ και την ερωτεύεται.
Με την βοήθεια του Μανωλιού (Αλέκος Τζανετάκος), ο οποίος είναι ο μπάτλερ της οικογένειας των Βροντάκηδων, φτάνει στο μπαλκόνι στο σπίτι της. Εκείνη του συστήνεται, αλλά αυτός δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του πέρα του ότι είναι από χωριό, για να μην τον ανακαλύψει.
Αποφασίζουν να βγουν ραντεβού έξω από ένα μοναστήρι, όπου ο Μανούσος, μην μπορώντας να κρατήσει άλλο το μυστικό του, της αποκαλύπτει την ταυτότητά του, Θυμωμένη, η Κατερινιώ τον κυνηγάει με το δίκαννο προσπαθώντας να τον σκοτώσει. Όμως ο παπάς της ενορίας του χωριού, ο πατήρ Νικόλας (Νότης Περγιάλης), της λέει ότι η αγάπη είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού, και ότι για χρόνια έλεγε να σταματήσει το μίσος.
Στην πορεία, ο Μανούσος καταφτάνει στο σπίτι του για να αρραβωνιαστεί με τη Λενιώ, όμως αυτός έχει ερωτευτεί την Κατερινιώ. Για να την κάνει να ζηλέψει, ο Μανούσος κάνει ψέματα ότι παντρεύεται την Λενιώ. Η Κατερινιώ, μαθαίνει για τον αρραβώνα στο σπίτι των Βροντάκηδων, και παραβρίσκεται στο γλέντι μεταμφιεσμένη σε άντρα για να επέμβει. Αλλά τελικά η ταυτότητά της αποκαλύπτεται και φεύγει τρέχοντας από την έπαυλη με τους Βροντάκηδες να την κυνηγάνε. Τελικά, φτάνει στο καπηλειό του πατέρα της, όπου την περιμένει μαζί με τον Σκανταλάκη.
Εκεί, αποκαλύπτει σε όλους ότι βαρέθηκε το μίσος και φιλάει τον Μανούσο. Ο Φουρτουνάκης κλείνει την Κατερινιώ στην υπόγα και ο Βροντάκης στέλνει τον Μανούσο πίσω στην Αθήνα, όμως αυτός με τον Μανωλιό έχουν καταστρώσει ένα σχέδιο για να κλέψουν την Κατερινιώ. Μετά την αρπαγή της Κατερινιώς, φτάνουν στο μοναστήρι, όπου παντρεύονται κρυφά και κάνουν ότι αυτοκτονούν.
Το άλλο πρωί, ο πατήρ Νικόλας χτυπά την καμπάνα πένθιμα και οι οικογένειες καταφθάνουν, όπου ο παπάς τους αποκαλύπτει ότι παντρεύτηκαν, αλλά για να μην γίνει ο γάμος τους αιτία για να χυθεί αίμα, θυσιάστηκαν. Τελικά, η θεία της Κατερινιώς, Δέσποινα (Τζόλυ Γαρμπή), ανακαλύπτει ότι είναι ακόμη ζεστοί. Το ζευγάρι συνέρχεται και τελικά παντρεύονται. Η ταινία τελειώνει με τον Σκανταλάκη να προσπαθεί να σκοτώσει τον Μανούσο με μαχαίρι, αλλά τελικά να πέφτει στην θάλασσα.
Ο γοητευτικός και ταλαντούχος ηθοποιός Γιώργος Παράσχος αυτό το διάστημα βρίσκεται σε εντατικές πρόβες αφού θα πρωταγωνιστήσει στο θρυλικό και θεότρελο μιούζικαλ, “Το κλουβί με τις τρελές” που θα ανέβει στο Θέατρο Μπρόντγουαιη.
Μαζί του στην ίδια σκηνή θα βρεθεί η νεαρή και όμορφη ηθοποιός, Ελένη Πύρρου. Εγγονή της γυναίκας που τα μάτια της έχουν σφραγίσει την χρυσή εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου. Αυτή δεν είναι άλλη από την κυρία Ελένη Προκοπίου που παρόλο που αν και τα τελευταία χρόνια δεν επιθυμεί να κάνει δημόσιες εμφανίσεις τώρα ανυπομονεί να δεί και να χειροκροτήσει την εγγονή της.
Μεταξύ άλλων στην παράσταση θα πρωταγωνιστούν οι: Θεόδωρος Ρωμανίδης, Λίλιαν Αρχοντή, Σπύρος Νικολαίδης και Τέτα Καμπουρέλη. Ενώ στον ρόλο του “Ζαζά” ο Μαυρίκιος Μαυρικίου.
Το φθινόπωρο του 1964 ένα μικρό «σκάνδαλο» αναστάτωσε τα συντηρητικά ήθη της Ελλάδας, αναδεικνύοντας με εκκωφαντικό τρόπο τις υπερβολές και τις ακρότητες κάποιων ηθών...
Ο Μιχάλης Γιαννάτος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Ιουλίου 1941. Εγκατέλειψε τη γενέτειρά του και έφυγε για την Ελλάδα το 1964 κατά τη διάρκεια...
