Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε ένα λαϊκό είδωλο, ένας άνθρωπος που συμβόλισε τον απλό, καθημερινό ανθρωπάκο που τρέχει καθημερινά στα βάσανα της ζωής. Αλλά που πάντα χαμογελά και ελπίζει, ακόμα και μέσα στις συμφορές.
Δεν ήταν μόνο το κωμικό του ταμπεραμέντο, αλλά και η σπάνια ανθρωπιά του αυτά τα στοιχεία που τον έκαναν αγαπημένη μορφή στις καρδιές των περισσότερων Ελλήνων.
Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός όχι μόνο στο είδος της κωμωδίας, όπως οι περισσότεροι πιστεύουν. Μπορεί να άφησε εποχή ως ατσούμπαλος σερβιτόρος, αστείος τύπος που μπλέκει συνέχεια σε μπελάδες, ως ένας σαματατζής. Αλλά υπήρξε εξίσου και εξαιρετικός δραματικός ηθοποιός, κάτι που οι περισσότεροι είτε αγνοούν, είτε υποτιμούν.
“Ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι” είναι μία από τις ταινίες που αναδεικνύουν τη δραματική δεξιότητα του Βέγγου, το πόσο εύκολα μπορεί να εναλλάσσεται ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο.
Θεωρώ πως αυτή η ταινία θα μπορούσε να προβληθεί σε σχολεία και δημοφιλείς τηλεοπτικούς δέκτες, επειδή προβάλει θέματα που αποτελούν παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας: Ένα ζευγάρι που υποφέρει από τα κοινωνικά στερεότυπα που αντιμετωπίζουν την ατεκνία ως «κατάρα», μία πεθερά που υπάρχει για να δηλητηριάζει την αρμονία της οικογενειακής ζωής, τα κουτσομπολιά και οι ψίθυροι μίας κοινωνίας που δεν κοιτάζει ποτέ τα του εαυτού της.
Και στο κέντρο ένας Θανάσης Βέγγος. Ένας Βέγγος διαφορετικός, ο οποίος έχει απεκδυθεί το γνωστό κωμικό του ύφος, χωρίς να το έχει απαρνηθεί όμως και εντελώς.
Ένας Θανάσης Βέγγος απελπισμένος, εξαθλιωμένος, εγκλωβισμένος σε μία οικογενειακή δυστυχία με μία σύζυγο αδύναμη και μία πεθερά άδικη και επικριτική προς αυτόν. Ένας Θανάσης Βέγγος δυστυχισμένος που υποφέρει από την αιτία της οικογενειακής αδιαφορίας και ψυχρότητας προς αυτόν, που βρίσκεται κατήγορος για το όνειδος της ατεκνίας.
Ο Θανάσης Βέγγος δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα του άξιζε για τις δυνατές, δραματικές ερμηνείες που είναι ικανός να προσφέρει. Και η ερμηνεία του στη συγκεκριμένη ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη είναι μία απόδειξη της δραματικής του δεινότητας.
Με πρωταγωνιστές ανθρώπους και όχι καρικατούρες, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας που βιώνουν δράματα, που βάλλονται από λάθη και πάθη και παλεύουν ως απλοί άνθρωποι σε έναν κόσμο τόσο πολύπλοκο και δύσκολο…
Το άρθρο επιμελήθηκε η Μαρία Σκαμπαρδώνη.
