Η επίσημη έναρξη της ελληνικής τηλεόρασης στις 23 Φεβρουαρίου του 1966 με την δημοσιογράφο Ελένη Κυπραίου από τον πειραματικό σταθμό τηλεόρασης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ).
Στις 18:30 εκείνης της ημέρας η δημοσιογράφος Ελένη Κυπραίου καλησπέρισε τους λιγοστούς Έλληνες που διέθεταν τηλεοπτικούς δέκτες, εκφωνώντας το απογευματινό πρόγραμμα. Οι τηλεθεατές μπορούσαν να παρακολουθήσουν το δίωρο πρόγραμμα το οποίο περιλάμβανε μεταξύ άλλων τις εκπομπές “Διεθνή Επίκαιρα”, “Για σας κυρία μου”, το ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ Αυστραλία, ένα αφιερωματικό ντοκιμαντέρ για τον Άγγλο γλύπτη Χένρι Μουρ, κ.ά.
Στο επεισόδιο αυτό της σειράς ντοκιμαντέρ, αφιερωμένο στην Ρένα Βλαχοπούλου, σε σκηνοθεσία Μάχης Λιδιωρικιώτη και δημοσιογραφική επιμέλεια της Σούλας Αλεξανδροπούλου, η Ρένα Βλαχοπούλου παραχωρεί συνέντευξη και μιλάει για την υποκριτική, το ταλέντο της, το θεατρικό είδος της επιθεώρησης, την αλλαγή προς μία πιο συντηρητική προσέγγιση στην επιθεώρηση και την διαισθητική μέθοδο που εφαρμόζει σε οτιδήποτε κάνει.
Σχολιάζει τη σχέση της με την επιτυχία και τη δημοσιότητα και υπογραμμίζει τη σημασία της αγάπης του κόσμου. Η Ρένα Βλαχοπούλου μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την υποκριτική, και τον χορό μέσα από τον αυτοσχεδιασμό, ενώ σχολιάζει το σύγχρονο κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Περιλαμβάνονται αποσπάσματα συνεντεύξεων του Γιάννη Δαλιανίδη και του Αλέκου Σακελλάριου, οι οποίοι μιλούν για τη γνωριμία τους, τη συνεργασία με την Ρένα Βλαχοπούλου και το ταλέντο της στο τραγούδι και την κωμωδία. Παρακολουθούμε επίσης αποσπάσματα από την επιθεώρηση της Ρένας Βλαχοπούλου «Τρίχες και Τρίχες… Τρίχες» σε κείμενα των Κώστα Νικολαΐδη και Πυθαγόρα Παπασταματίου, σκηνοθεσία και χορογραφία Φώτη Μεταξόπουλου και μουσική του Ζακ Ιακωβίδη, η οποία «ανέβηκε» στο θέατρο Δελφινάριο το καλοκαίρι του 1978.
Πρώτη τηλεοπτική προβολή: 25 Οκτωβρίου 1978 Σκηνοθεσία: Μάχη Λιδωρικιώτη Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σούλα Αλεξανδροπούλου
Ο αγαπημένος θεατρικός και κινηματογραφικός ηθοποιός, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος μιλάει για τη ζωή του στο Διακοπτό, θυμάται τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια και τις πρώτες του ερασιτεχνικές θεατρικές προσπάθειες. Περιγράφει το πάθος που είχε για το θέατρο και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε προκειμένου να ακολουθήσει τις θεατρικές σπουδές, κυρίως λόγω των αντιδράσεων της οικογένειάς του.
Μιλάει για τα χρόνια του στο Εθνικό Θέατρο από το 1938, τη μαθητεία δίπλα στον Ροντήρη, τον Βεάκη και τον Παπαγεωργίου, τη συνεργασία με την Μαρίκα Κοτοπούλη από το 1940 και έπειτα. Εξηγεί τη δυσκολία των ηθοποιών να ανταπεξέλθουν ταυτόχρονα στις υποχρεώσεις τους στο ραδιόφωνο, το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Αστειευόμενος μιλάει για τους ρόλους του ως πατέρας και τα χαστούκια που έχει δώσει στις νεαρές ηθοποιούς, ενώ υπογραμμίζει τη μέθοδο που ακολουθεί για τις συγκεκριμένες σκηνές. Θυμάται επίσης πως μετά από μια πρόσκληση από τον Ντίνο Ηλιόπουλο να παίξουν σε μαζί σε μία κωμωδία, άλλαξε η καριέρα του με προτάσεις για περισσότερους ρόλους.
Ο Παπαγιαννόπουλος εξηγεί το ενδιαφέρον του για συγκεκριμένους χαρακτήρες και περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος προσεγγίζει και μελετάει τους ρόλους του. Αναφέρεται επίσης στο ρόλο του μπάρμπα-Γιώργη στην τηλεοπτική σειρά Λούνα Παρκ και μοιράζεται διάφορα περιστατικά που έχουν συμβεί αναφορικά με την ταύτισή του με το συγκεκριμένο ρόλο. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης παρακολουθούμε αποσπάσματα από τη θεατρική παράσταση «Κρουαζιέρα των τρελών», στο θέατρο Ρουαγιάλ, με πρωταγωνιστές τους Παπαγιαννόπουλο, Βάσο Αδριανό, Μαρία Αλιφέρη και Γιάννη Μαλούχο, αλλά και από την τηλεοπτική σειρά «Λούνα Παρκ».
Σκηνοθεσία: Ντίνος Μαυροειδής Ρεπορτάζ: Σούλα Αλεξανδροπούλου Πρώτη τηλεοπτική προβολή: 12 Σεπτεμβρίου 1979
Δείτε την συγκινητική ομιλία του Θανάση Βέγγου στα παιδιά Δημοτικού σχολείου στην Πεύκη το 2006.
Ο Θανάσης Βέγγος (Νέο Φάληρο Πειραιά, 29 Μαΐου 1927 – Αθήνα, 3 Μαΐου 2011) ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου και σκηνοθέτης. Iδρυτής της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών ΘΒ Ταινίες Γέλιου. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βέγκος και όπως είχε πει, το έγραφε με “γγ” όταν έγινε ηθοποιός γιατί φαινόταν καλύτερα στο μάτι.
Είχε παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Mέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Θα μείνει πάντα γνωστός ως «ο καλός μας άνθρωπος».
Δείτε την πρώτη εμφάνιση του Μάρκου Σεφερλή σε θρησκευτική βιντεοταινία για τον Άγιο Κυπριανό το 1987 σε σκηνοθεσία Γιώργου Χονδροκώστα. Παραγωγή: ΕΛΠΙΣ ΦΙΛΜ
Δεν είναι μυστικό, ούτε γράφεται πρώτη φορά. Πέρα από τεράστιος ηθοποιός, αρχοντάνθρωπος και μέγας ζεν πρεμιέ, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε και κάτι άλλο: Αρκετά ιδιότροπος…
Αν και η γοητεία του λοιπόν και η καλοσύνη του χαρακτήρα του έκανε τους γύρω να τα παραβλέπουν, είχε πολλά και διάφορα «κολλήματα»: Αθώα, όπως η «αρρώστια» του για την ΑΕΚ που τον έκανε ν’ ακούει αγώνες της στο τρανζιστοράκι την ώρα της παράστασης και ν’ αργήσει στον γάμο του επειδή είχε πάει στο γήπεδο.
Βασανιστικά, όπως η παθολογική ζήλια του, που τον έκανε να βάζει όρο στα συμβόλαια ότι κανείς ηθοποιός δεν θα μπορούσε να φλερτάρει γυναίκα του σε ταινία.
Ανεξήγητα, όπως η μανία να μετράει αυτοκίνητα Volkswagen στον δρόμο και μέσω σύνθετων (δικών του) πράξεων να υπολογίζει πόσα χρόνια θα ζήσει.
Και οδυνηρά (για τους συμπρωταγωνιστές του), όπως η γνωστή αδυναμία του να μοιράζει φάπες! Θα μπορούσαν να το επιβεβαιώσουν αρκετοί σβέρκοι ηθοποιών (και κυρίως αυτός του Αλέκου Τζανετάκου) ότι ο «Λαμπρούκος» είχε βαρύ χέρι.
Και ακόμα και όταν το σήκωνε για να ρίξει μια από τις γνωστές χαϊδευτικές του σφαλιάρες, μπορούσε να κουδουνίσει το μυαλό του παθόντος.
Όπως προαναφέρθηκε ωστόσο, ήταν τέτοιο το στιλ του Κωνσταντάρα, τόσο εμφανής η πρόθεσή του ν’ αστειευτεί (και όχι να πονέσει τον άλλον), τόσο επιβλητική -αν θες- η παρουσία του, που δύσκολα βρισκόταν κάποιος ν’ αντιμιλήσει.
Ξέροντας ότι ο επίσης αξέχαστος ηθοποιός υπήρξε ο ένας από τους δυο μεγαλύτερους «μάγκες» στην ιστορία του ελληνικού σινεμά (ο άλλος ο Νίκος Φέρμας) θα περίμενε κανείς ότι έκοψε με τον τσαμπουκά τη συνήθεια του Κωνσταντάρα να καταχεριάζει.
Ότι ξηγήθηκε… τσιριμπίμ-τσιριμπόμ! Ότι κατέφυγε σε μνημειώδεις κινηματογραφικές απειλές του, όπως «εδώ πιο κάτω έχει ένα πηγάδι» ή «θα σε φέρω γυροβολιές τέσσερις».
Όταν βρέθηκαν όμως συμπρωταγωνιστές και έπρεπε να βρει έναν τρόπο να γλιτώνει το «φατούρο», κινήθηκε πιο πονηρά. Ντρίμπλαρε και δεν έκανε τάκλιν. Κράτησε την ψυχραιμία του και δεν απάντησε αντιστοίχως. Χωρίς να προσβάλλει λοιπόν τον μεγάλο παρτενέρ, του έστειλε με εξευγενισμένο τρόπο το μήνυμα ότι… δεν τον παίρνει.
Έχει εξιστορήσει λοιπόν χαρακτηριστικά:
«Παίζουμε μια ταινία (ο τρελοπενηντάρης) όπου είμαστε από την αρχή ως το τέλος μαζί. Υποδύομαι τον γραμματέα του, ο οποίος μάλιστα του κάνει όλη την ώρα παρατηρήσεις. Στις πρόβες που κάναμε λοιπόν εκεί μου δίνει ένα μπατσάκι. Λέω εγώ από μέσα μου “με δοκιμάζει τώρα αυτός”.
Περνάνε δυο μέρες, σε μια άλλη πρόβα τακ, δεύτερο μπατσάκι, λίγο πιο δυνατό. Το τρίτο μπατσάκι το πήρε μάλιστα και η κάμερα, έγινε πάνω στο γύρισμα και υπάρχει στην ταινία. Εγώ λοιπόν περίμενα αυτό το τρίτο μπατσάκι. Και μόλις τελείωσε η σκηνή του λέω:
“Κύριε Κωνσταντάρα, θα σας παρακαλέσω πολύ να μη με χτυπάτε, διότι προ διμήνου έπαθα μια διάσειση εγκεφάλου και μου είπε ο γιατρός να προσέχω πολύ”.
Γυρίζει λοιπόν και μου λέει: “Α, ρε κερατά Προύσαλη, μου κόβεις τον βήχα, ε;;;»
Σας παρουσιάζουμε το Βέλο Κορινθίας το οποίο είναι η γενέτειρα του σπουδαίου ηθοποιού Στάθη Ψάλτη. Γεννήθηκε το 1951, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 11 ετών, όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω. Αδελφός του είναι ο επίσης ηθοποιός Γιάννης Ρώτας.
Έπαιξε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου σε ρόλους, κατά το πλείστον κωμικούς αλλά και στο θέατρο. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μαζί με την Καίτη Φίνου στη δεκαετία του 1980 με εμπορικές ταινίες. Τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν η ταινία, “Καζαντζάκης” (είχε παίξει τον ηγούμενο της Μονής Σινά), την οποία δεν πρόλαβε να δει.
Στις 16 Απριλίου 2017 εισήχθη στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας, αντιμετώπιζε για χρόνια πολλαπλές μεταστάσεις του καρκίνου (ο ηθοποιός είχε υποστεί και εγκεφαλικό επεισόδιο τον Απρίλιο του 2014) όπου και κατέληξε στις 21 Απριλίου 2017. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Ζωγράφου, παρουσία πολλών φίλων και συναδέλφων του, στις 24 Απριλίου 2017. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 27 Ιουλίου 2022.
Ο Οργισμένος και ανατριχιαστικός μονόλογος του Στάθη Ψάλτη είναι από την Θεατρική παράσταση, “Που πας ρε Γιωργάκη” με τέτοιο καιρό σε σκηνοθεσία Γιώργου Κωνσταντίνου, σενάριο Ντίνου Σπυρόπουλου – Γιώργου Γαλίτη, μουσική σύνθεση Τόλη Κετσελίδη και Ηθοποιούς τους Στάθη Ψάλτη, Γιώργο Κωνσταντίνου, Μάρθα Καραγιάννη, Κώστα Ευριπιώτη. Τηλεσκηνοθεσία STAR Channel.
Βέλο Κορινθίας:
Το Βέλο βρίσκεται κοντά στις ακτές του Κορινθιακού κόλπου, σε απόσταση 17 χιλιόμετρα δυτικά από την Κόρινθο και 5 χιλιόμετρα νότια από το Κιάτο.
Ανήκει στον δήμο Βέλου – Βόχας και ο μόνιμος πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ως δημοτική ενότητα ανέρχεται σε 8.061 ενώ ως οικισμός 3.096 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Ειδικότερα καλλιεργούν σταφύλια, οπωροφόρα δένδρα (εσπεριδοειδή, βερίκοκα κ.α), λαχανικά και κτηνοτροφές. Στη γύρω από το χωριό περιοχή υπάρχουν αρκετές βιοτεχνίες επεξεργασίας και συσκευασίας γεωργικών προϊόντων.
Το σημαντικότερο ιστορικά κτίσμα του Βέλου είναι ο ναός της Αγίας Μαρίνας ο οποίος είναι έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ. Πρόκειται για τον πρώτο ναό τον οποίο έχτισε στην Ελλάδα και το σχήμα του θυμίζει την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη. Θεμελιώθηκε το 1888 στη θέση όπου προϋπήρχε επί τουρκοκρατίας ο ομώνυμος ναΐσκος ο οποίος καταστράφηκε στο σεισμό του 1858 και το νεκροταφείο του χωριού.
Μετά το σεισμό του 1981 στις Αλκυονίδες το κτίσμα καθίσταται ακατάλληλο για χρήση. Η πολυετής αποκατάσταση και συντήρηση του πραγματοποιείται με χρήματα των κατοίκων (έρανοι λαχειοφόροι) και βρίσκεται υπό την επίβλεψη του υπουργείου πολιτισμού. Ο ναός το 1982 ανακηρύσσεται μνημείο διατηρητέο από την Υπουργό Μελίνα Μερκούρη.
Εκτός του Στάθη Ψάλτη από το Βέλο κατάγονται επίσης ο δικηγόρος Αλέξης Κούγιας, ο δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Α. Χριστοδούλου, ο ηθοποιός Τρύφων Παπουτσής, ο πολιτικός Πάνος Μπεγλίτης, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Νίκος Κουρμπανάς, ο στιχουργός Ανδρέας Σπυρόπουλος και ο διαιτητής Γιώργος Δούρος.
Φωτογραφίες από τον γάμο της Έλντας Πανοπούλου τη δεκαετία του ‘90 δημοσιεύθηκε στα social media και μάλιστα ενθουσίασε τον κόσμο του διαδικτύου αφού στο πλευρό της βρίσκεται η Ρένα Βλαχοπούλου.
Ήταν το 1993, όταν η Έλντα Πανοπούλου ντύθηκε νύφη στο πλευρό του τότε συζύγου της, Τζέρη Λεβά.
Κουμπάρα στον γάμο ήταν η σπουδαία και πολύ αγαπητή προς το κοινό Ρένα Βλαχοπούλου, η οποία έκανε μια εντυπωσιακή εμφάνιση στο μυστήριο,που έμεινε αξέχαστη.
Σε συνεντεύξεις της η Έλντα Πανοπούλου χαριτολογώντας είχε δηλώσει πως φαινόταν από την αρχή πως ο γάμος της δεν θα κρατήσεις αφού η κουμπάρα Ρένα Βλαχοπούλου ξέχασε να φέρει στην εκκλησία τα στέφανα και τις λαμπάδες.
Έχοντας κάνει το ντεμπούτο της στο θέατρο στην παράσταση «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, η Ζέτα Αποστόλου περίμενε καρτερικά να πάρει ένα ρόλο αντάξιο του ταλέντου της και όχι εξαιτίας του εκπληκτικού –για την εποχή- κορμιού της. Είχε εκφράσει ανοιχτά το παράπονό της προς τους σκηνοθέτες ζητώντας τους ανοιχτά να σταματήσουν να την γδύνoυν, όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Η Ζέτα Αποστόλου είχε γεννηθεί στο χωριό Αθανάσιος Διάκος στην Φωκίδα και από μικρή έδειξε την κλίση της στην υποκριτική, με αποτέλεσμα να αποφασίσει να σπουδάσει στην Δραματική Σχολή του Λυκούργου Σταυράκου. Η πρώτη επαφή της με τον χώρο ήταν στην παράσταση «Οδός Ονείρων» ενώ έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το 1960, συμμετέχοντας στις ταινίες «Η σουσουράδα» και «Αμάρτησα για το παιδί μου».
Εντυπωσιακή παρουσία, με άψογες αναλογίες και απελευθερωμένο πνεύμα, δεν άργησε να έχει προτάσεις να παραμείνει στον χώρο του θεάματος, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Πολλοί επιχειρηματίες της εποχής της ζήτησαν να εργαστεί σε καμπαρέ (που τότε είχαν μεγάλη πέραση) αλλά εκείνη αρνήθηκε πεισματικά, παρά τις πιέσεις και τα πολλά χρήματα που της προσέφεραν.
Αντ’ αυτού προτίμησε να συνεχίσει την πορεία της στο σινεμά, όπου αποτέλεσε το αντίπαλο δέος της Γκιζέλας Ντάλι, με την ίδια πάντως σταδιακά να μετατρέπεται στην απόλυτη ιέρεια του αισθησιακού κινηματογράφου. Η παρουσία της στις ταινίες της Φίνος Φιλμ την έκαναν γνωστή σε όλη την Ελλάδα, αλλά ήταν και ο λόγος να δεχτεί σκληρή κριτική από μερίδα του κόσμου που πίσω στην δεκαετία του ’60 παρέμενε συντηρητικός και δεν μπορούσε να δεχτεί την εικόνα ενός γυμνoύ γυναικείου κορμιού. Το «έγκλημα» της Ζέτας Αποστόλου ήταν απλά ότι δεχόταν να δείξει το στήθoς της για τις ανάγκες του ρόλου, αλλά ήταν αρκετό για να την καταδικάσει στη συνείδηση των πουριτανών.
Αν και είχε λάβει μέρος σε ταινίες όπως «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» ή «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», έγινε διάσημη μέσα από τους αισθησιακούς ρόλους της, ιδιαίτερα στα φιλμ «Οι εχθροί» και «Αμόκ». Στην πρώτη θεωρείται ότι η σκηνή στην οποία κάνει στριπτίζ προκάλεσε… πολλαπλά εγκεφαλικά στο κοινό, ενώ η δεύτερη μπορεί να μην «περπάτησε» στο ελληνικό συντηρητικό κοινό, αλλά είχε μια (το λιγότερο) αξιοπρεπή πορεία στο εξωτερικό, με την ταινία που έφερε την υπογραφή του Ντίνου Διαμαντόπουλου να μένει ακόμα και για 14 εβδομάδες σε αίθουσες της Νέας Υόρκης!
Βέβαια για την ίδια ήταν ακόμη ένας ρόλος που περιείχε πολύ γυμvό, όπως και τόσοι άλλοι, με αποτέλεσμα σε συνέντευξή της στον δημοσιογράφο και συγγραφέα, Σταμάτη Φιλιππούλη, να βγει και να εκμυστηρευτεί ανοιχτά το παράπονό της. «Καημό το έχω να μου δώσουν κάποτε ένα ρόλο, που να μην με υποχρεώνει να γδύνoμαι. Δεν κάνω την ψευτοσεμνότυφη, αλλά δεν είμαι στριπτιζέζ. Δεν με νοιάζει, γιατί κάνω τη δουλειά μου, εκείνο όμως που θα ευχόμουνα θα ήταν να βρεθεί ένας σκηνοθέτης, που θα μου έδινε την ευκαιρία να με δει το κοινό και ντυμένη» είχε πει χαρακτηριστικά.
Η πορεία της στον κινηματογράφο κράτησε για μια δεκαετία και αναμφίβολα ξεχωριστή θέση στο βιογραφικό της έχει η συμμετοχή της στην γαλλική ταινία «Τα σκυλιά τη νύχτα» η οποία γυρίστηκε στην Ελλάδα, με πρωταγωνίστρια την Ξένια Καλογεροπούλου, όπου έπαιξαν κι άλλα μεγάλα ονόματα όπως η Δέσπω Διαμαντίδου και ο Δήμος Σταρένιος. Μάλιστα, στην ίδια συνέντευξή της στον Σταμάτη Φιλιππούλη μίλησε και για την διαφορά που υπήρχε ανάμεσα στο… γυμvό για… ηδονοβλεπτικούς λόγους και στο γυμvό για τις ανάγκες ενός ρόλου, λέγοντας: «Δεν με ενοχλεί να γδυθώ μπροστά στον φακό. Αρκεί το γδύσιμo να είναι δεμένο με τον ρόλο μου. Φέτος το καλοκαίρι (σ.σ. 1964) ερμήνευσα ένα τέτοιο βασικό ρόλο στην γαλλική ταινία “Τα Σκυλιά την Νύχτα”. Σ’ αυτή την ταινία εμφανίζομαι και πάλι γυμνή, όχι όμως για να προστεθεί ένα εμπορικό στοιχείο, αλλά γιατί έτσι απαιτεί ο ρόλος»…
Την δεκαετία του ’80 πέρασε (όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοί της) από τον χώρο της βιντεοκασέτας, ενώ αργότερα είχε και ορισμένες συμμετοχές σε τηλεοπτικές παραγωγές πριν τελικά αποσυρθεί με διακριτικότητα από τον χώρο του θεάματος, χωρίς έκτοτε να απασχολήσει την επικαιρότητα.
Το 2017 έφυγε από τη ζωή η υπέροχη και απόλυτη σταρ Ζωή Κουρούκλη, κατά κόσμον Λάσκαρη, χάρη στον Φίνο.
Ήταν μόλις 15 ετών, αλλά έπρεπε τα χαρτιά να δείχνουν 18. Και; Τα πλαστογράφησε κι όχι μόνο διαγωνίστηκε αλλά κέρδισε και τον τίτλο της Σταρ Ελλάς το 1959. Ορφανή από μάνα και πατέρα, για τον οποίο λέγεται πως τον σκότωσαν οι αντάρτες όταν ήταν αυτή βρέφος, η Ζωή Λάσκαρη έκανε το ταξίδι για την Αμερική και τον διαγωνισμό, Μις Υφήλιος ωστόσο ξέμεινε εκεί.
Εργάστηκε ως μοντέλο, αλλά και ως πωλήτρια σε κατάστημα, σε συσκευασίες δεμάτων και όπως αναφέρει ο Μάκης Δελαπόρτας στην αυτοβιογραφία της, στη Βοστώνη έκανε έναν άγνωστο αρραβώνα με έναν πλούσιο Αμερικανό. Τον Μόρις Στερν, ιδιοκτήτη ενός μικρού εργοστασίου ενδυμάτων. Αποδείχτηκε όμως αλκοολικός και συλλέκτης όπλων, κάτι που φρίκαρε τη Ζωή και μέσα σε πέντε μέρες το “έσκασε”, πίσω για την Ελλάδα με το υπερωκεάνιο, “Βασίλισσα Φρειδερίκη”.
Ζωή Λάσκαρη και Φ. Φίνος, στα εγκαίνια των στούντιο της Φίνος Φιλμ στα Σπάτα.
Ζωή Λάσκαρη: Δοκιμαστικό στα 17 για τον “Κατήφορο”
Την είδε ο Φίνος, την ξεχώρισε και στα 17 της, δίχως να έχει καμία σχέση με την υποκριτική (ξένες γλώσσες ήξερε) περνάει από καστ για τον “Κατήφορο”. Είναι μόλις 17. Περνάει από δοκιμαστικό για έναν μικρό ρόλο αλλά ο Φίνος ξετρελαίνεται και την θέλει για τον πρωταγωνιστικό. Ο Γιάννης Δαλιανίδης όμως θέλει μία έτοιμη σταρ, μία γνωστή ηθοποιό. Την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Το “όχι” της Αλίκης Βουγιουκλάκη
Η Αλίκη φοβήθηκε τις τολμηρές σκηνές, όπως αυτή που τρέχει γυμνή στον δρόμο η “Ρέα” η πρωταγωνίστρια και αρνήθηκε και έτσι “γεννήθηκε” η Ζωή Λάσκαρη! “Δεν θα γινόμουν ηθοποιός αν δεν υπήρχε ο Φίνος. Και κάτι άλλο. Το επώνυμο Λάσκαρη το δανείστηκε ο Φίνος από κάποιον Ιταλό, δεν θυμάμαι ποιον. Αυτός με βάφτισε Λάσκαρη επειδή το όνομα ήταν πιο εύηχο σε σχέση με το Κουρούκλη”.
“Ο Φίνος πρότεινε να με υιοθετήσει”
Αυτό ήταν… Η Ζωή Λάσκαρη ξεκίνησε τη λαμπρή της καριέρα και μάλιστα όχι μόνο δεν στιγματίστηκε από τον ρόλο, αλλά υπέγραψε μόνιμο συμβόλαιο με την εταιρεία και πληρωνόταν με τον μήνα. Ο Φίνος μάλιστα, γνωρίζοντας ότι δεν έχει γονείς, της πρότεινε να την υιοθετήσει: “Είχα άλλη σχέση μαζί του. Ήθελε να με υιοθετήσει, όμως εγώ αρνήθηκα. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη και μόνη μου. Είπα, αφού δεν έχω γονείς δεν θέλω να υιοθετηθώ από κανέναν”.
Ο “Κατήφορος” έκανε τεράστια επιτυχία, καθώς αναδείκνυε όλα τα θέματα της κοινωνίας τότε και ο κόσμος έκανε ουρά έξω από τα σινεμά. Η ταινία παίχτηκε ακόμα και στο Μεξικό για 57 εβδομάδες, με αποτέλεσμα να ζητήσουν την πρωταγωνίστρια από τον Φίνο, αλλά εκείνος “δεν έκανε ανταλλαγές” είχε πει η ίδια η Ζωή Λάσκαρη.
Η Χούντα σταμάτησε τη “Στεφανία”
Μία ακόμη άγνωστη ιστορία από την καριέρα της Ζωής Λάσκαρη έχει να κάνει με την ταινία, “Στεφανία” τα γυρίσματα της οποίας σταμάτησαν από τη χούντα με τη δικαιολογία ότι τα αναμορφωτήρια δεν ήταν όπως τα παρουσίαζαν στην ταινία…
“Η γυναίκα που το είχε γράψει είχε ζήσει σε αναμορφωτήριο, ήταν ανάπηρη και ερχόταν κάθε μέρα στα γυρίσματα και καθόταν και παρακολουθούσε. Δηλαδή, ήταν αληθινή ιστορία η “Στεφανία” είχε πει η Λάσκαρη!
Η ταινία, "Ο πύργος των ιπποτών" προβλήθηκε τη σαιζόν 1952-1953 και έκοψε 109.701 εισιτήρια. Ηρθε στην 4η θέση σε 22 ταινίες.-Όλοι γνωρίζουμε τις τεράστιες...
Η Μαρία Καλουτά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και θιασάρχης.Κόρη του ηθοποιού Στέφανου Καλουτά και της τραγουδίστριας Κατίνας Γερακουλαίου. Πρωτοεμφανίστηκε με την αδερφή της...
