Ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Ταυτίστηκε με την εικόνα του αεικίνητου ανθρώπου («τρέχω σαν τον Βέγγο»), ενώ η ατάκα του «καλέ μου άνθρωπε!» τον χαρακτήρισε προσωπικά, καθώς ξεχώρισε για το ήθος και τη σεμνότητά του.
Ο Θανάσης Βέγγος δεν σπούδασε υποκριτική. Το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού, όχι από Σχολή, αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο, με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Την ίδια χρονιά έκανε και το θεατρικό του ντεμπούτο, στην επιθεώρηση Ομόνοια πλατς πλουτς, δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη.
Ο Θανάσης Βέγγος έμεινε στην ιστορία για την κίνησή του. Δεν μπορούσε να σταθεί πουθενά. Κι αυτό αποτυπώθηκε στις ταινίες του. Η χούντα από την πλευρά της, εκτός των άλλων, έμεινε στην ιστορία για το… γύψο στον οποίο έβαλε μια ολόκληρη χώρα. Την ακινησία που προσπάθησε να επιβάλει. Κι όμως ο αεικίνητος Βέγγος μπήκε κι αυτός στον… γύψο από το καθεστώς. Η ιστορία είναι μια άγνωστη παράμετρος της οικονομικής καταστροφής που έπαθε ιδρύοντας την δική του κινηματογραφική εταιρεία.
Το 1964 ο δημοφιλής κωμικός δημιούργησε την «ΘΒ – ταινίες γέλιου» με στόχο να έχει αυτός τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην παραγωγή των ταινιών του. Η εταιρεία έκλεισε το 1969 έπειτα από οκτώ δικές του παραγωγές και μια συμπαραγωγή (με τη Φίνος Φιλμ). Το εντυπωσιακό είναι ότι ενώ οι ταινίες… έσκιζαν σε εισιτήρια τα οικονομικά της εταιρείας πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Τι είχε συμβεί; Πολύ απλά η τελειομανία του Θανάση Βέγγου τον έκανε να γυρίζει την ίδια σκηνή τόσες φορές, όσες χρειάζονταν για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το κόστος κάθε ταινίες ανέβαινε, αφού υπήρχαν υπερωρίες για το συνεργεία, πεταμένο φιλμ από τις σκηνές που δεν ήθελε κι όλα τα σχετικά.
Μάλιστα για να εξασφαλίσει χρήματα για τη χρηματοδότηση της επόμενης ταινίες παραχωρούσε μέρος των δικαιωμάτων στους δανειστές του υπό τη μορφή μετοχών. Στο τέλος έχανε άλλο ένα 20-30% από τα κέρδη κάθε ταινίας.
Τον χειμώνα του 1967 ετοίμαζε την έκτη ταινία της εταιρείας, το «Δρ Ζι-Βέγγος» και χρειαζόταν πάλι χρήματα. Την ίδια εποχή η ΥΕΝΕΔ, τα κανάλι των στρατιωτικών που τότε λεγόταν ΤΕΔ αναζητούσε ελληνικό πρόγραμμα για να χτυπήσει σε θεαματικότητα το ανταγωνιστικό ΕΙΡ. Οι στρατιωτικοί ονειρεύονταν στην Λεωφόρο Μεσογείων, εκεί που βρίσκεται το κτίριο της ΕΤ2 να δημιουργήσουν έναν ουρανοξύστη με τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά στούντιο, αλλά και πιεστήριο για να βγάζουν δική τους εφημερίδα.
Ακόμα και με την αμερικανική RCA βρισκόντουσαν σε συζητήσεις για να φέρουν την έγχρωμη τηλεόραση στην Ελλάδα. Χρήμα υπήρχε. Η ΤΕΔ υπαγόταν στο Υπουργείο Εθνικής Αμυνας κι από εκεί έπαιρνε χρήματα. Όσο για το τεχνικό προσωπικό της ήταν στη πλειοψηφία του χωρίς χρήματα αφού στηριζόταν σε φαντάρους που είχαν σχέση με τον κινηματογράφο, όπως είδαμε και στη ταινία του Νίκου Περράκη «Λούφα και Παραλλαγή».
Η ΥΕΝΕΔ προσέφυγε στους μεγάλους παραγωγούς της εποχής που βλέποντας την τηλεόραση ως απειλή για τον κινηματογράφο αρνήθηκαν κάθε συζήτηση. Αλλωστε εκείνη την εποχή ο κόσμος πήγαινε ακόμα σινεμά, ενώ η τηλεόραση δεν είχε διαφημίσεις. Μόνη λύση κάποια φτηνά φιλμ από παραγωγούς που ήδη είχαν πτωχεύσει ή βρίσκονταν στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Ετσι κι Βέγγος για να ολοκληρώσει την ταινία του πούλησε, για ένα κομμάτι ψωμί φυσικά, τις δικές του δημιουργίες στο κανάλι των στρατιωτικών
Την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 1967 προβλήθηκε η πρώτη ταινία της εταιρείας του, το «Ενας τρελός, τρελός Βέγγος» (σκηνοθεσία Πάνος Γλυκοφρίδης, σενάριο Δημήτρης Βασιλειάδης και Ναπολέων Ελευθερίου) παραγωγής του 1965. Είχε προβληθεί στους κινηματογράφους μόλις δύο χρόνια νωρίτερα. Λίγες μέρες μετά προβάλει το ίδιο κανάλι και τη δεύτερη ταινία της «ΘΒ», τον «Παπατρέχα» (σκηνοθεσία Ερρίκος Θαλασσινός, σενάριο Ναπολέων Ελευθερίου) παραγωγής του 1966 (ένα χρόνο δηλαδή μετά την προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες).
Ήταν η τελευταία μέρα του 1967. Και το αποκορύφωνα ήρθε την Κυριακή 7 Ιανουαρίου 1968 όπου προβλήθηκε το «Βοήθεια! Ο Βέγγος φαλακρός πράκτωρ» (σκηνοθεσία Θανάσης Βέγγος, σενάριο Νίκος Τσιφόρος και Ναπολέων Ελευθερίου) παραγωγής του 1967. Την εποχή εκείνη οι ταινίες χρειάζονταν δύο περίπου χρόνια για να κάνουν τον… κύκλο τους στις σκοτεινές αίθουσες. Προβάλλονταν στην Αθήνα σε Α’ προβολή (στους κεντρικούς κινηματογράφους), στη συνέχεια στα σινεμά Β’ προβολής, στις συνοικίες και τα προάστια κι ακολουθούσε το ταξίδι τους στην περιφέρεια. Ο Θανάσης Βέγγος πιεσμένος από τα χρέη προτίμησε να… κάψει τη ταινία του για να ολοκληρώσει την επόμενη!
Όμως εκείνη την εποχή η ΤΕΔ πρόβαλε τακτικότατα ταινίες του αγορασμένες από άλλους παραγωγούς. Ετσι βρίσκουμε ότι στις 19 Νοεμβρίου 1967προβλήθηκε ο «Τρελάρας» (σκηνοθεσία Τζανής Αλιφέρης) παραγωγής του 1963, όπου υποδυόταν έναν… άρρωστο Παναθηναϊκό οπαδό που μαλώνει με τον πεθερό του στο γήπεδο, στις 26 Νοεμβρίου το «Διακοπές στην Αίγινα» (σκηνοθεσία Ανδρέας Λαμπρινός) και στις 3 Δεκεμβρίου την περιπέτεια «Οι υπερήφανοι» (σκηνοθεσία Ανδρέας Λαμπρινός). Και στις τρεις ταινίες δεν ήταν πρωταγωνιστής, αλλά είχε χαρακτηριστικούς ρόλους.
Το κακό για τον δημοφιλή κωμικό είναι ότι όταν η τηλεόραση άρχισε να δίνει χρήμα με ουρά για τις ελληνικές ταινίες τα δικαιώματά τους τα είχαν αγοράσει άλλα γραφεία παραγωγής. Το ίδιο έγινε και στην έκρηξη της βιντεοκασέτας και του DVD. Από τον… κύκλο αυτό όλοι πλούτισαν εκτός από τον ίδιο τον Θανάση Βέγγο.
