Ο Ελληνικός Κινηματογράφος της κλασικής περιόδου ανέδειξε ελάχιστες “Femme Fatale” ή αλλιώς “Μοιραίες” γυναίκες στην μεγάλη οθόνη.
Αναφερόμαστε φυσικά στο συγκεκριμένο στυλ και όχι στην Γυναικεία παρουσία συνολικά, όπου είναι και αυτή τεράστια.
Αυτό ειλικρινά είναι δύσκολα αποδεκτό. Γιατί δεν έλειψαν οι μεγάλες δημιουργίες στον Ελληνικό Κινηματογράφο αλλά για έναν ιδιαίτερο λόγο δεν ανέδειξαν αυτό το είδος της Γυναίκας Ηθοποιού μαζικά.
Είναι επίσης και το θέμα ότι ο Ελληνικός Κλασικός Κινηματογράφος επέμεινε στην Κωμωδία, στο ελαφρύ musical, και στο ερωτικό δράμα, στο οποίο όμως σε ελάχιστες ταινίες αποτόλμησε να εμφανίσει το πρότυπο της “Γυναίκας αράχνης”, τον κλασικό δηλαδή Noir χαρακτήρα που είδαμε στον Αμερικάνικο αλλά και στον Γαλλικό Κινηματογράφο.
Ο Έντονος κοινωνικός συντηρητισμός στην Ελληνική κοινωνία της περιόδου 1950-1970 άσκησε τη δική του επιρροή και το πνίξιμο αυτής της σχολής.
Φυσικά υπήρξαν δημιουργοί, που σμπαράλιασαν αυτό το πρότυπο με μεγάλο καλλιτεχνικό θόρυβο.
Όταν π.χ. ο Γιάννης Δαλιανίδης έριχνε το 1961 τον “ΚΑΤΗΦΟΡΟ” στην κυριολεξία ρίσκαρε πάρα πολλά με τη θεματολογία του γιατί σμπαράλιασε την ψεύτικη ηθικοπλαστική θρησκόληπτη νιρβάνα του μικροαστικού νοικοκυριού.
Ας αφήσουμε όμως τα πολλά …λόγια και ας πάμε στην παρουσίαση
Εκ των πραγμάτων και των ερμηνευτικών προτύπων θα πρέπει να χωρίσουμε την παρουσίαση σε δύο άτυπα μέρη.
Στις Ηθοποιούς εκείνες που τυλίχτηκαν στο άρωμα της “Μοιραίας” Γυναίκας και σε εκείνες που γοήτευσαν με την παρουσία τους στην ευρεία έννοια του όρου Γυναίκα στη σκηνή
Πάμε λοιπόν σήμερα στο 1ο Μέρος
ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
Η Αιώνια “ΣΤΕΛΛΑ” του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Ο Ορισμός της “μοιραίας” γυναίκας, βουτηγμένης στο άρωμα της επιβλητικής γοητείας και αρχοντιάς.
Οτιδήποτε πει κανείς για τη μεγάλη Ελληνίδα star, που διέλυσε τα σύνορα του κινηματογράφου μας είναι λίγα.
Γεννημένη στις 31 Οκτώβρη 1920 στην Αθήνα, έφυγε από κοντά μας στις 6 Μαρτίου 1994, σε ηλικία 74 ετών.
Η Φιλμογραφία της όχι ιδιαίτερα μεγάλη παραγωγικά, έπαιξε σε 21 Ελληνικές και ξένες ταινίες, αλλά ανάμεσά τους ξεχωρίζουν παγκόσμια δείγματα ερμηνείας της “Μοιραίας” Γυναίκας, αυτής που η παρουσία της είναι δεμένη με το θάνατο.
1955 “ΣΤΕΛΛΑ” του Μιχάλη Κακογιάννη
1960 “ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ” του Jules Dassin
1962 “ΦΑΙΔΡΑ” του Jules Dassin
1964 “ΤΟΠ ΚΑΠΙ” του Jules Dassin
1966 “ΣΤΙΣ 10:30 ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΒΡΑΔΥ” επίσης του Jules Dassin
Ταινίες με συγκλονιστικές ερμηνείες που αφήνουν αιώνια τη στάμπα της μεγάλης αυτής καλλιτέχνιδος
ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ
Το κλασικό και καυτό απόλυτο Sex Symbol του Ελληνικού Κλασικού Κινηματογράφου.
Η Γυναίκα, που οι εμφανίσεις της προκαλούσαν άπειρες φορές οργασμούς στο κοινό.
Κλασικό “αθώο” άπλαστο πρόσωπο, που πολύ εύκολα μπορούσε να μεταπλαστεί σε μια αδίστακτη “Γυναίκα αράχνη” ή σε μια καυτή παρουσία.
Γεννημένη στις 12 Δεκέμβρη 1944 στη Θεσσαλονίκη, η Ζωή , θεωρείται ένα από τα αντιπροσωπευτικά δείγματα της Γυναίκας με την εν δυνάμει ερωτική πρόκληση μέσα στην προσωπικότητά της.
26 Κινηματογραφικές ταινίες κοσμούν μια σημαντική Φιλμογραφία, με πολλές ταινίες να έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στις μεταπτώσεις της ερμηνευτικής της προσωπικότητας
Άλλοτε ένα αθώο απλό κορίτσι που γυρεύει το “πριγκηπόπουλο” για να γνωρίσει τον έρωτα.
Άλλοτε βουτηγμένη στη ξέφρενη ζωή χωρίς όρια και φραγμούς, άλλοτε εγωίστρια, επικίνδυνη, γυναίκα δηλητήριο, άλλοτε εκδικητική, femme fatale στην κυριολεξία.
Το “χρυσό κορίτσι” του Γιάννη Δαλιανίδη
Χαρακτηριστικοί της οι ρόλοι στα:
1961 “Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ”
1962 “ΝΟΜΟΣ 4000”
1962 “ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΡΥΟ”
1963 “ΙΛΙΓΓΟΣ”
1963 “ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΓΙΑ ΔΥΟ”
1964 “ΕΓΩΙΣΜΟΣ”
1965 “ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ”
1966 “ΣΤΕΦΑΝΙΑ”
1966 “ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ”
1969 “ΓΥΜΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ”
όλες του Γιάννη Δαλιανίδη
1972 “ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ” του ΝΙΚΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ
ΜΑΙΡΗ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
Μια ακόμα “Θεά” του Κινηματογράφου μας ικανή για πολύ μεγάλα πράγματα.
Κλασικός τύπος Γυναίκας “μοιραίας”, ερωτεύσιμης, δυναμικής. Ίσως μια αντίστοιχη μεταφορά του τύπου της Rita Hayworth στα Ελληνικά κινηματογραφικά δρώμενα
Γεννημένη στις 16 Ιούλη του 1933 στην ΑΘήνα
Στην πλούσια ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ της συνήθως την συναντάμε στο ρόλο της μοιραίας Γυναίκας σε πολλές ταινίες, στο ρόλο της επιβλητικής κλασικής “Γυναικάρας” αρχόντισσας, ρόλους που είδαμε στα κλασικά musicals του Δαλιανίδη και μια φορά σε κλασικό ρόλο “Γυναίκας δηλητήριο”
38 ταινίες η Φιλμογραφία της.
Σταχυολογούμε ταινίες χαρακτηριστικές σε ερμηνευτικά της πρότυπα
1963 “ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ” σε κλασικό ρόλο “γυναίκας δηλητήριο” του Γιάννη Δαλιανίδη σε σενάριο Γιάννη Μαρή
1963 “ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ” σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, του Βασίλη Γεωργιάδη
1965 “ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ” του Ντίνου Κατσουρίδη
1966 “ΤΟ ΧΩΜΑ ΒΑΦΤΗΚΕ ΚΟΚΚΙΝΟ” του Βασίλη Γεωργιάδη
1966 “ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ” του Ντίνου Δημόπουλου
1966 “ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ” του Γιάννη Δαλιανίδη
1967 “ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΟΙ ΧΑΝΤΡΕΣ”
1968 “ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ”
1968 “ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ” όλες του Δαλιανίδη
1968 “ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ” του Πάνου Γλυκοφρύδη
1968 “Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ” του Ντίνου Δημόπουλου
1968 “ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΚΕΣ” του Δαλιανίδη
1969 “ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΙΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ” επίσης Δαλιανίδη
1970 “Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ” του Σταύρου Τσιώλη
1970 “ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ” του Νίκου Φώσκολου
ΑΝΝΑ ΦΟΝΣΟΥ
“Κανείς δεν έχει τη ζωή μπροστά του, κανείς δεν μπορεί να ξέρει…”
Λόγια της σε κάποιες ταινίες σταθμός όπου με μια έξοχη ερμηνεία έδινε την Οργισμένη Γυναίκα, την παραγκωνισμένη, την Γυναίκα που δεν είχε δικαίωμα να ελπίσει στο αύριο ενός έρωτα.
Δύσκολες οι ερμηνείες και οι ρόλοι της Ηθοποιού μας όπου είχε τον απόλυτο δικό της χαρακτήρα.
Πολλές φορές ενός οργισμένου κακομαθημένου κοριτσιού, άλλες φορές μιας γυναίκας με επιθετικά χαρακτηριστικά, άλλες φορές με μιας Λολίτας που ταυτίζεται με τον όλεθρο, άλλες φορές με ένα αγοροκόριτσο με τη δική του γοητεία
Γεννημένη στις 4 Ιούλη 1939 στην Καισαριανή
Επίσης πολλές φορές άφησε τη δική της στάμπα σε τολμηρές ερωτικές ταινίες
45 Ταινίες η μεγάλη της Φιλμογραφία
Να ξεχωρίσουμε τις:
1960 “ΕΝΑΣ ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ” του Ντίμη Δαδήρα
1962 “ΟΡΓΗ” του Βασίλη Γεωργιάδη
1964 “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ” του Σωκράτη Καψάσκη
1964 “ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΖΩΗ” επίσης του ιδίου
1969 “Η ΚΟΜΗΣΣΑ ΤΗΣ ΦΑΜΠΡΙΚΑΣ” του Ντίμη Δαδήρα
1973 “Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΟΓΟ” του Βαγγέλη Σερντάρη
ΜΑΡΩ ΚΟΝΤΟΥ
Μια ακόμα Vamp στην κορυφή των Γυναικών με τη δική της χαρακτηριστική γοητεία στα Κινηματογραφικά δρώμενα.
Η Επιβλητική Μάρω Κοντού, τολμηρά αισθησιακή στην αρχή κυρίως της καριέρας της λανσάρισε και εκείνη προσωπικά το δικό της μοτίβο στο Σινεμά.
Αθηναία στην καταγωγή, γεννημένη στις 21 Ιούνη 1937 λανσάρισε πολλά πρότυπα στους ρόλους που ερμήνευσε
Στο Κινηματογραφικό της ξεκίνημα καθιερώθηκε στα μεγάλα κλασικά αστυνομικά film noir
1959 “ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ” του Τζανή Αλιφέρη
1960 “ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ” του Ντίνου Κατσουρίδη
1966 “ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ” του Γρηγόρη Γρηγορίου
Από εκεί και πέρα διαπρέπει σε ρόλους δύσκολους, ίσως διφορούμενους σε εξαίρετα Κοινωνικά δράματα στα οποία έλαμψε με την παρουσία της
1963 “ΤΟ ΚΑΘΑΡΜΑ”
1964 “Ο ΚΡΑΧΤΗΣ”
1966 “ΟΙ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ” όλα του Κώστα Ανδρίτσου
Διαπρέπει σε μια απρόσμενη εμφάνιση για αυτήν ως Ισμήνη στην κλασική μεγάλη Τραγωδία
“ΑΝΤΙΓΟΝΗ” του Γιώργου Τζαβέλλα
και σταδιακά περνάει στην κλασική αισθηματική comedy στην οποία βήμα το βήμα καθιερώνεται με τρόπο χαρακτηριστικό.
Από αυτές τις ταινίες της ξεχωρίζουμε:
1960 “ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ”
1961 “ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ”
1963 “Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΛΕΥΤΕΡΑΚΗΣ”, όλα του Αλέκου Σακελλάριου
1965 “Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ” του Γιώργου Τζαβέλλα
1968 “Ο ΣΤΡΙΓΓΛΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ” του Σακελλάριου ξανά
1968 “ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ ΑΠ ΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ” του Ντίνου Δημόπουλου
1968 “ΚΑΠΕΤΑΝ ΦΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ” ξανά του Σακελλάριου
και πολλές άλλες
