Ο Ελληνικός Κινηματογράφος της κλασικής περιόδου ανέδειξε ελάχιστες «Femme Fatale» ή αλλιώς «Μοιραίες» γυναίκες στην μεγάλη οθόνη.
Αναφερόμαστε φυσικά στο συγκεκριμένο στυλ και όχι στην Γυναικεία παρουσία συνολικά, όπου είναι και αυτή τεράστια.
Αυτό ειλικρινά είναι δύσκολα αποδεκτό. Γιατί δεν έλειψαν οι μεγάλες δημιουργίες στον Ελληνικό Κινηματογράφο αλλά για έναν ιδιαίτερο λόγο δεν ανέδειξαν αυτό το είδος της Γυναίκας Ηθοποιού μαζικά.
Είναι επίσης και το θέμα ότι ο Ελληνικός Κλασικός Κινηματογράφος επέμεινε στην Κωμωδία, στο ελαφρύ musical, και στο ερωτικό δράμα, στο οποίο όμως σε ελάχιστες ταινίες αποτόλμησε να εμφανίσει το πρότυπο της «Γυναίκας αράχνης», τον κλασικό δηλαδή Noir χαρακτήρα που είδαμε στον Αμερικάνικο αλλά και στον Γαλλικό Κινηματογράφο.
Ο Έντονος κοινωνικός συντηρητισμός στην Ελληνική κοινωνία της περιόδου 1950-1970 άσκησε τη δική του επιρροή και το πνίξιμο αυτής της σχολής. Φυσικά υπήρξαν δημιουργοί, που σμπαράλιασαν αυτό το πρότυπο με μεγάλο καλλιτεχνικό θόρυβο.
Όταν π.χ. ο Γιάννης Δαλιανίδης έριχνε το 1961 τον «ΚΑΤΗΦΟΡΟ» στην κυριολεξία ρίσκαρε πάρα πολλά με τη θεματολογία του γιατί σμπαράλιασε την ψεύτικη ηθικοπλαστική θρησκόληπτη νιρβάνα του μικροαστικού νοικοκυριού.
Ας αφήσουμε όμως τα πολλά …λόγια και ας πάμε στην παρουσίαση Εκ των πραγμάτων και των ερμηνευτικών προτύπων θα πρέπει να χωρίσουμε την παρουσίαση σε δύο άτυπα μέρη.
Στις Ηθοποιούς εκείνες που τυλίχτηκαν στο άρωμα της «Μοιραίας» Γυναίκας και σε εκείνες που γοήτευσαν με την παρουσία τους στην ευρεία έννοια του όρου Γυναίκα στη σκηνή
Πάμε λοιπόν σήμερα στο 3ο Μέρος.
ΧΛΟΗ ΛΙΑΣΚΟΥ
Μια ντελικάτη Γυναικεία παρουσία που στο λυκαυγές της χρυσής δεκαετίας του 1960 μπήκε στα Κινηματογραφικά καρέ αλλά και στην καρδιά μας. Αγγελικό πρόσωπο, όμορφα μάτια, λεπτή ψηλή και όμορφη κορμοστασιά.
Γεννημένη στην Αθήνα το 1943, από τις νεώτερες γενιές των Ηθοποιών του κλασικού Ελληνικού Κινηματογράφου. Από μικρή πήρε μαθήματα χορού. Και στα 16 της χρόνια, στα 1960, ο Γιάννης Δαλιανίδης την ανακαλύπτει στον “ΝΟΜΟΣ 4000” και έτσι ξεκινάει η λαμπερή της καριέρα.
Μέχρι το 1966 δούλεψε με την FINOS FILMS κάνοντας μεγάλες επιτυχίες κύρια στα κλασικά Musicals της εποχής δίπλα σε μεγάλα ονόματα Ηθοποιών και συντελεστών.
Η Φιλμογραφία της αποτελείται από 10 Κινηματογραφικές ταινίες. Ξεχωρίσαμε και την απολαύσαμε στις:
“ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΡΥΟ” 1962, “Η ΨΕΥΤΡΑ” το 1963, “ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ” και το “ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΙΕΙ” το 1964, “ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΓΙΑ ΦΙΛΗΜΑ” και ¨Η ΧΑΡΤΟΠΑΙΧΤΡΑ” το 1965, “ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ” το 1966
Στον Κινηματογράφο εκείνης της εποχής ήταν από τα αγαπημένα κορίτσια του Γιάννη Δαλιανίδη. Η Μετέπειτα όμως καριέρα της πραγματικά την απογείωσε σε μεγάλες και ποιοτικές δουλείες στο Θέατρο. Για 12 χρόνια ήταν εκλεκτό μέλος του ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ, το οποίο τίμησε με την παρουσία της σε μεγάλες παραστάσεις, μερικές από τις οποίες τις απολαύσαμε και στο “ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ” στην ΕΡΤ.
Μία από τις πιο αισθησιακές και Σέξυ παρουσίες στον κλασικό Ελληνικό Κινηματογράφο,η γλυκύτατη Ελένη Προκοπίου, που και ως Χορεύτρια μάγεψε τα μάτια εκατομμυρίων θεατών στις ταινίες που αγαπήσαμε.
Γεννημένη στην Αθήνα το 1939 σπούδασε αριστούχος κλασικό χορό στη σχολή της Λουκίας Σακκελαροπούλου. Από μικρή μετείχε σε παραστάσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή και έγινε ζευγάρι χορευτικό που λατρέψαμε και αγαπήσαμε με τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΕΙΛΗΝΟ.
Γυναίκα με μια ιδιαίτερη ομορφιά που έδινε στοιχεία Ανατολίτικης σαγήνης. Η Φιλμογραφία της αποτελείται από 21 Κινηματογραφικές ταινίες. Την ξεχωρίσαμε στις:
“ΜΙΚΡΕΣ ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ” 1963 του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΥ, “ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ” 1966, “ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ” 1966 του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ, “5000 ΨΕΜΜΑΤΑ” του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, “Ο ΜΠΟΥΦΟΣ” 1968 του ΟΡΕΣΤΗ ΛΑΣΚΟΥ, “ΤΟ ΚΟΡΟΪΔΑΚΙ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΣΑΣ” 1972 του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ.
Από το 1972 αποφασίζει να βάλει τέλος στην καριέρα της στον Ελληνικό Κινηματογράφο, δίνοντας το βάρος στην οικογενειακή και προσωπική της ζωή. Τιμήθηκε το 2006 από τον Δήμο Αθηναίων για την προσφορά της, μια πραγματική λεπτή δροσοσταλίδα στα κινηματογραφικά πλατώ διακριτική αλλά και συνάμα εκρηκτική με τους πόθους που δημιουργούσε.
Μια ακόμα όμορφη, σοβαρή και μεστή παρουσία στο Κλασικό Ελληνικό Σινεμά, μια πορεία που συνεχίστηκε λαμπερή ακόμα και μέχρι σήμερα στο Θέατρο και στην Τηλεόραση. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Από μικρή σπούδασε χορό, φωνητική διδασκαλία και υποκριτική. Δούλεψε στο θέατρο με λαμπερή παρουσία δίπλα στην Έλλη Λαμπέτη.
Στον Ελληνικό Κινηματογράφο είχε 20 παρουσίες σε διάφορες ταινίες, κύρια σε δράματα και σε πολεμικές ταινίες της εποχής. Στην ταινία που ξεχώρισε ήταν το κοινωνικό δράμα του ΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ, Ο ΒΑΛΤΟΣ” το 1973 πραγματικά σε μια εξαιρετική ερμηνεία και θέμα.
Δυστυχώς είχε πολλές συμμετοχές σε διάφορες ταινίες αμφιλεγόμενου περιεχομένου την περίοδο της χούντας με κρυπτοφασιστικές αναφορές αναλώνοντας έτσι μεγάλο κομμάτι της σπουδαίας υποδομής της.
ΕΛΕΝΗ ΕΡΗΜΟΥ
Ένα ακόμα λαμπερό ξανθό πρόσωπο του Ελληνικού κλασικού Κινηματογράφου, που προσέθεσε και εκείνη το δικό της λιθαράκι στην Γυναικεία γοητεία. Από την νεώτερη και αυτή φουρνιά που ανέδειξε το Ελληνικό κλασικό Σινεμά. Γεννημένη στην Αθήνα, με υποκριτικές σπουδές στη σχολή του Πέλου Κατσέλη.
Επίσης με σπουδές στην Νομική και στην Πάντειο. Πρόσωπο φωτεινό, καθάριο, μάτια υπέροχα και εκφραστικά. Από τα στολίδια της Ελληνικής Κινηματογραφικής εικόνας. 18 ταινίες είναι η Φιλμογραφία της. Ξεχώρισε στα: 1970 “Ο ΔΑΣΚΑΛΑΚΟΣ ΗΤΑΝ ΛΕΒΕΝΤΙΑ”, 1971 “ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ”, 1971 “ΑΓΑΠΗΣΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ”, 1972 “ΜΕ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ”, 1978 “ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΤΗΣΗ”.
Μια ακόμα μεγάλη Κυρία του Ελληνικού κλασικού Κινηματογράφου και σημερινού Θεάτρου. Μια Ηθοποιός που ξεκίνησε με μια ταπεινή γλυκιά παρουσία, που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μια πλήρη και ολοκληρωμένη σκηνική παρουσία και προσφορά. Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη στις 16 Μάη 1948, με καταγωγή από Κρήτη και Μικρά Ασία. Απόφοιτος της Σχολής του Καρόλου Κουν καθώς και της Δραματικής σχολής τέχνης του Λονδίνου.
Το γλυκύτατο πρόσωπό της, η άδολη παρουσία της άφησε εποχή στην δεκαετία του 1970 καθιερώνοντας ένα ολάκερο πρότυπο. Μελαχροινή, επιβλητική με σκούρα όμορφα μάτια και πολύ γαλήνια, θα έλεγε κανείς, παρουσία στη σκηνή. 18 Κινηματογραφικές ταινίες είναι η φιλμογραφία της. Την ξεχωρίζουμε στις:
1971 “ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ” στο μεγάλο ιστορικό δράμα του ΕΡΡΙΚΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, έξοχος Α’ Γυναικείος ρόλος, 1972 “ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ” του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΗ, επίσης σε Α’ Γυναικείο ρόλο, 1972 “ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” του ΝΤΙΜΗ ΔΑΔΗΡΑ ως Β’ Γυναικείος ρόλος, ως Αίγλη, 1974 “ΟΚ ΦΙΛΕ” του ΜΑΡΙΟΥ ΡΕΤΣΙΛΑ, 1974 “ΛΕΣΒΙΑΚΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ” σε μια τολμηρή δημιουργία του ΕΡΡΙΚΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ.
Η Μετέπειτα δουλειά της στην Τηλεόραση αλλά κύρια στο Θέατρο ανέβασε κατακόρυφα τις “μετοχές” της με την ερμηνεία και την παρουσία της.
ΜΠΕΤΤΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
Η Παρουσία της, το στυλ της και το ύφος της, ανέδειξαν κινηματογραφικά μια “αριστοκρατική” αύρα και μια αρχοντική γοητεία. Λιτή και κάπως απόμακρη προσωπικότητα στο κινηματογραφικό της στυλ. Πολλές φορές με ένα ύφος που έπαιρνε χαρακτηριστικά μπλαζε, έδωσε τη δική της σφραγίδα στην κλασική μας Κινηματογραφική διαδρομή. Γεννημένη στις 4 Αυγούστου 1939 στην Αθήνα. Από τις δυνατές μονάδες της FINOS FILMS στην δεκαετία 1960-70.
