Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1908, 23 του Δεκέμβρη, όταν στην Περαχώρα, λίγο έξω απ’ το Λουτράκι, γεννιόταν ένας μεγάλος ηθοποιός….
Ο Παντελής Ζερβός. Τεσσάρων ετών ήταν όταν έχασε τη μητέρα του κι οκτώ τον πατέρα του. Οι συγγενείς τότε τον έκλεισαν στο Τζάνειο ορφανοτροφείο. Δεν άντεξε πολύ. Πιτσιρίκος ακόμη, προτίμησε να δουλεύει το πρωί σε καφενείο στον Πειραιά, να πηγαίνει νυχτερινό σχολείο και το βράδυ να πουλάει λεμονάδες και πορτοκαλάδες στους διψασμένους Πειραιώτες. Όταν τέλειωσε το σχολείο κατετάγη στο Βασιλικό Ναυτικό και προήχθη σε αρχινοσοκόμο!
Έλα όμως, που τραγουδούσε καλά κι έτσι όταν του είπαν πως στη Λυρική Σκηνή αναζητούσαν νέα ταλέντα, πήρε μέρος και τα κατάφερε. Την εποχή εκείνη ο Κάρολος Κουν ξεκίναγε δειλά τη δραματική σχολή του. Μια μέρα, ενώ συζητούσε με τους μαθητές του, άκουσε απ’ έξω ένα ηχηρό γέλιο. Βγήκε και είδε έναν ναύτη. Ήταν ο Παντελής Ζερβός.
Ο Κουν τον ρωτάει: “Θέλεις να παίξεις στο θέατρο;»
«Φυσικά», απαντάει ο Ζερβός με τη γαλανόλευκη στολή. Εμφανίσθηκε στη σκηνή το 1933 και συνεργάστηκε με τους καλύτερους θιάσους της εποχής του. Έπειτα ήρθε ο κινηματογράφος, οι 70 ταινίες και το πρώτο βραβείο δεύτερου ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960, για τον ρόλο του παπα-Φώτη στην ταινία, “Μανταλένα“….
Η κόρη του κάτω από τα ερείπια
Η γυναίκα του ήταν Σαντορινιά και μαζί έκαναν τρεις κόρες. Το καλοκαίρι του 1956, η οικογένειά του βρισκόταν στη Σαντορίνη για διακοπές. Εκείνος δεν ήταν μαζί τους, γιατί έπαιζε στην Επίδαυρο. Κάπου εδώ είναι η αρχή του δράματος, που έμελλε να στιγματίσει όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ο σεισμός του 1956, που ισοπέδωσε το νησί, έθαψε κάτω από τα ερείπια τη μικρή του κόρη, την Ευδοξούλα, σε ηλικία 12 ετών. Η γυναίκα του κι οι άλλες δυο κόρες πρόλαβαν και βγήκαν απ’ το σπίτι και σώθηκαν. Το βράδυ, την ώρα που έμπαινε στο θέατρο, κάποιος συγγενής τον σταμάτησε και του είπε: «…σκοτώθηκε η Ευδοξούλα». Βγήκε στη σκηνή κι έπαιξε, κάνοντας τον κόσμο να γελάσει. Όταν τέλειωσε, υποκλίθηκε, τον μπιζάρισαν, ξαναβγήκε στη σκηνή, υποκλίθηκε ξανά και μετά το όγδοο μπιζ, όταν μπήκε μέσα, λιποθύμησε.
Το δράμα όμως είχε και συνέχεια. Όταν μετά από τρία χρόνια έγινε η εκταφή, διαπιστώθηκε πως το κοριτσάκι είχε θαφτεί ζωντανό! Το κατάλαβαν, γιατί ο σκελετός του παιδιού δεν ήταν ανάσκελα, αλλά στο πλάι και με το στόμα ανοιχτό. Προφανώς είχε τραυματιστεί κι όταν συνήλθε, προσπάθησε να πάρει ανάσες, αλλά πέθανε από ασφυξία. Ο Παντελής Ζερβός κράτησε για πάντα μέσα του αυτό το μυστικό, ακόμα κι απ’ τη γυναίκα του.
Το εξομολογήθηκε λίγο πριν από το τέλος του, σε κάποια συνέντευξη: «Εκείνες τις τραγικές μέρες στο νησί, όποιον σκουντούσαν και δεν σάλευε, τον έθαβαν», είπε. Ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόμασταν. Ένας στοργικός πατέρας, ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης, ένας δοτικός άνθρωπος, ένας εξαιρετικός καρατερίστας κι ένας ανεκτίμητος θεατρίνος που, στα 73 του χρόνια, ένα παγωμένο πρωί του Γενάρη του 1982, πήρε την απόφαση ν’ αφήσει την ενδοχώρα και να γυρίσει για πάντα στα χώματα που τον γέννησαν. Εκεί… στην Περαχώρα….
Ο Γιάννης Ζουγανέλης ήταν καλεσμένος του Θέμου Αναστασιάδη και μεταξύ άλλων μίλησε ανοιχτά για τον Βλάσση Μπονάτσο κάνοντας μάλιστα μια αποκάλυψη που δεν γνωρίζαμε για αυτόν 12 χρόνια μετά το θάνατό του.
Ο Γιάννης Ζουγανέλης ήταν πολύ καλός φίλος με τον Βλάσση, όπως δήλωσε ο τραγουδιστής και ηθοποιός:
«Ηταν αγαπημένος μου, ήξερα τη μάνα του, ακόμα μιλάω με τον αδερφό του. Είχαμε τσακωθεί αλλά για θέμα δικό του». Η σχέση τους είχε περάσει πολλά και ο Γιάννης Ζουγανέλης τον ήξερα καλύτερα από όλους.
Ο Νίκος Κούρκουλος πήρε το ανδρικό πρότυπο του Γιώργου Φούντα από τα χρόνια του ’50 και το εξέλιξε στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1960». Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης κοπίασε αρκετά για να καταφέρει να συζητήσει με τον Νίκο Κούρκουλο όταν ήταν διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο. Η απάντηση στην πρώτη του προσέγγιση ήταν αρνητική, αλλά όταν τελικά βρέθηκαν κατέληξε πως μίλησε με έναν «πολύ γοητευτικό άνθρωπο με επιβλητική αρσενική θωριά και έντονη φωνή», που έδινε ευθείες απαντήσεις και με κοφτό στυλ, μια αυστηρότητα από την οποία ξεπετάγονταν πού και πού «σπίθες χιούμορ.
Ο ανεπιθύμητος κατήφορος
Από το 1961 ως το 1975, ο Νίκος Κούρκουλος ήταν το νούμερο 1 αστέρι της Φίνος Φιλμ έχοντας συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της, από τον Γιάννη Δαλιανίδη ως τον Νίκο Φώσκολο και από τον Βασίλη Γεωργιάδη ως τον Πάνο Γλυκοφρύδη. «Επαιξα και πολύ μικρά ρολάκια επειδή έπρεπε να ξεκινήσω από κάπου» εξηγούσε ο τότε πρόεδρος του Εθνικού, που δεν ντρεπόταν για τη «φάση κομπάρσος». Ωστόσο, όπως πολλοί άλλοι, έτσι και εκείνος είχε απορριφθεί αρχικώς από τον Φιλοποίμην Φίνο.
Στο κάστινγκ για τον «Κατήφορο», την ταινία στην οποία ο Κούρκουλος πήρε τελικά τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, αρχικά δεν ήταν ευπρόσδεκτος. «Λέει ο Γιάννης Δαλιανίδης στον Φίνο: “Είδα έναν νέο στο θέατρο και είναι καταπληκτικός για τον ρόλο”. Ρωτά ο Φίνος: “Πώς τον λένε;”. “Νίκο Κούρκουλο” του απαντά ο Δαλιανίδης. Και ο Φίνος ανταπαντά: “Μη μου ξαναναφέρεις αυτό το όνομα, θέλεις να κατεβάσω τις μπομπίνες (από την ‘Κυρία δήμαρχο’) να τον δεις; Δεν θέλω να ξανακούσω για αυτόν!”».
Αργότερα, οι φωτογραφίες από μια παράσταση με την Ελσα Βεργή έπεισαν τον παραγωγό και τον επέλεξε ο ίδιος χωρίς να έχει δει το όνομά του. «Από μία φωτογραφία έβγαινε όλο αυτό που ήθελε να έχει στην ταινία του, τον “Κατήφορο”. Γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν παραγωγός. Ηταν καλλιτέχνης ο Φίνος, δεν ήταν μόνο παραγωγός».
Όχι στην κωμωδία
Παρότι ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο πρώτος κύριος Σαμιωτάκης όταν το έργο “Δεσποινίς διευθυντής” των Κώστα Πρετεντέρη – Ασημάκη Γιαλαμά ανέβηκε στο θέατρο, δεν ήταν εκείνος που επανέλαβε τον ρόλο στο πλατό του κινηματογράφου, αλλά ο Αλέκος Αλεξανδράκης. «Η κωμωδία δεν μου “μίλαγε”» είπε ο Κούρκουλος. «Οπως η Αλίκη δεν ήθελε το δράμα, εγώ δεν ήθελα την κωμωδία. Την απωθούσα. Και στο θέατρο ακόμη…». Αλλωστε, όπως ο ίδιος λέει, «το ατού του Κούρκουλου και για τον Φίνο και για οποιονδήποτε άλλο ήταν αυτό που έφερνε όχι σαν κωμικός αλλά σαν ηθοποιός που προβάλλει το ανδρικό στοιχείο, το οποίο πέρναγε στο πανί και από εκεί στον κόσμο. Ισως αυτό ήταν».
Δέρνοντας τον Κούρκουλο
Μιλώντας για την ταινία «Κοσμάς ο Αιτωλός», που αν και ξεκίνησε με τον Ντίνο Δημόπουλο, εν τέλει δεν γυρίστηκε ποτέ, ο Νίκος Κούρκουλος θυμίζει άλλες συνθήκες κινηματογράφου στην Ελλάδα: «Το πρώτο γύρισμα ήταν πολύ δύσκολο. Εγώ δέρνω την πρωταγωνίστρια, ας μην αναφέρουμε ονόματα, αφού δεν έγινε η ταινία. Το γύρισμα έγινε μία μέρα, έγινε και δεύτερη μέρα και μετά η πρωταγωνίστρια έχει πρηστεί γιατί το ξύλο γίνεται κατά ένα μέρος τεχνικά, όχι όλο φυσικά, ένα χαστούκι σε γκρο πλαν δεν μπορεί παρά να είναι ένα γερό χαστούκι που μπορεί να το φας και έξι φορές». Το απόλυτο αρσενικό ήξερε να δίνει χαστούκια αλλά και να τα δέχεται αγόγγυστα.
«Οπως τότε που είχα φάει χαστούκι από τον Καζάκο 15 φορές, διότι δίσταζε να μου το δώσει. Με έβρισκε πότε στη μύτη, πότε στο αφτί, πότε στο πιγούνι. Του λέω: “Κοίταξε να δεις, μου έχεις δώσει 15 χαστούκια γιατί φοβάσαι να μου δώσεις ένα. Εάν μου το είχες δώσει πριν από τρία τέταρτα, δεν θα είχα φάει 15. Πάρ’ το απόφαση, πρέπει να φάω ένα χαστούκι που πρέπει να ‘γράψει’, ρίχ’ το λοιπόν!”. Κι έτσι μου έδωσε το χαστούκι και τελείωσε το γύρισμα».
Θέατρο, Illya και Τόνι
Πέρα από τις συνεργασίες του με μεγάλες πρωταγωνίστριες όπως η Τζένη Καρέζη και η Ελλη Λαμπέτη, στη δεκαετία του 1960 ήρθε και η Αμερική με τη Μελίνα Μερκούρη στο «Illya Darling» που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ. «Ημουν υποψήφιος για το βραβείο Τόνι και ήρθα τρίτος ανάμεσα σε όλους τους αμερικανούς ηθοποιούς. Με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα. Και μόνο να σε προτείνουν για βραβείο Τόνι… Είχα πάθει σοκ!».
Ακολούθησαν κι άλλες προτάσεις στην Αμερική. «Ναι, είχα αρκετές προτάσεις, αλλά εδώ που τα λέμε δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να κάνω. Δεν θα μπορούσα να ζήσω έξω από την Ελλάδα. Ημουν αρκετά μεγάλος πια… Το έβλεπα δύσκολο να αλλάξω εθνικότητα. Γιατί στην ουσία έπρεπε να γίνω Αμερικανός και στη νοοτροπία, και στη δουλειά, και σε όλα». Ωστόσο ο Νίκος Κούρκουλος, ακριβώς επειδή σεβόταν το θέατρο πάρα πολύ, άργησε να κάνει δικό του θίασο όπως συνηθιζόταν τότε. Αυτό έγινε το 1972, στο Θέατρο Αλάμπρα, όπου ανέβασε το «Τάνγκο» του Μρόζεκ.
Αυστηρός κριτικός
«Δεν θυμάμαι να είχα με κανέναν σκηνοθέτη κόντρες», λέει ο Κούρκουλος, «εκτός από τον Νίκο Τζίμα στον “Αστραπόγιαννο”. Γιατί ήταν ένας σκηνοθέτης που ενώ είχε πάρα πολλά πράγματα μέσα του, δεν ήξερε πώς να τα “μεταφράσει” τεχνικά. Δεν ήξερε να στήσει τη μηχανή, για παράδειγμα». Ο ηθοποιός περιγράφει τις συνθήκες ενός γυρίσματος: «Hμασταν σε ένα χάνι και παίζαμε τάβλι από τις 8 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι.
Εξω έκανε ένα φοβερό κρύο και έστηναν ένα τράβελινγκ. Κάποια στιγμή λέω: “Τι είναι αυτό το πράγμα, μία σκηνή είναι, τι κάνουν τόσες ώρες;”. Βγήκα έξω και βλέπω τον Τζίμα να προσπαθεί να εξηγήσει στον οπερατέρ τι θέλει. Τον φωνάζω και τον ρωτάω: “Τι θέλεις; Γιατί δεν κάνουμε ένα πλάνο και καθόμαστε από το πρωί; Ξέρουμε τη σκηνή, έχουμε κάνει πρόβα, είμαστε έτοιμοι”. “Βρε Νίκο”, μου λέει, “θέλω εσένα γκρο πλαν και πίσω πλήθος”».
«Οχι άλλο κάρβουνο»
Θα ήθελε να τον θυμούνται από μια ταινία; «Θα το δω συναισθηματικά περισσότερο, δεν θα είμαι σωστός κριτής» απάντησε ο Νίκος Κούρκουλος. «Ας πούμε, μου αρέσει πάρα πολύ ο μονόλογος του ήρωα στο “Ορατότης μηδέν”, στη σκηνή του δικαστηρίου, όπου λέει “όχι άλλο κάρβουνο”. Ηταν στιγμές που ταξίδεψα, έφυγα από τον εαυτό μου, δεν ήμουν ο Νίκος, ήμουν ο ήρωας του συμβάντος, το έζησα ως ηθοποιός».
Οι συμπρωταγωνίστριες
Αλίκη Βουγιουκλάκη: «Η Αλίκη ήταν πάρα πολύ καλή ηθοποιός, αλλά ένιωθες ότι απωθεί το δράμα. Δεν το ήθελε. Η ιδιοσυγκρασία της δεν το ήθελε… Το “Ταξίδι” δεν είχε επιτυχία σαν ταινία. Και η ίδια η Αλίκη το κλώτσησε». Μαίρη Χρονοπούλου: «Ηταν η ιδανική παρτενέρ. Την ήθελα (για το “Χώμα βάφτηκε κόκκινο”) γιατί έβλεπα ότι ταίριαζε στον ρόλο και γιατί ήταν πολύ καλή ηθοποιός και πολύ σωστή για την περίπτωση. Είχα πει ότι θα ήθελα να είναι και η Μαίρη μαζί μου. Και το δέχτηκε ο Φίνος».
Περίληψη της ταινίας, “Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι”
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υποδύεται έναν πλοίαρχο, τον Λεωνίδα Πετρόχειλο, διευθυντή Σχολής Εμποροπλοιάρχων, που είναι χήρος με τρεις γιους.
Στο σπίτι επικρατεί το απόλυτο χάος, μέχρι τη στιγμή που θα προσλάβει ως οικονόμο την κυρία Μαίρη, η οποία με τη συμπεριφορά της θα τους αλλάξει τη ζωή.
Και ενώ ο άντρας του σπιτιού είναι σκέτος “στρίγκλος” και οι τρεις γιοί του σωστά θηρία, καταφέρνει να τους βάλει σε μια τάξη και να ανοίξει την καρδιά τους. Κάποια στιγμή όμως αποκαλύπτεται το πραγματικό της κίνητρο και τότε όλα αλλάζουν.
Η ταινία, “Ποτέ την Κυριακή” προβλήθηκε τη σαιζόν 1960-1961 και έκοψε 184.524 εισιτήρια. Ήρθε στην 3η θέση σε 58 ταινίες και είναι Ελληνοαμερικανικής παραγωγής.
-Το “Ποτέ την Κυριακή” είναι ελληνική ρομαντική κωμική ταινία του 1960, σε σκηνοθεσία και σενάριο Ζιλ Ντασέν. Πρωταγωνιστούν οι Μελίνα Μερκούρη, Ζυλ Ντασέν και Γιώργος Φούντας.
-Ο προϋπολογισμός της ταινίας ήταν 151.000 δολάρια. Συνολικά απέφερε 8.000.000 δολάρια παγκοσμίως. Στην Ελλάδα έκοψε 184.524 εισιτήρια. -Εναλλακτικός τίτλος: Never on Sunday
Δέσπω Διαμαντίδου και Μελίνα Μερκούρη με τη φανέλα του Ολυμπιακού.
-Η ταινία, “Ποτέ την Κυριακή ” ήταν η δεύτερη ταινία του Ζιλ Ντασέν, με σενάριο δικό του και πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη (η πρώτη ταινία ήταν “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται”, κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη). Γυρίστηκε το 1960 εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα και είναι μία από τις διασημότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου κυρίως λόγω της βραβευμένης με Όσκαρ μουσικής που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις.
-Υποψήφια ταινία για πέντε Όσκαρ το 1961, ανάμεσα στα οποία Α’ Γυναικείου Ρόλου, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου, το “Ποτέ την Κυριακή” είναι η ταινία που χάρισε στο Μάνο Χατζιδάκι το “Όσκαρ Τραγουδιού” (για πρώτη φορά πήγαινε το Όσκαρ σε τραγούδι με ξενόγλωσσο στίχο), στη Μελίνα Μερκούρη το “Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας” στο “Φεστιβάλ των Καννών” και ταξίδεψε το ελληνικό κέφι στα πέρατα του κόσμου.
-Ο Ζιλ Ντασέν είναι σκηνοθέτης που είχε εκδιωχθεί από τον Μακαρθισμό λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων. Σαν μαθητής του Χίτσκοκ δεν παραλείπει ποτέ να φτιάχνει μία ενδιαφέρουσα με ανατροπές πλοκή αλλά και σαν αριστερός δεν παραλείπει ποτέ να περνά τα πολιτικά του μηνύματα μέσα από τις ταινίες του.
Η συγκεκριμένη ταινία όσο εύπεπτη και αν φαίνεται ουσιαστικά παρουσιάζει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, την οποία συμβολίζει η χαρούμενη πόρνη Ίλια, να την θέλουν πάντα μνηστήρες φαινομενικά αγαθοί και καλοπροαίρετοι ώστε να την διαμορφώσουν όπως αυτοί επιθυμούν κρύβοντας πάντα άλλα, πιο “ανεξιχνίαστα” κριτήρια.
-Η επιτυχία της ταινίας στις ΗΠΑ ήταν αρκετά μεγάλη, γεγονός που οδήγησε τον Ζιλ Ντασέν και την Μελίνα Μερκούρη στην απόφαση να παρουσιάσουν μια θεατρική διασκευή – μιούζικαλ του “Ποτέ την Κυριακή” στο Μπρόντγουεϊ, στο θέατρο Μαρκ Χέλιντζερ, την περίοδο 1967-1968. Η σκηνοθεσία και διασκευή της παράστασης είναι του Ζιλ Ντασέν. Η μουσική είναι του Μάνου Χατζιδάκι. Το μιούζικαλ ήταν υποψήφιο για 6 βραβεία Τόνι.
Περίληψη της ταινίας, “Ποτέ την Κυριακή”.
Τα ποτήρια σπάνε και ο χορός ανάβει στο άκουσμα της φλογερής μουσικής των μπουζουκιών. Πρόκειται για ακόμα μία υπέροχη στιγμή από την ανέμελη ζωή της Ίλια, της πιο λαμπερής κυρίας της νύχτας. Η αισθησιακή Ίλια λατρεύει τη ζωή κι όλοι στο παραδεισένιο της λιμάνι τη λατρεύουν. Όμως όταν ο Όμηρος, ένας πουριτανός διανοούμενος Αμερικανός φτάνει στην πόλη και προσπαθεί να την αναμορφώσει, η Ίλια του δείχνει ότι είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, ότι είναι ευτυχισμένη με την έντονη και άγρια ζωή της και πως δεν σκοπεύει να εξημερωθεί.
Σκηνή από την ταινία, “Κάτι κουρασμένα παληκάρια”.
-Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μόλις έχει καταφέρει να γίνει ο απόλυτος πρωταγωνιστής τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά και οι δύο συγγραφείς Ασημάκης Γιαλαμάς και Κώστας Πρετεντέρης αποφασίζουν να του δώσουν το σενάριο αυτής της ταινίας. Έτσι, ο πενηντάρης πια Κωνσταντάρας αποδίδει τον τύπο του μεσήλικα που περνάει κρίση νεότητας και κυνηγάει μικρούλες. Ένα ρόλο που θα επαναλάβει πολλές φορές μέχρι το τέλος της καριέρας του, στο θέατρο, στο σινεμά, αλλά και στην τηλεόραση και θα γίνει ο προσωπικός του μύθος.
-Με αυτή την ταινία εδραιώνεται ο Χρόνης Εξαρχάκος ως κωμικός του ελληνικού κινηματογράφου.
-Αξίζει να σημειωθεί ότι το χαρακτηριστικό “χλιμίντρισμα” του Λάμπρου Κωνσταντάρα ήταν ένα εύρημα της μουσικής επιμελήτριας Σοφίας Μιχαλίτση από το ομώνυμο θεατρικό έργο.
-Μια από τις πιο διαχρονικές ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου ανήκει στον Διονύση Παπαγιαννόπουλο όταν ρωτάει τον Λ. Κωνσταντάρα: “Τη χούφτωσες? Χούφτωσ’ την, χούφτωσ’ την!”.
Περίληψη της ταινίας, “Κάτι κουρασμένα παληκάρια”:
Ο Ντίνος είναι ένας καλοστεκούμενος πενηντάρης, που ζει με την αδελφή του και είναι αρραβωνιασμένος με την γραμματέα του Ρίτα. Αυτό, όμως, δεν τον εμποδίζει να τρέχει πίσω από κάθε θελκτικό θηλυκό, ώσπου μια μέρα συναντά έναν παλιό του φίλο, τον Μπούλη, που του συστήνει μια υποτιθέμενη πλούσια κυρία και την κόρη της Κορίνα.
Στην πραγματικότητα, οι τρεις τους αποτελούν μια συμμορία που μαδούν οικονομικά πλούσιους μεσήλικες. Ο Ντίνος ερωτεύεται την Κορίνα, η οποία παριστάνει ότι είναι και αυτή ερωτευμένη μαζί του. Ωστόσο, η αρραβωνιαστικιά του Ντίνου, με την βοήθεια του γιατρού του και ενός πρώην υπαλλήλου του, θα κάνουν τα πάντα για να καταλάβει επιτέλους ο ερωτύλος Ντίνος το ποιόν των δύο γυναικών.
