Ο Όμηρος Ευστρατιάδης είναι Έλληνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.
Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τη σειρά ταινιών, Ρόδα τσάντα και κοπάνα, Νο2 και Νο3 και για τις ερωτικές ταινίες του, τη δεκαετία του 1970. Στην τηλεόραση σκηνοθέτησε αρκετές γνωστές εκπομπές της Αννίτας Πάνια όπως το Χρυσό κουφέτο, το Αϋπνίες, το Je t’aime κ.λπ.
Κατά τ’ άλλα έχει υπογράψει και τη σκηνοθεσία σε μερικές σειρές, όπως, Ο ταξιτζής στην ΥΕΝΕΔ. Ωστόσο, έχει σκηνοθετήσει κι αρκετές βιντεοταινίες.
Ο Όμηρος Ευστρατιάδης.
Ο Όμηρος Ευστρατιάδης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 3 Μαΐου του 1938. Αδελφός του είναι ο Γιάννης Σκλάβος, γνωστός σεναριογράφος, που έχουν συνεργαστεί, κιόλας, σε αρκετές ταινίες. Με τη σκηνοθεσία ταινιών άρχισε να ασχολείται από το 1964, που γύρισε το Αθήνα ώρα 12, μαζί με τον Μίμη Φραγκιουδάκη. Την ίδια χρονιά γυρίζει το Κάθε λιμάνι και καημός.
Στη δεκαετία του 1970, πέρα από τη σειρά Ο ταξιτζής, σκηνοθέτησε πολλές ερωτικές ταινίες, όπως τα: Ερωτομανείς, Πιο θερμή κι από τον ήλιο, Ανήλικες αμαρτίες, Διαμάντια στο χρυσό σου σώμα,Όσο υπάρχει έρωτας, κ.λπ, σκηνοθετώντας γνωστά ονόματα της εποχής όπως η Άννα Φόνσου, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, η Γκιζέλα Ντάλι, η Ελένη Ανουσάκη κ.ά.
Στη δεκαετία του 1980 στράφηκε προς τις κωμικές ταινίες, που κάποιες από αυτές είχαν αρκετή απήχηση, όπως το Ρόδα, τσάντα και κοπάνα. Γενικά, γνωστές θεωρούνται και οι Τροχονόμος Βαρβάρα,Και ο πρώτος ματάκιας, Ο καβαλάρης των F.M. Stereo, Ο γλυκοψεύτης, Οι Πόντιοι κ.λπ, σκηνοθετώντας μεγάλα ονόματα της δεκαετίας του 1980 όπως Στάθης Ψάλτης, Σωτήρης Μουστάκας κ.ά.
Στη δεκαετία του 1990, περισσότερο ασχολήθηκε με την τηλεόραση, ειδικότερα, σκηνοθετώντας τηλεοπτικές εκπομπές, της Αννίτας Πάνια.Παρόλα αυτά, στο τέλος της δεκαετίας του 2000, γύρισε ξανά κινηματογραφική ταινία, ύστερα από σχεδόν 20 χρόνια, αρχής γενομένης με Το γυμνό σινεμά, το Ρόδα, τσάντα και κοπάνα, αλλά και το Οι Πόντιοι new generation.
Ο σπουδαίος ηθοποιός Θανάσης Βέγγος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ωστόσο αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο αείμνηστος ηθοποιός έχει ηχογραφήσει και τραγούδια.
Είναι γνωστό πως ο Θανάσης Βέγγος ήταν μανιώδης με την καθαριότητα και ειδικά με τη σκόνη, ενδεχομένως και λόγω της περιόδου που πέρασε στη Μακρόνησο, όπου, λόγω δαιμονισμένων ανέμων η ατμόσφαιρα είναι μονίμως γεμάτη σκόνη και χώματα.
Πάμε να δούμε λοιπόν πώς επέδρασε αυτό στην ηχογράφηση του παραπάνω τραγουδιού, μέσα από την περιγραφή του ίδιου του Φοίβου Δεληβοριά:«Ήταν 1994 και είχα φτιάξει ένα τραγούδι ραπ, επηρεασμένος από τις πρώτες ακροάσεις χιπ-χοπ με φίλους απ’την Καλλιθέα (ένας απ’αυτούς ήταν κι ο Πρύτανης των μετέπειτα Ημισκουμπρίων). Όταν είδα πως δυσκολευόμουν να καβαλήσω τρέχοντας τον χρόνο με τον οποίο έπεφταν οι συλλαβές πάνω στο μπιτ, σκέφτηκα πως μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να με βοηθήσει.
Το πώς τον βρήκαμε και πώς δέχτηκε να τραγουδήσει, είναι μια ιστορία με τη δική της αξία στη ζωή μου, οπότε δεν βρίσκω το λόγο –ακόμα- να την μοιραστώ.
Αυτό όμως που μπορώ να σας διηγηθώ, είναι το τι συνέβη όταν ήρθε τελικά στο στούντιο. Ανήσυχοι, ο Θύμιος, ο Σωτήρης Παπαδόπουλος κι εγώ, βάλαμε το τραγούδι να παίζει.
Ο Βέγγος είχε μια σχεδόν πανικόβλητη έκφραση στο πρόσωπό του, κοίταζε δεξιά κι αριστερά σαν χαμένος. Αισθάνθηκα φρικτά. Το ψέμα της παιδικής μου ηλικίας, μάλλον ήταν γραφτό να παραμείνει ψέμα. Σηκώθηκα αποφασιστικά και του είπα « Κύριε Βέγγο, αν δεν σας αρέσει το τραγούδι, στ’ αλήθεια δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεστε υποχρεωμένος να το πείτε.» Με κοίταξε σαν να τον ξυπνούσα από όνειρο και είπε «Όχι, δεν φταίει το τραγούδι. Το στούντιο θέλει σφουγγάρισμα!»
Μας ζήτησε, λοιπόν, σφουγγαρίστρα και κουβά και αφού έκανε τον θάλαμο λαμπίκο, μπήκε και το τραγούδησε με την πρώτη.
Δεν έβγαλα καμιά φωτογραφία εκείνη τη μέρα. Θα ήταν πολύ χαζό να προσπαθήσω να παγώσω τον χρόνο και μ’αυτόν τον τρόπο. Ειχαμε αποτυπώσει το τρέξιμο του Βέγγου σε μια ηχογράφηση. Κι αυτό ήταν αρκετό.»
Απόσπασμα από κείμενο του Φοίβου Δεληβοριά το οποίο δημοσιεύτηκε στο Θεσσαλονικιώτικο περιοδικό “Pepper” το Δεκέμβρη του 2010 και αναδημοσιεύτηκε στο foidel.gr
Η μπαλάντα των σκουπιδιών
Το 2001 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Τα μυστικά του κήπου» με συθέτη τον Νίκο Κυπουργό και συμμετέχοντες πολλούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο Αηδονίδης, η Γαλάνη, η Αλεξίου, ο Ψαραντώνης, ο Βασίλης (αλλά και ο Θανάσης) Παπακωνσταντίνου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, οι Κατσιμιχαίοι, η Κανά, η Φαραντούρη κ.ά. Ανάμεσα σε όσους έβαλαν ένα χεράκι για να γίνει αυτός ο υπέροχος κύκλος παιδικών τραγουδιών, ήταν και ο Θανάσης Βέγγος. Για τη συμμετοχή του στο δίσκο μίλησε ο συνθέτης Νίκος Κυπουργός, σε δηλώσεις του στον Αντώνη Μποσκοϊτη, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο blog «Άσματα και μιάσματα» και τις αναδημοσιεύω και παρακάτω:
« Όταν κάναμε το casting για το άλμπουμ, νομίζω ότι ο στιχουργός Σταμάτης Δαγδελένης είχε την ιδέα της συμμετοχής του Βέγγου. Δεν ήταν καθόλου θετικός στην αρχή και μου έλεγε όλο επιφύλαξη “Μαέστρο μου, θα σας απογοητεύσω, έχω μεγαλώσει και δε θα μπορώ να τα πω όπως παλιά”…Εγώ πάλι του έλεγα “Ας το δοκιμάσουμε κι αν δεν σας αρέσει, δεν θα το κρατήσουμε”.
Πιστεύω όμως ότι οι όποιοι φόβοι του παρακάμφθηκαν από τη στιγμή που του είπα να το κάνει για τον εγγονό του. Ήρθε στο στούντιο, γράψαμε μόνο το δικό του μέρος κι έπειτα μπήκαν οι φωνές των άλλων δύο ερμηνευτών. Μάλιστα, ο Δαγδελένης τράβηξε κι ένα ωραίο βίντεο απ’ τη συγκεκριμένη συνάντηση μας. Του έλεγα “Καθίστε να πιούμε ένα καφέ” κι απαντούσε “Δεν κάθομαι ποτέ εγώ, φοβάμαι μη με πιάσουν” (γέλια). Και πραγματικά, στο αυτοκίνητο μέσα τον θυμάμαι να κάθεται, αφού μόνο εκεί δε μπορούσε να είναι όρθιος! “Αχ, πολύ σας βασανίζω” μας έλεγε, κατά τη διάρκεια των εγγραφών του τραγουδιού.
Όταν του το έστειλα λίγο καιρό μετά, τελειωμένο, έδειξε να το έχει ευχαριστηθεί πολύ! Κάτι άλλο που θέλω να καταθέσω είναι ότι πρωτογνώρισα τον Θανάση Βέγγο μεσ’ στη χούντα, το 1972 ή το ΄73, όταν πήγα και τον είδα στην ανατρεπτική παράσταση “Ο τρελός του λούνα-παρκ”, όπου μετά του έδωσα συγχαρητήρια στα καμαρίνια. Τριάντα χρόνια μετά, μού είπε “Κι όμως, μαέστρο μου, εγώ σας θυμάμαι”, πράγμα που θεωρώ τελείως απίθανο, αλλά και πολύ ενδεικτικό της γλυκύτητας και ευγένειας του (…) »
Στο τραγούδι αυτό ο Βέγγος… ραπάρει και πάλι, διότι ποιός άλλος θα μπορούσε να «τρέξει» τα λόγια, όπως απαιτείται στο είδος αυτό και σωστά παρατηρεί και ο Φοίβος Δεληβοριάς στο πρώτο απόσπασμα. Αυτό εξηγεί και ο Νίκος Κυπουργός στο βίντεο που ακολουθεί, όπου έχει αποτυπωθεί και η προσπάθεια ηχογράφησης του χαρακτηριστικού γέλιου του Βέγγου για να μπει στο τέλος του τραγουδιού:
Ανακατασκευάζονται τα σκηνικά της Σπιναλόγκας, που είχαν δημιουργηθεί στην Πάνω Ελούντα Λασιθίου για τις ανάγκες της τηλεοπτικής σειράς του Mega «Το Νησί», που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Βικτώριας Χίσλοπ.
Σε συνάντηση που είχε ο δήμαρχος Αγίου Νικολάου Αντώνης Ζερβός με τον σκηνογράφο της τηλεοπτικής σειράς Αντώνη Χαλκιά, επιβεβαιώθηκε το ενδιαφέρον του δήμου για το στήσιμο των σκηνικών -ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού, όπως τονίσθηκε, στην δουλειά που έκαναν οι άνθρωποι της τηλεοπτικής σειράς, αλλά και ντόπιοι δημιουργοί- ενώ προτάθηκε η λειτουργία μόνιμης έκθεσης που θα περιλαμβάνει το σύνολο των μακετών που δημιούργησε ο Αντώνης Χαλκιάς, φωτογραφίες, ενδύματα της σειράς και άλλα ιστορικά στοιχεία που φυλάσσονται σε ιδιωτικές συλλογές διακεκριμένων δημιουργών αλλά και απλών ανθρώπων.
«Στόχος της συνάντησης, ήταν να δούμε κατά πόσο είναι εφικτό, να στηθούν τα σκηνικά που είχαν διαμορφωθεί στην Πάνω Ελούντα για τις ανάγκες της τηλεοπτικής σειράς, με την παράλληλη δημιουργία εκθεσιακού χώρου (υλικό που χρησιμοποιήθηκε στη σειρά) -με πιθανή ενοικίαση κτισμάτων- στο συγκεκριμένο χώρο» ανέφερε ο δήμαρχος Αγίου Νικολάου Αντώνης Ζερβός.
Επίσης, ο δήμαρχος είπε πως επιθυμούμε να επαναλειτουργήσουν τα δύο καφενεία της Μεσοχωριάς, ενώ εξετάζουμε σοβαρά το ενδεχόμενο με την σύμφωνη γνώμη των παραγόντων της Ελούντας (Πολιτιστικός Σύλλογος, σύλλογος εμπόρων κ.α.) για την λειτουργία καταστημάτων που θα διαθέτουν έντυπα ή παραδοσιακά υλικά της περιοχής.
Υπενθυμίζεται ότι τα σπίτια στο σκηνικό της σειράς, χτίσθηκαν από πέτρα και ήταν πανομοιότυπα με τα πραγματικά σπίτια της Σπιναλόγκας, γι’ αυτό και χρειάστηκαν αρκετοί μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί η αντιγραφή του ιστορικού χώρου.
Σε συνέντευξη σε γνωστή εφημερίδα όπου είχε παραχωρήσει ο Πάνος Μιχαλόπουλος και αποκάλυψε τον λόγο για τον οποίο έχει σταματήσει να ασχολείται εμπαγγελματικά με την τηλεόραση.
Ο Πάνος Μιχαλόπουλος, ο οποίος μένει σε ένα υπέροχο κτήμα στην Παλλήνη, μίλησε για το γεγονός ότι δεν θέλει να δουλεύει πλέον και εξήγησε τους λόγους.
«Δεν με ενδιαφέρουν οι προτάσεις που μου κάνουν. Δεν έχουν σχέση με τον Πάνο Μιχαλόπουλο που εγώ έχω μέσα μου. Αποφεύγω τα πάντα. Χαίρομαι όταν περπατάω στον δρόμο και με πιάνουν μικροί και μεγάλοι και μου λένε “μεγαλώσαμε με σένα”.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη μου. Τώρα, έχω τόσες πολλές ασχολίες με τα κτήματα που μου άφησε ο πατερούλης μου στην Καλαμάτα, που δεν βρίσκω κενές ώρες για να γευτώ την προσωπική μου ζωή. Αποφεύγω κάθε είδους δημοσιότητα, γιατί δεν με ενδιαφέρει αυτός ο τομέας πλέον.
Δεν με ενδιαφέρει να δουλέψω στην τηλεόραση, ούτε και στο θέατρο όμως.
Δεν υπάρχει και θέατρο για να δουλέψεις πια. Δυο αξιόλογα θέατρα έχει πλέον η Αθήνα. Τίποτα άλλο. Και αυτό που βλέπουμε είναι θέατρο του παραλόγου»
mia xekardistiki parea oi aparadektoi savoir ville 1
Σε συνέντευξη στο περιοδικό People η Δήμητρα Παπαδοπούλου μίλησε μεταξύ άλλων για τους “Απαράδεκτους” και αποκάλυψε γιατί δεν παίζονται πια, ενώ επίσης αναφέρθηκε και στο παρασκήνιο του gay ρόλου που ενσάρκωσε ο Γιάννης Μπέζος.
«Το γράψιμο για μένα είναι τρόπος ζωής. Από εκεί και πέρα, φυσικά και παίζει ρόλο ότι αμείβομαι για αυτό. Αλλά τα χρήματα για αυτή τη δουλειά στην Ελλάδα είναι ελάχιστα. Ούτε από τους “Απαράδεκτους” έβγαλα σοβαρά χρήματα. Ζήτησα πνευματικά δικαιώματα εδώ και πολλά χρόνια για τις επαναλήψεις, αλλά δεν τους συμφέρει να με πληρώσουν, γι’ αυτό και δεν παίζονται πια».
Όσον αφορά τον gay ρόλο που ενσάρκωσε ο Γιάννης Μπέζος, η Δήμητρα Παπαδοπούλου είπε: «Στην αρχή δεν ήταν πολύ ευπρόσδεκτη η ιδέα, αλλά μας στήριξε πολύ ο Τζώνης Καλημέρης που ήταν στο κανάλι κι επειδή το πιστεύαμε πολύ μαζί με την παραγωγό μου, Φρόσω Ράλλη, επιμείναμε. Με τους φίλους και τον κόσμο που το είχα μοιραστεί τότε ήταν όλοι ενθαρρυντικοί».
Ο Γιάννης Μπέζος είναι ένας ηθοποιός που μέσα από τους ρόλους του σε δεκάδες σειρές απέκτησε αρκετές συμπάθειες. Όχι όμως στον καλλιτεχνικό χώρο.
Σε συνέντευξή του ο επί χρόνια φίλος και συνεργάτης της Αλίκης Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπάζογλου, αποκάλυψε ότι η Εθνική μας σταρ αντιπαθούσε το δημοφιλή ηθοποιό.
«Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι είχε περάσει από οντισιόν για το μιούζικαλ “Εβίτα” και τον είχαμε επιλέξει, αλλά τελικά κάποιες δικές του υποχρεώσεις δεν ευνόησαν τη συνεργασία. Η Αλίκη αναγνώριζε το ταλέντο του, αλλά δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν συμπαθούσε κανέναν που ασχολιόταν με τον συνδικαλισμό» σημείωσε ο Δημήτρης Παπάζογλου.
Ο καλός μας άνθρωπος που δεν τελείωσε κάποια δραματική σχολή, δούλευε σαν φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό της εποχής κι εκεί ανακαλύφτηκε το έμφυτο ταλέντο του.
Νέος της βιοπάλης και ο ίδιος, από μικρό παιδί έκανε διάφορες δουλειές και είναι βέβαιο πως το γεγονός αυτό, τον βοήθησε πολύ να ενσαρκώσει με μεγάλη επιτυχία, τους ρόλους των «επαγγελματιών» που υποδύεται στις ταινίες του.
Η λίστα με τα επαγγέλματα που έχει κάνει ο Θανάσης Βέγγος στις ταινίες του είναι πάρα πολύ μεγάλη, προσπάθησα να διαλέξω τα 10 πιο χαρακτηριστικά.
10. Πλανόδιος μικροπωλητής
Από την ταινία Πάρε Κόσμε, η πιο χαρακτηριστική ίσως του «καλού ανθρώπου», του χαρακτήρα που ταυτίστηκε ο Θανάσης Βέγγος σχεδόν σε όλες τις ταινίες του. Ο Αγαθοκλής, είναι ένας άνθρωπος της βιοπάλης, που από το πρωί μέχρι το βράδυ γυρίζει με μια τεράστια τσάντα στους ώμους και πουλάει από οδοντόκρεμες μέχρι μίξερ και πλαστικά πιάτα. Πάντα φιλεύσπλαχνος και φιλόπονος, αν και άνθρωπος της βιοπάλης και του μεροκάματου, μοιράζει μεγάλο μερίδιο από τα κέρδη του σε διάφορες «αγαθοεργίες» εξ ου και το «Αγαθοκλής». Προσπαθώντας να κάνει το καλό και να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, τις περισσότερες φορές βρίσκει τον μπελά του, επιβεβαιώνοντας το ρητό «ο καλός καλό δεν βλέπει».
9. Εκπαιδευτής σε σχολή οδηγών
Το πόσο δύσκολο είναι για τις γυναίκες να μάθουν οδήγηση, το διαπιστώνουμε από την ταινία «Σχολή για σοφερίνες». Εκπαιδευτής οδηγών ο Θανάσης, μάταια προσπαθεί να μάθει τα μυστικά των τεσσάρων τροχών στο ασθενές φύλλο. Μπορεί κάποιες σκηνές να φαντάζουν υπερβολικές και προκαλούν γέλιο μέχρι δακρύων, είμαι σίγουρος όμως, πως πολλά παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν και στις μέρες μας και αν ήταν να γραφτεί sequel για τη συγκεκριμένη ταινία, οι εμπειρίες των ανθρώπων που κάνουν αυτό το επάγγελμα, άνετα θα γέμιζαν 2-3 σενάρια ακόμα.
8. Καφετζής – Δικαστής
Από την ταινία «Τρελός και πάσης Ελλάδος», ο καλός μας άνθρωπος είναι καφετζής, αλλά το μεγάλο του όνειρο ήταν να γίνει δικαστής. Συχνά πυκνά μετατρέπει το καφενείο του σε αίθουσα δικαστηρίου παριστάνοντας το δικαστή, προσπαθώντας να επιλύσει τις διαφορές και τις λογομαχίες και διαφορές που προκύπτουν μεταξύ των θαμώνων. Ερημοσπίτης δεν ήταν, αλλά πολυτεχνίτης ήταν σίγουρα ο Θανάσης Βέγγος και στις ταινίες του και στην πραγματική του ζωή.
7. Μασέρ
Στην ταινία το «Μεγάλο κανόνι» Ο Θανάσης Απαλοχέρης είναι μασέρ που προσπαθεί με το μεροκάματο του να σπουδάσει τον μονάκριβο του γιο στη Γερμανία. Από τις επικότερες και πιο σουρεαλιστικές σκηνές στην καριέρα του Θανάση Βέγγου, το μασάζ στον Χίτλερ και το ψήσιμο του μετά σε φούρνο του Νταχάου!
6. Σερβιτόρος σε ταβέρνα
Ένα επάγγελμα που δεν έχει κάνει μόνο σε μία ταινία ο Βέγγος, η πιο χαρακτηριστική όμως είναι στο «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης». Πάντα με μία δόση υπερβολής αλλά χωρίς να απέχει μακριά από την πραγματικότητα, ο Βέγγος μας δείχνει πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει την ψυχραιμία του, να κάνει υπομονή και να είναι ευγενικός ένας σερβιτόρος με λογής λογής πελάτες, που ο καθένας έχει τις παραξενιές του.
5. Φωτογράφος
Το επάγγελμα του φωτογράφου μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί και τέχνη, αφού εκτός του ότι απαιτεί πολύ εξειδικευμένες γνώσεις, χρειάζεται φαντασία και δημιουργικότητα. Στοιχεία που συνδυάζει περίφημα ο Θανάσης Βέγγος στην ταινία «πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης» και μας δείχνει πως τραβάμε μια σωστή φωτογραφία, είτε είναι καρτ ποστάλ, είτε οικογενειακή, είτε «καλλιτεχνική»!
4. Φαρμακοποιός
Μπορεί οι σκηνές που εξελίσσονται στο διανυκτερεύον φαρμακείο στο οποίο είναι υπάλληλος ο Βέγγος να είναι άκρως κωμικές και σπαρταριστές, λίγοι όμως μπορούν να αντιληφθούν για ακόμα μια φορά, ότι αποτελούν μια σάτιρα στις συνταγογραφήσεις των φαρμάκων, που πολλές φορές στην πραγματικότητα δημιουργούσαν ανεπιθύμητες παρενέργειες…
3. Μυστικός πράκτορας
Από τα πιο extreme επαγγέλματα που θα μπορούσε να ακολουθήσει κάποιος τη δεκαετία του 60’. Εμπνευσμένος από τις ταινίες του James Bond και των ιδιωτικών ντετέκτιβ, ο ΘΟΥ-ΒΟΥ σπουδάζει σε σχολή πρακτόρων, παίρνει με «ΑΡΙΣΤΑ» το πτυχίο του και στη συνέχεια αναλαμβάνει με μεγάλη επιτυχία τις πρώτες τους αποστολές. Το συγκεκριμένο επάγγελμα προϋποθέτει πολλές ικανότητες, μεταμφιέσεις, πολεμικές τέχνες, χειρισμό όπλων και μηχανημάτων, οδήγηση παντός τύπου οχημάτων και ειδικό εξοπλισμό.
2. Μπαρμπέρης
Ακόμα ένα επάγγελμα το οποίο μπορεί να θεωρηθεί τέχνη και ο Θανάσης Βέγγος είχε ιδιαίτερη προτίμηση. Πιο χαρακτηριστικοί οι ρόλοι του σε 2 ταινίες. Η πρώτη είναι το «είναι ένας τρελός τρελός Βέγγος» που υποδύεται έναν μπαρμπέρη που ψάχνει τον πατέρα του τον οποίο έχει χάσει στην κατοχή και το μαγαζί του είναι τόσο στενό, που πρέπει να κάνει τον κύκλο κάθε φορά, όταν θέλει να ξυρίσει το άλλο μάγουλο του εκάστοτε πελάτη. Η δεύτερη και η πιο χαρακτηριστική, είναι στο «ένα ασύλληπτο κορόιδο» όπου και υποδύεται έναν μπαρμπέρη με παράδοση γενεών και ακούει στο όνομα «Κωνσταντινογεωργακοπουλογιαννόπουλος»!
1. Θυρωρός
Μια ταινία ένα επάγγελμα. Θυρωρός! Ήταν της μόδας τότε, τη δεκαετία του 60’, όταν ανεγέρθηκαν οι πρώτες πολυκατοικίες στην Αθήνα, να έχουν θυρωρό, ο οποίος δεν ήλεγχε απλά το ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε, ούτε παρείχε απλώς πληροφορίες για τους ένοικους, αλλά ουσιαστικά ήταν ο άνθρωπος για «όλες τις δουλειές». Ρεσιτάλ ερμηνείας από το Θανάση Βέγγο, που εκτός από τα πολυπληθή του καθήκοντα, πρέπει να παντρέψει και τις 7 αδελφές του, μαζί και την γεροντοκόρη θεία του (που είχε βγει και Μις Καλαμάτα!).
Ξεχώρισε μέσα από ταινίες στις οποίες έπαιξε μαζί με τον Στάθη Ψάλτη. Τηλεοπτικά τον είδαμε μέσα από σειρές όπως «Της Ελλάδος Τα Παιδιά», «Μαρία η Άσχημη» και άλλες. Έπαιξε όμως και στο θέατρο σκορπίζοντας το γέλιο σε πολλούς.
Στη γειτονιά του Κολωνού όπου και μένει οι περισσότεροι μιλούν με τα καλύτερα για τον ηθοποιό, Μάκη Κωστίνη, ο οποίος, όπως λέει στο newsbeast.gr, συμμετέχει σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό ενώ παράλληλα βοηθά και σε ό,τι χρειαστεί το «Σπίτι του Ηθοποιού».
Όταν τον ρωτάς τους λόγους που οι παλιοί ηθοποιοί απέχουν από την ελληνική τηλεόραση, σου απαντά ότι πολύ απλά δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν αυτά που κάνουν οι νέοι.
Ο Μάκης Κωστίνης που εξηγεί ότι δεν έχει πάρει σύνταξη, υποστηρίζει: «Από παντού μας χρωστάνε. Χρωστάνε σε όλο τον κόσμο. Ξέρετε πολύ καλά ότι δεν κινείται φύλλο στην αγορά».
Και σημειώνει ότι μπορεί να ασχολήθηκε και με το τραγούδι, όμως, λόγω της κρίσης που επικρατεί, απέχει λίγο για την ώρα.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι ο χώρος του, του έχει προσφέρει πολύ καλές αναμνήσεις, τις οποίες, όπως λέει, δύσκολα θα ξεχάσει. Άλλωστε, έχει φίλους που τον στήριξαν και τον στηρίζουν όποτε χρειαστεί.
Ο Σταμάτης Γαρδέλης, είχε βρεθεί στο πλατό της εκπομπή «Πρωινό Σου Κου» και μεταξύ άλλων αποκάλυψε κάτι που μέχρι σήμερα γνώριζαν μόνο τα πολύ αγαπημένα του πρόσωπα.
Ο γνωστός ηθοποιός, Σταμάτης Γαρδέλης εξομολογήθηκε πως έχει τρία παιδιά και όχι δύο, καθώς έχει υιοθετήσει και ένα τρίτο.
«Έχω τρία παιδιά! Τον Διονύση, τον Νικόλα και τον Μουσαφά. Έχουμε υιοθετήσει ένα παιδάκι από τη Σερβία, δεν το έχω δει ποτέ παρά μόνο σε φωτογραφίες. Έχω μια έγνοια διαδικτυακή για το παιδί μου… μια μικρή συνδρομή αλλά υιοθετώντας κατά βάση μια νοοτροπία που θέλει τα παιδιά μας να είναι παιδιά όλου του κόσμου.» είπε ο Σταμάτης Γαρδέλης.
Διαβάστε το συγκινητικό μήνυμα που κοινοποίησε η γυναίκα του Ανδρέα Μπάρκουλη, Μαίρη πριν απο λίγο στο facebook.
Αγγελε μου…σαγαπαω…να προσεχεις εκει που εισαι..μ λειπεις..θα μεινω δυνατος για να τους αποδειξω οτι θα ζεις για παντα μεσα απο εμενα..εφτιαξες πολιτισμο και ιστορια στον ελλινικο κινηματογραφο ..ΣΑΓΑΠΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ .???????? !!
Σπεράντζα, όπως Ελπίδα. Ένας ζωντανός θρύλος της «χρυσής» εποχής της επιθεώρησης. Όταν «κεντούσε» στη σκηνή πλάι στον Ρίζο, τον Μαυρέα, τη Νέζερ, τον Αυλωνίτη, τη Ρένα Ντορ, την Μπέμπα Δόξα, τον Σταυρίδη, ήμουν αγέννητος.
Όταν έπαιξε στην «Κάλπικη Λίρα» τη συμπαθέστερη πόρνη του ελληνικού σινεμά, μαθητής. Έτσι ξανάνιωσα όταν βρέθηκα απέναντί της, και ας κοντεύω πια σαράντα. Δεν είναι «του Μπάκινγχαμ», όπως σαρκάζει. Έμαθε όμως από μικρή να στέκεται όρθια. Να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Και να ρουφά τη ζωή ως το μεδούλι.
Η παρουσία της πληθωρική. Το βλέμμα της αφολπιστικό. Ο λόγος της ευθύς, κελαρυστός. Η γραφή της απολαυστική, σκαμπρόζικη, όπως κι ο τίτλος του τελευταίου της βιβλίου «Έλα Καλέ, Τώρααα!» (εκδ. Άγκυρα).
Είναι ευσιγκίνητη, εκφραστική, αγαπησιάρα. Έχει αύρα και τσαγανό – σε πουλά και σε αγοράζει ώσπου να πεις «κύμινο», είναι όμως και ψυχούλα. Ακαταπόνητη παρά τις κακουχίες, διατηρεί μια ζηλευτή ενεργητικότητα και κάνει διαρκώς σχέδια για το μέλλον.
Η συνταγή της; «Πέτα τα πέπλα, ρε πουλάκι μου. Λυτρώσου! Καλύτερα η “Λουλού στο σύρμα”, παρά μίζερη και καταπιεσμένη. Ευτυχής όποιος γεύεται την κάθε επιθυμία του».
Ορφάνεψα μικρή και έτσι δεν είχα να δώσω λογαριασμό πουθενά. Έπαιρνα τη ζωή όπως μου ερχόταν. Γλεντούσα όπως μου άρεσε. Το σεξ ήταν κάτι σαν φαγητό για μένα – και πείναγα πολύ συχνά…
— Τι πραγματεύεται το τελευταίο σας βιβλίο;
Τις αναμνήσεις και τις απόψεις μου γύρω από την τελευταία εικοσαετία. Αισθάνομαι, ξέρεις, ότι έχω ζήσει τρεις ζωές. Η πρώτη ήταν ώσπου ορφάνεψα – νωρίς νωρίς. Η δεύτερη στο θέατρο. Η τρίτη είναι η ζωή μετά το θέατρο, οπότε πλέον αφοσιώθηκα στη συγγραφή και ανακάλυψα μία πραγματικότητα που μέχρι τότε αγνοούσα.
— Τι ήταν το θέατρο για σας;
Ένα ασίγαστο πάθος. Ένας φλογερός εραστής που, έτσι και σε αρπάξει στα μπράτσα του και σε αγκαλιάσει σφικτά, δεν θες τίποτε άλλο. Ζεις για τον οργασμό τού «μπράβο».
— Σήμερα για τι ζείτε;
Σήμερα ζούμε όλοι μας την εποχή του Μεγάλου Αυνανισμού. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
— Η πολιτική σάς απασχόλησε ποτέ;
Κάποτε ναι. Μέχρις ότου διαπίστωσα ότι είναι μια ξεκωλιάρα γκόμενα που για να την κατακτήσεις πρέπει να αρνηθείς την ανθρώπινη φύση σου.
— Τη σημερινή σόου μπίζνες πώς την κρίνετε; Άγριο πράγμα. Στην εποχή μου ουδέποτε ηθοποιός έβαζε τρικλοποδιά σε άλλον. Ήταν τόσο δυνατοί οι θεατρίνοι που δεν χρειαζόταν. Εντάξει, γίνονταν «στραβές», όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Πιθανότατα από επιθεώρηση στο θέατρο Ακροπόλ
— Και η σύγχρονη επιθεώρηση;
Φτηνή. Τιποτένια. Για αυτό και στο βιβλίο μου περιλαμβάνω ένα σεμινάριο προς νέους ηθοποιούς που θέλουν να παίξουν επιθεώρηση αλλά σιχαίνονται την κατάντια της.
— Γράφετε μέχρι και για μεταφυσική.
Έχεις διαβάσει; Διάβασε να μάθεις! Ιδίως αστρολογία.
— Πιστεύετε στα άστρα;
Πιστεύω αλλά οσονούπω! Πιστεύω βασικά ότι γεννιόμαστε με μία μοίρα η οποία ίσως καθορίζεται από τον αστρολογικό μας χάρτη.
— Υπάρχει, λέτε, πεπρωμένο;
Βεβαιότατα. Τη μοίρα δεν τη φτιάχνουμε. Εκείνη μας κατευθύνει. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Πριν από 25 χρόνια με κτύπησε άσχημα ένα αυτοκίνητο. Μου σακάτεψε τα πόδια, κόντεψε να μου καταστρέψει όλη τη ζωή. Ευτυχώς είχα πλάι μου τον οσιομάρτυρα ή μάλλον… Σπεραντζομάρτυρα Παύλο, τον πιστό σύντροφό μου, που εξακολουθεί να με νταντεύει αγόγγυστα σαν μωρό. Αλλά και εγώ υπήρξα μαζί του πιστή και ειλικρινής.
— Είσαστε πάντοτε ειλικρινής;
Απολύτως. Σε όλες μου τις σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές. Ψέματα θα έλεγα μόνο αν επρόκειτο για ζήτημα ζωής και θανάτου.
— Μπορεί όμως να επιβιώσει κανείς λέγοντας διαρκώς αλήθειες;
Όχι. Αλλά μπορεί κάποτε να κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Όταν ξέρεις πως μια αλήθεια θα πληγώσει πολύ τον αποδέκτη της, είναι προτιμότερο να τον αφήσεις στο ψέμα του. Είμαι πολυγαμική, αλλά όχι μέσα στη σχέση. Η απιστία πικραίνει, ρε γαμώ το! Θύμα και θύτη. Ενθουσιαζόμαστε καμιά φορά με κάποιον τρίτο και φανταζόμαστε πως θα μας πάει στον παράδεισο. Αλλά φτάνοντας εκεί αντικρίζουμε έναν κηπάκο δίχως ένα έστω ωραίο λουλουδάκι…
— Θα συγχωρούσατε στον άντρα σας μια απιστία;
Ουδέποτε. Ούτε κι εκείνος φυσικά. Ήξερα πότε να λέω «στοπ» στους πειρασμούς. Το ίδιο και ο Παύλος. Κάποτε έμαθα πως μια παλιότερη σχέση μου έκανε κάτι που δεν μου άρεσε. Σηκώθηκα κι έφυγα επιτόπου, παρά τις εξηγήσεις και τα παρακάλια. Μα ρε πούστη, να έχεις τον Θεό και να κοιτάς τους αγίους;
— Είστε λοιπόν κατά της εναλλαγής συντρόφων. Λόγοι ηθικής;
Μοιάζω πουριτανή; Απλώς εμένα δεν θα μου το επέτρεπε ποτέ η αγάπη που τρέφω προς τον σύντροφό μου. Είμαι πολυγαμική, αλλά όχι μέσα στη σχέση. Η απιστία πικραίνει, ρε γαμώ το! Θύμα και θύτη. Ενθουσιαζόμαστε καμιά φορά με κάποιον τρίτο και φανταζόμαστε πως θα μας πάει στον παράδεισο. Αλλά φτάνοντας εκεί αντικρίζουμε έναν κηπάκο δίχως ένα έστω ωραίο λουλουδάκι…
— Υπήρξατε πολύ ανεξάρτητη γυναίκα. Πώς τα καταφέρατε;
Ορφάνεψα μικρή και έτσι δεν είχα να δώσω λογαριασμό πουθενά. Έπαιρνα τη ζωή όπως μου ερχόταν. Γλεντούσα όπως μου άρεσε. Το σεξ ήταν κάτι σαν φαγητό για μένα – και πείναγα πολύ συχνά… Ποτέ όμως δεν έκανα πορνεία, ούτε «ξεπέτες» – αν εξαιρέσω μία χάριν ενός γοητευτικού νεαρού θαυμαστή μου.
Εγώ προτιμώ αυτό το τελευταίο γιατί μου γεμίζει το στόμα! Ή μια άλλη, πιο χαριτωμένη λέξη που λέω, «μελανζέ»…
— Πόσο διέφερε το φλερτ, οι σχέσεις εκείνα τα χρόνια;
Υπήρχε ακόμα ρομαντισμός. Υπήρχε η διαφορά αρσενικού-θηλυκού. Τα αγόρια ήταν κυνηγοί, τα κορίτσια είχαν μια φυσική αιδημοσύνη. Την είχα κι εγώ, διέθετα όμως και ένα ανεπτυγμένο ερωτικό ένστικτο. Η πρώτη μου σχέση ήταν της ανάγκης. Εκείνος ήταν 28 ετών κι εγώ 13. Ήταν Κατοχή κι εγώ πάλευα με τον Χάρο. Χρειαζόμουν προστάτη. Όλες όμως τις άλλες τις επέλεξα. Δεν πα’ να ήσουν ο Ωνάσης, αν δεν μου έκανες «κλικ» δεν σου καθόμουν! Υπήρχαν επίσης οι μεγάλοι έρωτες, που σήμερα σπανίζουν…
— Γράφετε κάπου πως φταίει και η γυναικεία απελευθέρωση γι’ αυτό.
Μα δεν υπάρχει ισότης, νεαρέ μου! Στα δικαιώματα ναι, στις δουλειές και στον έρωτα όμως όχι. Πολλές γυναίκες το έχουν παρεξηγήσει το θέμα. Να μαγειρεύει και ο άντρας αλλά για χόμπι, όχι γιατί έτσι πρέπει. Να οδηγεί η γυναίκα, αλλά όχι νταλίκα!
— Πιστεύετε λοιπόν στη διάκριση των ρόλων. Τους γκέι πού τους τοποθετείτε;
Είναι μια ιδιαιτερότητα. Αλλά ο έρωτας είναι πάντοτε ίδιος. Είχα και έχω πολλούς γκέι φίλους. Πολλοί σπουδαίοι έκλαψαν σε τούτους εδώ τους ώμους. Ορισμένοι με είχαν κιόλας καψουρευτεί…
— Πώς ήταν τότε τα πράγματα για τους γκέι;
Καταρχήν δεν υπήρχαν «γκέι». Υπήρχαν αδελφές, κωλομπαράδες, πούστηδες… Εγώ προτιμώ αυτό το τελευταίο γιατί μου γεμίζει το στόμα! Ή μια άλλη, πιο χαριτωμένη λέξη που λέω, «μελανζέ»…
— Οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι δεν προσβάλλονταν από τέτοιους χαρακτηρισμούς;
Οι φανεροί; Έλα καλέ! Απεναντίας. Είχαν φοβερό χιούμορ, «κράζονταν» από μόνοι τους. Τα γράφω και στο βιβλίο μου. Υπήρχε καταπίεση, αλλά υπήρχε και άφθονη ερωτική προσφορά για τους τολμηρούς. Τι φαντάροι, τι τεκνά… Ομόνοια και Ζάππειο μαζεύονταν κυρίως. Σε πολλούς άντρες άρεσε να πηγαίνουν κάποτε με «μελανζέ», όμως παρέμεναν αρσενικοί, πώς να στο πω… Άλλες εποχές. Υπήρχαν και λεσβίες, στον καλλιτεχνικό κυρίως χώρο, αλλά ήταν πιο κρυφές.
— Εσείς είχατε εμπειρίες με γυναίκες;
Αρκετές είχαν τσιμπηθεί μαζί μου. Σε κάποιες περιπτώσεις ενέδωσα. Φυλάγω μάλιστα κάποια ερωτικά γράμματα από γυναίκες, σκέτα ποιήματα! Μία τους είναι επώνυμη… Δεν ήταν όμως κάτι που με συνέπαιρνε. Είμαι, βλέπεις, φανατική θιασώτης του αντρικού οργάνου – μαμά μου! Υπάρχει ωραιότερο πράγμα;
— Πώς περνάτε πλέον τις μέρες σας;
Έχω τα χέρια μου, πόδια μου, τη μέση μου… Τι τα θες, Θοδωρή, ου γαρ έρχεται μόνον! Ψυχικά όμως νιώθω περδίκι. Ολημερίς τραγουδάω. Τις νύχτες ακούω μουσική και διαβάζω ως αργά. Πηγαίνω θέατρο. Ράβω, βλέπω τηλεόραση, παίζω και κανα χαρτάκι. Φροντίζω σκυλάκια – είμαι σκυλομάνα! Τώρα γράφω ακόμα ένα βιβλίο, τον «Επιβήτορα». Ύστερα λέω να ασχοληθώ με τη ζωγραφική… Είμαι χαρούμενος, αισιόδοξος, δραστήριος άνθρωπος.
— Πώς τα καταφέρατε;
Είμαι ισορροπημένο άτομο γιατί γαμήθηκα καλά τον καιρό που έπρεπε. Αγαπήθηκα, ερωτεύθηκα, χόρτασα τις ηδονές και έτσι δεν έχω απωθημένα. Γύρισα. Ταξίδεψα. Είμαι «πλήρης ημερών» από σεξ – ακόμα το κάνω όποτε μπορώ. Είμαι επίσης γεμάτη από χειροκρότημα για τη δουλειά μου. Τι άλλο να ζητήσω; Μόνο μου παράπονο ότι δυσκολεύομαι πια να βγαίνω βόλτα στις βιτρίνες…
Η ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…
Ήταν τρεις «μελανζέ» – ένας ηθοποιός και δύο χορευτές – που είχαν νοικιάσει διαμέρισμα κοντά στον Εθνικό Κήπο για να πηγαίνουν εκεί με τους τσολιάδες. Έλειπε περιοδεία ο ένας και είχαν μείνει ο ηθοποιός και ένας χορευτής, η Ζαζά και η Ραρά. Λέει λοιπόν ο πρώτος: «Μωρή φιλενάδα, πάω στη λαϊκή κι έρχομαι, κοίτα μην πάρεις κανένα φαντάρο. Να είμαι κι εγώ!». Όταν γυρνά με τις σακκούλες, βρίσκει τον άλλο να είναι στο κρεββάτι με τέσσερις γύρω τoυ και να τους παίζει τα παπάρια τους. Του λέει λοιπόν για να τον πικάρει: «΄Ηξερα, μωρή, ότι είσαι χορεύτρια, αλλά όχι και ζογκλέρ!..».
… Ένας άλλος «μελανζέ» πήγαινε και πηδιόταν τα καλοκαίρια στη Γλυφάδα σε κάτι βραχάκια. Στηνόταν λοιπόν και φώναζε στα τεκνά: «Είμαι ο Προμηθέας Δεσμώτης… Πήδα με!». … Μια αδελφή ηθοποιός, είχε καμακώσει ένα τεκνό στην παράσταση και του είχε πεί να τον περιμένει στα παρασκήνια στο τέλος. Όταν έφτασε λοιπόν, είδε έναν άλλο συνάδελφό του να παίρνει του τεκνού τσιμπούκι: «Τη μπουκιά από το στόμα, μωρή!», τσιρίξε έξαλλος. … Μία άλλη πάλι αδελφή, έδερνε τα τεκνά που την πηδούσαν! Φοβερό. Τα έπαιρνε σπίτι, έκαναν ό,τι έκαναν και αφού το ευχαριστιόταν καλά καλά, μετά αγρίευε: «Τι έκανες, ρε, εμένα πήδησες; Τώρα θα δεις!». Και τα πετούσε έξω κλωτσηδόν.
… Η πρώτη μου λεσβιακή εμπειρία ήταν στα δεκάξι μου. Ήμασταν με ένα μπουλούκι κάπου στην Πελοπόννησο. Με έβαλαν να μείνω στο ίδιο δωμάτιο με την Γ…, μια ηθοποιό λίγο μεγαλύτερή μου. Το βράδυ μετά την παράσταση εγώ διάβαζα οσότου αποκοιμηθώ ενώ εκείνη έγραφε γράμματα. «Πού γράφεις;», τη ρώτησα. «Ε να, στη δικιά μου…», απάντησε. Αργά τη νύχτα ξύπνησα από ένα χέρι που με πασπάτευε. Μου άνοιξαν κι εμένα κάποιες ορέξεις, γύρισα και… Την επόμενη νύχτα εκείνη έγραφε ξανά. «Πού γράφεις πάλι;», απόρησα. «Σε σένα», αποκρίθηκε.
… Γνώρισα κάποτε στο «Καφέ Σπορ» στην Ομόνοια ένα όμορφο, πολύ θηλυπρεπές αγόρι που αργότερα έγινε τραβεστί. Αυτός είχε στοιχηματίσει με τους φίλους του ότι θα με «έριχνε». Το μαθαίνω εγώ κι από περιέργεια τον καλώ στο ξενοδοχείο μου. Έρχεται με ένα κουτί πάστες. Καθήσαμε, τις φάγαμε με τα χέρια και ύστερα, αφού με αγκάλιασε τρυφερά, με έπιασε και μου έκανε έρωτα σαν πραγματικό αρσενικό. Κέρδισε εκείνος το στοίχημα κι εγώ την εμπειρία!
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό “Υποβρύχιο” τον Μάιο του 2006.
Ο Γιώργος Μητσάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, το 1921 και απεβίωσε στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου του 1993, ήταν συνθέτης και στιχουργός πολυάριθμων ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών, γνωστός και με το προσωνύμιο “ο δάσκαλος”.
Ήρθε με την οικογένεια του στην Καβάλα το 1935 και αργότερα έμειναν σε ένα χωριό κοντά στο Βόλο.
Ο Μητσάκης πρωτοέρχεται σε επαφή με τη λαϊκή μουσική στη Μαγνησία αλλά σύντομα θα αναζητήσει την τύχη του στη Θεσσαλονίκη.
Γνωρίζεται με τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Χατζηχρήστο και καταλήγει στον Πειραιά, την πόλη που θα αγαπήσει, το 1939. «Γράφαμε για τον καημό, το γλέντι, το μεράκι του λαϊκού ανθρώπου», έλεγε. «Εδινα την ερώτηση και αμέσως την απάντηση.
Τότε παίζαμε εμείς οι ίδιοι τα τραγούδια μας. Τραγουδούσα σόλο, πρίμα, έπαιζα μπουζούκι, κιθάρα ο γέρος Καρίπης, μπαγλαμά ο τυφλός ο Χρυσίνης και εγώ μπροστά στο μικρόφωνο κι ο κόσμος άκουγε. Και όταν κανένας φώναζε, Μητσάκη δάσκαλε παίξε μου ένα “βασανισμένο”, του έκανα το χατίρι…”Απόψε άρχισε να ψιλοβρέχει κι ο νους μου πάλι σε σένα τρέχει…”.
Αυτά τραγουδούσα, τα βάσανα και τις ελπίδες του λαϊκού ανθρώπου. Αυτόν τον κόσμο αντιπροσώπευα στα τραγούδια μου, πέντε χιλιάδες το σύνολο.
Εκεί έπιανε το τραγούδι. Τον εφοπλιστή τι να τον συγκινήσει αυτό το είδος; Δε θα το καταλάβει, όσο σπουδαγμένος και να είναι..
Ήταν το 1948 όταν ο σκηνοθέτης Τάκης Μουζενίδης αποφασίζει να μεταφέρει στον κινηματογράφο την "Μαντάμ Σουσού". Την ηρωίδα που δημιούργησε το 1941 με την...
Η ταινία, "Δελησταύρου και υιός" προβλήθηκε τη σαιζόν 1956-1957 και έκοψε 106.356 εισιτήρια. Ήρθε στην 5η θέση σε 30 ταινίες.-Το 1965, η ταινία διασκευάστηκε,...
