Ο σπουδαίος ηθοποιός Θανάσης Βέγγος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ωστόσο αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο αείμνηστος ηθοποιός έχει ηχογραφήσει και τραγούδια.
Είναι γνωστό πως ο Θανάσης Βέγγος ήταν μανιώδης με την καθαριότητα και ειδικά με τη σκόνη, ενδεχομένως και λόγω της περιόδου που πέρασε στη Μακρόνησο, όπου, λόγω δαιμονισμένων ανέμων η ατμόσφαιρα είναι μονίμως γεμάτη σκόνη και χώματα.
Πάμε να δούμε λοιπόν πώς επέδρασε αυτό στην ηχογράφηση του παραπάνω τραγουδιού, μέσα από την περιγραφή του ίδιου του Φοίβου Δεληβοριά:«Ήταν 1994 και είχα φτιάξει ένα τραγούδι ραπ, επηρεασμένος από τις πρώτες ακροάσεις χιπ-χοπ με φίλους απ’την Καλλιθέα (ένας απ’αυτούς ήταν κι ο Πρύτανης των μετέπειτα Ημισκουμπρίων). Όταν είδα πως δυσκολευόμουν να καβαλήσω τρέχοντας τον χρόνο με τον οποίο έπεφταν οι συλλαβές πάνω στο μπιτ, σκέφτηκα πως μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να με βοηθήσει.
Το πώς τον βρήκαμε και πώς δέχτηκε να τραγουδήσει, είναι μια ιστορία με τη δική της αξία στη ζωή μου, οπότε δεν βρίσκω το λόγο –ακόμα- να την μοιραστώ.
Αυτό όμως που μπορώ να σας διηγηθώ, είναι το τι συνέβη όταν ήρθε τελικά στο στούντιο. Ανήσυχοι, ο Θύμιος, ο Σωτήρης Παπαδόπουλος κι εγώ, βάλαμε το τραγούδι να παίζει.
Ο Βέγγος είχε μια σχεδόν πανικόβλητη έκφραση στο πρόσωπό του, κοίταζε δεξιά κι αριστερά σαν χαμένος. Αισθάνθηκα φρικτά. Το ψέμα της παιδικής μου ηλικίας, μάλλον ήταν γραφτό να παραμείνει ψέμα. Σηκώθηκα αποφασιστικά και του είπα « Κύριε Βέγγο, αν δεν σας αρέσει το τραγούδι, στ’ αλήθεια δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεστε υποχρεωμένος να το πείτε.» Με κοίταξε σαν να τον ξυπνούσα από όνειρο και είπε «Όχι, δεν φταίει το τραγούδι. Το στούντιο θέλει σφουγγάρισμα!»
Μας ζήτησε, λοιπόν, σφουγγαρίστρα και κουβά και αφού έκανε τον θάλαμο λαμπίκο, μπήκε και το τραγούδησε με την πρώτη.
Δεν έβγαλα καμιά φωτογραφία εκείνη τη μέρα. Θα ήταν πολύ χαζό να προσπαθήσω να παγώσω τον χρόνο και μ’αυτόν τον τρόπο. Ειχαμε αποτυπώσει το τρέξιμο του Βέγγου σε μια ηχογράφηση. Κι αυτό ήταν αρκετό.»
Απόσπασμα από κείμενο του Φοίβου Δεληβοριά το οποίο δημοσιεύτηκε στο Θεσσαλονικιώτικο περιοδικό “Pepper” το Δεκέμβρη του 2010 και αναδημοσιεύτηκε στο foidel.gr
Η μπαλάντα των σκουπιδιών
Το 2001 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Τα μυστικά του κήπου» με συθέτη τον Νίκο Κυπουργό και συμμετέχοντες πολλούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο Αηδονίδης, η Γαλάνη, η Αλεξίου, ο Ψαραντώνης, ο Βασίλης (αλλά και ο Θανάσης) Παπακωνσταντίνου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, οι Κατσιμιχαίοι, η Κανά, η Φαραντούρη κ.ά. Ανάμεσα σε όσους έβαλαν ένα χεράκι για να γίνει αυτός ο υπέροχος κύκλος παιδικών τραγουδιών, ήταν και ο Θανάσης Βέγγος. Για τη συμμετοχή του στο δίσκο μίλησε ο συνθέτης Νίκος Κυπουργός, σε δηλώσεις του στον Αντώνη Μποσκοϊτη, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο blog «Άσματα και μιάσματα» και τις αναδημοσιεύω και παρακάτω:
« Όταν κάναμε το casting για το άλμπουμ, νομίζω ότι ο στιχουργός Σταμάτης Δαγδελένης είχε την ιδέα της συμμετοχής του Βέγγου. Δεν ήταν καθόλου θετικός στην αρχή και μου έλεγε όλο επιφύλαξη “Μαέστρο μου, θα σας απογοητεύσω, έχω μεγαλώσει και δε θα μπορώ να τα πω όπως παλιά”…Εγώ πάλι του έλεγα “Ας το δοκιμάσουμε κι αν δεν σας αρέσει, δεν θα το κρατήσουμε”.
Πιστεύω όμως ότι οι όποιοι φόβοι του παρακάμφθηκαν από τη στιγμή που του είπα να το κάνει για τον εγγονό του. Ήρθε στο στούντιο, γράψαμε μόνο το δικό του μέρος κι έπειτα μπήκαν οι φωνές των άλλων δύο ερμηνευτών. Μάλιστα, ο Δαγδελένης τράβηξε κι ένα ωραίο βίντεο απ’ τη συγκεκριμένη συνάντηση μας. Του έλεγα “Καθίστε να πιούμε ένα καφέ” κι απαντούσε “Δεν κάθομαι ποτέ εγώ, φοβάμαι μη με πιάσουν” (γέλια). Και πραγματικά, στο αυτοκίνητο μέσα τον θυμάμαι να κάθεται, αφού μόνο εκεί δε μπορούσε να είναι όρθιος! “Αχ, πολύ σας βασανίζω” μας έλεγε, κατά τη διάρκεια των εγγραφών του τραγουδιού.
Όταν του το έστειλα λίγο καιρό μετά, τελειωμένο, έδειξε να το έχει ευχαριστηθεί πολύ! Κάτι άλλο που θέλω να καταθέσω είναι ότι πρωτογνώρισα τον Θανάση Βέγγο μεσ’ στη χούντα, το 1972 ή το ΄73, όταν πήγα και τον είδα στην ανατρεπτική παράσταση “Ο τρελός του λούνα-παρκ”, όπου μετά του έδωσα συγχαρητήρια στα καμαρίνια. Τριάντα χρόνια μετά, μού είπε “Κι όμως, μαέστρο μου, εγώ σας θυμάμαι”, πράγμα που θεωρώ τελείως απίθανο, αλλά και πολύ ενδεικτικό της γλυκύτητας και ευγένειας του (…) »
Στο τραγούδι αυτό ο Βέγγος… ραπάρει και πάλι, διότι ποιός άλλος θα μπορούσε να «τρέξει» τα λόγια, όπως απαιτείται στο είδος αυτό και σωστά παρατηρεί και ο Φοίβος Δεληβοριάς στο πρώτο απόσπασμα. Αυτό εξηγεί και ο Νίκος Κυπουργός στο βίντεο που ακολουθεί, όπου έχει αποτυπωθεί και η προσπάθεια ηχογράφησης του χαρακτηριστικού γέλιου του Βέγγου για να μπει στο τέλος του τραγουδιού:
