Στην ιστορία του ελληνικού καλλιτεχνικού χώρου συγκεκριμένα την χρυσή εποχή των δεκαετιών του 1950 και 1960, είχαμε αναμφισβήτητα πολλούς καλούς ηθοποιούς, σπουδαίες φωνές, καλλονούς και καλλονές, που ξεπέρασαν τα σύνορα της Ελλάδας και απέκτησαν θαυμαστές και σε άλλες χώρες του κόσμου.
Κάποιοι μάλιστα συμμετείχαν σε διεθνής παραγωγές ή κάποιοι άλλοι έχτισαν την καριέρα τους κυρίως στο εξωτερικό. Η φυσική ελληνική ομορφιά τους μαζί με το αστείρευτο ταλέντο τους σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα που έβγαζαν προς τα έξω , τους τοποθέτησε ψηλά, εκεί που μόνο οι θεοί μπορούν να έχουν μια θέση για να μπορούμε όλοι εμείς να τους θαυμάζουμε και αισθανόμαστε υπερήφανοι.
Μιχάλης Νικολινάκος (1923 – 13 Δεκεμβρίου 1994)
Γεννήθηκε στα Άλικα Λακωνίας, αλλά από μικρός εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Μετά το 1946 σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και φοίτησε παράλληλα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, ενώ υπήρξε και μαθητής του μεγάλου Δημήτρη Ροντήρη. Ήταν ψηλός, φωτογενής, κομψός, αρρενωπός. Έγινε σύντομα γνωστός και αγαπητός σε πολλές θαυμάστριες και έγινε ζεν πρεμιέ της εποχής.
Ασχολήθηκε επίσης με τη ζωγραφική και χρησιμοποιούσε κυρίως μελάνια για να αποτυπώσει τις σκέψεις του. Το έργο του κρίθηκε εξπρεσιονιστικό, με καθαρό όμως προσωπικό τόνο. Υπήρξε επίσης πολύ γνωστός και ως σκιτσογράφος με συνεργασίες σε περιοδικά και άλλα έντυπα. Η κύρια όμως επιτυχία του ήταν η παρουσία του στον κινηματογράφο.
Ρίκα”Διαλυνά (Ηράκλειο, Κρήτης, 8 Αυγούστου 1934)
Τελειώνοντας το γυμνάσιο, η Ρίκα Διαλυνά ήρθε στην Αθήνα για να μπει στο Πολυτεχνείο και να δώσει εξετάσεις στη Σχολή καλών τεχνών, όπου πέρασε με επιτυχία. Άρχισε μαθήματα ζωγραφικής με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη και συγχρόνως γράφτηκε και στη Δραματική χολή του Εθνικού θεάτρου.
Το 1954 η Ρίκα Διαλυνά έλαβε μέρος στα καλλιστεία της εποχής και εκλέχθηκε, Σταρ Ελλάς ενώ στη συνέχεια πήγε στις ΗΠΑ για το διαγωνισμό της Μις Υφήλιος, όπου κέρδισε την πέμπτη θέση. Παρέμεινε αρκετά εκεί γιατί παντρεύτηκε και παράλληλα σπούδασε αγγλικά στο “New York University” ενώ έκανε και ιδιωτικά μαθήματα υποκριτικής από την Judith Elliot.
Η Ρίκα Διαλυνά συνέχισε την καριέρα της στο Hollywood έπειτα από παρότρυνση του Ηλία Καζάν και έλαβε μέρος στο σίριαλ, “The Rat Patrol” με τον Christopher George, και σε διάφορες άλλες εκπομπές, όπως το Σόου του Μέρφι Γκρίφιν, του Τζόνυ Κάρσον κ.ά.
Στη συνέχεια πήγε στην Ιταλία και πήρε μέρος στην πρώτη της ταινία, “Τα τέρατα”, με τον Βιτόριο Γκάσμαν, σε σκηνοθεσία Ντίνο Ρίτζι. Ακολούθησαν και άλλες ταινίες, δίπλα στους: Μπόρις Καρλόφ, Μισέλ Μερσιέ, Βάλτερ Κιάρι, Φελίνι και Μπλατζέτι. Ακολούθησε η Γερμανία, όπου πήρε μέρος στην ταινία, “Δόκτορ Μαμπούζε” με τον Πίτερ Βαν Άικ.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στην ταινία, “Summer lovers” με την Ντάριλ Χάνα και στην ταινία, “Οι Θεοί του Ολύμπου” με τον Όλιβερ Ριντ, η Ρίκα Διαλυνά έγινε περιζήτητη από τους Έλληνες παραγωγούς και άρχισε τα γυρίσματα μιας σειράς ταινιών στην Ελλάδα.
Σπύρος Φωκάς (Πάτρα,17 Αυγούστου 1937)
Ο Σπύρος Φωκάς (Πραγματικό επώνυμο Ανδρουτσόπουλος) είναι ένας από τους Έλληνες ηθοποιούς που έκαναν διεθνή καριέρα, καθώς έχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες παραγωγές στην Ευρώπη και το Hollywood.
Γεννήθηκε στην Πάτρα και ο κινηματογραφικός φακός φώτισε για πρώτη φορά το πρόσωπό του το 1959 στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού, «Ματωμένο Ηλιοβασίλεμα». Η ταινία προβλήθηκε τότε στο Φεστιβάλ των Καννών και ήταν η αφετηρία για την διεθνή καριέρα του.
Μετά από αυτή τη διάκριση, όντας και απόφοιτος της δραματικής σχολής του Κωστή Μιχαηλίδη, δεν άργησε να πάρει το ρίσκο και να πάει στην Ιταλία, στα στούντιο της Τσινετσιτά, όπου και αξιοποίησε τις οντισιόν και τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν.
Έτσι ο Σπύρος Φωκάς συμμετέχει σε διεθνείς παραγωγές, όπως στις ταινίες, «Όταν θέλει η γυναίκα» του Βιντσέντε Μινέλι πλάι στην μεγάλη Λάιζα Μινέλι και «Ο Ρόκο και τα Αδέλφια του» του Λουκίνο Βισκόντι, πλάι στην Κατίνα Παξινού.
Στην ταινία του Φράνκο Ρόσι, «Ο Θάνατος ενός Φίλου», απογειώνεται η κινηματογραφική του καριέρα, αφού κερδίζει βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Λοκάρντο. Πρωταγωνίστησε επίσης σε ταινίες που έκαναν μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπως το «Διαμάντι του Νείλου» και «Ράμπο 3».
Νίκος Κούρκουλος (Αθήνα, 5 Δεκεμβρίου 1934 – 30 Ιανουαρίου 2007)
Στα νιάτα του υπήρξε ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό και από σύμπτωση πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός, όπως ο ίδιος έλεγε. Σπούδασε στην Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου και στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958.
Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο «Η κυρία με τις καμέλιες» με τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Το 1967 πρωταγωνίστησε στο «Ποτέ την Κυριακή» («Ίλια Ντάρλιγκ») στις Η.Π.Α., σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το βραβείο Tony.
Στον κινηματογράφο διακρίθηκε σε ρόλους “ζεν-πρεμιέ” και πρωταγωνίστησε σε κοινωνικά δράματα, όπως “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο”, ενώ από τη φιλμογραφία του δεν έλειψε και η παρουσία του σε ξενόγλωσσες ταινίες. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πήρε δύο φορές το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στις ταινίες, “Οι αδίστακτοι” (1965) και “Ο Αστραπόγιαννος” 1970.
Έλενα Ναθαναήλ (Νέα Χαλκηδόνα, 19 Ιανουαρίου 1947 – 4 Μαρτίου 2008)
Η Έλενα, με τη ψηλόλιγνη μορφή της, τα ακαταμάχητα μάτια της τα γεμάτα θλίψη, το ταλέντο της και τη χαρακτηριστική φωνή της πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά το 1964 στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, “Κάτι να καίει” στην ηλικία των 16 ετών.
Έπειτα προσκλήθηκε στη Γερμανία για να πρωταγωνιστήσει στην -βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Τόμας Μαν- ταινία του Ρολφ Τίλε, “Το αίμα των Βελζούνγκεν” (“Ένοχος δεσμός”).
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έκανε καριέρα στο θέατρο και το σινεμά. Το 1966 η Έλενα Ναθαναήλ έκανε μια υψηλής αισθητικής φωτογράφιση στο Αίθριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για το περιοδικό, «Paris Match».
Φόρεσε τα κορυφαία αριστουργήματα από τη Συλλογή της Ελένης Σταθάτου του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και γι’ αυτή τη φωτογράφιση συμφώνησε και η συλλέκτρια που είχε δωρήσει το 1957 την περίφημη συλλογή της στο Μουσείο, αλλά και το υπουργείο Πολιτισμού.
Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που φορέθηκαν από μοντέλο οι αρχαιολογικοί θησαυροί: Το αρχαϊκό «ενώτιο των σφιγγών» από το Άργος, το ένα από τα δύο περίτεχνα περιβραχιόνια και τον δακτυλικό σφηκωτήρα «των όφεων» από το «θησαυρό του Καρπενησίου», καθώς και το περιδέραιο της Τρωάδας. Το 1968 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία “Ραντεβού με μία άγνωστη”.
Μαρία Κάλλας (Νέα Υόρκη, 2 Δεκεμβρίου 1923 – Παρίσι, 16 Σεπτεμβρίου 1977)
Η Μαρία Κάλλας υπήρξε η σημαντικότερη μορφή στον χώρο της παγκόσμιας όπερας. Η χαρισματική της φωνής και η εμβληματική της παρουσία παραμένει έως και σήμερα σημείο αναφοράς για τους οπαδούς της όπερας.
Οι εξαιρετικές μελοδραματικές της ικανότητες, η μουσικότητα αλλά και η εκπληκτική έκταση της φωνής της που κάλυπτε τρεις οκτάβες, την έφεραν στην κορυφή. Η Μαρία Άννα Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου γεννήθηκε στις 02 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη.
Η καταγωγή των γονιών της, Γιώργου Καλογερόπουλου και η Ευαγγελίας Δημητριάδου, ήταν από τον Μελιγαλά Μεσσηνίας και από τη Στυλίδα αντίστοιχα. Εγκαταστάθηκαν αρχικά στην Αστόρια και αργότερα στο Μανχάταν όπου ο πατέρας της άνοιξε φαρμακείο και άλλαξε το όνομά του αρχικά σε “Kalos” και αργότερα σε “Callas.
Την πρώτη της επαφή με τη μουσική την αποδεικνύει μια μαγνητοταινία από το 1935 στην αποία η Κάλλας, μόλις 12 ετών, με το ψευδώνυμο Νίνα Φορέστι μιλάει και κατόπιν τραγουδάει τα άρια «un bel di vedremo» από τη Μαντάμ Μπατερφλάϊ. Το 1960 τραγουδάει στο Αρχαίο Θέα της Επιδαύρου Νόρμα και Μήδεια σε σκηνοθεσία, Αλέξη Μινωτή.
Στις 05 Ιουλίου του 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας. Είναι στο Covent Garden του Λονδίνου με την «Tosca» σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι.
Πηγή: koitamagazine.gr
